[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=3D19h3jJ2DU[/youtube]
Βραζιλία: Νέες συγκρούσεις στο Σαλβαδόρ της Μπαϊα
Leave a reply
Monthly Archives: June 2013
Κίνα: Απολυμένοι πήραν αποζημιώσεις κρατώντας όμηρο το πρώην αφεντικό τους
Δείτε και αυτό το θεωρητικό κείμενο
αναδημοσίευση από μια κωλοφυλλάδα:
Αμερικανός επιχειρηματίας στο Πεκίνο αναγκάστηκε να υπογράψει την καταβολή αποζημιώσεων σε απολυμένους οι οποίοι εισέβαλαν στο γραφείο του, τον κράτησαν όμηρο για τέσσερις ημέρες και δεν τον άφησαν ελεύθερο παρά μόνον όταν δέχτηκε τα αιτήματά τους.
Ο 42χρονος Τσιπ Στάρνς, συνιδιοκτήτης της επιχείρησης Special Medical Supplies με έδρα τη Φλόριντα των ΗΠΑ και εργοστάσιο στα περίχωρα της πρωτεύουσας της Κίνας, καθυστερούσε με διάφορες δικαιολογίες την καταβολή των αποζημιώσεων. Περίπου 80 πρώην εργαζόμενοι τον απέκλεισαν στο γραφείο του και έβαλαν «φρουρά» σε όλες τις εξόδους του εργοστασίου προκειμένου να μην δραπετεύσει.
Σημείωμα προς αυτούς και αυτές που έχουν βαρεθεί να μετράμε ήττες
Παρά τον άκρατο, σε ορισμένα σημεία, “υποκειμενισμό” του, το κείμενο αυτό των συντρόφων-ισσών από τη φάμπρικα υφανέτ θέτει όλα τα βασικά ζητήματα και το κυριότερο, αμφισβητεί ρητά την απο πολλούς θεωρούμενη ως αναγκαία “ενότητα των εργαζόμενων” για να ξεπεράσει η ταξική πάλη τα σημερινά όρια της: “[…] η ρήξη μεταξύ των απολυμένων που θέλουν να αμφισβητήσουν βεβαιότητες, να ανοίξουν τον αγώνα τους και να συναντηθούν με άλλους αγωνιζόμενους, και αυτών που μόνο τους αίτημα είναι να μην αλλάξει τίποτα, είναι εκ των ων ουκ άνευ για οποιαδήποτε θετική εξέλιξη του αγώνα[…]”.
Ολόκληρο το κείμενο, αναδημοσιευμένο από το indymedia:
Με αυτό το κείμενο δεν φιλοδοξούμε να προσθέσουμε άλλη μια αφήγηση στα τόσα που έχουν γραφεί γύρω από την παύση της λειτουργίας της ΕΡΤ και την απόλυση 2500 και πλέον εργαζομένων, όπως και την ουσιαστική επικύρωσή της από το περίφημο ΣτΕ. Ο βοναπαρτισμός της εξουσίας και η ολοένα πιο αυταρχική διαχείριση της κρίσης, όσο σοκ-αριστικά κι αν εκδηλώνονται, όσες οδυνηρές επιπτώσεις κι αν έχουν για τις ζωές μας, δεν πρέπει πια να εκπλήσσουν κανέναν. Μπορεί τα γεγονότα της ΕΡΤ να μας έπιασαν γι’ άλλη μια φορά εξ απήνης, αυτό όμως δε σημαίνει πως ήταν ξαφνικά, πόσο μάλλον ότι έχουν να κάνουν με κάποια εκτροπή της δημοκρατίας ή κάποιο καπρίτσιο του Σαμαρά.
Και για του λόγου το αληθές, ποιος δε θυμάται τι έχει προηγηθεί της τελευταίας αυτής φάσης του δράματος[Υποσημείωση]; Ποιος μπορεί να αγνοεί μετά από όλα αυτά τον κεντρικό ρόλο που το μετασχηματισμένο ελληνικό κράτος-κρίσης παίζει σε εκείνες τις διαδικασίες που συνθέτουν την κεφαλαιοκρατική αναδιάρθρωση: εκκαθαρίσεις στα αντιπαραγωγικά και πλεονάζοντα κομμάτια, νέα πεδία παραγωγής υπεραξίας, γκρεμοτσάκισμα της αξίας της εργασιακής δύναμης, ένταση των έμφυλων διαχωρισμών, κατασταλτική διαχείριση όσων δε χωράνε ή δεν υπακούν στα παραπάνω.
Συγκρούσεις ξανά στην Άγκυρα, γαρυφαλλένια καταστολή στην Ιστανμπούλ
Μετά τις σιωπηλές διαμαρτυρίες των duran adam (για τις οποίες ο αναπληρωτής του Ερντογάν είπε ότι είναι “χάρμα οφθαλμού” και ταυτόχρονα το κράτος έκανε συλλήψεις και των duran), το κίνημα το γύρισε στις λαϊκές συνελεύσεις στα πάρκα.
Μέχρι το Σάββατο που η Αλληλέγγυα Ταξίμ κάλεσε σε συγκέντρωση, “ειρηνική” και καθώς πρέπει στην πλατεία. Οι δεκάδες χιλιάδες που συνέρρευσαν πράγματι κρατούσαν τα γαρύφαλλα τους με τα οποία άρχισαν όταν τους κύκλωσαν οι μπάτσοι να τους ραίνουν. ΟΙ διαδηλωτές φώναζαν στην αστυνομία: “Αστυνομικοί μην προδώσετε το λαό”, δηλώνοντας σαφώς ότι το όριο του κινήματος τους είναι η ίδια η αστυνομία, η δημοκρατία, το κράτος, η πολιτική, έστω κι αν δεν έχει βρεθεί η γλώσσα έκφρασης αυτής της τάσης. Η αστυνομία όμως είχε άλλη άποψη. Τα ΤΟΜΑ επιτέθηκαν με νερό και στη συνέχεια δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες. Τα δακρυγόνα ήταν και πάλι πάρα πολλά. Ακολούθησαν οι πλαστικές σφαίρες. Το κράτος έδωσε σαφές μήνυμα: Γυρίστε στις λαικές συνελεύσεις σας, μην παρακωλύετε την κυκλοφορία, ο δρόμος ανήκει στο κράτος. (άλλωστε ο δήμαρχος της Ιστανμπούλ δήλωσε: ποια γαρύφαλλα; μπλοκάρουν τους δρόμους πρέπει να επέμβουμε). Δηλαδή το κράτος λέει στα ίσια: Δε διαπραγματεύομαι τίποτα. Χάσατε στρατιωτικά, αποσυρθείτε, αλλιώς σας περιμένει σκληρή καταστολή. Τις προηγούμενες ημέρες είχαν προηγηθεί εισβολές σε σπίτια και προσαγωγές, σημαντικό είναι και το γεγονός ότι ακόμη αγνοούνται κάποιοι διαδηλωτές εδώ και μέρες. Η αστυνομία επίσης δείχνει την τάση να στοχοποιήσει ακτιβιστές της αριστεράς παρότι είναι γνωστό σε όλους ότι δεν αποτελούσαν αυτοί τον κορμό του κινήματος.
Την ίδια ώρα στην Άγκυρα επιτέθηκε επίσης η αστυνομία, εκεί όμως στήθηκαν οδοφράγματα. Το ίδιο έγινε και σήμερα ως αντίδραση στη χθεσινή καταστολή.
Όπως έχουμε ξαναπεί το κίνημα ως κίνημα ταραχών χωρίς αιτήματα είναι το αναγκαίο βήμα σ’αυτή τη συγκυρία για να δημιουργηθεί η ρήξη στη δυναμική της ταξικής πάλης. Οι ταραχές από μόνες τους όμως δεν μπορούν να αποτελέσουν την ίδια τη ρήξη. Απαιτείται η λήψη κομμουνιστικών μέτρων για τη συνέχιση του αγώνα…
A Brazilian Autumn?
Αναδημοσίευση από jacobinmag
6.21.13
The movement is battlefield, highlighting all the contradictions of Brazilian society.
For more than a week Brazilian workers have taken to the streets. Yesterday, the country witnessed its biggest demonstrations since the fall of the dictatorship. But the situation on the ground has confounded many international commentators.
Interviewing for Jacobin, Mark Bergfeld sheds light on new developments with Miguel Borba de Sa — a university lecturer at the Federal University of Rio de Janeiro. He is the author of Bolívia – Passos das revoluções and has written extensively on indigenous struggles in Latin America.
Mark Bergfeld is a socialist activist in London. He was a leading participant of the UK student movement in 2010.
Mark Bergfeld: How could a twenty-cent increase in bus fares spark protests in more than 100 towns and cities across Brazil?
Miguel Borba de Sa: In his book, The Road To Serfdom the Austrian economist Friedrich Hayek wrote that there are two areas that one cannot leave to the competitive principle: transport and the environment. Brazil’s bourgeoisie consistently fails to understand this.
In the last ten years transportation has become a lucrative business for the Brazilian elite and local government officials. Enterprises and corporations bid for local routes and lines. Local government officials cosy up to the bus companies for benefits.
Here in Brazil, transport costs cut into workers’ wages far more than other utilities such as electricity or water. Fares have risen faster than inflation. An average workers’ wage is 650 Brazilian real. A bus ticket is 2 real. This private-public relationship has broken down.
The movement we see on the streets today actually started in Porto Alegre. People protested the fare increase two months ago. The police turned violent. Public outrage followed and the hike was halted. Was it a victory? No! The money for the bus company was raised by exempting the local bus company from future tax payments. In Rio, for every real I pay for a ticket the local authorities adds the same amount in subsidies or tax exemption.
At the same time the huge infrastructure projects like the Confederation Cup, the Pope’s visit later this year, the FIFA World Cup have displaced poor people from the city center and, in many cases, even cut them off from public transport. Dissatisfaction and “unfairness” have been simmering on Facebook, in the popular neighbourhoods and among working class youths. Radicalization and marginalisation have gone hand in hand. Now there is collective rage.
videos από Βραζιλία
που μας έστειλε σύντροφος:
μπατσος στην Βραζιλία πετάει το όπλο του στην φωτιά…
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=6FCllIqaXig[/youtube]
και ο χορός της φωτιάς (μάλλον στη συνεχεια..)
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=2Ux5JTZzwvo[/youtube]
και για να μην ξεχνιόμαστε.. (μπάτσοι πυροβολάνε στους δρόμους του Ριο)
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=AvtrnpEs-gc[/youtube]
Θέαμα και γενοκτονία: Το Μουντιάλ του 2014 και οι Ολυμπιακοί του 2016 στη Βραζιλία
Αναδημοσίευση από contrainfo
Μερικά λόγια για την κατάσταση στο Ρίο ντε Ζανέιρο από μία αναρχική προοπτική
Το ακόλουθο κείμενο αντανακλά το συλλογικό προβληματισμό διαφόρων ατόμων που συμμετέχουν στην αναρχική κατάληψη Φλορ ντου Ασφάλτου, η οποία βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα των σχεδίων αστικής ανάπλασης και της ακόλουθης σκλήρυνσης της καταστολής στο Ρίο ντε Ζανέιρο.
Έχει ως στόχο να συμβάλει, από μία αναρχική οπτική, στη διευκρίνιση των διαδικασιών ποινικοποίησης της φτώχειας και της κηρυγμένης κρατικής βίας απέναντι στα κινήματα αντίστασης που εξεγείρονται ενάντια σε αυτά τα σχέδια.
Αυτό που λειτούργησε ως κίνητρο για την ανάπτυξη του συγκεκριμένου έργου είναι η δύναμή του να προσθέσει περισσότερα στοιχεία στις συζητήσεις που έχουν ήδη ξεκινήσει στο Ρίο ντε Ζανέιρο και άλλες πόλεις, έτσι ώστε να δοθεί η ευκαιρία και σε άλλους ανθρώπους, που δεν έχουν ζήσει στο πετσί τους αυτή την πραγματικότητα, να ανασάνουν τελικά λίγο από τον αέρα αυτών των γεγονότων. Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία προκύπτει επίσης από την πρόθεση της συνεισφοράς στον κοινωνικό πόλεμο, μιας και οι στρατηγικές της ιεραρχικής εξουσίας εδώ και αιώνες αναπαράγονται και επαναλαμβάνονται σε διαφορετικές περιοχές και χρονικές περιόδους.
Τελικά πιστεύουμε πως αυτό που ζούμε σήμερα εδώ μπορεί να μην είναι τίποτα παραπάνω από ένα προχωρημένο στάδιο της εγγενούς ασθένειας των μεγαλουπόλεων, τουλάχιστον όσον αφορά τα εδάφη που ελέγχονται από το βραζιλιάνικο κράτος.
Θέαμα και γενοκτονία
Το Ρίο ντε Ζανέιρο αποτελεί το μελλοντικό κέντρο διεξαγωγής του Μουντιάλ του 2014 και των Ολυμπιακών αγώνων του 2016 και μια εμβληματική μητρόπολη αναδυόμενη από ένα παραδείσιο και θαυμαστό οικοσύστημα (1). Είναι εδώ όπου σε κάθε σπιθαμή των δρόμων και των γειτονιών φανερώνονται οι εγγενείς αντιθέσεις του βασιλείου του εμπορίου: Απλωμένη σε διάφορες ζώνες της πόλης απαντάται η εκκωφαντική φτώχεια, η βαθιά παρακμή και η ωμή ανυπαρξία διαχείρισης ενώ στον αντίποδα, σε άλλες περιοχές, το λούσο της υγιεινής ντύνει το επιφανειακό σκηνικό προσομοίωσης μιας καταναλωτικής και άνετης ζωής, συνεχώς παρακολουθούμενης από κάμερες και φανερή αστυνόμευση. Αυτός ο τόπος τόσων ιστοριών και τόσων τραυμάτων, γνωστών ως κομμάτι της αποκαλούμενης «γενικής ιστορίας της Βραζιλίας», αποτελεί το πάλκο που εμφανίζεται ο ακραίος χαρακτήρας της πόλης και που μόνο εδώ μπορεί κανείς να τον ζήσει, τουλάχιστον σε αυτή την ένταση.
Σύμφωνα με το Δείκτη Ανθρώπινης Ανάπτυξης (ΔΑΑ) –συγκριτικό διεθνές μέτρο για την κατάταξη της οικονομικής «ανάπτυξης» σε κάθε τόπο– στην πόλη του Ρίο ντε Ζανέιρο συνυπάρχουν μερικές από τις πιο πλούσιες συνοικίες στον κόσμο, αντίστοιχες των πιο εύρωστων ευρωπαϊκών χωρών, ενώ την ίδια στιγμή πολλές φαβέλες παρουσιάζουν ένα δείκτη ισοδύναμο με αυτόν των πιο φτωχών χωρών της αφρικανικής ηπείρου. Οι ρίζες αυτής της κατάστασης μπορούν να εντοπιστούν στο ότι το Ρίο ήταν πάντα μια πόλη όπου συνυπήρχε ο ακραίος πλούτος και η ακραία φτώχεια, όντας ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια πώλησης απαχθέντων ανθρώπων από την Αφρική ως σκλάβων. Εκτός αυτού, υπήρξε για 12 χρόνια η πρωτεύουσα της πορτογαλικής αυτοκρατορίας και, μετά την «ανεξαρτησία» η πρωτεύουσα του βραζιλιάνικου κράτους ως τα μισά του 20ού αιώνα. Αν πριν οι αντιθέσεις εντοπίζονταν ανάμεσα στα παλάτια των ευγενών και στις σενζάλας (τρώγλες όπου έμεναν σε μεγάλες ομάδες οι μαύροι σκλάβοι τον καιρό της δουλείας) και στους λοιπούς θύλακες των μαύρων, σήμερα εκδηλώνονται ανάμεσα στις πάμπλουτες γειτονιές –ισάξιες του Μπέβερλυ Χιλς– και στις αμέτρητες φαβέλες.
O Μαρξ για την “πραγματική δημοκρατία” και την πολιτική
[…] H πολιτική αντίληψη για τα πράγματα είναι μόνο πολιτική αντίληψη, διότι η σκέψη της δεν ξεπερνά τα όρια της πολιτικής. Όσο πιο οξεία και πιο ζωντανή είναι η πολιτική αντίληψη, τόσο πιο ανίκανη είναι να κατανοήσει τα κοινωνικά ζητήματα. Η κλασσική περίοδος της πολιτικής αντίληψης είναι η Γαλλική Επανάσταση. Αντί να προσδιορίσουν το ίδιο το κράτος (the principle of the state) ως πηγή των κοινωνικών δεινών, οι ήρωες της Γαλλικής Επανάστασης θεωρούσαν ότι τα κοινωνικά δεινά είναι η πηγή των πολιτικών προβλημάτων. Έτσι, ο Ροβεσπιέρος θεωρούσε τον μεγάλο πλούτο και τη μεγάλη φτώχεια εμπόδιο για την πραγματική δημοκρατία. Ως εκ τούτου, θέλησε να δημιουργήσει ένα καθολικό σύστημα σπαρτιάτικης λιτότητας. […]
απόσπασμα από το κείμενο Critical Notes on the Article: “The King of Prussia and Social Reform. By a Prussian”
Βραζιλία: Full scale εξέγερση
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=o6Yuhp85KYc[/youtube]
Σε όλες αυτές τις πόλεις που είναι σημειωμένες υπάρχουν διαδηλώσεις ή/και ταραχές. Πάνω από 2 εκατομμύρια συμμετέχουν. Υπάρχουν ήδη 2 νεκροί, οι διαδηλωτές πυροβολούνται με πλαστικές ή κανονικές σφαίρες, γίνονται λεηλασίες, και σύμφωνα με πληροφορίες που έρχονται από παρόντες στα γεγονότα στη Βραζιλία, πλέον συμμετέχουν και φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού από ότι στην αρχή. Τράπεζες σπάζονται, μπάτσοι κυνηγιούνται, κυβερνητικά κτίρια δέχονται επιθέσεις και απόπειρες εισβολών. Μπάτσοι πετάνε τα όπλα τους στη φωτιά ή αρνούνται να εκτελέσουν υπηρεσία:
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=sqb75dMs8kc[/youtube]
Το κίνημα ξεκίνησε από μια μικρή μιεοψηφία στην οποία συμμετείχε ένα πολιτικοποιημένο κομμάτι και είχε πολύ συγκεκριμένα αιτήματα. Η βαρβαρότητα της καταστολής μετέτρεψε αυτήν την κατάσταση σε μια χαοτική κατάσταση συγκρούσεων και καταστροφών, η καταστολή αποτελούσε την άρνηση του κράτους να διαπραγματευτεί τα αρχικά αιτήματα, και η κλιμάκωση της βίας αποτέλεσε την απάντηση/απόκλιση από το αρχικό περιεχόμενο του κινήματος. Καταρχήν τα μεσαία στρώματα, και στη συνέχεια από ότι φαίνεται και στοιχεία από τα χαμηλότερα στρώματα ξέσπασαν, η κοινωνική ειρήνη τινάχτηκε στον αέρα. Από όταν γενικεύτηκε το κίνημα δεν υπάρχουν αιτήματα, το αίτημα “καλύτερες συνθήκες ζωής” που αναπαράγουν, λες και είναι κάτι συγκεκριμένο, τα μέσα, αποτελεί τη μετάφραση στη μιντιακή γλώσσα του γεγονότος ότι πρόκειται για άλλη μια εξέγερση χωρίς αιτήματα, άλλη μια έκφραση της εποχής των ταραχών (εξάλλου τα αρχικά αιτήματα έγιναν δεκτά κατόπιν εορτής χωρίς κανένα αποτέλεσμα ως τώρα για την εξέλιξη των ταραχών). Στο ακόλουθο video φαίνεται ποιο είναι το κλίμα, κυρίως μετά το 5ο λεπτό:
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=A95XiR63rqk[/youtube]
Η αριστερή πρωθυπουργός ακύρωσε τα ταξίδια της, επισκέφτηκε επειγόντος το μέντορα της για συμβουλές, καλεί έκτακτα συμβούλια και διαβούλια για να αντιμετωπίσει την κατάσταση, αλλά η τιθάσευση των ταραχών δεν είναι αποτέλεσμα απόφασης ή χειρισμών. Η καταστολή δημιουργεί ένα φαινόμενο “ανάδρασης”, αντί να τρομάξει στην πραγματικότητα αποτελεί τη συνεχώς ανανεωνόμενη αφορμή για να βγει ολοένα και περισσότερος κόσμος στο δρόμο. Δεν γίνεται μόνο η αστυνομία αντιληπτή ως καταστολή αλλά και τα μέσα “ενημέρωσης” κι αυτό έχει μεγάλη σημασία σε έναν δικτυωμένο κόσμο που πλέον ξέρει ότι έχει τον τρόπο να αναπαραστήσει διαφορετικά ότι συμβαίνει. Η παρουσίαση των ταραξιών ως εγκληματιών-βανδάλων έχει πλέον μια σοβαρή και δυναμική αντιπολίτευση στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης και κυρίως γελοιοποιείται στα μάτια της πλειοψηφίας της νεολαίας. Τα μέσα πέρα από τη δαιμονοποίηση των διαδηλωτών, εκμεταλλευόμενα το γεγονός ότι συμμετέχουν εθνικιστικά-φασιστικά στοιχεία στις διαδηλώσεις, προβαίνουν και σε δημοσκοπήσεις με τις οποίες ερευνούν αν ο πληθυσμός “προτιμάει τη δημοκρατία ή τη δικτατορία”. Όπως αναφέραμε και στην προηγούμενη ανάρτηση, το κράτος δεν πρόκειται να διστάσει να πάρει οποιαδήποτε μορφή απαιτείται για να καταστείλει μια κατάσταση που το απειλεί ως κράτος. Η διεθνής συμμαχία του καπιταλισμού επίσης δε θα διστάσει πουθενά, όπως δείχνει η τάση να εγκαθιδρυθούν αμερικανοί στρατιώτες στην Αίγυπτο για την αποτροπή ή καταστολή ταραχών.
Στη Βραζιλία, δε βρισκόμαστε ακόμη σε μια τέτοια κατάσταση, αλλά κάθε εξέγερση είναι μια διαδικασία σε εξέλιξη, μια αλυσιδωτή αντίδραση που το ένα γεγονός παράγει το άλλο με μεγάλη ταχύτητα. Η παραγωγή μπορεί να είναι η επέκταση (όπως συμβαίνει μέχρι τώρα) ή το γρήγορο σβήσιμο της άγριας φλόγας. Η εξέγερση, οι γενικευμένες ταραχές από μόνες τους, έχουν μια δυναμική που αργά ή γρήγορα σβήνει. Η ρήξη θα προκληθεί μόνο αν ληφθούν τα πρώτα κομμουνιστικά μέτρα. Το σημαντικό στοιχείο της μικροσυγκυρίας του τελευταίου μήνα είναι το ξέσπασμα πολλών “μετώπων” της ταξικής πάλης και η εκδίπλωση μιας άνισης δυναμικής, η οποία αποτελεί την έκφραση της παγκοσμιότητας και του βάθους της κρίσης. Η συγχρονία αυτή αποτελεί μορφοποιητικό στοιχείο της παρούσας κρίσης, αλλά παράγει και συνδέσεις που πριν δεν υπήρχαν ανάμεσα σε διαφορετικές εκφράσεις της ταξικής πάλης (η ύπαρξη της Βραζιλίας στην εποχή των ταραχών είναι από μόνη της πολύ σημαντική, όπως έχουμε πει στην προηγούμενη ανάρτηση). Η δουλειά της θεωρίας (θα) είναι να ανασυνθέσει μέσα από τις συγκεκριμένες πρακτικές των συγκεκριμένων κοινωνικών δρώντων “υποκειμένων” τη συνολική διαλεκτική που διέπει τις ταραχές σε κάθε κράτος αλλά και τη συνολική παραγωγή τους.
Βραζιλία (όπως και Τουρκία): Οι ταραχές της “ανάπτυξης”
Η έκρηξη στη Βραζιλία αποτελεί ένα ακόμη βήμα στην πορεία παραγωγής γεγονότων της εποχής των ταραχών. Ανήκει στη δεύτερη δυναμική από αυτές που -σε ένα πρώτο επίπεδο- ορίσαμε στο κείμενο Από τη Σουηδία στην Τουρκία: Η άνιση δυναμική της εποχής των ταραχών, δηλαδή, πρόκειται για ένα κίνημα του οποίου το βασικό υποκείμενο είναι η νεολαία που “θα γινόταν” μεσαίο στρώμα. Όμως έχει μια επιπλέον ιδιαιτερότητα. Είναι το πρώτο γεγονός που συσχετίζει την τέταρτη δυναμική (λατινοαμερικάνικα κράτη στα οποία το κίνημα αντίστασης έχει ενσωματωθεί στο κράτος) με την εποχή των ταραχών, και αποδίδει στην τελευταία ακόμη πιο διεθνοποιημένα χαρακτηριστικά.
Το κίνημα ΔΕΝ ξεκίνησε στις 6 Ιουνίου στο Σάο Πάολο ως κίνημα διαμαρτυρίας για την αύξηση των εισιτηρίων των μέσων μαζικής μεταφοράς, όπως μας ενημερώνει μια εφημερίδα από ένα ενδιαφέρον άρθρο της οποίας σταχυολογούμε στη συνέχεια. Έχει ξεκινήσει πολύ νωρίτερα όπως φαίνεται από εδώ.
Το κίνημα έμελλε να μετατραπεί μετά την βιαιότατη αντίδραση της αστυνομίας στις 13 Ιουνίου, σε ένα κίνημα διαδηλώσεων το οποίο εξαπλώθηκε σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Βραζιλίας, συγκεντρώνοντας ένα πολύμορφο πλήθος κυρίως νεολαίων.
“Νόμιζαν ότι θα σταματούσαμε για να δούμε ποδόσφαιρο, αλλά η Βραζιλία δεν είναι μόνο ποδόσφαιρο” είπε χαρακτηριστικά ένας νεαρός φοιτητής, ανεβασμένος στη στέγη του ομοσπονδιακού κοινοβουλίου της Μπραζίλια, την ώρα που η χώρα φιλοξενεί το Κύπελλο των Συνομοσπονδιών – γενική δοκιμή για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου του 2014.
Ήδη τη Δευτέρα οι διαδηλωτές έφθασαν τους 100.000 στο Ρίο και τους 65.000 στο Σάο Πάολο, και σε αρκετές περιστάσεις πήραν βίαιη τροπή, με τους διαδηλωτές να θέτουν στο στόχαστρο τα πολιτειακά κοινοβούλια και κυβερνεία. To“Κίνημα της Σαλάτας” (όπως ονομάσθηκε από το γεγονός ότι αρκετοί διαδηλωτές συνελήφθησαν με μόνο ενοχοποιητικό στοιχείο το ότι κουβαλούσαν ξύδι για να αντιμετωπίσουν τα χημικά) είναι η σημαντικότερη εκδήλωση κοινωνικής δυσαρέσκειας στη Βραζιλία μετά το 1992, οπότε ο τότε πρόεδρος Fernando Color de Melho υποχρεώθηκε σε παραίτηση λόγω κατηγοριών για διαφθορά.
Αποτελεί δε τη βίαιη αφύπνιση του βραζιλιάνικου πληθυσμού μετά από μία δεκαετία υψηλών ρυθμών ανάπτυξης, καθώς και αναδιανεμητικών πολιτικών (όπως το πρόγραμμα οικογενειακών επιδομάτων Bolsa Familia).
Το timingτου ξεσπάσματος της κοινωνικής δυσαρέσκειας έχει να κάνει τόσο με παλαιότερες αδυναμίες, οι οποίες δεν έχουν ξεπερασθεί, όσο και με τις πιέσεις που δημιουργεί τις τελευταίες εβδομάδες η έξοδος των ξένων κεφαλαίων από τη χώρα.
Η Βραζιλία εξακολουθεί να είναι μία από τις πιο άνισες κοινωνίες στον κόσμο. Παρά το γεγονός ότι η ψαλίδα έκλεισε σε έναν βαθμό την προηγούμενη δεκαετία, η ανισότητα, όπως αποτυπώνεται στον συντελεστή Gini, παραμένει πάνω από το 0,5 – όταν το 0,4 θεωρείται το όριο της κοινωνικής αποσταθεροποίησης. Η χαμηλή ποιότητα των παρεχόμενων δημόσιων υπηρεσιών, συμπεριλαμβανομένων λ.χ. και των μεταφορών, είναι θεαματικά αναντίστοιχη προς τη φορολογική επιβάρυνση (36% του ΑΕΠ, το υψηλότερο ποσοστό εκτός χωρών ΟΟΣΑ). Παράλληλα η διαφθορά της πολιτικής τάξης και των κρατικών αξιωματούχων παραμένει διαβόητη.