Tag Archives: ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

ΑΚΤΙΒΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ (ΑΤΟΜΙΚΟΙ) ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ

Αναδημοσιεύεται (με δικό μας υπέρτιτλο) η τοποθέτηση της συλλογικότητας …σε τροχιά σύγκρουσης, η οποία κατατέθηκε σε πρωθύστερο χρόνο κατά τη διάρκεια δημόσιας εκδήλωσης σε κεντρική πλατεία του Αμαρουσίου το περασμένο φθινόπωρο και αφορά τη γνωστή υπόθεση του καφέ Scherzo στο Μαρούσι.

cropped-cafe4


 

Τοποθέτηση συλλογικότητας σε τροχιά σύγκρουσης για την εκδήλωση:

«νέες συνθήκες εκμετάλλευσης και εργοδοτική τρομοκρατία στους χώρους εργασίας, η περίπτωση των μεταναστ(ρι)ών εργατ(ρι)ών και σύγχρονοι εργατικοί αγώνες: Με αφορμή την υπόθεση του Scherzo καφέ στο Μαρούσι»

Το παρόν κείμενο αποτελεί τη βιωμένη εμπειρία μας από τον αγώνα που ξεκίνησε ο Γιασίρ τον περασμένο χειμώνα (2014) μετά τον ξυλοδαρμό του, την κλοπή μέρους των δεδουλευμένων του και την άρνηση καταβολής των χρωστούμενων από το αφεντικό της καφετέριας Scherzo στο Μαρούσι, Δ. Τυρολόγο. Η απόφασή μας να ασχοληθούμε με την υπόθεση της καφετέριας Scherzo δεν εξαντλείται σε συγκινησιακούς λόγους (ο ξυλοδαρμός του Γ.), αν και έπαιξαν το ρόλο τους, ούτε επειδή μας το επέβαλε αποκλειστικά η πολιτική μας ταυτότητα. Απορρέει και από το γεγονός ότι το ίδιο το υποκείμενο Γ. – όντας μέρος του πιο υποτιμημένου κομματιού του προλεταριάτου και της κοινωνικής ομάδας με τις λιγότερο σημαντικές να βιωθούν ζωές – επέλεξε να συγκρουστεί με το σύγχρονο καθεστώς παρανομοποίησης των μεταναστ(ρι)ών, διεκδικώντας με πολύ υλικούς όρους (ένσημα, μισθοί, αποζημίωση) την ορατότητά του στο δημόσιο πεδίο. Αφενός, δηλαδή, μέσω του αγώνα του Γ. έγιναν ορατές οι πτυχές της καταπίεσής του οι οποίες μέχρι τότε δεν εμφανίζονταν ως τέτοιες αφετέρου η ορατότητά του επιβεβαιώθηκε όταν έγινε μέλος του σωματείου του. [1]

Η οργανωτική μορφή του αγώνα αποτέλεσε ένα επιπλέον έναυσμα για τη στήριξη και συμμετοχή μας σε αυτόν. Συστάθηκε μια ανοιχτή συνέλευση αλληλεγγύης που έτρεξε και οργάνωσε τον αγώνα (με εβδομαδιαίο ραντεβού)· μια ανοιχτή συνέλευση που λάμβανε χώρα εντός μιας κατάληψης (και όχι σε μία κλειστή αίθουσα της ΓΣΕΕ!) και, αρχικά, απαρτιζόταν από πολιτικές συλλογικότητες, από καταλήψεις και στέκια, από μία λαϊκή συνέλευση και από μεμονωμένα άτομα, από το σωματείο βάσης στον κλάδο του επισιτισμού και από τον Γ. Η παντελής, δε, απουσία της αριστεράς –τόσο ως διαμεσολαβητή μεταξύ αφεντικού και εργάτη όσο και ως επιδίωξη άντλησης πολιτικής υπεραξίας –άφησε το πεδίο ανοιχτό ώστε να τεθούν με κινηματικό τρόπο τα διακυβεύματα του αγώνα.

Ξεκινώντας από αυτές τις πρώτες παρατηρήσεις ή/και διαπιστώσεις, είναι σημαντικό να πούμε ότι ο δηλωμένος στόχος που ένωσε (και συσπείρωσε) όλα αυτά τα ετερόκλητα υποκείμενα στον αγώνα αυτόν ήταν να κερδηθεί ο αγώνας του Γ. (αρχικά) μέσω των παρεμβάσεων στην καφετέρια Scherzo και (στη συνέχεια μέσω) των δράσεων στο πεδίο του Αμαρουσίου. Αυτό που εννοούμε είναι πως δεν έγινε κάποια προσπάθεια να συγκλίνουν τα πολιτικά σκεπτικά των συλλογικοτήτων και να σχεδιαστεί μια κοινή στρατηγική σε βάθος χρόνου αλλά συν-λειτουργήσαμε στη βάση της δράσης. Η οπτική μας διερευνά τον αγώνα αυτόν σαν ένα κομμάτι, (ιστορικό) αποτέλεσμα των ακηδεμόνευτων και αιτηματικών αγώνων των μεταναστ(ρι)ών που διεξάγονται τα τελευταία χρόνια (300 μετανάστες απεργοί πείνας, εργατικός αγώνας μεταναστών αλιερ-γατών στη Ν. Μηχανιώνα, διεκδίκηση δεδουλευμένων στη Μανωλάδα, εξέγερση στο στρατόπεδο κράτησης της Αμυγδαλέζας, απεργία μεταναστών εργατών γης στη Σκάλα Λακωνίας, αγώνες μεταναστών μικροπωλητών πέριξ της Ασοεε) και διαπλέκονται με ή/και συναντούν τις πολιτικές μας διαδικασίες ως α/α/α χώρου. Μέσα στη σχέση αυτή μεταβάλλονται οι αντιλήψεις και οι πρακτικές μας γύρω από μια σειρά ζητημάτων.

Όταν μιλάμε για έναν αγώνα με συνέχεια (εβδομαδιαίες παρεμβάσεις/ αποκλεισμοί του μαγαζιού και συνελεύσεις) και αρκετούς μήνες διάρκεια είναι προφανές ότι θα υπάρξουν “λαμπρές” στιγμές από άποψη μαζικότητας, διαθεσιμότητας και όρεξης του κόσμου, και στιγμές ύφεσης. Στην περίπτωση του αγώνα στο Scherzo, οι καλές του στιγμές (πορεία, πρώτοι αποκλεισμοί, παρέμβαση αντιπληροφόρησης στη γειτονιά που μένει ο Τ.) ήταν κυρίως στην αρχή του, αν εξαιρέσουμε την μοτοπορεία της Πρωτομαγιάς που μάζεψε πολύ κόσμο, μετά και το συμβάν με τους πυροβολισμούς του Τ. στην πίσω αυλή του μαγαζιού. Πολύ γρήγορα, η μαζικότητα υποχώρησε καταλήγοντας οι δράσεις να αφορούν στενά τον κόσμο γύρω από τη συνέλευση αλληλεγγύης. Παράλληλα και οι ίδιες οι δράσεις περιορίστηκαν στους αποκλεισμούς/ παρουσία κάποιων από εμάς, κάθε Σάββατο έξω από το μαγαζί για κάποιες ώρες.

Ψηλαφίζοντας τους λόγους που οδήγησαν τον περισσότερο αλληλέγγυο κόσμο να σταματήσει να έρχεται, καταλήγουμε στα εξής συμπεράσματα: πρώτον, η έλλειψη άμεσου διακυβεύματος για τους/τις αλληλέγγυους/αλληλέγγυες. Με άλλα λόγια, το ότι ούτε υπήρξε άμεση και σύντομη δικαίωση[2], κυρίως για την πράξη του ξυλοδαρμού, ούτε (υπήρξε) μία συγκρουσιακή απάντηση από εμάς (σαμποτάζ, φάπες στον Τυρολόγο[3]), θεωρούμε ότι έπαιξε έναν σημαντικό ρόλο. Δεύτερον, και σε συνάρτηση με το πρώτο, η αμφιθυμία απέναντι σε ό, τι έγινε αντιληπτό ως δίπολο «παρανομίας-νομιμότητας», όπου ως «νομιμότητα» κωδικοποιήθηκε η εργατική διεκδίκηση (και) μέσω της δικαστικής οδού, ενώ ως «παρανομία» παρουσιάστηκε η έκφραση άμεσης ταξικής οργής. Η φαινομενική[4]σύγκρουση «παρανομία-νομιμότητα» ήταν εξαιρετικά καθοριστική για τον αγώνα που διεξήχθη ακριβώς επειδή είναι σαφές ότι (εξακολουθεί να) συντηρεί την πολιτική αντίληψη ότι οι νόμοι έρχονται μόνο από τα πάνω. Σύμφωνα με την αντίληψη αυτή, το κράτος και η “κοινωνία” είναι δύο εντελώς ασύνδετοι πόλοι, όπου ό,τι κάνει ο καθένας δεν επηρεάζει τον άλλο –ή τον επηρεάζει με ένα μαγικό τρόπο.[5] Αντίθετα, βάσει της δικής μας οπτικής, οι νόμοι συνιστούν αποτυπώσεις των συσχετισμών των κοινωνικών ανταγωνισμών. Και από τη στιγμή που το κράτος διαμεσολαβεί όλες τις κοι-νωνικές σχέσεις, θεωρούμε ότι, δεν μπορούν οι όποιες εκφράσεις ταξικού ανταγωνι-σμού να αποφύγουν το «δικαστικό κομμάτι», δηλαδή την εμπλοκή του ελληνικού κρά-τους.[6] Για εμάς, δηλαδή, ενώ η σύγκρουση και η διεκδίκηση εμφανίζονται ως διαχωρισμένα το ένα από το άλλο, είναι/ ήταν ένα διακύβευμα το να προσπαθήσουμε να τα συνδέσουμε. Την ίδια στιγμή, κρίνουμε ότι αρκετός κόσμος περιχαρακώθηκε στον έναν από τους δύο πόλους, ενώ ούτε η ίδια η συνέλευση αλληλεγγύης μπόρεσε να ξεφύγει από αυτό το διπολισμό – παρότι έγιναν κάποιες προσπάθειες κυρίως μέσω συγκεκριμένων δράσεων. Τέλος – και σε σχέση με το ίδιο ζήτημα – αποφασίσαμε να παραμείνουμε ως συλλογικότητα στη συνέλευση και να στηρίζουμε τις παρεμβάσεις, παρότι είχαμε (και στο εσωτερικό μας) διαφορετικές αντιλήψεις σχετικά με το πώς θα έπρεπε να συμμετέχουμε στον αγώνα· βάρυναν ως πολύ σημαντικά και η σχέση που χτίσαμε με το Γ. και ο ίδιος ο αγώνας ως προοπτική.

Και στην περίπτωση του αγώνα στο Scherzo, η διεκδίκηση και με νομικά μέσα, αποτέλεσε ένα εργαλείο με άμεσα αποτελέσματα για το Γ., που δεν ήταν η νικηφόρα προοπτική του αγώνα με χρηματικούς ή/και ηθικούς όρους, αλλά η ορατότητα της εργασίας του (και της ύπαρξής του). Με άλλα λόγια, αποτελεί μία πράξη καταστροφής (μία ρήξη) της στρατηγικής που στήνουν οι από τα πάνω (κράτος, αφεντικά, μπάτσοι, δικαστές, κλπ) με τους από κάτω (ρατσιστές, αγανακτισμένοι πολίτες, έλληνες μικροαστοί) γύρω από την παραγωγή, διακίνηση και χρήση της «παρανομοποιημένης» εργασίας.[7] Για εμάς, δεν τίθεται ζήτημα ρεφορμισμού του αγώνα (επειδή αντί να τα κάνουμε γης μαδιάμ πήγαμε στην επιθεώρηση εργασίας) και ούτε αυτός (ο αγώνας) μπορεί να ταυτίζεται με τους ρεφορμιστικούς αγώνες της ΓΣΕΕ και της αριστεράς, για τους λόγους που εξηγήσαμε.

Ένα ακόμη σημείο αφορά τα υποκείμενα (δηλαδή όλους και όλες εμάς) που συμμετείχαν στον αγώνα και τις πρακτικές τους. Είναι σαφές ότι δεν μιλάμε για έναν αποκλειστικά συνδικαλιστικό αγώνα καθώς η σύνθεση του αλληλέγγυου κόσμου δεν εξαντλήθηκε στην ταυτότητα του/της εργάτη/εργάτριας και επειδή οι δράσεις δεν πε-ριορίστηκαν στον εργασιακό χώρο. Αντίθετα, ο αγώνας διαχύθηκε στο δημόσιο χώρο, σε τοπικό επίπεδο αλλά και σε κεντρικό (μέσω της μοτοπορείας της Πρωτομαγιάς και της παρέμβασης που ακολούθησε) ενώ κατάφερε να συσπειρώσει διαφορετικές ταυτότητες. Ο αγώνας αυτός μπορούμε να πούμε ότι ήταν αφενός «υβριδικός», με την έννοια πως η συνάρθρωση[8] των ταυτοτήτων του εργάτη και του μετανάστη ήταν εκείνη που μπόρεσε να βάλει τον Γ. σε μια τόσο υποτιμημένη θέση και επέτρεψε στον Τ. να ασκήσει τέτοια εξουσία πάνω στον Γ· αφετέρου ήταν και «συγκεκριμένος», γιατί συγκρούστηκε τόσο με τα αφεντικά αυτού του κόσμο, όσο και με ένα συγκεκριμένο ρατσιστή, ελληνά-ρα, μαφιόζο και σεξιστή: τον Τυρολόγο.

Ο αγώνας αυτός είναι ενδεικτικός μιας σειράς από σύγχρονους αγώνες που λαμβάνουν χώρα σε όλη την (αυτοαποκαλούμενη) ελλαδική επικράτεια. Στους αγώνες αυτούς αναδεικνύεται μια διαπλοκή των σχέσεων εξουσίας/ αντίστασης – στα πεδία του έθνους, της τάξης, της σεξουαλικότητας[9], και χωρίς να περιορίζεται σ’ αυτά – που συνθέτουν τα υποκείμενα που τους διεξάγουν (μετανάστες, αλληλέγγυες/οι). Παράλληλα, φανερώνονται οι προοπτικές, οι αδυναμίες και οι προβληματισμοί που πρέπει να αντιμετωπιστούν μέσα από την όξυνση και διεύρυνση των πεδίων των κοινωνικών ανταγωνισμών.

… σε τροχιά σύγκρουσης
10/2014

 

Σημειώσεις:

[1] Παρουσιάζοντας τη διαλεκτική σχέση ανάμεσα στους αγώνες και την ορατότητα/αναγνώριση. Εδώ, βέβαια, αναδεικνύονται και οι πτυχές της επιλογής του Γ. να “τρέξει” με αυτό το συγκεκριμένο τρόπο τον αγώνα και να μην απευθυνθεί λ.χ. σε κάποια μ.κ.ο. αναθέτοντας εκεί τη “λύση” των προβλημάτων του.

[2] Στο σημείο αυτό έχει μια σημασία να αναφερθεί ότι εντός της συλλογικότητάς μας έχει εκφραστεί και η αντίληψη που υποστηρίζει ότι η ηθική δικαίωση του Γ. δεν θα επέλθει μέσω ενός οικονομικού αντιτίμου· πόσο μάλλον αν λανθασμένα θεωρηθεί ότι η αστική δικαιοσύνη –που εξαρχής είναι εχθρι-κή απέναντί μας – θα δικάσει το δίκιο του Γ. – και μέσω αυτού, το “δικό μας”. Σύμφωνα με τη θέση αυτή, η οποία κεντράρει στην αξιοπρέπεια του εργάτη Γ., ο πρώτος στόχος (θα έπρεπε να) είναι το να έχει υλικές ζημιές/απώλειες το αφεντικό του και στη συνέχεια να υπάρξουν οι όποιες διεκδικήσεις.

[3] Θυμίζουμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που ο ίδιος ρατσιστής-αφεντικό έχει δράσει ξανά στο παρελθόν με παρόμοιο τρόπο, όταν είχε εκβιάσει και τραμπουκίσει δημόσια Αλβανό εργάτη που δού-λευε στο μαγαζί του.

[4] Στις σχετικές συζητήσεις που κάναμε (ως συλλογικότητα) διατυπώθηκε η άποψη πως ενώ αντιλαμβανόμαστε ως ψευδές το δίλημμα για τους λόγους που θα εξηγηθούν αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει πραγματικές συνέπειες ως δίλημμα. Κάτι που οφείλεται στο γεγονός πως ο διαχωρισμός αυτός έχει διαμορφωθεί κοινωνικά και ιστορικά ως κυρίαρχη πραγματικότητα.

[5] Άμεσο αποτέλεσμα της άποψης αυτής είναι και το ότι οι διεκδικητικοί αγώνες θεωρούνται ρεφορμιστικοί, αφού δεν οδηγούν σε μια άμεση κατάργηση του υπάρχοντος.

[6] Ακόμη και στην υποθετική περίπτωση όπου είχε υπάρξει μόνο μια φυσική-υλική σύγκρουση το κράτος δεν θα εμφανιζόταν εκ των υστέρων εκεί για να προσπαθήσει να επικυρώσει την ισχύ του (που για λίγο θα είχε χάσει);

[7] Αυτή η διαχείριση της εργασίας εντάσσεται στη σύγχρονη βιοπολιτική συνθήκη, όπου οι σχέσεις εξουσίας δεν είναι μόνο κατασταλτικές αλλά και παραγωγικές: διαμορφώνουν, δηλαδή, τα υποκείμενα και δεν τα αποκλείουν.

[8] Η εικόνα των εθνικά άλλων, με κατώτερη ταξική θέση, να εξεγείρονται είναι εκείνη που τρομάζει τόσο. Αυτό φαίνεται από το μένος με το οποίο αντιμετωπίζονται από τα αφεντικά οι μετανάστες που τολμούν να σηκώσουν κεφάλι και να ζητήσουν τα αυτονόητα. Στην ΟΙΚΟΜΕΤ που επιτέθηκαν με βιτριόλι στην Κ. Κούνεβα, στη Σαλαμίνα που ξυλοκόπησαν και βασάνισαν τον μετανάστη υπάλληλο που ζητούσε τα δεδουλευμένα του, στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας που επιτέθηκαν με πυροβολισμούς στους απεργούς μετανάστες, στη Σκάλα Λακωνίας που απάντησαν με πογκρόμ μπάτσων στην απεργία των εργατών γης, δεν συνέβη τίποτε άλλο παρά η επιβεβαίωση των κυρίαρχων ταυτοτήτων απέναντι στην έμπρακτη αμφισβήτησή τους από τους αγώνες των μεταναστών.

[9]Στη συζήτηση εντός της συλλογικότητάς μας η σεξουαλικότητα ως πεδίο σχέσεων εξουσίας/ αντίστασης τέθηκε ως εξής: ο Τ. ξυλοκοπώντας το Γ. (μέσα από τη χρήση σωματικής βίας, δηλαδή) επιτέλεσε την ανωτερότητα της αρρενωπότητάς του. Η εργασία που εκτελούσε ο Γ. στο Scherzo (λάντζα), που κατατάσσεται στα επαγγέλματα αναπαραγωγής, σε συνδυασμό με το γεγονός πως εκείνος έφαγε το ξύλο τον καθιστά λιγότερο αρρενωπό. Μια αναπαράσταση που συναρθρώνεται με την ταξική του κατωτερότητα και την εθνικά υποτιμημένη του ύπαρξη. Ο τρόπος, δηλαδή, με τον οποίο διαπλέκονται οι ταυτότητες του Γ. (εθνικά άλλος – λιγότερο αρρενωπός – προλετάριος) σε σχέση με την αντίστοιχη άρθρωση των ταυτοτήτων του Τ. (έλληνας – άνδρας – αφεντικό) εγγράφει τη ζωή του Γ. ως μια ζωή που αξίζει λιγότερο να βιωθεί. Ο αγώνας του Γ. και η διεκδικητικότητά του μετέβαλαν την αναπαράσταση της αρρενωπότητάς του· αφού από μια υποδεέστερη θέση μπόρεσε να αντιπαρατεθεί στο αφεντικό του. Η αναταραχή της αρρενωπότητας του αφεντικού του δημιούργησε ένα τέτοιο άγχος ώστε ο μόνος τρόπος να το ξεπεράσει ήταν να το λύσει στο πεδίο που (σε τελική ανάλυση) φαίνεται ποιος-είναι-ο-άντρας. Έτσι, λοιπόν, ο Τ. μέσω του ξυλοδαρμού αποκατέστησε τη συμβολική τάξη που διαταράχθηκε από τον αγώνα του Γιασίρ: θέλησε να δείξει πώς επιβάλλονται οι άντρες. Ή τουλάχιστον αυτό προσπάθησε να κάνει. [Ας σημειωθεί εδώ ότι αυτή είναι μια θέση που δεν μας βρίσκει όλες και όλους σύμφωνες.]

Asylum seekers injured as Christmas Island staff shut down protest

Αναδημοσίευση από το διαδίκτυο για τα γεγονότα σε ένα κέντρο κράτησης στην Αυστραλία, το αρχικό άρθρο εδώ. image

Asylum seekers injured as Christmas Island staff shut down protest over Reza Berati’s death, dozens of detainees moved to ‘red block’
By Karen Barlow and Caitlyn Gribbin
Updated Tue 3 Jun 2014, 7:48pm AEST

Immigration Minister Scott Morrison has confirmed several asylum seekers were injured when staff shut down a week-long protest at the Christmas Island detention centre yesterday.

The ABC understands around 70 male detainees, who had been protesting to mark 100 days since the death of Iranian asylum seeker Reza Berati on Manus Island, were removed by specially trained staff and taken to a high-security facility known as ‘Red Block’.

Mr Morrison has told Parliament some detainees became aggressive and had to be restrained after detention centre operator Serco called in an emergency response team (ERT) and asked all asylum seekers to return to their compound.

“The majority of detainees were compliant however I am advised a small number exhibited non-compliant behaviour,” he said.

“The Serco ERT continued negotiations with those detainees who were refusing to comply. Reports to me suggest some detainees became aggressive and were subsequently restrained and moved [from the area].

“I’m advised that two detainees suffered minor injuries arising from non-compliant behaviour and were treated onsite,” he said.

“A further four were taken to hospital for a range of injuries including suspected sprains or broken bones.

“One detainee has suffered an injury to his wrist. No staff were injured. I’m advised the facility remains calm.”

Witness says most protesters walked away peacefully

The ABC has been contacted by a Christmas Island resident who witnessed yesterday’s events.

The person, who wanted to remain anonymous, said the protests had been peaceful and specially-trained staff removed some asylum seekers yesterday.

“One-by-one the protesters were removed from the group,” the resident said.

“Most got up and walked away voluntarily but some didn’t.

“They were then forcefully removed and in the process several asylum seekers sustained minor injuries.”

The resident said a nurse on the island had reported “several cases of self-harm among the protesters, mainly cuts to arms and chest”.

Greens say reports of ‘terrible’ injuries

Greens Senator Sarah Hanson-Young says she has been contacted by people who work inside the centre who are “very concerned there was an over-reaction” to the protest.

“There are reports that violent clashes have occurred that have left asylum seekers terribly injured,” she said.

“There are reports of people being so badly injured they are now in hospital. Workers inside the centre are afraid for what may happen next.”

The Australian Federal Police have told the ABC they were not involved in ending the protest.

Serco has been sought for comment.

Protest marked 100 days since deadly Manus Island riot

The protest marked 100 days since the death of Iranian man Reza Berati during a riot at the detention centre on Manus Island.

Mr Berati, 23, died during riots which saw another 60 asylum seekers injured, including one man who lost his right eye and another who was shot.

An eyewitness has told investigators a PNG national employed by the Salvation Army led the attack on Mr Berati.

The Salvation Army is acknowledging a former staff member is alleged to have led the attack on Mr Berati and says it will cooperate with all inquiries.

 

Ρώμη: Συγκρούσεις σε επιχείρηση εκκένωσης κατάληψης στέγης

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=d_7vQ0FyDHQ[/youtube]

Riot police clashed with 350 squatter families as security forces evicted people from abandoned offices in Rome. This is the latest incident in the rising tide of violence over the mounting economic crisis.

A few people were injured in the clashes as security forces armed with truncheons broke through a crowd of protesters outside. The squatters barricaded themselves inside the building and took to the roof.

Around 100-150 officers entered the building and dragged the residents out, an AFP photographer reported. The families were put into 10 police vans.

The squatters complained about the violence the police inflicted on them.

“They broke in, throwing our belongings out of the window, dragging us along the floor and kicking those who resisted,” one squatter, who did not want to be named, told La Repubblica daily.

“They clubbed us wildly, it was brutal,” Cristiano Armati, a member of the Coordinamento association which had helped occupy the building, told AFP by telephone from hospital, where he was being treated for a broken elbow and cuts to the head.

“It doesn’t end here though. The fight for housing rights will go on,” Armati added.

Another protester was reported to have a broken leg.

It came nine days after the squatters first occupied the building, which is a former state-owned insurance agency.

Currently, 90 properties in Rome are occupied by squatters, and 3,346 evictions were carried in the first six months of 2013 – a 10 percent jump from the first half of 2012 – the city council stated.

The squatters represent a mix of Italians and immigrants, many of whom lost their jobs in the economic crisis.

Meanwhile, Italy’s Panorama magazine investigated property that is currently empty during the crisis, and put the number at 50,000.

To deal with the housing crisis, the government started a new housing plan in March, pledging to double rent subsidies for low earners to 200 million euros ($280 million) for 2014 and 2015. However, the plan came under fire, with critics saying that the sums aren’t enough to tackle the problem.

Πηγή: http://rt.com/news/italy-rome-riots-crisis-092/

Ο «χρυσαβγιτισμός» του δημοκρατικού κράτους μέσα στη δυναμική της αναδιάρθρωσης

Ernst-Europe-after-the-rain1

Αδειάσανε τα σύννεφα αυτές τις μέρες καθώς αποκαλύφηκαν ταυτόχρονα διάφορα πράγματα: Ο Σαμαράς είναι φιλοχρυσαβγίτης, ο Μπαλτάκος είναι κανονικός χρυσαβγίτης και «το κράτος μας» είχε έτοιμες μονάδες στρατού να επέμβουν στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου του 2012 μη τυχόν και ξαναπάθει τα ίδια με την παρέλαση της εθνικής ημών εορτής του 2011. Όλα αυτά παρουσιάζονται ως «εκτροπή», αρκετοί επιβεβαιώνουν ο ένας στον άλλον ότι πλέον έχουμε «κράτος έκτακτης ανάγκης» και μεταξύ άλλων όλοι δυσκολεύονται πια να λένε ότι οι Ουκρανοί μνημονιακοί είναι ναζί και ο Πούτιν δημοκράτης, γιατί δεν μπορούν να απαντήσουν στην ερώτηση γιατί δεν έλεγαν από την αρχή ότι ο Σαμαράς είναι ναζί (και ότι ο Πούτιν είναι ο μόνος δημοκράτης στον πλανήτη). Βέβαια, κάτι εθνίκια που παριστάνουν τους συντρόφους θα πουν «εμείς το λέγαμε».

Το ζήτημα είναι να αναρωτηθούμε «εκτροπή από τι;». Ή «αφού έχουμε κράτος έκτακτης ανάγκης ποιο ήταν το ‘κράτος δικαίου’; Εκείνο που σκότωνε τον Καλτεζά και τον Τεμπονέρα, εκείνο που έμπαινε στην κατάληψη του Πολυτεχνείου το ’95, εκείνο που δολοφονούσε κόσμο που δεν σταματούσε στα μπλόκα, εκείνο που έχει δολοφονήσει χιλιάδες προλετάριους που προσπαθούσαν να μπουν στη χώρα ή όταν μπήκαν γιατί δεν του άρεσε το χρώμα ή η γλώσσα που μιλούσαν, που έχει βγάλει μίζες από το trafficking χιλιάδων γυναικών;

Οι ερωτήσεις αυτές για όλους τους συντρόφους και συντρόφισσες που είναι ακόμη μέσα στο δίπολο «φασισμός-αντιφασισμός» είναι δύσκολο να απαντηθούν. Τώρα γίνεται ακόμη πιο δύσκολο καθώς όπως ο αντιφασισμός ήταν η δύναμη αλλά και το όριο του κινήματος μέχρι τη διάλυση της Χρυσής Αβγής, έτσι και ο «χρυσαβγιτισμός» του δημοκρατικού κράτους υπόκειται στη δυναμική της ταξικής πάλης, δηλαδή, της αναδιάρθρωσης και των ταξικών αγώνων που την αντιμάχονται.  Επιπλέον ο «χρυσαβγιτισμός» δεν είναι φαινόμενο του 2012 αλλά ξεκινάει αρκετά νωρίτερα όπως έχει δείξει και το κείμενο Μορφή και περιεχόμενο της κρατικής καταστολής στις καταλήψεις.

Η δυσκολία στην ερώτηση «γιατί δε λέγατε από την αρχή ότι ο Σαμαράς είναι ναζί” (κάτι που τόσο εύκολα ειπώθηκε για τον Ουκρανο πρωθυπουργό, ευκολότερα με τη βοήθεια της παραποίησης μιας φωτογραφίας στην οποία  δήθεν χαιρετάει ναζιστικά) βρίσκεται στο ότι η ειλικρινής απάντηση είναι ότι ο Σαμαράς (ως πολιτική πρακτική και όχι ως πρόσωπο) ΔΕΝ είναι ναζί. Ακόμη πιο δύσκολα γίνονται τα πράγματα όταν παραδεχτούμε ότι δεν υπάρχει ναζισμός σήμερα, ο φασισμός και ο ναζισμός ήταν ένα ιστορικό κίνημα καταστολής των ταξικών αγώνων των δεκαετιών του ’20 και του ’30. Αυτό που γίνεται όταν ο λόγος του κινήματος σήμερα μιλάει για φασισμό και ναζισμό είναι μια μετωνυμία. Ονομάζει ναζισμό ή ακόμη συχνότερα φασισμό τη σύγχρονη μορφή καταστολής των ταξικών αγώνων, αλλά και γενικότερα τη μορφή του σύγχρονου καπιταλισμού που βρίσκεται σε φάση ταχύτατης αναδιάρθρωσης, μορφή για την οποία δεν έχει βρει ακόμη όνομα της εποχής μας και χρησιμοποιεί ένα παλιό.

Το να μιλάμε για μετωνυμία και να επιμένουμε ότι δεν υπάρχει σήμερα φασισμός, ή καλύτερα ότι αυτό που υπάρχει ως πολιτική μορφή πρέπει να το διακρίνουμε από το φασισμό για να μπορέσουμε να του ασκήσουμε ριζική κριτική, δεν είναι σχολαστικισμός. Το πρόβλημα δε βρίσκεται στην ακρίβεια ή μη των όρων που χρησιμοποιούνται στα συνθήματα και στις αφίσες αλλά στο περιεχόμενο που παίρνει η κριτική της πραγματικότητας της ταξικής πάλης με τη χρήση των όρων αυτών. Αν η σημερινή κατάσταση ορίζεται ως φασισμός (πιο εύκολα στην Ουκρανία, πιο δύσκολα εδώ) τότε απευθείας η άρνηση της είναι ο αντιφασισμός, δηλαδή, για να μην κοροιδευόμαστε μεταξύ μας, η δημοκρατία, ένας καπιταλισμός χωρίς απαγόρευση κυκλοφορίας, στρατοκρατία, εξορίες, πολιτικές καταδίκες κτλ. Oπως αναφέρεται και στο κείμενο Φασισμός και Εκπαίδευση όμως, «ένα φασιστικό καθεστώς σήμερα δεν μπορεί να είναι ίδιο με αυτά του μεσοπολέμου, τα οποία μοιράζονταν με τις δημοκρατίες της εποχής τον ορίζοντα του προνοιακού κράτους και της αναγνώρισης της εργατικής τάξης ως συλλογικό υποκείμενο, φαινόμενα που ο «νεοφιλελευθερισμός» αρνείται. Σήμερα παράγεται μια μορφή ολοκληρωτισμού που για την ώρα δεν χρειάζεται να οδηγήσει σε μια αναίρεση της δημοκρατίας, όσο και να ξευτελίζεται κατά την πορεία αυτός ο όρος».

Η σημερινή πολιτική μορφή της καταστολής της ταξικής πάλης λοιπόν αλλά και η μορφή που παίρνει η διαδικασία αύξησης του βαθμού εκμετάλλευσης της εργασιακής δύναμης είναι δημοκρατική. Η έξωση των θεσμών της εργατικής τάξης από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων αλλά και από το κράτος γενικά, το καθεστώς μηδενικής ανοχής διεκδικήσεων, η στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας, η αύξηση των κάθε είδους μπάτσων κατά 25-30% από το 2009 μέχρι το 2013, η αναγωγή του μάχιμου ακτιβισμού σε επίσημο εσωτερικό εχθρό, οι μαζικές φυλακίσεις και δολοφονίες πλεονάζοντος εργατικού δυναμικού, οι εισβολές στα σπίτια αναρχικών, όλα αυτά προέκυψαν μέσα από τη δημοκρατία (όπως άλλωστε είχε προκύψει και ο ναζισμός το ’30) αλλά το κυριότερο είναι ότι παρέμειναν μέσα στη δημοκρατία. Ο «ελληνικός λαός», αυτή η διαταξική εθνική κοινότητα που ψηφίζει αποφάσισε το 2012 μέσα στα όρια του παιχνιδιού της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας η κατασταλτική μορφή του κράτους να είναι αυτή που είναι σήμερα, της Χρυσής Αβγής συμπεριλαμβανομένης. Δημοκρατία είναι αυτό που ζούμε σήμερα. Αν είχαμε δικτατορία θα το ξέραμε πολύ καλά και αυτό το κείμενο δε θα μπορούσε να γραφτεί εδώ.

Αυτή η «χρυσαβγίτικη» μορφή της δημοκρατίας ήταν απολύτως απαραίτητη για να προωθηθεί η τρέχουσα φάση της αναδιάρθρωσης. Οι χρυσαβγίτες με στολή ή χωρίς έπρεπε να ξαμολυθούν, σα μαντρόσκυλα των αφεντικών που είναι, και να τσακίσουν μετανάστες, να χτυπήσουν ακτιβιστές, να τραμπουκίσουν συνδικαλιστές, να προσπαθήσουν να παίξουν έναν ειδικό κατασταλτικό ρόλο στη ζώνη που δραστηριοποιείται το εφοπλιστικό κεφάλαιο το οποίο επένδυσε απευθείας επάνω τους. Κρίθηκε από τους μηχανισμούς του κράτους σκόπιμο να βγει η συμμορία στο φως και πήρε το κράτος το ρίσκο να δημιουργηθεί χρυσαβγίτικο προλεταριακό κίνημα, κάτι που βέβαια δεν έγινε ποτέ.

Continue reading

Η κατάσταση της εργατικής τάξης στις ΗΠΑ (upd)

20140118_minwage

More than half of those who make $9 or less an hour are 25 or older, while the proportion who are teenagers has declined to just 17 percent from 28 percent in 2000, after adjusting for inflation, according to Janelle Jones and John Schmitt of the Center for Economic Policy Research.

Today’s low-wage workers are also more educated, with 41 percent having at least some college, up from 29 percent in 2000. “Minimum-wage and low-wage workers are older and more educated than 10 or 20 years ago, yet they’re making wages below where they were 10 or 20 years ago after inflation,” said Mr. Schmitt, senior economist at the research center.

“If you look back several decades, workers near the minimum wage were more likely to be teenagers — that’s the stereotype people had. It’s definitely not accurate anymore.”

Δείτε και το video για τους temp workers:

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=waeMkka60po[/youtube]

Σ. Αραβία: Ταραχές με νεκρό σε στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=5_6BIjjxySE[/youtube]

Την ίδια στιγμή που απελαύνονται χιλιάδες σομαλοί μετανάστες στα πλαίσια της αντι-μεταναστευτικής πολιτικής των τελευταίων μηνών από το κράτος της Σ. Αραβίας (δες video) συνέβη και το ακόλουθο γεγονός:

An illegal migrant has died and nine others were wounded when Saudi police intervened to quell “chaos” at a detention centre in the west of the kingdom, police said Monday.
The casualties fell during a “stampede” at Al-Shumaisi detention centre, south of the holy city of Makkah, where migrants of various nationalities are held pending deportation.
Detainees “tried to cause chaos… resulting in damages to the centre,” Makkah police spokesman Commander Ati al-Qurashi told AFP. He did not elaborate on the nature of the disturbances but said that police “had to intervene” and that a migrant was killed and nine others wounded in a “stampede”.
The spokesman did not provide details on the nationalities of the casualties, the number of illegals held at the centre, or the progress made in their deportation procedures.
Police have been cracking down on illegal migrants since the expiration in early November of a seven-month amnesty during which they had to regularise their status or leave the country.
The operations have sparked deadly clashes, with two Saudis, a Sudanese and another foreigner killed, according to official figures. The Ethiopian embassy in Riyadh has said three Ethiopians were killed in clashes.
More than 307,000 illegal migrants have been expelled since the start of the campaign, according to Saudi authorities.
Nearly a million migrants from various countries took advantage of the amnesty to leave voluntarily, while another four million were able to find employers to sponsor them, a legal requirement in Saudi Arabia and other Gulf states.

Dead End: About the Coup in Egypt

photo-1373240726083-11-0jpg

Παρά το σαφή εργατίστικο προσανατολισμό της ανάλυσης του Wildcat αναδημοσιεύουμε το άρθρο γιατί θεωρούμε ότι φωτίζει με ικανοποιητικό τρόπο τα αποτελέσματα αλλά και τις εσωτερικές αντιφάσεις της πολιτικοποίησης των ταραχών στην Αίγυπτο.

 W.

πηγή: http://www.wildcat-www.de/en/eindex.htm

Go to the Afterword from February 2014

For two years, Tahrir Square was the symbol of a radical departure from social ossification and crisis. The military coup in the summer of 2013 ended this phase. The various illusions and hopes were buried with the hundreds that died. Essential parts of the liberal milieus have accepted state-led massacres and mass arrests in the name of ‘defending democracy’. The hope of a state solution to social misery is also lost; the last heirs of Nasserism and trade union movement-hopefuls now sit at the military (side) table. Their vague promises of reform are drowned out by their appeals to peace, order and willingness to work.

In the acute social situation there is currently no room for participation. The movement will have to provide new questions about social revolution and organisation and will have to find new answers. To this end, migrants play an important role.

Egypt’s ruling class

With the fall of President Morsi at the beginning of July 2013, the amalgamation of the state and military apparatus with the economy once again became visible. This form of class power emerged at the end of the Nasser era. In the mid-seventies, the military had lost its role as protectors of an ‘anti-colonial’ state industrialisation, and the bloated military apparatus afterwards found itself new fields of activity in the civil economy after the 1978 peace treaty with Israel. A new model of accumulation developed, particularly during the second, ‘neoliberal’ half of the 30-year long Mubarak regime, which was less based on industrialisation, and more on privatisation, the plundering of social wealth and on state-secured investments in infrastructure (transport, tourism, telecommunications). This model was enforced by a gigantic repressive apparatus, which was detached from any ‘democratic control’. This apparatus included an informal army of baltagiyyas (thugs) and the military courts, which had been installed permanently since the state of emergency in 1981. The uprising in 2011 showed the crisis of this model.

It is still the case that most of the companies are small and medium-sized enterprises, but they are controlled by a very small layer of society through an old boys network, which means that we are dealing with monopolies. In 2010, around 500 families owned financial assets of more than 30 million USD, while 20 families (the ‘core-elite’) owned more than 100 million. The main economic focus of these groups of enterprises is on construction, telecommunications, tourism, food and pharmaceutical production, and (foreign) trade. At the very top stands the Sawiris family, which owns Egypt’s largest construction company and rules over the telecommunications market and the media sector. In the 2000s this new economic elite took over the high command of political power directly; prime examples being Gamal Mubarak and the Nazif government, which came to power in 2004. Politically, they thereby entered into competition with the military apparatus, which manages the factories of the Nasser-ite epoch of industrialisation (consumption goods and arms manufacturing) and which, in addition, started to participate in the business of mass tourism since its boom in the 1990s. In total the military controls 5 to 15 per cent of the national economy.

The military played a significant role in the enforcement of this neoliberal looting because it has the right to confiscate land e.g. for the construction of infrastructure projects, tourist parks, and new industrial zones. This was the cohesive element between the military and the oligarchic elite. The top-layer of the Muslim Brotherhood, which mainly engaged in trade, were part of this arrangement, although, apart from a few exceptions, they were situated rather in the second or third tier. The military and civil top elite is partly Coptic (like the Sawiris) and in general rather secular.

The network of clientelism that was directed towards the masses was organised in ‘religious’ terms. After the privatisation in the 90s, the welfare system (benefits for the poor, education and health care) was split off into a completely deficient and corrupt public sector, an expensive private sector and a third sector comprising the various liberal, islamist and christian charities. The vast NGO sector is based on voluntary and informal labour and, in part, directly organises the informal economic sector.

Continue reading

Tαραχές με νεκρό σε αυστραλιανό υπεράκτιο κέντρο κράτησης μεταναστών

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=rs7R3jQf8yw[/youtube]

Ένας πρόσφυγας που είχε αιτηθεί άσυλο στην Αυστραλία είναι νεκρός, τουλάχιστον ένας ακόμη βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση και άλλοι 22 νοσηλεύονται στο νοσοκομείο μετά από δύο νύχτες βίαιων ταραχών σε αυστραλιανό υπεράκτιο κέντρο κράτησης μεταναστών στο νησί Μάνους στην Παπούα-Νέα Γουινέα, δήλωσαν αξιωματούχοι την Τρίτη. Ένας από τους τραυματίες με κατάγματα στο κρανίο μεταφέρθηκε ήδη στην Αυστραλία ενώ ένας ακόμη με τραύμα από πυροβολισμό αναμένεται να μεταφερθεί, καθώς η ιατρική κάλυψη στην Παπούα Νέα Γουινέα είναι ελλιπής.
Ο αυστραλός υπουργός Μετανάστευσης Σκοτ Μόρισον, δήλωσε ότι η «είδηση του θανάτου είναι μια μεγάλη τραγωδία», επιβεβαιώνοντας ότι ο νεκρός μετανάστης χτυπήθηκε στο κεφάλι, όταν κρατούμενοι έσπασαν την περίφραξη και επιχείρησαν να φύγουν από το κέντρο αργά τη Δευτέρα.
«Πρόκειται για μια τραγωδία, αλλά ήταν μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση, όπου οι άνθρωποι αυτοί αποφάσισαν να διαμαρτυρηθούν με πολύ βίαιο τρόπο και να βγουν έξω από το κέντρο θέτοντας τους εαυτούς τους σε μεγάλο κίνδυνο », είπε ο Μόρισον.
Στα βίαια επεισόδια της Κυριακής τουλάχιστον 19 από τους 1.300 μετανάστες- κρατούμενους στο κέντρο, τραυματίστηκαν και οκτώ συνελήφθησαν. Η εξέγερση των μεταναστών-κρατουμένων ξεκίνησε όταν οι αρχές της Παπούα Νέα Γουινέα, τους ανακοίνωσαν ότι έχουν δυο επιλογές. «Ή να παραμείνουν στο έδαφος της χώρας ή να επιστρέψουν στην πατρίδα τους» καθώς η συντριπτική τους πλειοψηφία προέρχεται από την Ινδονησία. «Δεν υπάρχει η επιλογή μιας τρίτης χώρας» τους ανακοινώθηκε εννοώντας προφανώς ότι δεν μπορούν να μεταβούν στην Αυστραλία που είναι και ο βασικός στόχος όλων των μεταναστών.
Το νησί Μάνους είναι ένα από τα δύο υπεράκτια κέντρα κράτησης μεταναστών και έχει σχεδιαστεί για να στεγάσει όσους φτάνουν παράνομα στην Αυστραλία από την Ινδονησία . Το Ναουρού φιλοξενεί το άλλο κέντρο. Τα περισσότερα από τα κτίρια στο κέντρο στο Ναούρου καταστράφηκαν σε μια άλλη εξέγερση τον Ιούλιο. « Το κέντρο δεν έχει καταστραφεί» είπε επίσης ο αυστραλός υπουργός Μετανάστευσης επισημαίνοντας ότι λειτουργεί κανονικά.

Non aux expulsions

Θα μπορέσει το κράτος να δημιουργήσει τη συναίνεση του προλεταριάτου των χωρών της πρώτης ζώνης σε μια διαχείριση που στρέφεται ενάντια στους αποκλεισμένους; (από το κείμενο Η άνιση δυναμική της εποχής των ταραχών)

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=f4F4zH7EUZA[/youtube]