Tag Archives: ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Βοσνιοποίηση της Ουκρανίας και ο ρόλος των ολιγαρχών

Δίνονται παρακάτω τα λινκ για τα δυο μέρη ενός μεγαλύτερου κειμένου (δυστυχώς στα ιταλικά, μπορεί όμως να σε γενικές γραμμές να διαβαστεί και μέσω του google translator) πάνω στα γεγονότα στην ανατολική ουκρανία. Τα κείμενα αυτά δημοσιεύτηκαν στο ιταλικό blog crisiglobale.wordpress.com, όπου μπορεί να βρεθεί και κείμενο για το background της “Δημοκρατίας του Ντόνετσκ”.

Παρόλο που τα κείμενα έχουν γραφτεί ένα μήνα πριν, θυμίζουν σε αυτούς που (θέλουν να) ξεχνούν όχι μόνο ένα βασικό χρονολόγιο των γεγονότων, αλλά και μια συγκεκριμένη ερμηνεία τους σε σχέση με την προοπτική τόσο της ομοσπονδιοποίησης /βοσνιοποίησης της χώρας όσο και της ενίσχυσης του ημιφεουδαρχικού καθεστώτος των ολιγαρχών-μαφιόζων στις ανατολικές περιοχές και του νέου ρόλου που θα επιδιώξουν αυτοί για τους εαυτούς τους μετά τη δημοκρατική εξέγερση του Μαϊντάν.

Α.

Doneck2

Χειρισμοί μεγάλης κλίμακας στην Ανατολική Ουκρανία: Μέρος 1 – Το χρονικό των γεγονότων και ο ρόλος των ολιγαρχών

Χειρισμοί μεγάλης κλίμακας στην Ανατολική Ουκρανία: Μέρος 2 – Ο εσωτερικός και εξωτερικός ανταγωνισμός, η ομοσπονδιοποίηση

Against the regime in Kyiv and the junta in the East!

Αναδημοσιεύουμε παρακάτω το τελευταίο κείμενο της ACT για τα γεγονότα στις ανατολικές επαρχίες της Ουκρανίας. Το αρχικό κείμενο μπορεί να βρεθεί εδώ, ενώ η ελληνική του μετάφραση εδώ.


Against the regime in Kyiv and the junta in the East! AWU-Kyiv statement on the conflict in the Eastern regions (EN, GR)

vyshyvanka

There is a continuing confrontation on Ukraine’s territory between the groups of local and Russian ruling class which play off the working people one against another and stir up enmity, bringing the country closer to the state of civil war. The events in Mariupol’ are the embodiment of this confrontation. Many people, the combatants and civilians, contract military staff and conscripts, as well as volunteers, have suffered on both sides of the conflict  as a result of the “anti-terrorist operation”

This is a critical situation for working people. The government treats all protesting Anti-Maidan people alike: soldiers don’t understand who they shoot at, and the ones who are being shot at don’t understand what they die for. Both sides of the condlict manipulate their “foot soldiers” with a particular cynicism, and because of this the working people fight for the ideas that do not have anything in common with their material, class interests. Ukrainian military units and other armed groups fight for the senseless ideals of national-patriotism and “unity of a nation”, while separatists fight for the creation of a new state and/or joining Russia. In all cases the aim is the borgeois national state with its bureaucrats, police, judges, prisons, capitalists and paupers.

Even now there are already dozens of victims and deaths as the consequence of struggle between those two reactionary movements. Army incompetence, on the one side, and the combatants’ depravity, on another side, increase the losses significantly.

The highest ranks of Anti-Maidan movement are generally made up of military retirees, as well as senior police officials, which are loyal to the previous regime. Therefore, the leadership of the “people’s republics” in the Eastern regions of Ukraine may indeed be styled as the junta – the dictatorship of the law enforcement and armed forces.

Fascist groups and criminals present in this movement make the overall character of junta deeply reactionary and radically contrary to the class interests of the working people in the Eastern regions.

Pro-Russian propaganda portrays separatist combatants as fighters of anti-fascist resistance. According to this propaganda, “anti-terrorist operation” started by Ukrainian government is nothing else but the attack of Ukrainian fascists from “Right Sector”, whose role in these and many other events is disturbingly blown way out of proportion.

“Right Sector” is a poorly coordinated coalition of several far-right organizations. Its social structure consists of far-right youth and criminal groups. The social structure of “people’s republics” combatants is mainly similar: teenagers, gangsters and declassed elements. The popular appeal of “Right Sector” in the present moment is very low (even lower than that of the totally discredited Communist Party of Ukraine); moreover, “Right Sector” is in the state of an undercover war with Ukrainian government.

Owing to the constant PR from the pseudo-antifascist international community, “Right Sector” acquires the dreadful image of a powerful organization which almost rules the Ukrainian state, which is obviously not true. But we are not trying to minimize the problem of fascist movements in Ukraine. AWU repeatedly emphasized the escalation of far-right violence, aimed particularly at leftists, as early as 2012, during Yanukovych’s regime. AWU activists were also attacked. One of our comrades was almost killed by the neo-nazis who had attacked him with knives. Also, the location of this year’s May Day march had to be moved due to the threat of clashes with far-right.

Resisting the fascist movements has been one of the primary tasks of anarchist movement in Ukraine for a long time. Unlike many post-Stalinist “antifascists” in Western countries we know this problem firsthand and not from the Internet. And yet, we and our comrades managed to organize May Day anarchist marches with social, anticapitalist and antinational agenda in Kyiv, Kharkiv and Zhytomyr.

Anarchists do not intend to give ground to the nazis and to the right-liberal government. It was AWU that organized the radical left protest campaign against the “Bat’kivshyna” ruling party.

We are ready to continue the fight against the state, capital and the far-right who protect them. But this fight is a hundred times more difficult when the state, the church, police structures and fascist movements are united into one force. Such is the situation in Donbass, where the “army of Donetsk people’s republic” is headed by Igor Strelkov, the Russian undercover man and a great fan of the historical Tsarist White Guard movement; where the organizer of the referendum, the founder of “Orthodox Donbass” movement, consults with the leader of the oldest post-Soviet neo-Nazi movement, legendary Aleksandr Barkashov; where activists of Anti-Maidan manifest their solidarity and respects to another icon of European fascists – Aleksandr Dugin; where co-chairman of the “Donetsk people’s republic government” Denis Pushilin openly regrets the revolution of 1917 that put end to tsarism and calls it a “bloody disaster”.

Social slogans did not fit into the manifests and official documents of separatists, while there are many phrases about the class peace and the interests of the “small business”. Criminal and fascist junta on the East at present organizes the tortures and abductions of trade union activists.

Nationalism is the deadly enemy of the working people. This is proved by the current events in Ukraine, when fascists on both sides help the ruling class to physically fight down the working people. The question is – how many victims and destructions are needed before Ukrainian proletariat realizes it.

We demand from the Kyiv government to remove the troops from the cities immediately, and from the Eastern junta to stop terrorizing peaceful working people. Our own goal is to keep up the resistance at all fronts and to build revolutionary labour movement against all the odds.

We call on our fellow Ukrainian workers to line up behind our common class interests, among which are peace and solidarity, but not the senseless fight for keeping the territories or their separation. Class struggle does not have anything to do with the fight for redistribution of power. Whoever wins in the confrontation between the government and separatists, – we will lose, that is why its boycott is our priority. Ignoring the government’s decisions, renouncing the militarism, striking and building the revolutionary labour movement – such are our weapons against the war imposed upon us. We can count only on ourselves and the international solidarity from other left-radical organizations. If we don’t start to rise now we will face the most difficult times.

No gods, no masters, no nations, no borders!

Workers of the world, unite!

Anarchism in the context of civil war

Αναδημοσιεύουμε παρακάτω ένα ακόμα κείμενο για την Ουκρανία, αυτή τη φορά για τη στάση που κράτησαν οι εκεί αναρχικοί. Τα σχόλια του συγγραφέα του κειμένου, το οποίο  πρωτοδημοσιεύτηκε εδώ, και σε ελληνική μετάφραση εδώ, σε κάθε περίπτωση έχουν γενικότερο ενδιαφέρον και αφορούν την ίδια τη δυνατότητα να κρατήσει κανείς μια αντιπολεμική στάση, και όχι μόνο, λίγο πριν τον εμφύλιο.

image
On Friday, the 2nd of May, the House of Trade Unions in Odessa caught on fire. Altogether at least 42 people lost their lives during the clashes in the city, most of them in the fire and the others in streetfights. This is an account of the tragedy.

 

Events began to unfold when armed pro-Russian AntiMaidan fighters attacked a demonstration organised by football hooligans with nationalist sympathies. This attack resulted in lethalities, but soon the pro-Russians were overpowered. They escaped back to their protest camp in the Kulikovo field, but pro-Kiev demonstrators followed and lit the protest camp on fire. The pro-Russians then escaped to the House of the Trade Unions, which soon caught on fire. The fire spreading, is visible in this video. At the 2 minute mark, you can see a flame behind a closed window, making it plausible that some of the fires were started from the inside. For example, due to accidents with Molotov cocktails which were used by both sides during the fight. However, you can also see pro-Ukrainian nationalists throwing Molotov cocktails, making them at least partially responsible for the fire.

 

There are doubts as to whether the core group of pro-Russians who attacked the demonstration with firearms were outside provocateurs. But certainly, there were people in the House of Trade Unions, who had nothing to do with the attack. In a number of photographs, you can see police protecting the core group of attackers. Otherwise, police were very passive during the fire, and did not interfere in the events. Even if the police were not part of a conspiracy, at the least, they acted completely unprofessionally.

 

During the weekend, troops of the central government and local “federalists” had been waging war in the city of Kramatorsk in Eastern Ukraine. This means, that what is happening in the Ukraine can already be considered a civil war. In the upcoming weeks, it will become clear how widely the warfare will spread and if Russia will interfere.

 

I consider myself an expert on the Russian context as I lived in Moscow for more than 12 years, but this does not mean that I am an expert on the Ukrainian one. I have only visited the country three times in the last years, and have hardly more than 20 friends there. Still, when getting myself acquainted with the Ukraine, I quickly understood that civil war could be a possible scenario there. All of my Ukrainian friends, however, were absolutely certain, that nothing like that would ever happen there. That even with all the differences between Eastern and Western Ukraine, no-one was prepared to kill in their name. They were convinced, that Ukraine could never become another Yugoslavia. All of them had acquaintances, friends and loved ones on both sides of the river Dnieper, both Ukrainian and Russian speakers. But if you only ever take into consideration your own friends, you will fall into the trap of scaling, obstructing those mechanisms which create hatred on a large scale.

 

War does not require personal hatred between people, geopolitical and economical reasons are good enough for that. And in the Ukraine, the geopolitical interests are far greater than in Yugoslavia. If you have an interest in flaring up ethnic hatred or war, a rather small ethnic rift is enough. A few abuses, murders, and kidnappings, and everyone will be ready for battle. This has succeeded now in Ukraine, just as it has succeeded in many other places.

 

At the moment, the Western “left” seems to be pretty much clueless in terms of the events taking place there. This is because the “left,” broadly speaking, is not a very useful concept in the former Soviet Union, as it can mean anything from social-democrats and anarchists, to stalinists supporting Putin. Personally, I prefer to always write the word in quotation marks. I identify with anarchists, not the “left,” since, for quite a while now anarchists have been the only political force in Russia which united the ethos of opposing racism, sexism and homophobia to the ethos of social equality. Until very recently, there had not been much of any Western “new left” in Russia, with the exception of a handful of Trotskyists.

 

A split within the “left” in Ukraine is completely predictable and even necessary. In Kharkiv the streetfighting, Stalinist organisation, “Borotba” (meaning Struggle) has been on the opposite side of the anarchists. In this region of the former Soviet Union, 99.9% of the “left” will always support imperialism for the sake of “being with the people.” It is about time that anarchists refuse the “left” label. We have nothing in common with these people.

 

But anarchists, too, can be easily manipulated with buzzwords such as “self-organisation” and “direct democracy.” For example, Boris Kagarlitsky, a Russian intellectual widely known amongst the Western “left” and a frequent guest of World Social Forums, has found favorable ground in the West by using these buzzwords.

 

Apparently, the Ukrainian and Russian anarchists could not foresee the developments which lead to the civil war. Maidan had only been discussed from the point of view that it could offer something better than the Yanukovich regime. It was not expected that Russia would react to a Maidan victory with a conscious escalation of the conflict, and which could eventually lead to civil war.

 

Whereas Russia is the major propaganda machine and arms provider in the conflict, Western countries are not doing much better, as they only acknowledge the interests of the new government in Kiev and present the movement in Eastern Ukraine as mere Russian puppets.The armed wing of the “federalists” are definitely Kremlin puppets, but if it were not for the widespread discontent and protests against the new regime in Kiev, this armed wing would not have emerged.

 

I do not believe that a civil war was the Kremlin’s aim. First of all, it wanted to destablizie Ukraine to the maximum in order to have Kiev give up any attempts to gain back control over Crimea. Now the situation is out of the Kremlin’s control, and it may have to send regular troops to Ukraine in order to fulfill the promise of support it has given to the “federalists.”

 

The government in Kiev has given so many “final ultimatums” which were quickly forgotten, and has announced so many unexisting “anti-terrorist operations,” that it is clear it has very few battle-ready troops. A few times, the central government troops have actually taken action and the results have been tragi-comic. Thus, the government understands that it’s still in question whether it would succeed in a full-scale civil war. However, it also understands, that war can help discipline society and stabilize the new order to the extent, that any promises given to Maidan would be forgotten. With time, both sides have come to understand that a full-scale war might be necessary for their interests, even if neither was initially planning for this.

 

Disagreements within the anarchist movement

 

Over the course of events, the Ukrainian and Russian anarchist movements have split into three different sides. A first group concentrated on producing internet-statements against both sides of the conflict. For them, keeping out of any social processes is a matter of principle, and they only want to monitor and assess. Participation in the social protest is not a goal for them, as they prefer to keep their hands clean. Since every process has input from either disgusting liberals, hated nationalists, awful stalinists, all three at the same time, or other undesirables, one can never fully participate in anything and the only alternative is to stay home and publish statements on the internet about how everything is going from bad to worse. However, most of the time these statements are just self-evident, banalities.

 

A second group, was made up of those who got excited about all the riot-porn and anti-police violence in Kiev, without considering who was carrying out this violence and in whose interests. Certain antifascists drifted as far as to defend the “national unity” in Maidan, and threatened particular Kiev anarchists due to their criticism of Maidan and refusal to participate. Most of the people in this camp are just fans of anti-police violence without any theoretical frame, but some want to give Maidan an imagined anti-authoritarian flavor, by equating the general meeting of Maidan (“Veche”) with the revolutionary councils established during 20th century revolutions. They base this claim on the social demands occasionally presented at Maidan, but these demands were always at the periphery of the Maidan agenda.

 

One of these peripheral demands was the proposal that oligarchs should pay a tenth of their income in taxes and was generally in tune with nationalistic populism. However, the demands of the Kiev Maidan were still far from returning the billions stolen by oligarchs back to society. In Vinnytsa and Zhitomir, there was an attempt to expropriate factories owned by German capital , but this was the only case going beyond the national-liberal context that I am familiar with.

 

In any case, the main problem at Maidan wasn’t the lack of a social agenda and direct democracy, but the fact that people did not even demand them. Iven if everyone kept repeating that they did not want another “orange revolution” like in 2004, nor for Yulia Timoshenko to return, at the end of the day chocolate industrialist Poroshenko and Vitaly Klitchko are leading the polls. This was the choice the people made as they grew weary of the revolutionary path as proposed by the radical nationalists of the Right sector. As of now, people want to return to “life as usual,” to life before Yanukovich, and are not prepared to make the sacrifices that further revolutionary developments would demand. Representative democracy is indeed like a hydra, if you cut one head, two will grow in its place.

 

However, none of the fears of “fascist takeover” have materialized. Fascists gained very little real power, and in Ukraine their historical role will now be that of stormtroopers for liberal reforms demanded by the IMF and the European Union — that is, pension cuts, an up to five times increase in consumer gas prices, and others. Fascism in Ukraine has a powerful tradition, but it has been incapable of proceeding with its own agenda in the revolutionary wave. It is highly likely, that the Svoboda-party will completely discredit itself in front of its voters.

 

But anyone attempting to intervene, anarchists included, could have encountered the same fate — that is, to be sidelined after all the effort. During the protests, anarchists and the “left” were looking towards the Right sector with envy, but in the end all the visibility and notoriety, for which they paid dearly, was not enough to help the Right sector gain any real influence.

 

If Kiev anarchists would have picked the position of “neutral observers” after Yanukovich had shot demonstrators, it would have completely discredited them. If after being shot, the working class, or more exactly “the people,” that is, the working class along with the lower strata of the bourgeoisie, would have failed to overthrow Yanukovich, Ukrainian society woul have fallen into a lethargic sleep such as the one Russian and Belarusian societies are experiencing. Obviously, after the massacre there was no choice left except to overthrow the power, no matter what would come in its place. Anarchists in Kiev were in no position to significantly influence the situation, but standing aside was no longer an option.

 

And thus, we come to the third, “centrist,” position taken by anarchists — between the brainless actionism and the “neutral” internet statements. The camp of realist anarchists understood, that even if the Maidan protests pretty much lacked a meaningful positive program, something had to be done or the future would be dire.

 

The limits of intervention

 

In Kiev, anarchists took part in a number of important initiatives during the revolutionary wave — first of all the occupation of the ministry of education, and the raid against the immigration bureau by the local No Border group, which was looking for proof of illegal cooperation with security services of foreign countries. But the most successful anarchist intervention was the one in Kharkiv, where Maidan was relatively weak but also freer of nationalistic influence.

 

Still, such centrism has its own problems. For one, you might unintentionally help the wrong forces gain power, also discrediting radical protest. A second problem would be that you might end up fighting a fight which is not your own. When AntiMaidan attacked the Maidan in the city of Kharkiv, its imagined enemy were not the anarchists, but NATO, EU or Western-Ukrainian fascists. Since anarchists had joined Maidan, it would have been cowardly to desert once the fight started. Thus anarchists ended up fighting side by side with liberals and fascists. I do not want to criticize the Kharkiv anarchists, after all they made, perhaps, the most serious attempt among Ukrainian anarchists to influence the course of events, but this was hardly the fight, and these were hardly the allies they wanted.

 

And so, comes the point when desertion becomes imperative, and that is when civil war begins. As of now, it’s still too early to make any final assessment of the anarchist attempts to influence Maidan, but after the beginning of a civil war, Maidan will no longer play a role. From now on, assembly will gradually turn to the army, and assault rifles will replace Molotov cocktails. Military discipline will replace spontaneous organisation.

 

Some supporters of the Ukrainian organisation, Borotba (meaning Struggle) and the Russian Left Front claim that they are attempting to do the same things as the anarchists did at Maidan, that is, direct protest towards social demands. But AntiMaidan has no structures of direct democracy, not even distorted ones. It quickly adopted the model of hierarchical, militaristic organisations. The AntiMaidan leadership consists of former police and reserve officers. It does not attempt to exert influence through the masses, but with military power and weapons. This makes perfect sense, considering that according to a recent opinion poll, even in the most pro-”federalist” area of Lugansk, a mere 24% of the population is in favor of armed takeovers of government structures. That is, AntiMaidan cannot count on a victory through mass demonstrations.

 

Whereas at its essence Maidan was a middle-class liberal and nationalistic protest, supported by part of the bourgeoisie, AntiMaidan is purely counter-revolutionary in tendency. Of course, AntiMaidan has its own grassroots level. One could attempt to intervene, but an intervention by joining would mean supporting a Soviet, imperialist approach. The Communist Party of the Russian Federation, Borotba, the Russian Left Front and Boris Kagarlitsky have all joined this Soviet chauvinist camp. Intervening in Maidan made sense only as long as the enemy were Berkut police forces and paid thugs. When the opponents are mislead AntiMaidan participants, it no longer makes sense to fight in the streets.

 

When looking at either side of the conflict one can see a dangerous tendency, which every anarchist and anti-authoritarian will face in the future: the recuperation of anti-authoritarian rhetoric and terminology for the purposes of hierarchical ideologies. On the one side, “autonomous nationalists” who have found sympathy amongst many anarchists, and on the other, intellectuals such as Boris Kagarlitsky. Both characterising warring factions with attributes such as “direct democracy” and “self organisation.” In reality, these characteristics are either present in a distorted form or not at all. When two different flavors of nationalism are “self-organising” in order to maim and murder each other, there is nothing to celebrate. Subsequent to the events in Ukraine, it is clear that anarchists must explain the essential difference between “self-organisation” and self-organisation to the world.

 

According to the opinion poll referenced above, in Eastern Ukraine as a whole, only 12% of the population supports the “federalists’“ armed actions, whereas the Kiev government is supported by some 30%. The remaining 58% supports neither, and in conditions of civil war, this is the majority on which we should count. We should encourage desertion and conflict avoidance. Under any other conditions, and if anarchists had more influence, we could form independent units against both warring factions.

 

Unarmed civilians have stopped bloodbaths in several places by moving in between the troops as human shields. If not for this kind of civil disobedience, a full-scale war would have been launched much earlier. We should support this movement, and attempt to direct it against both “federalist” and government troops simultaneously.

 

In case Russia reacts either by occupying parts of Eastern Ukraine or the country as a whole, we could take the example of anarchist partisans in World War II era France and Italy. Under such conditions, the main enemy is the occupying army, as it will antagonise the whole population very quickly. But it is also necessary to keep the maximum distance from the nationalistic elements of the resistance, as any alliance with them would hinder anarchists from realising their own program in the framework of the resistance.

 

The events in Odessa are a tragedy, and it is possible, that among those who died in the House of the Trade Unions were also people who played no part in flaring up the violence. People who threw molotov cocktails at the House should have understood the consequences. Even if the fire igniting was not solely due to them, it is not for lack of trying.

 

In case civil war spreads, these deaths are just the beginning. No doubt that on both sides the majority only wants a better life for their close ones and their motherland, and many hate governments and oligarchs to an equal extent. The more sincerely naïve people die, the greater the pressure to support one of the factions in the war, and we must struggle against this pressure.

 

Whereas it may occasionally be worth it to swallow tear gas or to feel the police baton for a bourgeois revolution, it makes no sense at all to die in a civil war between two equally bourgeois and nationalist sides. It would not be another Maidan but something completely different. No blood, anarchist or otherwise, should spill due to this stupidity.

 

Antti Rautiainen

 

 

 

Will The Ukrainian Army Get Involved In The Country’s Crisis?

A70F02FA-3741-41B7-9F14-7BB8D73846C4_mw1024_n_s

 

Αναδημοσιεύουμε παρακάτω ένα άρθρο, το οποίο δημοσιεύτηκε στις 20.2.2014 στο Radio Free Europe/Radio Liberty και το οποίο επιδιώκει να δώσει ορισμένες απαντήσεις για τη στάση που κράτησε ο στρατός κατά την εξέγερση του Μαϊντάν. Για εμάς, το ζήτημα αυτό αποκτά ιδιαίτερη σημασία για δυο λόγους: Αφενός, από τη στιγμή που ο στρατός δε συμμετείχε στην καταστολή της εξέγερσης του Μαϊντάν τηρώντας υποτίθεται ουδέτερη στάση, ενώ βετεράνοι του αφγανιστάν συμμετείχαν από την αρχή στο Μαϊντάν, υπονομεύεται η άποψη περί (κλασσικού τουλάχιστον) «πραξικοπήματος», η οποία θέλει να αγνοεί τις κινηματικές διαδικασίες που έλαβαν χώρα σε όλη την επικράτεια και διέλυσαν τον ίδιο τον ουκρανικό στρατό ως κομμάτι του σκληρού πυρήνα του κράτους· αφετέρου, επανέρχεται ίσως στη σωστή της βάση η συζήτηση για την «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», η οποία με διάφορες παραλλαγές είναι διαδεδομένη στην αριστερή και αντιεξουσιαστική σκέψη τα τελευταία χρόνια. Ναι μεν επαληθεύεται αντίστροφα η ρήση του Σμιτ ότι «κυρίαρχος είναι αυτός που αποφασίζει για την κατάσταση έκτακτης ανάγκης», αφού αποδείχτηκε την κρίσιμη στιγμή ότι ο Γιανουκόβιτς δεν ασκούσε κυρίαρχη εξουσία, αλλά μόνο στη βάση ότι είναι οι βαθύτερες κινηματικές διαδικασίες –στην προκειμένη περίπτωση μια εξεγερτική διαδικασία με όλες τις αντιφάσεις της που αγκαλιάζει το σύνολο σχεδόν της χώρας– που δύνανται να φέρουν το κράτος σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης· και, μιλώντας γενικότερα, σε μια επαναστατική κατάσταση.

 A.

 

Explainer: Will The Ukrainian Army Get Involved In The Country’s Crisis?

 

By Charles Recknagel

February 20, 2014

The Ukrainian army is coming under mounting pressure from the government to intervene in the country’s political crisis. Here are five things to know about where the military stands.

What has been the military’s position so far?

Up to this point, the Ukrainian armed forces have stayed out of the fray and, until this week, that was in line with the government’s own declared policy.

As recently as January 26, Defense Minister Pavel Lebedev repeated that the army was a neutral force and would not intervene in political matters.

But now, with the announcement of a new “antiterrorist” operation on February 19, the government is openly speaking about involving the army.

Continue reading

Συνέντευξη με έναν ουκρανό αναρχικό, μέλος της Αυτόνομης Ένωσης εργαζομένων Κιέβου

αναδημοσίευση από  A ruthless critique

fileΓια το Μαϊντάν και την παρούσα κατάσταση

Εισαγωγή A ruthless critique

Συνέντευξη με τον Ντιμίτρι Μράτσνικ, μέλος της Αυτόνομης Ένωσης Εργατών Κιέβου. Του κάναμε κάποιες ερωτήσεις και αυτός μας απάντησε και μας εξήγησε την παρούσα κατάσταση στην Ουκρανία. Οι απαντήσεις του είναι ενδιαφέρουσες όχι μόνο για όσους εξακολουθούν να υπερασπίζονται τον Πούτιν και τη Ρωσία, αλλά και για την Θεωρία. Η οπτική μας για την εποχή των ταραχών επιβεβαιώνεται. Φαίνεται ότι όλες οι εξεγέρσεις του καιρού μας παρά τις διαφορές τους, έχουν κοινά χαρακτηριστικά. Είναι οι εξεγέρσεις της μεσαίας τάξης(ή της πρώην μεσαίας τάξης) μαζί με τους εργάτες που διεκδικούν “περισσότερη δημοκρατία”. Επιπλέον φαίνεται ότι ο εθνικός λόγος και οι ακροδεξιοί παίζουν σημαντικό ρόλο σε όλες αυτές τις εξεγέρσεις, αν και οι ακροδεξιοί αλλά και οι αριστεροί φαίνεται να μην μπόρεσαν να επηρεάσουν σημαντικά την πλειοψηφία των διαδηλωτών. Οι περισσότεροι διαδηλωτές συνέχισαν να έχουν φιλελεύθερα αιτήματα, για περισσότερη δημοκρατία λιγότερη διαφθορά κτλ. Έτσι πρέπει να εξετάσουμε δύο ερωτήματα και να δεχτούμε δύο συμπεράσματα. Από τη μια φαίνεται ότι δεν θα έχουμε ένα φασιστικό κράτος όπως στο παρελθόν, αλλά πρέπει να δούμε ποιός είναι ο καινούριος ρόλος της ακροδεξιάς και των φασιστών. Από την άλλη, αυτές οι εξεγέρσεις δεν είναι η δική μας μάχη, ο δικός μας πόλεμος. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Γιατί ο εργάτης δεν αποτελεί το βασικό επαναστατικό υποκείμενο των καιρών μας; Η απάντηση που το θέλει αυτό απλή απουσία επαναστατικής οργάνωσης είναι μάλλον ανεπαρκής κυρίως να συνδιαστεί με το γενικό φαινόμενο της “κρίσης της δημοκρατίας” και ότι τα κινήματα εγκαλούν το κράτος και τη δημοκρατία ως μη επαρκή ή μη αντιπροσωπευτικά κτλ. Αυτή η συνέντευξη δεν απαντά άμεσα σε αυτά τα ερωτήματα, αλλά μας βοηθά να κατανοήσουμε τις διαδικασίες των γεγονότων και της εποχής των ταραχών. Ποιά νεα υποκείμενα γεννιούνται σε αυτές τις διαδικασίες, και πως εξελίσσονται αντιφατικά; Τι ρόλο τελικά παίζει η εθνική ταυτότητα κτλ; Ευχαριστούμε θερμά τον Ντμίτρι για τις απαντήσεις του.

A ruthless critique Υπήρχαν άλλες ομάδες περιφρούρησης στο Μαϊντάν που δεν ήταν φασιστικές;

Ντμιτρι Μράτσνικ-Στο Μαϊντάν στο Κίεβο, υπήρχαν πολλές ομάδες περιφρούρησης και αυτοάμυνας. Συμμετείχαν σε αυτές πολλοί άνθρωποι,κυρίως χωρίς κομματική ταυτότητα που δεν είχαν συγκροτημένες πολιτικές απόψεις. Υπήρχαν επίσης και οι ομάδες των ακροδεξιών,του Σβομπόντα και του Δεξιού τομέα. Όμως ήταν μειοψηφικές από ενα σημείο και μετά.

ArC Πως αντιδρούσαν οι διαδηλωτές στην ύπαρξη των φασιστών.Έγιναν προσπάθειες να εκδιωχθούν από την πλατεία;

N.M.Η αντιμετώπιση ήταν αρκετά ανεκτική θα έλεγα. Βασίζονταν πάνω τους αλλά προτιμούσαν μην βλέπουν την ιδεολογία τους. Μετά ,κατά τη διάρκεια των γεγονότων, έγινε κατανοητό ότι δεν αποτελούν κάποια δύναμη κρούσης, αλλά ο κόσμος του θεωρούσε δικούς του, από κεκτημένη ταχύτητα, λόγω της δικής του αδράνειας.

ArC  Ήταν τελικά το Μαϊντάν ένα φασιστικό πραξικόπημα; Πόσος κόσμος υποστηρίζει την νέα κυβέρνηση;

N.M Το Μαϊντάν ήταν αποτέλεσμα μιας νέο-φιλελεύθερης ανατροπής, η οποία έλυσε τα χέρια μεγάλων κομματιών της αστικής τάξης. Οι ακροδεξιοί[ΣτΜ του Σβομπόντα] που την έφεραν στην εξουσία δεν βιάζονται να φορέσουν τις καφέ στολές τους και προσπαθούν να το παίξουν κανονικοί πολιτικοί σαν τους άλλους. Γενικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι η νέα κυβέρνηση έχει δεξιό-φιλελεύθερο χαρακτήρα. Είναι δύσκολο να αξιολογήσει κάποιος το πόση υποστήριξη έχει η νέα η κυβέρνηση, αλλά είναι προφανές ότι δεν είναι και πολύ ενθουσιασμένοι όλοι. Γενικά ο κόσμος όμως είναι πολύ δυσαρεστημένος με το γεγονός ότι η ζωή δεν έχει αλλάξει. Είναι κοινός τόπος να ακούς στο δρόμο κουβέντες ότι “εμείς στο Μαϊντάν δεν παλέψαμε για αυτό”. Παρόλα αυτά δεν αναμένεται άμεσα κάποια μαζική ριζοσπαστική αντίδραση εναντίον της νέας κυβέρνησης.

ArC  Αν τελικά δεν ήταν μια φασιστική εξέγερση, πως οι φασίστες και οι ακροδεξιοί ανέβηκαν στην εξουσία;

N.M Αυτή τη στιγμή στην κυβέρνηση συμμετέχουν άτομα από το Σβομπότνα που πήραν τις θέσεις τους ως μέρος του μπλόκ της αντιπολίτευσης. Προσποιούνται τους ευυπόληπτους πολιτικούς και προσπαθούν να αποστασιοποιηθούν με κάθε τρόπο από τον επιθετικό φασισμό. Θέλουν να προβάλλουν τους εαυτούς τους σαν τους ευρωπαίους μετριοπαθείς εθνικιστές  ευρωπαϊκού τύπου. Παρόλα αυτά έχουν ακόμα μέσα τους,κυρίως στη νεολαία, ακραία άτομα όπως την ομάδα  C 14 που είναι ακόμα ισχυρή.

Το άλλο μπλόκ των ακροδεξιών,ο δεξιός τομέας, δεν έχει λάβει τις κυβερνητικές ή άλλες θέσεις που του υποσχέθηκαν. Προφανώς και θέλουν να τους ξεφορτωθούν προσεκτικά και ήρεμα. Ως ανταγωνιστές του Σβομπόντα χαλάνε την εικόνα του Μαϊντάν στα μάτια της Ευρώπης, λόγω της επιθετικής  και αλαζονικής συμπεριφοράς τους. Γενικά τους έχουν υπό σφιχτό έλεγχο σαν “υστερικό σκυλάκι”.

Continue reading

REVOLUTION IN UKRAINE, VANDALISM IN BH?

article-2539944-1AAFC29300000578-721_634x401

Αποσπάσματα από το ομότιτλο άρθρο εδώ

The Ukrainian demonstrators are exhibiting dignity and grace as they protest corrupt government with Molotov cocktails and firearms, while in BH mobs and hooligans are burning and looting without provocation. A double standard is at play.

A few days ago, the BH media carried the words of Doris Pack, a member of the European Parliament, about how she had long expected the riots in BH and Ukraine. Although she was misquoted – her reply related only to BH, not to Ukraine as well – it is interesting to compare the recent events in the two countries.

[…]

General hysteria

The protests in BH began on 5 February and the rioting lasted three or four days, after which the gatherings of small groups of people were mostly reduced to blocking traffic. In Ukraine, the protests have been going on since late November, when President Yanukovych refused to sign an agreement with the EU and accepted financial assistance from Russia. The culmination came in mid-February, when nearly 100 people were killed in clashes between police and demonstrators. The reasons that people took to the streets in both countries are quite similar; it boils down to government repression, widespread corruption, and overall impoverishment. Still, there’s no comparison when it comes to the intensity and scope of the rioting – although if one considers the population ratio (Ukraine has around 45 million people, BH a little more than 3.5 million) and the number of demonstrators who have actively participated in the clashes (several thousand compared with several hundred), the percentages are not that different. Demonstrators in BH set around ten buildings ablaze and clashed with police in several cities. In Ukraine, that was often the net outcome for only one day, and the protestors have used not only rocks, sticks, and baseball bats, but also Molotov cocktails, pyrotechnics, and catapults – and in recent days, firearms as well.

Continue reading

Μαϊντάν-Σύνταγμα χωρίς αντι-ιμπεριαλιστικό εισιτήριο

012414_ANR_Ukraine_640

 

Συνειδητή σιωπή και εξίσου συνειδητός θόρυβος· να η αντιστοιχία των ταραχών στη Βοσνία και της ανατροπής του καθεστώτος Γιανουκόβιτς στην Ουκρανία στην πολιτική φιλολογία της αριστεράς. Ό,τι δε χωράει στο αντιιμπεριαλιστικό καλούπι της θεωρίας προορίζεται για θάψιμο χωρίς πολλά-πολλά. Το κόμμα και οι οπαδοί του να είναι καλά και τα υπόλοιπα ας πετιούνται στο καλάθι της ιστορίας ως «περιθωριακά συμβάντα»…Παρακάτω κατατίθενται κάποιες σκέψεις με μορφή σημειώσεων πάνω στα γεγονότα στην Ουκρανία από μια μη αντιιμπεριαλιστική σκοπιά που αναγνωρίζει την αυτάρκεια των κινημάτων που ξεσπάνε, φυσικά όχι πάντα προς την κατεύθυνση που εμείς θα επιθυμούσαμε. Γιατί η ιστορία των μέχρι σήμερα κοινωνιών παραμένει η ιστορία της πάλης των τάξεων όσο κι αν πρεσβευτές ξένων χωρών περνούν από το Μαϊντάν για δηλώσουν τη συμπόνια του χασάπη για τα πρόβατα που πρόκειται να σφαχτούν.

Από τη σκοπιά της ακρίβειας όσων πρόκειται να ειπωθούν, δηλαδή από τη σκοπιά του «ιστορικού», θα ήταν σκοπιμότερο να περιμένουμε. Για να μπορέσουν να γίνουν γνωστά πράγματα που αφορούν το κίνημα των περασμένων μηνών και παραμένουν σε εμάς άγνωστα, να αναδυθούν πιθανώς εξελίξεις που προς το παρόν παραμένουν υπόγειες και να προσδώσουν στα μέχρι τώρα τετελεσμένα άλλο νόημα. Δεν είμαστε όμως «επιστήμονες» ούτε επιδιώξαμε ποτέ κάτι τέτοιο. Η προοπτική της ένοπλης αντιπαράθεσης στην Κριμαία –και η σοβαρή πιθανότητα ενταφιασμού του κοινωνικού ζητήματος κάτω από την ταφόπλακα της εθνικής ενότητας ενόψει ενός πολέμου μικρότερης ή μεγαλύτερης διάρκειας– μας ωθεί να αναβάλλουμε για αργότερα το σχέδιο μιας πιο ολοκληρωμένης καταγραφής του κινήματος στην Ουκρανία και να καταγράψουμε όσα μέχρι τώρα σημεία προλάβαμε να εκτιμήσουμε[1] ότι χρήζουν προσοχής από μια κινηματική προοπτική.

 

автономна 1

Από θεωρητικής πλευράς, οι αναφορές των θεωριών που έχουμε κληρονομήσει από τη δεκαετία του ’70 όσον αφορά τον ρόλο του κράτους και τη σχέση του με την κοινωνία των πολιτών είναι μάλλον περιορισμένες. Αυτή η περιορισμένη θεωρητική αναφορά στο κράτος δεν είναι αυτονόητη και σε γενικές γραμμές αποτελεί ευθεία συνέπεια του προηγούμενου κύκλου αγώνων που σχετίζονταν είτε με την (κριτική ενίοτε) αποδοχή των σοσιαλιστικών κρατών είτε με την ανάδειξη του εργοστασίου ως κεντρικού άξονα περιστροφής των κοινωνικών σχέσεων. Είναι σαφές ότι από τα τέλη της δεκαετίας του ’70, οπότε και ολοκληρώθηκαν τα κοινωνικά θεμέλια αυτού του κύκλου αγώνων, μέχρι σήμερα έχουν μεσολαβήσει σχεδόν τέσσερις δεκαετίες νεοφιλελευθερισμού, προγραμμάτων δομικής προσαρμογής κλπ. Ή, με μια άλλη ορολογία, πραγματικής υπαγωγής της εργασίας και της ζωής γενικότερα στο κεφάλαιο. Αν πράγματι η πραγματικότητα της ταξικής πάλης θεωρείται σημαντική για την ίδια την παραγωγή της θεωρίας, τότε αν μη τι άλλο ο κύκλος αγώνων που φαίνεται να ξεκίνησε με την αραβική άνοιξη[2] και θέτει το κράτος στο επίκεντρο της σύγκρουσης οφείλει να βρει την αντανάκλαση που του αντιστοιχεί στο επίπεδο της θεωρίας. Και συνακόλουθα της έμπρακτης αντιπαράθεσης.

автономна 2

Θα μπορούσε η ανατροπή του καθεστώτος στην Ουκρανία να χαρακτηριστεί «πραξικόπημα»; Για εμάς είναι σαφές ότι αυτό που έριξε το καθεστώς Γιανουκόβιτς ήταν οι αντιδράσεις ενάντια στην κρατική καταστολή[3] που ξεκίνησε αρχικά μετά την πρώτη εκκένωση του Μαϊντάν τη νύχτα της 30ης Νοεμβρίου και κυρίως μετά τις 16 Ιανουαρίου, οπότε και ψηφίστηκαν οι νόμοι ενάντια στις διαδηλώσεις. Σε αυτή τη χρονική στιγμή λαμβάνει χώρα μια ποσοτική και ποιοτική διαφοροποίηση στο εσωτερικό του κινήματος παρόλο που το (μικρό) κομμάτι του κόσμου, που πριν είχε εκφράσει συγκεκριμένες διεκδικήσεις σε σχέση με την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, παραμένει εκεί και συναντάει τους περισσότερους που κατεβαίνουν στον δρόμο μετά. Και είναι ακριβώς αυτή η δυναμική του κινήματος που εμποδίζει αφενός την ειδική αστυνομία να το διαλύσει και αφετέρου τον στρατό να παρέμβει[4]· όσο κι αν οι ουκρανικές σημαίες ήταν έντονα παρούσες δίνοντας στο διαταξικό Μαϊντάν την αύρα «κινήματος εθνικής σωτηρίας», το αιματοκύλισμα των κινητοποιήσεων[5] δικαίως θεωρήθηκε εμφυλιοπολεμική πράξη. Παράλληλα, πρέπει να σκεφτούμε τι είδους λαϊκή στήριξη (δεν) είχε η «δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση» που έπεσε, η οποία μόνο στην αρχή οργάνωσε αντιδιαδήλωση μερικών εκατοντάδων στο Μαϊντάν –όταν ο κόσμος εκεί δεν ξεπερνούσε τις μερικές χιλιάδες, κυρίως μέλη της μεσαίας τάξης που διαδήλωναν υπέρ της ΕΕ– και στη συνέχεια κατέφευγε στους πληρωμένους μπράβους και στην ειδική αστυνομία. Ούτε καν στην «κανονική» αστυνομία. Πώς θα μπορούσαν να κρατηθούν μετά από αλλεπάλληλες επιθέσεις της ειδικής αστυνομίας τα μόνιμα οδοφράγματα που στήθηκαν από τις αρχές Δεκεμβρίου, οι κατασκηνώσεις μέσα και γύρω από το Μαϊντάν, οι καταλήψεις κυβερνητικών κτιρίων αν δεν υπήρχε ευρεία αποδοχή από την πλειοψηφία του πληθυσμού;

Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι αυτά είναι σε γενικές γραμμές τα χαρακτηριστικά του κινήματος που είναι τα πιο ενδιαφέροντα από ανατρεπτική σκοπιά. Δεν παύουν όμως να είναι και προϊόντα μιας αφαιρετικής περιγραφής που αν δε συλλάβει τη συγκεκριμένη δυναμική των κινητοποιήσεων, κινδυνεύει να χάσει τον προσανατολισμό της και να υποτιμήσει τις εσωτερικές διαδικασίες και την  κατάληξή τους.

 

автономна 3

Ο Ντωβέ, στο Quand meurent les insurrections[6], κάνει ορισμένες παρατηρήσεις σχετικά με την άνοδο του φασισμού την περίοδο του μεσοπολέμου:

«Ποια είναι λοιπόν η πραγματική ορμή του φασισμού, αν όχι η τάση οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης του κεφαλαίου, μια τάση που γενικεύτηκε μετά το 1914; Ο φασισμός ήταν ένας ιδιαίτερος τρόπος να επιβληθεί η ενότητα αυτή σε χώρες –όπως η Ιταλία και η Γερμανία –όπου, ακόμα κι αν η επανάσταση είχε ξεριζωθεί, το κράτος ήταν ανίκανο να επιβάλει την τάξη, ακόμα και στο εσωτερικό της ίδιας της αστικής τάξης».

«Ο φασισμός ήταν μια προσπάθεια της αστικής τάξης να τιθασεύσει δια της βίας τις δικές της αρχικά αντιφάσεις, να οικειοποιηθεί μεθόδους κινητοποίησης της εργατικής τάξης προς όφελός της, και να αναπτύξει όλες τις δυνατότητες του σύγχρονου κράτους, αρχικά εναντίον ενός εσωτερικού εχθρού, και στη συνέχεια ενός εξωτερικού».

Υπάρχουν αναλογίες ανάμεσα στο τότε και στο τώρα, όμως το ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εξελίσσονται οι καπιταλιστικές σχέσεις έχει σαφώς μεταβληθεί. Πράγματι, η Ουκρανία ήταν η χώρα από τις 29 πρώην σοσιαλιστικές που επλήγη περισσότερο από την κρίση: ο πληθωρισμός έφτασε 22% το 2008, η υποτίμηση του εθνικού νομίσματος ήταν στα όρια του 60%. Τον επόμενο χρόνο, το ΑΕΠ της Ουκρανίας μειώθηκε κατά 14% ενώ ο πληθωρισμός αυξήθηκε κατά 12 ποσοστιαίες μονάδες. Επίσης, η χώρα έγινε δανείστηκε πολύ από το ΔΝΤ, μιας και οι τιμές των πρώτων υλών, με τις οποίες προμηθεύει η Ουκρανία την παγκόσμια αγορά, δεν μπορούν να σταθεροποιηθούν σε κάποιο ικανοποιητικό επίπεδο. Σε καθαρά οικονομικό επίπεδο, λοιπόν, υπήρχε έντονη αστάθεια λόγω της φύσης της ουκρανικής οικονομίας. Παράλληλα, όμως, η εσωτερική υποτίμηση δεν προχώρησε χωρίς παλινδρομήσεις μιας και είχαμε αυξήσεις του βασικού μισθού χωρίς μείωση των κρατικών ενισχύσεων σε βασικές παροχές. Αυτό από μόνο του δείχνει ότι η εργατική τάξη έχει μια μη αμελητέα διαπραγματευτική ισχύ.

Η κρίση, κυρίως, και όχι τόσο η σχετικά πρόσφατη κατασκευή του ουκρανικού κράτους ως προσάρτηση ανομοιογενών εδαφών μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατέτμησε την αστική τάξη της χώρας σε αντιπαρατιθέμενα γεωπολιτικά στρατόπεδα: είτε με τη δύση και την ΕΕ, είτε με τη Ρωσία. Αυτό και μόνο το γεγονός, ότι το ουκρανικό κράτος δεν μπορούσε να εκπληρώσει μια από τις βασικές λειτουργίες του, δηλαδή να μπορεί να εμφανιστεί ως συλλογικός καπιταλιστής, είναι το βασικό στοιχείο της κρίσης του ως κράτος. Είτε με την Ευρασιατική Ένωση της Ρωσίας είτε με την ΕΕ, ποιος και πώς θα επιβάλει τα απαραίτητα διαρθρωτικά μέτρα;

Από τη στιγμή όμως που το θέμα τίθεται έτσι, δηλαδή ως κρίση-του-κράτους-σε-σχέση-με-τη-νεοφιλελεύθερη-αναδιάρθρωση, δεν μπορούμε να μιλάμε για αναβίωση του «φασιστικού φαινομένου». Πώς θα μπορούσε να σταθεί ένα φασιστικό κράτος από μόνο του, ακόμα κι αν θεμελιωνόταν σε ένα αμιγώς φασιστικό κίνημα από τα κάτω; Επιπλέον, τότε, ακόμα και μετά το τσάκισμα των προλεταριακών εξεγέρσεων που προηγήθηκαν, η εργατική τάξη και τα συμφέροντά της αναγνωρίστηκαν ως τέτοια και γι’ αυτό υπήρχε η ανάγκη να ενσωματωθούν στα πλαίσια ενός μαζικού κοινωνικού κινήματος που ήταν και ο φασισμός και ο ναζισμός. Κάτι τέτοιο σήμερα είναι αδιανόητο στα πλαίσια της νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης που περνάει ακριβώς από τη διάλυση της εργατικής τάξης ως συλλογικά αναγνωρισμένου υποκειμένου. Αυτή η βασική διάσταση της σύγχρονης αναδιάρθρωσης είναι που θα εμποδίσει τους όποιους νοσταλγούς του Χίτλερ, του Μουσολίνι, του Μπαντέρα ή όποιου άλλου καθάρματος να γίνουν κάτι παραπάνω από μπάτσοι και σεκιουριτάδες, λακέδες δηλαδή των αφεντικών.

автономна 4

Για την κατανόηση των εξελίξεων στην Ουκρανία, έχει μεγάλη σημασία να απαντηθεί το ερώτημα γιατί πριν και κατά τη διάρκεια του Μαϊντάν δεν υπάρχουν εργατικές κινητοποιήσεις. Όσο κι αν έχει υποχωρήσει το εργατικό κίνημα, αυτό προσπάθησε να εμφανιστεί λίγο-πολύ σε όλες τις περιπτώσεις αυτού του κύκλου αγώνων μέχρι τώρα, με ποιο έντονη τη συμβολή του στη βοσνιακή εκδοχή. Και αυτό όχι τυχαία. Αν δεχτούμε ότι το εργατικό κίνημα υπερασπίζεται όχι μόνο τα άμεσα εργατικά συμφέροντα, αλλά και γενικότερα τον (δημοκρατικό) πλουραλισμό, την ελευθερία της έκφρασης κ.α. τότε αποκτά αυξημένη βαρύτητα η παρατήρηση των ουκρανών συντρόφων ότι αυτή σοβιετική κληρονομιά έχει διαβρωθεί εδώ και πολύ καιρό στην Ουκρανία από τον εθνικιστικό λόγο, ότι η λεγόμενη κοινωνία των πολιτών είχε συρρικνωθεί πολύ εκεί και ότι οι φιλελεύθεροι δημοκράτες ήταν πολύ περιορισμένης εμβέλειας. Με άλλα λόγια, το εργατικό κίνημα είχε «υποτιμηθεί» πολύ από μια ορισμένη πλευρά, τη «δημοκρατική/πλουραλιστική» του πλευρά: δεν είχε πλέον το «δικαίωμα» να εκφράζεται ως τέτοιο, όπως και άλλες ομάδες «δικαιωμάτων» (γυναίκες, gay, κλπ) μιας και κάτι τέτοιο εναντιωνόταν στην εθνική ενότητα. Last but not least, δεν πρέπει να ξεχνιέται ότι σε μια ευρεία κινητοποίηση που εξελίσσεται σε πρώην σοσιαλιστικό περιβάλλον, όπου το ίδιο το κράτος ήταν εκφραστής και εγγυητής των εργατικών συμφερόντων, όπου το εκεί Κομμουνιστικό Κόμμα ψήφισε τα κατασταλτικά μέτρα της 16ης Ιανουαρίου και όπου ο αντικομμουνισμός είναι συνώνυμος της ανατρεπτικής ιδεολογίας, δε θα μπορούσαν να μην γκρεμίζονται μαζικά τα αγάλματα του Λένιν.

Continue reading

Η πολυπλοκότητα της Ουκρανίας

paper-dragons1

Οι Ουκρανοί όμως μας ενημερώνουν ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο πολύπλοκα από ότι θα ήθελε το Mega και τα σταλινικά απολιθώματα:

We, the collectives and members of Ukrainian leftist and anarchist organizations, announce that “Borotba” union is not a part of our movement. During the whole time of this political project’s existence, its members tended to be committed to the most discredited, conservative and authoritarian “leftist” regimes and ideologies, which do not represent the interests of working classes in any way.

”Borotba” has proved itself an organization with a non-transparent funding mechanism and unscrupulous principles of cooperation. It uses hired workers, who are not even the members of the organization. The local cells of “Borotba” took part in the protest actions together with PSPU (Progressive Socialist Party of Ukraine, which is an anti-Semiticracist, and clerical party, and has no relation to the world socialist movement) and with Kharkiv pro-government, anti-Semitic and homophobic group “Oplot”; and are known for their linkage with an infamous journalist O.Chalenko, who openly stands for Russian chauvinism.

Recent events demonstrate that the leadership of this union, following the example of the “Communist” Party of Ukraine, have been overtly defending the interests of president Yanukovych, justifying the use of weapons by security forces and denying the acts of unjustified violence and cruelty on their part, the use of tortures and other forms of  political terror.  The representatives of “Borotba” take an extremely biased stance concerning the composition of protest movement, which is represented both on their own web resources and in the media commentaries. According to them, the Maidan protests are supported exclusively by nationalists and radical right, and were aimed only at a coup d’etat (“fascist putsch”).

Continue reading

War on war! Not a single drop a blood for the “nation”!

no_war_between_nations_bumpersticker_card-rc1008dcc886e410ea1534a5f6b9235eb_xvuak_8byvr_512

 

The power struggle between oligarchic clans in Ukraine threatens to escalate into an international armed conflict. Russian capitalism intends to use redistribution of Ukrainian state power in order to implement their long-standing imperial and expansionist aspirations in the Crimea and eastern Ukraine where it has strong economic, financial and political interests.

On the background of the next round of the impending economic crisis in Russia, the regime is trying to stoking Russian nationalism to divert attention from the growing workers’ socio-economic problems: poverty wages and pensions, dismantling of available health care, education and other social services. In the thunder of the nationalist and militant rhetoric it is easier to complete the formation of a corporate, authoritarian state based on reactionary conservative values and repressive policies.

In Ukraine, the acute economic and political crisis has led to increased confrontation between “old” and “new” oligarchic clans, and the first used including ultra-rightist and ultra-nationalist formations for making a state coup in Kiev. The political elite of Crimea and eastern Ukraine does not intend to share their power and property with the next in turn Kiev rulers and trying to rely on help from the Russian government. Both sides resorted to rampant nationalist hysteria: respectively, Ukrainian and Russian. There are armed clashes, bloodshed. The Western powers have their own interests and aspirations, and their intervention in the conflict could lead to World War III.

Warring cliques of bosses force, as usual, force to fight for their interests us, ordinary people: wage workers, unemployed, students, pensioners… Making us drunkards of nationalist drug, they set us against each other, causing us forget about our real needs and interests: we don`t and can`t care about their “nations” where we are now concerned more vital and pressing problems – how to make ends meet in the system which they found to enslave and oppress us.

We will not succumb to nationalist intoxication. To hell with their state and “nations”, their flags and offices! This is not our war, and we should not go on it, paying with our blood their palaces, bank accounts and the pleasure to sit in soft chairs of authorities. And if the bosses in Moscow, Kiev, Lviv, Kharkiv, Donetsk and Simferopol start this war, our duty is to resist it by all available means!

No war between “nations”-no peace between classes!

KRAS, Russian section of the International Workers Association
Internationalists of Ukraine, Russia, Moldova, Israel, Lithuania
Anarchist Federation of Moldova
Fraction of the Revolutionary Socialists (Ukraine)

The statement is open for signature