Monthly Archives: June 2013

Για την τρέχουσα κρίση, την Ευρωζώνη και τους ταξικούς αγώνες στην Ελλάδα

bm6

Αναδημοσίευση από blaumachen

«H Ευρωζώνη στο χείλος της διπλής ύφεσης», «Η Moody’ αξιολογεί αρνητικά τα ΑΑΑ της ΕΕ», «το ΔΝΤ προειδοποιεί για νέα παγκόσµια κρίση εκτός αν η Ευρωζώνη βρει µια λύση», «η ελληνική οικονοµία θα έχει συρρικνωθεί κατά 25% µέχρι το 2014», «η µεγαλύτερη φυγή καταθέσεων από ισπανική τράπεζα των τελευταίων 15 χρόνων καθώς οι φήµες περί διάσωσης αυξάνονται», «η Γαλλία ανακοινώνει τον σκληρότερο προϋπολογισµό των τελευταίων 30 ετών». Αυτά είναι µόνο µερικά από τα πρωτοσέλιδα των εφηµερίδων των τελευταίων δύο µηνών. Παρά τη σχιζοφρενική αισιοδοξία που διαχέεται από εκδότες εφηµερίδων, πολιτικούς και αναλυτές της τηλεόρασης, είναι σαφές ότι «η κρίση» (όλες οι πτυχές της) οδηγεί σε αδιέξοδο. Στο κείµενό σας «Η ιστορική παραγωγή της επανάστασης της τρέχουσας περιόδου»1 παρουσιάσατε µια επισκόπηση της παρούσας στιγµής και µιλήσατε για τη φύση του αναδιαρθρωµένου καπιταλισµού.

Ποια είναι η άποψή σας σχετικά µε τη φύση της τρέχουσας κρίσης ως κρίσης αναπαραγωγής της σχέσης του κεφαλαίου, όπως αυτή εκδηλώνεται στις διάφορες «κρίσεις χρέους» στην Ευρώπη, ως συνεχιζόµενη αύξηση του «πλεονάζοντος προλεταριάτου» και ως επέκταση της επισφάλειας; Θεωρείτε ότι οι εξελίξεις αυτές αποτελούν ένα διαρθρωτικό και µόνιµο χαρακτηριστικό της τρέχουσας περιόδου;

 

Βρισκόµαστε στους πρώτους µήνες του 2013 και η κρίση έχει ξεκινήσει από το 2007, έχει στο µεταξύ εµφανιστεί µε διαφορετικές µορφές και έχει «µεταδοθεί» από τις ΗΠΑ στην Ευρώπη ενώ από τα στοιχεία διαφαίνεται η τάση να µεταδοθεί σχεδόν σε ολόκληρο τον πλανήτη. Τα στοιχεία που δείχνουν ότι κάποιες οικονοµίες (µεταξύ των οποίων και των ΗΠΑ) ανέκαµψαν µετά το 2009 αποκρύπτουν τις τάσεις που εργάζονται προς την παραγωγή µιας νέας πιο γενικευµένης αυτή τη φορά ύφεσης. Σκοπός της δεύτερης φάσης της αναδιάρθρωσης που συντελείται ταυτόχρονα αν και µε διαφορετική ένταση σε πολλά κράτη του πλανήτη είναι φυσικά η αύξηση του ποσοστού υπεραξίας, αλλά εκείνο που θα αποφασίσει αν και πότε έχει ξεπεραστεί η κρίση είναι ο βαθµός µετατροπής της υπεραξίας σε πρόσθετο κεφάλαιο, το οποίο θα µπορέσει να ξαναµπεί στον κύκλο παραγωγής υπεραξίας και να οδηγήσει σε διευρυµένη αναπαραγωγή κεφαλαίου. Έχουν περάσει περίπου 22 µήνες από όταν δηµοσιεύσαµε το κείµενο «Η εποχή των ταραχών»,2 στο 5ο τεύχος του περιοδικού µας αλλά βρισκόµαστε ακόµη στο στάδιο που ονοµάσαµε τότε «µεταβατική περίοδος της κρίσης». Με λίγα λόγια, το επιχείρηµά µας τότε ήταν ότι για να ξεπεράσει το κεφάλαιο την κρίση του πρέπει να απαξιωθεί ακόµη ένα µεγάλο µέρος κεφαλαίου το οποίο δεν αξιοποιείται ικανοποιητικά σήµερα. Προφανώς στο διάστηµα αυτό έχει απαξιωθεί ένα ακόµη µεγαλύτερο µέρος κεφαλαίου αλλά η πραγµατικότητα δείχνει ότι αυτό δεν είναι αρκετό. Αποδεικνύεται, µόνο εκ των υστέρων, ότι δεν είναι αρκετή η απαξίωση µεταβλητού κεφαλαίου που κυρίως συντελείται προς το παρόν, για να ξεπεραστεί µια τόσο σοβαρή κρίση. Διαφαίνεται όµως από τις εξελίξεις ότι η σηµερινή δοµή της καπιταλιστικής σχέσης δεν επιτρέπει στην απαξίωση να φτάσει στο µέγεθος που «πρέπει». Η απαξίωση αυτή, λόγω και του βαθµού αλληλεξάρτησης των διαφόρων ατοµικών και κρατικών κεφαλαίων, θα απειλεί την ίδια τη δοµή, δηλαδή τη σχέση ανάµεσα σε ιδιωτικά κεφάλαια, τη σχέση ανάµεσα σε κράτη, και το σηµαντικότερο την ίδια την «οµαλότητα» της σχέσης ανάµεσα στο κεφάλαιο και την εργασία που µέχρι το 2007 επέτρεπε την ικανοποιητική αναπαραγωγή του κεφαλαίου σε πολύ λιγότερο συγκρουσιακές συνθήκες από τις σηµερινές. Γίνεται λοιπόν προσπάθεια να καθυστερήσει αυτή η διαδικασία ώστε στο ενδιάµεσο η οργάνωση του ανταγωνισµού µεταξύ των κεφαλαίων να έχει βρει τη νέα ισορροπία της, η ιεραρχία µεταξύ των κρατών να µεταβληθεί και το προλεταριάτο να πειθαρχήσει στη νέα κατάσταση, δηλαδή στη µεγαλύτερη και βαθύτερη εκµετάλλευσή του.

Η κρίση πράγµατι έχει πάρει τη µορφή της κρίσης δηµόσιου χρέους σε πολλά κράτη στην Ευρώπη και φαίνεται να εξαπλώνεται µε αυτή τη µορφή της σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το γεγονός αυτό κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι.3 Η εµφάνιση της κρίσης µε τη µορφή κρίσης «δηµόσιου χρέους» είναι απαραίτητη σε αυτή τη φάση επίθεσης στο ιστορικά καθορισµένο επίπεδο αναπαραγωγής της εργατικής τάξης. Η ίδια η δοµή του µοντέλου συσσώρευσης της «πρώτης» νεοφιλελεύθερης περιόδου (πολύ σχηµατικά µεταξύ 1982 και 2008) έφερε εντός της την κρίση δηµόσιου χρέους ως δυνητικό αποτέλεσµα αλλά και ως νέα µορφοποίηση της παραγόµενης κρίσης του χρηµατοπιστωτικού τοµέα. Αυτή η νέα µορφοποίηση αποτελεί ταυτόχρονα την έκφραση της επιχειρούµενης αναδιάρθρωσης και προεικονίζει τις τάσεις προς πιθανή επίλυση των εσωτερικών αντιφάσεων της πρώτης περιόδου του αναδιαρθρωµένου καπιταλισµού, αλλά και προς πιθανή γενίκευση της κρίσης σε ολόκληρο τον πλανήτη. Το δεύτερο ενδεχόµενο φαίνεται αυτή τη στιγµή πιο πιθανό, βρισκόµαστε όµως ακόµη στη µεταβατική περίοδο.

Η αναδιάρθρωση συντελέστηκε βέβαια στα βασικά κέντρα συσσώρευσης του κεφαλαίου στις δεκαετίες 1970 και 1980 αλλά υπάρχουν πολλά διαφορετικά χαρακτηριστικά στη µορφή που έλαβε η αναδιάρθρωση στις διαφορετικές ζώνες του πλανήτη και στα κράτη που τις συγκροτούν καθ’ όλη τη διάρκεια της περιόδου του αναδιαρθρωµένου καπιταλισµού. Είναι αδύνατο να εξηγήσουµε την ιδιαιτερότητα της αναδιάρθρωσης σε κάθε καπιταλιστικό κράτος στα πλαίσια ενός κειµένου, γι’ αυτό (µε τον κίνδυνο να υπεραπλουστεύουµε) θα επικεντρωθούµε σε µια συγκεκριµένη διαφορά. Η κρίση, ανάλογα µε την τροπικότητα της αναδιάρθρωσης σε κάθε καπιταλιστικό κράτος, εµφανίστηκε σε κάποια κράτη αρχικά ως τραπεζική ενώ σε άλλα, όπως στην Ελλάδα, εµφανίστηκε ως κρίση δηµόσιου χρέους. Όταν λέµε ότι η κρίση εµφανίστηκε ως κρίση δηµόσιου χρέους εννοούµε ότι ο φετιχισµός της σχέσης κεφάλαιο απαιτεί η κρίση να «είναι» κρίση δηµόσιου χρέους, ώστε να προωθείται η αναδιάρθρωση µε καλύτερους συσχετισµούς στην ταξική πάλη. Αυτή η µορφή εµφάνισης σχετίζεται άµεσα µε το ρόλο του κράτους στην αναπαραγωγή της εργατικής τάξης. Σε ορισµένα κράτη, από αυτά στα οποία έχει ήδη εκδηλωθεί η κρίση, παρά την επέλαση της νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης είχαµε την διατήρηση λειτουργιών του κράτους πρόνοιας, δηλαδή διατήρηση µέρους τους έµµεσου µισθού, και τη διατήρηση ενός µέρους του κεφαλαίου υπό κρατική ιδιοκτησία και διαχείριση, κάτι που σε µεγάλο βαθµό διατηρούσε τις τιµές υπηρεσιών σε χαµηλό επίπεδο.

Η δεύτερη φάση της αναδιάρθρωσης είναι η φάση που µε την κατάργηση του κράτους πρόνοιας για να αντιµετωπισθεί, δήθεν, το αυξανόµενο δηµόσιο χρέος και την ιδιωτικοποίηση των κρατικών κεφαλαίων επιτυγχάνεται η αύξηση του ποσοστού υπεραξίας και η δηµιουργία νέων πεδίων άντλησης υπεραξίας για ιδιωτικά κεφάλαια τα οποία εξαγοράζουν και αναδιαρθρώνουν τα κρατικά. Η δεύτερη παράµετρος σχετίζεται άµεσα µε τη βίαιη αλλαγή των εργασιακών σχέσεων, την κατάργηση της διαπραγµάτευσης µεταξύ θεσµικών φορέων του κεφαλαίου και συνδικαλιστικών οργανώσεων και το µετασχηµατισµό του ρόλου του κράτους ως µηχανισµού αναπαραγωγής των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων. Η τάση αυτή για τον µετασχηµατισµό του ρόλου του κράτους είχε γίνει αντιληπτή ήδη από το 1979, παραδόξως, από έναν µελετητή που δεν κατανόησε τη θεωρία της αξίας του Μαρξ,4 τον Μισέλ Φουκώ (δες το βιβλίο του Birth of biopolitics, η µετάφραση δική µας): «…αντί της αποδοχής µιας ελεύθερης αγοράς που ορίζεται από το κράτος και διατηρείται υπό την εποπτεία του –η οποία ήταν, κατά κάποιον τρόπο, η αρχική φόρµουλα του φιλελευθερισµού: ας καθιερώσουµε έναν χώρο οικονοµικής ελευθερίας και ας τον οριοθετήσουµε µε ένα κράτος που θα τον εποπτεύει– οι φιλελεύθεροι της σχολής του Freiburg (ordoliberals) λένε ότι θα πρέπει να αναποδογυριστεί εντελώς αυτή η φόρµουλα και θέτουν την ελεύθερη αγορά ως την οργανωτική και ρυθµιστική αρχή του κράτους, από την αρχή της ύπαρξής του ως την τελευταία µορφή παρέµβασής του. Με άλλα λόγια: το κράτος υπό την εποπτεία της αγοράς και όχι η αγορά εποπτευόµενη από το κράτος…».

Ο ρόλος του νεοφιλελεύθερου κράτους, όπως αυτό παράγεται από την αναδιάρθρωση των δεκαετιών 1970-1980 είναι η ρύθµιση και η διευκόλυνση των όρων αναπαραγωγής όσο το δυνατόν πιο «καθαρού» ανταγωνισµού µεταξύ ιδιωτικών κεφαλαίων. Η «καθαρότητα» του ανταγωνισµού, η απάλειψη κάθε είδους «στρεβλότητας» αφορά βέβαια πρωτίστως τη (µη) δυνατότητα της εργατικής τάξης να διαπραγµατεύεται τους όρους της αναπαραγωγής της, αλλά αφορά και κάθε πεδίο πολιτικής του κράτους, υπονοµεύει δηλαδή όλα τα στοιχεία εκείνα που στο παρελθόν µπορούσαν να αποτελέσουν παράγοντες συναίνεσης ανάµεσα στις τάξεις και τα διάφορα στρώµατα και συµφέροντα της κοινωνίας. Αυτό σηµαίνει ότι η αγορά εποπτεύει συνεχώς το κράτος και το «βαθµολογεί» σχετικά µε το κατά πόσο διευκολύνει την αναπαραγωγή του «καθαρού» ανταγωνισµού, δηλαδή, κατά πόσο αναδιαρθρώνει µε την ένταση και την ταχύτητα που απαιτείται πτυχές της κεφαλαιακής σχέσης. Αυτή η συνεχώς ανανεωνόµενη αναδιάρθρωση, η διατάραξη των παλιών ισορροπιών µε σαφή κατεύθυνση τη γενική συµπίεση προς τα κάτω, στα χρόνια της επέκτασης του κύκλου συσσώρευσης (περίπου από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 έως τα µέσα της δεκατίας του 2000) είχε πετύχει την αντίστοιχη συναίνεση σε ορισµένα κράτη, σε σηµαντικό βαθµό επειδή µέρος του µισθού αντικαταστάθηκε µε εύκολη πρόσβαση στον ιδιωτικό δανεισµό και η κοινωνική κινητικότητα δεν διακόπηκε. Ακριβώς, όµως, επειδή αυτός ο στόχος του ανταγωνισµού µεταξύ των πάντων µε δείκτη επιτυχίας τη γενική συµπίεση είναι ουτοπικός, αλλά και εξαιτίας του ειδικού χαρακτήρα ελέγχου που έχει ο ατοµικοποιηµένος δανεισµός των προλετάριων, το κράτος στην προσπάθειά του να ανταποκριθεί στο ρόλο του, τείνει καθ’ όλη αυτήν την περίοδο να γίνεται ολοένα και πιο παρεµβατικό, πιο πειθαρχικό, αυταρχικό, ποινικό και στην κρίση αυτό το στοιχείο φτάνει σε βαθµό παροξυσµού.

Continue reading

From Sweden to Turkey: The uneven dynamics of the era of riots

BMMV8HFCIAIFCcp.jpg-large

Short text about the current dynamics of what we have called “the era of riots”. It was written before the events in Brazil. These events include the 4th of the dynamics in the “era of riots” and ask the question of the stage of the crisis we are in (Brazil and Turkey were the IMF miracles). But of course the analysis of this correlation is not elaborated in this text.

 

The social explosion in Turkey makes it imperative to examine more closely what is happening, what is being produced, what the new limits produced in the period we call the era of riots are and how these limits will be overcome. The combination of the events in Sweden and Turkey, their temporal encounter, confirms the existence of two dynamics of class struggle, which develop each with its own relative autonomy. We cannot overlook the fact that the anticipated encounter between these practices is not likely to be harmonious and that it will raise the issue of how two historically produced “subjects”, which in their current activity have no common horizon, relate to each other. The issue, however, from the perspective of the revolution, is how, on the basis of this anticipated encounter, the necessary overcoming of these subjects is produced, how their struggle is transformed into taking communist measures against capital, i.e. into a questioning of all social roles that constitute society, into communisation.

 

There is also a third dynamic: the revindicative movements for the wage that take place mainly in the periphery, which has been incorporated into an internationalised accumulation by historical neoliberalism, namely in China and Southeast Asia. The encounter of this dynamic with the other two is not evident yet. There is also a fourth dynamic which concerns the development of the contradictions in Latin American countries, which have managed to integrate resistance to neoliberalism into the state (Chile is a notable exception; the movement of the socially constructed category of “the youth” falls more under the dynamics of the riots). This fourth dynamic is currently even more independent, although it may become specifically relevant to us in Greece in the future. Below we discuss the first two of these four dynamics.

 

On the one hand we have the riots of the “excluded”; on the other, from 2011 on, there has been a succession of riots whose most important element, in terms of composition, is that the so-called “middle strata” are involved, and their “democratic” discourse is constitutive for the movements produced. The riots of the excluded appear in countries which are high in the capitalist hierarchy. On the other hand, the riots that are dominated by the democratic horizon, which is politically constitutive for the middle strata and formative for the movements of the “squares”, take place mainly in countries in the second zone and the so called “emerging economies”. The fact that a country which does not belong in these zones, Spain, is part of this grouping suggests that the crisis affirms the undermining of this stratification, which had already taken place over the course of this cycle of accumulation (from the crisis of the 70s up to about 2008). These dynamics have not yet come into play in the very core (USA-Germany). The Occupy Wall Street movement, although it gave its name to the second dynamic, only marginally fits in it: it was an activists’ movement (Blockupy in Germany was of the same sort), not a mass movement, such as the movements in Spain, Greece, or the “Arab Spring” and the current movement in Turkey.

Continue reading

Χάρτες της κομμούνας Gezi

gezi-atlas-map-2-republic

Σταχυολογούμε από εδώ. Έχει ενδιαφέρον γιατί αντιλαμβάνεται κανείς ποιοι κοινωνικοί ρόλοι αμφισβητήθηκαν και τι παρέμεινε “κανονικό”.

The park is divided into three.

Uptown is made up of the main platform facing Taksim square. It housed almost exclusively political stands and a Kurdish corner.

Midtown features a central rectangle, like a bath tub, flanked by an elevated East and West side. The Central Park was a mix of residential zones and socio-political stands. It’s characterised by the big square with the Fountain (10) and the children’s Castle (9).

The East Side is mainly residential. As a livestreaming collective, we had our base camp on the Upper East Side, at the intersection of Tenth Avenue and Second Street (14). For me personally, my secondary base was the International Corner, which I co-founded on Fourth Street (15). This area, the Lower East Side, was the core of the park, both logistically and politically. It housed the Commons, the Infirmary, the Kitchen, the Çapulçu Cafe and the Radio (1,2,3,4,12). It was also home to the Stage (11), which was controlled by Taksim Solidarity (17).

The West side was dominated by the fixed structured of what used to be a cafe, and what was turned into the Television studio of Çapulçu TV once it was occupied (13). Behind it, there was a natural border in the form a Grand Canyon leading down to the reconstruction site of Taksim square. Compared to the rest of the park, the far West Side was made up of slums.

At the border between the central square and downtown, a Memorial had been erected in honour of those who died (16). It consisted of the text ‘Taksim to the People’, dotted with candles that were lit every evening at nightfall.

Downtown differs from the rest of Gezi Park because of the organic layout of the streets as opposed to the rational Roman/American style city grid in Midtown. The heart of Downtown was entirely taken up by the central Warehouse (5), which collected and distributed all necessary medical, food and other supplies that were donated by the people of Istanbul and the rest of the world. Main features of Downtown, aside from the Victory garden, were the Library (7), built in the form of a fortress, and the Mosque (8), made from two party tents. At the exit of the park behind the Library there was also a subway station.

gezi-atlas-map-4-commune

 

Continue reading

Fortaleza: Νεκρός στις σημερινές συγκρούσεις στη Βραζιλία

BNyebCiCMAA2dkf

Οι διαδηλωτές επιμένουν να συγκρούονται με την αστυνομία έξω από τα γήπεδα που γίνονται οι πιο σημαντικοί αγώνες. Σήμερα κατέλαβαν λεωφορείο το οποίο μετέτρεψαν σε οδόφραγμα και τους πέταξαν μολότωφ. Σήμερα επίσης η αστυνομία χρησιμοποίησε sonic cannons. Σύμφωνα με  Ελ Παίς υπάρχει νεκρός στις συγκρούσεις. Οι μπάτσοι απαγορεύουν σε δημοσιογράφους να πλησιάζουν τα πεδία των συγκρούσεων,  επιτέθηκαν σε φεμινιστική διαδήλωση και σύμφωνα με αναφορές κούρεψαν μια διαδηλώτρια!

Εχθές έγιναν διαδηλώσεις από κοσμο που ζει στις φαβέλες με αφορμή την εισβολή στη Nova Holanda και το μακελειό που έκαναν οι μπάτσοι:

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=j8TeHaUC_TE[/youtube]

 

Χιλή: Η αποκλειόμενη νεολαία συνεχίζει να μάχεται

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=fN2EaeZokb8[/youtube]

Μαθητές είχαν καταλάβει τα σχολεία τους για να εμποδίσουν την εκλογική διαδικασία που πρέπει να γίνει αυτό το σαββατοκύριακο. Η αστυνομία εισέβαλλε στα σχολεία και έκανε συλλήψεις.

Αυτή τη φορά στη διαδήλωση συμμετείχαν και συνδικάτα μεταλλωρύχων:

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=bluBtPVmUmU[/youtube]

ενδιαφέρον άρθρο:

They turn up to almost every demonstration in the Chilean capital Santiago and hurl stones, petrol bombs and even acid at the police.

They spray the walls of the city with graffiti and attack journalists who try to film or photograph them.

They are the “encapuchados” or “hooded ones”, and they have become a regular feature of the protests that have convulsed Chilean society over the past two years.

During that time, students have staged scores of demonstrations across the country. Environmentalists, gay rights activists, copper miners and members of Chile’s indigenous communities have also taken to the streets to air their grievances.

Continue reading

Από την Ταξίμ και πάλι στην Ταχρίρ: ενάντια στο καθεστώς

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=20V2pv33F-w[/youtube]

Κορυφώνονται (ή αρχίζει ένας νέος γύρος;) στην Αίγυπτο οι διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες ενάντια στο νέο αστυνομικό καθεστώς που έχει εγκαθιδρύσει ο Μόρσι σε συνεργασία με την οργάνωση των Αδελφών Μουσουλμάνων στις 30 Ιουνίου. Ο Μόρσι υλοποίησε μια απειλή αντίστοιχη με αυτές του Ερντογάν, έβγαλε τους υποστηρικτές του στο δρόμο με αποτέλεσμα στις σημερινές συγκρούσεις πλέον να υπάρχει τουλάχιστον ένας νεκρός και εκατοντάδες τραυματίες. Η μεγάλη σύγκρουση που ξεκίνησε στην Αίγυπτο το 2011 έχει αναπαραχθεί ως πολιτική σύγκρουση. Τα τρία στάδια της είναι: η εξέγερση που ρίχνει το καθεστώς Μουμπάρακ, το μεταβατικό στάδιο που ανέλαβε η “χούντα” μέχρι τις εκλογές του Ιουνίου 2012 και ο ένας χρόνος του Μόρσι, ο οποίος αναμενόταν από τη Διεθνή του κεφαλαίου ως ο “νέος Ερντογάν”. Το ΔΝΤ ανέμενε την πολιτική σταθεροποίηση για να παρέμβει με ένα πρόγραμμα και να “σώσει την οικονομία” της Αιγύπτου. Η πολιτική σταθεροποίηση όμως δεν επήλθε παρά την προσπάθεια του Μόρσι να χρησιμοποιήσει τον ισλαμισμό ως ενοποιητικό παράγοντα για να δημιουργήσει το απαραίτητο κοινωνικό μπλοκ που θα στήριζε την αναδιάρθρωση στη βάση του δόγματος “τάξη και ασφάλεια”. Η αναταραχή επανήλθε λοιπόν δριμύτερη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχει ξεπεράσει τα πολιτικά όρια της. Έχει όμως μεγάλη σημασία ότι η πολυπόθητη για το κεφάλαιο εθνική ενότητα (άσχετα αν στη συγκεκριμένη περίπτωση επιχειρείται στη βάση της ισλαμικής ιδεολογικής ηγεμονίας) ΔΕΝ καθίσταται εφικτό να υλοποιηθεί. Αυτό το γεγονός από μόνο του αποτελεί σημαντικό πρόβλημα για την αναπαραγωγή της καπιταλιστικής κοινωνίας της Αιγύπτου.

Ο Μόρσι στο διάγγελμα του μετά τις σημερινές συγκρούσεις παριστάνει ότι δεν τρέχει τίποτα και στην ουσία εξαγγέλει την επιτάχυνση της αναδιάρθρωσης, μιλώντας μόνο για την αναδιάρθρωση του κρατικού μηχανισμού (λέει ότι θα προσπαθήσει να διπλασιάσει το βασικό μισθό!). Κρατάει όμως τους τόνους χαμηλά, παραδέχεται ότι υπάρχει πρόβλημα ηλεκτροδότησης και επάρκειας καυσίμων. Φτάνει όμως και στην ουσία αυτού που θέλει να πει: “Αν υπήρχε πολιτική σταθερότητα δε θα ζητούσαμε δάνειο από το ΔΝΤ!”. Σ’αυτή τη φράση συμπυκνώνεται η αντίφαση της τρέχουσας συγκυρίας:

[…] η κοινωνική αναπαραγωγή της εργατικής τάξης γίνεται ολοένα και πιο εξαρτημένη από τη «διαχείριση κινδύνου» του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου (του κεφαλαίου…), δηλαδή, σε τελική ανάλυση από το κατά πόσο η εργατική τάξη θα κάτσει ήσυχη, θα αποδεχθεί την αναδιάρθρωση και δεν θα δημιουργήσει προβλήματα ρευστότητας. Με τον τρόπο του Μαρξ: «η ιδιάζουσα μορφή της συσσώρευσης χρηματικού κεφαλαίου […] ανάγεται σε συσσώρευση απαιτήσεων πάνω στην εργασία». Η αντίφαση πλέον φαίνεται να χτυπάει κόκκινο, η ταξική πάλη ως άμυνα, ως υπεράσπιση του ταξικού ανήκειν τίθεται ενάντια στον εαυτό της, ενάντια στην αναπαραγωγή του ταξικού ανήκειν, καθώς η ίδια η ύπαρξη της ρευστότητας απαιτεί τον αποκλεισμό μέρους του προλεταριάτου από την πρόσβαση ακόμη και στο δανειζόμενο κεφάλαιο, ακόμη και η δυνατότητα του προλεταριάτου να χρεωθεί το ίδιο το μέλλον του καπιταλισμού αμφισβητείται σε κάθε επίπεδο. Οι εξελίξεις επιταχύνονται, οι τάσεις ενσωμάτωσης διά του απο- κλεισμού γίνονται ολοένα και πιο σαφείς και η αμφισβήτηση του ταξικού ανήκειν παράγεται ως πιθανή εσωτερική ρήξη της δυναμικής των σύγχρονων αγώνων.

blaumachen #6, Για την τρέχουσα κρίση, την Ευρωζώνη και τους ταξικούς αγώνες στην Ελλάδα

Στην ουσία ο Μόρσι απευθύνεται στη Διεθνή του κεφαλαίου και ζητάει τη στήριξη της προσπαθώντας να ισορροπήσει ανάμεσα στη σκληρή καταστολή  και την ενσωμάτωση μέρους της εργατικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων στο κράτος (κάτι που ζητούσε η εξέγερση του 2011). Ο κόσμος την ίδια ώρα μαζεύεται στην Ταχρίρ. Η συνέχεια αναμένεται ταραχώδης…

Στη Βραζιλία έχει ξεσπάσει καταιγίδα

BNtpwTKCQAENmVq

Δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές και σήμερα στο Bello Horizonte. Συγκρούσεις, εμπρησμοί, καταστροφές συνθέτουν το σκηνικό. Φωτογραφίες και ενημέρωση εδώ

Ποια είναι η δομή της κρίσης στη Βραζιλία; Ποια είναι η σύνθεση των διαδηλωτών; Ακολουθούν ορισμένες επισημάνσεις και ένα ενδιαφέρον άρθρο.

Γαιοπρόσοδος (περιφράξεις γης ιθαγενών, εκτοπισμός κατοίκων από τις φαβέλες). Κρίση αναπαραγωγής των φτωχών – δομικός αποκλεισμός τους. Κρίση αναπαραγωγής μεσαίων στρωμάτων γύρω από α) γαιοπρόσοδο (δημόσιος χώρος, περιβάλλον), β) πνευματικά δικαιώματα, γ) φύλο. Οι διεκδικήσεις απονομιμοποιούνται από το κράτος καθώς στην πραγματικότητα αμφισβητούν σε δομικό επίπεδο το νεοφιλελευθερισμό με ανθρώπινο πρόσωπο (Λούλα-Ρούσεφ). Η απονομιμοποίηση της διεκδίκησης (καταστολή) λειτουργεί σαν συνεχώς ανανεωνόμενη αφορμή για τη συνέχιση των διαμαρτυριών. Κρίση της Αριστεράς, μετατροπή της Αριστεράς σε κατασταλτική δύναμη, κρίση της πολιτικής. Αμφισβήτηση της “ανάπτυξης”, το κίνημα καθώς επιτίθεται στο confederations cup  αντικειμενικά υπονομεύει την οικονομία.

Αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο από το Al Jazeera γιατί παρότι μιλάει σε μια άλλη γλώσσα στην ουσία μιλάει για το μηχανισμό παραγωγής της κρίσης στο επίπεδο αναπαραγωγής των τάξεων (στην ειδική μορφή που λαμβάνει η κρίση στη Βραζιλία).

Brazil has been roiled by protests in recent weeks. At first, tens of thousands of people took to the streets across the country to protest bus and subway fare hikes and demand free public transportation.

Rather than scare people off, the heavy-handed police reaction helped stir things up. In Sao Paulo alone, 235 people were arrested last Thursday – many for carrying vinegar to minimise the effects of tear gas. Reports abounded of police brutality and provocation, including a policeman caught on camera vandalising his own vehicle.

[…]

Police violence is a structural problem in Brazil. But the fact that Brazil is presently hosting the FIFA Confederations Cup, and thus is preoccupied with its international image and under special rules agreed with FIFA, makes the situation much worse.

Protests against human rights abuses and misuse of public funds in the preparations for the 2014 World Cup and 2016 Olympics – which took place over the weekend – were again heavily repressed.

Continue reading

#free_sakkas Anarchist Kostas Sakkas on hunger strike since June 4

img_1041

Αναδημοσιευση απο occupied london

Over the past few days, numerous acts of solidarity took place throughout Greece in solidarity with imprisoned anarchist Kostas Sakkas, who is on hunger strike since the 4th of June 2013 fighting for his immediate release. On the 11th of June, a treating physician reported that clinically he has profound weakness, fatigue after minimal exertion (e.g. walking from his cell to the prisons infirmary), discomfort, mild dyspnea, dizziness, headache, abdominal pain, and he has lost 3.5kg of weight.

In the meantime, fellow prisoners have declared their unreserved solidarity with the hunger striker. Since the 4th of June, four comrades that are held in the dungeon of Koridallos women’s prison wing, Kostas Gournas (Revolutionary Struggle member), Christoforos Kortesis, Vaggelis Stathopoulos, as well as Dimitris Koufontinas (17 November member), have refused prison meals.

On the 5th of June, in the session of the 3rd CCF trial at Koridallos women’s prison court, co-accused comrades left the courtroom supporting the decision of Kostas Sakkas to go on hunger strike.

Since the 6th of June, the comrades from Larissa prison second wing Rami Syrianos and Spyros Stratoulis have abstained from prison food to support Kostas Sakkas in his struggle, stating also their solidarity with CCF member Gerasimos Tsakalos, who received an extension of his pretrial detention.

On the 7th of June, anarcho-communists Tasos Theofilou (Domokos prison) and Polykarpos Georgiadis (Corfu prison) published a joint statement for their comrade Kostas Sakkas, saying ‘we will meet again soon, at the battlefields of social/class war.’

On the 11th of June, a total of 290 women and men incarcerated in Larissa, Patras, Corfu, the first wing of Koridallos, Alikarnassos, and Eleonas–Thebes released an open letter in defense of Kostas Sakkas and the destruction of every prison.

Continue reading

Nova Holanda: Η ζωή των φτωχών κοστίζει λιγότερο

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=ru-B18JWXvM[/youtube]

Εκατοντάδες μπάτσοι της διαβόητης στρατιωτικής αστυνομίας χρησιμοποιώντας και ένα τανκ κατέλαβαν εχθές το βράδυ τη φαβέλα Nova Holanda κοντά στο αεροδρόμιο του Ρίο. Η αφορμή ήταν η επίθεση των φτωχών σε παρακείμενα καταστήματα του δρόμου που γινόταν μια από τις διαδηλώσεις και οι επακόλουθες λεηλασίες εμπορευμάτων. Σε διάφορα σάιτ υπάρχουν και αναφορές για ληστείες διαδηλωτών ή μπλοκαρισμένων από τη διαδήλωση αυτοκινητιστών. Όταν η αστυνομία εισέβαλε, κυνηγώντας τον κόσμο, στη φαβέλα άνοιξε πυρ και σκότωσε έναν περαστικό με αποτέλεσμα να γενικευτούν οι συγκρούσεις. Τελικά σκοτώθηκαν επτά ακόμη άτομα και ένας μπάτσος. Σήμερα τα σχολεία της περιοχής έμειναν κλειστά.