Daily Archives: June 16, 2013

Τουρκία: Barikati παντού…

 

BM5oEhFCIAEgJTZ.jpg-large

Όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, η μόνη δυνατότητα που φαίνεται να υπάρχει για να μη φθαρεί το κίνημα είναι το κράτος να συνεχίσει την άγρια καταστολή σε βαθμό που να μην είναι ανεκτή και να προκαλέσει εκ νέου έναν μεγάλο γύρο συγκρούσεων στο δρόμο”. (communisation, 7 Ιουνίου: Οι συγκρούσεις λιγοστεύουν, η δημοκρατία θα αντεπιτεθεί;)

Πράγματι λοιπόν η άγρια καταστολή ηταν η αιτία αναζωογόνησης ενός κινήματος ταραχών, το οποίο με την πάροδο του χρόνου έφθινε αναγκαστικά καθώς δεν έβρισκε τον τρόπο να ολοκληρωθεί.

Η χθεσινή βάρβαρη καταστολή του κράτους είχε ως αποτέλεσμα να ξαναβγούν οι μάζες στους δρόμους των πόλεων της Τουρκίας. Οι μπάτσοι και η στρατιωτική χωροφυλακή τους μπλόκαραν σε πολλά σημεία και της Ιστανμπούλ και της Άγκυρα με αποτέλεσμα να γενικευθούν οι ταραχές. Στήθηκαν οδοφράγματα, ακόμη και σε κυριλέ γειτονιές και οι μάχες κράτησαν ολόκληρη τη χθεσινή νύχτα και τη σημερινή μέρα.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=R_F9WveFaUI[/youtube]

Στην Άγκυρα οι μπάτσοι επιτέθηκαν στην κηδεία του Ethem Sarısülük. Στην Ιστανμπούλ τα μέσα μεταφοράς δε λειτουργουσαν κανονικά για να μη μπορεί ο κόσμος να κατεβαίνει στην Taksim. ΟΙ κάτοικοι της πόλης χτυπάνε τα κατσαρολικά για να δείξουν ότι ακόμη κι αν δεν είναι στο δρόμο συμμετέχουν με τον τρόπο τους. Οι μπάτσοι συνέλαβαν εθελοντές γιατρούς που περιέθαλπαν τραυματισμένους διαδηλωτές. Το μεσημέρι ξεκίνησαν σφοδρές συγκρούσεις και στην Άγκυρα. Σε όλες τις πόλεις προετοιμάζονταν διαδηλώσεις για το απόγευμα. Οι αναφορές για τραυματίες που έπρεπε να εγχειριστούν ήταν συνεχείς. Η κατάσταση ενός 14χρονου παιδιού που χτυπήθηκε από δακρυγόνα θεωρείται κρίσιμη. Η αστυνομία επιτίθεται στις προσυγκεντρώσεις και συλλαμβάνει κόσμο που γνωρίζει ότι συμμετέχει στις συγκρούσεις ακόμη και στο σπίτι του. H “Αλληλέγγυα Ταξίμ” έβγαλε ανακοίνωση με την οποία ζητούσε οι κάτοικοι να βοηθήσουν τους διαδηλωτές, να τους δώσουν ρούχα, παπούτσια, βρεγμένες πετσέτες… Παντού στήνονται οδοφράγματα. Η αστυνομία επιτίθεται ακόμη και στα νοσοκομεία.

Continue reading

Σκέψεις για την κατάσταση στην ΕΡΤ

epam-ert21

“Η τηλεόραση είναι ένα από τα  νήματα που εξασφαλίζουν τη συνοχή της χώρας, κι αυτό ακριβώς είναι το μεγαλείο της. Ισοπεδώνει τις ταξικές διαφορές και συμβάλλει στη δημιουργία  του αισθήματος εθνικής ταυτότητας”. (Τζόναθαν Κόου, Τι ωραίο Πλιάτσικο),  από το Πολυεργαλείο

Η κίνηση  του κράτους να κλείσει αφνιδίως την ΕΡΤ, αποτελεί μια επιλογή φυγής προς τα μπρος σε ένα σημείο που έχουν δημιουργηθεί άσχημες προοπτικές για την πορεία της αναδιάρθρωσης στην Ελλάδα (αποτυχία ιδιωτικοποιήσεων, επιπλέον χρηματοδοτικό κενό το 2014). Πολλοί αναρωτιούνται γιατί έκανε “τέτοιο πράγμα” ο Σαμαράς; Γιατί “απομονώθηκε έτσι” κτλ; Όλοι αυτοί δεν έχουν αντιληφθεί σε ποιο στάδιο της κρίσης/αναδιάρθρωσης βρισκόμαστε. Την απάντηση, που σε μεγάλο βαθμό επιβεβαιώνει την ανάλυση που είχαμε κάνει την πρώτη μέρα του γεγονότος (δες εδώ), τη δίνει η JP Morgan: «Το λουκέτο στο κρατικό ραδιοτηλεοπτικό μέσο βρίσκει αντίθετους τους κυβερνητικούς εταίρους και έχει προκαλέσει έντονες κοινωνικές διαμαρτυρίες. Δεν φαίνεται, ωστόσο, να συνιστά ‘πολιτικό ατύχημα’», υποστηρίζει η επενδυτική. «(Η κυβέρνηση) πετυχαίνει δύο πράγματα. Πρώτον, επιδεικνύει προθυμία να θιγούν κάποιες από τις “ιερές αγελάδες” του Δημοσίου (…), ενώ θα μπορούσε να βοηθήσει το βασικό κυβερνητικό κόμμα, τη Νέα Δημοκρατία, να παγιώσει την πολιτική του εξουσία με τρόπο που να επιτρέπει περαιτέρω μεταρρυθμίσεις», εξηγεί. Αντίστοιχα σχόλια γίνονται και από τους Financial Times και σαν κερασάκι στην τούρτα, σήμερα έκανε ενθαρρυντικές δηλώσεις και η Μέρκελ.

Το ζήτημα όμως είναι ότι η κίνηση αυτή οδήγησε στην κατάληψη των εγκαταστάσεων από τους εργαζόμενους της ΕΡΤ και στη συμπόρευση με την κατάληψη αυτή χιλιάδων την πρώτη νύχτα και εκατοντάδων τις επόμενες “αλληλέγγυων”. Ποιά είναι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά αυτού του κινήματος, ποιό είναι το περιεχόμενο του και προς ποιά κατεύθυνση δείχνει;

Continue reading

Περί «κοινών»

timthumb.php

Αναδημοσίευση από το blaumachen

Τα «κοινά» ως προγραµµατική µορφή της θεωρίας

 

Το ζήτηµα της «ανάκτησης», της «αποπερίφραξης», της «επανοικειοποίησης» ή/και της παραγωγής των «κοινών», και της συγκρότησής τους ως µιας µορφής «κοινωνικής δύναµης» απέναντι στο κεφάλαιο, µέσα από την αυτοοργάνωση και την αυτοδιαχείριση, την «άµεση δηµοκρατία» και την «αλληλέγγυα και συνεργατική οικονοµία», τίθεται σήµερα µε επιτακτικό τρόπο από διάφορες σκοπιές, και µε διαφορετικό πολλές φορές σηµαινόµενο,1 µέσα στο κίνηµα. Η παραγωγή και η διαχείριση των «κοινών» παρουσιάζεται όχι µόνο ως η «απάντηση των από κάτω στην κρίση», δηλαδή σαν ένα ζωτικό ζήτηµα που αφορά στην επιβίωση των προλετάριων, αλλά και ως πολιτικό πρόταγµα. Με ιδεολογικούς όρους αυτό σηµαίνει πως δεν παρουσιάζεται πλέον µόνο ως «εναλλακτισµός», δηλαδή ως αυτό που το κίνηµα της αντιπαγκοσµιοποίησης συνόψιζε στο σύνθηµα «ένας άλλος κόσµος είναι εφικτός», αλλά παρουσιάζεται από κάποια κοµµάτια του κινήµατος και ως το περιεχόµενο της επανάστασης της τρέχουσας περιόδου.

Στο πλαίσιο αυτό αποδίδεται στα «κοινά» µια εγγενής αντικαπιταλιστική δυναµική, καθώς θεωρείται ότι παράγουν, εδώ και τώρα, µια κοινωνική µορφή οργάνωσης πέρα από το κεφάλαιο. Όπως εµφατικά αναφέρει ο υπότιτλος της έκδοσης Commons vs Crisis, «η έξοδος από την κρίση, τον καπιταλισµό και κάθε ετερονοµία περνάει µέσα από τον αγώνα για τα κοινά».2

Η ρητορική αυτή, περί εθελούσιας «εξόδου» από τον ασφυκτικό εναγκαλισµό του κεφαλαίου, µετατοπίζει το κέντρο βάρους από την επαναστατική προοπτική στην οικοδόµηση µιας «εναλλακτικής κοινωνίας» εντός του καπιταλισµού, σαν να µπορεί να συνυπάρξει ο «µη-καπιταλισµός» µε τον καπιταλισµό. Μοιάζει σαν η επανάσταση, νοούµενη ως η κατάργηση των τάξεων και όλων των διαχωρισµών και των µεσολαβήσεων, να είναι πια µια παρωχηµένη ιδέα που πρέπει να την εγκαταλείψουµε ή ένα αδύνατο πλέον ενδεχόµενο. Έτσι η επανάσταση µπορεί να υποκατασταθεί µε τη διεύρυνση και τη δικτύωση των «ρωγµών» που παράγονται διαρκώς µε τη µορφή εναλλακτικών εγχειρηµάτων αυτοοργάνωσης ως αντίσταση των από κάτω στην καταπίεση και την εκµετάλλευση που επιβάλλει το κεφάλαιο. Σύµφωνα µε αυτή την οπτική, αρκεί οι ρωγµές να πολλαπλασιαστούν για να κλονιστεί και να καταρρεύσει το καπιταλιστικό οικοδόµηµα, θάβοντας µια για πάντα «κάθε ετερονοµία» στα συντρίµµια του.

Continue reading