Ζητήσαμε και πήραμε την ακόλουθη εισήγηση από συζήτηση που έγινε εχθές 8/6 στον Αυτοδιαχειριζόμενο κοινωνικό χώρο της Αγίας Παρασκευής:
Από την πλευρά μου, θα ήθελα μόνο να εντοπίσω ορισμένα σημεία σε σχέση με τις προηγούμενες εισηγήσεις που πιστεύω ότι αξίζουν της προσοχής μας και θα μπορούσαν να αποτελέσουν αφορμές για συζήτηση ακόμα και μετά το τέλος της σημερινής εκδήλωσης.
Το πρώτο σημείο είναι η ιστορική ιδιαιτερότητα των τοπικών συνελεύσεων γειτονιάς, όπως αυτές προέκυψαν μετά το κίνημα των πλατειών, από το καλοκαίρι του 2011 και μετά. Ενώ υπάρχουν παραδείγματα τοπικών κινητοποιήσεων σε αστικό περιβάλλον από τη μεταπολίτευση και μετά (θα μπορούσαμε εδώ να θυμηθούμε π.χ. τις αντιδράσεις των κατοίκων του κοντινού Αμαρουσίου στην εγκατάσταση της “χαβούζας” το 1980), αυτές πάντοτε λάμβαναν χώρα με κάποια συγκεκριμένη αφορμή που αφορούσε συνήθως την ποιότητα ζωής στη συνοικία και στο προάστιο: περιβαλλοντική ρύπανση ή/και υποβάθμιση, αξιοποίηση ελεύθερων χώρων από τους κατοίκους κ.α. Η ίδια επισήμανση ισχύει σε γενικές γραμμές και για τις τοπικές κινητοποιήσεις σε μη αστικό περιβάλλον: Ακόμα και λίγο πριν τη μεταπολίτευση, υπάρχουν παραδείγματα σκληρών συγκρούσεων με τα σώματα ασφαλείας εξαιτίας ενός αναπτυξιακού πρότζεκτ μεγαλύτερης κλίμακας που επρόκειτο να τεθεί σε εφαρμογή ας θυμηθούμε το παράδειγμα της κινητοποίησης στην Πάχη Μεγάρων ήδη από τον Νοέμβριο του 1973, η οποία θεωρείται και η πρώτη κινητοποίηση με περιβαλλοντικό χαρακτήρα στην Ελλάδα. Στην περίπτωση των τοπικών συνελεύσεων που προέκυψαν από την πλατεία Συντάγματος, έχουμε συνελεύσεις γειτονιάς που βάζουν σαν στόχο την κατάργηση των μνημονιακών μέτρων και απαιτούν από το κράτος να τα αποσύρει. Είναι προφανές πιστεύω ότι βρισκόμαστε σε ένα άλλο επίπεδο διεκδίκησης πιο γενικό και γι’ αυτό πιο άμεσα πολιτικό από ό,τι τα συγκεκριμένα αιτήματα γύρω από την ποιότητα ζωής.