Αυτό που εκπλήσσει στην κατάληψη του Gezi και στις μαζικές συγκεντρώσεις στην πλατεία Taskim είναι η απόλυτη απουσία των μεγάλων συνελεύσεων, των ανοιχτών συζητήσεων, όλων των μορφών συλλογικής λήψης αποφάσεων που κυριάρχησαν σε άλλα λαϊκά κινήματα τα τελευταία χρόνια. Εδώ, η αυθόρμητη οργάνωση είναι πλήρης, χωρίς κανείς να έχει πραγματικά ιδέα για το τι συμβαίνει συνολικά, καθιστώντας αδύνατο τον έλεγχο της κατάστασης, ή τον εκδημοκρατισμό των αποφάσεων με επίσημες διαδικασίες και έμπειρους ειδικούς των διαδικασιών αυτών. Εκατοντάδες μικρο-ομάδων και χιλιάδες άτομα προσφέρονται εθελοντικά για να φέρουν φαγητό, να κάνουν ιατρικό έργο, να καθαρίσουν το χώρο, να κάνουν περιπολίες στα οδοφράγματα, να διανείμουν νερό, αλλά όλα αυτά δεν οργανώνονται ή συντονίζονται κεντρικά. Υποτίθεται ότι υπάρχουν διαπραγματεύσεις σε εξέλιξη μεταξύ κάποιων ομάδων από την κατάληψη και την κυβέρνηση, αλλά το να αποκαλούνται αυτές οι ομάδες «εκπρόσωποι» του κινήματος είναι γελοίο, και οι συμμετέχοντες σ’αυτές το ξέρουν, γι’αυτό και δεν διεκδικούν να μιλήσουν στο όνομα όλων αυτών που βρίσκονται στο Gezi και την Ταξίμ. Η κυβέρνηση θέλει να φύγουν τα οδοφράγματα, να καθαρίσει η πλατεία, και να ηρεμήσει το πάρκο. Οι αρχικοί διοργανωτές της κατάληψης του πάρκου δεν θέλουν την καταστροφή του πάρκου, ζητούν να μη γίνει κανένα έργο mega-ανάπτυξης, και απαιτούν την υποχώρηση της κυβέρνησης. Αλλά τι θέλουν οι δεκάδες χιλιάδες σε όλη τη χώρα; Τι θέλουν οι εκατοντάδες χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια που συρρέουν στην Κωνσταντινούπολη καθημερινά; Κάτι περισσότερο από μια μεταρρύθμιση, κάτι λιγότερο από μια επανάσταση, κάτι στο ενδιάμεσο που δεν ξέρουμε ακόμη πώς να το ονομάσουμε.
Ολόκληρη η “αναφορά” (στα αγγλικά):
“Everyday I’m Çapuling!” reads the banners all over Gezi Parkl, having become the unofficial slogan of the uprising. Çapulcu is what Prime Minister Erdogan called the demonstrators, meaning ‘looters’, hooligans, slackers. Accepting the challenge, the people have embraced the word, adding it to signs, shirts, graffiti, barricades, masks, buses. Everyone tells us how funny the slogans are; one barricade is spray painted with “Look how beautiful this barricade is.” Erdogan recently suggested that all women should have at least three children to support the great Turkish nation. So one of the chants blasted during the rally responded with: Do you want three children like us? The humor catches everyone off guard, especially the government, who have amped up the repression in Ankara, Izmir and other poor parts of Istanbul. But the mocking, jokes, and satire doesn’t stop, creating a complex language of resistance mixed with self-reflection that elevates the critiques to a whole new level of vitriol.
