Την ώρα που στο Gezi οργανώνεται η καθημερινότητα της “κομμούνας”, αφού ο πρωθυπουργός (ως εγγαστρίμυθος μέσω ενός άλλου) ζήτησε συγγνώμη για την “αρχική” βία, που ασκήθηκε ενάντια σε διαδηλωτές που “σέβονται το περιβάλλον” και απέσυρε την αστυνομία από το πάρκο, σε άλλα μέρη της χώρας οι συγκρούσεις μαίνονται και όσο προχωράει η νύχτα γίνονται και πιο βίαιες. Συγκρούσεις έγιναν και γίνονται ακόμη στην Αντάκυα, ξεκίνησαν αμέσως μετά την κηδεία  του πρώτου επίσημα αναγνωρισμένου νεκρού, του Abdullah Cömert. Σε ολόκληρη την πόλη φωνάζεται το σύνθημα “Ερντογάν, δολοφόνε”.

Στην Κωνσταντινούπολη έγινε σύγκρουση το απόγευμα μεταξύ μπάτσων και διαδηλωτών οι οποίοι ήθελαν να εισβάλλουν στο αστυνομικό τμήμα κοντά στο πάρκο Γκεζί και γίνονται συγκρούσεις κοντά σε γραφεία του AKP στο Beylikdüzü . Χιλιάδες συγκρούουνται στο Γκάζι. Νωρίτερα διαδηλωτές είχαν μπλοκάρει τον αυτοκινητόδρομο Ε-5. Διαδηλωτές μπλοκάρουν δρόμους και στην Άγκυρα. Αργά το βράδυ γίνονται ξανά συγκρούσεις στην Άγκυρα καθώς η αστυνομία προσπαθεί να διαλύσει το συγκεντρωμένο πλήθος με χημικά.

Σφοδρές συγκρούσεις γίνονται και στο Ντερσίμ. Οι μπάτσοι έριξαν χημικά μέσα στο νοσκομείο, οι διαδηλωτές έκαψαν ένα Panzer. Οι μπάτσοι επιτέθηκαν στον κόσμο και στα Άδανα με αποτέλεσμα να στηθούν οδοφράγματα.

Υπάρχουν πληροφορίες για συλλήψεις στη Σμύρνη, ανθρώπων που “καλούν σε αναταραχη μέσω twitter”.

Την ώρα που γίνεται ο κακός χαμός επιτροπή που συστάθηκε από την “Ταξίμ Αλληλεγγύη” θα συναντηθεί με τον Μπουλέντ Αρίντσς (αναπληρωτή πρωθυπουργό) αύριο (5/6), στις 11 το πρωί. Οι οργανωτές της συνάντησης σχημάτισαν την επιτροπή διαπραγματεύσεων με μέλη από DİSK, KESK, TMMOB, TTB (σωματεία) και “Ταξίμ Αλληλεγγύη” (ποιον και κατά πόσο εκπροσωπούν όλοι αυτοί, μένει να το δούμε…). Το ερώτημα είναι ΤΙ θα διαπραγματευθούν;

Γυναίκες διαδηλώτριες, κάλυψαν με σπρεϋ σεξιστικά συνθήματα στην Πλατεία Ταξίμ.

Οι εργαζόμενοι στο χώρο του θεάματος άρχισαν να αποχωρούν απο τους χώρους δολειάς ύστερα απο στάση εργασίας και το κάλεσμα του DISK για στήριξη των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων. Το Συνδικάτο των εργαζομένων στον κινηματογράφο ανακοίνωσε πως θα σταματήσει κάθε εργασία και “γύρισμα” για την 5η του Ιούνη και θα συμμετάσχει στις διαμαρτυρίες.

Οι πληροφορίες σήμερα λένε επίσης ότι:Ο βασιλιάς του Μαρόκο αρνήθηκε να συναντήσει τον Ερντογάν αλλά και ότι η τουρκική κυβέρνηση θα εισάγει νομοσχέδιο με το οποίο θα “αξιοποιεί” και άλλα πάρκα! Ο τουρκικός στρατός ανακοίνωσε ότι αντάλλαξε πυρά με αντάρτες του PKK στο Σιρνάκ στα νοτιοανατολικά, αλλά δεν επιβεβαιώθηκε αυτή η πληροφορία.

Οι “αναλύσεις” διαδέχονται η μία την άλλη, αναδημοσιεύουμε ένα κομμάτι από κείμενο στο jadaliyya, όχι φυσικά γιατί συμφωνούμε με τα συμπεράσματα του, αλλά γιατί με κάποια διαύγεια βλέπει την πραγματικότητα:

[…] the trees, not only as a symbol of nature, but also of the popular democratic uprising. This is much truer to the initial spirit of the protests. Occupy Gezi has started as a revolt of people who reject being focused on money around the clock. This brings them in confrontation with the government and the police force, who wipe out everything in the path of marketization. The trees are the symbols of unity between the targeted squatters, the students with grim job prospects, the striking workers and civil servants, the intellectuals, and nature. But we should understand that there are also strong dynamics that decenter the focus on urban transformation.

The Context for Intensified Repression

Some elements within the government made a very risky calculation during the last few months. The government has been preparing Turkey for a regional war and needs a unified country with no threatening opposition in such crucial times. This is why after a decade of persistent marginalization it reached out to the Kurds. The Turkish rulers (quite reasonably, it would seem) saw the Kurds as the only force that could stop the government in its tracks. With the Kurds on their side, the calculation went, they could divide, marginalize, and repress the rest of the population, which was already much more disorganized when compared to the Kurds. The peace process with the Kurds also gave the government the chance to win back many liberals, who had been disillusioned ever since 2010. With its renewed hegemonic bloc, elements in the new regime felt that they could easily silence everybody else. The governing party thus intensified police brutality and some other conservative measures (such as tightened regulations of alcohol). People outside of this renewed bloc–whether elite, middle-class, or lower class; secular or Alevi; man or woman; right-wing nationalist or socialist–have been feeling under threat. When Occupy Gezi turned into an anti-police protest, hundreds of thousands therefore joined in to voice their frustration with increasing authoritarianism.

[…]

Occupy Gezi sits in a privileged position. On the one hand, unlike Occupy Wall Street and other similar movements throughout the West, many of the activists do not reject traditional forms of political organization and calculation (even though such sentiments are widespread among some of the younger leading protesters in Taksim). Such abstentionism from formal politics cost dearly to Western movements of the last couple of years. Unlike Arab protesters, on the other hand, Turkish and Kurdish activists have been living and breathing under a semi-democracy, so have a lot of everyday political experience under their belts. In short, “the leaderless revolution” has not arrived in Turkey. The disadvantage of Occupy Gezi, though, is that it is facing a much more hegemonic neoliberal regime when compared to the Western and Arab regimes. Turkish conservatives have been much more successful in building a popular base and a militant (but pragmatic) liberal-conservative intelligentsia (when compared to their fanatical and shallow counterparts in the West, not even to speak of their inexperienced counterparts in the Arab world). This consent is multi-dimensional and integrates compromises and articulations at ideological, religious, political and economic levels. The demobilization and counter-mobilization that neoliberal hegemony could generate cannot be taken lightly.