[vimeo]http://vimeo.com/54299520#[/vimeo]
Το επιτόκιο δανεισμού του πορτογαλικού κράτους εκτοξεύεται, η κυβέρνηση “εθνικής ενότητας” παραπαίει (αλλά πρέπει να σωθεί). Η Πορτογαλία ετοιμάζεται για ένα σκληρό “μνημόνιο”. Αυτό το video δείχνει την ατμόσφαιρα που υπήρχε στην απεργία που έγινε στις 14 Νοέμβρη 2012, μια “πανευρωπαική” απεργία που εκεί όμως την είχαν πάρει περισσότερο στα σοβαρά από ότι εδώ (στην Ελλάδα είχε ψηφιστεί το 3ο μνημόνιο στις 7 Νοέμβρη 2012).
Αναδημοσίευση από skya πολύ ενδιαφέρουσας συνέντευξης (που δόθηκε το 2011) του Jano Charbel
Πώς θα περιέγραφες την ταξική σύνθεση της εξέγερσης; Και σε ποιο βαθμό ήταν οι οικονομικοί λόγοι κινητήρια δύναμη, ακόμα και αν κυριάρχησαν τα πολιτικά παρά τα οικονομικά αιτήματα;
Η εξέγερση ξεκίνησε, όπως είναι γνωστό, την 25η Γενάρη. Είναι η Εθνική Ημέρα της Αστυνομίας [1]. Στις 25, ήταν κυρίως η νεολαία η οποία κατέβηκε στο δρόμο, αλλά κατέβηκαν και μεγαλύτεροι άνθρωποι, οι οποίοι βέβαια δεν αποτελούσαν πλειοψηφία. Οι διαδηλώσεις, που καλέστηκαν μέσω του Facebook, πραγματοποιήθηκαν σε πολλές πόλεις της χώρας. Εγώ ήμουν εκείνη τη μέρα στην Αλεξάνδρεια, υπήρχαν περίπου 20.000 άνθρωποι οι οποίοι διαδήλωναν εκεί, και στο Κάιρο ο αριθμός ήταν ακόμα μεγαλύτερος, αλλά δεν μπορώ να σας μιλήσω με ακρίβεια για τη σύνθεση των διαδηλωτών την πρώτη μέρα. Όταν έφτασα στο Κάιρο στη 01.00 το βράδυ, είχαν ήδη διασκορπίσει τον κόσμο της πλατείας Ταχρίρ, αλλά είχαν παραμείνει ακόμη πάνω από 10.000 να διαδηλώνουν και να πορεύονται στους δρόμους. Σκέφτηκα ότι ήταν πολύ σπουδαίο γεγονός, αφού είχα να δω κάτι τέτοιο από τον πόλεμο στο Ιράκ.
Τα συνθήματα στρέφονταν κυρίως ενάντια στο καθεστώς, και κάποια από αυτά είχαν έρθει από την Τυνησία [2], όπως το “Ο λαός απαιτεί την πτώση του καθεστώτος”. Αιγύπτιοι αντικυβερνητικοί ακτιβιστές είχαν φωνάξει διάφορα συνθήματα εναντίον του καθεστώτος και του Μουμπάρακ από το Δεκέμβρη του 2004, αλλά αυτό το συγκεκριμένο σύνθημα δεν ακούστηκε στην Αίγυπτο παρά μόνο μετά την επιτυχία της εξέγερσης στην Τυνησία. Αυτό το αντι-καθεστωτικό σύνθημα από την Τυνησία ακούγεται τώρα στους δρόμους της Λιβύης, της Υεμένης, της Συρίας και σε εξεγέρσεις σε άλλες Αραβικές χώρες.
Ένα άλλο σύνθημα ήταν “Να ο Mohammed μαζί με τον Younis”, το οποίο σημαίνει “Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι ενωμένοι”, και επίσης το “Αύριο η Αίγυπτος θα είναι σαν την Τυνησία”. Γι’ αυτό πιστεύω ότι η κινητήρια δύναμη και η έμπνευση προήλθαν από την Επανάσταση στην Τυνησία. Οι Αιγύπτιοι κατάλαβαν ότι μπορούμε να κάνουμε το ίδιο, να ξεφορτωθούμε αυτόν το δικτάτορα που κυβερνά τη χώρα 30 χρόνια, και μαζί με το δικτάτορα ολόκληρο το καθεστώς. Ότι όλο αυτό το διεφθαρμένο και καταπιεστικό σύστημα μπορεί να αλλάξει, όπως άλλαξε και στην Τυνησία. Δεν αμφισβητώ την επαναστατική δύναμη της Αιγυπτιακής νεολαίας και του λαού, αλλά πιστεύω ότι χωρίς το παράδειγμα της Τυνησίας η επανάσταση στην Αίγυπτο θα ήταν λιγότερη πιθανή.
Ο Αιγυπτιακός λαός απέκτησε αυτοπεποίθηση και σθένος αφότου είδε ότι άλλοι Άραβες (Τυνήσιοι) κατάφεραν να ρίξουν ένα καθεστώς που είναι παρόμοια καταπιεστικό, διεφθαρμένο, δικτατορικό, φιλο-ιμπεριαλιστικό και υποστηριζόμενο από τα Δυτικά κράτη, όπως και του Μουμπάρακ εδώ. Ακόμα και έτσι όμως, όλοι έμειναν έκπληκτοι από τον αριθμό των ανθρώπων που βγήκαν στους δρόμους σε όλη τη χώρα, σε πόλεις όπως η Αλεξάνδρεια, το Κάιρο, το Σουέζ, η Μαχάλα, η Μανσούρα κλπ.
Δηλαδή, ήδη από την αρχή υπήρχαν διαδηλώσεις και στη Μαχάλα [3], εργατικές διαδηλώσεις;
Δεν ήμουν στη Μαχάλα κατά τη διάρκεια της 18-ήμερης εξέγερσης, αλλά ναι, η Μαχάλα είναι μια βιομηχανική πόλη. Αναφέρεται ότι οι διαδηλώσεις εκεί περιλάμβαναν εργάτες, φοιτητές, επαγγελματίες, αγρότες και ανέργους μεταξύ άλλων. Η Μαχάλα είναι επίσης σημαντική γιατί υπήρξε μια ιστορική εξέγερση σ’ αυτή την πόλη στις 6 και 7 Απριλίου του 2008, που προήλθε κυρίως από ανθρώπους της εργατικής τάξης, άνεργους νέους, απόκληρους και άλλα περιθωριοποιημένα κομμάτια της κοινωνίας.
Πριν από τη γνωστή εξέγερση στην πόλη αυτή, ένα πρωτοφανές κύμα απεργιών εξαπλώθηκε σε όλη τη χώρα, ξεκινώντας από την απεργία στην κλωστοϋφαντουργία στη Μαχάλα το Δεκέμβρη του 2006. Η επιτυχία αυτής της απεργίας ενθάρρυνε την εργατική τάξη της Αιγύπτου να διεκδικήσει τα δικαιώματά της – τόσο τα πολιτικά όσο και τα κοινωνικο-οικονομικά δικαιώματα. Οι συγκεντρώσεις είχαν ξεκινήσει από τις 12 Δεκέμβρη 2004 όταν περίπου 300 άνθρωποι συμμετείχαν στην πρώτη δημόσια διαδήλωση ενάντια στο Μουμπάρακ. Αυτό ήταν ως τότε πρωτάκουστο. Κανείς δεν τολμούσε να φωνάξει “Κάτω ο Χόσνι Μουμπάρακ” στο δρόμο πριν από εκείνη τη μέρα. Αν τολμούσες να κάνεις κάτι τέτοιο, ήταν πολύ πιθανό να εξαφανιστείς και κανείς να μη μάθει τίποτα για σένα και τους δικούς σου.
Συνεπώς, υπάρχουνε κάποια γεγονότα ορόσημα και καταλυτικά που πρέπει να αναφερθούν. Πρέπει επίσης να τονιστεί ότι η 25η Γενάρη είναι (ή καλύτερα ήταν) η Ημέρα της Αιγυπτιακής Αστυνομίας, μια επίσημη εθνική αργία. Η Αιγυπτιακή αστυνομία ήταν από καιρό απεχθής για τον καταπιεστικό της χαρακτήρα, την αυθαιρεσία, την αλαζονεία, τη βιαιότητα, την ευρεία και συστηματική χρήση βασανιστηρίων και τη διαφθορά. Η αστυνομία ήταν και ακόμα είναι, το πιο μισητό πρόσωπο του Αιγυπτιακού κράτους.
[vimeo]http://vimeo.com/69824235#[/vimeo]
Landscapes of Emergency is a brief glance over the undeclared state of emergency that casts its shadow over the functions and the phenomena of public space in Athens today, at this time of crisis. Relying upon the readings of two lawyers, it attempts a passage through the dark landscapes that the new dogma of public security leaves in its wake. And it chooses to view the crisis as a way of managing urban everydayness, as a way of managing it militarily. It comprises a thematic intervention-deflection as part of The Space That Remains, a research strand of the project The City at a Time of Crisis. Yet through its deflecting characteristics it simply reaffirms the initial fears that led to the creation of this research strand. In other words, it confirms that the space that remains is ever-lessening and that the state of emergency educates us to live, in the end, with this loss. More attempts to articulate these fears are hosted at the The Space That Remains strand on crisis-scape.net.
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=S3OSYYDOi3k[/youtube]
Το video από Hatay, συγκρούσεις έγιναν και στην Άγκυρα.
Video από την επίθεση των μπάτσων και των χαφιέδων του Ερντογάν. Το μέρος της δολοφονίας του Ali που έγινε στο ίδιο μέρος έχει διαγραφεί:
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=iOrj85LtWkc[/youtube]
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=RZBvDqKpaLA[/youtube]
Συγκρούσεις φοιτητών με την αστυνομία με επίδικο ένα σύστημα μοριοδότησης που τους αποκλείει από διορισμό στον κρατικό τομέα.
Από δικό τους μέσο:
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=ofVAMnxDFN0[/youtube]
Σύμφωνα με μαρτυρίες συνδικαλιστές απαίτησαν από το black bloc να βγάλει τις κουκούλες! Οι μπάτσοι τραυμάτισαν και πάλι κόσμο με πλαστικές σφαίρες και taser, έριξαν δακρυγόνα μέσα σε κλειστούς χώρους και απευθείας στα πρόσωπα διαδηλωτών
Την ίδια ώρα στη Χιλή:
Επίσης γενική απεργία με βασικά αιτήματα την αύξηση του βασικού μισθού και τα αιτήματα των φοιτητών για ακύρωση της ιδιωτικοποίησης της ανώτατης εκπαίδευσης
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=sw4bgeZpgdU[/youtube]
Από το δικό τους τύπο:
Περίπου 30 χιλιάδες φυλακισμένοι άρχισαν απεργία πείνας στην Καλιφόρνια διαμαρτυρόμενοι για την πολιτική των περισσότερων σωφρονιστικών καταστημάτων να οδηγούνται στην απομόνωση όσοι έγκλειστοι υπάρχουν έστω κι υποψίες ότι σχετίζονται με συμμορίες που δρουν εντός των φυλακών, γράφει η εφημερίδα Los Angeles Times.
Σύμφωνα με την εφημερίδα, άλλοι 2.000 κρατούμενοι δεν παρακολούθησαν τα μαθήματα στο πλαίσιο των επιμορφωτικών προγραμμάτων των σωφρονιστικών καταστημάτων ή δεν προσήλθαν στις εργασίες που τους είχαν ανατεθεί, επίσης σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την ακολουθούμενη πολιτική – βάσει της οποίας ορισμένοι έγκλειστοι έχουν παραμείνει σε απομόνωση ακόμη και για δεκαετίες.
Αναδημοσίευση από tahriricn (η έμφαση σε ορισμένα σημεία δική μας)
From: هيئات العمل الثوري/حركة عصيان/disobey movement
To all Revolutionary Groups in Tunisia,
“No president for me”
Now two years have passed since the outbreak of the uprisings yet, despite the succession of governments and in spite of the abundance of promises and electoral programs, the economic and social crisis is aggravating and the conditions of the greater majority of the people, that is, the wage-earners, the unemployed, the poor and the marginalized, are deteriorating. The political parties’ tussle over power is driving the country towards civil war. Political institutions, especially the Constituent Assembly as well as the government, the prefectures and sub-prefectures, etc claim in bankruptcy as they proved to be incapable of finding solutions. These institutions are actually part of the problem for the new rulers scramble over privileges and rush to the seizure of bailiwicks. The system of favoritism and loyalism is back. Moreover, both police and the military fail to provide real security executing the same brutal repression tactics at protests. On the other hand, while the owners of fortunes, businessmen and intermediates of every sort are getting richer, the State keeps on boosting prices and insinuates the axing of all basic consumerist items subsidies as dictated by the IMF. The State is also axing unemployment insurance, cutting jobs and calling off all the social gains the masses earned during the early part of the revolutionary movement so that the masses pays the price of the crisis under the mottos of “Commonweal,” “Saving the National Economy,” that is, saving capital from its generalized crisis.
The catastrophic outcome of the revolutionary course so far, has proved the fact that the handing over of what matters us to a bunch of political back scratchers taking advantage of the revolution, either under the motto of “Consensus,” promoted by the Higher Authority For the Fulfillment of the Revolution Objectives, or in the name, or in the name of “Electoral Legitimacy” springing out of the Constituent Assembly, cannot but lead to the reemergence of the same authoritarian regime, with the same economic and social plans, only with different new faces and a new liberal democratic setting which steals the masses’ right to manage its own business submitting it to a handful of bureaucrats and bottom feeders whose only interest is scrambling and fighting for power and sovereignty.
If the revolted masses fail to assure the autogestion of all aspects related to economic, social and administrative life through local self-management councils in districts, towns, counties and villages, and fail to manage all social life aspects through a central Popular Assembly composed of local councils’ members who are elected, assigned and, ousted by communities; if they fail to transform means of labor into social property which are run in a cooperative way according to plans that could be designed by experts under popular supervision so as to guarantee the social production that satisfies real social solidary needs for every member of society and cuts with the capitalist way which puts social energies at stake for the sake of profit and competition; also, if the beaten masses do not initiate a reordering process of police, the military, the judiciary and the public administration on the basis of elections so as to end up with hierarchy and privileges and to impose a popular supervision on these institutions so as they work in the service of the people and cease to be alien organisms imposed in a bureaucratic and authoritarian way; if the masses do not initiate rearranging of big land ownerships into cooperative ownerships supervised by elected councils that work together to liberate the agricultural production from the monopoly of large landowners and orient it to the satisfaction of the people’s real needs so as to cut with all forms of intermediacy, if the people fail to claim its right to choose the convenient production mode of its material and spiritual life in a free and solidarity way through elected local and regional councils, if the masses fail to realize such revolutionary initiatives without the intervention of the least political party, then the political, economic and social system will prevail and produce the same favorable conditions for the crisis which, at the end of the day, in the absence of revolutionary solutions created by the masses, not imposed by political parties’ pre-designed programs, will lead us to the total chaos many people witnessed and anyways will not lead us to the realization of the uprising masses objectives.
Indeed, nothing is going to change if the movement remains limited to protests and demands. Regardless of which political party is in power, the prevailing system has proved its incapacity to satisfy such demands. Hence, the revolutionary movement is today in front of two alternatives: either stepping inside a new phase where masses take the initiative of reorganizing the social, economic and administrative life and impose it as fact, or exhausting its energies on limited sectoral and regional demands which will provide the fighting political elites within the system with enough time to reorganize under the mottos of “Consensus” and “Commonweal,” and to proceed by then to the preparation of a counter-attack that is capable of drowning the country in bloody repression paving the way to one or another political party to invest popular militance to better situate itself within the battlefield of partisan conflict over power.
Αναδημοσίευση από eagainst
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=cj9PufVmW9I[/youtube]
Athens (10/72013): Solidarity actions in the tourist center of the city under brutal police attack.
On Wednesday 10th, 2013 an impromptu demo took place, at Thisio, Athens in solidarity with Kostas Sakkas. Ιt was purposefully not announced and circulated mouth to mouth, so it had an element of surprise for police forces. The demo’s purpose was to hand out information material on Sakkas’ case mainly to tourists.
At the beginning of the demo there were 6-7 Delta Force policemen present, (a police force with motorcycles, well known for their brutality) and they were rather taken by the crowd (about 300 people). They started harassing a comrade, asking for his identity card etc, so we started walking towards them, shouting slogans and they had to let him go.
Then they just disappeared for a while, when out of nowhere the surrounding streets flooded with Delta and Dias bikes (police forces). They obviously didn’t anticipate such a crowd. Our aim was to go through the square at Plaka (a highly touristic site) and turn on Aeropagitou street but the police succeeded in cutting us off by forming a chain of policemen with batons and police bikers behind them. 10 minutes later we changed our course towards Thisio. Along the way to Thisio some of us started to write slogans with spray on walls and the police invaded the demo with their bikes, cutting us in three groups.
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=Xwp3iHgdxpI[/youtube]
Το να μετατραπεί όμως ένα μεγάλο κομμάτι του προλεταριάτου πραγματικά σε «ανθρώπινο πλεόνασμα», σε ανθρώπινα σκουπίδια, και να παραμείνει έτσι είναι μια υπόθεση δύσκολη. Οι εξεγέρσεις στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών δείχνουν, τουλάχιστον σε όσους και όσες έχουν την ικανότητα και το θάρρος να δουν και να ακούσουν, ότι παρά την κτηνωδία δεν είναι εύκολο να τιθασευτούν ούτε καν εκείνοι που βρίσκονται εντελώς απομονωμένοι και στην πιο δύσκολη θέση. Πρέπει να ειπωθεί ξανά: αν ο ταξικός/κοινωνικός ανταγωνισμός αφορά κοινωνικές σχέσεις και η κρίση που βιώνουμε είναι κρίση κοινωνικών σχέσεων, τότε αυτή δεν αφορά μόνο το προλεταριάτο αλλά και την καπιταλιστική τάξη, όχι μόνο τον πάτο του βαρελιού αλλά και την κορυφή του. Αυτό δεν σημαίνει πώς τα προβλήματα είναι ίδια ή της ίδιας τάξης και στις δύο περιπτώσεις ούτε, βέβαια, ότι οι δυνατότητες νίκης είναι ίδιες και για τις δυο πλευρές. Κατά κανέναν τρόπο. Ήδη το να μιλάει κανείς για φασισμό σημαίνει να μιλάει για την ήττα του προλεταριάτου και η ενίσχυση του φασισμού είναι η εμβάθυνση αυτής της ήττας. Εκείνο που, ωστόσο, έχει σημασία από μια προλεταριακή σκοπιά, είναι αυτή ακριβώς η δυσκολία του καπιταλιστικού κράτους να επιβληθεί απρόσκοπτα σε όλους εκείνους-ες των οποίων καταστρέφει τις δυνατότητες «ομαλής» ενσωμάτωσης στην τάξη του. Ο φασισμός, ναζιστικός ή όχι, είναι μια απ’ τις δυνατές απαντήσεις σ’ αυτή την καταστροφή, εκείνη που συνεχίζει την καταστροφή εξοντώνοντας τους αδύναμους προς όφελος των ισχυρών.
Η έμφαση είναι δική μας. Το παραπάνω είναι ένα απόσπασμα από το κείμενο του Taco, γραμμένο στις 15/01/2013. Ολόκληρο το κείμενο:
Κράτος, «κοινωνία» και ελληνικός φασισμός
Ο καλύτερος, δηλαδή ο χειρότερος, τρόπος για να εξουδετερώνεται η κριτική κατανόηση μιας πραγματικότητας είναι αυτός της διατύπωσης «κριτικών» που λαμβάνουν ως δεδομένο το αντικείμενό τους μέσα στην απλή του αμεσότητα, χωρίς δηλαδή να καταπιάνονται στα σοβαρά με τους ιστορικούς και κοινωνικούς όρους ανάδυσής του. Γενικά μιλώντας, βασικό χαρακτηριστικό κάθε ψευδοκριτικής είναι ότι αναπτύσσεται μέσα στο πλαίσιο της απλής αμεσότητας, ότι προσαρμόζεται στο αντικείμενό της τόσο από την άποψη της ιδιαίτερης χρονικότητάς του, όσο και από εκείνη της ισχύος του. «Αυτό ήρθε τώρα, ήδη συγκροτημένο, και μας επιβάλλεται από τα πράγματα». Έτσι, η, εύλογη, πίεση της παρουσίας του εκτοπίζει, ή, τέλος πάντων, θέτει σε δεύτερη μοίρα, τις συνθήκες διαμέσου των οποίων αυτό συγκροτήθηκε και συνεχίζει να (ανα)συγκροτείται. Αφήνοντας όμως τις διαδικασίες συγκρότησής του εκτός κριτικής, η συγκεκριμένη εκδοχή κριτικής -η οποία θα μπορούσε ίσως να ονομαστεί και δημοσιογραφική- αποκαλύπτεται ως το αντίθετο της κριτικής. Προσυπογράφει εκείνο που θα ’πρεπε να αμφισβητεί.
Η απάντηση στα παραπάνω, τα οποία θεωρούνται συνήθως «ψιλά γράμματα», αν όχι καθαρό χάσιμο χρόνου, είναι, βεβαίως, έτοιμη: εντάξει με όλα αυτά, τώρα όμως τι κάνουμε;. Λες και μπορεί κανείς να επιτύχει αυτό που θέλει απλώς και μόνο επειδή το θέλει πολύ τώρα, ανεξαρτήτως του τι έκανε και τι δεν έκανε μέχρι τώρα. Οποιαδήποτε άξια λόγου απάντηση οφείλει να ξεκινά με την αμφισβήτηση του πνεύματος της ερώτησης. Ως εκ τούτου, απέναντι στη γενική «φασιστολογία» είναι ανάγκη να υπενθυμίζουμε μερικά στοιχειώδη πράγματα. Όχι, ο εγχώριος φασισμός δεν είναι η ΧΑ (όπως δεν ήταν χτες ο ΛΆΟΣ), αν και η ΧΑ είναι η πλέον καθαρή -με την έννοια της απόσταξης- εκδοχή του. Όχι, ο φασισμός δεν «ήρθε» το Μάιο του 2012. Όχι, τον φασισμό δεν τον δημιούργησαν ούτε οι «πολιτικές λιτότητας», ούτε καμιά «μνημονιακή κυβέρνηση».
Η προσέγγιση του φασισμού από τη σκοπιά της ιστορικής του ανάδυσης, καθώς αντιβαίνει στην τρέχουσα αντίληψη γι’ αυτόν η οποία αποτελεί και το «αυτονόητο» σημείο εκκίνησης κάθε συζήτησης, έχει κάποιες κρίσιμες όσο και ενοχλητικές συνέπειες. Το ξεπέρασμα της απλής αμεσότητας του σύγχρονου φασισμού σημαίνει πως για να τον κατανοήσει κανείς είναι ανάγκη να κινηθεί πέρα και έξω από αυτό που σήμερα αναγνωρίζεται γενικά ως φασισμός. Να στραφεί προς κοινωνικές και πολιτικές περιοχές που δεν θεωρούνταν (και συνεχίζουν να μην θεωρούνται) φασιστικές, αναζητώντας μέσα στις «κανονικές», «δημοκρατικές» συνθήκες τις διαδικασίες και τη δυναμική της συγκρότησής του. Μολονότι το σήμερα δεν είναι ίδιο με το χτες, είναι αδύνατο να γίνει κατανοητό αν δεν διακρίνουμε μέσα στο χτες αυτά που προετοίμαζαν και ωθούσαν στο σήμερα.
Από τη σκοπιά της έμπρακτης κριτικής του υπάρχοντος κόσμου, η κριτική του κράτους οφείλει ταυτόχρονα να αποτελεί κριτική και της «κοινωνίας». Το κράτος, όπως παρατηρούσε κάποιος ήδη από τον 19ο αιώνα, δεν αποτελεί μια «δύναμη που επιβλήθηκε στην κοινωνία απ’ έξω» αλλά πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ένα κοινωνικό προϊόν, ως εκείνη η «ομολογία» ότι η κοινωνία «μπερδεύτηκε σε μιαν αξεδιάλυτη αντίφαση με τον ίδιο τον εαυτό της, ότι διασπάστηκε σε ασυμφιλίωτες αντιθέσεις που είναι ανήμπορη να τις εξορκίσει»[1]. Η χρησιμότητα της συγκεκριμένης θέσης σήμερα δεν αφορά βεβαίως την υποστήριξη της υπόθεσης σχετικά με μια κάποια, ανύπαρκτη, «χρυσή εποχή» πριν την εμφάνιση του κράτους όταν οι κοινωνίες και οι άνθρωποι ζούσαν αρμονικά και χωρίς «αντιφάσεις». Αντίθετα, το σημαντικό στοιχείο σ’ αυτήν έγκειται στο ότι μας επιτρέπει, χωρίς να ρευστοποιούμε κρίσιμες διακρίσεις σε ένα αδιαφοροποίητο όλον, να συλλάβουμε και το κράτος και την «κοινωνία» ως εσωτερικά διαμεσολαβούμενους πόλους. Ο καθένας προϋποθέτει τον άλλον και συγκροτεί την ιδιαιτερότητά του σε σχέση με τον άλλο.
Ως εκ τούτου, το κράτος, μολονότι αποτελεί, πράγματι, μιαν ισχυρότατη δύναμη λήψης αποφάσεων και επιβολής τους, δεν αποτελεί ένα αύταρκες αντικείμενο, δεν αποτελεί το ίδιο εξήγηση ούτε του εαυτού του ούτε και εκείνου που θεωρείται ως εξωτερικό του, της «κοινωνίας». Το κράτος, οπωσδήποτε το καπιταλιστικό αλλά όχι μόνον αυτό, είναι προϊόν μιας ιστορικά συγκεκριμένης κοινωνικής διαίρεσης και είναι διαμέσου αυτής που συγκροτούνται και οι δύο περιοχές· και το κράτος και η «κοινωνία». Ως διαρκής προσπάθεια γεφύρωσης του κοινωνικού/ταξικού χάσματος, και μάλιστα ως διαρκής αναγγελία της ήδη περατωθείσας γεφύρωσής του, το κράτος συνιστά το ίδιο μια ζωντανή μαρτυρία του αγεφύρωτου χαρακτήρα του χάσματος. Ως αναγγελία του τέλους του κοινωνικού ανταγωνισμού, συνιστά μια δύναμη διεξαγωγής του προς όφελος της σχέσης του κεφαλαίου και των κυρίαρχων σχέσεων εξουσίας εν γένει. Απ’ αυτή την άποψη, το κοινωνικό ρήγμα που διαχωρίζοντας μορφοποιεί τόσο το κράτος, ως διακριτό πεδίο της κυρίαρχης πολιτικής εξουσίας, όσο και την «κοινωνία», διατρέχει επίσης την ίδια την «κοινωνία» και είναι αυτό που καθιστά αναγκαίο γι’ αυτήν το κράτος[2]. Έτσι, η λεγόμενη κυβέρνηση, κάθε κυβέρνηση που αποδεικνύεται σε κάποιο βαθμό ικανή να κυβερνά, στηρίζεται σε και στηρίζει συγκεκριμένες κοινωνικές πρακτικές, σχέσεις και δυναμικές, συγκεφαλαιώνοντάς τες στο επίπεδο του καπιταλιστικού εθνικού κράτους. Η ίδια η κατηγορία καπιταλιστικό/εθνικό κράτος δεν σημαίνει παρά το ότι η κοινωνική σχέση του κεφαλαίου και οι κοινωνικές σχέσεις εξουσίας που οργανώνουν και επιβάλλουν το έθνος, έχουν συγκροτηθεί σε κράτος.
Ο σύγχρονος ελληνικός φασισμός, σύμφωνα με όσα εκτέθηκαν ως εδώ, πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μια ευρεία κοινωνική κίνηση και δυναμική, μια ιδιαίτερη εκδοχή της παρούσας κρίσης και μια συγκεκριμένη τοποθέτηση στο εσωτερικό της. Ως κοινωνική κίνηση και δυναμική διατρέχει και το κράτος και την «κοινωνία» και, οπωσδήποτε, υπερβαίνει την -όποια- κυβέρνηση, την αστυνομία αλλά και την τρέχουσα έκδηλη κομματική εκδοχή συγκρότησής του, την ΧΑ[3]. Η παραπάνω διατύπωση, ωστόσο, περιλαμβάνει μιαν έννοια η οποία χρειάζεται περαιτέρω διευκρίνιση καθώς η κυρίαρχη εκδοχή και χρήση της λειτουργεί ως εμπόδιο για την κατανόηση του εύρους και του βάθους του σύγχρονου φασισμού. Πρόκειται για την περιβόητη «κρίση», η οποία συνδέεται, πρωτίστως, με την ελλάδα, την οικονομία, το χρέος (της ελλάδας), το μνημόνιο, το ευρώ, τους έλληνες εργαζόμενους κλπ. Από μια προλεταριακή σκοπιά, παρόλα αυτά, η έννοια της κρίσης (οφείλει να) αντιτίθεται στον εθνικό/ελληνικό χαρακτήρα της και, οπωσδήποτε, δεν αντιστοιχεί σ’ αυτό που τα τελευταία τέσσερα περίπου χρόνια γίνεται ευρέως αντιληπτό ως «οικονομική κρίση».