Daily Archives: July 31, 2013

Αρχαία ελληνική δημοκρατία, δουλεία, και σύγχρονη πολιτική σκέψη

b7324-filoksenia-sthn-arxaia-ellada-2

Αναδημοσιεύουμε από το blog Lenin Reloaded  αυτό το κείμενο που λειτουργεί ως απάντηση-κριτική στο κείμενο «Η ακαταμάχητη γοητεία της Δημοκρατίας»: Σημειώσεις για μια λέξη που δεν λέει να μας αφήσει, του συντρόφου Γ.Σ. που δημοσιεύσαμε εδώ, (η έμφαση σε ορισμένα σημεία δική μας).

Οι λυρικοί παιάνες στην αρχαία ελληνική δημοκρατία ως αποθέωση και πεμπτουσία του “πολιτικού βίου” σπάνια καταπιάνονται είτε με την άκρως σημαντική για τους ίδιους τους αρχαίους αστάθειά της, είτε με το πρόβλημα της δουλείας, το οποίο οι αρχαίοι δεν είχαν την προδιάθεση να αντιληφθούν ως πρόβλημα. Όταν συμβαίνει και κάποιος ενοχληθεί να καταγράψει την σιωπηλή παρουσία μιας μεγάλης πλειοψηφίας πληθυσμού που δεν την αφορούσε στο παραμικρό η “επινόηση της δημοκρατίας”, το γεγονός της ύπαρξής της καταγράφεται ως απλώς παραπληρωματικό: “είχαν βέβαια και δούλους.” Όμως η αρχαία δημοκρατία δεν επιτεύχθηκε παρά την ύπαρξη δουλείας· μάλλον, η ύπαρξη δουλείας ήταν βασική και ουσιώδης προϋπόθεση της αρχαίας δημοκρατίας. Αναγκαία και όχι ικανή προϋπόθεση, βέβαια. Αλλά προϋπόθεση, παρ’ όλα αυτά.

Γιατί πέρα από την κεντρικότητά της στην αρχαία αθηναϊκή οικονομική ζωή, η δημοκρατική σημασία της δουλείας αφορούσε την χρησιμότητά της ως μέσο εξαγοράς χρόνου. Η άμεση δημοκρατία, η δημοκρατία των πολιτών, δεν είχε ως μοναδική της προϋπόθεση τον συγκριτικά περιορισμένο αριθμό του πληθυσμού της· είχε ως επιπρόσθετη προϋπόθεσή της την ικανότητα των πολιτών της να αφιερώνουν χρόνο στα κοινά αντί για τις ιδιωτικές τους υποθέσεις. Και τον χρόνο αυτόν τον εξασφάλιζε η εργασία δούλων. Χωρίς δούλους, με άλλα λόγια, οι αμεσοδημοκρατικοί θεσμοί θα ήταν απλώς αδιανόητοι. Κανείς δεν θα ήταν σε θέση να ξοδεύει τη μέρα του στην αγορά και στην εκκλησία, να ακούει ρήτορες, να ψηφίζει για τα πάντα, να εκλέγεται και να εκλέγει.
Η καθοριστική σημασία της δουλείας για την δυνατότητα της κλασικής δημοκρατίας να υπάρξει υποβαθμίστηκε, παραδόξως, από την φαινομενική ικανότητα της σύγχρονης αστικής τάξης να λύσει το πρόβλημα: αφού ως γνωστόν, οι αστικές επαναστάσεις κατέληξαν, πιο γρήγορα ή πιο αργά η καθεμιά, στην καθολική ψήφο και το καθολικό δικαίωμα του εκλέγεσθαι, η δουλεία δεν μπορεί να ήταν και τόσο κρίσιμη για την ιστορική δημοκρατία όσο θα φαινόταν.

Φυσικά, οι αστικές επαναστάσεις οδήγησαν, αργά ή γρήγορα, και στην κατάργηση της σύγχρονης δουλείας, μόνο όμως αφού είχαν αντικαταστήσει τον πληθυσμό των δούλων με αυτόν των ελεύθερων ανθρώπων που δεν έχουν τίποτε να πουλήσουν παρά την εργασία τους — αυτών δηλαδή που ο Μαρξ ονόμασε προλετάριους.

Για την αστική τάξη, πρόκειται περί θαύματος: από τα τέλη του 18ου αιώνα και μετά, οι κοινωνίες αποκτούν τη δυνατότητα καθολικοποίησης των δημοκρατικών δικαιωμάτων χωρίς μεγάλες αναταραχές και πολέμους, κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Και αφού αυτό επετεύχθη, το θεμελιώδες καθήκον της αριστεράς είναι να υπηρετήσει και να προστατέψει αυτό το μοναδικό ιστορικό θαύμα.

Continue reading

Γερμανία: Εμπρησμός οχημάτων μέσα σε στρατόπεδο

αναδημοσίευση από indymedia:

Σε μάστιγα για το Γερμανικό Στρατό εξελίσσονται οι επιθέσεις αγνώστων κατά σταθμευμένων οχημάτων εντός των στρατοπέδων του. Ο τελευταίος εμπρησμός προκλήθηκε στις 02:00 τα ξημερώματα της 27ης Ιουλίου όταν άγνωστοι δράστες παρείσφρυσαν στις στρατιωτικές εγκαταστάσεις του πεδίου ασκήσεων στο Havelberg και τοποθέτησαν αυτοσχέδιους εμπρηστικούς μηχανισμούς κάτω από σταθμευμένα οχήματα. Τα πυροσβεστικά οχήματα έφτασαν με καθυστέρηση τριών ωρών με αποτέλεσμα την καταστροφή 16 οχημάτων, μεταξύ των οποίων και τροχοφόρων τεθωρακισμένων μεταφοράς προσωπικού Fuchs. Ορισμένοι μηχανισμοί που δεν πυροδοτήθηκαν, εξετάζονται από τις αρχές. Το φαινόμενο εμφανίστηκε τον Απρίλιο του 2009 όταν άγνωστοι πυρπόλησαν 30 σταθμευμένα οχήματα του Γερμανικού Στρατού σε στρατόπεδο της Δρέσδης. Ακολούθησαν εμπρηστικές επιθέσεις το Μάιο του 2011 σε στρατόπεδο του Ρόστοκ με καταστροφή 7 οχημάτων και τον Ιούνιο του 2012 σε στρατόπεδο του Ανόβερου με καταστροφή 13 οχημάτων, όλες κατά τη διάρκεια της νύχτας. Eίναι πάντως κοινό μυστικό πως πίσω από τις επιθέσεις βρίσκονται ακροαριστερές οργανώσεις. Στην περίπτωση του Havelberg, η επίθεση σημειώθηκε λίγες ώρες μετά από διαδήλωση αριστεριστών της «Πρωτοβουλίας “War starts here”» μπροστά από την πύλη παρακείμενου στρατοπέδου.

και από τον τύπο τους:

Ένας εμπρησμός που προκλήθηκε από αυτοσχέδιους μηχανισμούς που είχαν τοποθετηθεί κάτω από οχήματα σημειώθηκε τη νύχτα της Παρασκευής προς Σάββατο σε ένα στρατόπεδο στην πόλη Χάβελμπεργκ στην Σαξονία-Άνχαλτ, στη βορειοδυτική Γερμανία, ανακοίνωσε την 27η Ιουλίου ο γερμανικός στρατός.

Continue reading

#OpAntiSH: εμπειρίες από τον αγώνα ενάντια στη σεξουαλική βία της πλατείας Ταχρίρ

4cea22c5e5230ae22a2675a652a905ff

Αναδημοσίευση από jadaliyya

We were on the edge of Tahrir Square on Wednesday 3 July when the army made its announcement. The square burst into jubilation. A member of our team checked his smartphone. He shouted over the din of drumbeats and squealing vuvuzelas: “Morsi’s gone. They’ve appointed the head of the constitutional court in his place and suspended the elections.”

We watched the celebrations. I looked around at the people I knew, with some of whom I had shared—what do I call it, the Tahrir of yore?—and the subsequent two-and-a-half years of anger, euphoria, exhaustion, triumph, dejection. Their faces were as expressionless as mine. The only emotion I could locate inside myself was fear—not of the political future, about which I no longer felt I understood a thing, and had lost my faith and footing in—but of the very next moment: how would we get back into the square?

After ten minutes, we could not put it off any more. We had to deliver food to the intervention teams posted around the square, and the celebrations would just get more massive and feverish as the night wore on. Our team formed a line and dove into the crowds, holding tightly onto one another and trying to protect each other from any onslaught of hands. I tried to be present—if not to enjoy the festivities, then at least to notice them—but all I could think of was cutting across this heaving sea. In a distant part of my mind I wondered about fear: is it an idea or a real understanding in the body? If I did not known what I did, would I be able to feel the exhilaration, to lose myself in the crowd as I had done before?

We reached the first intervention team and I flopped in their midst—an isle of safety in the square. This was not some slick special-forces unit in imposing uniform. It was a group of young women and women wearing white T-shirts with red lettering that said: “Anti-Sexual Harassment” and on the back, “A Square Safe for Everyone.”

It was my first day of volunteering with Operation Anti-Sexual Harassment/Assault (OpAntiSH). With everything I had heard about Tahrir lately, it was the last place I wanted to be. And yet—I no longer felt I had a place in the marches taking place all over the city; I could not stay home; and I could not turn my back on the one thing in the midst of all the madness that seemed to cleanly matter, to make sense.

I was trembling as I got out of the taxi by the Nile that afternoon and walked alone to our meeting point behind the square. As we gathered around in a circle to be briefed, a part of me was bewildered at the red nails of the girl standing next to me, at the smiles on people’s faces, when on mine tragedy must have been writ large—a sort of newcomer’s naiveté. I had not yet had time to recalibrate, to normalize.

Continue reading

Και στη Νέα Ζηλανδία το κράτος ψηφίζει νόμο για την επιτήρηση του εσωτερικού εχθρού

8972722_600x400

από τον τύπο τους:

The thousands of people who marched in protest of a new bill that would grant the New Zealand’s government sweeping spy powers, were misinformed, Prime Minister John Key has said playing down the nationwide protests.

The surveillance bill, which is expected to be passed in parliament, would allow New Zealand’s Government Communications Security Bureau (GCSB) free rein to listen in on citizens’ phone conversations.

Kiwis took to the streets on Saturday in 11 cities and towns in what has been dubbed as an “uphill battle” to stop the bill from going through.

Key, however, argued on Sunday that the turnout was “quite light” and insisting that those involved in the mass demonstrations were ill-informed or had a political agenda.

“At the risk of encouraging them to have more protests, I would have actually said those numbers were quite light – it wasn’t anything like what we saw for mining or anything else,”
 he told TVNZ’s Q&A program on Sunday.

“Secondly, a lot of people that would go along would be either A, politically aligned, or B, with the greatest of respect, misinformed,” he stressed.