Monthly Archives: July 2013

Σχέδιο “Άρτεμις”: Αστυνομία και Χρυσή Αυγή αναλαμβάνουν την “εκκαθάριση” των εργασιακών χώρων

Αναδημοσίευση από εφημερίδα ΔΡΑΣΗ

 

Αναδημοσίευουμε από την εφημερίδα ΔΡΑΣΗ το άρθρο του Αποστόλη Καψάλη, παρότι η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας του άρθρου (η χώρα “μας” κτλ) είναι αποτρεπτική. Ο λόγος που το αναδημοσιεύουμε είναι ότι με αρκετά συγκροτημένο τρόπο εξηγεί το μηχανισμό παραγωγής της ειδικής σχέσης της Χρυσής Αυγής με τη μαύρη εργασία. Η γενίκευση των όρων της μαύρης εργασίας σε ολόκληρη την αγορά εργασίας αποτελεί συστατικό στοιχείο της τρέχουσας φάσης της αναδιάρθρωσης, διαδικασία που μπορεί σύντομα να μετατραπεί στη γενίκευση της ίδιας της μαύρης εργασίας. Δες προηγούμενο post για το ίδιο θέμα εδώ.

Το άρθρο:

Οταν κατατέθηκε το αντεργατικό νομοσχέδιο για την καταπολέμηση της παραβατικότητας στο Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης, οι γνωστοί-άγνωστοι εξτρεμιστές του κοινωνικού κινήματος επισήμαναν έγκαιρα ότι η ακροδεξιά συνιστώσα της τρικομματικής μνημονιακής κυβέρνησης επιδιώκει, μεταξύ άλλων, να νομιμοποιήσει και να διευκολύνει την εξάπλωση της νεοναζιστικής ιδεολογίας στους χώρους δουλειάς. Αυτές τις ημέρες, ακριβώς δύο μήνες μετά την δημοσίευση του νόμου 4144/2013 (18/04/2013), αυτές οι «ακραίες» υποθέσεις δυστυχώς επιβεβαιώθηκαν με τον πλέον κατηγορηματικό και δραματικό τρόπο.

Στις 19 Ιουνίου το αρχηγείο της ελληνικής αστυνομίας εκδίδει δελτίο τύπου1, με το οποίο ανακοινώνει ότι αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν εν ώρα εργασίας σε Νοσοκομείο της Αθήνας και συνέλαβαν 16 γυναίκες, όλως συμπτωματικώς αλλοδαπές, με το πρόσχημα της εργασίας τους ως αποκλειστικές νοσοκόμες δίχως την κατοχή του προβλεπόμενου πτυχίου και της άδειας ασκήσεως επαγγέλματος.

Ακριβώς την επομένη ημέρα, η νεοναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή σε ανακοίνωσή της2, χωρίς καν να κρατήσει τα προσχήματα, πανηγυρίζει για αυτήν την επιτυχία της με ένα προκλητικό τίτλο «Ε ρε τι κάνει η Χρυσή Αυγή… συνελήφθησαν 16 μαϊμού αποκλειστικές νοσοκόμες και μαντέψτε… ήταν όλες αλλοδαπές…!!!». Τι ακριβώς συμβαίνει;
Στο όνομα της αδήλωτης εργασίας
Στις αρχές Ιουνίου οι υπουργοί Εργασίας και Δημοσίας Τάξης ανακοινώνουν με κάθε επισημότητα την έναρξη εφαρμογής του σχεδίου «Άρτεμις», το οποίο αφορά στη στενή συνεργασία των δύο υπουργείων για την καταπολέμηση της αδήλωτης εργασίας. Παρουσία πολλών στελεχών, συμπεριλαμβανομένου και του νέου ΔΗΜΑΡίτη ειδικού γραμματέα του ΣΕΠΕ, οι Βρούτσης και Δένδιας αναπτύσσουν τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες του δικτύου συνεργασίας των αστυνομικών αρχών και των αρμοδίων ελεγκτικών μηχανισμών, με στόχο την πάταξη του φαινομένου.

Ειδικότερα, τίθεται σε εφαρμογή το τρίτο κεφάλαιο του νόμου 4144/2013 και τα άρθρα 14-16, σύμφωνα με τα οποία η Υπηρεσία της Οικονομικής Αστυνομίας και Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος (ΥΠ.Ο.Α.Δ.Η.Ε.) καθίσταται εκ παραλλήλου αρμόδια για τους ελέγχους που διενεργούνται από τα ελεγκτικά όργανα του ΙΚΑ-ΕΤΑΜ και το ΣΕΠΕ. Ειδικότερα, στο αντικείμενο της Οικονομικής Αστυνομίας εντάσσεται πλέον και «… η έρευνα, πρόληψη και καταστολή της αδήλωτης και της ανασφάλιστης εργασίας και της εισφοροδιαφυγής, ακόμη και στις περιπτώσεις που δεν συνιστούν αξιόποινες πράξεις».

Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός ότι η οικονομική αστυνομία μπορεί να ενεργεί αυτοτελώς και ιδία πρωτοβουλία, έχοντας βέβαια την υποχρέωση να κοινοποιεί τα πορίσματα των παρεμβάσεών της στις (συναρμόδιες πλέον) υπηρεσίες του υπουργείου Εργασίας. Μάλιστα, το πεδίο ευθύνης της διευρύνεται ανεξέλεγκτα, εφόσον στα καθήκοντά της εμπίπτει, πλέον, η αντιμετώπιση εγκλημάτων που τελούνται σε βάρος των οικονομικών συμφερόντων του Δημοσίου και της εθνικής οικονομίας γενικότερα.

Είναι προφανές ότι η πρόσφατη σύλληψη των 16 μεταναστριών εν ώρα εργασίας, εκ των οποίων οι 4 χωρίς άδεια διαμονής, αποτελεί την πρώτη πιλοτική παρέμβαση της ΥΠ.Ο.Α.Δ.Η.Ε. με βάση το νέο θεσμικό πλαίσιο που διέπει τη λειτουργία της και την αρμοδιότητά της σε θέματα ελέγχου της εισφοροδιαφυγής και της ανασφάλιστης εργασίας.

Σχεδόν αντανακλαστικά ορισμένα στελέχη της αριστεράς, όπως ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Χρήστος Καραγιαννίδης3, τοποθετήθηκαν σε καίρια ζητήματα αναφορικά με το σχέδιο «Άρτεμις», όπως ενδεικτικά στην πρόταση του δεξιού βουλευτή και πρώην προέδρου της ΠΟΑΣΥ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομικών Υπαλλήλων) Κυριαζίδη να αμείβονται με επιπλέον χρήματα οι εμπλεκόμενοι αστυνομικοί υπάλληλοι.

Continue reading

DE #SUECIA A #TURQUÍA: Disparidades en la dinámica de la era de las revueltas

 

 

timthumb-1.phpUn texto corto de Woland-Blaumachen y amigos en torno a la dinámica actual de lo que denominan “la era de las revueltas”.

Fue escrito anteriormente a los acontecimientos de Brazil. Dichos acontecimientos abarcan la cuarta dinámica en la “era de las revueltas” y plantean la cuestión de la fase de la crisis en la que nos encontramos (Brazil y Turquía fueron dos milagros del FMI). Pero obviamente, la análisis de esta correlación no esta precisada en el presente texto.

En la serie de las revueltas de “excluidos” no olvidemos a Argentina en diciembre del 2012.
DE SUECIA  A  TURQUÍA: Disparidades en la dinámica de la era de las revueltas

 

El estallido social en Turquía nos obliga imperativamente a mirar de mas cerca lo que se pasa, lo que se produce, cuales son los nuevos limites producidos durante lo que hemos llamado la era de las revueltas, y de que manera serán superados. La combinación de los acontecimientos en Suecia y en Turquía, su encuentro en el tiempo, confirma la existencia de dos dinámicas de la lucha de clases evolucionando en relativa autonomía. No podemos ignorar que el encuentro esperado de estas dos practicas no se anuncia como ningún regocijo, puesto que va a cuestionar a los dos sujetos produciéndose desprovistos por el momento de ningún horizonte común en su actividad.. El envite del punto de vista de la revolución es como sera producido, sobre la base de su encuentro, su superación necesaria : la transformación de la lucha en toma de medidas comunistas contra el capital, el cuestionamiento de todos los roles que constituyen la sociedad, mediante comunización.

Ademas hay una tercera dinámica : los movimientos reivindicativos en torno al salario, que se desarrollan principalmente en la periferia que el neoliberalismo histórico integro en la acumulación internacionalizada, China y Asia del Sureste ; sin embargo los acontecimientos pendientes no hacen aparecer un encuentro de dicha dinámica con las otras. Incluso se da una cuarta dinámica referente a los países suramericanas que han logrado integrar en el interior del Estado la resistencia al neoliberalismo (Chile constituye una notable excepción ya que el movimiento de la categoría socialmente construida que es la “juventud” se vincula más a la dinámica de las revueltas). Esta cuarta dinámica es aun mas autónoma por el momento, aunque pueda preocuparnos en el futuro, particularmente en Grecia.

En lo siguiente se tratará de las dos primeras dinámicas.

Por un lado, tenemos una serie de revueltas de “excluidos”; por otro lado, desde 2011 van apareciendo una sucesión de revueltas en las que el elemento principal en lo que se refiere a su composición es el papel de la denominadas “capas medias”, cuyo discurso democrático informa a los movimientos producidos. La revueltas de excluidos se desarrollan en países situados alto en la hierarquía capitalista. Al contrario, las revueltas en las que el horizonte democrático domina, estructurando del punto de vista político a las capas medias e informando a los movimientos “de las plazas”, ocurren principalmente en países de la segunda zona y en las economías emergentes”. El que un país sin pertenecer a estas categorías se integre a dicho movimiento, i.e España, es un elemento que muestra que la crisis confirma la zapa de esta estratificación, activa ya cuando el desarrollo de este ciclo de acumulación (desde la crisis de los 1970 y 2008). El núcleo por excelencia ( EEUU. Alemania) no ha estado hasta la hora afectado por estas dinámicas. El movimiento Occupy Wall Street aun dando su nombre a esta segunda dinámica,  integra esta dinámica sólo de manera muy marginal : se trataba de un movimiento de activistas (como Blockupy en Alemania), no de un movimiento de masas como el de España, de Grecia, de “la primavera árabe”, o de Turquía.

Continue reading

Η εξέγερση των iΣκλάβων – Εξάπλωση των εργατικών αναταραχών στα εργοστάσια της Foxconn στην Κίνα

Αναδημοσίευση από barikat.gr

Foxconn

Δύο περιστατικά μαζικού ξεσηκωμού των εργαζομένων, στα εργοστάσια της Foxconn, πέρασαν στα πρωτοσέλιδα των μέσων ενημέρωσης παγκοσμίως, στα τέλη Σεπτεμβρίου και τις αρχές Οκτώβρη του 2012. Ο βασικός πελάτης της Focxonn, η Apple, είχε μόλις αρχίσει να διανέμει τη νέα έκδοση του δημοφιλέστερου προϊόντος της, του iphone 5. Συνεπώς ο φόρτος δουλειάς στα εργοστάσια ήταν μεγάλος και επίσης αυξημένο ήταν και το ενδιαφέρον του κοινού στα εργοστάσια παραγωγής του προϊόντος.

Το απόγευμα της 25ης Σεπτεμβρίου μια εργατική εξέγερση ξέσπασε στο σύμπλεγμα εργοστασίων της Foxconn στην Taiyuan. 200 εργαζόμενοι πήραν μέρος στην εξέγερση, πολλές χιλιάδες παρακολούθησαν την εξέγερση και 40 άνθρωποι τραυματίστηκαν. Οι εξεγερμένοι έσπασαν τις βιτρίνες τοπικών καταστημάτων, έβαλαν φωτιές στους δρόμους, αναποδογύρισαν αστυνομικά αυτοκίνητα και διέλυσαν την περίφραξη της εταιρείας. 5000 αστυνομικοί προσπάθησαν να καταστείλουν την εξέγερση και να ελέγξουν τις ταραχές μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Δεν αναφέρθηκαν συλλήψεις. H παραγωγή στο συγκεκριμένο εργοστάσιο σταμάτησε για όλη την επόμενη μέρα.

Continue reading

#NOSCAF The killing of Islamist protesters: State censorship or self-censorship?

BOoAqNdCYAA-qAA

Είναι δυνατόν να πήρε δύο μέρες στο κίνημα να αποφασίσει να “καταδικάσει” την εν ψυχρώ δολοφονία δεκάδων ισλαμιστών διαδηλωτών; Είναι δυνατόν να συζητιέται ακόμη αν είναι χούντα ένα στρατιωτικό καθεστώς, το οποίο δολοφονεί μαζικά, κλείνει κανάλια, απελαύνει Σύριους πρόσφυγες πίσω στη Συρία, απαγορεύει σε Παλαιστίνιους να μπουν στην Αίγυπτο; Και όμως είναι…

Ενδιαφέρον άρθρο (επιτέλους!) από το Madamasr για τη δολοφονία των ισλαμιστών και την αυτολογοκρισία παρόντων στα γεγονότα “ανεξάρτητων δημοσιογράφων”:

The recent violence at the Republican Guards headquarters has left the country reeling, media institutions included. As the latest development in a lengthy run of unprecedented events, tensions surrounding the incident — in which over 50 members of the Muslim Brotherhood were killed by army gunfire outside the Republican Guards headquarters —continue to build, particularly regarding the question of who instigated the attack.

Shortly after dawn on Monday, residents of the area surrounding the Republican Guards headquarters in Heliopolis began circulating reports on social media of clearly audible, and sustained, gunfire. Not unusually, these initial reports were deeply contradictory. Some claimed that the Muslim Brotherhood protesters — in the second day of their sit-in outside the Republican Guards headquarters, where former President Mohamed Morsi is allegedly being held — attempted to storm the premises by force. Meanwhile, other reports continue to censure the military for launching such an brutal, and unprovoked, assault on protesters during fajr (dawn) prayers. The actual event received no live coverage from the country’s media outlets; the treatment wards at the hospital following the event only marginally more so.

On Monday afternoon, the military gave a press conference during which its spokesperson claimed that soldiers stationed at the Republican Guards headquarters had opened fire in self-defense against a sudden attack by what has since been referred to as an armed “terrorist unit.” The military then released what it claimed were videos and images corroborating its claims; brief clips heavily re-run by state and formerly opposition media outlets alike, depicting individuals, mostly bearded, firing shots in the direction of the army’s cameras.

Continue reading

Wall Str. Journal για Αίγυπτο: Το τριπτυχο Στρατός-ΔΝΤ-Τεχνοκράτες η μόνη λύση

Egypt_IMF_loan_130213

H WSJ (aka ένα από τα βασικά έντυπα της Διεθνούς του κεφαλαίου) είναι απόλυτα σαφής σε πρόσφατο editorial της που αφιέρωσε στην Αίγυπτο. Στο φόντο όλων αυτών που συμβαίνουν “ακούγεται” το μονότονο τέμπο της Διεθνούς του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου (σχηματικά του ΔΝΤ), όλα τα άλλα είναι η επιφάνεια, ο τρόπος που “ντύνεται” η βασική μελωδία και παράγει διαφορετικές συγκρούσεις και γεγονότα στα διάφορα κράτη, αλλά η συγκυρία συγκροτείται ακριβώς ως επιφάνεια, ως τρόποι ύπαρξης αυτού του βασικού τέμπο, που είναι το ίδιο παντού, αλλά μόνο ως νόμος κίνησης και όχι βέβαια ως απτή πραγματικότητα. Το θέμα είναι τί ακριβώς κινείται σε κάθε περίπτωση, ποιες συναντήσεις παράγονται, ποιες ειδικές συγκρούσεις συμβαίνουν, δηλαδή, το θέμα είναι η αναγνώριση της δομής της κάθε συγκυρίας και των υποκειμένων που αναδύονται κατά την εξέλιξη της. Για την Αίγυπτο, η ταξική πάλη, που διέκοψε με βίαιο τρόπο τη διαδικασία υπογραφής δανειακής σύμβασης με το ΔΝΤ που ήταν σε εξέλιξη, προς το παρόν θέτει το ζήτημα: Αφού ούτε ο Μόρσι μπόρεσε να υλοποιήσει την επιβολή της “ειδικής αναδιάρθρωσης που απαιτεί η Αίγυπτος”, ποιος μπορεί; Η  WSJ μας δίνει την απάντηση στα παρακάτω αποσπάσματα:

A more hopeful sign is that General Sisi gathered prominent opposition and Coptic Christian and Muslim leaders to announce a new “roadmap” for Egypt’s future. The roadmap proposes, among other steps, a broadly representative committee to rewrite the constitution and to form a technocratic government.

Any transition government will no doubt seek money and oil from the Gulf states as well as an early deal with the International Monetary Fund to make up for Egypt’s rapidly declining currency reserves.

 Egyptians would be lucky if their new ruling generals turn out to be in the mold of Chile’s Augusto Pinochet, who took power amid chaos but hired free-market reformers and midwifed a transition to democracy. If General Sisi merely tries to restore the old Mubarak order, he will eventually suffer Mr. Morsi’s fate.

Συλλήψεις στο πανεπιστήμιο: Αλλαγή πίστας στην καταστολή

 

troxos

 

Η τάση εξέλιξης του πανεπιστημίου στην Ελλάδα είναι σαφής ήδη από την αρχή της δεκαετίας του 1990. Αρχικά, η ενσωμάτωση στο κύκλωμα παραγωγής υπεραξίας της μεταπτυχιακής έρευνας μπόρεσε να περάσει ανώδυνα λόγω της διατήρησης του πυρήνα της σύγχρονης εθνικής ενότητας: της κρατικής προπτυχιακής εκπαίδευσης χωρίς δίδακτρα. Στη συνέχεια εμπορευματοποιήθηκαν οι μεταπτυχιακές σπουδές κάτι που συνιστούσε ήδη μερική ιδιωτικοποίηση των παρεχόμενων υπηρεσιών και μετατροπή σημαντικού μέρους των φοιτητών σε πελάτες, άρα απέκλεισε έμμεσα ένα σεβαστό μέρος της εργατικής τάξης από την κοινωνική κινητικότητα. Αυτή η ιδιωτικοποίηση πέρασε επίσης εύκολα καθώς στα χρόνια της επέκτασης του κύκλου συσσώρευσης στην Ελλάδα αρκετοί ήδη πτυχιούχοι και ήδη στην αγορά εργασίας αγόραζαν προσδοκίες για ένα καλύτερο μέλλον στην ιεραρχία της αγοράς εργασίας. Ο σύγχρονος νόμος πλαίσιο δεν ιδιωτικοποιεί απευθείας τις προπτυχιακές σπουδές αλλά εμμέσως καθώς καθιστά το πανεπιστήμιο αυτόνομη οικονομική μονάδα. Το ίδιο το πανεπιστήμιο πλέον, για να επιβιώσει θα επιζητά αγωνιωδώς πρόσβαση σε ρευστότητα και οι πηγές είναι δύο: είτε έμμεση χρηματοδότηση από ιδιωτικό κεφάλαιο, είτε δίδακτρα για τους προπτυχιακούς φοιτητές.

Αυτή η πορεία είναι κατανοητή από τους φοιτητές οι οποίοι πλέον δεν μοιάζουν με τους φοιτητές της δεκαετίας του 1990. Οι σημερινοί φοιτητές είναι περισσότερο επισφαλείς εργαζόμενοι που πρέπει οι ίδιοι να “χρηματοδοτήσουν” τις σπουδές τους δουλεύοντας σε δουλειές του ποδαριού, παρά “ανέμελοι νέοι”. Επίσης έχει προ πολλού πάψει να αποτελεί άμεση αποκατάσταση η απόκτηση ενός πτυχίου. Η σκάλα της κοινωνικής ανόδου είναι μπλοκαρισμένη και στην είσοδο υπάρχει η “αστυνομία” της πειθάρχησης και υποταγής σε σκληρές νόρμες, αλλά πλέον με την κατάργηση του ασύλου και η αστυνομία. Η κατάργηση του ασύλου πρακτικά σημαίνει κατάργηση του σχετικά άνετου πλαισίου διεκδικητικών αγώνων των φοιτητών αλλά και της μερίδας των καθηγητών που δεν ανήκει στη σκληρή φράξια των “καπιταλιστών της έρευνας και των μεταπτυχιακών” του πανεπιστημίου.

Οι χθεσινές συλλήψεις αποτελούν αλλαγή πίστας γιατί: α) Επιβεβαιώνεται το σπάσιμο του κοινωνικού συμβολαίου της εκπαίδευσης. Οι φοιτητικοί αγώνες δεν αντιμετωπίζονται από το κράτος ως αγώνες “των παιδιών μας” αλλά ως επιθετικές κινήσεις του εσωτερικού εχθρού, β) Η ταξική πάλη θα εμφανιστεί πιο καθαρά μέσα στο σώμα των καθηγητών, στους οποίους εξάλλου οι ταξικοί διαχωρισμοί γίνονται ολοένα και πιο ξεκάθαροι, γ) καταργείται ένα προνομιακό πεδίο πολιτικής δράσης της Αριστεράς, κάτι που την αποδυναμώνει και αναγκαστικά της θέτει το ζήτημα του πιο δυναμικού ακτιβισμού. Αυτά τα τρία στοιχεία σε συνδυασμό με την πιθανότητα να μην ανοίξουν καθόλου κάποια αει και αρκετά τει από σεπτέμβρη εντείνει ακόμη περισσότερο τις αντιφάσεις στον κλάδο της εκπαίδευσης, ο οποίος για ιστορικούς λόγους αποτελεί ένα σημαντικό πεδίο της σύγχρονης ταξικής πάλης στην Ελλάδα.

Φαίνεται όμως ότι κανένας κλαδικός διεκδικητικός αγώνας δεν μπορεί να αποτελέσει τη συγκολλητική ουσία για την ενότητα των διεκδικητικών αγώνων. Η ασύμμετρη γενίκευση πολλών εστιών “κρίσης” είναι το μόνο σενάριο που τρομάζει πραγματικά το κράτος, η ύπαρξη τους ως πολλά, ανεξάρτητα, και ανεξέλεγκτα από κάποιο συντονιστικό κέντρο μέτωπα, σε κάθε ένα από τα οποία όμως μπορεί να συμβεί κάποιο γεγονός που να αποτελέσει την αφορμή για να ξεσπάσει το σύνολο των αντιφάσεων που ωριμάζουν από τα μέσα του 2012 (το τέλος του προηγούμενου κύκλου αγώνων “ενάντια στα μνημόνια”).

Στους σκοτεινούς καιρούς σχετικοποιούνται τα νοήματα;

250px-Escher_Waterfall

Κείμενο που διακινούν προλετάριοι/ες από το χώρο του βιβλίου. Ανεξάρτητα από τις όποιες διαφωνίες μας, θεωρούμε ότι πρόκειται για σημαντική συνεισφορά στο διάλογο που ήδη γίνεται μέσα στο κίνημα για την αυτοδιαχείριση ως επαναστατική προοπτική:

Μια κριτική προσέγγιση στα αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα

Ανεξάρτητα από το τι είναι η αλληλέγγυα οικονομία και το πώς μπορεί να πραγματωθεί μέσα σε συνθήκες γενικευμένης οικονομικής επίθεσης, πέρα δηλ. από το αφαιρετικό πεδίο της θεωρίας, υπάρχουν (και βγαίνουν να μας φωνάζουν από τα κεραμίδια, όπως θα έλεγε ο Oscar Wilde) οι καθημερινές μας επιλογές και οι αντιφάσεις της εφαρμογής των ιδεών μας. Και αυτό ισχύει για όλους μας. Η κουβέντα για τα συνεργατικά εγχειρήματα και τις κολεκτίβες έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό και έχει διπλό χαρακτήρα. Από τη μια υπάρχει μεγάλος θεωρητικός προβληματισμός που κατατίθεται με ποικίλους τρόπους και που η καπιταλιστική κρίση τους καθιστά απόλυτα επίκαιρους τώρα που το παραγωγικό μοντέλο του καπιταλισμού παράγει τη φτώχεια και αναζητείται η φόρμουλα που θα το ξεπεράσει. Από την άλλη η δοκιμή στην πράξη που όλο και περισσότερο επιχειρείται και η σύσταση πολλών συνεργατικών δομών (βλ. Παγκάκι, Collective courier, Εκδόσεις των Συναδέλφων κ.ά.) ανοίγουν de facto την συζήτηση γύρω από το θέμα. Από την πλευρά μας θεωρούμε πως το μοντέλο λειτουργίας του εγχειρήματος ενέχει πολιτικά χαρακτηριστικά τα οποία όμως δεν αρκούν για να το καταστήσουν κάτι πολύ περισσότερο από μια προσπάθεια επίλυσης του άμεσα επιβιωτικού προβλήματος αυτών που το απαρτίζουν. Δεν αποτελεί όμως κάποια επαναστατική ή ριζοσπαστική δομή. Μπορεί ο οριζόντιος χαρακτήρας λήψης αποφάσεων και διανομής του οικονομικού αποτελέσματος να προσπερνά κάπως τον καταναγκασμό της μισθωτής σχέσης με κάποιο αφεντικό, όμως αυτό από μόνο του δεν συνιστά και τροχοδρόμηση προς την ανατροπή του κεφαλαίου ούτε επιβεβαιώνει αυτονόητα τις προθέσεις ρήξης με την καπιταλιστική οικονομία. Επίσης δεν μπορούμε να παραβλέπουμε και το γεγονός πως αυτού του τύπου τα εγχειρήματα κινούνται στον τριτογενή τομέα παραγωγής. Κατά βάση δηλ. δεν παράγουν τα ίδια κάτι πέρα από υπηρεσίες, οπότε κινούνται και σαν μεταπράτες, με όλα όσα η διαμεσολάβηση του χρήματος μπορεί να σημαίνει για κάτι το τόσο άυλο. Παρακολουθούμε, λιγότερο ή περισσότερο, πολλές από τις τοποθετήσεις που γίνονται στο δημόσιο πεδίο και με πολλούς τρόπους ακόμα και μέσω καθεστωτικών μέσων. Δεν μας φαίνεται περίεργο που οι ηγήτορες της εναλλακτικής δημοσιογραφίας όπως ο Κούλογλου, τρέχουν να καλύψουν μεγαλόστομες, κατά τη γνώμη μας, διακηρύξεις περί κατάργησης της μισθωτής εργασίας που γίνονται από διάφορα συνεταιριστικά εγχειρήματα. Άλλωστε κάτι αντίστοιχο προσπάθησε να κάνει και ο ίδιος πριν λίγο καιρό συμπεριφερόμενος στους εργαζομένους του σαν πιστωτές! Θα πρέπει όμως να προσπαθήσουμε να αποφύγουμε και κάθε είδους συγχύσεις. Τα συνεταιριστικά εγχειρήματα όπως διαρθρώνονται αυτή τη στιγμή στον ελλαδικό χώρο δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια αξιοπρεπή προσπάθεια επιβίωσης μέσα σε συνθήκες γενικευμένης φτώχειας. Και ως τέτοια είναι καλοδεχούμενα. Σε καμία όμως περίπτωση δεν μπορούν να αποτελέσουν προτάσεις καλά δομημένες που να οδηγούν στο ξεπέρασμα της καπιταλιστικής οικονομίας. Αποτελούν απλά εναλλακτικές νησίδες εργασίας οι οποίες δεν προσφέρουν ιδιαίτερους τρόπους για την επίλυση του γενικευμένου οικονομικού προβλήματος. Τις βλέπουμε απλά σαν μια επέκταση ενός είδους αυτοαπασχόλησης, κάτι που αποτελεί και γενική τάση των καιρών. Άλλωστε είναι το πιο πιθανό για έναν εργαζόμενο ο οποίος απολύεται, παίρνει μια αποζημίωση στα χέρια του και – γνωρίζοντας πως δεν πρόκειται να ξαναβρεί δουλειά και ιδιαίτερα με αντίστοιχα λεφτά – προσπαθεί να εκμεταλλευθεί την αποκτημένη εξειδίκευσή του, αναμορφούμενος σε μικροεπιχειρηματία. Τοποθετούμαστε λοιπόν στο δημόσιο πεδίο γιατί η συγκυρία της κρίσης, που όλοι μας ζούμε, επιτάσσουν την αναγκαιότητα να πάρουμε θέση απέναντι στις επιλογές που ανοίγονται μπροστά μας, καθώς και να συμβάλλουμε σε μια γενικότερη συζήτηση που αφορά αυτού του τύπου τις δομές, πάντα προς μια ριζοσπαστική προοπτική. Ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό είναι ο ανοιχτός κινηματικός τρόπος και η κατάθεση θέσης. Η διαλεκτική με τα εγχειρήματα και την όλη πραγματικότητα θα πρέπει να πραγματώνεται στο επίπεδο του ανοιχτού, δημόσιου διαλόγου και μέσω της κατάθεσης θέσεων, μακριά από τα βάρη ή τα πρόσημα που μπορεί να δημιουργούν οι προσωπικές σχέσεις. Πολλές φορές οι διαφωνίες με το να καταθέτονται υπό το βάρος μιας προσωπικής αντιπαράθεσης, το μόνο που καταφέρνουν είναι να δημιουργούν χαρακώματα και εμείς δεν έχουμε καμία διάθεση για κάτι τέτοιο. Ως εργάτες και άνεργοι από τον κλάδο του βιβλίου θα αναφερθούμε αρκετά στις εκδόσεις των Συναδέλφων αφού έχουμε μια πιο βαθιά αντίληψη για την παραγωγική διαδικασία που διέπει το βιβλίο. Σκοπός μας όμως δεν είναι η επικέντρωση σε ένα μόνο εγχείρημα αλλά μια συνολική κριτική προσέγγιση. Τώρα που η εργασία καταστρέφεται ακόμα μια φορά για να δημιουργήσει, μέσα από την ανεργία αλλά και την αναδιάρθρωση της παραγωγικής μηχανής, μια καινούργια και πολύ πιο υποτιμημένη και πολυδιασπασμένη εργατική τάξη, θα πρέπει να προσέχουμε και το αν οι επιλογές μας προάγουν την υπεράσπιση της ταξικής μας σύνθεσης. Προχωρώντας λοιπόν στο προκείμενο θα καταπιαστούμε με 3 διαφορετικούς άξονες οι οποίοι συμπυκνώνουν τις αιχμές της κριτικής μας.

ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

Αδυνατούμε να κατανοήσουμε πως ένα εγχείρημα μπορεί να είναι ριζοσπαστικό αν δεν αμφισβητεί έμπρακτα τα βασικότερα χαρακτηριστικά του καπιταλισμού που είναι το εμπόρευμα και η φετιχοποίησή του, το αντίτιμο και η υπεραξία. Με πιο απλά λόγια τα μέσα δεν μπορεί να είναι αντιφατικά προς τον σκοπό. Στην προκείμενη περίπτωση, στον κλάδο μας δηλ. αυτόν του βιβλίου, πολλοί από τους συναδέλφους κάνουν και ένα άλμα με το αντιμετωπίζουν το βιβλίο σαν ένα ειδικού τύπου προϊόν που, λόγω κάποιου ειδικού πολιτισμικού βάρους, παύει να είναι εμπόρευμα. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η άποψη πως το ποιοτικό βιβλίο είναι ένα κοινωνικό αγαθό αλλά αυτό πώς μπορεί να οριστεί; Πώς μπορεί να γίνει διακριτό από το βιβλίο που δεν είναι ποιοτικό; Εμείς, για να ξεκαθαρίσουμε και τη θέση μας, δεν αντιλαμβανόμαστε το βιβλίο αλλά και τη γνώση που ενδεχομένως περιέχει (υπάρχουν και οι «σαβούρες» άλλωστε) σαν αυταξία. Δεν αρκεί η καλή πρόθεση αυτών που επιλέγουν να το εκδώσουν αλλά ούτε και η κατοχή του γνωστικού ή καλλιτεχνικού υψηλού επιπέδου για να κάνουν κάτι απαραίτητα ποιοτικό ή να το αναδείξουν σε κοινωνικό αγαθό. Επίσης δεν το καθιστά κοινωνικό προϊόν η πιθανή χαμηλή του τιμή που επιλέγεται για να το κάνει πιο προσιτό. Για εμάς ο κοινωνικός χαρακτήρας ενός βιβλίου εξασφαλίζεται όταν αυτό είναι αντικείμενο με ελεύθερη πρόσβαση και η σε αυτό ενσωματωμένη γνώση ή καλλιτεχνική αγωγή που μπορεί να προσφέρει μοιράζεται και κατακτιέται μέσα από κοινωνικές διεργασίες. Σε κάθε άλλη περίπτωση αποτελεί μια ακόμα πληροφορία ατάκτως ερριμμένη στο μεταμοντέρνο καπιταλιστικό τοπίο το οποίο περιμένει αδημονώντας να αφομοιώσει και να απονοηματοδοτήσει οτιδήποτε δεν αμφισβητεί τη βάση του, την ουσία του. Και αυτή δεν είναι άλλη από το πεδίο που διαμορφώνει η κατανάλωση: η εμπορευματοποίηση όλης της καθημερινής μας ζωής και η μη νόηση ύπαρξης μακριά από την επίτευξη κέρδους και υπεραξίας, η ανταποδοτικότητα της οποιαδήποτε πράξης. Πέραν αυτού όμως όταν ο σκοπός ενός εγχειρήματος είναι η προώθηση ενός διαφορετικού πολιτισμού και μιας άλλης σχέσης με το βιβλίο, έξω από τη στυγνή λογική της «αγοράς» και του κέρδους, έξω από τα δεσμά της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, τότε θα πρέπει η λειτουργία του να αντιτίθεται στις συνθήκες που εμποδίζουν το σκοπό του. Δύσκολο έτσι κι αλλιώς σε συνθήκες καπιταλισμού, ακόμα δυσκολότερο όταν το εγχείρημα είναι μια συνεταιριστική επιχείρηση με σκοπό και τον βιοπορισμό των μελών της. Για αυτό και εκτιμούμε πως η αξίωση από τέτοια εγχειρήματα των πολιτικών χαρακτηριστικών που εμπεριέχονται στον όρο εργατική κολεκτίβα είναι άτοπη. Αδυνατούμε να υιοθετήσουμε τη μορφή μιας κολεκτίβας η οποία, λειτουργώντας στο πλαίσιο που ορίζει η καπιταλιστική οικονομία, επιλέγει ως δομικό χαρακτηριστικό της το εμπόριο. Στα ράφια ενός βιβλιοπωλείου το βιβλίο προσθέτει τις δικές του συλλαβές στην αφήγηση του παραμυθιού «καταναλώνω άρα υπάρχω». Υπόσχεται να μιλήσει για μας, να αναβαθμίσει την κοινωνική εικόνα μας, να επικοινωνήσει τα συναισθήματα μας («πες το με ένα βιβλίο» προέτρεπε διαφημιστικό μήνυμα πριν λίγα χρόνια). Προσθέτει έτσι τη δική του κατάφαση στη βεβαιότητα ότι η ανθρώπινη δραστηριότητα δεν νοείται πέραν του πλαισίου που ορίζει η αγοραπωλησία, η κατοχή και κατανάλωση εμπορευμάτων. Επιπλέον, όπως κάθε εμπόρευμα σε μια καπιταλιστική οικονομία, αποκρύπτει τις εργασιακές σχέσεις που διέπουν την παραγωγή του, τη διανομή και την κυκλοφορία του. Κανείς δε σκέφτεται πώς φτάνει ένα βιβλίο, ένα παπούτσι, ένα ρούχο ή οποιοδήποτε άλλο εμπόρευμα στη βιτρίνα. Είναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο, σαν να ήταν ανέκαθεν εκεί να μας περιμένει. Άραγε είναι ευχαριστημένος ο αποθηκάριος που φορτώνει κούτες καλής λογοτεχνίας; Ο διανομέας που μεταφέρει βαριά (κυριολεκτικά) αντικαπιταλιστική κριτική στους δρόμους νοιώθει γαληνεμένος από την εγγύτητα του σοσιαλιστικού παραδείσου; Τι συμβαίνει άραγε στα ζυθοποιία της οικογένειας Heineken και της Αθηναϊκής; Επιπλέον όμως το βιβλίο έχει και μια ακόμα μαγική ιδιότητα, να ωραιοποιεί τα σημεία πώλησης του με το περίφημο ειδικό του πολιτισμικό βάρος, να ανάγει τα βιβλιοπωλεία σε ναούς του πνεύματος, αποκρύπτοντας τις εργασιακές συνθήκες στο εσωτερικό τους. Οι αιτιάσεις αυτές δεν αναιρούν το ριζοσπαστικό περιεχόμενο ενός βιβλίου, την δνατότητα ενός συγγραφέα να διεγείρει συνειδήσεις ή/και απλά να προσφέρει ευχαρίστηση. Κάθε φορά όμως που κάποιος/α το αγοράζει αναπαράγει, έστω και ασυνείδητα, όλα τα στερεότυπα και τις κοινοτοπίες της καπιταλιστικής οικονομίας, όλες της τις βεβαιότητες, ακριβώς όπως ένας εργάτης παράγοντας ένα προϊόν αναπαράγει τις συνθήκες που του επιβάλουν να πουλά την εργατική του δύναμη για να ζήσει. Και μιλώντας για εργάτες και παραγωγή ας δούμε ελάχιστα αναλυτικότερα τα της έκδοσης. Εξαιρώντας τους εργαζόμενους στη χαρτοβιομηχανία και τους συγγραφείς, η έκδοση ενός βιβλίου είναι το άθροισμα της μεμονωμένης και ανεξάρτητης εργασίας μεταφραστών, επιμελητών, γραφιστών και των εργαζομένων στο επιλεγμένο τυπογραφείο. Αν όλοι αυτοί οι εμπλεκόμενοι δεν έχουν λόγο στο τελικό προϊόν, αν δεν συμμετέχουν ισότιμα στο εγχείρημα, τότε είναι και αρκετά πιθανό να «επικοινωνούν» μεταξύ τους μόνο μέσω του προϊόντος της εργασίας τους. Αυτή η διαδικασία όμως έχει έντονο το άρωμα της εμπορευματικής παραγωγής και των εμπράγματων σχέσεων που είναι τυπικές στην καπιταλιστική οικονομία. Επιπλέον αν κάποιοι από τους υπόλοιπους εμπλεκόμενους έχουν μισθωτή σχέση εργασίας με εργοδότη ο οποίος είναι είτε εκδότης είτε διακινητής βιβλίων ο ίδιος, τότε προστίθεται και η εργασιακή αλλοτρίωση στην οσμή. Στην ουσία λοιπόν η διαδικασία της έκδοσης δεν αντιτίθεται στον τρόπο λειτουργίας της «αγοράς» ούτε προωθεί κάποιον διαφορετικό πολιτισμό. Και βέβαια, όσο και αν κάποιος περιφρουρεί τον χαρακτήρα των εκδόσεών του, αυτές χάνουν το ανταγωνιστικό τους πρόσημο όταν χρησιμοποιούνται για να εξασφαλίσουν κέρδος σε αυτόν που το μεταπράτει, που το εμπορεύεται. Ακόμα όμως και αν ξεπερνιόταν αυτός ο σκόπελος υπάρχει πάντα το ζήτημα του καθορισμού του χαρακτήρα της παραγωγής ή αν προτιμάτε, μιας και δεν υπάρχει κυριολεκτικά παραγωγή, του χαρακτήρα της έκδοσης. Αν στόχος είναι η προώθηση μιας άλλης σχέσης με το βιβλίο, η οποία να αντανακλά και την αντίθεση με την οικονομία της αγοράς, τότε η παραγωγή δεν θα πρέπει να είναι εμπορευματική, αλλά να αντιμετωπίζει το προϊόν ως αξία χρήσης. Αυτό σημαίνει τουλάχιστον την συνειδητή απουσία αντιτίμου και την αντικατάσταση του ενδεχομένως από εθελοντική ελεύθερη συνεισφορά, η οποία θα προωθούσε και μια αίσθηση αλληλεγγύης και έμπρακτης συμμετοχής όσων θα αναγνώριζαν την αναγκαιότητα τέτοιων εγχειρημάτων και της ανταγωνιστικής με τον καπιταλισμό λογικής τους, ώστε να μειώνεται το κόστος της έκδοσης και ίσως και της διατήρησης ενός χώρου διάθεσης των βιβλίων τους.

ΟΙ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

Προσπαθώντας να στήσεις ένα αυτοδιαχειριστικό εγχείρημα, δυο μεγάλοι εχθροί θα σταθούν απέναντί σου. Ο ένας είναι το ίδιο το κράτος και ο άλλος είναι το κεφάλαιο. Αν το δεύτερο είναι μικρό ή μεγάλο, δεν παίζει και τόσο σημαντικό ρόλο. Περισσότερο μετράνε τα χαρακτηριστικά του που είναι τα ίδια. Το χειρότερο όμως απ’ όλα δεν είναι να σταθούν απέναντί σου αλλά να σε παραμονεύουν στο πλάι και να προσπαθούν να σε αφομοιώσουν. Και τα δυο αυτά ορίζουν την οικονομία εντός της οποίας ένα εγχείρημα καλείται να λειτουργήσει και να στρεβλώσει τον χαρακτήρα της. Γίνεται αυτό; Οι ρόλοι μπορούν να αλλάξουν; Σε ότι αφορά το πρώτο σκέλος, δηλ. το οργανωμένο κράτος, θα πρέπει να τεθούν κάποια όρια στην ευκολία της κριτικής. Η κατοχή δελτίου ταυτότητας δεν μας καθιστά φορείς δημοκρατικών ψευδαισθήσεων, η χρήση των υποδομών της δημόσιας υγείας δεν μας μεταμορφώνει σε θιασώτες του κοινωνικού κράτους και αν ένα εγχείρημα έχει ΑΦΜ και κόβει τιμολόγια δεν σημαίνει πως απαρτίζεται από απολογητές του καπιταλισμού. Τα προβλήματα αρχίζουν από την στιγμή που ένα εγχείρημα αποκτά οικονομικές συναλλαγές με το κράτος, συναλλαγές που βοηθούν την επιβίωσή του και την περαιτέρω ανάπτυξή του. Το να είσαι προμηθευτής του κράτους και να «ταΐζεσαι» επομένως από τον κρατικό κορβανά, είναι κάτι που ξεπερνά τα όρια ενός χειραφετικού προτάγματος. Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε στο χτίσιμο των πελατειακών σχέσεων. Ελπίζουμε πως κάτι τέτοιο είναι αρκετό να ξεπεραστεί στο επίπεδο των καλών προθέσεων. Ωστόσο οι οικονομικές συναλλαγές με το κράτος, σηματοδοτούν και πάλι την αλλοτρίωση από τον κοινωνικό χαρακτήρα του εγχειρήματος τον οποίο θεωρητικά επιδιώκεις. Ξαναλέμε πως ο κοινωνικός χαρακτήρας αποκτάται και με την οικονομική αυτοθέσμιση η οποία οφείλει να περιλαμβάνει την εξασφάλιση των υλικών όρων και των αναγκαίων πόρων για την παραγωγή και διανομή του παραχθέντος προϊόντος. Η εμπορική συναλλαγή με το κράτος σηματοδοτεί και χρηματοδότηση από αυτό, πράγμα το οποίο με τη σειρά του αποτελεί πλήγμα ενάντια στην άρθρωση της οποιαδήποτε κίνησης αυτοθέσμισης. Πάλι, όπως και παραπάνω αμφισβητείται επί της ουσίας ο ελεύθερος κοινωνικός έλεγχος της παραγωγής αφού σε καμία περίπτωση το κράτος δεν αντιπροσωπεύει στην πραγματικότητα οποιαδήποτε κοινωνική συναίνεση στον τρόπο που αποφασίζει τις συναλλαγές του, ειδικά σε περίοδο κρίσης και περιορισμένων επομένως πόρων. Εξάλλου ο κρατικός μηχανισμός δεν δείχνει να πιέζεται από τα κάτω για τον τρόπο με τον οποίο θα επιλέξει τους φορείς των οικονομικών συναλλαγών του, πράγμα το οποίο θα μπορούσε να προσδίδει και ένα τόνο σκοπιμότητας στις επιλογές του αυτές. Πέρα όμως από τον οικονομικό ρόλο του κράτους, υπάρχει και το πεδίο της ελεύθερης οικονομίας. Ο ανταγωνισμός και η συνεργασία με άλλες μονάδες (βλ. επιχειρήσεις). Θα αναφέρουμε κατ’ αρχήν κάποια πράγματα αναφορικά με τον ανταγωνισμό. Ο Καφιέρο, στην σύνοψη του Κεφαλαίου, αναφέρει μεταξύ άλλων: «Στο καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής, όλα είναι ανταγωνισμός, αγώνας: ακατάπαυστος αγώνας που γίνεται μεταξύ καπιταλιστών, μεταξύ εργατών και μεταξύ εργατών και καπιταλιστών. Αγώνας μεταξύ ανθρώπων, περιφερειών, εθνών. Είναι ένας αδυσώπητος πόλεμος, στον οποίο ο θάνατος του ενός είναι η ζωή του άλλου». Και σε συνθήκες καπιταλισμού είναι ακατόρθωτο να ξεπεράσεις τον ανταγωνισμό σε όλες του τις εκφάνσεις όπως αναφέρονται πιο πάνω. Ας μην ξεχνάμε πως και οι συνεταιριστικές επιχειρήσεις είναι οικονομικές μονάδες που προσφέρουν κάποια υπηρεσία σε μια «ελεύθερη» αγορά, πολύ συχνά ανταγωνιζόμενη με συναδέλφους – εργάτες που προσφέρουν την ίδια υπηρεσία ως μισθωτοί σε κάποια άλλη επιχείρηση καθώς και με αυτοαπασχολούμενους. Ποιο είναι το όριο στο οποίο ο ανταγωνισμός με αυτόν που είναι στην ίδια μοίρα με εσένα παύει να υπάρχει; «Στον ανταγωνισμό η νίκη εξασφαλίζεται στους ισχυρότερους σχηματισμούς». Αυτό είναι μια παρατήρηση του Προυντόν και έχει αξία γιατί ο ίδιος ήταν υπέρ του οικονομικού ανταγωνισμού. Και ισχυρότερος σχηματισμός μπορεί να γίνεσαι με πολλούς τρόπους. Είτε εκμεταλλευόμενος μια οικονομική ένωση έναντι ενός που δεν έχει την δυνατότητα να βρει οικονομικούς συμμάχους είτε εκμεταλλευόμενος σχέσεις που κάποιος άλλος μπορεί να μην διαθέτει. Γίνεται όμως αρκετά φανερό πως «ο ανταγωνισμός παράγει μοιραία την ανισότητα και την εκμετάλλευση, ακόμη και με αφετηρία μια κατάσταση απόλυτης ισότητας» (D. Guerin) κατάσταση της οποίας την σημασία ο Προυντόν είχε μάλλον υποτιμήσει. Το συγκεκριμένο ζήτημα είναι πολύ σοβαρό γιατί θέτει ακόμα και ζητήματα ήθους σε σχέση με συναδέλφους που στέκονται στην δική σου μπάντα. Αν ένα αυτοδιαχειριστικό εγχείρημα δεν μπορεί να καλύψει τουλάχιστον το κομμάτι των συναδέλφων που έχει ανάγκη να βιοποριστεί από την ίδια εργασία και ενδιαφέρεται να το κάνει με τον ίδιο τρόπο τότε δημιουργείται και ένα σοβαρό θέμα αναφορικά με το μοίρασμα της «πίτας». Και όταν λέμε πίτα δεν εννοούμε το κομμάτι της αγοράς που αναλογεί στον καθένα αλλά τα μεροκάματα που αντιστοιχούν στους συναδέλφους. Και εδώ πλέον μπαίνει ζήτημα πόρων αλλά και αλληλεγγύης και σχέσης όλων μεταξύ τους. Γιατί όταν η οικονομία δεν χωρά δυο ή τρεις διακινητές π.χ. του ίδιου εμπορεύματος, οφείλεις να έχεις και μια κοινωνική πρόταση για πέντε, έξι ή εφτά που περισσεύουν από τη δουλειά που εσύ κάνεις. Αλλιώς δεν προκύπτει τίποτα παραπάνω από το χτίσιμο ενός αξιοπρεπούς «μαγαζιού». Δεν είναι απαραίτητα κακό κάτι τέτοιο αλλά ας αυτοκαθορίζεται ως τέτοιο… Ένα ακόμα ζήτημα έχει να κάνει με την συνεργασία με άλλες οικονομικές μονάδες που είναι συνεταιριστικές αλλά δεν έχουν το ίδιο μοντέλο λειτουργίας και με «κανονικές» επιχειρήσεις. Και εδώ ξεδιπλώνονται δυο βασικά ζητήματα. Το ένα είναι το ίδιο το γεγονός δηλ. η επίτευξη κοινού συμφέροντος (βλ. κερδοσκοπία) με το ίδιο το κεφάλαιο το οποίο σε θεωρητική βάση ανταγωνίζεσαι. Θεωρητικά το ανταγωνίζεσαι και με φυσικούς/οικονομικούς όρους, δηλ. επιδιώκεις να επικρατήσει η δική σου οικονομική πρόταση έναντι των άλλων αλλά και με κοινωνικούς δηλ. επιδιώκεις να πείσεις τους υπόλοιπους για τον δικαιότερο χαρακτήρα της δικής σου πρακτικής. Σε αυτό το επίπεδο, δεν γίνεται να μην παρατηρήσουμε πως μια τέτοια συνεργασία αλλοτριώνει σε πολύ μεγάλο βαθμό τα κοινωνικά, οικονομικά, και πολιτικά χαρακτηριστικά που επιχειρεί ένα τέτοιο εγχείρημα να προσδώσει στον εαυτό του. Σε μια εποχή όπου οι αγανακτισμένοι κάθε είδους κερδίζουν έδαφος με επιχειρηματολογία του τύπου «όλοι, μπλε, πράσινοι και κόκκινοι είναι ίδιοι» το να διαφυλάττεις την καθαρότητα των χαρακτηριστικών σου δεν είναι και τόσο μικρό πράγμα. Πέρα από το γεγονός πως υπονομεύει και την ίδια την πρόθεση που έχουν αυτού του τύπου τα εγχειρήματα να ανταγωνιστούν την υπαρκτή οικονομία. Η έστω και ελάχιστη συνεργασία μαζί σε επίπεδο κοινού συμφέροντος, δεν βοηθά στο βάθεμα του ανταγωνισμού αυτού. Επιπρόσθετα, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι φορείς των επιχειρήσεων με τις οποίες έστω και πρόωρα συνεργάζεσαι, δεν είναι απλά κάποιοι επιχειρηματίες αλλά τα αφεντικά αυτών, τους οποίους ένα αυτοδιαχειριστικό εγχείρημα θεωρεί ως κομμάτια της τάξης του. Είναι αυτοί με τους οποίους οφείλεις να έχεις την απόλυτα ανταγωνιστική σχέση. Σε κάθε περίπτωση είναι πολύ αντιφατικό να συνομιλείς για μια διαδικασία που έχει να κάνει με την διεκπεραίωση των καθημερινών εργασιών μιας υπόθεσης με ένα βιβλιοπωλείο, χονδρέμπορο ή εκδοτικό οίκο και μετά να είσαι ο ίδιος που θα θελήσει να αποκλείσει το ίδιο μαγαζί σε μια γενική απεργία. Όση αυτοπεποίθηση και αν παρέχει η σιγουριά του σκοπού, δεν γίνεται να μην βλέπουμε και την αντίφαση του όλου πράγματος. Κλείνοντας τους άξονες της εμπορευματικότητας και του οικονομικού ανταγωνισμού, θα αναφέρουμε επιγραμματικά μια – δυο σκέψεις. Η οικονομία και ο καπιταλισμός εν γένει, προχωρούν με το καρότο και το μαστίγιο. Και αν το μαστίγιο είναι πολύ εύκολα ορατό, το καρότο πολλές φορές είναι κρυμμένο ανάμεσα σε ένα κυκεώνα καλών προθέσεων, αφομοιώσεων και αλλοτριώσεων. Το έλλειμμα του ανταγωνιστικού και ταξικού κινήματος των τελευταίων δεκαετιών βοηθά βέβαια στο να δημιουργούνται κενά σε ότι αφορά την σαφήνεια των προταγμάτων και των πρακτικών. Από την άλλη ο μεταμοντέρνος καπιταλισμός του θολού μηνύματος και της πληθώρας των ατάκτως ερριμμένων πληροφοριών και ευκαιριών, έχει καταφέρει να φέρει σε θέση ισχύος τον ίδιο. Μπόρεσε να αξιοποιήσει την ενσωμάτωση της τάξης μας στην κατανάλωση καθώς και την σταδιακή εγκατάλειψη των πολιτικών της αξιώσεων μέσω των πολιτικών στήριξης της εργασίας από το αποκαλούμενο κοινωνικό κράτος. Δημιούργησε έτσι μια πραγματικότητα που είναι ικανή είτε να καταβροχθίσει τα πάντα είτε να αλλοιώσει οτιδήποτε τον αμφισβητεί, καταπίνοντάς το και ξαναξερνώντας το, μεταμορφωμένο σε lifestyle ή εναλλακτισμό. Εν τέλει, οι αρνήσεις μας, το βάθος τους και η ποιότητά τους είναι αυτές που διασώζουν τον όποιο τελικό χαρακτήρα σε ό,τι θέλουμε να κάνουμε, σε ό,τι θέλουμε να διαρρήξουμε.

Continue reading

Η εποχή των ταραχών σε εικόνες

Αφιερωμένο σε όσους μεμψιμοιρούν για την “ύφεση της ταξικής πάλης”…

[vimeo]http://vimeo.com/64288166#[/vimeo]

και

The world in protests (από revolution-news) part 1 & part 2

Τα κράτη στα οποία σημειώνονται σημαντικά γεγονότα τους τελευταίους μήνες: America, Argentina,Bahrain, Bangladesh, Belguim,Bosnia-Herzegovina, Brazil, Brussels, Bulgaria, Chile, colombia, Egypt, Greece, Italy, Japan, Costa Rica, Mexico, Pakistan, Portugal, Russia, Spain, Turkey, Afghanistan, Cambodia, Indonesia, Kosovo, South Africa, Spain Czech Republic, Sri Lanka, Thailand, Ukraine, Yemen