H WSJ (aka ένα από τα βασικά έντυπα της Διεθνούς του κεφαλαίου) είναι απόλυτα σαφής σε πρόσφατο editorial της που αφιέρωσε στην Αίγυπτο. Στο φόντο όλων αυτών που συμβαίνουν “ακούγεται” το μονότονο τέμπο της Διεθνούς του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου (σχηματικά του ΔΝΤ), όλα τα άλλα είναι η επιφάνεια, ο τρόπος που “ντύνεται” η βασική μελωδία και παράγει διαφορετικές συγκρούσεις και γεγονότα στα διάφορα κράτη, αλλά η συγκυρία συγκροτείται ακριβώς ως επιφάνεια, ως τρόποι ύπαρξης αυτού του βασικού τέμπο, που είναι το ίδιο παντού, αλλά μόνο ως νόμος κίνησης και όχι βέβαια ως απτή πραγματικότητα. Το θέμα είναι τί ακριβώς κινείται σε κάθε περίπτωση, ποιες συναντήσεις παράγονται, ποιες ειδικές συγκρούσεις συμβαίνουν, δηλαδή, το θέμα είναι η αναγνώριση της δομής της κάθε συγκυρίας και των υποκειμένων που αναδύονται κατά την εξέλιξη της. Για την Αίγυπτο, η ταξική πάλη, που διέκοψε με βίαιο τρόπο τη διαδικασία υπογραφής δανειακής σύμβασης με το ΔΝΤ που ήταν σε εξέλιξη, προς το παρόν θέτει το ζήτημα: Αφού ούτε ο Μόρσι μπόρεσε να υλοποιήσει την επιβολή της “ειδικής αναδιάρθρωσης που απαιτεί η Αίγυπτος”, ποιος μπορεί; Η  WSJ μας δίνει την απάντηση στα παρακάτω αποσπάσματα:

A more hopeful sign is that General Sisi gathered prominent opposition and Coptic Christian and Muslim leaders to announce a new “roadmap” for Egypt’s future. The roadmap proposes, among other steps, a broadly representative committee to rewrite the constitution and to form a technocratic government.

Any transition government will no doubt seek money and oil from the Gulf states as well as an early deal with the International Monetary Fund to make up for Egypt’s rapidly declining currency reserves.

 Egyptians would be lucky if their new ruling generals turn out to be in the mold of Chile’s Augusto Pinochet, who took power amid chaos but hired free-market reformers and midwifed a transition to democracy. If General Sisi merely tries to restore the old Mubarak order, he will eventually suffer Mr. Morsi’s fate.