Τι σημαίνει bail in? Οι τράπεζες που δεν περνάνε τα stress tests θα διασώζονται πλέον όχι από τα κράτη αλλά από τους μετόχους και τους καταθέτες τους. Τμήμα της αριστεράς θεωρεί ότι αν το μέτρο αφορά καταθέτες που έχουν πάνω από 100.000 ευρώ είναι περίπου… δίκαιο. Κούνια που τους κούναγε. To bail in θα έχει ως αποτέλεσμα να κλείσουν πολλές “μικρές” επιχειρήσεις. Πέρα από την αναδιάρθρωση του χρηματοπιστωτικού τομέα που επιταχύνει, πρόκειται για ένα μέτρο που επιταχύνει και τη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου γενικότερα σε όλους τους κλάδους. Αυτό θα σημάνει άμεση αύξηση της ανεργίας, καθώς για να περάσει η οικονομία σε έναν κύκλο “ανάπτυξης” χρειάζεται χρόνος ανάμεσα στην συγκεντροποίηση, τη διαδικασία αύξησης του ποσοστού εκμετάλλευσης και το νέο κύκλο επενδύσεων, δηλαδή, τη μετατροπή της υπεραξίας σε νέα συσσώρευση, σε πρόσθετο κεφάλαιο. Χρόνος, όμως, δεν υπάρχει στο νεοφιλελευθερισμό. Τα πάντα είναι χρήμα-κεφάλαιο, πόσο μάλλον ο χρόνος. Εδώ ακριβώς έρχεται και ταιριάζει τέλεια το μέτρο για τη δυνατότητα δημιουργίας mini jobs. Εξάλλου έχει χρησιμοποιηθεί στη Γερμανία όπως είχαμε αναφέρει στο post με τίτλο Το μέλλον της ανάπτυξης (τελικά το μέλλον αυτό ήταν πολύ κοντά…) και όπως λέει ο κλασικός Έλλην: εδώ δεν έχουμε κράτος, στη Γερμανία όμως… Τα mini jobs είναι η άμεση, ακαριαία αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης που απαιτείται για να επιταχυνθεί η διαδικασία προς την “ανάπτυξη” και η λείανση της εκθετικής καμπύλης αύξησης της ανεργίας. Η ενσωμάτωση πλέον σημαίνει μισθός κάτω από τα όρια της φτώχειας, τα οποία φυσικά θα αλλάξουν και δε θα τρέχει τίποτα (το όριο της φτώχειας είναι δυναμικό μέγεθος, αποτελεί το ιστορικά καθορισμένο επίπεδο αναπαραγωγής της εργατικής τάξης).

Υπάρχει όμως ένα μικρό προβληματάκι.

Ότι η αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης δεν αρκεί από μόνη της (παρότι είναι αναγκαία) για να ξεκινήσει ένας νέος κύκλος. Απαιτείται, πέρα από την ανανέωση της διαδικασίας απόσπασης σχετικής υπεραξίας και η κοινωνική σταθερότητα, δηλαδή, ένα περιβάλλον στο οποίο η ταξική πάλη θα μπορεί να ενσωματωθεί στην καθημερινότητα της αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Επειδή δεν υπάρχει καθόλου χρόνος για το νεοφιλελευθερισμό όπως είπαμε, το πιο πιθανό είναι αντί για ανανέωση σταθερού κεφαλαίου, πόσο μάλλον για επεκτατικές επενδύσεις σε νέα μέσα παραγωγής, η σχετική υπεραξία να αυξηθεί με τη χρήση νέων, ακόμη πιο σύνθετων χρηματοπιστωτικών προιόντων, ανοίγοντας το δρόμο για νέες φούσκες και πάρτυ βραχυπρόθεσμα και νέες συντριβές μεσοπρόθεσμα. Η κοινωνική σταθερότητα που επίσης δε φαίνεται στον ορίζοντα μάλλον πάει να επιλυθεί με αύξηση του πληθυσμού της αστυνομίας, των σεκιουριτάδων, κάθε λογής μπάτσων και χαφιέδων, με την ακόμη μεγαλύτερη δαιμονοποίηση των μεταναστών και των αναρχικών και με το νέο έργο που έρχεται προσεχώς σε κάθε τηλεόραση, τη δαιμονοποίηση της Αριστεράς, όχι μόνο ως κομματικού μηχανισμού ή ιδεολογίας, αλλά τη δαιμονοποίηση του κάθε “αριστερού”, δηλαδή το δομικό διαχωρισμό της κοινωνίας σε επιθυμητούς και ανεπιθύμητους.

Μέχρι να τους σκάσει στα μούτρα όλο αυτό, σε τούρκικο στυλ, ή σε βραζιλιάνικο, ή σε αιγυπτιακό ή …

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=6Zr4hSocxcw[/youtube]

via Leola

Ανήκουν σε διαφορετικά στρατόπεδα οι αδελφοί μουσουλμάνοι και ο στρατός, ή έχουν δίκιο οι διαδηλωτές εκείνοι που φωνάζουν: “ΟΥΤΕ ΣΤΡΑΤΟΣ, ΟΥΤΕ ΑΔΕΛΦΟΙ;”

Αναδημοσιεύουμε το ενδιαφέρον άρθρο για την ανταγωνιστική αλλά και ερωτική τους σχέση από το  jadaliyya

The politics of the past two years have generated widespread interest in the historical relationship between the Muslim Brotherhood (MB) and Egypt’s wielders of power, especially at a time when observers are eager to understand the prospects for accommodation (or adversity) between the MB and traditional bureaucratic powers inside the Egyptian state, such as the military establishment.

For instance, the circumstances surrounding the election of President Mohamed Morsi in June 2012 have raised numerous questions about the MB’s relationship with Egypt’s military rulers. During the lead-up to the announcement of the election results, it seemed that the Supreme Council of the Armed Forces (SCAF) was bargaining with the Brotherhoodover the future of the country. While official results were due on 20 June, their announcement was postponed to 24 June with little transparency on why the official vote count was being withheld and what was happening behind the scenes.

MB statements at the time suggested that the SCAF was holding the results hostage until the group accepts the continuation of military leaders’ reserved powers as per the constitutional annex that SCAF had issued on 17 June 2012 shortly before the end of voting. Before it was annulled last August by President Morsi, the annex to the Constitutional Declaration set limitations on presidential authority and granted the SCAF legislative powers in light of the dissolution of parliament in mid-June. In its official response that same month, the MB vowed to fight for presidential powers and called on its supporters to occupy Tahrir Square in protest of SCAF’s constitutional annex. Eventually, official results were released declaring Morsi’s victory. The MB’s nominee ended up swearing the oath to the Supreme Constitutional Court, thus implicitly recognizing the dissolution of parliament and the SCAF-sponsored constitutional framework that the Brotherhood supposedly rejected. Morsi became Egypt’s first elected president after the January 25 Revolution, yet one question remains lurking in the background: at what price?

The lead-up to Morsi’s election is by no means the first time observers have been left to speculate about underhanded deals between the Brotherhood and Egyptian authorities. Since the days of the monarchy, the relationship between the MB and Egypt’s power wielders has been subject to debate and controversy. While the MB has conventionally been known as a strong oppositionist voice that has been subjected to the wrath of successive Egyptian rulers in the form of marginalization and repression, others argue that the story is much more complicated.

Since the toppling of Mubarak, many have speculated about whether covert pacts and understandings between the Muslim Brotherhood and the SCAF have been in place, and if so, what did they entail? Complicating any investigations of such allegations is a political environment in which the Brotherhood and its adversaries have constantly been exchanging politically motivated accusations of collaboration with the country’s military leaders. The historical context and the events of the past year, however, are quite revealing.

Continue reading →

Μπορούμε να μυρίσουμε τα δακρυγόνα απ’ το Ρίο και την Ταξίμ ως την Ταχρίρ – Σύντροφοι απ’ το Κάιρο, 30/6/2013

αναδημοσίευση από πρακτορείο Rioters

Μπορούμε να μυρίσουμε τα δακρυγόνα απ’ το Ρίο και την Ταξίμ ως την Ταχρίρ – Σύντροφοι απ’ το Κάιρο

Προς όλους εσάς στο πλευρό των οποίων πολεμάμε,

Η 30η Ιούνη σηματοδοτεί ένα νέο στάδιο της εξέγερσης για μας, που οικοδομείται πάνω σ’ αυτό που ξεκινήσαμε στις 25 και 28 Γενάρη του 2011. Αυτή τη φορά εξεγειρόμαστε εναντίον της κυριαρχίας της Μουσουλμανικής Αδελφότητας που δε σημαίνει παρά ακόμη περισσότερη οικονομική εκμετάλλευση, αστυνομική βία, βασανιστήρια και δολοφονίες.

Αναφορές στην έλευση της “δημοκρατίας” είναι εκτός τόπου και χρόνου όταν δεν υπάρχει καν η πιθανότητα να ζήσει κανείς μια αξιοπρεπή και ευχάριστη ζωή. Ισχυρισμοί περί νομιμότητας της εκλογικής διαδικασίας είναι εκτός πραγματικότητας όταν στην Αίγυπτο ο αγώνας μας συνεχίζεται καθώς έχουμε απέναντί μας τη συνέχεια ενός καταπιεστικού καθεστώτος που μόνο το πρόσωπό του άλλαξε ενώ διατηρεί την ίδια καταπιεστική λογική λιτότητας και αστυνομικής βαρβαρότητας. Οι αρχές διατηρούν την ίδια αυθαιρεσία απέναντι στον λαό, και οι θέσεις ισχύος μεταφράζονται σε ευκαιρίες για αύξηση της εξουσίας και του πλούτου.

Η 30η Ιούνη ανανεώνει την κραυγή της Επανάστασης: “Ο λαός θέλει την πτώση του συστήματος”. Ζητάμε ένα μέλλον που να μην κυριαρχείται ούτε απ’ την εξουσιαστική μικρότητα και τον μαφιόζικο καπιταλισμό της Μουσουλμανικής Αδελφότητας ούτε από τον στρατιωτικό μηχανισμό που κρατά σε ομηρία την πολιτική και οικονομική ζωή, ούτε από μια επιστροφή στις παλιές δομές της εποχής του Μουμπάρακ. Αν και δε συμφωνούν όλοι οι διαδηλωτές που θα κατέβουν στον δρόμο στις 30 Ιούνη με τη λογική αυτή, αυτή πρέπει να είναι η δική μας, αυτή πρέπει να είναι η στάση μας γιατί δεν είμαστε πρόθυμοι να αποδεχθούμε κανένα πισωγύρισμα στις αιματηρές περιόδους του παρελθόντος.

Αν και τα δίκτυά μας είναι ακόμη αδύναμα, αντλούμε ελπίδα κι έμπνευση από τους πρόσφατους ξεσηκωμούς, ιδιαίτερα στην Τουρκία και τη Βραζιλία. Ο καθένας τους έχει γεννηθεί μέσα σε διαφορετικές πολιτικές και οικονομικές πραγματικότητες, αλλά όλοι μας οριζόμαστε από παρόμοιους κύκλους, η απληστία των οποίων διαιωνίζει μια απουσία κάθε θετικής προοπτικής για τον λαό. Εμπνεόμαστε απ’ την οριζόντια οργάνωση του Κινήματος για Ελεύθερες Μεταφορές που ιδρύθηκε στην Bahía της Βραζιλίας το 2003 και από τις λαϊκές συνελεύσεις που εξαπλώνονται παντού στην Τουρκία.

Continue reading →