Από εδώ
Περίπου (Σταθερό κεφάλαιο+Υπεραξία)/μισθοί
Δείκτες κερδοφορίας στην Ευρώπη
Leave a reply
Monthly Archives: May 2013
«Δεν έχω χρήματα, δεν ‘μπορώ’, αλλά… μπορώ να δέρνω».
(από άρθρο στην Αυγή)
Τρεις στις δέκα Ελληνίδες έχουν ζήσει τον εφιάλτη του ξυλοδαρμού από τον σύντροφό τους έστω και μία φορά στη ζωή τους. Ένας εφιάλτης που, για αρκετές γυναίκες, έχει μετατραπεί σε καθημερινή κόλαση τον τελευταίο χρόνο. Αρνητικοί πρωταγωνιστές -συνήθως- άνεργοι άνδρες λίγο μετά την ηλικία των 40, άνδρες με έντονο εργασιακό στρες, με πιεστικές οικονομικές υποχρεώσεις, αλλά και με «κουρεμένη» σεξουαλική δραστηριότητα, καθ’ ομολογίαν των συντρόφων τους που απάντησαν σε τηλεφωνική έρευνα.
Μεξικό: Απαγωγή αστυνομικών και λεηλασίες τροφίμων από φοιτητές
Περισσότερες φωτογραφίες εδώ
In Morelia, Mexico, on May 16th, students training to become teachers returned to the State four state police officers that they had held captive for 11 days. This returning of the officers was a precondition for the state to enter into negotiations with the students regarding their demands for the opening up of 1200 new teaching jobs. The students blocked streets on the 29th of April and took control of many buses and vehicles. They took the food and other necessities from the trucks and distributed them to the people. Apparently, the buses are being used by the students to transport themselves to the capital of the State. It seems that the buses were taken by the students from “la escuela normal indígena de Cherán”. Some of the issues that are decried in the pronouncement of the Organización de Normales Oficiales del Estado de Michoacán, which is a leading force to some extent in these protests and actions, are the following: reforms to the curriculum of the normal schools; the elimination of the telebachilleratos (a radio and TV educational program); and the current situation of diminution of matriculation in the universities due to the imposition of a new CENEVAL exam.
behandla inte oss som djur
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=eG2LVIfBoIA[/youtube]
Μη μας αντιμετωπίζετε σα ζώα… (είμαστε κι εμείς πολίτες σαν κι εσάς)
“Όταν οι άνθρωποι δουν ότι δεν υπάρχει τίποτα πια να διεκδικήσουν θα γίνει χαμός…Θα έρθει το χάος, όπως λένε πολλοί εδώ. Δε νομίζω ότι θα είναι καλό… Οι πολύ νέοι έρχονται και με ρωτάνε: Πότε θα έρθει η επανάσταση; Στην ηλικία τους δεν ήξερα καν τι σημαίνει επανάσταση…” (στο 52ο λεπτό του video)
Τρίτη νύχτα ταραχών εχθές. Επεκτάθηκαν και σε άλλα προάστια της Στοκχόλμης… Το ντοκυμανταίρ αυτό είναι για τον αγώνα ενάντια στο κλείσιμο των κοινωνικών κέντρων. Αλλά οι διεκδικήσεις είναι “παράνομες” και η άλλη όψη αυτής της κατάστασης είναι οι ταραχές ως μορφή της σύγχρονης ταξικής πάλης.
Νέα κεντρικότητα της μισθολογικής διεκδίκησης: η διεκδίκηση για τον μισθό είναι αθέμιτη
Η διεκδίκηση δεν δομεί πια μια σχέση με το κεφάλαιο η οποία εμπεριέχει την ικανότητα του προλεταριάτου να βρει μέσα του την ίδια του τη βάση, την ίδια του τη συγκρότηση, την ίδια του την πραγματικότητα, πάνω στο θεμέλιο μιας εργατικής ταυτότητας την οποία επιβεβαίωνε η αναπαραγωγή του κεφαλαίου μέσα στις συγκεκριμένες ιστορικές διαδικασίες της. Το προλεταριάτο αναγνωρίζει το κεφάλαιο σαν τον λόγο ύπαρξής του, σαν την ίδια του την ύπαρξη ορθωμένη απέναντί του, σαν τη μοναδική αναγκαιότητα της δικής του ύπαρξης. Το προλεταριάτο βλέπει εφεξής την ύπαρξή του ως τάξης να αντικειμενοποιείται στην αναπαραγωγή του κεφαλαίου σαν κάτι που του είναι ξένο και που οδηγείται να το αμφισβητήσει.
Απόσπασμα από το άρθρο “Η τωρινή στιγμή” που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό SIC:
Με την κρίση του «φορντιστικού καθεστώτος συσσώρευσης» και το ξεπέρασμά του μέσα στην αναδιάρθρωση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής στις δεκαετίες του 1970 και ’80, η μισθολογική διεκδίκηση γίνεται βαθμιαία, μέσα στη σχέση προλεταριάτου και κεφαλαίου, αθέμιτη και ακόμα «εκτός συστήματος». Το «μοίρασμα του πλούτου», εκτός από θεμελιωδώς συγκρουσιακό ζήτημα μέσα στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, έγινε και ταμπού.
ΜΕΒΓΑΛ: Η διεκδίκηση για τον μισθό είναι “παράνομη”
Απλήρωτοι για 4 μήνες, σε απεργία 26 ημέρες: Η ΜΕΒΓΑΛ αποτελεί μορφή της σύγχρονης αποτυχίας του εργατικού κινήματος να διεκδικήσει ακόμη και αιτήματα που στο παρελθόν θεωρούνταν στοιχειώδη.
( από τον αστικό τύπο):
«Έχουμε επιχειρήσει πολλές φορές να συναντηθούμε με την εργοδοσία και να συζητήσουμε επί της ουσίας για το πρόβλημα που έχει προκύψει. Ακόμη και τριμερή συνάντηση στο Υπουργείο Εργασίας είχαμε κανονίσει»,
«Μόνο μια φορά καταφέραμε να καθίσουμε στο τραπέζι μαζί τους. Όμως η συνάντηση απέβη άκαρπη. Δεν φαίνεται να κατανοούν το πρόβλημα βιωσιμότητας που έχουμε. Συνεπώς δεν μας μένουν άλλα περιθώρια από το να συνεχίσουμε τον αγώνα μας»,συμπληρώνει σημειώνοντας ότι κάθε εβδομάδα πραγματοποιείται γενική συνέλευση με μεγάλη συμμετοχή των εργαζομένων ώστε να αποφασιστούν οι επόμενες κινήσεις.
Ανδρέας Σιώρης, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων του υποκαταστήματος της Αθήνας.
Από την πλευρά της διοίκησης δεν τους έχει γίνει κάποια γνωστοποίηση των λόγων που δεν καταβάλλονται οι μισθοί.
Χιλή: Ιδιωτικοποίηση πανεπιστημίων – συνεχείς ταραχές…
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=y3H9w0eHuPE[/youtube]
δες και εδώ
Ο πρόεδρος Πινιέρα προειδοποιεί πώς δεν πρόκειται να κάνει πίσω γιατί “δεν είναι δίκαιο” να παραμείνει η τριτοβάθμια εκπαίδευση κρατική. Οι αγωνιστές λένε: Δεν πρόκειται να κάνει πίσω γιατί η ιδιωτικοποίηση θα αποφέρει μεγάλα κέρδη.
Απόσπασμα από το κείμενο “Το αόρατο φράγμα“, της Théorie Communiste για την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 στην Ελλάδα:
Αν, σε πολλές χώρες, η εκπαίδευση είναι ένας ιδιαίτερα ασταθής και ανήσυχος τομέας της καπιταλιστικής κοινωνίας, αυτό δεν είναι μόνο συνέπεια των «με‐ ταρρυθμίσεων» που η αναπαραγωγή του κεφαλαίου επιβάλλει στον τομέα αυτό, αλλά και του γεγονότος ότι η ίδια η αναπαραγωγή του κεφαλαίου έχει γίνει προβληματική. Καθώς γίνεται προβληματική, δηλαδή καθώς βρίσκεται σε κρίση ως αναπαραγωγή, η αυτοπροϋπόθεση του κεφαλαίου προσδιορίζει, σε έναν πρώτο χρόνο, ως χώρο της κρίσης της τους τομείς της κοινωνίας όπου η αναπαραγωγή παίρνει μια ειδικευμένη μορφή σε σχέση με την ίδια την κοινω‐ νία. Η κρίση θίγει πρώτα απ’ όλα τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας και συγκροτεί την κοινωνική κατηγορία της νεολαίας. Αυτή η κρίση της αναπαραγωγής έχει συμπυκνωθεί στους ειδικευμένους χώρους της αναπαραγωγής, προσδιορίζοντας ως κύριο φορέα της την επισφαλειοποιημένη νεολαία – μια νεολαία της οποίας οι φοιτητές παρέμειναν σε όλη τη διάρκεια του κινήματος οι κυριότεροι εκπρόσωποι [σ.τ.μ. αναφέρεται στο Δεκέμβρη του 2008]. Κατ’ αυτό τον τρόπο, το φοιτητικό κίνημα υπήρξε γενικό κίνημα ταραχών.
Σουηδία: Οι ταραχές συνεχίστηκαν για 2η νύχτα…
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=koMRz3jjyi0[/youtube]
δες και εδώ
“Οι άνθρωποι δεν αντέχουν άλλο την καταστολή και αντιδρούν”, η περιγραφή της κατάστασης από έναν κάτοικο των προαστίων.
Ο πρωθυπουργός (φίλος του Σαμαρά;) τα λέει τσεκουράτα: “Κάποιες ομάδες νεαρών θεωρούν ότι μπορούν να αλλάξουν την κοινωνία με τη βία. Ας είμαστε ξεκάθαροι: Δε θα ανεχτούμε τη βία. Καλώ τους γονείς των ταραξιών να βοηθήσουν για την αποκατάσταση της τάξης. Οι κάτοικοι του Husby πρέπει να πάρουν την πόλη τους πίσω”
Και ο “φασίστας που δεν κρύβεται” της υπόθεσης (από National democrats party) “αναλύει” το πρόβλημα (τι μας θυμίζουν όλα αυτά;):
Ο Πόλεμος του Χρόνου: Το κίνημα Occupy, η Κομμουνιστικοποίηση και το στρατιωτικό ζήτημα
μετάφραση από το Πρακτορείο Rioters
Μπορεί να υπάρξει μια προλεταριακή εξέγερση, υπό την προϋπόθεση ότι οι άλλοι δεν έχουν βγάλει τα όπλα. Εάν σου ρίξουν δυο μηχανοκίνητες μεραρχίες στην μούρη, τότε η προλεταριακή επανάσταση είναι άνευ νοήματος – André Malraux (Virilio 2006: 115)
Η λέξη Occupy έχει προφανώς μια στρατιωτική συνυποδήλωση. Είναι μια αντι-συζήτηση και μια αντι-πρακτική όχι μόνο στις διάφορες στρατιωτικές καταλήψεις (occupations), στο Ιράκ ή στο Αφγανιστάν, αλλά επίσης στην καθημερινή κατάληψη του χώρου και του χρόνου από το κεφάλαιο και το Κράτος. Παρά την παραπομπή αυτή, το στρατιωτικό ζήτημα – το ζήτημα δηλαδή του ρόλου, της ισχύος και της φονικότητας της στρατιωτικής επέμβασης – δεν υπήρξε ιδιαίτερα κεντρικό στις συζητήσεις γύρω απ’ τη στρατηγική των καταλήψεων. Ασφαλώς, το ζήτημα βρέθηκε σε κεντρική θέση στις διαδηλώσεις της “Αραβικής Άνοιξης”, αλλά απ’ την αντίστροφη: ως κριτική στον ρόλο του στρατού στην Αίγυπτο, της στρατιωτικοποίησης της καταστολής στο Μπαχρέιν και τη Συρία, και της αμφιλεγόμενης στρατιωτικής σύγκρουσης της “αντίστασης” στη Λιβύη, με την υποστήριξη του ΟΗΕ.
Η Χρυσή Αυγή ως “μηχανισμός του κράτους” (με αφορμή τα γεγονότα στην Πάτρα)
απόσπασμα από το Για την τρέχουσα κρίση, την Ευρωζώνη και τους ταξικούς αγώνες στην Ελλάδα, κείμενο του blaumachen #6
[…] Η Χρυσή Αυγή δεν αναδύθηκε ξαφνικά από το περιθώριο. Μέχρι τις εκλογές του 2012 ήταν μια μεν μια περιθωριακή πολιτικά νεοναζιστική οργάνωση με λίγες εκατοντάδες οργανωμένα μέλη, αλλά από την εποχή της ίδρυσης της έχει στενές σχέσεις με τον σκληρό πυρήνα του κράτους, τον κατασταλτικό μηχανισμό. Αρκετοί από τα στελέχη της ήταν και είναι αστυνομικοί των ΜΑΤ. Ο αρχηγός της έχει κατηγορηθεί για βομβιστικές επιθέσεις σε κινηματογράφους το 1978 στο πλαίσιο της στρατηγικής έντασης του ελληνικού κράτους εκείνη την περίοδο, και έχει δημοσιευθεί έγγραφο μισθοδοσίας της ΚΥΠ για το έτος 1981 το οποίο περιλαμβάνει το όνομα του (είχε ιδρύσει ήδη τη Χρυσή Αυγή το 1980). Είναι λοιπόν σαφές ότι πρόκειται για μια (παρα-)κρατική οργάνωση ήδη από την ίδρυση της. Ο λόγος που το σημερινό σύστημα εξουσίας στην Ελλάδα την έβγαλε από το περιθώριο και την μετέτρεψε, χάρη στα μέσα μαζικής ενημέρωσης που διαθέτει, σε οιονεί σημαντική δύναμη της κεντρικής πολιτικής σκηνής είναι αναμφίβολα η άνοδος του κινήματος ενάντια στα μνημόνια, ενάντια στην αναδιάρθρωση. Ήδη μερικά χρόνια πριν το ξέσπασμα της κρίσης το σύστημα εξουσίας είχε δημιουργήσει από το μηδέν ένα άλλο κόμμα το ΛΑΟΣ, το οποίο έπαιξε ένα ρυθμιστικό ρόλο σε μια κρίσιμη στιγμή, στήριξε την κυβέρνηση Παπαδήμου, η οποία ψήφισε τους πιο σημαντικούς έως τώρα νόμους της τελευταίας τριετίας, για παράδειγμα μείωσε τον κατώτατο μισθό της επίσημης αγοράς εργασίας στα 480 € περίπου (καθαρά). Η Χρυσή Αυγή αναδύθηκε ως αντίβαρο στην άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ αφενός αλλά και ως αντίβαρο στην μαζικοποίηση των βίαιων πρακτικών αγώνα. Πρόκειται για μια συνταγή από το παρελθόν, κλασσική, σχεδόν μπανάλ: Οι νέο-ναζιστές πουλιούνται από τους ίδιους τους συστημικούς ιδεολογικούς μηχανισμούς ως αντι-συστημική δύναμη και ως «σύστημα», ή «συντήρηση» παρουσιάζονται όλα τα στοιχεία της κοινωνίας που προσπαθούν να μπλοκάρουν την αναδιάρθρωση. Οι νεοναζιστές επεξηγούν επίσης την αναδιάρθρωση ως μια μη-ταξική, αλλά εθνική πολιτική. Στη δική τους αφήγηση οι εχθροί είναι: ο συνδικαλισμός, οι μετανάστες χωρίς χαρτιά, οι «τοκογλύφοι δανειστές», οι «εχθροί της Ελλάδας» κτλ. Ο ρόλος της Χρυσής Αυγής είναι να νομιμοποιεί κατασταλτικές πρακτικές που στη συνέχεια τις χρησιμοποιεί το κράτος, πρόκειται για το «μακρύ χέρι» του κατασταλτικού μηχανισμού.