Από την ημέρα που κατέρρευσε το εργοστάσιο στη Ντάκα (24 Απριλίου) μέχρι σήμερα οι εργάτες και οι εργάτριες συνεχώς διαδηλώνουν και έρχονται αντιμέτωπες με την αστυνομία και το κράτος που προσπαθεί να βρει τον τρόπο να συνεχιστεί η πλέον κερδοφόρα δραστηριότητα του κεφαλαίου στην περιοχή. Τα εργοστάσια άνοιξαν ξανα εχθές, όμως και πάλι έγιναν ταραχές (η αστυνομία χρησιμοποιεί συστηματικά σφαίρες από καουτσούκ και σε πιο έντονες καταστάσεις δολοφονεί, στο παρελθόν έχει επέμβει και ο στρατός ενάντια σε απεργούς). Το κράτος απαγόρευσε τις διαδηλώσεις για ένα μήνα  με δικαιολογία τη σφαγή των ισλαμιστών διαδηλωτών στις 5 Μαίου (τη σφαγή φυσικά την έκανε το κράτος – το θέμα αυτό είναι ιδιαίτερα πολύπλοκο).

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=p5O99AlLWxI[/youtube]

Γι’αυτό η αστυνομία θέλει να καθαρίσει τους βραζιλιάνικους δρόμους από κάθε τι παράταιρο ενόψει του μουντιάλ: Οι υπεράριθμοι, αυτοί που είναι πεταμένοι στο δρόμο, αυτοί που δεν έχουν πια την εργατική τους ταυτότητα, είναι αντικειμενικά απέναντι στην αστυνομία, απέναντι στην αστική τάξη που βρίσκεται σε θέση μάχης προσπαθώντας να τους επιβάλλει να ζουν εξαθλιωμένα όπως αντιστοιχεί σ’αυτούς που περισσεύουν (οι γυναίκες που περισσεύουν είναι επιπλέον κλεισμένες μέσα στις παράγκες)…

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=6KLwKk8uQ-Q[/youtube]

Το γνωστό pattern: Οι αστυνομικοί δολοφονούν (αυτή τη φορά έναν 69χρονο) στις 13 Μαίου και κάποιος κόσμος ξεσπάει, “παίρνει εκδίκηση”. 100 αυτοκίνητα, ένα mall, 3 αστυνομικοί τραυματίες. Ούτε στη Στοκχόλμη, ούτε πουθενά, δε θα υπάρχει πλέον ηρεμία. Η άλλη όψη της ολοένα και μεγαλύτερης ταύτισης της κοινωνικής αναπαραγωγής με την καταστολή είναι οι ταραχές…

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=b7gSq4fjKXk[/youtube]

[vimeo]http://vimeo.com/60995777[/vimeo]

Ντοκυμανταίρ για τα δύο τελευταία χρόνια στην Αίγυπτο:

Two years after the revolution in Egypt began, unrest continues across the country as the political and economic situation worsens. As the current government consolidates its power, the demands of the revolution may seem further away than ever. Still the revolution has opened up new spaces for political action, spurring public debate on issues that have gone unacknowledged and unresolved for too long.

This short documentary looks at some of the reasons motivating revolutionaries to keep taking the streets, the obstacles that they are facing, and the tactics that they are using. It looks into the current economic and political problems facing Egyptians, the growing independent union movement, black bloc tactics, and the response of women to sexual assaults.

Σύμφωνα με το περιοδικό των καπιταλιστών  bloomberg businessweek η συνεχής αύξηση των βίαιων συγκρούσεων στην Αίγυπτο έχει τρομάξει τους επενδυτές, οι οποίοι αποσύρονται από το χρηματιστήριο του Καϊρου και παύουν να επενδύουν στη βιομηχανία της Αιγύπτου. Παράλληλα το στέιτ ντιπάρτμεντ εκδίδει προειδοποίηση για συνέχιση της “πολιτικής βίας” στην Αίγυπτο.

Δες και το προηγούμενο σχετικό post

“Ό,τι κι αν λένε, ότι κι αν κάνουν, δεν υπάρχουν περιθώρια διαπραγμάτευσης“, δήλωσε ο “σύντροφος” πρόεδρος Έβο Μοράλες, μετά την άρνηση των διαδηλωτών να δεχτούν την αρχική του πρόταση.

Continue reading →

Οι έννοιες “εργατικός έλεγχος” και  “αυτοδιαχείριση” δεν έχουν κανένα περιεχόμενο. Στον κομμουνισμό, η κοινωνία δεν διαιρείται σε παραγωγούς και μη-παραγωγούς πια, επειδή η κοινωνία δεν διαιρείται πλέον σε τάξεις. Το «περιεχόμενο» [σ.τ.μ. του κομμουνισμού] (αν πρέπει να χρησιμοποιήσουμε μια τόσο ανούσια έκφραση) δεν θα είναι ούτε προλεταριακή αυτονομία, ούτε έλεγχος, ούτε αυτοδιαχείριση της παραγωγής, αλλά η κατάργηση του προλεταριάτου, η κατάργηση του μισθού, η κατάργηση της ανταλλαγής – ακόμη και της τελευταίας μορφής με την οποία θα μπορούσε να επιζήσει ως ανταλλαγή  χρήματος για εργασιακή δύναμη, και, τέλος, η επιχείρηση θα εξαφανιστεί επίσης. Δε θα υπάρχει τίποτα για έλεγχο και διαχείριση, και κανείς για να απαιτηθεί αυτονομία από αυτόν.

Από το Fundamentals of Revolutionary Communism, 1957