10λεπτο video από globaluprisings:
[vimeo]http://vimeo.com/89818328[/vimeo]
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=-G3Goc83PVI[/youtube]
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=ieXrS3jvbUI#t=162[/youtube]
πηγή: fylosykis.gr
Το πρωί του Σαββάτου (15.3.2014) εντοπίστηκε ένα αστυνομικό όχημα στη Λεωφόρο Ιντεντέντε Μαγκαλιάες, βόρεια του Ρίο ντε Τζανέιρο, να σέρνει κάτω από τον προφυλακτήρα του το σώμα μιας γυναίκας για περίπου 250 μέτρα. Το θύμα ήταν η Κλαούντια Σίλβα Φερρέιρα, 38 ετών, καθαρίστρια.
Σύμφωνα με μαρτυρίες το σώμα της γυναίκες χτυπούσε μια στην άσφαλτο και μια στα αυτοκίνητα που απλά προσπαθούσαν να το προσπεράσουν. Είναι βέβαιο ότι οι αστυνομικοί παράβλεψαν τις ειδοποιήσεις των άλλων οδηγών.
Σύμφωνα με την αστυνομία η Κλαούντια Φερρέιρα τραυματίστηκε κατά τη διάρκεια ανταλλαγής πυρών ανάμεσα σε αστυνομικούς και εμπόρους ναρκωτικών στο λόφο της Κονγκόνια, στη Μαδουρέιρα. Σύμφωνα με την κατάθεση των αστυνομικών, η Κλαούντια τους ζήτησε βοήθεια για τη ζωή της και γι’ αυτό την πήραν για να τη μεταφέρουν στο νοσοκομείο. Όταν έφτασε στο νοσοκομείο ήταν ήδη νεκρή.
της Ταντάρα Σάντους
Δεν γνώριζα την Κλαούντια.
Όμως, παρόλο που ποτέ δε γνώρισα την Κλαούντια, ξέρω ότι καθάριζε πατώματα στο Ναυτικό Νοσοκομείο Μαρσίλιου Ντίας. Ξέρω επίσης ότι ήταν μαύρη, όπως και όλα της τα παιδιά, και ξέρω ότι ζούσε σε ένα λόφο, ο οποίος δεν είναι από εκείνους που έχουν ιδιωτική ασφάλεια, φυλάκια και ελικοδρόμια. Όχι, είναι από εκείνους τους λόφους, όπου πάρα πολλές φορές υπάρχει έλλειψη σε νερό, κατά καιρούς ελλείψεις σε τρόφιμα και δεν υπάρχει σχεδόν ποτέ ηρεμία.
Ξέρω επίσης ότι είχε συνηθίσει να ακούει πυροβολισμούς και φοβόταν ότι τα παιδιά της θα δολοφονούνταν από αστυνομικούς.
Αν το σκεφτώ καλύτερα, ίσως γνωρίζω την Κλαούντια. Ίσως γνωρίζω και τα παιδιά της Κλαούντια.
Θυμάμαι εκείνον τον γιο της Κλαούντια, ο οποίος δολοφονήθηκε στο δρόμο μπροστά από το σπίτι, εδώ στη βόρεια ζώνη του Σάο Πάολο. Είχε κι έναν άλλο γιο, τον οποίο τον είχαν δέσει και τον ξυλοκόπησαν μια από αυτές τις μέρες. Θυμάμαι ακόμα και το σύζυγο της Κλαούντια, ο οποίος βασανίστηκε μέχρι θανάτου μέσα σε ένα κελί της αστυνομίας στη Ροζίνια. Και την κόρη της Κλαούντια, η οποία βιάστηκε μια μέρα, ξανά, μέσα σε ένα αυτοκίνητο.
Εισήγηση του ΓΣ σε εκδήλωση που έλαβε χώρα στο Αντιφασιστικό φεστιβάλ παραστατικών τεχνών που έγινε στο Θέατρο Εμπρός
Φασισμός και Εκπαίδευση
Η σχέση μεταξύ φασισμού και εκπαίδευσης είναι εν μέρει προφανής. Αν η εξάπλωση του φασισμού προϋποθέτει την εμπέδωση και διάχυση ορισμένων πρακτικών, ιδεών και αξιών, τότε η εκπαίδευση είναι ένα βασικότατο κομμάτι της όλης διαδικασίας. Δεν είναι τυχαίο ότι τα φασιστικά καθεστώτα του μεσοπολέμου έδωσαν ιδιαίτερη σημασία στην εκπαίδευση. Για τον Μουσολίνι ο βασικός στόχος της εκπαίδευσης, (η οποία έβγαινε από τους τοίχους τους σχολείου για να απλωθεί και στον ελεύθερο χρόνο τον νέων μέσα από διάφορες λέσχες), έπρεπε να είναι η φασιστικοποίηση της νεολαίας, δηλαδή να κάνει τους νεαρούς Ιταλούς «καλούς φασίστες». Αλλά αυτό διαβάζεται και αντίστροφα: δηλαδή ένα βασικό στοιχείο αντίστασης στον εκφασισμό της κοινωνίας θα ήταν ένα σύστημα εκπαίδευσης που θα προήγαγε αξίες αντίθετες ή ανταγωνιστικές προς τον φασισμό: την κριτική σκέψη, την ανοχή στο διαφορετικό κλπ.
Δεν είναι σκοπός μου να αμφισβητήσω κάτι από αυτά επί της αρχής. Οι όποιες ενστάσεις έχω είναι όταν αυτή η προοπτική αρθρώνεται κατά τρόπο που να ταυτίζει τον φασισμό με τον σκοταδισμό και την ανορθολογικότητα. Η ακόμα πιο απλοϊκά ότι για να είναι κάποιος φασίστας πρέπει να είναι αμόρφωτος. Αυτό φαίνεται πολύ χαρακτηριστικά και στον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι χρυσαυγίτες και λοιποί εθνικιστές στα social media. Φυσικά είναι αλήθεια ότι η κριτική σκέψη δεν είναι το φόρτε του «μέσου φασίστα». Αλλά η ταύτιση του φασισμού με τον σκοταδισμό και ακόμα χειρότερα με την αμορφωσιά είναι ιδιαίτερα προβληματική. Μπορεί σήμερα να μην υπάρχουν πολλοί επιφανείς φασίστες, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ιστορικά ο φασισμός προσέλκυσε ανθρώπους που ήταν οτιδήποτε πέρα από αμόρφωτοι: τον Martin Heidegger, τον Karl Schmitt, τον Ezra Pound. Πέρα από αυτό, ο φασισμός, όπως κάθε ανάλογο φαινόμενο, έχει την δική του ορθολογικότητα την οποία, στον βαθμό που θέλουμε να αντιμετωπίσουμε την λεγόμενη «φασιστική απειλή», οφείλουμε να κατανοήσουμε. Όπως έλεγε και ο Μαρξ «για να συγχωρεθεί από τις αμαρτίες της η ανθρωπότητα πρέπει να τις περιγράψει όπως είναι».
Όπως είναι γνωστό ο όρος «φασισμός» εμφανίστηκε ως προσδιορισμός μιας πολιτικής ιδεολογίας και ενός συστήματος διακυβέρνησης που εξαπλώθηκε σε διάφορες χώρες της Ευρώπης την περίοδο του Μεσοπολέμου. Σήμερα όμως ο φασισμός έχει διευρυνθεί ώστε να αναφέρεται σε μια στάση ζωής. Επίσης, ενώ ο φασισμός αρχικά εμφανίστηκε ως θετικός προσδιορισμός, σήμερα με την εξαίρεση αυτών που τον ασπάζονται – και είναι λίγοι πλέον που τον χρησιμοποιούν ως αυτοπροσδιορισμό – έχει προσλάβει ένα εντελώς αρνητικό πρόσημο. Ο «φασίστας» είναι κάποιος που η ζωή του ορίζεται από τον φανατισμό, την αδιαλλαξία, την άρνηση της διαφορετικότητας.
Εδώ φυσικά υπάρχει ένας κίνδυνος. Με το να ορίζουμε τον φασισμό με ένα τόσο γενικό τρόπο η λέξη εύκολα καταλήγει να χρησιμοποιείται με όρους πολεμικής. Ό,τι δεν μας αρέσει είναι φασιστικό. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μπορεί να βρεθεί σε ένα Κεντρικό άρθρο των Νέων, με αφορμή τα περσινά γεγονότα με τον Γερμανό πρόξενο και τους εργαζομένους στους Δήμους:
«Ποια είναι η διαφορά μεταξύ ενός χρυσαυγίτη που μαχαιρώνει έναν μετανάστη και ενός συνδικαλιστή που επιτίθεται σε έναν διπλωμάτη; Καμία! Η βία είναι πάντα φασιστική και οι συνδικαλιστές πρέπει να συλληφθούν πάραυτα».
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=Av39YJTnMM8[/youtube]
The Gulabi gang was founded by Sampat Pal Devi, a mother of five and former government health worker (as well as a former child bride), as a response to widespread domestic abuse and other violence against women. Gulabis visit abusive husbands and threaten to beat them with laathis unless they stop abusing their wives.
In 2008, they stormed an electricity office in Banda district and forced officials to turn back on the power they had cut in order to extract bribes. They have also stopped child marriages and protested dowry and female illiteracy.
Documentary film via globaluprisings
[vimeo]http://vimeo.com/89711771[/vimeo]
Αποσπάσματα από το ομότιτλο άρθρο εδώ
The Ukrainian demonstrators are exhibiting dignity and grace as they protest corrupt government with Molotov cocktails and firearms, while in BH mobs and hooligans are burning and looting without provocation. A double standard is at play.
A few days ago, the BH media carried the words of Doris Pack, a member of the European Parliament, about how she had long expected the riots in BH and Ukraine. Although she was misquoted – her reply related only to BH, not to Ukraine as well – it is interesting to compare the recent events in the two countries.
[…]
General hysteria
The protests in BH began on 5 February and the rioting lasted three or four days, after which the gatherings of small groups of people were mostly reduced to blocking traffic. In Ukraine, the protests have been going on since late November, when President Yanukovych refused to sign an agreement with the EU and accepted financial assistance from Russia. The culmination came in mid-February, when nearly 100 people were killed in clashes between police and demonstrators. The reasons that people took to the streets in both countries are quite similar; it boils down to government repression, widespread corruption, and overall impoverishment. Still, there’s no comparison when it comes to the intensity and scope of the rioting – although if one considers the population ratio (Ukraine has around 45 million people, BH a little more than 3.5 million) and the number of demonstrators who have actively participated in the clashes (several thousand compared with several hundred), the percentages are not that different. Demonstrators in BH set around ten buildings ablaze and clashed with police in several cities. In Ukraine, that was often the net outcome for only one day, and the protestors have used not only rocks, sticks, and baseball bats, but also Molotov cocktails, pyrotechnics, and catapults – and in recent days, firearms as well.
Παρακάτω, δημοσιεύουμε, κατά το δυνατόν σε αξιοπρεπή αλλά όχι επαγγελματική μετάφραση, το κείμενο του καθηγητή Alain Bertho (http://berthoalain.com) με τίτλο De l’émeute au soulèvement : la révolution n’est plus ce qu’elle était, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Revue international et strategique, no93, ιανουάριος 2014. Πέρα από το γεγονός ότι δεσμευόμαστε για αναλυτικό σχολιασμό των θέσεων αυτού του κειμένου το αμέσως επόμενο διάστημα, δεν μπορούμε εντούτοις να μην επισημάνουμε ορισμένα πράγματα που αποτελούν σημαντικά σημεία προς διερεύνηση:
Α.
Από τις ταραχές στην εξέγερση: η επανάσταση δεν είναι πλέον αυτή που ήταν
O ΧΧΙος αιώνας ξεκίνησε με τρία γεγονότα μείζονος σημασίας. Το 2001, το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ θέτει ως θεμελιώδη αρχή ότι για να οικοδομήσουμε το μέλλον μαζί πρέπει να κρατηθούμε σε απόσταση από τα διακυβεύματα της εξουσίας. Την ίδια χρονιά, η συνάντηση του G8 στη Γένοβα και ο θάνατος ενός νεαρού διαδηλωτή τοποθετούν τη σύγκρουση στην καρδιά των παγκόσμιων θεσμών [gouvernance], μετά και τις ταραχές στο Σηάτλ το 1999. Μερικές εβδομάδες αργότερα, οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου εγκαινιάζουν την αλληλουχία της στρατιωτικής διάστασης της παγκοσμιοποίησης. Δεκατρία χρόνια μετά, αυτή η τριαδική παιδαγωγική μοιάζει να μπορεί να διαβαστεί καλύτερα: ένα διαζύγιο ολοκληρώνεται ανάμεσα στους λαούς και τις εθνικές εξουσίες οι οποίες ελέγχουν τον νέο παραγωγικό και χρηματοπιστωτικό μηχανισμό που καλείται παγκοσμιοποίηση.
About 50 vendors who work in the vicinity of the Faculty of Humanities of Olinda blocked the two lanes of the EP-15, on the morning of Tuesday, March 18. They began their protest at around 8 am against a decision of the local municipality which requires the removal of their tents and facilities until today, March 20.
Protesters set fire to truck tires and piled debris, closing two lanes of the road. The traffic in the city was jammed for hours. No one could pass. The group, which was equipped with banners and posters, postponed the act of removal of about 30 shacks and fiteiros.
According to the document signed by Secretary of Urban Planning and Control, Stephen Britto, the withdrawal of informal workers will be held because they are improperly installed in the area of school safety. The place where they will be relocated was not specified.
The protesters claim that they were called for negotiation, but no alternative site was offered.
More than half of those who make $9 or less an hour are 25 or older, while the proportion who are teenagers has declined to just 17 percent from 28 percent in 2000, after adjusting for inflation, according to Janelle Jones and John Schmitt of the Center for Economic Policy Research.
Today’s low-wage workers are also more educated, with 41 percent having at least some college, up from 29 percent in 2000. “Minimum-wage and low-wage workers are older and more educated than 10 or 20 years ago, yet they’re making wages below where they were 10 or 20 years ago after inflation,” said Mr. Schmitt, senior economist at the research center.
“If you look back several decades, workers near the minimum wage were more likely to be teenagers — that’s the stereotype people had. It’s definitely not accurate anymore.”
Δείτε και το video για τους temp workers:
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=waeMkka60po[/youtube]
Όταν μίλησα για παρανομία υπό τη μορφή της λεηλασίας, μίλησα για τον συσσωρευμένο πλούτο σαν να αποτελούνταν από αγαθά προς κατανάλωση, από στοιχεία πλούτου προς θέση σε κυκλοφορία τα οποία θα μπορούσε κανείς να τα ιδιοποιηθεί είτε για να τα χρησιμοποιήσει ο ίδιος, είτε για να τα διανείμει. Αλλά αυτό ήταν απλώς μια αφαίρεση. Ο πλούτος αυτός είναι πριν απ’ όλα ένας μηχανισμός παραγωγής, σε σχέση με τον οποίο το σώμα του εργάτη –τώρα άμεσα παρόν σε σχέση με αυτόν τον πλούτο ο οποίος δεν θα του ανήκει- δεν είναι πλέον απλή επιθυμία, αλλά εργατική δύναμη, η οποία πρέπει να γίνει παραγωγική δύναμη. Σε αυτό ακριβώς το σημείο του μετασχηματισμού της σωματικής δύναμης σε εργατική δύναμη και της ενσωμάτωσης αυτής της δύναμης σε ένα σύστημα παραγωγής που θα την κάνει παραγωγική δύναμη, συγκροτείται μία νέα τάση παρανομίας, η οποία, όπως και εκείνη της λεηλασίας, αφορά τη σχέση ανάμεσα στο σώμα του εργάτη και το σώμα του πλούτου, αλλά το σημείο εφαρμογής της δεν είναι πλέον το σώμα του πλούτου ως αντικείμενο πιθανής ιδιοποίησης, αλλά το σώμα του εργάτη ως δύναμη παραγωγής.
Αυτή η τάση παρανομίας συνίσταται κατ’ ουσίαν στην άρνηση εφαρμογής αυτής της δύναμης στο μηχανισμό παραγωγής. Μπορεί να πάρει περισσότερες μορφές: 1) την απόφαση της οκνηρίας: την άρνηση του εργάτη να προσφέρει στην αγορά εργασίας αυτά τα μπράτσα αυτό το σώμα, αυτή τη δύναμη· την τάση να τα «κλέψει» από το νόμο του ελεύθερου ανταγωνισμού της εργασίας, από την αγορά· 2) την εργατική αταξία, το νομαδισμό: την άρνησή του να εφαρμόσει τη δύναμή του εκεί που πρέπει, τη στιγμή που πρέπει· αυτό σημαίνει ότι διασπείρει αυτές τις δυνάμεις, αποφασίζει ο ίδιος για πόσο χρόνο θα τις εφαρμόσει· 3) η γιορτή: να μη διατηρείς αυτή τη δύναμη μέσα σε όλα όσα θα μπορούσαν να της επιτρέψουν να χρησιμοποιηθεί, να τη σπαταλάς μη φροντίζοντας το σώμα σου, πέφτοντας στην αταξία· 3) Η άρνηση της οικογένειας: να μη χρησιμοποιείς το σώμα σου για την αναπαραγωγή των εργασιακών του δυνάμεων στη μορφή μιας οικογένειας που αναθρέφει η ίδια τα τέκνα της και εγγυάται, με τις φροντίδες που τους παρέχει, την ανανέωση των εργασιακών δυνάμεων· εδώ έχουμε την άρνηση της οικογένειας μέσω της παλλακείας, της ασωτείας.
Αυτό το σύνολο πρακτικών αναδεικνύεται και καταγγέλλεται από μια ολόκληρη σειρά συγγραφέων που εμφανίζουν τις αγορεύσεις τους ως ένα εγχείρημα ηθικοποίησης της εργατικής τάξης. Έτσι, στο έργο του Delamoralisation des classes laborieuses [Περί ηθικοποιήσεως των εργαζομένων τάξεων] (Παρίσι, Guillaumin 1851), ο Grün επισημαίνει τις κύριες μάστιγες της εργατικής τάξης: 1) την ακράτεια· 2) την απερισκεψία και τους πρώιμους γάμους: ο άνθρωπος πρέπει να παντρεύεται μόνο αν έχει τα μέσα να συντηρήσει οικογένεια· πρέπει να ενσταλάξουμε την καθαρότητα των ηθών αναθέτοντας την εκπαίδευση «στη θρησκευτική διδαχή, στην ευαισθητοποίηση των πατέρων και των μητέρων, στην επαγρύπνηση των εργοδοτών»· 3) ο στροβιλισμός, τα αναρχικά πάθη, η άρνηση υπαγωγής στους νόμους και εγκατάστασης· 4) η έλλειψη οικονομίας· 5) η άρνηση εκπαίδευσης και τελειοποίησης της δύναμης προς εργασία· 6) η έλλειψη υγιεινής· 7) η κακή χρήση της αναψυχής· πρέπει λοιπόν οι εργοδότες και η διοίκηση να καταπιαστούν να τους οργανώσουν. Όλα αυτά παρουσιάζονται ως μία συνηγορία για πράγματα που θα αποσπάσουν τις εργαζόμενες τάξεις από την αθλιότητα και θα τις κάνει πιο ευτυχείς. Αλλά αυτή η φιλολογία λέει επίσης ρητά ότι είναι προς το συμφέρον του αφεντικού να εφαρμοστεί πραγματικά αυτή η δύναμη εργασίας στο μηχανισμό παραγωγής.