Το άρθρο αυτό παρά το “ριζοσπαστικό δημοκρατισμό” του εξηγεί αρκετά καλά το μηχανισμό πρόσδεσης όλων των πολιτικών τάσεων της Αιγύπτου στην ιδεολογία του κράτους. Η κρίση στην Αίγυπτο παράγεται πλέον ως κρίση του κράτους και το “δημοκρατικό κίνημα” εγκλωβίζεται στο φαύλο κύκλο της διαχείρισης του κράτους ως ανικανοποίητου στόχου του κύκλου ταραχών που ξεκίνησε το 2011.

αναδημοσίευση από tahrir-icn

An old and pernicious idea is back in circulation since the July 3 coup. It was a running theme in the military ruler’s speech on July 24 where he demanded a popular mandate to “confront terrorism.” Right on cue, government officials parroted it repeatedly in their stern warnings to dissenters. Pro-military activists, politicians, and intellectuals happily invoked it in their jihad against the Ikhwan. The idea is haybat al-dawla, or the state’s standing and prestige, a central plank of the Arab authoritarian order that’s making a big comeback.

It’s unsurprising that in his July 24 speech, General Abdel Fattah El-Sisi would portray himself as a wise and honest mentor to the errant Mohamed Morsi. The twist is that he says Morsi didn’t understand the concept of the state because he’s an Islamist, not a nationalist (a claim Sisi repeats in his Washington Post interview). Sisi says he gave up on instructing Morsi and decided to “emphasize the idea of the state” to the judiciary, al-Azhar, the Coptic Church, the media, and public opinion, that is, all the institutions that supported the coup.

Continue reading →

Η προχθεσινή δολοφονία του 18χρονου Θανάση Καναούτη στο Περιστέρι, αποτελεί ένα συμβάν που από μόνο του είναι αρκετό για να πυροδοτήσει αλυσιδωτές αντιδράσεις. Το πιθανότερο είναι να είχε προκαλέσει  “δυναμικά αντίποινα του δρόμου” αν δεν είχε συμβεί 15αύγουστο. Η δολοφονία δε συνέβη ξαφνικά, δε διέκοψε μια κατά τα άλλα ομαλή καθημερινότητα στα ΜΜΜ. Αποτελεί την κορύφωση μιας σειράς τραμπουκισμών των “κεφαλοκυνηγών”, των φτωχοδιαβόλων φασιστών (ή με φασιστική νοοτροπία) που πολλές φορές τους έχουμε δει να πλακώνονται στο ξύλο για τη λεία των προστίμων μπροστά στον κόσμο, πολλές φορές τους έχουμε ακούσει να λένε στους επιβάτες που μπορούν να τραμπουκίσουν “αν δεν έχεις 36 ευρώ δώσε μου 18 και είμαστε εντάξει”. Όπως η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου ήταν ένα συμβάν που αποτελούσε την κορύφωση της αστυνομικής βίας των περιπολιών στα Εξάρχεια (δεν έχουμε ξεχάσει τον μπάτσο Πατσιά που πυροβόλησε ένα σύντροφο στο πόδι το Σεπτέμβρη του 2007), έτσι και αυτό το συμβάν είναι αποτέλεσμα του ολοένα και πιο σημαντικού ρόλου της καταστολής ως βασικού μηχανισμού της κοινωνικής αναπαραγωγής.

Το συμβάν αυτό όμως αποτελεί ένα μόνο από μια σειρά γεγονότων-συμβάντων που συμβαίνουν ταυτόχρονα το τελευταίο διάστημα (ο πυροβολισμός της νεαρής στο Άργος από τον φασίστα-επιχειρηματία-πατέρα εντάσσεται στα γεγονότα αυτά), με κορυφαίο το ξέσπασμα των προλετάριων μεταναστών στην Αμυγδαλέζα. Το ότι συμβαίνουν αυτά τα γεγονότα μέσα στον Αύγουστο αποτελεί δείκτη της έντασης που κυοφορείται. Η συσσώρευση συμβάντων, η πύκνωση συγκρούσεων σε διαφορετικά μέτωπα δεν είναι ποτέ άσχετη με τη δομή της συγκυρίας. Η συγκυρία είναι ο τρόπος με τον οποίο αναδύονται στην επιφάνεια ταυτόχρονα οι συσσωρευμένες αντιφάσεις. Αυτός ο τρόπος είναι αποτέλεσμα συμπτώσεων, αλλά συμπτώσεων εντός ενός υπαρκτού πλαισίου, και ταυτόχρονα καθορίζει το που θα δοθούν οι μάχες και ποια θα είναι τα ειδικά στρατόπεδα.

Το Κράτος, ο συλλογικός καπιταλιστής, το ξέρει αυτό. Γι’αυτό με βάση την τρέχουσα  στρατηγική έντασης που ακολουθεί, ετοιμάζεται για τα χειρότερα. Ήταν επιλογή του Κράτους να συσσωρευθούν κάποια γεγονότα, όπως οι πρώτες απολύσεις ΔΥ, τον Αύγουστο για να αποφύγει τη μαζικότητα των αντιδράσεων. Εδώ εντάσσεται και η σχεδιαζόμενη εκκένωση της κατειλημμένης ΕΡΤ ανήμερα 15αύγουστο, εδώ εντάσσεται όμως και η (προσωρινή) ακύρωση αυτού του σχεδιασμού, καθώς η στρατηγική της έντασης είναι ευάλωτη στο απρόβλεπτο. Ακόμη και μια δυναμική διαδήλωση συμπαράστασης μερικών εκατοντάδων ατόμων και λίγες συγκρούσεις στο δρόμο με την αστυνομία είναι πλέον “αδιανόητη” κατάσταση για την κοινωνική ειρήνη.

Μετά τον Αύγουστο όμως η κατάσταση θα είναι δύσκολα ελέγξιμη. Στη συσσωρευμένη ένταση προστίθεται σίγουρα η ψήφιση του νόμου για το τέλος της παράτασης άρσης πελιστηριασμών, η ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ (μπορεί και της ΕΥΔΑΠ πιο σύντομα από ότι αναμενόταν), και οι κινητοποιήσεις λόγω απολύσεων στο χώρο της εκπαίδευσης και της υγείας. Η πορεία αυτής της συσσώρευμένης έντασης επικαθορίζεται και από τις διεθνείς εξελίξεις, οι οποίες φαίνεται να οδηγούν και πάλι την ταξική πάλη στην Ελλάδα στο επίκεντρο των συγκρούσεων. Η ύπαρξη “χρηματοδοτικού κενού” επιταχύνει τη διαδικασία επιβολής της αναδιάρθρωσης και ανατρέπει τους σχεδιασμούς του Κράτους (εδώ εντάσσεται και η εξάντληση του πολιτικού κεφαλαίου της “τρικομματικής”).

Η αλλαγή σε σχέση με το 2011 είναι εμφανής. Οι πρόεδροι της ΕΣΕΕ και της ΓΣΕΒΕΕ κατέστησαν σαφές ότι “πρέπει να μειωθούν οι μισθοί των εμπορουπαλλήλων”, συνεπώς η κοινωνική συμμαχία που είχε εμφανιστεί ως άνω και κάτω πλατεία Συντάγματος φαίνεται να διαλύεται πια οριστικά. Φαίνεται πιθανό τα στρατόπεδα που δημιουργούνται να έχουν μια αρκετά καθαρή ταξική χροιά (οι μετανάστες προλετάριοι, οι νέοι που δεν έχουν μέλλον, οι επισφαλείς χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, οι απολυμένοι δημόσιοι υπάλληλοι). Είναι δεδομένο ότι το όποιο ξέσπασμα θα εμφανιστεί έξω από τους χώρους εργασίας. Εαν καταφέρουν να προχωρήσουν μέχρι τις αρχές του 2014 χωρίς νέο μνημόνιο είναι πιθανό το μέτωπο στο οποίο θα ξεσπάσει η καταιγίδα να είναι η ιδιωτικοποίηση του νερού, η οποία είναι η σκληρότερη από όλες τις ιδιωτικοποιήσεις ή η αύξηση του εισιτηρίου στα νοσοκομεία.

Υπάρχει όμως μια δυνατότητα για το Κράτος να διατηρήσει το διαταξικό χαρακτήρα της σύγκρουσης και να συγκροτήσει μια νέα προσωρινή συμμαχία. Το ζήτημα που επιλέχθηκε ξαφνικά να μπει στο κέντρο της δημοσιότητας είναι οι πλειστηριασμοί των ακινήτων. Αν αυτό καταστεί το κεντρικό ζήτημα και κατορθώσουν να βρουν μια λύση στην οποία οι δανειολήπτες που προέρχονται κυρίως από τα μεσαία στρώματα των εργαζόμενων να είναι “ικανοποιημένοι” (μείωση της δόσης με αύξηση των χρόνων αποπληρωμής), τότε είναι πιθανό να υπάρξει μια ακόμη μικρή περίοδος “νηνεμίας”. Γενικότερα συμφέρει το κράτος να παραχθεί ως κεντρικό επίδικο της σύγκρουσης η ατομική ιδιοκτησία και όχι ο μισθός, ή η τιμή ενός καθοριστικού για την επιβίωση των χαμηλότερων στρωμάτων εμπόρευμα, όπως το νερό. Έτσι, ακόμη και το στρατόπεδο που θα αντιδράσει (και μπορεί να αντιδράσει δυναμικά) θα έχει στοιχεία “εθνικής ενότητας”, σεβασμού της ιδιοκτησίας κτλ.

Από την άλλη πλευρά βέβαια, αν αναγκαστούν να πάνε σε μνημόνιο και νέα μείωση του κατώτατου μισθού άμεσα, δηλαδή, το φθινόπωρο, η πολιτική κρίση είναι δεδομένη και οι συγκρούσεις στο δρόμο φαντάζουν αναπόφευκτες. Η διέξοδος των εκλογών παρότι αποτέλεσε δυνατό χαρτί της προηγούμενης φάσης δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Το βαθύ κράτος και σημαντικό τμήμα του μεγάλου κεφαλαίου δε φαίνεται καθόλου πεπεισμένο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τη δυνατότητα να συνεχίσει την αναδιάρθρωση έστω με πιο ήπιους όρους και πιο χαμηλές ταχύτητες.

Βρισκόμαστε σε μια συγκυρία “αδιεξόδου” ανάλογη με αυτή του φθινοπώρου του 2011, αλλά η εκμετάλλευση ως αντίφαση παίζει ακόμη πιο κεντρικό ρόλο σήμερα πλέον. Η Αίγυπτος (αλλά και πολλά άλλα ιστορικά παραδείγματα του παρελθόντος, όπως η Γιουγκοσλαβία και η Αλγερία) μας δείχνουν ότι το Κράτος θα κάνει τα πάντα για να καταστήσει κεντρική μια άλλη αντίφαση που είναι περισσότερο διαχειρίσιμη. Οι εκλογές έχουν το πλεονέκτημα της ενσωμάτωσης της ταξικής αντίφασης στο κράτος, σε σύγκρουση δεξιάς-αριστεράς, αλλά η αριστερά δε θεωρείται “ώριμη” όπως είπαμε πριν. Αν οι εκλογές δεν προκριθούν ως λύση, η διέξοδος που φαίνεται πιθανή είναι η κεντρικοποίηση του ζητήματος των μεταναστών σε συνδυασμό με την “πολιτικοποιημένη” καταστολή, η προώθηση μιας αντζέντας έκτακτης ανάγκης.

Η επιβολή μιας “προσωρινής” κατάστασης έκτακτης ανάγκης (περιστολή άρθρων του συντάγματος, απαγόρευση του συνέρχεσθαι στο κέντρο της πόλης), με βάση την οποία θα καταστέλλονται οι μετανάστες χωρίς χαρτιά και τα “άκρα” (μέχρι και αντι-ΧΑ ρητορεία μπορεί να χρησιμοποιηθεί αν χρειαστεί) με κάποια μορφή νέας τεχνοκρατικής κυβέρνησης δεν πρέπει να αποκλείεται σ’αυτήν την περίπτωση. Κρίσιμο ζήτημα στην περίπτωση αυτή αποτελεί η πιθανή άμεση καταστολή του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ (π.χ. κλείσιμο του ραδιοφωνικού του σταθμού) και η αντίδραση σ’αυτήν. Η μεγάλη περαιτέρω όξυνση της καταστολής όμως σε αυτή τη φάση θα έχει ως αποτέλεσμα την όξυνση της βίας γενικότερα. Αυτό θα σημαίνει όμως ότι έχουμε διαβεί το ρουβίκωνα με ότι αυτό συνεπάγεται…

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=BbElAfALWbM[/youtube]

Η παρακμή και η πτώση της θεαματικής-εμπορευματικής οικονομίας

Από τις 11 ως τις 16 Αυγούστου του 1965 ο μαύρος πληθυσμός του Λος Άντζελες ξεσηκώθηκε. Ένα επεισόδιο ανάμεσα σε τροχονόμους και διαβάτες εξελίχθηκε σε αυθόρμητες συγκρούσεις δύο ημερών. Οι αυξανόμενες ενισχύσεις των δυνάμεων της τάξης δεν κατόρθωσαν να ξαναπάρουν τον έλεγχο του δρόμου. Την Τρίτη ημέρα οι μαύροι πήραν όπλα λεηλατώντας τα γύρω οπλοπωλεία κι έτσι μπορούσαν να πυροβολούν ακόμα και τα ελικόπτερα της αστυνομίας. Χιλιάδες στρατιώτες και αστυνομικοί -η στρατιωτική δύναμη μιας μεραρχίας πεζικού με την υποστήριξη αρμάτων μάχης- χρειάστηκε τελικά να ριχτούν στη μάχη για να περιορίσουν την εξέγερση μέσα στη συνοικία Γουάτς (Watts)και τέλος να την ελέγξουν έπειτα από οδομαχίες πολλών ημερών. Οι εξεγερμένοι επιδόθηκαν στη γενικευμένη λεηλασία και τον εμπρησμό καταστημάτων. Σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις, υπήρξαν 32 νεκροί, από τους οποίους 27 μαύροι, πάνω από 800 τραυματίες και 3000 συλλήψεις.

Οι αντιδράσεις, απ’ όπου κι αν προέρχονταν, απέκτησαν εκείνη τη σαφήνεια που μόνο το επαναστατικό γεγονός -όντας το ίδιο μια έμπρακτη αποσαφήνιση των υπαρχόντων προβλημάτων- έχει πάντοτε το προνόμιο να προσδίδει στις διάφορες αποχρώσεις της σκέψης των αντιπάλων του. Ο αρχηγός της αστυνομίας Γουίλιαμ Πάρκερ αρνήθηκε κάθε μεσολάβηση που του πρότειναν οι μεγάλες οργανώσεις των μαύρων, δηλώνοντας πολύ σωστά ότι «αυτοί οι εξεγερμένοι δεν έχουν αρχηγούς». Και βέβαια, αφού οι μαύροι δεν είχαν πια αρχηγούς, είχε έρθει η στιγμή της αλήθειας για κάθε στρατόπεδο. Τί είχε άλλωστε να πει αυτή τη στιγμή ένας απ’ αυτούς τους άνεργους πια αρχηγούς, ο Ρόυ Γουίλκινς, γενικός γραμματέας της Εθνικής Ένωσης για την Προώθηση του Έγχρωμου Πληθυσμού (NAACP) δήλωνε ότι οι εξεγερμένοι «έπρεπε να κατασταλούν με κάθε αναγκαία δύναμη». Κι ο καρδινάλιος του Λος Άντζελες, Μακ Ιντάιρ, που διαμαρτυρόταν έντονα, δεν διαμαρτυρόταν για τη βιαιότητα της καταστολής, όπως θα περίμενε κανείς τώρα που η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία εκσυγχρονίζει την εικόνα της. Αντίθετα, διαμαρτυρόταν αναστατωμένος για «μια προσχεδιασμένη εξέγερση εναντίον των δικαιωμάτων του πλησίον, εναντίον του σεβασμού του νόμου και της διατήρησης της τάξης» και καλούσε τους καθολικούς να αντιταχτούν στη λεηλασία, σ’ «αυτές τις χωρίς προφανή αιτία βιαιότητες». Όσοι πάλι κατάφεραν να δουν τα «προφανή αίτια» της οργής των μαύρων του Λος Άντζελες -χωρίς όμως να βλέπουν το πραγματικό αίτιο-, όλοι αυτοί οι ιδεολόγοι κι οι «εκπρόσωποι» της ανύπαρκτης παγκόσμιας Αριστεράς, θρήνησαν για την ανευθυνότητα, την αταξία, τη λεηλασία και κυρίως το γεγονός ότι λεηλατήθηκαν πρώτα τα καταστήματα οινοπνευματωδών και όπλων∙ κι έκλαψαν για τις 2000 καταμετρημένες εστίες πυρκαγιάς, με τις οποίες οι μαύροι του Γουάτς φώτισαν τη μάχη τους και τη γιορτή τους.

Ποιος λοιπόν υπερασπίστηκε τους εξεγερμένους του Λος Άντζελες όπως πραγματικά το άξιζαν;Εμείς θα το κάνουμε. Ας αφήσουμε τους οικονομολόγους να κλαίνε για τα 27 εκατομμύρια χαμένα δολάρια, τους πολεοδόμους να οδύρονται πάνω στις στάχτες ενός από τα πιο ωραία τους σουπερμάρκετ και τον Μακ Ιντάιρ να θρηνεί το βοηθό σερίφη που σκοτώθηκε. Ας αφήσουμε τους κοινωνιολόγους να τραβάν τα μαλλιά τους με τον παραλογισμό και το μεθύσι αυτής της εξέγερσης. Ο ρόλος ενός επαναστατικού εντύπου είναι όχι μόνο να δώσει δίκιο στους εξεγερμένους του Λος Άντζελες, αλλά και να διασαφηνίσει τους λόγους της εξέγερσής τους, να εξηγήσει θεωρητικά την αλήθεια που αναζητά η πράξη τους.

Στο Μήνυμα προς τους επαναστάτες της Αλγερίας και όλων των χωρών -που δημοσιεύτηκε στο Αλγέρι τον Ιούλιο του 1965 μετά το πραξικόπημα του Μπουμεντιέν κι εξέθετε στους αλγερινούς και στους επαναστάτες όλου του κόσμου την κατάσταση στην Αλγερία και στον υπόλοιπο κόσμο ως σύνολο– οι καταστασιακοί αναφέρθηκαν ανάμεσα στα παραδείγματά τους και στο κίνημα των αμερικάνων μαύρων που «αν καταφέρει να εκδηλωθεί με αποφασιστικότητα» θα ξεσκεπάσει τις αντιφάσεις του πιο προηγμένου καπιταλισμού. Πέντε εβδομάδες αργότερα αυτή η αποφασιστικότητα εκδηλώθηκε στους δρόμους. Η θεωρητική κριτική των πιο μοντέρνων εκδηλώσεων της σύγχρονης κοινωνίας και η έμπρακτη κριτική αυτής της κοινωνίας υπάρχουν κιόλας. Εξακολουθούν να είναι διαχωρισμένες, αλλά είναι σίγουρο πως έχουν προχωρήσει προς τις ίδιες πραγματικότητες και μιλούν για το ίδιο πράγμα. Αυτές οι δύο κριτικές εξηγούνται αμοιβαία και δεν μπορούμε να εξηγήσουμε τη μία χωρίς να εξηγήσουμε την άλλη. Η θεωρία της «επιβίωσης» και του «θεάματος» διαφωτίζεται κι επαληθεύεται από αυτές τις πράξεις που η αμερικάνικη ψευδής συνείδηση δεν μπορεί να εξηγήσει. Και κάποια μέρα θα φωτίσει με τη σειρά της αυτές τις πράξεις.

Μέχρι σήμερα, οι διαδηλώσεις των μαύρων για τα «δικαιώματα του πολίτη» είχαν συγκρατηθεί από τους αρχηγούς τους σε μια νομιμότητα, που ανεχόταν τις χειρότερες βιαιότητες των δυνάμεων της τάξης και των ρατσιστών (όπως για παράδειγμα τον περασμένο Μάρτιο στην Αλαμπάμα κατά τη διάρκεια της πορείας στο Μοντγκόμερι). Ακόμα και μετά απ’ αυτό το σκάνδαλο, μια διακριτική συνεννόηση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, του κυβερνήτη Γουάλας και του πάστορα Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, είχε οδηγήσει τους διαδηλωτές της Σέλμα, στις 10 Μαρτίου, να υποχωρήσουν μπροστά στην πρώτη πρόσκληση των αρχών να διαλυθούν, με αξιοπρέπεια και προσευχές! Η σύγκρουση που περίμενε τότε το πλήθος δεν ήταν παρά το θέαμα μιας ενδεχόμενης σύγκρουσης. Την ίδια στιγμή, η μη βία είχε φτάσει το γελοίο όριο του θάρρους της: να εκτίθεσαι στα χτυπήματα του εχθρού και να ανυψώνεις έπειτα το ηθικό σου μεγαλείο, ώστε να του στερήσεις την αναγκαιότητα να ξαναχρησιμοποιήσει τη δύναμή του. Αλλά το βασικό δεδομένο είναι ότι το κίνημα για τα δικαιώματα του πολίτη, χρησιμοποιώντας νόμιμα μέσα, δεν μπορούσε να θέσει παρά νομικά προβλήματα. Είναι λογικό να επικαλείσαι το νόμο σχετικά με νομικά ζητήματα. Το παράλογο είναι να ζητιανεύεις νόμιμα μπροστά στην προφανή παρανομία, λες κι αυτή η παρανομία είναι απλά ένας παραλογισμός που θα διαλυθεί μόλις τον δείξεις με το δάκτυλο. Είναι φανερό ότι η άγρια και κατάφωρη παρανομία, που ακόμα ασκείται σε βάρος των μαύρων σε πολλές πολιτείες των ΗΠΑ, έχει τις ρίζες της σε μια οικονομικοκοινωνική αντίφαση που δεν είναι της αρμοδιότητας των σημερινών νόμων. Είναι επίσης φανερό ότι κανένας μελλοντικός δικαστικός νόμος δε θα μπορέσει να τη θίξει στο παραμικρό ενάντια στους πιο θεμελιώδεις νόμους της κοινωνίας. Αυτό που οι αμερικάνοι μαύροι πραγματικά τολμούν να απαιτήσουν είναι το δικαίωμα να ζουν πραγματικά και σε τελική ανάλυση αυτό απαιτεί την ολοκληρωτική ανατροπή αυτής της κοινωνίας. Αυτό γίνεται όλο και πιο φανερό, καθώς οι μαύροι στην καθημερινή ζωή τους αναγκάζονται να χρησιμοποιούν όλο και πιο ανατρεπτικά μέσα. Το ζήτημα δεν είναι πλέον η κατάσταση των μαύρων της Αμερικής, αλλά η κατάσταση της Αμερικής, κάτι που απλά τυχαίνει να εκφράζεται αρχικά μεταξύ των μαύρων. Η εξέγερση του Γουάτς δεν ήταν μια φυλετική σύγκρουση: οι εξεγερμένοι δεν επιτέθηκαν στους λευκούς που βρέθηκαν στο δρόμο τους – χτύπησαν μόνο τους λευκούς αστυνομικούς. Άλλωστε, η μαύρη αλληλεγγύη δεν αφορούσε τους μαύρους καταστηματάρχες ούτε τους μαύρους αυτοκινητιστές. Ο ίδιος ο Λούθερ Κινγκ αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι τα όρια της ειδικότητας του είχαν ξεπεραστεί, δηλώνοντας τον Οκτώβριο στο Παρίσι ότι «οι συγκρούσεις δεν ήταν φυλετικές αλλά ταξικές».

Continue reading →

[vimeo]http://vimeo.com/71704435#[/vimeo]

από globaluprisings

Since the end of May 2013, political unrest has swept across Turkey. In Istanbul, a large part of the central Beyoğlu district became a battle zone for three consecutive weeks with conflicts continuing afterward. So far five people have died and thousands have been injured.

The protests were initially aimed at rescuing Istanbul’s Gezi Park from being demolished as part of a large scale urban renewal project. The police used extreme force during a series of police attacks that began on May 28th 2013 and which came to a dramatic head in the early morning hours of Friday May 31st when police attacked protesters sleeping in the park.

Over the course of a few days, the police attacks grew to shocking proportions. As the images of the heavy-handed policing spread across the world, the protests quickly transformed into a popular uprising against the Prime Minister Tayyip Erdogan and his style of authoritarian rule.

This short documentary tells the story of the occupation of Gezi Park, the eviction on July 15, 2013, and the protests that have continued in the aftermath. It includes interviews with many participants and footage never before seen.