Τα αφεντικά αυτού του κόσμου, οι καπιταλιστές και το κράτος τους έχουν πάρει τα όπλα. Έχουν κηρύξει τον πόλεμο στο προλεταριάτο παντού στον πλανήτη μετά το ξέσπασμα της κρίσης του 2008.
Η μία όψη της κρίσης είμαστε εμείς που περισσεύουμε στα αφεντικά και δε μπορούμε πια να ζήσουμε, η άλλη όψη είναι αυτοί που δεν τους φτάνει το κέρδος από την εκμετάλλευση μας για να βγάλουν περισσότερα. Αυτή είναι η κοινωνία «μας». Γιανα μπορεί να υπάρχει αυτή η κοινωνία πρέπει να συνεχίζεται καθημερινά ο πόλεμος. Πρέπει να πυροβολεί ο κάθε Κορκονέας για να μπορεί η Αθήνα να είναι βιώσιμη πόλη και «τα Εξάρχεια να αξιοποιηθούν», πρέπει να ρίχνουν οι χρυσαυγίτες, με στολή ή χωρίς, σφαίρες και μαχαιριές σε μετανάστες εργάτες και εργάτριες για να «ξεβρωμίζει» η «πατρίδα που είναι σε κίνδυνο». Πρέπει να γίνονται πογκρόμ και να κλείνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης οι χωρίς χαρτιά, οι τοξικομανείς και οι άστεγοι, πρέπεινα βιάζονται γυναίκες, πρέπει να διασύρονται οι ερωτευμένοι από φασίστες στα χωριά, πρέπει να καταστέλλονται οι καταλήψεις, πρέπει να διαπομπεύεται κάθε άνθρωπος που μόνος ή μαζί με άλλους αγωνίζεται να επιβιώσει, αλλά που δεν χωράει πια, περισσεύει…
Για να μπορεί να υπάρχει η επιχείρηση του κάθε Βαγγελάτου πρέπει να μην πληρώνει τους εργάτες, να τους απειλεί και να τους ξυλοκοπεί. Όπως πριν κάποιο διάστημα οι ίδιοι μπράβοι έσυραν έναν προλετάριο από την Αίγυπτο με το αμάξι τους στο δρόμο, όπως τα αφεντικά απειλούν και ξυλοκοπούν τους μετανάστες εργάτες που μαζεύουν πορτοκάλια στη Σπάρτη, που ματώνουν τους μετανάστες που μαζεύουν τα καρπούζια στην Κυπαρισσία, όπως όλα τα αφεντικά παντού στην «πατρίδα μας» ασκούν όση βία τους παίρνει επάνω στα σώματα των εργατών, κι ακόμη περισσότερη στα σώματα των γυναικών.Έτσι, για να ξεπεράσει την κρίση της αυτή η κοινωνία που ζορίζεται, έπρεπε μαζί με όλα τα παραπάνω τρεις μπράβοι να πυροβολήσουν τους εργάτες στη Μανωλάδα στις 17 Απρίλη, όταν εκείνοι δεν άντεξαν άλλο και ζήτησαν μόνο το «τίμιο μεροκάματο τους». Μετά τους πυροβολισμούς η αστυνομία έπρεπε να τρέξει στο νοσοκομείο να συλλάβει τους τραυματίες γιατί δεν έχουν χαρτιά. Έπρεπε επίσης να βγουν όλοι οι χορτασμένοι, ή μη, απολογητές αυτής της κοινωνίας και να κατακεραυνώσουν τους εγκληματίες μπράβους και με τις δυνατές, υστερικές κραυγές τους να διατρανώσουν ότι όλα τα άλλα αφεντικά είναι σπουδαίοι άνθρωποι γιατί δεν μας πυροβολούν ακόμη.
Όπως όμως ένα αφεντικό δεν κερδίζει από τους εργάτες του αλλά βγάζει το κέρδος του έμμεσα από την εκμετάλλευση ολόκληρης της εργατικής τάξης, έτσι και ένα συμβάν σαν αυτό της Μανωλάδας είναι μια εξέλιξη που δεν αφορά μόνο τους συγκεκριμένους εργάτες ή μόνο τους μετανάστες αλλά ολόκληρη την εργατική τάξη. Η σχηματοποίηση των πόλων, και η αδιαμεσολάβητη εμφάνιση –μετά από καιρό είναι η αλήθεια σε αυτόν τον τόπο– της σχέσης εκμετάλλευσης ως αυτό που είναι: τάξη εναντίον τάξης υπερβαίνει αναγκαστικά το έδαφος των φραουλοχώραφων και τους καθηλωτικούς εθνικούς προσδιορισμούς. Αν οι μετανάστες εγκατέλειπαν τη μέχρι τώρα στάση τους και ανέβαζαν το επίπεδο της αντιπαράθεσης με το κράτος και τους φασίστες, ποιος και τι θα έμεναν ανεπηρέαστα;
Το συμβάν στη Μανωλάδα ορίζει ποιο είναι το σημερινό επίπεδο της βίας των αφεντικών και του κράτους τους. Μας δείχνει ξεκάθαρα πώς ο πόλεμος εντείνεται. Οι πυροβολισμοί μας δείχνουν πώς θα αντιμετωπίζονται όσοι από μας είναι παγιδευμένοι στη «μαύρη» εργασία και τολμούν να αντιδράσουν. Οι συλλήψεις των τραυματιών μάς δείχνουν ότι έχουμε αποκλειστεί πια οριστικά από το κράτος, ότι ακόμη κι αν μας έχουν πυροβολήσει θα μας σύρουν στα δικαστήρια για τα περαιτέρω. Το μήνυμα των καπιταλιστών είναι ξεκάθαρο και απευθύνεται σε όλους. Απευθύνεται σε όσες και όσους χρωστάνε και τους λέει ότι πρέπει να ετοιμάζονται για μια θέση στη φυλακή, απευθύνεται σε όσες και όσους τους πάνε για απόλυση ή δεν τις πληρώνουν και τους λέει να μην τολμήσουν να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα. Απευθύνεται σε όλους εμάς που υπερασπιζόμαστε τη ζωή μας και τις σχέσεις μας απέναντι στην επίθεση που μας κάνει το κεφάλαιο και μας λέει να κάτσουμε ήσυχοι γιατί σε λίγο φτάνουν οι σφαίρες και σε μας.
Να μη μείνουμε θεατές στο σόου των κάθε λογής κοινωνιολόγων, παπάδων και ψυχολόγων, να μην «κάνουμε μποϊκοτάζ στις φράουλες», να μην ανάψουμε κεριά για να κάνουμε μνημόσυνο στα «χαμένα δικαιώματα» που πάντα είναι πολλά για το κεφάλαιο και λίγα για μας. Να φωνάξουμε την αλληλεγγύη μας στους μετανάστες της Μανωλάδας που αγωνίζονται, στους μετανάστες που εξεγέρθηκαν στην Κόρινθο, στους απεργούς που επιτάσσονται, στις γυναίκες που παλεύουν ενάντια στην καταπίεση, στους αγωνιστές που είναι στη φυλακή. Στο δρόμο να τους δείξουμε ότι μπορούμε. Και ότι όταν έρθει η ώρα θα λογαριαστούμε.
Προλετάριες και προλετάριοι που δε θα κάτσουν να φάνε σφαίρες