Αναδημοσιεύουμε από το indymedia  την εισήγηση της πρωτοβουλίας συντρόφων/συντροφισσών no lager. Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση πέρα από τις διαφωνίες μας, όπως για παράδειγμα την αντι-ιμπεριαλιστικής κατεύθυνσης διολίσθηση στο σημείο που αναφέρεται η (υποτιθέμενη) “νεοαποικιακή εποχή”

Τα κέντρα κράτησης μεταναστών ως δομή πληθυσμιακής διαχείρισης

Τα κέντρα κράτησης όπως εμφανίζονται στην εποχή μας, ως κέντρα κράτησης μεταναστών, αποτελούν χώρους όπου άντρες, γυναίκες και παιδιά στερούνται την ελευθερία τους για ένα χρονικό διάστημα που ποικίλει από λίγους μή­νες μέχρι 18 ή και περισσότερους. Επίσημα ή ανεπίσημα, λιγότερο ή περισσότερο οργανωμέ­να, τα κέντρα κράτησης είναι χώροι όπου εκτο­πίζονται, για διοικητικούς λόγους, μέλη συγκε­κριμένων πληθυσμιακών ομάδων. Κοινωνικών ομάδων που παράγονται εντός του κυρίαρχου λόγου ως επικίνδυνες για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια, τη δημόσια υγεία και την κοινωνική συνοχή. Που στιγματίζονται ως βάρβαρες και απολίτιστες, ως εισβολείς που απειλούν την εθνική και φυλετική καθαρότητα, ως άχρηστο περίσσευμα το οποίο παρασιτεί και επιβαρύνει το κοινωνικό σώμα. Στις μέρες μας, όλα αυτά τα χαρακτηριστικά συμπυκνώνονται, κατά κύ­ριο λόγο, στη φιγούρα του παράνομου μετανά­στη.

Τα κέντρα κράτησης, ως πολύ συγκεκριμένη τεχνολογία πληθυσμιακής διαχείρισης, επα­νεμφανίζονται μαζικά σε όλον τον λεγόμενο ανεπτυγμένο κόσμο (αλλά και στην περιφέρειά του) τα τελευταία 20 χρόνια ως αναπόσπα­στο κομμάτι των πολιτικών για τον έλεγχο, τη ρύθμιση και την πειθάρχηση των ποικίλων με­ταναστευτικών ροών, είτε σε τοπικό/ εθνικό επίπεδο, είτε σε ευρύτερο/ διακρατικό. Των πο­λιτικών για τη διαχείριση μιας ανθρώπινης κινη­τικότητας που συνεχίζεται να παράγεται μαζικά σε όλη την καπιταλιστική περιφέρεια, αλλά και εντός της καπιταλιστικής δύσης. Άλλοτε στη βάση της ανάγκης, όπως αυτή προκύπτει από τις εντεινόμενες πολεμικές και “αναπτυξιακές” επεμβάσεις της “δύσης” και την πληθώρα των αυταρχικών καθεστώτων, άλλοτε στη βάση της επιθυμίας για μια καλύτερη ζωή, πιο συχνά με μια μίξη αυτών των δύο. Ο έλεγχος αυτής της κινητικότητας, ώστε να περιοριστούν οι κίνδυ­νοι για ένα ευρύ πεδίο σχέσεων εξουσίας και να πολλαπλασιαστούν οι δυνατότητες για μια προσοδοφόρα -υλική και ιδεολογική- αξιοποίη­σή της, είναι πάγιο ζητούμενο για την καπιτα­λιστική διακυβέρνηση. Η προστασία της πολιτι­κής συγκρότησης του έθνους κράτους, η (ανα)συγκρότηση και θωράκιση της ταυτότητας του δυτικού ανθρώπου-πολίτη ως ανώτερου ανθρώπου, φορέα πολιτισμού, επιθυμιών και δικαιωμάτων, η εξυπηρέτηση των απαιτήσεων του παγκόσμιου καπιταλισμού για φθηνή, ευέ­λικτη και πειθαρχημένη εργασία, η υποκειμενο­ποίηση των ίδιων των μεταναστών ως φοβισμέ­νων, ενοχικών και πειθήνιων υποτελών και η απενεργοποίηση των δυνατοτήτων αγώνα που κουβαλούν μαζί τους, συγκροτούν έναν κορμό βασικών στόχων για τις αντιμεταναστευτικές πολιτικές.

Continue reading →

Οι ταραχές από μόνες τους δε σημαίνουν τίποτα

Δύο συνεχόμενες μέρες διαδηλώσεων “υπέρ της οικογένειας” στη Γαλλία και συγκρούσεις με την αστυνομία, αντίστοιχη διαδήλωση στη Γεωργία (Τυφλίδα). Διαδηλώσεις χιλιάδων σαλαφιστών που ζητούν επιτακτικά να εφαρμοστεί επιτέλους η Σαρία στην Τυνησία και συγκρούσεις με την αστυνομία (οι σαλαφιστές είχαν έναν νεκρό). “Μεγάλη πορεία προς τη Ντάκα” εκατό και πλέον χιλιάδων ισλαμιστών της οργάνωσης Hifazat-e-Islam στο Μπαγκλαντές και συγκρούσεις με περισσότερους από 50 νεκρούς, οι οποίοι έχουν αιτήματα όπως: θανατικές καταδίκες για όσους προσβάλλουν το Ισλάμ, επιστροφή της γυναίκας στο σπίτι,  κατάργηση της ελευθερίας του λόγου κτλ.

Continue reading →

(φωτογραφία από τα “αποβράσματα της Γκρενόμπλ” σε δράση…)

Η Στοκχόλμη του 2013 αποδεικνύεται το πιο πρόσφατο ορόσημο της Εποχής των Ταραχών. Εχθές κατά την 5η νύχτα ταραχών πυρπολήθηκε ένα αστυνομικό τμήμα και δύο σχολεία. Όπως και “στα λαϊκά προάστια της Γαλλίας, τον Νοέμβριο του 2005, οι «ταραχοποιοί»  στη Στοκχόλμη δεν “διεκδίκησαν τίποτα, επιτέθηκαν στην ίδια την κατάστασή τους, έβαλαν στο στόχαστρο όλα όσα τους παράγουν και τους ορίζουν. Αποκάλυψαν και επιτέθηκαν στην τωρινή κατάσταση του προλετάριου: στην παγκοσμίως επισφαλειοποιημένη εργασιακή δύναμη. Με τον τρόπο αυτό γινόταν αμέσως παρωχημένη, την ίδια στιγμή που μια τέτοια διεκδίκηση θα μπορούσε να έχει διατυπωθεί, κάθε επιθυμία να γίνουν “κανονικοί προλετάριοι”. (Από το κείμενο “Η κομμουνιστικοποίηση σε ενεστώτα χρόνο, blaumachen #6)

«Οι διαφορετικές εκφάνσεις [της ταξικής πάλης σήμερα, η απόκλιση πρακτικών σε αγώνες που συμβαίνουν σε διαφορετικά κράτη] είναι οι στιγμές μιας ολότητας που πηγάζει από την αντίφαση που αναφέραμε προηγουμένως, από το γεγονός δηλαδή ότι η δεύτερη φάση της αναδιάρθρωσης ( η πρώτη έλαβε χώρα τη δεκαετία του 1980) που λαμβάνει χώρα σήμερα παράγει πλεονάζοντα πληθυσμό με ολοένα και μεγαλύτερη ταχύτητα και ταυτόχρονα δεν αυξάνει την αναλογία του μεταβλητού κεφαλαίου στο συνολικό κοινωνικό κεφάλαιο. Εντείνει, δηλαδή, ποιοτικά και ποσοτικά την κρίση και δεν παράγει διέξοδο από αυτήν» (Από το κείμενο “Η μεταβατική περίοδος της κρίσης: Η εποχή των ταραχών”, blaumachen #5).

Continue reading →