[vimeo]http://vimeo.com/76455142#[/vimeo]
It was Samaras who said: “We need to reoccupy the cities from the immigrants”, Gloden Dawn just decided to implement what Samaras said
The politics of the knives
Leave a reply
Tag Archives: ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
Για τον κρατικό αντιφασισμό (Τ. Θεοφίλου – Ρ. Συριανού)
(το κείμενο αναδημοσιεύεται από το ιντυμίντια και ο τίτλος είναι δικός μας)
Όσα ακολούθησαν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα αναμφίβολα θα δημιούργησαν σε πολλούς ένα μειδίαμα, αν όχι για κάποιον άλλο λόγο, σίγουρα από το παράδοξο θέαμα να βλέπει κανείς έναν από τους πιο μαύρους εκφραστές του συστήματος να πνίγεται στο ίδιο του το δηλητήριο. Όλη η ρητορική της Χρυσής Αυγής περί αυστηροποίησης της ποινικής νομοθεσίας, περί αυστηροποίησης των αντιτρομοκρατικών και αντιεγκληματικών νόμων, τώρα στρέφεται εναντίον της με τον ίδιο αμείλικτο τρόπο που η ίδια πρότεινε. Με την ίδια «αντιδημοκρατική» ένταση που εδώ και καιρό απαιτούσε.
Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Τουλάχιστον όχι με τον ίδιο τρόπο. Το κράτος έχει εκθρέψει και έχει χρησιμοποιήσει κατά κόρον παρακρατικούς μηχανισμούς ώστε να πετύχει αποτελέσματα που για μια σειρά λόγων δεν μπορούσε να πετύχει μέσω των επίσημων οδών. Στη τωρινή συνθήκη όμως φαίνεται πως ένα παρακράτος της μορφής της Χ.Α. δεν του είναι απαραίτητο. Η υπεροπλία που έχει αναπτύξει σε όλο το φάσμα των ποινικών και κατασταλτικών μεθόδων έχει εξασφαλίσει πως μπορεί πλέον να επιτελέσει όλες τις λειτουργίες του παρακράτους σε ένα θεσμοποιημένο και επίσημο επίπεδο. Στα πλαίσια της ολοκληροτικοποίησής του δεν διανοείται να μην έχει τα πάντα υπό τον κεντρικό του έλεγχο. Έτσι αφού πρώτα υοθετίσει όλες της λειτουργίες και τη ρητορική των μέχρι πρότινος σκοτεινών μηχανισμών του, θα τους ξεπαστρέψει με τον πιο ατιμωτικό τρόπο, ξεπερνώντας εν μια νυκτί τους έως τώρα κανόνες “fair play” που καθόριζαν τη σχέση τους.
Όλο αυτό το ξεπέρασμα είναι συγχρόνως μια παρακαταθήκη. Όμως καθετί που ξεπερνάει τα θεσμικά και πολιτικά όρια, δεν είναι μια εξαίρεση αλλά ένα ακόμα βήμα για την εξοικείωση της κοινωνίας με ένα μόνιμο καθεστώς εξαίρεσης. Ο νόμος για τα παλούκια στις διαδηλώσεις ή οι «μη ένοπλες οργανώσεις» μάλλον δε στοχεύουν στην ποινικοποίηση της Χ.Α., στην οποία ούτως ή άλλως βρέθηκαν όπλα.
Η μνήμη χρυσόψαρου και η ελληνική “νύχτα των μεγάλων μαχαιριών”
Αναδημοσίευση από πολυεργαλείο
Ο σύγχρονος φασισμός ορίζεται ως η εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης ακραία υποτίμηση της εργατικής δύναμης μέσω της υλικής, ψυχολογικής και βιολογικής εξολόθρευσης ενός μεγάλου κομματιού του πλεονάζοντος προλεταριακού πληθυσμού και της εκμαίευσης/εξαγοράς της συναίνεσης ενός μεγάλου κομματιού των (πρωην) μικροαστικών στρωμάτων στην ασκούμενη πολεμική πολιτική. Ο σύγχρονος φασισμός αποτελεί την ακραία μορφή της κεφαλαιοκρατικής σχέσης, που κυοφορείται μέσα από την αστική δημοκρατία ενάντια στην οργανωμένη άρνηση της εργατικής τάξης κι ορθώνεται οπότε πάνω σε 3 πυλώνες: Υπάρχει ο φασισμός του κράτους, του παρακράτους και της κοινωνίας.
Ο κρατικός φασισμός εξολοθρεύει συστηματικά τον μεταναστευτικό προλεταριακό πληθυσμό, μέσω της Frontex, του φράχτη στον Έβρο, των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Σφίγγει τον αστυνομικό/στρατιωτικό κλοιό γύρω από τον ντόπιο προλεταριακό πληθυσμό, αφού πρώτα έχει προχωρήσει σε σοκαριστική μισθολογική υποτίμηση του. Οικοδομεί μια νέου τύπου συναίνεση των νοικοκυραίων πάνω στην παραχώρηση προνομίων στη βάση της εθνικής ταυτότητας και των παραδοσιακών αξιών της (ιδιοκτησία, θρησκεία, οικογένεια, αντικομμουνισμός) και “πουλάει προστασία” στο μικρομεσαίο κεφάλαιο μέσω της υποτιμημένης “μαύρης” εργασίας και της αστυνομικής εξασφάλισης από την “προλεταριακή αταξία”. Μέσω των ΜΜΕ διαμορφώνει τη “μνήμη χρυσόψαρου” που επιζητά από τον πληθυσμό, ώστε να κατασκευάζει κατά το δοκούν την εθνική ενότητα. Όσο η συναίνεση εξασφαλίζεται μέσω των παραπάνω, διατηρεί την προηγούμενη φορεσιά των αστικοδημοκρατικών κοινοβουλευτικών μορφών, αυστηροποιώντας το θεσμικό πλαίσιο έτσι ώστε να εξοστρακίζεται ο ταξικός ανταγωνισμός και ταυτόχρονα ελαστικοποιώντας τις εκτροπές του, μονιμοποιώντας την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Τέλος, προνοεί για την περίπτωση που η συναίνεση καταρρεύσει και η εξουσία του απειληθεί από μια μαζική προλεταριακή ανταρσία, διατηρώντας σε εφεδρεία τους μηχανισμούς του παρακράτους και του στρατού.
Ο παρακρατικός φασισμός κάνει ως γνωστόν τη βρώμικη δουλειά που δεν αντιστοιχεί στους επίσημους κρατικούς φορείς. Στελεχώνεται από μπάτσους, στρατιωτικούς, δικαστικούς, εκαμίτες, πράκτορες που έχουν την ευελιξία και τους κατάλληλους συνδέσμους ώστε να επιτεθούν “νύχτα” στον εσωτερικό εχθρό. Χρηματοδοτούνται από βρώμικο χρήμα μεγαλοκαπιταλιστών και παρεκκκλησιαστικών οργανώσεων, ενώ συντηρούνται οικονομικά μέσω της “μαύρης οικονομίας”, μπραβιλικιών, πουλώντας προστασία σε μικροεμπόρους και λοιπά μαφιόζικα. Υπάρχουν παράλληλα με το ελληνικό κράτος κοντά έναν αιώνα, από τη στιγμή δηλαδή που συγκροτήθηκαν κι οι πρώτες κομμουνιστικές οργανώσεις της εργατικής τάξης. Μεγάλωσαν στον μεσοπόλεμο, έπαιξαν κομβικό ρόλο στην κατοχή και τον εμφύλιο ως “τάγματα ασφαλείας”, τιμήθηκαν γι’ αυτό μεταπολεμικά, μπήκαν σε εφεδρεία μεταπολιτευτικά και από το ’80 κι έπειτα χρησιμοποιούνταν κυρίως εναντίον της εξεγερμένης προλεταριακής νεολαίας ως “αγανακτισμένοι πολίτες” δίπλα στα ΜΑΤ. Στρατολογoύν στελέχη από τη βάση του κοινωνικού φασισμού, εξασφαλίζοντας τους οικονομικά. Κύριος φορέας λοιπόν εδώ και 30 χρόνια του παρακράτους αποτελεί η ναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή του πράκτορα Μιχαλολιάκου.
Ο κοινωνικός φασισμός συγκροτείται από την επιθυμία των μικροαστικών (αυτοαπασχολούμενων/μισθωτών) στρωμάτων να διατηρήσουν τα οικονομικά τους προνόμια και την οικογενειακή τους ιδιοκτησία έναντι της “διπλής απειλής εξαφάνισης”, από το μονοπωλιακό κεφάλαιο και από την προλεταριακή ανταρσία. Στρέφονται ρητορικά έναντι του κράτους που υπερασπίζεται τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, ενώ στην πραγματικότητα επιζητούν μια νέου τύπου συμμαχία μαζί του ενάντια στο προλεταριάτο. Με αντάλλαγμα την οικονομική εξασφάλιση σε πελατειακές δομές και παντιέρα την εθνική ενότητα και τα συντηρητικά ιδεώδη είναι πρόθυμοι να πατήσουν επί των πτωμάτων όσων θα περισσέψουν από το στένεμα και το ξαναμοίρασμα της πίτας. Ο κοινωνικός φασισμός έχοντας ως διαχρονικό σύμβολο τον “κυρ Παντελή”, “κοιτούσε τη δουλειά” του επί χούντας, το ’74 έγινε “αντιφασίστας” που ψήφιζε Καραμανλή, το ’77 φώναζε η “Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες”, το ’81 στήριξε την “αλλαγή” και διόρισε το παιδί του στο δημόσιο, το ’90 ζητούσε “σύνορα με την Σερβία” και τα έσπαζε στα μπουζούκια, έζησε τη χρυσή του εποχή επί Σημίτη και την απογείωση του σε εκείνο το άθλιο καλοκαίρι του 2004, συνδέθηκε ψυχή και σώματι με ότι σκουπίδι έχει αναδείξει ο σύγχρονος τηλεοπτικός ελληνικός πολιτισμός. Τέλος, ο κοινωνικός φασισμός εισχωρεί και στις προλεταριακές συνοικίες μέσω της επιθυμίας για επιστροφή στις παραδοσιακές αξίες του αίματος, της φυλής και της δύναμης που θα εξασφαλίσει τα πιο αρρενωπά μέλη της παρακμάζουσας εργατικής κοινότητας.
Το 2012 είχαμε την ανάδειξη του φασιστικού παρακράτους από τους υπονόμους του συστήματος σε διακριτή κοινοβουλευτική δύναμη. Αιτία ήταν η προλεταριακή αναστάτωση που είχε προηγηθεί από τον Δεκέμβρη του ’08 και τις πλατείες του ’11. Η αναβάθμιση του παρακράτους προωθήθηκε από το κράτος ως απάντηση στην κρίση συναίνεσης που είχαν δημιουργήσει αυτά τα μαζικά κινηματικά συμβάντα. Χρηματοδοτήθηκε από το εφοπλιστικό κεφάλαιο έτσι ώστε να αποτελέσει παραστρατιωτικό βραχίονα επίθεσης στις κατακτήσεις της οργανωμένης εργατικής τάξης. Στηρίχθηκε εκλογικά από τις μικροαστικές μάζες του κοινωνικού φασισμού που απέσυραν την υποστήριξη τους σε Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, ΛΑ.Ο.Σ. ενώ απενοχοποιήθηκε κοινωνικά από τη βιομηχανία του θεάματος. Μετατόπισε την πολιτική ατζέντα σε ακροδεξιά κατεύθυνση και βοήθησε στην υπουργοποιήση φασιστών όπως ο Βορίδης κι ο Άδωνις. Ψήφισε ότι νομοσχέδιο βοηθούσε τα σχέδια του μεγάλου κεφαλαίου. Αποτέλεσε το καταλληλότερο άλλοθι επίθεσης στο ανταγωνιστικό κίνημα μέσω της “θεωρίας των δύο άκρων”. Οργάνωσε τάγματα εφόδου εναντίον μεταναστών, συνεπικουρώντας τα φασιστικά πογκρόμ της ΕΛ.ΑΣ. και στράφηκε εναντίον συνδικαλιστικών και κινηματικών δομών. Δολοφόνησε μεγάλο αλλά άγνωστο αριθμό μεταναστών και τέλος τον αντιφασίστα ράπερ Παύλο Φύσσα.
Αργεντινή: Το κράτος καταστέλλει κατάληψη εγκαταστάσεων εργοστασίου
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=NXQJQu-nmKs[/youtube]
Κοινωνικές συγκρούσεις που προκύπτουν μετά τα “μνημόνια”
από τον τύπο τους:
There have been violent clashes in the city of Yerba Buena, in northern Argentina, after police evicted hundreds of squatters from an unused factory.
Squatting is a controversial issue in the country – the government accuses opposition forces of encouraging illegal squatting as a means of undermining the ruling party of President Cristina Fernandez de Kirchner.
#Sudanrevolts: Η εποχή των ταραχών συνεχίζεται
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=KG9L8taFXJo[/youtube]
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=YRj8J0cZakA[/youtube]
Για τρίτη ημέρα συνεχίζονται στο Σουδάν οι ταραχές, κατά της αύξησης της τιμής των καυσίμων. Η τιμή διπλασιάστηκε λόγω της κατάργησης των σχετικών επιδομάτων καυσίμων από την κυβέρνηση.
Οι διαδηλωτές επιτίθενται με πέτρες στις δυνάμεις καταστολής και πυρπολούν πρατήρια καυσίμων και αυτοκίνητα. Οι δυνάμεις καταστολής απαντούν με αληθινά πυρά.
Οι ταραχές όμως, στο Σουδάν έχουν ξεκινήσει από τον Ιανουάριο του 2011, σχεδόν ταυτόχρονα με το ξέσπασμα τους σε Αίγυπτο και Τυνησία, ενάντια στο 25ετές καθεστώς του Μπασίρ. Τότε σε συγκρούσεις με την αστυνομία υπήρχε ένας νεκρός και εκατοντάδες συλλήψεις.
Τον Ιούλιο του 2011 ένα τμήμα του Σουδάν αποκόπηκε και δημιουργήθηκε το “Νότιο Σουδάν”, στο οποίο υπάρχουν τα περισσότερα κοιτάσματα πετρελαίου. Μετά από αποτυχημένες διαπραγματεύσεις με το Σουδάν για το πώς θα μοιραστεί η απόδοση των κοιτασμάτων η παραγωγή σταμάτησε με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μεγάλη οικονομική κρίση.
Οι ταραχές επανήλθαν τον Ιούνιο του 2012 με σαφή προσανατολισμό των συμθημάτων ενάντια στις περικοπές που είχαν ήδη ξεκινήσει. Πάνω από 2000 συλλήψεις χρειάστηκαν για να κατασταλεί εκείνο το κύμα.
Στις 24 Σεπτεμβρίου, η κυβέρνηση αποφάσισε να καταργήσει τα επιδόματα χάρη στα οποία και μόνο μπορούσε να επιβιώσει ένα σημαντικό κομμάτι του προλεταριάτου στο Σουδάν. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ένα αυθόρμητο ξέσπασμα το οποίο συνεχίζεται με την καταστολή να ανεβαίνει επίπεδο και να γίνονται πια εν ψυχρώ δολοφονίες από το κράτος.
Ο Φασισμός ως το αντίθετο και ταυτόχρονα απαραίτητο κομμάτι της Δημοκρατίας
Αναδημοσίευση από http://aruthlesscritiqueagainsteverythingexisting.wordpress.com/
για τον φασισμό και την δημοκρατία τους
Εκεί βαθιά στη κόλαση, φυλάνε το πιο καυτό μέρος γεμάτο φλόγες, για αυτούς που σε καιρό κρίσης παρέμειναν ουδέτεροι.
(Δάντης Αλιγκιέρι)
Ο φασισμός είναι το αντίθετο της δημοκρατίας. Αυτό εκ πρώτης όψεως. Η δημοκρατία είναι η πολιτική μορφή που αναγνωρίζει ρητά όλα τα περιεχόμενα, όλες τις αντικρουόμενες πλευρές και προσπαθεί να τις επιλύσει εντός των ορίων της. Θεωρεί τις κοινωνικές και παραγωγικές σχέσεις φυσικές ως έχουν, και γιαυτό δίνει έμφαση στη διαχείριση τους. Στο πλαίσιο αυτό θεωρεί τα άτομα αυτόνομες μονάδες, καθαρό αποτέλεσμα των δικών τους επιλογών και όχι της κοινωνικής τους θέσης και των κοινωνικών τους σχέσεων. Η Δημοκρατία έχει την τάση έτσι να βλέπει τα πάντα πολιτικά, ταξινομημένα σε πολιτικές και ιδεολογικές επιλογές, αγνοώντας έτσι, και παραβλέποντας τις ταξικές διαδικασίες που κρύβονται από πίσω. Η Δημοκρατία δίνει την μεγαλύτερη δυνατή πρόσβαση στο κράτος, θεωρώντας αυτή τη διαδικασία αντίδοτο στην τάση για “ανισότητα” και εκμετάλλευση που παρουσιάζει η καπιταλιστική κοινωνία λόγω χρήματος, λόγω της ιδιωτικής πραγμάτωσης της κοινωνικής αναπαραγωγής. Οι άνθρωποι στη δημοκρατία ζουν μια αφηρημένη ζωή, τη ζωή του πολίτη, η οποία παρέχει πρόσβαση στο κράτος, από την άλλη ζει πολύ συγκεκριμένη, τη ζωή του ιδιώτη, με συγκεκριμένη κοινωνική θέση και σκοπούς, με συγκεκριμένες δυναμικές. Αυτή είναι μία από τις βασικές της αντιφάσεις.
Ο Φασισμός από την άλλη είναι το αντίθετο της Δημοκρατίας. Δεν αναγνωρίζει τίποτα πέρα από τον ίδιο, λειτουργεί με απαγορεύσεις στις ατομικές και συλλογικές πολιτικές ελευθερίες. Οι διαχωρισμοί γίνονται ακόμα πιο κάθετοι, (ο σεξισμός, ο ρατσισμός η υποτίμηση γενικά), πιο σκληροί, το κράτος γίνεται γενικός διαχειριστής των πάντων. Αντί για τον διάλογο και την συναίνεση, επικρατεί πλήρως η βία και η καταστολή και τα διάφορα κομμάτια του προλεταριάτου προσπαθούν να αλληλοϋποτιμηθούν σε μιά προσπάθεια να μην υποτιμηθούν πλήρως τα ίδια . Αλλά κυρίως- το κυριότερο χαρακτηριστικό του, είναι ότι το κράτος-όταν φασιστικοποιείται- παύει να είναι κάτι ανοιχτό. Οι μάζες, ο “λαός” παύουν να έχουν πρόσβαση σε αυτό, και οι αποφάσεις παίρνονται από μία πολύ περιορισμένη μερίδα της αστικής τάξης με σκοπό να κάνει ότι είναι αναγκαίο για να συνεχιστεί η διαδικασία συσσώρευσης. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι οι δικτατορίες και ο φασισμός δεν μπορούν να έχουν κοινωνική βάση, κάθε άλλο. Αυτό σημαίνει ότι πολύ απλά οι αποφάσεις σε πολιτικό επίπεδο, παίρνονται από μια πολύ περιορισμένη μερίδα με βάση την αναγκαιότητα της συσσώρευσης, αλλά κάλλιστα ένα μεγαλύτερο κομμάτι τις αστικής τάξης, μικροκεφαλαιοκράτες κτλ ακόμα και κομμάτια του προλεταριάτου, μπορεί να συναινούν στις πρακτικές αυτής της μερίδας, οι πρακτικές αυτές να το συμφέρουν, κτλ
Συνεπώς αυτό που μπορούμε να πούμε είναι ότι το δημοκρατικό κράτος είναι ευπροσάρμοστο, διχάζει τη ζωή και τις κοινωνικές και ατομικές διαδικασίες σε δύο σφαίρες και διαρκώς καταφέρνει να επιλύει τις αντιφάσεις που παρουσιάζονται στην ιδιωτική σφαίρα της κοινωνίας με τελικό σκοπό να κρατήσει τον τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας γύρω από τη σχέση κεφάλαιο ανέπαφο. Η δημοκρατία είναι το διαρκές γιατρικό των συμπτωμάτων χωρίς να γίνεται ποτέ λόγος για την ασθένεια. Από την άλλη ο φασισμός, είτε σαν κοινωνική τάση είτε σαν κοινωνική τάση και κρατική μορφή είναι η πιο κάθετη ταξική οριοθέτηση, όταν πλέον οι αντικρουόμενες τάσεις στην κοινωνία των ιδιωτών είναι τόσο οξυμένες, που η δημοκρατική διαχείριση δεν μπορεί να τις επιλύσει. Που πλέον απειλούν την συνοχή του “όλου”. Ας μην γελιόμαστε όμως ποτέ, πίσω από όλα αυτά, από το πώς μας εμφανίζονται στις διάφορες αντικειμενικές πραγματικότητες που βιώνει ο καθ’ ένας μας ανάλογα την ταξική του θέση, οι αντιφάσεις και οι συγκρούσεις έχουν να κάνουν με τον αντιφατικό τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας, με το κόκκινο νήμα που συνδέει όλες της φετιχοποιημένες κατηγοριοποιήσεις μας-τις αντιφάσεις του νόμου της αξίας, του κεφαλαίου σαν κοινωνική σχέση.
Ευθεία βολή.
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=LSnSrREAbaw[/youtube]
Η ανακοίνωση των γιατρών Τζανείου:
‘Ως ιατροί του Τζανείου νοσοκομείου εκφράζουμε την έντονη ανησυχία μας, καθώς χθες το βράδυ 18/09/13, μετά την πορεία διαμαρτυρίας ενάντια στη δολοφονία του νεαρού Παύλου Φύσσα από μέλος της Χρυσής Αυγής, προσήχθησαν στα τμήματα επειγόντων περιστατικών (ΤΕΠ) του χειρουργικού τμήματος 31 διαδηλωτές, όλοι με χτυπήματα στο κεφάλι.
Οι τραυματίες ανέφεραν χτυπήματα με γκλομπ, κράνη, ασπίδες και κλωτσιές από ομάδες Δέλτα και Δίας, ενώ υπήρξαν καταγγελίες και για πέτρες που έπεφταν από την πλευρά της αστυνομίας προς τους διαδηλωτές κατακέφαλα, από μέλη της Χρυσής Αυγής.
Ο ένας από τους τραυματίες αφού υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση, νοσηλεύεται στην οφθαλμολογική κλινική με ρήξη βολβού από κρότου λάμψης, αφού όπως καταγγέλλει τον σημάδεψαν απευθείας στο πρόσωπο και κινδυνεύει με μόνιμη απώλεια της όρασης από τον ένα οφθαλμό.
Κάνουμε έκκληση να σταματήσει άμεσα η πολιτική όξυνσης της κρατικής και παρακρατικής καταστολής για να μη θρηνήσουμε άλλα θύματα’.
ΝΔ – ΧΑ: ποια η διαφορά δημοκρατίας και φασισμού;
Για εμπέδωση:
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=yK2UqOiA0nw[/youtube]
RIP #KillahP – Ο αντιφασισμός δύναμη και όριο του κινήματος στην Ελλάδα
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=y3JldK4InxU[/youtube]
από τους στίχους του κομματιού: “Τώρα ένα σύνθημα που ενώνει τις ρωσίδες: Μπάτσοι, γουρούνια, νταβατζήδες”
Δε θέλει και πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς ποια είναι τα στρατόπεδα που συγκρούονται. Από τη μια πλευρά είναι τα ΜΑΤ και οι “φουσκωτοί μπράβοι” των καπιταλιστών που δολοφόνησαν τον Killah P γιατί οι στίχοι των τραγουδιών του συμπυκνώνονται στο “αλήτες είναι τα ματ κι οι τραπεζίτες”, κι από την άλλη πλευρά οι προλετάριοι από τη φτωχογειτονιά που έγινε η δολοφονία, από την ευρύτερη φτωχή εργατική περιοχή αλλά και από ολόκληρη την Αθήνα και σε ολόκληρη την Ελλάδα: Οι προλετάριοι που “τα σπάνε”. Αυτές κι αυτοί που πετάνε πέτρες στους μπάτσους κι όλες αυτές κι αυτοί που τους βοηθάνε με την παρουσία τους να το κάνουν. Αυτοί που σπάνε τις βιτρίνες, τα αμάξια, τα μαγαζιά, δηλώνοντας με τις πράξεις τους απερίφραστα ότι αφού για να υπάρχει όλη αυτή η νεκρή εργασία σήμερα πρέπει να δολοφονούνται τύποι σαν τον KillahP από τους μπράβους των αφεντικών, ε, τότε, ναι! όλη αυτή η νεκρή εργασία πρέπει να καταστραφεί, να λαμπαδιάσει, να την πάρει ο διάολος.
Αυτή όμως η σύγκρουση και αυτές οι πρακτικές που είναι αναγκαίες για κάθε αλλαγή στις κοινωνικές σχέσεις δε συμβαίνουν ποτέ σε ιστορικό κενό. Δεν είναι ποτέ “Οι Πρακτικές” που αν τις ακολουθήσουν όλοι, τότε θα γίνει η επανάσταση. Είναι πρακτικές βουτηγμένες στη συγκυρία, δηλαδή σε ένα ποτάμι ολόκληρο από συνθήκες και συσχετισμούς, που είναι το αποτέλεσμα όλων των προηγούμενων συγκρούσεων και που καθορίζει αυτές τις πρακτικές, τις βάζει σε ένα πλαίσιο και τις παρασέρνει στην πορεία του.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι αντιφάσεις της καπιταλιστικής κοινωνίας παράγονται ως σύγκρουση “φασισμού-αντιφασισμού”. Δεν έχει σημασία ότι γνωρίζουμε όλοι πώς η ΧΑ δεν είναι παρά ένα παράρτημα της κρατικής και ιδιωτικής αστυνομίας που καταστέλλει με όλους τους τρόπους το προλεταριάτο και διασφαλίζει τη συνέχεια της αναδιάρθρωσης, την υποτίμηση της εργασιακής δύναμης. Δεν έχει σημασία ότι γνωρίζουμε όλοι πώς το κράτος είναι αυτό που επιλέγει πώς και πότε θα οξύνει τη στρατηγική της έντασης που ακολουθεί εδώ και 5 χρόνια με ολοένα και μεγαλύτερη προσήλωση, καθώς οι κίνδυνοι για τη συνέχεια του αυξάνονται. Όσα κι αν ξέρουμε, ότι κι αν κατανοούμε, είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγουμε από τους φετιχισμούς της καπιταλιστικής κοινωνίας, σ’αυτήν την περίπτωση, ειδικά, από το φετιχισμό της πολιτικής, το φετιχισμό της δημοκρατίας.
Η σύγκρουση αυτή τη φορά, εγκλωβισμένη μέσα στον αντιφασισμό, έγινε στην Αμφιάλη, εκεί δηλαδή που βόλευε το κράτος να γίνει, εκεί που έδρασαν οι παρακρατικοί μηχανισμοί το τελευταίο διάστημα. Δεν έγινε σε πολλά σημεία της μητρόπολης όπως το πρώτο βράσυ του Δεκέμβρη του 2008, ούτε εκφράστηκε ως επίθεση στο αρχηγείο της αστυνομίας όπως έγινε την πρώτη Κυριακή εκείνου του Δεκέμβρη. Η περίοδος που διανύουμε τώρα είναι διαφορετική και από την “περίοδο του Δεκέμβρη” (από τα φοιτητικά του 06-07 μέχρι το Μάη του ’10) και από την “αντι-μνημονιακή περίοδο” (από το Μάη του ’10 μέχρι το Φλεβάρη του ’12). Στην τωρινή περίοδο το προλεταριάτο έχει εναποθέσει τις ελπίδες του για να διασωθεί από την ισοπέδωση στην αριστερά, έτσι η περίοδος αυτή παράγει αναγκαστικά τη σύγκρουση ως σύγκρουση “δεξιάς-αριστεράς”, ως αναβίωση του ιστορικού ελληνικού διπόλου. Φαίνεται, από την ως τώρα εξέλιξη των πραγμάτων, ότι σ’αυτή τη βάση θα συνεχίσει να συγκροτείται η σύγκρουση, να δομούνται τα στρατόπεδα (χωρίς βέβαια να αποκλείονται άλλες συναντήσεις που θα φέρουν ρήξεις και ανατροπές) . Δεν έχει νόημα να κρίνουμε αξιολογικά την ιστορική παραγωγή της περιόδου. Αυτή είναι. Ας μην έχουμε όμως αυταπάτες ότι επιλέγουμε εμείς αυτό το πεδίο σύγκρουσης, ας μην έχουν αυταπάτες ακόμη και αυτοί οι σύντροφοι που έχουν ως πιο έντονο ταυτοτικό στοιχείο για τη δραστηριότητα τους τον “αντιφασισμό”.
Το κράτος κλιμακώνει συνειδητά το επίπεδο της βίας του και μας αναγκάζει να έχουμε στο οπτικό μας πεδίο ως εχθρό μας τη Χρυσή Αβγή. Παρά τις παρωπίδες όμως που μας φοράει η πραγματικότητα που ζούμε, ξέρουμε όλοι ότι τα σφαγεία δουλεύουν ακόμη κι όταν δεν έχουν όση δύναμη έχουν σήμερα οι μαχαιροβγάλτες σαν αυτούς της ΧΑ. Ο εχθρός που πρέπει να νικήσουμε για να αλλάξουμε τη ζωή μας δεν είναι αυτός που θέλει το κράτος να μας τοποθετήσει απέναντι, για να μας πείσει ότι το ίδιο είναι μαζί μας, αρκεί να καταφέρουμε με τους αγώνες και το αίμα μας να το κάνουμε “πιο” δημοκρατικό. Ο εχθρός ΔΕΝ εξαντλείται στη Χρυσή Αβγή. Ο εχθρός είναι το ίδιο το δημοκρατικό κράτος, που αποτελεί βασικό μηχανισμό αναπαραγωγής της καπιταλιστικής κοινωνίας και που όταν ζορίζεται γεννάει μέσα από τα σπλάχνα του την κάθε Χρυσή Αβγή. Και η κάθε Χρυσή Αβγή, όπως κάθε έκτρωμα που παράγεται από τα σπλάχνα του κράτους για να διαχειριστεί την ταξική πάλη, ας μην έχουμε καμία αμφιβολία, ότι αν χρειαστεί θα θυσιαστεί στο βωμό της συνέχειας του κράτους.
Ακόμη και σήμερα, παρά τα φαινόμενα και τις κορώνες του κάθε φασίστα συμβούλου του πρωθυπουργού, αυτό μπορεί να είναι το αποτέλεσμα της δολοφονίας του Killah P. Ίσως η απαραίτητη για τη συνέχιση της αναδιάρθρωσης χρυσαβγιτοποίηση του κράτους να επιτευχθεί πραγματικά με την κατάργηση της Χρυσής Αβγής. Η κατάργηση της Χρυσής Αβγής από το κράτος, αν συμβεί, θα είναι μια αντιφατική “νίκη” του αντιφασιστικού κινήματος που έχει παραχθεί στην Ελλάδα. Θα μας ελαφρύνει, ειδικά όσους είμαστε στο ίδιο στρατόπεδο με τον Killah P από το βάρος που έχει προσθέσει πάνω μας η ενδυνάμωση της με τα λεφτά των αφεντικών και τις πλάτες των μπάτσων. Αλλά το κρίσιμο στοιχείο για το κράτος δεν είναι η ύπαρξη ή μη της χρυσής αβγής, το κρίσιμο είναι η συνέχιση της διαδικασίας υποτίμησης με ενσωμάτωση των δικών μας αγώνων. Αυτή η συνέχεια/ενσωμάτωση είναι που απαιτεί σήμερα την ύπαρξη καταστολής επιπέδου ΧΑ, αυτή είναι που μπορεί να αναγκάσει το κράτος να μεταμορφωθεί.
Rest In Peace λοιπόν Killah P, μας βοήθησες στον πόλεμο όσο ήσουν μαζί μας. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη μπροστά μας…
Χρυσή Αυγή: Κατασταλτικός βραχίονας του μεγάλου κεφαλαίου
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=AOOACObOBGE[/youtube]
via @cogNord
Η ενσωμάτωση Βορίδη-Γεωργιάδη-Δένδια-Κρανιδιώτη, αλλά ακόμη περισσότερο η ενσωμάτωση της ατζέντας της ΧΑ από την κυβέρνηση, σημαίνει ότι η ΧΑ είναι ΗΔΗ μέρος της κρατικής εξουσίας.
Όμως, το project μαζικοποίησης της ΧΑ ως “αντιμνημονιακής” δύναμης απέτυχε. Τώρα, φαίνεται ότι μέρος του μεγάλου κεφαλαίου μαζί με τους αντίστοιχους μηχανισμούς του κράτους που επηρεάζει επεξεργάζονται το δικό τους plan b: Να παρουσιαστεί η ΧΑ ως εν δυνάμει “κυβερνητικός εταίρος”, δηλαδή, προλειαίνεται το έδαφος για τη μετάβαση σε ένα νέου τύπου αστυνομικό κράτος, σε ένα κράτος “έκτακτης ανάγκης” για να περάσει και η επόμενη φάση της αναδιάρθρωσης. Εδώ εντάσσεται η δήλωση που έκανε ο Αλαφούζος, φορώντας τη μάσκα ενός σφουγγοκωλάριου του, για σενάριο συγκυβέρνησης ΝΔ-ΧΑ.
Η ΧΑ ΔΕΝ είναι κίνημα, ούτε καν εθνικιστικό κόμμα (με την ιστορική έννοια του όρου, εθνικιστικό κόμμα ήταν, για παράδειγμα, το ΠΑΣΟΚ στα πρώτα χρόνια της ίδρυσης του). Είναι μπράβοι/μπάτσοι (εξάλλου πολλοί μπάτσοι είναι και μπράβοι). Η ΧΑ αποτελεί τον κατασταλτικό βραχίονα του νεοφιλελ/σμού (της κυρίαρχης μορφής του σύγχρονου καπιταλισμού), της προσπάθειας του να ξεπεράσει την κρίση του και να αναδιαρθρωθεί, όπως παράγεται αυτή η διαδικασία στην Ελλάδα.
Στους δρόμους κρίνονται όλα…