Η επίδειξη δύναμης και πολιτικού εκβιασμού του Σαμαρά, που ολοένα και περισσότερο αποκαλυπτεται ότι είναι φασίστας και ότι αν χρειαστεί θα κυβερνήσει με στολή, ή παρέα με τους μπράβους της νύχτας της ΧΑ, πρέπει να αντιμετωπιστεί ως μια έκφραση της πρωτοβουλίας των κινήσεων που διαθέτει το κεφάλαιο σ’αυτή τη φάση της αναδιάρθρωσης. Πρόκειται για ένα δομικό στοιχείο της συγκυρίας που υπερβαίνει τα πρόσωπα, τα “περιβάλλοντα” ή τις “φράξιες”. Σε τι συνίσταται αυτό το δομικό στοιχείο:
α) Αποτελεί συμπυκνωμένη έκφραση της συνεχώς επιταχυνόμενης τάσης να εμφανίζεται η κοινωνική αναπαραγωγή στο σύνολο της ως καταστολή: Αποφασίζομεν και διατάσσομεν. Αυτό δεν είναι αμελητέο γεγονός όπως μας δείχνει η εντελώς ξαφνική εξέγερση στην Τουρκία. Η δημοκρατία είναι σε κρίση ως διεκδίκηση, παρότι ο δημοκρατικός φετιχισμός του κινήματος δεν αφήνει αυτό το γεγονός να γίνει ορατό δια γυμνού οφθαλμού. Ο Σαμαράς είναι εκλεγμένος και λέει ότι αν δεν συμφωνεί η κυβερνητική πλειοψηφία με τις αποφάσεις του θα πάει σε εκλογές, το πολίτευμα ΕΙΝΑΙ δημοκρατία, και η καταστολή ποτέ δεν ήταν ξένη προς τη δημοκρατία. Το κίνημα μιλώντας για δημοκρατία μεταφράζει το ερώτημα που του θέτει η συγκυρία σε μια γλώσσα που δεν ισχύει πια.
β) Η τάση αυτή είναι η μορφή που παίρνει η αναδιάρθρωση ως κατάργηση της κρατικής ιδιοκτησίας του κεφαλαίου. Αυτό σημαίνει και δημιουργία νέων πεδίων παραγωγής υπεραξίας αλλά και ιδιωτικοποιημένος δηλαδή πιο πειθαρχικός και σκληρός έλεγχος της αναπαραγωγής του προλεταριάτου. Αυτό είναι απαραίτητο σήμερα από τη σκοπιά του κεφαλαίου, το οποίο τείνει να αναδιαρθρωθεί προς την κατεύθυνση εμβάθυνσης των τάσεων του κύκλου συσσώρευσης. Όμως η μορφή που θα πάρει η αναδιάρθρωση δεν είναι προκαθορισμένη, καθώς το κεφάλαιο δεν είναι μόνο η τάξη του κεφαλαίου, αλλά η σχέση του κεφαλαίου, η αναδιάρθρωση μορφοποιείται συνεχώς από την ταξική πάλη και ανασυγκροτείται η ίδια ως ταξική πάλη με ότι αυτό συνεπάγεται: αιφνιδιασμοί, τακτικές, στρατηγικές, πόλεμος. Αυτό σημαίνει ότι τα πράγματα μπορεί να γίνουν πολύ χειρότερα από όσο φαίνεται να γίνονται αυτή τη στιγμή.
γ) Ο σύγχρονος χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός από τη μία πλευρά κατόρθωσε να καταστήσει α-συστημική κάθε διεκδίκηση, από την άλλη πλευρά όμως έχει καταστήσει το πεδίο του δρόμου, τον “εκτός παραγωγικής διαδικασίας” χώρο και χρόνο, άρα την ίδια την αναπαραγωγή του επικίνδυνη. Αυτός ο κίνδυνος ολοένα και αυξάνεται, η συγχρονία των γεγονότων δεν είναι ποτέ τυχαία, είναι πάντοτε έκφραση μιας δομικής εσωτερικής κίνησης (το αποτέλεσμα βέβαια της συγχρονίας θα είναι αποτέλεσμα του συμβάντος, της συγκεκριμένης μάχης που παράγεται). Εκείνο που δεν αφήνει περιθώρια ελιγμών στον σύγχρονο χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό είναι ότι η προηγούμενη ακαμψία του, στη φάση της ανόδου του κύκλου του ήταν το στοιχείο της επιτυχίας του. Η ακαμψία και η εκμετάλλευση του κινδύνου ως πεδίου παραγωγής κέρδους σε σύντομο χρονικό διάστημα ήταν ο θρίαμβος του. Σήμερα όμως αυτή η ακαμψία είναι απλώς η άλλη όψη του κινδύνου των ταραχών ως κυρίαρχης πρακτικής της ταξικής πάλης. Η σύγκρουση, παρότι θα είναι διάσπαρτη και πολυεπίπεδη και δε θα μοιάζει με το παρελθόν, είναι αναπόφευκτη…
