που μας έστειλε σύντροφος:
μπατσος στην Βραζιλία πετάει το όπλο του στην φωτιά…
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=6FCllIqaXig[/youtube]
και ο χορός της φωτιάς (μάλλον στη συνεχεια..)
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=2Ux5JTZzwvo[/youtube]
και για να μην ξεχνιόμαστε.. (μπάτσοι πυροβολάνε στους δρόμους του Ριο)
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=AvtrnpEs-gc[/youtube]
Αναδημοσίευση από contrainfo
Μερικά λόγια για την κατάσταση στο Ρίο ντε Ζανέιρο από μία αναρχική προοπτική
Το ακόλουθο κείμενο αντανακλά το συλλογικό προβληματισμό διαφόρων ατόμων που συμμετέχουν στην αναρχική κατάληψη Φλορ ντου Ασφάλτου, η οποία βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα των σχεδίων αστικής ανάπλασης και της ακόλουθης σκλήρυνσης της καταστολής στο Ρίο ντε Ζανέιρο.
Έχει ως στόχο να συμβάλει, από μία αναρχική οπτική, στη διευκρίνιση των διαδικασιών ποινικοποίησης της φτώχειας και της κηρυγμένης κρατικής βίας απέναντι στα κινήματα αντίστασης που εξεγείρονται ενάντια σε αυτά τα σχέδια.
Αυτό που λειτούργησε ως κίνητρο για την ανάπτυξη του συγκεκριμένου έργου είναι η δύναμή του να προσθέσει περισσότερα στοιχεία στις συζητήσεις που έχουν ήδη ξεκινήσει στο Ρίο ντε Ζανέιρο και άλλες πόλεις, έτσι ώστε να δοθεί η ευκαιρία και σε άλλους ανθρώπους, που δεν έχουν ζήσει στο πετσί τους αυτή την πραγματικότητα, να ανασάνουν τελικά λίγο από τον αέρα αυτών των γεγονότων. Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία προκύπτει επίσης από την πρόθεση της συνεισφοράς στον κοινωνικό πόλεμο, μιας και οι στρατηγικές της ιεραρχικής εξουσίας εδώ και αιώνες αναπαράγονται και επαναλαμβάνονται σε διαφορετικές περιοχές και χρονικές περιόδους.
Τελικά πιστεύουμε πως αυτό που ζούμε σήμερα εδώ μπορεί να μην είναι τίποτα παραπάνω από ένα προχωρημένο στάδιο της εγγενούς ασθένειας των μεγαλουπόλεων, τουλάχιστον όσον αφορά τα εδάφη που ελέγχονται από το βραζιλιάνικο κράτος.
Το Ρίο ντε Ζανέιρο αποτελεί το μελλοντικό κέντρο διεξαγωγής του Μουντιάλ του 2014 και των Ολυμπιακών αγώνων του 2016 και μια εμβληματική μητρόπολη αναδυόμενη από ένα παραδείσιο και θαυμαστό οικοσύστημα (1). Είναι εδώ όπου σε κάθε σπιθαμή των δρόμων και των γειτονιών φανερώνονται οι εγγενείς αντιθέσεις του βασιλείου του εμπορίου: Απλωμένη σε διάφορες ζώνες της πόλης απαντάται η εκκωφαντική φτώχεια, η βαθιά παρακμή και η ωμή ανυπαρξία διαχείρισης ενώ στον αντίποδα, σε άλλες περιοχές, το λούσο της υγιεινής ντύνει το επιφανειακό σκηνικό προσομοίωσης μιας καταναλωτικής και άνετης ζωής, συνεχώς παρακολουθούμενης από κάμερες και φανερή αστυνόμευση. Αυτός ο τόπος τόσων ιστοριών και τόσων τραυμάτων, γνωστών ως κομμάτι της αποκαλούμενης «γενικής ιστορίας της Βραζιλίας», αποτελεί το πάλκο που εμφανίζεται ο ακραίος χαρακτήρας της πόλης και που μόνο εδώ μπορεί κανείς να τον ζήσει, τουλάχιστον σε αυτή την ένταση.
Σύμφωνα με το Δείκτη Ανθρώπινης Ανάπτυξης (ΔΑΑ) –συγκριτικό διεθνές μέτρο για την κατάταξη της οικονομικής «ανάπτυξης» σε κάθε τόπο– στην πόλη του Ρίο ντε Ζανέιρο συνυπάρχουν μερικές από τις πιο πλούσιες συνοικίες στον κόσμο, αντίστοιχες των πιο εύρωστων ευρωπαϊκών χωρών, ενώ την ίδια στιγμή πολλές φαβέλες παρουσιάζουν ένα δείκτη ισοδύναμο με αυτόν των πιο φτωχών χωρών της αφρικανικής ηπείρου. Οι ρίζες αυτής της κατάστασης μπορούν να εντοπιστούν στο ότι το Ρίο ήταν πάντα μια πόλη όπου συνυπήρχε ο ακραίος πλούτος και η ακραία φτώχεια, όντας ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια πώλησης απαχθέντων ανθρώπων από την Αφρική ως σκλάβων. Εκτός αυτού, υπήρξε για 12 χρόνια η πρωτεύουσα της πορτογαλικής αυτοκρατορίας και, μετά την «ανεξαρτησία» η πρωτεύουσα του βραζιλιάνικου κράτους ως τα μισά του 20ού αιώνα. Αν πριν οι αντιθέσεις εντοπίζονταν ανάμεσα στα παλάτια των ευγενών και στις σενζάλας (τρώγλες όπου έμεναν σε μεγάλες ομάδες οι μαύροι σκλάβοι τον καιρό της δουλείας) και στους λοιπούς θύλακες των μαύρων, σήμερα εκδηλώνονται ανάμεσα στις πάμπλουτες γειτονιές –ισάξιες του Μπέβερλυ Χιλς– και στις αμέτρητες φαβέλες.
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=o6Yuhp85KYc[/youtube]
Σε όλες αυτές τις πόλεις που είναι σημειωμένες υπάρχουν διαδηλώσεις ή/και ταραχές. Πάνω από 2 εκατομμύρια συμμετέχουν. Υπάρχουν ήδη 2 νεκροί, οι διαδηλωτές πυροβολούνται με πλαστικές ή κανονικές σφαίρες, γίνονται λεηλασίες, και σύμφωνα με πληροφορίες που έρχονται από παρόντες στα γεγονότα στη Βραζιλία, πλέον συμμετέχουν και φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού από ότι στην αρχή. Τράπεζες σπάζονται, μπάτσοι κυνηγιούνται, κυβερνητικά κτίρια δέχονται επιθέσεις και απόπειρες εισβολών. Μπάτσοι πετάνε τα όπλα τους στη φωτιά ή αρνούνται να εκτελέσουν υπηρεσία:
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=sqb75dMs8kc[/youtube]
Το κίνημα ξεκίνησε από μια μικρή μιεοψηφία στην οποία συμμετείχε ένα πολιτικοποιημένο κομμάτι και είχε πολύ συγκεκριμένα αιτήματα. Η βαρβαρότητα της καταστολής μετέτρεψε αυτήν την κατάσταση σε μια χαοτική κατάσταση συγκρούσεων και καταστροφών, η καταστολή αποτελούσε την άρνηση του κράτους να διαπραγματευτεί τα αρχικά αιτήματα, και η κλιμάκωση της βίας αποτέλεσε την απάντηση/απόκλιση από το αρχικό περιεχόμενο του κινήματος. Καταρχήν τα μεσαία στρώματα, και στη συνέχεια από ότι φαίνεται και στοιχεία από τα χαμηλότερα στρώματα ξέσπασαν, η κοινωνική ειρήνη τινάχτηκε στον αέρα. Από όταν γενικεύτηκε το κίνημα δεν υπάρχουν αιτήματα, το αίτημα “καλύτερες συνθήκες ζωής” που αναπαράγουν, λες και είναι κάτι συγκεκριμένο, τα μέσα, αποτελεί τη μετάφραση στη μιντιακή γλώσσα του γεγονότος ότι πρόκειται για άλλη μια εξέγερση χωρίς αιτήματα, άλλη μια έκφραση της εποχής των ταραχών (εξάλλου τα αρχικά αιτήματα έγιναν δεκτά κατόπιν εορτής χωρίς κανένα αποτέλεσμα ως τώρα για την εξέλιξη των ταραχών). Στο ακόλουθο video φαίνεται ποιο είναι το κλίμα, κυρίως μετά το 5ο λεπτό:
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=A95XiR63rqk[/youtube]
Η αριστερή πρωθυπουργός ακύρωσε τα ταξίδια της, επισκέφτηκε επειγόντος το μέντορα της για συμβουλές, καλεί έκτακτα συμβούλια και διαβούλια για να αντιμετωπίσει την κατάσταση, αλλά η τιθάσευση των ταραχών δεν είναι αποτέλεσμα απόφασης ή χειρισμών. Η καταστολή δημιουργεί ένα φαινόμενο “ανάδρασης”, αντί να τρομάξει στην πραγματικότητα αποτελεί τη συνεχώς ανανεωνόμενη αφορμή για να βγει ολοένα και περισσότερος κόσμος στο δρόμο. Δεν γίνεται μόνο η αστυνομία αντιληπτή ως καταστολή αλλά και τα μέσα “ενημέρωσης” κι αυτό έχει μεγάλη σημασία σε έναν δικτυωμένο κόσμο που πλέον ξέρει ότι έχει τον τρόπο να αναπαραστήσει διαφορετικά ότι συμβαίνει. Η παρουσίαση των ταραξιών ως εγκληματιών-βανδάλων έχει πλέον μια σοβαρή και δυναμική αντιπολίτευση στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης και κυρίως γελοιοποιείται στα μάτια της πλειοψηφίας της νεολαίας. Τα μέσα πέρα από τη δαιμονοποίηση των διαδηλωτών, εκμεταλλευόμενα το γεγονός ότι συμμετέχουν εθνικιστικά-φασιστικά στοιχεία στις διαδηλώσεις, προβαίνουν και σε δημοσκοπήσεις με τις οποίες ερευνούν αν ο πληθυσμός “προτιμάει τη δημοκρατία ή τη δικτατορία”. Όπως αναφέραμε και στην προηγούμενη ανάρτηση, το κράτος δεν πρόκειται να διστάσει να πάρει οποιαδήποτε μορφή απαιτείται για να καταστείλει μια κατάσταση που το απειλεί ως κράτος. Η διεθνής συμμαχία του καπιταλισμού επίσης δε θα διστάσει πουθενά, όπως δείχνει η τάση να εγκαθιδρυθούν αμερικανοί στρατιώτες στην Αίγυπτο για την αποτροπή ή καταστολή ταραχών.
Στη Βραζιλία, δε βρισκόμαστε ακόμη σε μια τέτοια κατάσταση, αλλά κάθε εξέγερση είναι μια διαδικασία σε εξέλιξη, μια αλυσιδωτή αντίδραση που το ένα γεγονός παράγει το άλλο με μεγάλη ταχύτητα. Η παραγωγή μπορεί να είναι η επέκταση (όπως συμβαίνει μέχρι τώρα) ή το γρήγορο σβήσιμο της άγριας φλόγας. Η εξέγερση, οι γενικευμένες ταραχές από μόνες τους, έχουν μια δυναμική που αργά ή γρήγορα σβήνει. Η ρήξη θα προκληθεί μόνο αν ληφθούν τα πρώτα κομμουνιστικά μέτρα. Το σημαντικό στοιχείο της μικροσυγκυρίας του τελευταίου μήνα είναι το ξέσπασμα πολλών “μετώπων” της ταξικής πάλης και η εκδίπλωση μιας άνισης δυναμικής, η οποία αποτελεί την έκφραση της παγκοσμιότητας και του βάθους της κρίσης. Η συγχρονία αυτή αποτελεί μορφοποιητικό στοιχείο της παρούσας κρίσης, αλλά παράγει και συνδέσεις που πριν δεν υπήρχαν ανάμεσα σε διαφορετικές εκφράσεις της ταξικής πάλης (η ύπαρξη της Βραζιλίας στην εποχή των ταραχών είναι από μόνη της πολύ σημαντική, όπως έχουμε πει στην προηγούμενη ανάρτηση). Η δουλειά της θεωρίας (θα) είναι να ανασυνθέσει μέσα από τις συγκεκριμένες πρακτικές των συγκεκριμένων κοινωνικών δρώντων “υποκειμένων” τη συνολική διαλεκτική που διέπει τις ταραχές σε κάθε κράτος αλλά και τη συνολική παραγωγή τους.
[…] σχεδόν κανείς δεν αναφέρεται στον ακατάπαυστο λόγο της κρατικής τηλεόρασης σχετικά με την απειλή που συνιστούν οι «λαθρομετανάστες», οι τοξικοεξαρτημένοι, οι κουκουλοφόροι, οι απεργίες, οι διαδηλώσεις, για την Ελλάδα, την ελληνική οικογένεια, τη δημόσια υγεία, την εθνική οικονομία. Η ασταμάτητη προβολή και υποστήριξη της στρατιωτικής διαχείρισης του πολυεθνικού προλεταριάτου, των επιχειρήσεων «σκούπα» και των στρατοπέδων συγκέντρωσης, δεν υπάγεται στην κατηγορία του «πολιτισμού». Αυτό είναι απλή, καθημερινή ενημέρωση. «Πολιτισμός» είναι ο Κότσιρας και ο Ράμφος. Αλλά αν υπάρχει κάτι που αξίζει, πράγματι, το όνομα «πολιτισμός των κρατικών μέσων ενημέρωσης», αυτό είναι η ανέφελη, απλή και καθημερινή, συνύπαρξη στρατοπέδων συγκέντρωσης και καλλιεργημένων ανθρώπων[…]
Ολόκληρο το κείμενο που μας έστειλε ο σύντροφος Taco:
Το καλοκαίρι του 1952 ο Guy Debord παρουσίασε μια ταινία που συνδύαζε τη φωνή με τη σιωπή πάνω σε μια οθόνη άλλοτε λευκή και άλλοτε μαύρη. Η πρώτη προβολή του φιλμ υπήρξε, όπως μπορεί εύκολα να γίνει κατανοητό σήμερα, ταραχώδης. Ένας κινηματογράφος χωρίς εικόνες, και μάλιστα χωρίς ήχο, είναι προφανώς ένα οριακό εγχείρημα, κάτι που δεν είναι καν βέβαιο ότι μπορεί να ονομάζεται κινηματογράφος. Διαμέσου της προβολής της στη σκοτεινή αίθουσα, η ταινία (;) ανακοινώνει με κινηματογραφική μορφή το τέλος του κινηματογράφου. Επρόκειτο για μια αρκετά αισιόδοξη, αν κριθεί από την προοπτική θέση του σήμερα, χειρονομία εξόδου από την κατάσταση της ενατένισης, η οποία συνιστά το παραληρηματικό, αν και παθητικό, κέντρο του θεαματικού κόσμου[1]. Εδώ δεν τίθεται το πρόβλημα της «ποιότητας» του κινηματογραφικού έργου -τι σημαίνει καλή ή κακή ταινία- αλλά ο ίδιος ο κινηματογράφος ως πρόβλημα. Η εξέγερση του κοινού μπροστά στη μαύρη σιωπηλή οθόνη αυτής της μη-ταινίας συνιστούσε κατά κάποιον τρόπο, την προσωρινή αυτοακύρωσή του ως κοινού.
Όλα αυτά είναι βέβαια ήδη πάρα πολύ παλιά, η «κοινωνία του θεάματος» είναι εδώ και δεκαετίες μια αφόρητη κοινοτοπία και τα Ουρλιαχτά για χάρη του Sade καταχωρήθηκαν εν τέλει ως μια ταινία του Debord[2]. Ο χρόνος που πέρασε από τότε ήταν αυτός της διαρκούς ενίσχυσης του βασιλείου της οθόνης, η οποία έχει προ πολλού εξέλθει από την κάπως αρχαϊκή πια σκοτεινή αίθουσα για να υπαγάγει στο καθεστώς της μια τεράστια περιοχή κοινωνικών σχέσεων. Δεν είναι χωρίς σημασία το γεγονός ότι περίπου ο καθένας σήμερα φέρει διαρκώς πάνω του μια οθόνη που χωράει στην τσέπη. Και επειδή ο φετιχισμός όταν δεν είναι αυτονόητος -και άρα ασύλληπτος ως τέτοιος- καραδοκεί, είναι ανάγκη να διευκρινιστεί πως το κρίσιμο δεν είναι αυτή η ίδια η συσκευή, αλλά όλος εκείνος ο κόσμος για τον οποίο αυτή η συσκευή είναι απολύτως απαραίτητη. Ο κόσμος μας.
Είναι σ’ αυτόν τον κόσμο, λίγο πριν τα μεσάνυχτα της 11ης Ιουνίου 2013, που επέστρεψε η μαύρη οθόνη. Το κλείσιμο της κρατικής τηλεόρασης από το κράτος προκάλεσε έντονη ταραχή και μια διάχυτη αγανάκτηση αισθητή σε ολόκληρη την επικράτεια αλλά και στο επίπεδο της κυβέρνησης, ως απειλή για τη συνοχή της. Αν όμως ο εξτρεμισμός των αρχών της δεκαετίας του 1950 παρήγαγε τη σκοτεινή οθόνη ως ένα, ας μου επιτραπεί ο όρος, θετικό κατώφλι εξόδου από τη συνθήκη τη ενατένισης, οι θεατές του 2013 -πιθανότατα και εκείνοι του 1952- την αντιμετώπισαν ως μια πραγματικότητα καθαρά αρνητική, δηλαδή ως διακοπή εκείνου που δεν πρέπει ποτέ να διακόπτεται. Με την υποχώρηση του ορίζοντα ξεπεράσματος του υπάρχοντος κόσμου, η κριτική αιχμή του παρελθόντος επανέρχεται μορφικά ως προϊόν της δράσης μπάτσων και τεχνικών του κράτους.
Πώς πρέπει όμως να αποτιμηθεί το γεγονός ότι είναι οι μπάτσοι αυτοί που κόβουν το σήμα εκπομπής της κρατικής τηλεόρασης; Οπωσδήποτε, δεν πρόκειται για κάποια διαλεκτική πανουργία που τοποθετεί κάπως αργοπορημένα την αστυνομία στη θέση της πολιτισμικής πρωτοπορίας. Αν το κράτος επαναλαμβάνει την πρακτική του Debord είναι γιατί το εγχείρημα εντός του οποίου αυτή έβρισκε την κόψη της εξαντλήθηκε. Οι θεατές σήμερα διεκδικούν το δικαίωμά τους να καταναλώνουν τον λόγο του κράτους και ένας απ’ τους σοβαρότερους αντιπάλους της κυβέρνησης υποστήριξε, αναφερόμενος στη μαύρη οθόνη, ότι «…στα σύγχρονα κράτη το δικαίωμα στην πληροφόρηση των πολιτών προϋποθέτει την παρουσία του κράτους στον χώρο της ενημέρωσης»[3]. Ένας κατ’ εξοχήν αρμόδιος, ο πρόεδρος της ευρωπαϊκής ένωσης δημοσίων μέσων ενημέρωσης, δήλωσε για το ίδιο ζήτημα πως η μαύρη οθόνη είναι η χειρότερη μορφή λογοκρισίας[4]. «Λογοκρίνοντας» λοιπόν τον εαυτό του, το κράτος αποδεικνύει ότι έχει εγγράψει στο πεδίο του λόγου του κάθε σημαντική αντιπαράθεση για το τι σημαίνει λόγος και ελευθερία. Απ’ αυτή την άποψη, η σύγκρουση για την Ελληνική Ραδιοφωνία και Τηλεόραση, για το χαρακτήρα της πανθομολογούμενης ανάγκης «εξυγίανσής» της, είναι σύγκρουση διαφορετικών εκδοχών κρατικής πληροφόρησης. Σ’ αυτή τη μαύρη οθόνη δεν διακυβεύεται το τέλος καμιάς ενατένισης.
Απειλεί με το στρατό ο Ερντογάν (άγνωστο κατά πόσο έχει βάση κάτι τέτοιο) και κηρύσσει παράνομη την απεργία των συνδικάτων. Οι απεργίες δεν γενικεύονται και δεν γίνονται διαρκείας. Το κίνημα που πλέον φτάνει στην εικοστή του μέρα, είναι έκφραση της κρίσης της καπιταλιστικής κοινωνίας στο επίπεδο της αναπαραγωγής της.
Οι νεκροί έχουν φτάσει στους 5, ο Ερντογάν λέει ότι η αστυνομία λειτούργησε πιο δημοκρατικά από ποτέ και υπενθύμισε ότι στην Ευρώπη χρησιμοποιούνται κατά κόρον δακρυγόνα. Σε μια υστερική κίνηση του κράτους ο υπουργός ευρωπαικών υποθέσεων επιτέθηκε με ανακοίνωση του στην ΕΕ και στα ευρωπαικά μέσα ενημέρωσης. Επανέλαβε τα περί διεθνούς σχεδίου αποσταθεροποίησης.
Ο κόσμος που έχασε το έδαφος της Taksim στην Ιστανμπούλ, επιδίδεται σε “παθητική διαμαρτυρία” σε μια προσπάθεια να εξωθήσει το κράτος να εκτεθεί στη διεθνή κοινότητα ως καθαρή δικτατορία (μια πρακτική που μεταδίδεται πολύ γρήγορα). Το κίνημα παραμένει αναγκαστικά μέσα στο δημοκρατικό φετιχισμό που συγκροτείται από την καταστολή ως κοινωνική αναπαραγωγή, αλλά και στην αδυναμία σε τελική ανάλυση του κινήματος να αντιμετωπίσει με στρατιωτικούς όρους αυτήν την καταστολή, τουλάχιστον όπως είναι τα πράγματα μέχρι σήμερα. Ήδη ξεκίνησαν οι συλλήψεις των “σιωπηλών διαδηλωτών”. Είναι άγνωστο πώς μπορεί να εξελιχθεί μια κατάσταση που δεν φαίνεται να έχει διέξοδο και στην οποία προστίθεται αργά αλλά σταθερά το στοιχείο της επίθεσης παρακρατικών στον κόσμο που διαδηλώνει .
Στην Άγκυρα εχθές το βράδυ η αστυνομία απωθούσε συνεχώς τους διαδηλωτές στην Kennedy με αποτέλεσμα να γίνονται συγκρούσεις για πολλές ώρες. Η αστυνομία επιτέθηκε αργά τη νύχτα στο Kugulu Park…
Συγκρούσεις στο Μπαγκλαντές και νέος “αντιτρομοκρατικός” από το κράτος (από τον αστικό τύπο):
Bangladesh police yesterday fired rubber bullets and tear gas at thousands of garment workers protesting for better benefits in the capital Dhaka.
The clashes occurred in Dhaka’s Tejgaon industrial area after about 5,000 workers from Utah Fashions went on the rampage when they found the owners had closed the factory rejecting their demand for a hike in lunch and attendance bills.
“They staged a sit-in blocking a road. The factory management and police have asked the workers to clear the road. But they became unruly and smashed vehicles and factory windows,” local police chief Monir Uz Zaman said.
The protesters were dispersed after “police fired rubber bullets and tear gas at them,” Zaman said, adding several people were injured.
Police in Dhaka Medical College Hospital said at least one worker was brought into the hospital with injuries from a rubber bullet.
In a separate but similar incident in Gazipur district north of Dhaka, up to 2,000 workers from the Uni Gears factory clashed with police after the authorities shut the plant indefinitely.
“The workers blocked a key highway and threw stones at police. We fired tear gas to disperse them,” Gazipur police spokesman Mosharraf Hossain said.
Hossain said the owners closed the plant following days of protests by the workers demanding increases in perks and bonuses.
Bangladesh’s $20bn garment industry, the world’s second largest after China, has witnessed weeks of labour protests over pay hikes and better safety since a massive building collapse killed 1,129 factory workers outside Dhaka in April.
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=XUcRSOiYyow[/youtube]
Από τον αστικό τύπο:
Επεισόδια σημειώθηκαν τη νύχτα στο Ρίο, όπου πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη από μια σειρά διαδηλώσεων κοινωνικής δυσαρέσκειας που έγιναν στις μεγάλες πόλεις της Βραζιλίας.
Στη διαδήλωση του Ρίο συμμετείχαν 100.000 άνθρωποι, οι οποίοι αρχικά διαμαρτύρονταν για την αύξηση των εισιτηρίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς και τις υπέρογκες δημόσιες δαπάνες για την οργάνωση του Μουντιάλ 2014.
Οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας πήραν βίαιη τροπή κατά τη διάρκεια της νύχτας, όταν δεκάδες διαδηλωτές επιτέθηκαν κατά του κοινοβουλίου της πολιτείας του Ρίο. Ειδικές δυνάμεις της στρατιωτικής αστυνομίας διέλυσαν το πλήθος κάνοντας χρήση δακρυγόνων και σφαιρών από καουτσούκ και προχώρησαν σε μεγάλο αριθμό συλλήψεων.
Οι διαδηλωτές πέταξαν βόμβες μολότοφ και πέτρες στο κτήριο του τοπικού κοινοβουλίου και προσπάθησαν να εισβάλουν σε αυτό από τα παράθυρα. Νωρίτερα είχαν πυρπολήσει αυτοκίνητο, κάδους απορριμμάτων και είχαν σπάσει γυάλινες προθήκες τραπεζών.
Οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις των τελευταίων 20 ετών
Οι χθεσινές διαδηλώσεις στη Βραζιλία ήταν οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις που έχει γνωρίσει η χώρα μετά το 1992, όταν ξέσπασε κύμα λαϊκής οργής κατά της διαφθοράς της κυβέρνησης του τότε προέδρου Φερνάντο Κολόρ ντε Μέλο, ο οποίος παραιτήθηκε κατά τη διάρκεια της πολιτικής του δίκης στη Γερουσία.
Οι διαδηλωτές οργανώθηκαν μέσω των ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, στην πλειονότητα νέοι, κατέβηκαν στους δρόμους. «Πρόκειται για νέους κυρίως που έχουν χάσει την εμπιστοσύνη του στα πολιτικά κόμματα», δήλωναν οι πολιτικοί αναλυτές στο ενημερωτικό τηλεοπτικό δίκτυο Globo.
Στην Μπραζίλια, περίπου πέντε χιλιάδες διαδηλωτές οργάνωσαν εκδήλωση διαμαρτυρίας στην περιοχή των υπουργείων. Διακόσιοι από αυτούς κατόρθωσαν να σκαρφαλώσουν στη στέγη του κοινοβουλίου όπου τραγούδησαν τον εθνικό ύμνο. «Ηρθαμε στο σπίτι του λαού. Είναι το πρώτο βήμα για να δείξουμε ότι δεν είμαστε νεκροί. Νόμιζαν ότι θα σταματούσαμε για να δούμε ποδόσφαιρο, αλλά η Βραζιλία δεν είναι μόνο ποδόσφαιρο», δήλωσε ένας 24χρονος φοιτητής καθισμένος πάνω στη στέγη του κοινοβουλίου, αναφερόμενος στους αγώνες του Κυπέλλου των Συνομοσπονδιών που άρχισε το Σάββατο και θεωρείται «πρόβα τζενεράλε» του Μουντιάλ 2014.
Στο Σάο Παολο 65.000 διαδηλωτές πραγματοποίησαν πορεία στο κέντρο της πόλης, ενώ ορισμένοι προσπάθησαν να εισβάλουν στο τοπικό κοινοβούλιο, πριν από την επέμβαση των δυνάμεων ασφαλείας.
Η καταστολή του κράτους και εδώ ήταν καθοριστική για τη μαζικοποίηση του κινήματος:
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=W6QVLE8PQJ8[/youtube]
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=RqswWDGmdbw[/youtube]
While the world’s attention is focused on protests in Turkey and Syria’s civil war, a growing wave of nationwide protests in Brazil has been met by a violent police crackdown.
For the better part of the past two weeks, Brazilians have taken to the streets to display their discontent and despair over a host of social, economic and political ills. It all started in the nation’s two largest cities, São Paulo and Rio de Janeiro, where residents angry about a 10-cent bus and subway fare increase turned out in the thousands to voice their indignation.
The Rio Times reports that 20,000 people demonstrated in São Paulo and as many as 10,000 took to Rio’s streets for Thursday’s protests.
“O Rio pra quem?–” Rio for who? That was the question many of the protesters wanted answered. Many Cariocas, as residents of the famous seaside city are called, believe the government’s priorities are seriously flawed, with tourism development, promotion of the city’s international image and enriching connected business interests taking precedent over serving the needs of the people of a nation in which tens of millions live in poverty while a tiny elite enjoy stupendous– and growing– wealth.
“Όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, η μόνη δυνατότητα που φαίνεται να υπάρχει για να μη φθαρεί το κίνημα είναι το κράτος να συνεχίσει την άγρια καταστολή σε βαθμό που να μην είναι ανεκτή και να προκαλέσει εκ νέου έναν μεγάλο γύρο συγκρούσεων στο δρόμο”. (communisation, 7 Ιουνίου: Οι συγκρούσεις λιγοστεύουν, η δημοκρατία θα αντεπιτεθεί;)
Πράγματι λοιπόν η άγρια καταστολή ηταν η αιτία αναζωογόνησης ενός κινήματος ταραχών, το οποίο με την πάροδο του χρόνου έφθινε αναγκαστικά καθώς δεν έβρισκε τον τρόπο να ολοκληρωθεί.
Η χθεσινή βάρβαρη καταστολή του κράτους είχε ως αποτέλεσμα να ξαναβγούν οι μάζες στους δρόμους των πόλεων της Τουρκίας. Οι μπάτσοι και η στρατιωτική χωροφυλακή τους μπλόκαραν σε πολλά σημεία και της Ιστανμπούλ και της Άγκυρα με αποτέλεσμα να γενικευθούν οι ταραχές. Στήθηκαν οδοφράγματα, ακόμη και σε κυριλέ γειτονιές και οι μάχες κράτησαν ολόκληρη τη χθεσινή νύχτα και τη σημερινή μέρα.
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=R_F9WveFaUI[/youtube]
Στην Άγκυρα οι μπάτσοι επιτέθηκαν στην κηδεία του Ethem Sarısülük. Στην Ιστανμπούλ τα μέσα μεταφοράς δε λειτουργουσαν κανονικά για να μη μπορεί ο κόσμος να κατεβαίνει στην Taksim. ΟΙ κάτοικοι της πόλης χτυπάνε τα κατσαρολικά για να δείξουν ότι ακόμη κι αν δεν είναι στο δρόμο συμμετέχουν με τον τρόπο τους. Οι μπάτσοι συνέλαβαν εθελοντές γιατρούς που περιέθαλπαν τραυματισμένους διαδηλωτές. Το μεσημέρι ξεκίνησαν σφοδρές συγκρούσεις και στην Άγκυρα. Σε όλες τις πόλεις προετοιμάζονταν διαδηλώσεις για το απόγευμα. Οι αναφορές για τραυματίες που έπρεπε να εγχειριστούν ήταν συνεχείς. Η κατάσταση ενός 14χρονου παιδιού που χτυπήθηκε από δακρυγόνα θεωρείται κρίσιμη. Η αστυνομία επιτίθεται στις προσυγκεντρώσεις και συλλαμβάνει κόσμο που γνωρίζει ότι συμμετέχει στις συγκρούσεις ακόμη και στο σπίτι του. H “Αλληλέγγυα Ταξίμ” έβγαλε ανακοίνωση με την οποία ζητούσε οι κάτοικοι να βοηθήσουν τους διαδηλωτές, να τους δώσουν ρούχα, παπούτσια, βρεγμένες πετσέτες… Παντού στήνονται οδοφράγματα. Η αστυνομία επιτίθεται ακόμη και στα νοσοκομεία.
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=0sxyxZbO92g[/youtube]