Αναδημοσιεύουμε από το indymedia  την εισήγηση της πρωτοβουλίας συντρόφων/συντροφισσών no lager. Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση πέρα από τις διαφωνίες μας, όπως για παράδειγμα την αντι-ιμπεριαλιστικής κατεύθυνσης διολίσθηση στο σημείο που αναφέρεται η (υποτιθέμενη) “νεοαποικιακή εποχή”

Τα κέντρα κράτησης μεταναστών ως δομή πληθυσμιακής διαχείρισης

Τα κέντρα κράτησης όπως εμφανίζονται στην εποχή μας, ως κέντρα κράτησης μεταναστών, αποτελούν χώρους όπου άντρες, γυναίκες και παιδιά στερούνται την ελευθερία τους για ένα χρονικό διάστημα που ποικίλει από λίγους μή­νες μέχρι 18 ή και περισσότερους. Επίσημα ή ανεπίσημα, λιγότερο ή περισσότερο οργανωμέ­να, τα κέντρα κράτησης είναι χώροι όπου εκτο­πίζονται, για διοικητικούς λόγους, μέλη συγκε­κριμένων πληθυσμιακών ομάδων. Κοινωνικών ομάδων που παράγονται εντός του κυρίαρχου λόγου ως επικίνδυνες για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια, τη δημόσια υγεία και την κοινωνική συνοχή. Που στιγματίζονται ως βάρβαρες και απολίτιστες, ως εισβολείς που απειλούν την εθνική και φυλετική καθαρότητα, ως άχρηστο περίσσευμα το οποίο παρασιτεί και επιβαρύνει το κοινωνικό σώμα. Στις μέρες μας, όλα αυτά τα χαρακτηριστικά συμπυκνώνονται, κατά κύ­ριο λόγο, στη φιγούρα του παράνομου μετανά­στη.

Τα κέντρα κράτησης, ως πολύ συγκεκριμένη τεχνολογία πληθυσμιακής διαχείρισης, επα­νεμφανίζονται μαζικά σε όλον τον λεγόμενο ανεπτυγμένο κόσμο (αλλά και στην περιφέρειά του) τα τελευταία 20 χρόνια ως αναπόσπα­στο κομμάτι των πολιτικών για τον έλεγχο, τη ρύθμιση και την πειθάρχηση των ποικίλων με­ταναστευτικών ροών, είτε σε τοπικό/ εθνικό επίπεδο, είτε σε ευρύτερο/ διακρατικό. Των πο­λιτικών για τη διαχείριση μιας ανθρώπινης κινη­τικότητας που συνεχίζεται να παράγεται μαζικά σε όλη την καπιταλιστική περιφέρεια, αλλά και εντός της καπιταλιστικής δύσης. Άλλοτε στη βάση της ανάγκης, όπως αυτή προκύπτει από τις εντεινόμενες πολεμικές και “αναπτυξιακές” επεμβάσεις της “δύσης” και την πληθώρα των αυταρχικών καθεστώτων, άλλοτε στη βάση της επιθυμίας για μια καλύτερη ζωή, πιο συχνά με μια μίξη αυτών των δύο. Ο έλεγχος αυτής της κινητικότητας, ώστε να περιοριστούν οι κίνδυ­νοι για ένα ευρύ πεδίο σχέσεων εξουσίας και να πολλαπλασιαστούν οι δυνατότητες για μια προσοδοφόρα -υλική και ιδεολογική- αξιοποίη­σή της, είναι πάγιο ζητούμενο για την καπιτα­λιστική διακυβέρνηση. Η προστασία της πολιτι­κής συγκρότησης του έθνους κράτους, η (ανα)συγκρότηση και θωράκιση της ταυτότητας του δυτικού ανθρώπου-πολίτη ως ανώτερου ανθρώπου, φορέα πολιτισμού, επιθυμιών και δικαιωμάτων, η εξυπηρέτηση των απαιτήσεων του παγκόσμιου καπιταλισμού για φθηνή, ευέ­λικτη και πειθαρχημένη εργασία, η υποκειμενο­ποίηση των ίδιων των μεταναστών ως φοβισμέ­νων, ενοχικών και πειθήνιων υποτελών και η απενεργοποίηση των δυνατοτήτων αγώνα που κουβαλούν μαζί τους, συγκροτούν έναν κορμό βασικών στόχων για τις αντιμεταναστευτικές πολιτικές.

Continue reading →

Η επίδειξη δύναμης και πολιτικού εκβιασμού του Σαμαρά, που ολοένα και περισσότερο αποκαλυπτεται ότι είναι φασίστας και ότι αν χρειαστεί θα κυβερνήσει με στολή, ή παρέα με τους μπράβους της νύχτας της ΧΑ, πρέπει να αντιμετωπιστεί ως μια έκφραση της πρωτοβουλίας των κινήσεων που διαθέτει το κεφάλαιο σ’αυτή τη φάση της αναδιάρθρωσης. Πρόκειται για ένα δομικό στοιχείο της συγκυρίας που υπερβαίνει τα πρόσωπα, τα “περιβάλλοντα” ή τις “φράξιες”. Σε τι συνίσταται αυτό το δομικό στοιχείο:

α) Αποτελεί συμπυκνωμένη έκφραση της συνεχώς επιταχυνόμενης τάσης να εμφανίζεται η κοινωνική αναπαραγωγή στο σύνολο της ως καταστολή: Αποφασίζομεν και διατάσσομεν. Αυτό δεν είναι αμελητέο γεγονός όπως μας δείχνει η εντελώς ξαφνική εξέγερση στην Τουρκία. Η δημοκρατία είναι σε κρίση ως διεκδίκηση, παρότι ο δημοκρατικός φετιχισμός του κινήματος δεν αφήνει αυτό το γεγονός να γίνει ορατό δια γυμνού οφθαλμού. Ο Σαμαράς είναι εκλεγμένος και λέει ότι αν δεν συμφωνεί η κυβερνητική πλειοψηφία με τις αποφάσεις του θα πάει σε εκλογές, το πολίτευμα ΕΙΝΑΙ δημοκρατία, και η καταστολή ποτέ δεν ήταν ξένη προς τη δημοκρατία. Το κίνημα μιλώντας για δημοκρατία μεταφράζει το ερώτημα που του θέτει η συγκυρία σε μια γλώσσα που δεν ισχύει πια.

β) Η τάση αυτή είναι η μορφή που παίρνει η αναδιάρθρωση ως κατάργηση της κρατικής  ιδιοκτησίας του κεφαλαίου. Αυτό σημαίνει και δημιουργία νέων πεδίων παραγωγής υπεραξίας αλλά και ιδιωτικοποιημένος δηλαδή πιο πειθαρχικός και σκληρός έλεγχος της αναπαραγωγής του προλεταριάτου. Αυτό είναι απαραίτητο σήμερα από τη σκοπιά του κεφαλαίου, το οποίο τείνει να αναδιαρθρωθεί προς την κατεύθυνση εμβάθυνσης των τάσεων του κύκλου συσσώρευσης. Όμως η μορφή που θα πάρει η αναδιάρθρωση δεν είναι προκαθορισμένη, καθώς το κεφάλαιο δεν είναι μόνο η τάξη του κεφαλαίου, αλλά η σχέση του κεφαλαίου, η αναδιάρθρωση μορφοποιείται συνεχώς από την ταξική πάλη και ανασυγκροτείται η ίδια ως ταξική πάλη με ότι αυτό συνεπάγεται: αιφνιδιασμοί, τακτικές, στρατηγικές, πόλεμος. Αυτό σημαίνει ότι τα πράγματα μπορεί να γίνουν πολύ χειρότερα από όσο φαίνεται να γίνονται αυτή τη στιγμή.

γ) Ο σύγχρονος χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός από τη μία πλευρά κατόρθωσε να καταστήσει α-συστημική κάθε διεκδίκηση, από την άλλη πλευρά όμως έχει καταστήσει το πεδίο του δρόμου, τον “εκτός παραγωγικής διαδικασίας” χώρο και χρόνο, άρα την ίδια την αναπαραγωγή του επικίνδυνη. Αυτός ο κίνδυνος ολοένα και αυξάνεται, η συγχρονία των γεγονότων δεν είναι ποτέ τυχαία, είναι πάντοτε έκφραση μιας δομικής εσωτερικής κίνησης (το αποτέλεσμα βέβαια της συγχρονίας θα είναι αποτέλεσμα του συμβάντος, της  συγκεκριμένης μάχης που παράγεται). Εκείνο που δεν αφήνει περιθώρια ελιγμών στον σύγχρονο χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό είναι ότι η προηγούμενη ακαμψία του, στη φάση της ανόδου του κύκλου του ήταν το στοιχείο της επιτυχίας του. Η ακαμψία και η εκμετάλλευση του κινδύνου ως πεδίου παραγωγής κέρδους σε σύντομο χρονικό διάστημα ήταν ο θρίαμβος του. Σήμερα όμως αυτή η ακαμψία είναι απλώς η άλλη όψη του κινδύνου των ταραχών ως κυρίαρχης πρακτικής της ταξικής πάλης. Η σύγκρουση, παρότι θα είναι διάσπαρτη και πολυεπίπεδη και δε θα μοιάζει με το παρελθόν, είναι αναπόφευκτη…