Η προχθεσινή δολοφονία του 18χρονου Θανάση Καναούτη στο Περιστέρι, αποτελεί ένα συμβάν που από μόνο του είναι αρκετό για να πυροδοτήσει αλυσιδωτές αντιδράσεις. Το πιθανότερο είναι να είχε προκαλέσει  “δυναμικά αντίποινα του δρόμου” αν δεν είχε συμβεί 15αύγουστο. Η δολοφονία δε συνέβη ξαφνικά, δε διέκοψε μια κατά τα άλλα ομαλή καθημερινότητα στα ΜΜΜ. Αποτελεί την κορύφωση μιας σειράς τραμπουκισμών των “κεφαλοκυνηγών”, των φτωχοδιαβόλων φασιστών (ή με φασιστική νοοτροπία) που πολλές φορές τους έχουμε δει να πλακώνονται στο ξύλο για τη λεία των προστίμων μπροστά στον κόσμο, πολλές φορές τους έχουμε ακούσει να λένε στους επιβάτες που μπορούν να τραμπουκίσουν “αν δεν έχεις 36 ευρώ δώσε μου 18 και είμαστε εντάξει”. Όπως η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου ήταν ένα συμβάν που αποτελούσε την κορύφωση της αστυνομικής βίας των περιπολιών στα Εξάρχεια (δεν έχουμε ξεχάσει τον μπάτσο Πατσιά που πυροβόλησε ένα σύντροφο στο πόδι το Σεπτέμβρη του 2007), έτσι και αυτό το συμβάν είναι αποτέλεσμα του ολοένα και πιο σημαντικού ρόλου της καταστολής ως βασικού μηχανισμού της κοινωνικής αναπαραγωγής.

Το συμβάν αυτό όμως αποτελεί ένα μόνο από μια σειρά γεγονότων-συμβάντων που συμβαίνουν ταυτόχρονα το τελευταίο διάστημα (ο πυροβολισμός της νεαρής στο Άργος από τον φασίστα-επιχειρηματία-πατέρα εντάσσεται στα γεγονότα αυτά), με κορυφαίο το ξέσπασμα των προλετάριων μεταναστών στην Αμυγδαλέζα. Το ότι συμβαίνουν αυτά τα γεγονότα μέσα στον Αύγουστο αποτελεί δείκτη της έντασης που κυοφορείται. Η συσσώρευση συμβάντων, η πύκνωση συγκρούσεων σε διαφορετικά μέτωπα δεν είναι ποτέ άσχετη με τη δομή της συγκυρίας. Η συγκυρία είναι ο τρόπος με τον οποίο αναδύονται στην επιφάνεια ταυτόχρονα οι συσσωρευμένες αντιφάσεις. Αυτός ο τρόπος είναι αποτέλεσμα συμπτώσεων, αλλά συμπτώσεων εντός ενός υπαρκτού πλαισίου, και ταυτόχρονα καθορίζει το που θα δοθούν οι μάχες και ποια θα είναι τα ειδικά στρατόπεδα.

Το Κράτος, ο συλλογικός καπιταλιστής, το ξέρει αυτό. Γι’αυτό με βάση την τρέχουσα  στρατηγική έντασης που ακολουθεί, ετοιμάζεται για τα χειρότερα. Ήταν επιλογή του Κράτους να συσσωρευθούν κάποια γεγονότα, όπως οι πρώτες απολύσεις ΔΥ, τον Αύγουστο για να αποφύγει τη μαζικότητα των αντιδράσεων. Εδώ εντάσσεται και η σχεδιαζόμενη εκκένωση της κατειλημμένης ΕΡΤ ανήμερα 15αύγουστο, εδώ εντάσσεται όμως και η (προσωρινή) ακύρωση αυτού του σχεδιασμού, καθώς η στρατηγική της έντασης είναι ευάλωτη στο απρόβλεπτο. Ακόμη και μια δυναμική διαδήλωση συμπαράστασης μερικών εκατοντάδων ατόμων και λίγες συγκρούσεις στο δρόμο με την αστυνομία είναι πλέον “αδιανόητη” κατάσταση για την κοινωνική ειρήνη.

Μετά τον Αύγουστο όμως η κατάσταση θα είναι δύσκολα ελέγξιμη. Στη συσσωρευμένη ένταση προστίθεται σίγουρα η ψήφιση του νόμου για το τέλος της παράτασης άρσης πελιστηριασμών, η ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ (μπορεί και της ΕΥΔΑΠ πιο σύντομα από ότι αναμενόταν), και οι κινητοποιήσεις λόγω απολύσεων στο χώρο της εκπαίδευσης και της υγείας. Η πορεία αυτής της συσσώρευμένης έντασης επικαθορίζεται και από τις διεθνείς εξελίξεις, οι οποίες φαίνεται να οδηγούν και πάλι την ταξική πάλη στην Ελλάδα στο επίκεντρο των συγκρούσεων. Η ύπαρξη “χρηματοδοτικού κενού” επιταχύνει τη διαδικασία επιβολής της αναδιάρθρωσης και ανατρέπει τους σχεδιασμούς του Κράτους (εδώ εντάσσεται και η εξάντληση του πολιτικού κεφαλαίου της “τρικομματικής”).

Η αλλαγή σε σχέση με το 2011 είναι εμφανής. Οι πρόεδροι της ΕΣΕΕ και της ΓΣΕΒΕΕ κατέστησαν σαφές ότι “πρέπει να μειωθούν οι μισθοί των εμπορουπαλλήλων”, συνεπώς η κοινωνική συμμαχία που είχε εμφανιστεί ως άνω και κάτω πλατεία Συντάγματος φαίνεται να διαλύεται πια οριστικά. Φαίνεται πιθανό τα στρατόπεδα που δημιουργούνται να έχουν μια αρκετά καθαρή ταξική χροιά (οι μετανάστες προλετάριοι, οι νέοι που δεν έχουν μέλλον, οι επισφαλείς χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, οι απολυμένοι δημόσιοι υπάλληλοι). Είναι δεδομένο ότι το όποιο ξέσπασμα θα εμφανιστεί έξω από τους χώρους εργασίας. Εαν καταφέρουν να προχωρήσουν μέχρι τις αρχές του 2014 χωρίς νέο μνημόνιο είναι πιθανό το μέτωπο στο οποίο θα ξεσπάσει η καταιγίδα να είναι η ιδιωτικοποίηση του νερού, η οποία είναι η σκληρότερη από όλες τις ιδιωτικοποιήσεις ή η αύξηση του εισιτηρίου στα νοσοκομεία.

Υπάρχει όμως μια δυνατότητα για το Κράτος να διατηρήσει το διαταξικό χαρακτήρα της σύγκρουσης και να συγκροτήσει μια νέα προσωρινή συμμαχία. Το ζήτημα που επιλέχθηκε ξαφνικά να μπει στο κέντρο της δημοσιότητας είναι οι πλειστηριασμοί των ακινήτων. Αν αυτό καταστεί το κεντρικό ζήτημα και κατορθώσουν να βρουν μια λύση στην οποία οι δανειολήπτες που προέρχονται κυρίως από τα μεσαία στρώματα των εργαζόμενων να είναι “ικανοποιημένοι” (μείωση της δόσης με αύξηση των χρόνων αποπληρωμής), τότε είναι πιθανό να υπάρξει μια ακόμη μικρή περίοδος “νηνεμίας”. Γενικότερα συμφέρει το κράτος να παραχθεί ως κεντρικό επίδικο της σύγκρουσης η ατομική ιδιοκτησία και όχι ο μισθός, ή η τιμή ενός καθοριστικού για την επιβίωση των χαμηλότερων στρωμάτων εμπόρευμα, όπως το νερό. Έτσι, ακόμη και το στρατόπεδο που θα αντιδράσει (και μπορεί να αντιδράσει δυναμικά) θα έχει στοιχεία “εθνικής ενότητας”, σεβασμού της ιδιοκτησίας κτλ.

Από την άλλη πλευρά βέβαια, αν αναγκαστούν να πάνε σε μνημόνιο και νέα μείωση του κατώτατου μισθού άμεσα, δηλαδή, το φθινόπωρο, η πολιτική κρίση είναι δεδομένη και οι συγκρούσεις στο δρόμο φαντάζουν αναπόφευκτες. Η διέξοδος των εκλογών παρότι αποτέλεσε δυνατό χαρτί της προηγούμενης φάσης δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Το βαθύ κράτος και σημαντικό τμήμα του μεγάλου κεφαλαίου δε φαίνεται καθόλου πεπεισμένο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τη δυνατότητα να συνεχίσει την αναδιάρθρωση έστω με πιο ήπιους όρους και πιο χαμηλές ταχύτητες.

Βρισκόμαστε σε μια συγκυρία “αδιεξόδου” ανάλογη με αυτή του φθινοπώρου του 2011, αλλά η εκμετάλλευση ως αντίφαση παίζει ακόμη πιο κεντρικό ρόλο σήμερα πλέον. Η Αίγυπτος (αλλά και πολλά άλλα ιστορικά παραδείγματα του παρελθόντος, όπως η Γιουγκοσλαβία και η Αλγερία) μας δείχνουν ότι το Κράτος θα κάνει τα πάντα για να καταστήσει κεντρική μια άλλη αντίφαση που είναι περισσότερο διαχειρίσιμη. Οι εκλογές έχουν το πλεονέκτημα της ενσωμάτωσης της ταξικής αντίφασης στο κράτος, σε σύγκρουση δεξιάς-αριστεράς, αλλά η αριστερά δε θεωρείται “ώριμη” όπως είπαμε πριν. Αν οι εκλογές δεν προκριθούν ως λύση, η διέξοδος που φαίνεται πιθανή είναι η κεντρικοποίηση του ζητήματος των μεταναστών σε συνδυασμό με την “πολιτικοποιημένη” καταστολή, η προώθηση μιας αντζέντας έκτακτης ανάγκης.

Η επιβολή μιας “προσωρινής” κατάστασης έκτακτης ανάγκης (περιστολή άρθρων του συντάγματος, απαγόρευση του συνέρχεσθαι στο κέντρο της πόλης), με βάση την οποία θα καταστέλλονται οι μετανάστες χωρίς χαρτιά και τα “άκρα” (μέχρι και αντι-ΧΑ ρητορεία μπορεί να χρησιμοποιηθεί αν χρειαστεί) με κάποια μορφή νέας τεχνοκρατικής κυβέρνησης δεν πρέπει να αποκλείεται σ’αυτήν την περίπτωση. Κρίσιμο ζήτημα στην περίπτωση αυτή αποτελεί η πιθανή άμεση καταστολή του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ (π.χ. κλείσιμο του ραδιοφωνικού του σταθμού) και η αντίδραση σ’αυτήν. Η μεγάλη περαιτέρω όξυνση της καταστολής όμως σε αυτή τη φάση θα έχει ως αποτέλεσμα την όξυνση της βίας γενικότερα. Αυτό θα σημαίνει όμως ότι έχουμε διαβεί το ρουβίκωνα με ότι αυτό συνεπάγεται…

Αναδημοσίευση παλιότερου (απρίλιος 2012) κειμένου από clandestina

Μια προσπάθεια ερμηνείας ενός στημένου παιχνιδιού 
με περισσευάμενους, αναλώσιμους, μετανάστες και φασίστες

Στις 26 Μαρτίου ο υπουργός «προστασίας του πολίτη» Χρυσοχοΐδης ανακοινώνει την ίδρυση 30 κέντρων κράτησης μεταναστών, συνολικής χωρητικότητας 30.000 κρατουμένων (αριθμός υπερδιπλάσιος των φυλακισμένων στο ήδη υπερκορεσμένο «σωφρονιστικό» σύστημα στην Ελλάδα).
Στις 31 Μαρτίου ο υπουργός υγείας Λοβέρδος αναφέρεται σε υγειονομική βόμβα (η ίδια έκφραση που είχε χρησιμοποιήσει και στην απεργία πείνας των 300 μεταναστών εργατών) και ανακοινώνει την κράτηση επ’ αόριστον των μεταναστών που αποτελούν «δημόσιο κίνδυνο».
Τα επιχειρήματα τα γνωστά:
– Η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη λόγω «απουσίας μεταναστευτικής πολιτικής».
– Η Ελλάδα δεν χωράει τόσους μετανάστες.
– Οι μετανάστες αποτελούν απειλή για τη δημόσια υγεία.
– Οι μετανάστες αυξάνουν την εγκληματικότητα, καθώς προέρχονται από χώρες όπου «η ανθρώπινη ζωή δεν έχει τόση αξία όσο στην πολιτισμένη Δύση».
– Οι μετανάστες καταστρέφουν το κέντρο της Αθήνας.
Για κάποιες μέρες η δημόσια συζήτηση μονοπωλείται από τις εξαγγελίες των δύο υπουργών και τις αντιδράσεις των κατοίκων των περιοχών για τις οποίες εξαγγέλθηκε η κατασκευή των κέντρων κράτησης, αφού «δεν θέλουν οι περιοχές τους να γίνουν χωματερές για τα σκουπίδια της Αθήνας».
Tο κλίμα άλλαξε για λίγο με την αυτοκτονία του 77χρονου συνταξιούχου Δημήτρη Χριστούλα μπροστά στο ελληνικό κοινοβούλιο και τον βαρύ τραυματισμό του Μάριου Λώλου, προέδρου της ένωσης φωτορεπόρτερ, από επίθεση των ΜΑΤ κατά τη διάρκεια κινητοποιήσεων διαμαρτυρίας που καταστάλθηκαν βίαια. Ωστόσο το θέμα επανέρχεται, καθώς η (νεοναζιστική) ακροδεξιά πλασσάρεται επίμονα στο δημόσιο λόγο ως «λύση στην οποία καταφεύγουν οι κάτοικοι γειτονιών της Αθήνας» οι οποίοι «αντιμετωπίζουν αξεπέραστα προβλήματα εξαιτίας της παρουσίας των μεταναστών» και «δεν έχουν σε ποιον άλλο να στραφούν» αφού «η αστυνομία απουσιάζει» και η μόνη διέξοδος είναι οι περιπολίες των νεοναζί. Τελικά η δημόσια συζήτηση μετατοπίζεται προς την ακροδεξιά «αφού πρέπει να ληφθούν άμεσα μέτρα για να αποτραπεί η άνοδος της ακροδεξιάς».
Οι αιτιάσεις περί «υγειονομικής βόμβας» απαντήθηκαν άμεσα από το (κρατικό) ΚΕΕΛΠΝΟ, ενώ το ανεφάρμοστο και αναποτελεσματικό (ως προς τους διακηρυγμένους στόχους του) του μεγαλόπνοου σχεδίου Χρυσοχοΐδη-Λοβέρδου καταδείχθηκε από ανακοινώσεις της Διεθνούς Αμνηστίας, μελών της Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, ακόμα και από αξιωματούχους της Ε.Ε.
Πολλοί μίλησαν για ένα προεκλογικό τρυκ. Στο κείμενο που ακολουθεί θα καταδείξουμε ότι όχι απλά δεν έχουμε να κάνουμε με «απουσία μεταναστευτικής πολιτικής» αλλά αντιθέτως πρόκειται για μια στοχευμένη πολιτική επιλογή, στο πλαίσιο της «δημιουργικής καταστροφής» και της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης.
Συγκεκριμένα, θα επιχειρηματολογήσουμε για το ότι αυτή η κρατική επιλογή:
– αχρηστεύει εργατικό δυναμικό
– θέτει τους μετανάστες σε καθεστώς ομηρίας από τις μαφίες
– παράγει απόγνωση σε γειτονιές της Αθήνας
– διοχετεύει συνολικά στη χώρα τη δυσαρέσκεια από την οικονομική κατάσταση σε ιδεολογίες μισαλλοδοξίας
– γεννάει φασιστικές πολιτοφυλακές με κοινωνική υποστήριξη
– τελικά διαμορφώνει μια μόνιμη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, στο πλαίσιο της οποίας οι Έλληνες έχουν να χάσουν πολύ περισσότερα από ό,τι οι μετανάστες.
Επίσης θα επιχειρήσουμε μια απάντηση στα (παρα)κρατικά επιχειρήματα («δεν χωράνε», «είναι εκατομμύρια», «Δουβλίνο ΙΙ», «έλλειψη ευρωπαΐκής αλληλεγγύης», «παρεμπόριο», «εγκληματικότητα») και θα διατυπώσουμε παρατηρήσεις για τις στάσεις όσων βρίσκονται από την πλευρά της κοινωνικής δικαιοσύνης και απελευθέρωσης.

Εισαγωγικές παρατηρήσεις

Για αρκετές ημέρες βομβαρδιστήκαμε με μια αληθοφανή επιχειρηματολογία διανθισμένη με χονδροειδέστατα ψέματα.
Ο δημόσιος λόγος δεν έθεσε κανένα από τα ερωτήματα που είναι απαραίτητα για να αναλυθεί το «πρόβλημα»:
Γιατί στοιβάζονται τόσοι άνθρωποι στην Αθήνα; Ποιοι είναι υπεύθυνοι; Ποιοι επωφελούνται; Ποιές πολιτικές επιλογές εξυπηρετεί αυτή η συσσώρευση; Ποιες κοινωνικές μεταβολές προωθούνται;
Η προπαγάνδα πάντα απευθύνεται στο θυμικό και όχι στη λογική, πρέπει να φαντάζει ως η μόνη αλήθεια και όσοι αντιπαρατίθενται σε αυτή να παρουσιάζονται ως μη ρεαλιστές.
Το λεγόμενο μεταναστευτικό πρόβλημα προβλήθηκε με τον ίδιο παράλογο τρόπο με τον οποίο όσα συνέβησαν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα παρουσιάστηκαν όχι ως αποτέλεσμα της δομικής αναδιάρθρωσης που επιβάλεται στην Ελλάδα-πειραματόζωο, αλλά επειδή οι Έλληνες είναι τεμπέληδες, έχουμε 1.500.000 δημόσιους υπάλληλους, οι πολιτικοί είναι κλέφτες, το σύστημα υγείας ξοδεύει πολλά για να περιθάλπτει τους μετανάστες κλπ.
Έτσι, όπως ένας εκπρόσωπος του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου επελέγη ως πρωθυπουργός για να μας σώσει από τις επιθέσεις του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, μια παρακρατική οργάνωση με κυπατζίδικο παρελθόν και συμμετοχή σε μαφιόζικες συμμορίες και «δουλειές της νύχτας» παρουσιάζεται ως σωτήρας από τις μαφιόζικες συμμορίες και την εγκληματικότητα.
Το γεγονός ότι συνταξιούχοι ωθούνται στην αυτοκτονία και η ευκολία με την οποία τα ΜΑΤ ανοίγουν κεφάλια φωτορεπόρτερ έχει άμεση σχέση με τη δημαγωγία για το μεταναστευτικό, την οποία διαδέχθηκε η δημαγωγία για την «εντυπωσιακή αύξηση της δημόσιας απεύθυνσης των νεοναζί».
Εμπροσθοφυλακή αυτής της λαθροχειρίας ήταν τα ΜΜΕ, τα οποία επιδόθηκαν σε μια κλασική ρητορική κατασκευής εξιλαστήριων θυμάτων.

Οι κραυγές των ΜΜΕ

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι μέσα σε ολιγόλεπτα ρεπορτάζ οι αναγγελθέντες χώροι κράτησης αναφέρονταν εναλλάξ ως στρατόπεδα συγκέντρωσης, «κλειστοί χώροι φιλοξενίας»(!), κέντρα υποδοχής ή κέντρα μεταναστών. Η ανάγκη για «τελική λύση» πλασσάρεται ανακατεμένη με φτιασίδια ανθρωπισμού και δημοκρατίας.
Τα πλάνα αστυνομικών να εφορμούν με σκυλιά, το ζουμάρισμα σε χειροπέδες περασμένες σε «μελαψούς» και η επαναλαμβανόμενη ως εφιαλτική ηχώ κραυγή «λαθρομετανάστες» σε τι άλλο αποσκοπούν από το να αποστερήσουν τους μετανάστες από την ανθρώπινη ιδιότητα και να τους μετατρέψουν σε θηράματα για τους κυνηγούς κεφαλών;
Αν θα μπορούσε κανείς να κατανοήσει την υιοθέτηση ρατσιστικού λόγου από ανθρώπους που ζούνε σε υποβαθμισμένες περιοχές της Αθήνας, πώς εξηγείται το γεγονός ότι σε όλη την ελληνική επικράτεια, άνθρωποι οι οποίοι κάνουν μέρες και βδομάδες να δουν μετανάστη, οικειοποιήθηκαν με χαρακτηριστική ευκολία τη δημαγωγία του μίσους;
Μπορεί να μοιάζει προφανές, αλλά είναι ταυτόχρονα αναγκαίο να επαναλαμβάνεται αδιάκοπα το γεγονός ότι σε κάθε περίοδο κρίσης χρειάζονται δημόσια θύματα.
Αν τα σύγχρονα ΜΜΕ υπήρχαν στους προηγούμενους αιώνες, θα μας παρουσίαζαν αποκαλυπτικά ρεπορτάζ για το πώς οι γυναίκες στην πυρά, οι μάγισσες, συνουσιάζονταν με το διάβολο, θα πρόβαλαν εμπεριστατωμένες έρευνες που αποδεικνύουν ότι οι ινδιάνοι δεν έχουν ψυχή και η εξόντωσή τους είναι χριστιανικό καθήκον, θα ακούγαμε επαναλαμβανόμενα ότι οι εβραίοι πίνουν το αίμα μωρών κλπ.

Continue reading →

Προχθές το απόγευμα έγινε έξω από το βιβλιοπωλείο “Ευριπίδης” στο Χαλάνδρι μια κινητοποίηση του ΣΥΒΧΑ και αλληλέγγυων συντρόφων της Ρ. Η Ρ. αποτελεί τυπική περίπτωση απόλυσης στην Ελλάδα της σκληρής αναδιάρθρωσης των μνημονίων. Δούλευε στο βιβλιοπωλείο αυτό για έξι χρόνια και το αφεντικό του “Ευριπίδη” την έδιωξε την Παρασκευή 19/7 για δύο λογους: γιατί ήταν “ακριβη” γι’αυτόν και γιατί είναι ενεργό μέλος του σωματείου. Το αφεντικό, που είναι βέβαια “εναλλακτικός” και άτομο “της κουλτούρας και του πολιτισμού”, την έχει κοπανήσει για μερικές μέρες ώστε να μην ενοχληθεί από όλη αυτή τη φασαρία και να μη στεναχωρηθεί βλέποντας το μαγαζί του άδειο από πελάτες και περικυκλωμένο από αλληλέγγυους προλετάριους, που επικοινωνούν στους δυνητικούς πελάτες του τι κάνει στις εργαζόμενες που εκμεταλλεύεται για να αυξήσει την κερδοφορία του.

Στη “συζήτηση” που έγινε ανάμεσα σε μέλη του σωματείου και αλληλέγγυους με την αντικαταστάτρια του αφεντικού και το ρουφιάνο υπάλληλο/προιστάμενο, ο οποίος αρχικά είχε το θράσος να σκίσει το κείμενο που μοιραζόταν στους άλλους υπαλλήλους, αποδεικνύοντας τη φασιστική νοοτροπία του, ακούστηκαν διάφορα ωραία, ότι θα ήταν καλύτερα να “βάλουμε τους αλληλέγγυους στην αποθήκη” κτλ. Αλλά θα ασχοληθούμε με το πιο σημαντικό από όσα ακούστηκαν κατά τη γνώμη μας. Η αντικαταστάτρια του “λούη” αφεντικού είπε ότι “η απόλυση της Ρ. ήταν αναγκαία για την επιβίωση της επιχείρησης”.

Ο φετιχισμός του κεφαλαίου (δηλαδή η μόνη έγκυρη πραγματικότητα) μας επιβάλει να αναρωτηθούμε: Λέει αλήθεια ή ψέματα; Όντως θα έκλεινε ο “Ευριπίδης” αν δεν απέλυε σήμερα τη Ρ. και αύριο την κάθε εργαζόμενη που γουστάρει;  Η απάντηση είναι αντικειμενικά όχι. Όχι, γιατί ο “Ευριπίδης” άνοιξε μέσα στην κρίση κι άλλο μαγαζί και μάλιστα στην Κηφισιά και παρότι είχε να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό του πάμπλικ που άνοιξε πρόσφατα στο χαλάνδρι. Η ερώτηση όμως που μας αναγκάζει η κυρίαρχη καπιταλιστική ιδεολογία να απαντήσουμε είναι λάθος στη βάση της. Όταν το αφεντικό λέει ότι δεν μπορεί να “επιβιώσει”, δεν εννοεί την επιβίωση όπως εμείς. Το αφεντικό δεν επιβιώνει με τα κέρδη του όπως εμείς με το μισθό μας. Ο μισθός είναι το “καλάθι των εμπορευμάτων” που χρειαζόμαστε για να μπορούμε να ξαναπάμε την άλλη μέρα στη δουλειά. Τα λεφτά που βγάζει το αφεντικό από την εκμετάλλευση μας έχουν διαφορετική λειτουργία από το μισθό μας, είναι κεφάλαιο. Κεφάλαιο σημαίνει ότι τα λεφτά του πρέπει να γίνονται συνεχώς περισσότερα ώστε να μπορεί να “επιβιώσει” ως κεφάλαιο, δηλαδή να μεγεθυνθεί, να βγάζει από το χρήμα του ολοένα και περισσότερο χρήμα.

Το ερώτημα δεν είναι πόσο άπληστος είναι το αφεντικο του κάθε “Ευριπίδη”. Το ερώτημα είναι γιατί να μην απολύσει την κάθε εργαζόμενη του, που παίρνει μισθό ένα αστρονομικό ποσό 700-800 ευρώ, όταν μπορεί στη θέση της να πάρει μια άλλη με 480 ευρώ; (κάτι που στην περίπτωση της Ρ. είχε ήδη κάνει ο πονηρός, εναλλακτικός και πρώην χίπης αφεντικός του Ευριπίδη και είχε φροντίσει φυσικά να εκπαιδεύσει την καινούργια υπάλληλο η Ρ. πριν την απολύσει). Γιατί να μην αυξήσει την υπεραξία που παράγεται από τις εργαζόμενες του, γιατί να μην ανοίξει και ένα μαγαζί ακόμη; Γιατί να αφήσει τον τομέα της κουλτούρας και του πολιτισμού στα χέρια του “μεγάλου” καπιταλιστή πάμπλικ ( ο οποίος έτσι κι αλλιώς έχει τους πιο φτηνούς εργαζόμενους); Γιατί να μην ευημερήσει κι αυτός ένας μικρός και “ποιοτικός” καπιταλιστής που “κάνει καλά τη δουλειά του” και του δίνεται χώρος τώρα μέσα στην κρίση που κλείνουν τα άλλα μικρά κεφαλαιάκια να χωθεί στα πόδια των μεγάλων; Αν δε θέλουμε να πέσουμε στην ηθική αντιμετώπιση των πραγμάτων, η απάντηση είναι: Πράγματι, γιατί όχι;

Το κεφάλαιο έχει το δικό του δίκιο από την πλευρά του και μεις οι προλετάριοι και προλετάριες το δικό μας δίκιο. Δεν υπάρχει “αλήθεια”, υπάρχει μια μάχη που δίνεται συνεχώς ανάμεσα σ’αυτά τα “δίκια” και ποτέ δεν πρόκειται να τελειώσει όσο το κεφάλαιο παραμένει κεφάλαιο και εμείς παραμένουμε εργαζόμενοι, δηλαδή, “φορείς εργασιακής δύναμης”, “μεταβλητό κεφάλαιο”.

Ο μόνος λόγος στη συγκεκριμένη περίπτωση να μην απολύσει τελικά ο “μπουχός” αφεντικό του Ευριπιδη τη Ρ. είναι να φοβηθεί το συσχετισμό. Να ξέρει ότι θα χάσει πολλά λεφτά στην περίοδο λίγο πριν ανοίξουν τα σχολεία, να ξέρει ότι το όνομα του στην πιάτσα των ευαίσθητων πελατών-αναγνωστών θα αμαυρωθεί και άρα θα χάσει και μελλοντικά λεφτά (εχτές, από ότι μάθαμε, πολλοί περαστικοί είπαν: αφού είναι έτσι ΔΕΝ ΞΑΝΑΠΑΤΑΜΕ στον Ευριπίδη), να ξέρει ότι αν βάλει κάτω το excelάκι του που  εμπιστεύεται πιο πολύ κι από τον εαυτό του, αυτό θα του απαντήσει ότι καλύτερα είναι να ξαναπροσλάβει τη Ρ., κι ας είναι μέλος του σωματείου, κι ας κάνει απεργίες, να ξέρει γενικότερα, δηλαδή, ότι “καλύτερα να μη μπλέξει μ’αυτούς”. Και να κάνει ότι έκανε και την προηγούμενη φορά που πήγε να απολύσει μια συνάδελφο της Ρ. Να αναγκαστεί να την ξαναπροσλάβει γιατί με βάση τους συσχετισμούς αυτό θα είναι πλέον το “συμφέρον” του. Το αποτέλεσμα λοιπόν θα κριθεί από αυτή τη μάχη, και δεν είναι σίγουρο ποιο θα είναι. Εξαρτάται από πολλούς παράγοντες πόσο μπορεί να το τραβήξει το “μικρό” κεφάλαιο του “Ευριπίδη” που ολοένα και μεγαλώνει από την εκμετάλλευση της Ρ. και των συναδέλφων της.

Οι περισσότερες όμως προλετάριες και προλετάριοι που απολύονται δεν είναι μέλη του σωματείου. Φεύγουν με σκυφτό το κεφάλι και ψάχνουν αλλού για δουλειά με 480 ευρώ πλέον. Γιατί τόσο κοστολογεί πια το τομάρι μας το κεφάλαιο. Για όλες αυτές και όλους αυτούς, για όλους μας, λοιπόν, δεν πρέπει να εστιάζουμε στον κάθε καπιταλιστή και το πόσο άπληστος είναι. Στη φάση που βρισκόμαστε δεν πρέπει να περιμένουμε τίποτα άλλο, από τη συνέχιση και την ένταση του πολέμου εναντίον μας. Κι αν υπάρχει περίπτωση να βγούμε εμείς κερδισμένοι από τον πόλεμο αυτό, θα είναι μόνο αν ο εχθρός που πολεμάμε γίνει το κεφάλαιο συνολικά, το κεφάλαιο σαν κοινωνική σχέση. Η κατάργηση της εκμετάλλευσης, η κατάργηση του κοινωνικού μας ρόλου, είναι η μόνη κατάσταση που μπορούμε σήμερα να πούμε ότι είναι “νίκη”.

αναδημοσίευση από feminismandthelaw

– The case of HIV-infected prostitutes in Athens.

Aristotle University of Thessaloniki, school of law.

In conditions of severe economic crisis such as the one greek society is experiencing during the last 3 years, social tension and antagonism tend to sharpen, quite obviously revealing, how all forms of violence are being created and reproduced. Under these conditions, intensified gender-based violence, that permeates social relations of gendered subjects, would inevitably occur.

This essay deals with the role of the greek media in maintaining and intensifying this kind of violence through the constitution of gender identity and the reproduction of gender roles. I use as example the media coverage of the existence of HIV-positive prostitutes in Athens, on May 2012.

At first, I attempt a description of the historical and social context in which the news aired and I thoroughly delineate the sequence of events as presented by the greek media. Furthermore, I use the text analysis as a tool, as it is being understood in the context of post structuralist thought. I specifically present a general overview of the mass media headings of this period of time and I analyze an article from a nationwide circulation newspaper.

Moreover, I comment on the way public health was used as a tool to demonize certain behaviors and characteristics and I proceed by focusing on how the mass media represented identities as woman/ mother, woman/ wife, woman/ sex worker, woman/ immigrant on one side, and man/ straight /white/ middle class/ sex client/ family man, on the other.

By using these tools, I prove that gender and gendered subject is not a natural condition, but a result of violent cultural production. The identities of men and women (and the roles that they entail), as experienced in competitive relations, are a result of social actions, reactions and interactions. The role of the media is crucial in this process, as they express the dominant discourse, reproduce gender roles, construct gendered subjects and abjects, design human and non human zones, as well as bound and fence gender relations and bodies, thus eventually managing to control them.

Continue reading →