Tag Archives: ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ

Σημείωμα προς αυτούς και αυτές που έχουν βαρεθεί να μετράμε ήττες

Leave a reply

M028F06BNS40

 Παρά τον άκρατο, σε ορισμένα σημεία, “υποκειμενισμό” του, το κείμενο αυτό των συντρόφων-ισσών από τη φάμπρικα υφανέτ θέτει όλα τα βασικά ζητήματα και το κυριότερο, αμφισβητεί ρητά την απο πολλούς θεωρούμενη ως αναγκαία “ενότητα των εργαζόμενων” για να ξεπεράσει η ταξική πάλη τα σημερινά όρια της: “[…] η ρήξη μεταξύ των απολυμένων που θέλουν να αμφισβητήσουν βεβαιότητες, να ανοίξουν τον αγώνα τους και να συναντηθούν με άλλους αγωνιζόμενους, και αυτών που μόνο τους αίτημα είναι να μην αλλάξει τίποτα, είναι εκ των ων ουκ άνευ για οποιαδήποτε θετική εξέλιξη του αγώνα[…]”. 

Ολόκληρο το κείμενο, αναδημοσιευμένο από το indymedia:

Με αυτό το κείμενο δεν φιλοδοξούμε να προσθέσουμε άλλη μια αφήγηση στα τόσα που έχουν γραφεί γύρω από την παύση της λειτουργίας της ΕΡΤ και την απόλυση 2500 και πλέον εργαζομένων, όπως και την ουσιαστική επικύρωσή της από το περίφημο ΣτΕ. Ο βοναπαρτισμός της εξουσίας και η ολοένα πιο αυταρχική διαχείριση της κρίσης, όσο σοκ-αριστικά κι αν εκδηλώνονται, όσες οδυνηρές επιπτώσεις κι αν έχουν για τις ζωές μας, δεν πρέπει πια να εκπλήσσουν κανέναν. Μπορεί τα γεγονότα της ΕΡΤ να μας έπιασαν γι’ άλλη μια φορά εξ απήνης, αυτό όμως δε σημαίνει πως ήταν ξαφνικά, πόσο μάλλον ότι έχουν να κάνουν με κάποια εκτροπή της δημοκρατίας ή κάποιο καπρίτσιο του Σαμαρά.

 Και για του λόγου το αληθές, ποιος δε θυμάται τι έχει προηγηθεί της τελευταίας αυτής φάσης του δράματος[Υποσημείωση]; Ποιος μπορεί να αγνοεί μετά από όλα αυτά τον κεντρικό ρόλο που το μετασχηματισμένο ελληνικό κράτος-κρίσης παίζει σε εκείνες τις διαδικασίες που συνθέτουν την κεφαλαιοκρατική αναδιάρθρωση: εκκαθαρίσεις στα αντιπαραγωγικά και πλεονάζοντα κομμάτια, νέα πεδία παραγωγής υπεραξίας, γκρεμοτσάκισμα  της αξίας της εργασιακής δύναμης, ένταση των έμφυλων διαχωρισμών, κατασταλτική διαχείριση όσων δε χωράνε ή δεν υπακούν στα παραπάνω.

Continue reading →

A Brazilian Autumn?

Leave a reply

Αναδημοσίευση από jacobinmag

6.21.13

The movement is battlefield, highlighting all the contradictions of Brazilian society.

 

9097435128_19a982c454 

For more than a week Brazilian workers have taken to the streets. Yesterday, the country witnessed its biggest demonstrations since the fall of the dictatorship. But the situation on the ground has confounded many international commentators.

Interviewing for Jacobin, Mark Bergfeld sheds light on new developments with Miguel Borba de Sa — a university lecturer at the Federal University of Rio de Janeiro. He is the author of Bolívia – Passos das revoluções and has written extensively on indigenous struggles in Latin America.

Mark Bergfeld is a socialist activist in London. He was a leading participant of the UK student movement in 2010.

Mark Bergfeld: How could a twenty-cent increase in bus fares spark protests in more than 100 towns and cities across Brazil?

Miguel Borba de Sa: In his book, The Road To Serfdom the Austrian economist Friedrich Hayek wrote that there are two areas that one cannot leave to the competitive principle: transport and the environment. Brazil’s bourgeoisie consistently fails to understand this.

In the last ten years transportation has become a lucrative business for the Brazilian elite and local government officials. Enterprises and corporations bid for local routes and lines. Local government officials cosy up to the bus companies for benefits.

Here in Brazil, transport costs cut into workers’ wages far more than other utilities such as electricity or water. Fares have risen faster than inflation. An average workers’ wage is 650 Brazilian real. A bus ticket is 2 real. This private-public relationship has broken down.

The movement we see on the streets today actually started in Porto Alegre. People protested the fare increase two months ago. The police turned violent. Public outrage followed and the hike was halted. Was it a victory? No! The money for the bus company was raised by exempting the local bus company from future tax payments. In Rio, for every real I pay for a ticket the local authorities adds the same amount in subsidies or tax exemption.

At the same time the huge infrastructure projects like the Confederation Cup, the Pope’s visit later this year, the FIFA World Cup have displaced poor people from the city center and, in many cases, even cut them off from public transport. Dissatisfaction and “unfairness” have been simmering on Facebook, in the popular neighbourhoods and among working class youths. Radicalization and marginalisation have gone hand in hand. Now there is collective rage.

Continue reading →

Θέαμα και γενοκτονία: Το Μουντιάλ του 2014 και οι Ολυμπιακοί του 2016 στη Βραζιλία

Leave a reply

Αναδημοσίευση από contrainfo

Μερικά λόγια για την κατάσταση στο Ρίο ντε Ζανέιρο από μία αναρχική προοπτική

Το ακόλουθο κείμενο αντανακλά το συλλογικό προβληματισμό διαφόρων ατόμων που συμμετέχουν στην αναρχική κατάληψη Φλορ ντου Ασφάλτου, η οποία βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα των σχεδίων αστικής ανάπλασης και της ακόλουθης σκλήρυνσης της καταστολής στο Ρίο ντε Ζανέιρο.

Έχει ως στόχο να συμβάλει, από μία αναρχική οπτική, στη διευκρίνιση των διαδικασιών ποινικοποίησης της φτώχειας και της κηρυγμένης κρατικής βίας απέναντι στα κινήματα αντίστασης που εξεγείρονται ενάντια σε αυτά τα σχέδια.

Αυτό που λειτούργησε ως κίνητρο για την ανάπτυξη του συγκεκριμένου έργου είναι η δύναμή του να προσθέσει περισσότερα στοιχεία στις συζητήσεις που έχουν ήδη ξεκινήσει στο Ρίο ντε Ζανέιρο και άλλες πόλεις, έτσι ώστε να δοθεί η ευκαιρία και σε άλλους ανθρώπους, που δεν έχουν ζήσει στο πετσί τους αυτή την πραγματικότητα, να ανασάνουν τελικά λίγο από τον αέρα αυτών των γεγονότων. Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία προκύπτει επίσης από την πρόθεση της συνεισφοράς στον κοινωνικό πόλεμο, μιας και οι στρατηγικές της ιεραρχικής εξουσίας εδώ και αιώνες αναπαράγονται και επαναλαμβάνονται σε διαφορετικές περιοχές και χρονικές περιόδους.

Τελικά πιστεύουμε πως αυτό που ζούμε σήμερα εδώ μπορεί να μην είναι τίποτα παραπάνω από ένα προχωρημένο στάδιο της εγγενούς ασθένειας των μεγαλουπόλεων, τουλάχιστον όσον αφορά τα εδάφη που ελέγχονται από το βραζιλιάνικο κράτος.

Θέαμα και γενοκτονία

Το Ρίο ντε Ζανέιρο αποτελεί το μελλοντικό κέντρο διεξαγωγής του Μουντιάλ του 2014 και των Ολυμπιακών αγώνων του 2016 και μια εμβληματική μητρόπολη αναδυόμενη από ένα παραδείσιο και θαυμαστό οικοσύστημα (1). Είναι εδώ όπου σε κάθε σπιθαμή των δρόμων και των γειτονιών φανερώνονται οι εγγενείς αντιθέσεις του βασιλείου του εμπορίου: Απλωμένη σε διάφορες ζώνες της πόλης απαντάται η εκκωφαντική φτώχεια, η βαθιά παρακμή και η ωμή ανυπαρξία διαχείρισης ενώ στον αντίποδα, σε άλλες περιοχές, το λούσο της υγιεινής ντύνει το επιφανειακό σκηνικό προσομοίωσης μιας καταναλωτικής και άνετης ζωής, συνεχώς παρακολουθούμενης από κάμερες και φανερή αστυνόμευση. Αυτός ο τόπος τόσων ιστοριών και τόσων τραυμάτων, γνωστών ως κομμάτι της αποκαλούμενης «γενικής ιστορίας της Βραζιλίας», αποτελεί το πάλκο που εμφανίζεται ο ακραίος χαρακτήρας της πόλης και που μόνο εδώ μπορεί κανείς να τον ζήσει, τουλάχιστον σε αυτή την ένταση.

Σύμφωνα με το Δείκτη Ανθρώπινης Ανάπτυξης (ΔΑΑ) –συγκριτικό διεθνές μέτρο για την κατάταξη της οικονομικής «ανάπτυξης» σε κάθε τόπο– στην πόλη του Ρίο ντε Ζανέιρο συνυπάρχουν μερικές από τις πιο πλούσιες συνοικίες στον κόσμο, αντίστοιχες των πιο εύρωστων ευρωπαϊκών χωρών, ενώ την ίδια στιγμή πολλές φαβέλες παρουσιάζουν ένα δείκτη ισοδύναμο με αυτόν των πιο φτωχών χωρών της αφρικανικής ηπείρου. Οι ρίζες αυτής της κατάστασης μπορούν να εντοπιστούν στο ότι το Ρίο ήταν πάντα μια πόλη όπου συνυπήρχε ο ακραίος πλούτος και η ακραία φτώχεια, όντας ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια πώλησης απαχθέντων ανθρώπων από την Αφρική ως σκλάβων. Εκτός αυτού, υπήρξε για 12 χρόνια η πρωτεύουσα της πορτογαλικής αυτοκρατορίας και, μετά την «ανεξαρτησία» η πρωτεύουσα του βραζιλιάνικου κράτους ως τα μισά του 20ού αιώνα. Αν πριν οι αντιθέσεις εντοπίζονταν ανάμεσα στα παλάτια των ευγενών και στις σενζάλας (τρώγλες όπου έμεναν σε μεγάλες ομάδες οι μαύροι σκλάβοι τον καιρό της δουλείας) και στους λοιπούς θύλακες των μαύρων, σήμερα εκδηλώνονται ανάμεσα στις πάμπλουτες γειτονιές –ισάξιες του Μπέβερλυ Χιλς– και στις αμέτρητες φαβέλες.

Continue reading →

Μαύρη οθόνη

1 Reply

black_screen_ubuntu_troubles 

[…] σχεδόν κανείς δεν αναφέρεται στον ακατάπαυστο λόγο της κρατικής τηλεόρασης σχετικά με την απειλή που συνιστούν οι «λαθρομετανάστες», οι τοξικοεξαρτημένοι, οι κουκουλοφόροι, οι απεργίες, οι διαδηλώσεις, για την Ελλάδα, την ελληνική οικογένεια, τη δημόσια υγεία, την εθνική οικονομία. Η ασταμάτητη προβολή και υποστήριξη της στρατιωτικής διαχείρισης του πολυεθνικού προλεταριάτου, των επιχειρήσεων «σκούπα» και των στρατοπέδων συγκέντρωσης, δεν υπάγεται στην κατηγορία του «πολιτισμού». Αυτό είναι απλή, καθημερινή ενημέρωση. «Πολιτισμός» είναι ο Κότσιρας και ο Ράμφος. Αλλά αν υπάρχει κάτι που αξίζει, πράγματι, το όνομα «πολιτισμός των κρατικών μέσων ενημέρωσης», αυτό είναι η ανέφελη, απλή και καθημερινή, συνύπαρξη στρατοπέδων συγκέντρωσης και καλλιεργημένων ανθρώπων[…]

Ολόκληρο το κείμενο που μας έστειλε ο σύντροφος Taco:

Το καλοκαίρι του 1952 ο Guy Debord παρουσίασε μια ταινία που συνδύαζε τη φωνή με τη σιωπή πάνω σε μια οθόνη άλλοτε λευκή και άλλοτε μαύρη. Η πρώτη προβολή του φιλμ υπήρξε, όπως μπορεί εύκολα να γίνει κατανοητό σήμερα, ταραχώδης. Ένας κινηματογράφος χωρίς εικόνες, και μάλιστα χωρίς ήχο, είναι προφανώς ένα οριακό εγχείρημα, κάτι που δεν είναι καν βέβαιο ότι μπορεί να ονομάζεται κινηματογράφος. Διαμέσου της προβολής της στη σκοτεινή αίθουσα, η ταινία (;) ανακοινώνει με κινηματογραφική μορφή το τέλος του κινηματογράφου. Επρόκειτο για μια αρκετά αισιόδοξη, αν κριθεί από την προοπτική θέση του σήμερα, χειρονομία εξόδου από την κατάσταση της ενατένισης, η οποία συνιστά το παραληρηματικό, αν και παθητικό, κέντρο του θεαματικού κόσμου[1]. Εδώ δεν τίθεται το πρόβλημα της «ποιότητας» του κινηματογραφικού έργου -τι σημαίνει καλή ή κακή ταινία- αλλά ο ίδιος ο κινηματογράφος ως πρόβλημα. Η εξέγερση του κοινού μπροστά στη μαύρη σιωπηλή οθόνη αυτής της μη-ταινίας συνιστούσε κατά κάποιον τρόπο, την προσωρινή αυτοακύρωσή του ως κοινού.

Όλα αυτά είναι βέβαια ήδη πάρα πολύ παλιά, η «κοινωνία του θεάματος» είναι εδώ και δεκαετίες μια αφόρητη κοινοτοπία και τα Ουρλιαχτά για χάρη του Sade καταχωρήθηκαν εν τέλει ως μια ταινία του Debord[2]. Ο χρόνος που πέρασε από τότε ήταν αυτός της διαρκούς ενίσχυσης του βασιλείου της οθόνης, η οποία έχει προ πολλού εξέλθει από την κάπως αρχαϊκή πια σκοτεινή αίθουσα για να υπαγάγει στο καθεστώς της μια τεράστια περιοχή κοινωνικών σχέσεων. Δεν είναι χωρίς σημασία το γεγονός ότι περίπου ο καθένας σήμερα φέρει διαρκώς πάνω του μια οθόνη που χωράει στην τσέπη. Και επειδή ο φετιχισμός όταν δεν είναι αυτονόητος -και άρα ασύλληπτος ως τέτοιος- καραδοκεί, είναι ανάγκη να διευκρινιστεί πως το κρίσιμο δεν είναι αυτή η ίδια η συσκευή, αλλά όλος εκείνος ο κόσμος για τον οποίο αυτή η συσκευή είναι απολύτως απαραίτητη. Ο κόσμος μας.

Είναι σ’ αυτόν τον κόσμο, λίγο πριν τα μεσάνυχτα της 11ης Ιουνίου 2013, που επέστρεψε η μαύρη οθόνη. Το κλείσιμο της κρατικής τηλεόρασης από το κράτος προκάλεσε έντονη ταραχή και μια διάχυτη αγανάκτηση αισθητή σε ολόκληρη την επικράτεια αλλά και στο επίπεδο της κυβέρνησης, ως απειλή για τη συνοχή της. Αν όμως ο εξτρεμισμός των αρχών της δεκαετίας του 1950 παρήγαγε τη σκοτεινή οθόνη ως ένα, ας μου επιτραπεί ο όρος, θετικό κατώφλι εξόδου από τη συνθήκη τη ενατένισης, οι θεατές του 2013 -πιθανότατα και εκείνοι του 1952- την αντιμετώπισαν ως μια πραγματικότητα καθαρά αρνητική, δηλαδή ως διακοπή εκείνου που δεν πρέπει ποτέ να διακόπτεται. Με την υποχώρηση του ορίζοντα ξεπεράσματος του υπάρχοντος κόσμου, η κριτική αιχμή του παρελθόντος επανέρχεται μορφικά ως προϊόν της δράσης μπάτσων και τεχνικών του κράτους.

Πώς πρέπει όμως να αποτιμηθεί το γεγονός ότι είναι οι μπάτσοι αυτοί που κόβουν το σήμα εκπομπής της κρατικής τηλεόρασης; Οπωσδήποτε, δεν πρόκειται για κάποια διαλεκτική πανουργία που τοποθετεί κάπως αργοπορημένα την αστυνομία στη θέση της πολιτισμικής πρωτοπορίας. Αν το κράτος επαναλαμβάνει την πρακτική του Debord είναι γιατί το εγχείρημα εντός του οποίου αυτή έβρισκε την κόψη της εξαντλήθηκε. Οι θεατές σήμερα διεκδικούν το δικαίωμά τους να καταναλώνουν τον λόγο του κράτους και ένας απ’ τους σοβαρότερους αντιπάλους της κυβέρνησης υποστήριξε, αναφερόμενος στη μαύρη οθόνη, ότι «…στα σύγχρονα κράτη το δικαίωμα στην πληροφόρηση των πολιτών προϋποθέτει την παρουσία του κράτους στον χώρο της ενημέρωσης»[3]. Ένας κατ’ εξοχήν αρμόδιος, ο πρόεδρος της ευρωπαϊκής ένωσης δημοσίων μέσων ενημέρωσης, δήλωσε για το ίδιο ζήτημα πως η μαύρη οθόνη είναι η χειρότερη μορφή λογοκρισίας[4]. «Λογοκρίνοντας» λοιπόν τον εαυτό του, το κράτος αποδεικνύει ότι έχει εγγράψει στο πεδίο του λόγου του κάθε σημαντική αντιπαράθεση για το τι σημαίνει λόγος και ελευθερία. Απ’ αυτή την άποψη, η σύγκρουση για την Ελληνική Ραδιοφωνία και Τηλεόραση, για το χαρακτήρα της πανθομολογούμενης ανάγκης «εξυγίανσής» της, είναι σύγκρουση διαφορετικών εκδοχών κρατικής πληροφόρησης. Σ’ αυτή τη μαύρη οθόνη δεν διακυβεύεται το τέλος καμιάς ενατένισης.

Continue reading →

Βραζιλία: Δεκάδες χιλιάδες στους δρόμους σε όλη τη χώρα

Leave a reply

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=XUcRSOiYyow[/youtube]

Από τον αστικό τύπο:

Επεισόδια σημειώθηκαν τη νύχτα στο Ρίο, όπου πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη από μια σειρά διαδηλώσεων κοινωνικής δυσαρέσκειας που έγιναν στις μεγάλες πόλεις της Βραζιλίας.
Στη διαδήλωση του Ρίο συμμετείχαν 100.000 άνθρωποι, οι οποίοι αρχικά διαμαρτύρονταν για την αύξηση των εισιτηρίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς και τις υπέρογκες δημόσιες δαπάνες για την οργάνωση του Μουντιάλ 2014.

tumblr_mokaojXYco1svleyso1_500
Οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας πήραν βίαιη τροπή κατά τη διάρκεια της νύχτας, όταν δεκάδες διαδηλωτές επιτέθηκαν κατά του κοινοβουλίου της πολιτείας του Ρίο. Ειδικές δυνάμεις της στρατιωτικής αστυνομίας διέλυσαν το πλήθος κάνοντας χρήση δακρυγόνων και σφαιρών από καουτσούκ και προχώρησαν σε μεγάλο αριθμό συλλήψεων.
Οι διαδηλωτές πέταξαν βόμβες μολότοφ και πέτρες στο κτήριο του τοπικού κοινοβουλίου και προσπάθησαν να εισβάλουν σε αυτό από τα παράθυρα. Νωρίτερα είχαν πυρπολήσει αυτοκίνητο, κάδους απορριμμάτων και είχαν σπάσει γυάλινες προθήκες τραπεζών.
Οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις των τελευταίων 20 ετών
Οι χθεσινές διαδηλώσεις στη Βραζιλία ήταν οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις που έχει γνωρίσει η χώρα μετά το 1992, όταν ξέσπασε κύμα λαϊκής οργής κατά της διαφθοράς της κυβέρνησης του τότε προέδρου Φερνάντο Κολόρ ντε Μέλο, ο οποίος παραιτήθηκε κατά τη διάρκεια της πολιτικής του δίκης στη Γερουσία.

Οι διαδηλωτές οργανώθηκαν μέσω των ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, στην πλειονότητα νέοι, κατέβηκαν στους δρόμους. «Πρόκειται για νέους κυρίως που έχουν χάσει την εμπιστοσύνη του στα πολιτικά κόμματα», δήλωναν οι πολιτικοί αναλυτές στο ενημερωτικό τηλεοπτικό δίκτυο Globo.
Στην Μπραζίλια, περίπου πέντε χιλιάδες διαδηλωτές οργάνωσαν εκδήλωση διαμαρτυρίας στην περιοχή των υπουργείων. Διακόσιοι από αυτούς κατόρθωσαν να σκαρφαλώσουν στη στέγη του κοινοβουλίου όπου τραγούδησαν τον εθνικό ύμνο. «Ηρθαμε στο σπίτι του λαού. Είναι το πρώτο βήμα για να δείξουμε ότι δεν είμαστε νεκροί. Νόμιζαν ότι θα σταματούσαμε για να δούμε ποδόσφαιρο, αλλά η Βραζιλία δεν είναι μόνο ποδόσφαιρο», δήλωσε ένας 24χρονος φοιτητής καθισμένος πάνω στη στέγη του κοινοβουλίου, αναφερόμενος στους αγώνες του Κυπέλλου των Συνομοσπονδιών που άρχισε το Σάββατο και θεωρείται «πρόβα τζενεράλε» του Μουντιάλ 2014.
Στο Σάο Παολο 65.000 διαδηλωτές πραγματοποίησαν πορεία στο κέντρο της πόλης, ενώ ορισμένοι προσπάθησαν να εισβάλουν στο τοπικό κοινοβούλιο, πριν από την επέμβαση των δυνάμεων ασφαλείας.

Η καταστολή του κράτους και εδώ ήταν καθοριστική για τη μαζικοποίηση του κινήματος:

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=W6QVLE8PQJ8[/youtube]

Continue reading →

Ινδονησία: Ταραχές για την αύξηση της τιμής των καυσίμων

Leave a reply

photo_1371489592746-3-0

Τη μεγάλη ανησυχία της για την εξάπλωση των ταραχών στις αναδυόμενες οικονομίες μοιράζεται μαζί μας η καπιταλιστική διαδικτυακή εφημερίδα:

It’s been a very bad year for the world’s hottest emerging markets. There are two big trends being cited for that. One is the slowdown in commodities and China, which is having a ripple effect for growth among many of the export-oriented commodity economies. The other factor is the rise of the dollar and US interest rates, which are causing investment flows to reverse and leave these hot markets. But in addition to all that we’re seeing instability grow. There’s obviously the riots in Turkey, which have been going on for weeks now. South Africa has been dealing with mining protests all year. Brazil has lately seen riots, in part due to an increase in bus fares. And now Indonesia is seeing protests and some rioting thanks to a planned fuel price increase. According to AP, the parliament is expected to rescind a subsidy that will result in a 33% increase in at-the-pump prices.

Continue reading →

Βραζιλία: Επεκτείνονται οι διαδηλώσεις και εντείνεται η καταστολή…

Leave a reply

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=RqswWDGmdbw[/youtube]

While the world’s attention is focused on protests in Turkey and Syria’s civil war, a growing wave of nationwide protests in Brazil has been met by a violent police crackdown.
For the better part of the past two weeks, Brazilians have taken to the streets to display their discontent and despair over a host of social, economic and political ills. It all started in the nation’s two largest cities, São Paulo and Rio de Janeiro, where residents angry about a 10-cent bus and subway fare increase turned out in the thousands to voice their indignation.
The Rio Times reports that 20,000 people demonstrated in São Paulo and as many as 10,000 took to Rio’s streets for Thursday’s protests.
“O Rio pra quem?–” Rio for who? That was the question many of the protesters wanted answered. Many Cariocas, as residents of the famous seaside city are called, believe the government’s priorities are seriously flawed, with tourism development, promotion of the city’s international image and enriching connected business interests taking precedent over serving the needs of the people of a nation in which tens of millions live in poverty while a tiny elite enjoy stupendous– and growing– wealth.

Continue reading →

Σκέψεις για την κατάσταση στην ΕΡΤ

Leave a reply

epam-ert21

“Η τηλεόραση είναι ένα από τα  νήματα που εξασφαλίζουν τη συνοχή της χώρας, κι αυτό ακριβώς είναι το μεγαλείο της. Ισοπεδώνει τις ταξικές διαφορές και συμβάλλει στη δημιουργία  του αισθήματος εθνικής ταυτότητας”. (Τζόναθαν Κόου, Τι ωραίο Πλιάτσικο),  από το Πολυεργαλείο

Η κίνηση  του κράτους να κλείσει αφνιδίως την ΕΡΤ, αποτελεί μια επιλογή φυγής προς τα μπρος σε ένα σημείο που έχουν δημιουργηθεί άσχημες προοπτικές για την πορεία της αναδιάρθρωσης στην Ελλάδα (αποτυχία ιδιωτικοποιήσεων, επιπλέον χρηματοδοτικό κενό το 2014). Πολλοί αναρωτιούνται γιατί έκανε “τέτοιο πράγμα” ο Σαμαράς; Γιατί “απομονώθηκε έτσι” κτλ; Όλοι αυτοί δεν έχουν αντιληφθεί σε ποιο στάδιο της κρίσης/αναδιάρθρωσης βρισκόμαστε. Την απάντηση, που σε μεγάλο βαθμό επιβεβαιώνει την ανάλυση που είχαμε κάνει την πρώτη μέρα του γεγονότος (δες εδώ), τη δίνει η JP Morgan: «Το λουκέτο στο κρατικό ραδιοτηλεοπτικό μέσο βρίσκει αντίθετους τους κυβερνητικούς εταίρους και έχει προκαλέσει έντονες κοινωνικές διαμαρτυρίες. Δεν φαίνεται, ωστόσο, να συνιστά ‘πολιτικό ατύχημα’», υποστηρίζει η επενδυτική. «(Η κυβέρνηση) πετυχαίνει δύο πράγματα. Πρώτον, επιδεικνύει προθυμία να θιγούν κάποιες από τις “ιερές αγελάδες” του Δημοσίου (…), ενώ θα μπορούσε να βοηθήσει το βασικό κυβερνητικό κόμμα, τη Νέα Δημοκρατία, να παγιώσει την πολιτική του εξουσία με τρόπο που να επιτρέπει περαιτέρω μεταρρυθμίσεις», εξηγεί. Αντίστοιχα σχόλια γίνονται και από τους Financial Times και σαν κερασάκι στην τούρτα, σήμερα έκανε ενθαρρυντικές δηλώσεις και η Μέρκελ.

Το ζήτημα όμως είναι ότι η κίνηση αυτή οδήγησε στην κατάληψη των εγκαταστάσεων από τους εργαζόμενους της ΕΡΤ και στη συμπόρευση με την κατάληψη αυτή χιλιάδων την πρώτη νύχτα και εκατοντάδων τις επόμενες “αλληλέγγυων”. Ποιά είναι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά αυτού του κινήματος, ποιό είναι το περιεχόμενο του και προς ποιά κατεύθυνση δείχνει;

Continue reading →

ΕΡΤ: Δούρειος ίππος ενόψει…

Leave a reply

003Αναδημοσιεύουμε από την katalipsiesiea  την προκήρυξη της Συνέλευσης εργαζομένων/ανέργων/φοιτητών ΜΜΕ, καθώς θεωρούμε ότι περιγράφει με ακρίβεια την κατάσταση στην οποία περιέρχεται ο διεκδικητικός αγώνας των εργαζόμενων της ΕΡΤ:

ΝΑ ΜΗ ΔΕΧΤΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΕ ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΙΚΑ ΣΧΗΜΑΤΑ

Βρισκόμαστε στο τέταρτο 24ωρο ενός μεγάλου αγώνα των εργαζομένων της ΕΡΤ που είναι σε πλήρη εξέλιξη μετά την πραξικοπηματική και «ετσιθελική» απόφαση-διαταγή της κυβέρνησης να ρίξει «μαύρο» στη δημόσια ραδιοτηλεόραση. Από τη στιγμή που ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Κεδίκογλου ανακοίνωσε σε ένα απόγευμα ότι 2.656 εργαζόμενοι πετιούνται στο δρόμο, συμπληρώνοντας τον μακρύ κατάλογο των απολυμένων στον κλάδο των ΜΜΕ, του 1,3 εκατομμυρίου των ανέργων του μνημονίου, το ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής κατακλύστηκε από χιλιάδες κόσμου: εργαζόμενοι στη βιομηχανία των ΜΜΕ, σωματεία από εκατοντάδες κλάδους, συνελεύσεις γειτονιάς, αλληλέγγυοι πολίτες δίνουν δυναμικό παρών πρωί-βράδυ διαμορφώνοντας ένα σκηνικό διεκδίκησης, πίεσης και αντίστασης που είχαμε αρκετό καιρό να δούμε στη μνημονιακή Ελλάδα…

Όλη αυτή η αγωνιστική κινητοποίηση, σε συνδυασμό και με τη διεθνή κατακραυγή, έχει ήδη προβληματίσει την ηγεσία της κυβέρνησης για το ενδεχόμενο να πάρει μεγάλες διαστάσεις που θα είναι δύσκολο, ή θα επιφέρει δυσανάλογο κόστος, να ελεγχθούν και να μετριαστούν.Ήδη αυτή τη στιγμή ετοιμάζεται ο δούρειος ίππος μιας «απεργοσπαστικής ΕΡΤ». Μιλάμε για ένα μεταβατικό σχήμα που είναι στα σκαριά, σύμφωνα με το οποίο θα πεταχτεί το «τυράκι» των δίμηνων συμβάσεων σε δημοσιογράφους της ΕΡΤ (και όχι μόνο), με την υπόσχεση της εξασφάλισης μιας θέσης στη σχεδιαζόμενη ΝΕΡΙΤ. Ένα εγχείρημα που θα υπάγεται απευθείας στο Υπ. Οικονομικών.

Continue reading →