[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=WgY935jXFbQ[/youtube]
Η επανάσταση δεν μπορεί να γίνει τραγούδι, οι εξεγέρσεις όμως μπορούν…
It’s a riot (Beduk)
Leave a reply
Tag Archives: ΤΟΥΡΚΙΑ
Τουρκία: Κάθε διεκδίκηση είναι παράνομη
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=eUe8Tq0QOYM[/youtube]
Τίποτα δεν είναι ανεκτό από το τουρκικό κράτος. Όπως άλλωστε και από το ελληνικό, το αιγυπτιακό, το βραζιλιάνικο… Βρισκόμαστε στην περίοδο που επιβεβαιώνεται ο “α-συστημικός” χαρακτήρας της διεκδίκησης…
Περιγραφή των γεγονότων από το postvirtual
Istanbul, July 7
Dear people,
It’s not hard to predict the weather once you get to Taksim Square. Yesterday evening it was obvious straight away that there was tear gas in the air.
Police had blocked all the exits and kept considerable reserves in the park and in the square itself. For streaming purposes we took up position from one of the terraces. We saw the communists marching down Istiklal street behind a banner that was obviously inspired by the events in Egypt. “Government resign”, it said.
Turkey, Interview: Anarchists in the Turkish Uprising
Αναδημοσίευση από tahriricn
To follow up our coverage of the uprising in Turkey beginning from Taksim Square, we’ve conducted an interview with anarchists in İstanbul. They talk about the background of the revolt, the relationship between this uprising and others around the world, and its implications for the future of Turkey.
What preexisting organizations have played a role in this new explosion of social struggle?
The important thing about this rebellion is that there was no political organization leading the movement. No leader, no party. The explosion appeared on the third day of the protests about the park and trees. People went to the streets because of the violence and brutality of poliçe—that is, the violence of the state. There were also some other motivations driving people into the streets, but none of them is related to any political organization. It is an autonomous movement.
What tactics have been most important in the conflicts? Where did those tactics originally develop? How did they spread?
Although there is no political organization directing people, there are anarchists, leftists, and other people who were already organized. It is important to have experience in clashes; individuals from these political groups talk with the others about how to act in the streets, and everybody decides what to do. There were some important initiatives—like building barricades, and behind them people who supported the effort with first aid, cooking, and discussing what to do next. People were eager to talk more about what to do. This is a new thing here. Information was shared via fliers on the street and via social media about how to keep up with the movements of the police, how to respond to the gas bombs, and the rights of people who are arrested. I have to admit that people used Facebook and twitter in a useful way.
Compare the beginning of the Taksim Square occupation with previous protests, such as the demonstrations of May Day 2013. In both cases, who were the organizers, and what were their original goals? Why did the Taksim Square occupation in particular spark so much new participation?
OK, we have to clarify the starting point of the protests. This year has been the most repressive year yet for the social opposition. The government banned demonstrators from the square for May Day. That was the starting point, I think. There were also clashes on May Day. And after May Day, we are not allowed to protest anything in Taksim. The government banned any kind of demonstration. So this made people angry. We were on streets after May Day to protest various things, but mainly this situation.
The new thing about this occupation is not about demands or ideas. The new thing is the reaction of the people who saw the violence of the state. Before the rebellion, things like “barricades,” “gas masks,” and “throwing stones at the police” seemed like bad notions for the people. This has changed a lot. Now the people are cheering for tear gas and singing songs about the barricades.
How have the Greek social struggles since December 2008 shaped the imaginations of people in Turkey? What about the recent uprisings in North Africa, and the Occupy movement in the US?
I think there are some similarities between the 2008 rebellion in Greece and 2013 in Turkey. There are some economic facts in both cases, but these are not the real reasons. The situations are, rather, the expressions of the people against the terror and violence of the state. When the police murdered Alexis [Grigoropoulos], the situation changed. The legitimacy of the state disappeared. People understood the real purpose of the state. This is the situation in Turkey now. The legitimacy of the state has disappeared.
The protests in Turkey, Brazil and Egypt shouldn’t surprise you
Αναδημοσιεύουμε τμήμα μιας συνέντευξης ενός στελέχους της Morgan Stanley Investment Management, γιατί συνδέει τη σημερινή οικονομική κατάσταση των BRICs και γενικότερα των “αναδυόμενων οικονομιών” με τις ταραχές, με τη γλώσσα του κεφαλαίου φυσικά, αλλά η γλώσσα αυτή σ’αυτήν την περίπτωση είναι ιδιαίτερα χρήσιμη. (Η έμφαση με πλάγια σε ορισμένα σημεία δική μας)
Ezra Klein: So as I understand it, your view is that people shouldn’t be surprised to see protests in Brazil and riots in Turkey. It’s the long period of economic growth and political calm that preceded them that you consider surprising, or at least unusual. Is that right?
Ruchir Sharma: Absolutely. The last decade gave us this misleading impression because growth was booming in every single emerging market and that was keeping everything calm. It gave the impression that this was a new era for the emerging world.
But a lot of that growth was driven by low interest rates and the commodities boom. The long-term growth rate of emerging markets is about 4 to 5 percent annually, but from 2003 to 2008 it was over 7 percent. At the same time, inflation, which used to be a big problem, collapsed. But now all that’s reversing. In Brazil, for instance, growth is down and inflation is creeping back up. And that’s how you get a situation where a rise in bus prices can be the final straw that gets people into the streets.
From Sweden to Turkey: The uneven dynamics of the era of riots
Short text about the current dynamics of what we have called “the era of riots”. It was written before the events in Brazil. These events include the 4th of the dynamics in the “era of riots” and ask the question of the stage of the crisis we are in (Brazil and Turkey were the IMF miracles). But of course the analysis of this correlation is not elaborated in this text.
The social explosion in Turkey makes it imperative to examine more closely what is happening, what is being produced, what the new limits produced in the period we call the era of riots are and how these limits will be overcome. The combination of the events in Sweden and Turkey, their temporal encounter, confirms the existence of two dynamics of class struggle, which develop each with its own relative autonomy. We cannot overlook the fact that the anticipated encounter between these practices is not likely to be harmonious and that it will raise the issue of how two historically produced “subjects”, which in their current activity have no common horizon, relate to each other. The issue, however, from the perspective of the revolution, is how, on the basis of this anticipated encounter, the necessary overcoming of these subjects is produced, how their struggle is transformed into taking communist measures against capital, i.e. into a questioning of all social roles that constitute society, into communisation.
There is also a third dynamic: the revindicative movements for the wage that take place mainly in the periphery, which has been incorporated into an internationalised accumulation by historical neoliberalism, namely in China and Southeast Asia. The encounter of this dynamic with the other two is not evident yet. There is also a fourth dynamic which concerns the development of the contradictions in Latin American countries, which have managed to integrate resistance to neoliberalism into the state (Chile is a notable exception; the movement of the socially constructed category of “the youth” falls more under the dynamics of the riots). This fourth dynamic is currently even more independent, although it may become specifically relevant to us in Greece in the future. Below we discuss the first two of these four dynamics.
On the one hand we have the riots of the “excluded”; on the other, from 2011 on, there has been a succession of riots whose most important element, in terms of composition, is that the so-called “middle strata” are involved, and their “democratic” discourse is constitutive for the movements produced. The riots of the excluded appear in countries which are high in the capitalist hierarchy. On the other hand, the riots that are dominated by the democratic horizon, which is politically constitutive for the middle strata and formative for the movements of the “squares”, take place mainly in countries in the second zone and the so called “emerging economies”. The fact that a country which does not belong in these zones, Spain, is part of this grouping suggests that the crisis affirms the undermining of this stratification, which had already taken place over the course of this cycle of accumulation (from the crisis of the 70s up to about 2008). These dynamics have not yet come into play in the very core (USA-Germany). The Occupy Wall Street movement, although it gave its name to the second dynamic, only marginally fits in it: it was an activists’ movement (Blockupy in Germany was of the same sort), not a mass movement, such as the movements in Spain, Greece, or the “Arab Spring” and the current movement in Turkey.
Χάρτες της κομμούνας Gezi
Σταχυολογούμε από εδώ. Έχει ενδιαφέρον γιατί αντιλαμβάνεται κανείς ποιοι κοινωνικοί ρόλοι αμφισβητήθηκαν και τι παρέμεινε “κανονικό”.
The park is divided into three.
Uptown is made up of the main platform facing Taksim square. It housed almost exclusively political stands and a Kurdish corner.
Midtown features a central rectangle, like a bath tub, flanked by an elevated East and West side. The Central Park was a mix of residential zones and socio-political stands. It’s characterised by the big square with the Fountain (10) and the children’s Castle (9).
The East Side is mainly residential. As a livestreaming collective, we had our base camp on the Upper East Side, at the intersection of Tenth Avenue and Second Street (14). For me personally, my secondary base was the International Corner, which I co-founded on Fourth Street (15). This area, the Lower East Side, was the core of the park, both logistically and politically. It housed the Commons, the Infirmary, the Kitchen, the Çapulçu Cafe and the Radio (1,2,3,4,12). It was also home to the Stage (11), which was controlled by Taksim Solidarity (17).
The West side was dominated by the fixed structured of what used to be a cafe, and what was turned into the Television studio of Çapulçu TV once it was occupied (13). Behind it, there was a natural border in the form a Grand Canyon leading down to the reconstruction site of Taksim square. Compared to the rest of the park, the far West Side was made up of slums.
At the border between the central square and downtown, a Memorial had been erected in honour of those who died (16). It consisted of the text ‘Taksim to the People’, dotted with candles that were lit every evening at nightfall.
Downtown differs from the rest of Gezi Park because of the organic layout of the streets as opposed to the rational Roman/American style city grid in Midtown. The heart of Downtown was entirely taken up by the central Warehouse (5), which collected and distributed all necessary medical, food and other supplies that were donated by the people of Istanbul and the rest of the world. Main features of Downtown, aside from the Victory garden, were the Library (7), built in the form of a fortress, and the Mosque (8), made from two party tents. At the exit of the park behind the Library there was also a subway station.
Συγκρούσεις ξανά στην Άγκυρα, γαρυφαλλένια καταστολή στην Ιστανμπούλ
Μετά τις σιωπηλές διαμαρτυρίες των duran adam (για τις οποίες ο αναπληρωτής του Ερντογάν είπε ότι είναι “χάρμα οφθαλμού” και ταυτόχρονα το κράτος έκανε συλλήψεις και των duran), το κίνημα το γύρισε στις λαϊκές συνελεύσεις στα πάρκα.
Μέχρι το Σάββατο που η Αλληλέγγυα Ταξίμ κάλεσε σε συγκέντρωση, “ειρηνική” και καθώς πρέπει στην πλατεία. Οι δεκάδες χιλιάδες που συνέρρευσαν πράγματι κρατούσαν τα γαρύφαλλα τους με τα οποία άρχισαν όταν τους κύκλωσαν οι μπάτσοι να τους ραίνουν. ΟΙ διαδηλωτές φώναζαν στην αστυνομία: “Αστυνομικοί μην προδώσετε το λαό”, δηλώνοντας σαφώς ότι το όριο του κινήματος τους είναι η ίδια η αστυνομία, η δημοκρατία, το κράτος, η πολιτική, έστω κι αν δεν έχει βρεθεί η γλώσσα έκφρασης αυτής της τάσης. Η αστυνομία όμως είχε άλλη άποψη. Τα ΤΟΜΑ επιτέθηκαν με νερό και στη συνέχεια δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες. Τα δακρυγόνα ήταν και πάλι πάρα πολλά. Ακολούθησαν οι πλαστικές σφαίρες. Το κράτος έδωσε σαφές μήνυμα: Γυρίστε στις λαικές συνελεύσεις σας, μην παρακωλύετε την κυκλοφορία, ο δρόμος ανήκει στο κράτος. (άλλωστε ο δήμαρχος της Ιστανμπούλ δήλωσε: ποια γαρύφαλλα; μπλοκάρουν τους δρόμους πρέπει να επέμβουμε). Δηλαδή το κράτος λέει στα ίσια: Δε διαπραγματεύομαι τίποτα. Χάσατε στρατιωτικά, αποσυρθείτε, αλλιώς σας περιμένει σκληρή καταστολή. Τις προηγούμενες ημέρες είχαν προηγηθεί εισβολές σε σπίτια και προσαγωγές, σημαντικό είναι και το γεγονός ότι ακόμη αγνοούνται κάποιοι διαδηλωτές εδώ και μέρες. Η αστυνομία επίσης δείχνει την τάση να στοχοποιήσει ακτιβιστές της αριστεράς παρότι είναι γνωστό σε όλους ότι δεν αποτελούσαν αυτοί τον κορμό του κινήματος.
Την ίδια ώρα στην Άγκυρα επιτέθηκε επίσης η αστυνομία, εκεί όμως στήθηκαν οδοφράγματα. Το ίδιο έγινε και σήμερα ως αντίδραση στη χθεσινή καταστολή.
Όπως έχουμε ξαναπεί το κίνημα ως κίνημα ταραχών χωρίς αιτήματα είναι το αναγκαίο βήμα σ’αυτή τη συγκυρία για να δημιουργηθεί η ρήξη στη δυναμική της ταξικής πάλης. Οι ταραχές από μόνες τους όμως δεν μπορούν να αποτελέσουν την ίδια τη ρήξη. Απαιτείται η λήψη κομμουνιστικών μέτρων για τη συνέχιση του αγώνα…
Έσπασα τη βιτρίνα γιατί…
Αναδημοσίευση από indymedia
Ένα ποίημα από την εξέγερση
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=bPGAV2p6b4E[/youtube]
Τουρκία: Standing (wo)men στην Ιστανμπούλ, καταστολή στην Άγκυρα
Απειλεί με το στρατό ο Ερντογάν (άγνωστο κατά πόσο έχει βάση κάτι τέτοιο) και κηρύσσει παράνομη την απεργία των συνδικάτων. Οι απεργίες δεν γενικεύονται και δεν γίνονται διαρκείας. Το κίνημα που πλέον φτάνει στην εικοστή του μέρα, είναι έκφραση της κρίσης της καπιταλιστικής κοινωνίας στο επίπεδο της αναπαραγωγής της.
Οι νεκροί έχουν φτάσει στους 5, ο Ερντογάν λέει ότι η αστυνομία λειτούργησε πιο δημοκρατικά από ποτέ και υπενθύμισε ότι στην Ευρώπη χρησιμοποιούνται κατά κόρον δακρυγόνα. Σε μια υστερική κίνηση του κράτους ο υπουργός ευρωπαικών υποθέσεων επιτέθηκε με ανακοίνωση του στην ΕΕ και στα ευρωπαικά μέσα ενημέρωσης. Επανέλαβε τα περί διεθνούς σχεδίου αποσταθεροποίησης.
Ο κόσμος που έχασε το έδαφος της Taksim στην Ιστανμπούλ, επιδίδεται σε “παθητική διαμαρτυρία” σε μια προσπάθεια να εξωθήσει το κράτος να εκτεθεί στη διεθνή κοινότητα ως καθαρή δικτατορία (μια πρακτική που μεταδίδεται πολύ γρήγορα). Το κίνημα παραμένει αναγκαστικά μέσα στο δημοκρατικό φετιχισμό που συγκροτείται από την καταστολή ως κοινωνική αναπαραγωγή, αλλά και στην αδυναμία σε τελική ανάλυση του κινήματος να αντιμετωπίσει με στρατιωτικούς όρους αυτήν την καταστολή, τουλάχιστον όπως είναι τα πράγματα μέχρι σήμερα. Ήδη ξεκίνησαν οι συλλήψεις των “σιωπηλών διαδηλωτών”. Είναι άγνωστο πώς μπορεί να εξελιχθεί μια κατάσταση που δεν φαίνεται να έχει διέξοδο και στην οποία προστίθεται αργά αλλά σταθερά το στοιχείο της επίθεσης παρακρατικών στον κόσμο που διαδηλώνει .
Στην Άγκυρα εχθές το βράδυ η αστυνομία απωθούσε συνεχώς τους διαδηλωτές στην Kennedy με αποτέλεσμα να γίνονται συγκρούσεις για πολλές ώρες. Η αστυνομία επιτέθηκε αργά τη νύχτα στο Kugulu Park…
Τουρκία: Barikati παντού…
“Όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, η μόνη δυνατότητα που φαίνεται να υπάρχει για να μη φθαρεί το κίνημα είναι το κράτος να συνεχίσει την άγρια καταστολή σε βαθμό που να μην είναι ανεκτή και να προκαλέσει εκ νέου έναν μεγάλο γύρο συγκρούσεων στο δρόμο”. (communisation, 7 Ιουνίου: Οι συγκρούσεις λιγοστεύουν, η δημοκρατία θα αντεπιτεθεί;)
Πράγματι λοιπόν η άγρια καταστολή ηταν η αιτία αναζωογόνησης ενός κινήματος ταραχών, το οποίο με την πάροδο του χρόνου έφθινε αναγκαστικά καθώς δεν έβρισκε τον τρόπο να ολοκληρωθεί.
Η χθεσινή βάρβαρη καταστολή του κράτους είχε ως αποτέλεσμα να ξαναβγούν οι μάζες στους δρόμους των πόλεων της Τουρκίας. Οι μπάτσοι και η στρατιωτική χωροφυλακή τους μπλόκαραν σε πολλά σημεία και της Ιστανμπούλ και της Άγκυρα με αποτέλεσμα να γενικευθούν οι ταραχές. Στήθηκαν οδοφράγματα, ακόμη και σε κυριλέ γειτονιές και οι μάχες κράτησαν ολόκληρη τη χθεσινή νύχτα και τη σημερινή μέρα.
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=R_F9WveFaUI[/youtube]
Στην Άγκυρα οι μπάτσοι επιτέθηκαν στην κηδεία του Ethem Sarısülük. Στην Ιστανμπούλ τα μέσα μεταφοράς δε λειτουργουσαν κανονικά για να μη μπορεί ο κόσμος να κατεβαίνει στην Taksim. ΟΙ κάτοικοι της πόλης χτυπάνε τα κατσαρολικά για να δείξουν ότι ακόμη κι αν δεν είναι στο δρόμο συμμετέχουν με τον τρόπο τους. Οι μπάτσοι συνέλαβαν εθελοντές γιατρούς που περιέθαλπαν τραυματισμένους διαδηλωτές. Το μεσημέρι ξεκίνησαν σφοδρές συγκρούσεις και στην Άγκυρα. Σε όλες τις πόλεις προετοιμάζονταν διαδηλώσεις για το απόγευμα. Οι αναφορές για τραυματίες που έπρεπε να εγχειριστούν ήταν συνεχείς. Η κατάσταση ενός 14χρονου παιδιού που χτυπήθηκε από δακρυγόνα θεωρείται κρίσιμη. Η αστυνομία επιτίθεται στις προσυγκεντρώσεις και συλλαμβάνει κόσμο που γνωρίζει ότι συμμετέχει στις συγκρούσεις ακόμη και στο σπίτι του. H “Αλληλέγγυα Ταξίμ” έβγαλε ανακοίνωση με την οποία ζητούσε οι κάτοικοι να βοηθήσουν τους διαδηλωτές, να τους δώσουν ρούχα, παπούτσια, βρεγμένες πετσέτες… Παντού στήνονται οδοφράγματα. Η αστυνομία επιτίθεται ακόμη και στα νοσοκομεία.