Ενδιαφέρον ντοκυμανταίρ που αναδεικνύει την ταύτιση της Χρυσής Αυγής με την αστυνομία και άλλους μηχανισμούς του κράτους.
Into the fire
Leave a reply
Τι έρχεται μετά τις ιδιωτικές security στα στρατόπεδα συγκέντρωσης;
Τι φωνάζετε; Εφαρμόστηκε επιτέλους ο Ν.3907/2011 (ΦΕΚ Α-7/26.01.2011). Επιτέλους εφαρμόζονται οι νόμοι σ’αυτή τη χώρα). Αλλά αυτό δεν είναι τίποτα. Το θέμα είναι να εφαρμοστεί το άρθρο 37 παρ.5 (δες παρακάτω)
Αυτό που εφαρμόζεται τώρα:
Φύλαξη – Εγκαταστάσεις
Την ευθύνη της εξωτερικής φύλαξης των εγκαταστάσεων του Κέντρου ή της Μονάδας έχει η αρμόδια αστυνομική αρχή, η οποία λαμβάνει κατάλληλα μέτρα περιορισμού σε μισθωμένες ή παραχωρημένες εγκαταστάσεις. Η εξωτερική φύλαξη μπορεί, μετά από έγκριση του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη, να ανατίθεται και σε εξειδικευμένη ιδιωτική εταιρία παροχής υπηρεσιών ασφαλείας παράλληλα με την αρμόδια αστυνομική αρχή.
Εάν δεν υπάρχουν οι κατάλληλες εγκαταστάσεις για τη διεξαγωγή των διαδικασιών πρώτης υποδοχής ή οι υφιστάμενες δεν επαρκούν, επιτρέπεται η κατά παρέκκλιση των κειμένων διατάξεων χρήση άλλων δημόσιων εγκαταστάσεων, μετά από κατάλληλη διαρρύθμιση, καθώς και η μίσθωση ακινήτων με κατάλληλη υποδομή ή, σε κατεπείγουσες περιπτώσεις, η μίσθωση τουριστικών εγκαταστάσεων.
Το μέλλον. Πρώτα των μεταναστών και μετά βλέπουμε:
Άρθρο 37 παρ.5: «Σε περίπτωση αδυναμίας των αρμόδιων κατά περίπτωση αρχών να διασφαλίσουν με ίδιους πόρους ή μέσα ότι οι υπήκοοι τρίτων χωρών των οποίων η απομάκρυνση έχει αναβληθεί, απολαμβάνουν κατά το χρονικό διάστημα της αναβολής, στοιχειώδεις όρους αξιοπρεπούς προσωρινής στέγασης σε εγκαταστάσεις δημόσιου ή κοινωφελούς χαρακτήρα και γενικότερα ότι καλύπτουν τις άμεσες βιοτικές τους ανάγκες, μπορεί να επιτραπεί, μετά από σχετική άδεια, να απασχολούνται ως μισθωτοί σε τομείς απασχόλησης σε συγκεκριμένες περιοχές της Χώρας»
Αίγυπτος: οι μαζικοί δημόσιοι βιασμοί αποκαλύπτουν…
Όπως και νάναι οι μαζικοί, δημόσιοι βιασμοί αποτελούν μία από τις πολλές πτυχές ενός καθημερινού και σε πολλά μέτωπα αγώνα που δίνουν οι αιγύπτιες: για τη ζωή τους, για την αξιοπρέπειά τους. Κι εντέλει για την τελική έκβαση της εξέγερσης που ανέτρεψε το καθεστώς του Μουμπάρακ…
της Ελένης Τσερεζόλε από εδώ
«Αν δεν κυνηγούσα τις γυναίκες, οι φίλοι μου θα με περνούσαν για ομοφυλόφιλο». Με τον τρόπο αυτό ένας αιγύπτιος έφηβος που τον συνέλαβαν πρόσφατα να παρενοχλεί σεξουαλικά μια γυναίκα στην Αλεξάνδρεια, δικαιολόγησε την πράξη του. Το περιστατικό, πέρα από αποκαλυπτικό μιας γενικευμένης νοοτροπίας τόσο έναντι των γυναικών όσο και έναντι των ομοφυλόφιλων στην Αίγυπτο, είναι και… σπάνιο. Ελάχιστες δηλαδή είναι οι φορές που οι άνδρες οι οποίοι επιτίθενται μαζικά και κακοποιούν σεξουαλικά γυναίκες σε δημόσιους χώρους, συλλαμβάνονται και προσάγονται ενώπιον της Δικαιοσύνης. Τις περισσότερες φορές, είτε δεν συλλαμβάνονται καθόλου είτε τα θύματα, υπό τις πολλαπλές πιέσεις (εκ μέρους των οικογενειών των ιδίων, των δραστών, της αστυνομίας, κ.α.) κάνουν πίσω. Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Για παράδειγμα, το 2006, νεαρές γυναίκες δέχθηκαν επίθεση από ομάδα ανδρών, στο κέντρο του Καΐρου, χωρίς η αστυνομία να παρέμβει. Απλά σήμερα, μετά από την πτώση του καθεστώτος Μουμπάρακ αλλά και χάρη στο θάρρος μερικών γυναικών που έπεσαν θύματα τέτοιων επιθέσεων, να τις δημοσιοποιήσουν, έχει έλθει δυναμικά στο προσκήνιο, αναγκάζοντας τους δημόσιους παράγοντες, από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, που είναι στην εξουσία, ως διάφορες οργανώσεις, να πάρουν θέση.
Δείκτες κερδοφορίας στην Ευρώπη
«Δεν έχω χρήματα, δεν ‘μπορώ’, αλλά… μπορώ να δέρνω».
(από άρθρο στην Αυγή)
Τρεις στις δέκα Ελληνίδες έχουν ζήσει τον εφιάλτη του ξυλοδαρμού από τον σύντροφό τους έστω και μία φορά στη ζωή τους. Ένας εφιάλτης που, για αρκετές γυναίκες, έχει μετατραπεί σε καθημερινή κόλαση τον τελευταίο χρόνο. Αρνητικοί πρωταγωνιστές -συνήθως- άνεργοι άνδρες λίγο μετά την ηλικία των 40, άνδρες με έντονο εργασιακό στρες, με πιεστικές οικονομικές υποχρεώσεις, αλλά και με «κουρεμένη» σεξουαλική δραστηριότητα, καθ’ ομολογίαν των συντρόφων τους που απάντησαν σε τηλεφωνική έρευνα.
Μεξικό: Απαγωγή αστυνομικών και λεηλασίες τροφίμων από φοιτητές
Περισσότερες φωτογραφίες εδώ
In Morelia, Mexico, on May 16th, students training to become teachers returned to the State four state police officers that they had held captive for 11 days. This returning of the officers was a precondition for the state to enter into negotiations with the students regarding their demands for the opening up of 1200 new teaching jobs. The students blocked streets on the 29th of April and took control of many buses and vehicles. They took the food and other necessities from the trucks and distributed them to the people. Apparently, the buses are being used by the students to transport themselves to the capital of the State. It seems that the buses were taken by the students from “la escuela normal indígena de Cherán”. Some of the issues that are decried in the pronouncement of the Organización de Normales Oficiales del Estado de Michoacán, which is a leading force to some extent in these protests and actions, are the following: reforms to the curriculum of the normal schools; the elimination of the telebachilleratos (a radio and TV educational program); and the current situation of diminution of matriculation in the universities due to the imposition of a new CENEVAL exam.
behandla inte oss som djur
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=eG2LVIfBoIA[/youtube]
Μη μας αντιμετωπίζετε σα ζώα… (είμαστε κι εμείς πολίτες σαν κι εσάς)
“Όταν οι άνθρωποι δουν ότι δεν υπάρχει τίποτα πια να διεκδικήσουν θα γίνει χαμός…Θα έρθει το χάος, όπως λένε πολλοί εδώ. Δε νομίζω ότι θα είναι καλό… Οι πολύ νέοι έρχονται και με ρωτάνε: Πότε θα έρθει η επανάσταση; Στην ηλικία τους δεν ήξερα καν τι σημαίνει επανάσταση…” (στο 52ο λεπτό του video)
Τρίτη νύχτα ταραχών εχθές. Επεκτάθηκαν και σε άλλα προάστια της Στοκχόλμης… Το ντοκυμανταίρ αυτό είναι για τον αγώνα ενάντια στο κλείσιμο των κοινωνικών κέντρων. Αλλά οι διεκδικήσεις είναι “παράνομες” και η άλλη όψη αυτής της κατάστασης είναι οι ταραχές ως μορφή της σύγχρονης ταξικής πάλης.
Νέα κεντρικότητα της μισθολογικής διεκδίκησης: η διεκδίκηση για τον μισθό είναι αθέμιτη
Η διεκδίκηση δεν δομεί πια μια σχέση με το κεφάλαιο η οποία εμπεριέχει την ικανότητα του προλεταριάτου να βρει μέσα του την ίδια του τη βάση, την ίδια του τη συγκρότηση, την ίδια του την πραγματικότητα, πάνω στο θεμέλιο μιας εργατικής ταυτότητας την οποία επιβεβαίωνε η αναπαραγωγή του κεφαλαίου μέσα στις συγκεκριμένες ιστορικές διαδικασίες της. Το προλεταριάτο αναγνωρίζει το κεφάλαιο σαν τον λόγο ύπαρξής του, σαν την ίδια του την ύπαρξη ορθωμένη απέναντί του, σαν τη μοναδική αναγκαιότητα της δικής του ύπαρξης. Το προλεταριάτο βλέπει εφεξής την ύπαρξή του ως τάξης να αντικειμενοποιείται στην αναπαραγωγή του κεφαλαίου σαν κάτι που του είναι ξένο και που οδηγείται να το αμφισβητήσει.
Απόσπασμα από το άρθρο “Η τωρινή στιγμή” που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό SIC:
Με την κρίση του «φορντιστικού καθεστώτος συσσώρευσης» και το ξεπέρασμά του μέσα στην αναδιάρθρωση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής στις δεκαετίες του 1970 και ’80, η μισθολογική διεκδίκηση γίνεται βαθμιαία, μέσα στη σχέση προλεταριάτου και κεφαλαίου, αθέμιτη και ακόμα «εκτός συστήματος». Το «μοίρασμα του πλούτου», εκτός από θεμελιωδώς συγκρουσιακό ζήτημα μέσα στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, έγινε και ταμπού.
ΜΕΒΓΑΛ: Η διεκδίκηση για τον μισθό είναι “παράνομη”
Απλήρωτοι για 4 μήνες, σε απεργία 26 ημέρες: Η ΜΕΒΓΑΛ αποτελεί μορφή της σύγχρονης αποτυχίας του εργατικού κινήματος να διεκδικήσει ακόμη και αιτήματα που στο παρελθόν θεωρούνταν στοιχειώδη.
( από τον αστικό τύπο):
«Έχουμε επιχειρήσει πολλές φορές να συναντηθούμε με την εργοδοσία και να συζητήσουμε επί της ουσίας για το πρόβλημα που έχει προκύψει. Ακόμη και τριμερή συνάντηση στο Υπουργείο Εργασίας είχαμε κανονίσει»,
«Μόνο μια φορά καταφέραμε να καθίσουμε στο τραπέζι μαζί τους. Όμως η συνάντηση απέβη άκαρπη. Δεν φαίνεται να κατανοούν το πρόβλημα βιωσιμότητας που έχουμε. Συνεπώς δεν μας μένουν άλλα περιθώρια από το να συνεχίσουμε τον αγώνα μας»,συμπληρώνει σημειώνοντας ότι κάθε εβδομάδα πραγματοποιείται γενική συνέλευση με μεγάλη συμμετοχή των εργαζομένων ώστε να αποφασιστούν οι επόμενες κινήσεις.
Ανδρέας Σιώρης, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων του υποκαταστήματος της Αθήνας.
Από την πλευρά της διοίκησης δεν τους έχει γίνει κάποια γνωστοποίηση των λόγων που δεν καταβάλλονται οι μισθοί.
Χιλή: Ιδιωτικοποίηση πανεπιστημίων – συνεχείς ταραχές…
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=y3H9w0eHuPE[/youtube]
δες και εδώ
Ο πρόεδρος Πινιέρα προειδοποιεί πώς δεν πρόκειται να κάνει πίσω γιατί “δεν είναι δίκαιο” να παραμείνει η τριτοβάθμια εκπαίδευση κρατική. Οι αγωνιστές λένε: Δεν πρόκειται να κάνει πίσω γιατί η ιδιωτικοποίηση θα αποφέρει μεγάλα κέρδη.
Απόσπασμα από το κείμενο “Το αόρατο φράγμα“, της Théorie Communiste για την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 στην Ελλάδα:
Αν, σε πολλές χώρες, η εκπαίδευση είναι ένας ιδιαίτερα ασταθής και ανήσυχος τομέας της καπιταλιστικής κοινωνίας, αυτό δεν είναι μόνο συνέπεια των «με‐ ταρρυθμίσεων» που η αναπαραγωγή του κεφαλαίου επιβάλλει στον τομέα αυτό, αλλά και του γεγονότος ότι η ίδια η αναπαραγωγή του κεφαλαίου έχει γίνει προβληματική. Καθώς γίνεται προβληματική, δηλαδή καθώς βρίσκεται σε κρίση ως αναπαραγωγή, η αυτοπροϋπόθεση του κεφαλαίου προσδιορίζει, σε έναν πρώτο χρόνο, ως χώρο της κρίσης της τους τομείς της κοινωνίας όπου η αναπαραγωγή παίρνει μια ειδικευμένη μορφή σε σχέση με την ίδια την κοινω‐ νία. Η κρίση θίγει πρώτα απ’ όλα τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας και συγκροτεί την κοινωνική κατηγορία της νεολαίας. Αυτή η κρίση της αναπαραγωγής έχει συμπυκνωθεί στους ειδικευμένους χώρους της αναπαραγωγής, προσδιορίζοντας ως κύριο φορέα της την επισφαλειοποιημένη νεολαία – μια νεολαία της οποίας οι φοιτητές παρέμειναν σε όλη τη διάρκεια του κινήματος οι κυριότεροι εκπρόσωποι [σ.τ.μ. αναφέρεται στο Δεκέμβρη του 2008]. Κατ’ αυτό τον τρόπο, το φοιτητικό κίνημα υπήρξε γενικό κίνημα ταραχών.