Αναδημοσίευση από  linksunten.indymedia.org (η έμφαση με πλάγια σε ορισμένα σημεία δική μας)

I met Mohammed Hassan Aazab earlier this year over tea at a table of young anarchists in downtown Cairo. The anniversary of the revolution had just passed with massive protests and the emergence of a Western-style black bloc that appeared to have little to do with anarchists in the city. At the time, much of the ongoing grassroots organizing was against sexual violence — in particular, the mob sexual assaults that have become synonymous with any large gathering in Tahrir. The trauma of such violence carried out against protesters was apparent in our conversation. In fact, Aazab told me that he was done with protests and politics, and had resigned himself to the dysfunction of day-to-day life in Egypt.
Then came June 30. Crowds reportedly as large as 33 million took to the streets to call for the Muslim Brotherhood to step down from power, just a year after Mohammed Morsi took office. In the pre-dawn moments of July 1, as Aazab’s phone battery dwindled steadily, I reconnected with him to chat a bit about his return to resistance.

The interview:

What’s the feeling in Cairo right now? We’re seeing reports here of the largest protests in human history.

Today, all of us worked really hard to get through the protests without violence. Everyone’s afraid a civil war could break out. The protesters gave Morsi 48 hours to step down. If that deadline passes, there’ll be a general strike. In the last five hours, 10 people were killed — four in Assiut and six in front of the Muslim Brotherhood headquarters. The sun is coming up now. All the old revolutionaries are preparing for clashes in the streets.

I heard that the Muslim Brotherhood headquarters were torched. Is that true?

Yes. And it’s still surrounded by protesters right now.

Who called for the general strike? Are there particular unions involved?

No. The unions are totally ineffective. 

So how is the strike organized?

Tamarod [the Rebel Movement] called for the general strike. Actually, it has not been organized in advance; it has been a spontaneous development. It will work by people believing in and supporting it.

Do you think people will follow through?

Port Said will start the general strike tomorrow. I have no idea to what extent people will follow through on it, beyond that. But it’s clear people are absolutely determined to force Morsi out.

Continue reading →

αναδημοσίευση από Jadaliyya

The issue of women’s empowerment continues to be of paramount significance in determining the future of the incomplete Arab revolutions. Numerous scholars, activists, and feminists have commented with concern about the precarious position of women after the contagious revolutions, which started in Tunisia, Egypt and Libya. Many haveexpressed anxiety that the controversial gender issue in the Middle East will dominate the coming years, as even Christian leaders transmit Islamists’ pressure on women to dress “more modestly” to their communities. Others have remarked that misogynist attitudes are observable today across the post-revolutionary Arab states, because the Islamists in power have revealed themselves to be agents of an “Islamic neoliberal” ideology that works hand in hand with constraining measures regarding women. These observers have pointed to various shocking acts that all converge in one direction: the targeting of women’s bodies.

The aged President Hosni Mubarak had long embodied the oppressive and institutionalized patriarchy in Egypt. After Mubarak’s ouster in February 2011, an ageing military junta replaced him, and continued to use violence to subdue protest. It was as if a targeted vengeance were being directed against Egypt’s youth, and as if the generational conflict between the old generals and the young protesters had to be played out through the mutilation of young bodies.

Today, almost a year since the election of longtime Muslim Brotherhood figure President Mohamed Morsi, there is a general feeling that nothing has really changed in terms of citizens’ rights. None of the security officials responsible for the series of killings of protesters since January 2011 have been convicted. As this in turn sparks new demonstrations, the Brotherhood regime continues the use of thuggery and public violence,together with sexual harassment, to terrorize citizens and deter them from protest in Tahrir Square.

Continue reading →

Αναδημοσιεύουμε τμήμα μιας συνέντευξης ενός στελέχους της Morgan Stanley Investment Management, γιατί συνδέει τη σημερινή οικονομική κατάσταση των BRICs  και γενικότερα των “αναδυόμενων οικονομιών” με τις ταραχές, με τη γλώσσα του κεφαλαίου φυσικά, αλλά η γλώσσα αυτή σ’αυτήν την περίπτωση είναι ιδιαίτερα χρήσιμη. (Η έμφαση με πλάγια σε ορισμένα σημεία δική μας)

Ezra Klein: So as I understand it, your view is that people shouldn’t be surprised to see protests in Brazil and riots in Turkey. It’s the long period of economic growth and political calm that preceded them that you consider surprising, or at least unusual. Is that right? 

Ruchir Sharma: Absolutely. The last decade gave us this misleading impression because growth was booming in every single emerging market and that was keeping everything calm. It gave the impression that this was a new era for the emerging world.

But a lot of that growth was driven by low interest rates and the commodities boom. The long-term growth rate of emerging markets is about 4 to 5 percent annually, but from 2003 to 2008 it was over 7 percent. At the same time, inflation, which used to be a big problem, collapsed.  But now all that’s reversing. In Brazil, for instance, growth is down and inflation is creeping back up. And that’s how you get a situation where a rise in bus prices can be the final straw that gets people into the streets.

Continue reading →

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=rZhZugGyOOE[/youtube]

There have been riots in the small town of Vradiyevka in southern Ukraine after the gang rape of a woman, allegedly involving local police officers.

Mobs stormed the town’s police headquarters, after authorities refused to detain one of two policemen accused.

29 year old Iryna Krashkova says she was beaten and raped by two policemen after being grabbed on a street and forced into a taxi.She told euronews she knew exactly who her attackers were:

“For sure they were policemen because I know them, because I live in this village where they work. I never talked to them but I know that they are policemen because I live in this town.”

In Kiev, there were further demonstrations close to the presidential palace.

Continue reading →

Ενδιαφέρον κείμενο για την κατανόηση των περίπλοκων συγκρούσεων που λαμβάνουν χώρα στην Αίγυπτο. Από το roarmag

Egypt’s revolution will never be complete until the authoritarian neoliberal state is finally dismantled. Only the power of the streets can do this.

Morsi is trembling. Two days after millions of Egyptians took to the streets to once again demand the downfall of the regime, the Muslim Brotherhood looks weaker and more isolated than ever. On Monday, the grassroots Tamarod campaign that kicked off the mass protests gave Morsi 24 hours to step down and threatened an indefinite wave of civil disobedience if he failed to comply. The army quickly joined in, giving the government a thinly-veiled 48-hour ultimatum to “meet the people’s demands”.

Since then, at least six government ministers have jumped ship, with rumors doing the rounds earlier on Tuesday that the entire cabinet had resigned. To further compound the pressure on Morsi, the army command released spectacular footage showing Sunday’s mass mobilizations from the bird’s eye view of the military helicopters that circled over Cairo carrying Egyptian and army flags — set to bombastic music, patriotic slogans and incessant chants of “Out! Out! Out!” directed at the President and Muslim Brotherhood.

On Tuesday morning, government officials, opposition leaders and the military command were all quick to deny that the army’s statements and actions were indications of an impending military coup — even though one of Morsi’s advisors had earlier gone off script and argued that the office of the Presidency did regard the army’s ultimatum as such. Still, Tamarod organizers and opposition leaders have unambiguously welcomed the army’s stance in the hope that its secular command will take their side and “gently” nudge the Islamists from power.

Many of those in the streets also seem to be broadly supportive of an army intervention. Every time one of the military helicopters flew over Tahrir, the people would greet it with loud cheers, chanting that “the people and the military are one hand”. Still, the hardcore activists who have struggled ceaselessly to defend their revolution over the past two-and-a-half years remember the lies and brutalities of the military junta that they themselves helped to push from power, and continue to call for total liberation: “No Mubarak, No Military, No Morsi!”

Continue reading →

Τι σημαίνει bail in? Οι τράπεζες που δεν περνάνε τα stress tests θα διασώζονται πλέον όχι από τα κράτη αλλά από τους μετόχους και τους καταθέτες τους. Τμήμα της αριστεράς θεωρεί ότι αν το μέτρο αφορά καταθέτες που έχουν πάνω από 100.000 ευρώ είναι περίπου… δίκαιο. Κούνια που τους κούναγε. To bail in θα έχει ως αποτέλεσμα να κλείσουν πολλές “μικρές” επιχειρήσεις. Πέρα από την αναδιάρθρωση του χρηματοπιστωτικού τομέα που επιταχύνει, πρόκειται για ένα μέτρο που επιταχύνει και τη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου γενικότερα σε όλους τους κλάδους. Αυτό θα σημάνει άμεση αύξηση της ανεργίας, καθώς για να περάσει η οικονομία σε έναν κύκλο “ανάπτυξης” χρειάζεται χρόνος ανάμεσα στην συγκεντροποίηση, τη διαδικασία αύξησης του ποσοστού εκμετάλλευσης και το νέο κύκλο επενδύσεων, δηλαδή, τη μετατροπή της υπεραξίας σε νέα συσσώρευση, σε πρόσθετο κεφάλαιο. Χρόνος, όμως, δεν υπάρχει στο νεοφιλελευθερισμό. Τα πάντα είναι χρήμα-κεφάλαιο, πόσο μάλλον ο χρόνος. Εδώ ακριβώς έρχεται και ταιριάζει τέλεια το μέτρο για τη δυνατότητα δημιουργίας mini jobs. Εξάλλου έχει χρησιμοποιηθεί στη Γερμανία όπως είχαμε αναφέρει στο post με τίτλο Το μέλλον της ανάπτυξης (τελικά το μέλλον αυτό ήταν πολύ κοντά…) και όπως λέει ο κλασικός Έλλην: εδώ δεν έχουμε κράτος, στη Γερμανία όμως… Τα mini jobs είναι η άμεση, ακαριαία αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης που απαιτείται για να επιταχυνθεί η διαδικασία προς την “ανάπτυξη” και η λείανση της εκθετικής καμπύλης αύξησης της ανεργίας. Η ενσωμάτωση πλέον σημαίνει μισθός κάτω από τα όρια της φτώχειας, τα οποία φυσικά θα αλλάξουν και δε θα τρέχει τίποτα (το όριο της φτώχειας είναι δυναμικό μέγεθος, αποτελεί το ιστορικά καθορισμένο επίπεδο αναπαραγωγής της εργατικής τάξης).

Υπάρχει όμως ένα μικρό προβληματάκι.

Ότι η αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης δεν αρκεί από μόνη της (παρότι είναι αναγκαία) για να ξεκινήσει ένας νέος κύκλος. Απαιτείται, πέρα από την ανανέωση της διαδικασίας απόσπασης σχετικής υπεραξίας και η κοινωνική σταθερότητα, δηλαδή, ένα περιβάλλον στο οποίο η ταξική πάλη θα μπορεί να ενσωματωθεί στην καθημερινότητα της αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Επειδή δεν υπάρχει καθόλου χρόνος για το νεοφιλελευθερισμό όπως είπαμε, το πιο πιθανό είναι αντί για ανανέωση σταθερού κεφαλαίου, πόσο μάλλον για επεκτατικές επενδύσεις σε νέα μέσα παραγωγής, η σχετική υπεραξία να αυξηθεί με τη χρήση νέων, ακόμη πιο σύνθετων χρηματοπιστωτικών προιόντων, ανοίγοντας το δρόμο για νέες φούσκες και πάρτυ βραχυπρόθεσμα και νέες συντριβές μεσοπρόθεσμα. Η κοινωνική σταθερότητα που επίσης δε φαίνεται στον ορίζοντα μάλλον πάει να επιλυθεί με αύξηση του πληθυσμού της αστυνομίας, των σεκιουριτάδων, κάθε λογής μπάτσων και χαφιέδων, με την ακόμη μεγαλύτερη δαιμονοποίηση των μεταναστών και των αναρχικών και με το νέο έργο που έρχεται προσεχώς σε κάθε τηλεόραση, τη δαιμονοποίηση της Αριστεράς, όχι μόνο ως κομματικού μηχανισμού ή ιδεολογίας, αλλά τη δαιμονοποίηση του κάθε “αριστερού”, δηλαδή το δομικό διαχωρισμό της κοινωνίας σε επιθυμητούς και ανεπιθύμητους.

Μέχρι να τους σκάσει στα μούτρα όλο αυτό, σε τούρκικο στυλ, ή σε βραζιλιάνικο, ή σε αιγυπτιακό ή …

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=6Zr4hSocxcw[/youtube]

via Leola

Ανήκουν σε διαφορετικά στρατόπεδα οι αδελφοί μουσουλμάνοι και ο στρατός, ή έχουν δίκιο οι διαδηλωτές εκείνοι που φωνάζουν: “ΟΥΤΕ ΣΤΡΑΤΟΣ, ΟΥΤΕ ΑΔΕΛΦΟΙ;”

Αναδημοσιεύουμε το ενδιαφέρον άρθρο για την ανταγωνιστική αλλά και ερωτική τους σχέση από το  jadaliyya

The politics of the past two years have generated widespread interest in the historical relationship between the Muslim Brotherhood (MB) and Egypt’s wielders of power, especially at a time when observers are eager to understand the prospects for accommodation (or adversity) between the MB and traditional bureaucratic powers inside the Egyptian state, such as the military establishment.

For instance, the circumstances surrounding the election of President Mohamed Morsi in June 2012 have raised numerous questions about the MB’s relationship with Egypt’s military rulers. During the lead-up to the announcement of the election results, it seemed that the Supreme Council of the Armed Forces (SCAF) was bargaining with the Brotherhoodover the future of the country. While official results were due on 20 June, their announcement was postponed to 24 June with little transparency on why the official vote count was being withheld and what was happening behind the scenes.

MB statements at the time suggested that the SCAF was holding the results hostage until the group accepts the continuation of military leaders’ reserved powers as per the constitutional annex that SCAF had issued on 17 June 2012 shortly before the end of voting. Before it was annulled last August by President Morsi, the annex to the Constitutional Declaration set limitations on presidential authority and granted the SCAF legislative powers in light of the dissolution of parliament in mid-June. In its official response that same month, the MB vowed to fight for presidential powers and called on its supporters to occupy Tahrir Square in protest of SCAF’s constitutional annex. Eventually, official results were released declaring Morsi’s victory. The MB’s nominee ended up swearing the oath to the Supreme Constitutional Court, thus implicitly recognizing the dissolution of parliament and the SCAF-sponsored constitutional framework that the Brotherhood supposedly rejected. Morsi became Egypt’s first elected president after the January 25 Revolution, yet one question remains lurking in the background: at what price?

The lead-up to Morsi’s election is by no means the first time observers have been left to speculate about underhanded deals between the Brotherhood and Egyptian authorities. Since the days of the monarchy, the relationship between the MB and Egypt’s power wielders has been subject to debate and controversy. While the MB has conventionally been known as a strong oppositionist voice that has been subjected to the wrath of successive Egyptian rulers in the form of marginalization and repression, others argue that the story is much more complicated.

Since the toppling of Mubarak, many have speculated about whether covert pacts and understandings between the Muslim Brotherhood and the SCAF have been in place, and if so, what did they entail? Complicating any investigations of such allegations is a political environment in which the Brotherhood and its adversaries have constantly been exchanging politically motivated accusations of collaboration with the country’s military leaders. The historical context and the events of the past year, however, are quite revealing.

Continue reading →

Μπορούμε να μυρίσουμε τα δακρυγόνα απ’ το Ρίο και την Ταξίμ ως την Ταχρίρ – Σύντροφοι απ’ το Κάιρο, 30/6/2013

αναδημοσίευση από πρακτορείο Rioters

Μπορούμε να μυρίσουμε τα δακρυγόνα απ’ το Ρίο και την Ταξίμ ως την Ταχρίρ – Σύντροφοι απ’ το Κάιρο

Προς όλους εσάς στο πλευρό των οποίων πολεμάμε,

Η 30η Ιούνη σηματοδοτεί ένα νέο στάδιο της εξέγερσης για μας, που οικοδομείται πάνω σ’ αυτό που ξεκινήσαμε στις 25 και 28 Γενάρη του 2011. Αυτή τη φορά εξεγειρόμαστε εναντίον της κυριαρχίας της Μουσουλμανικής Αδελφότητας που δε σημαίνει παρά ακόμη περισσότερη οικονομική εκμετάλλευση, αστυνομική βία, βασανιστήρια και δολοφονίες.

Αναφορές στην έλευση της “δημοκρατίας” είναι εκτός τόπου και χρόνου όταν δεν υπάρχει καν η πιθανότητα να ζήσει κανείς μια αξιοπρεπή και ευχάριστη ζωή. Ισχυρισμοί περί νομιμότητας της εκλογικής διαδικασίας είναι εκτός πραγματικότητας όταν στην Αίγυπτο ο αγώνας μας συνεχίζεται καθώς έχουμε απέναντί μας τη συνέχεια ενός καταπιεστικού καθεστώτος που μόνο το πρόσωπό του άλλαξε ενώ διατηρεί την ίδια καταπιεστική λογική λιτότητας και αστυνομικής βαρβαρότητας. Οι αρχές διατηρούν την ίδια αυθαιρεσία απέναντι στον λαό, και οι θέσεις ισχύος μεταφράζονται σε ευκαιρίες για αύξηση της εξουσίας και του πλούτου.

Η 30η Ιούνη ανανεώνει την κραυγή της Επανάστασης: “Ο λαός θέλει την πτώση του συστήματος”. Ζητάμε ένα μέλλον που να μην κυριαρχείται ούτε απ’ την εξουσιαστική μικρότητα και τον μαφιόζικο καπιταλισμό της Μουσουλμανικής Αδελφότητας ούτε από τον στρατιωτικό μηχανισμό που κρατά σε ομηρία την πολιτική και οικονομική ζωή, ούτε από μια επιστροφή στις παλιές δομές της εποχής του Μουμπάρακ. Αν και δε συμφωνούν όλοι οι διαδηλωτές που θα κατέβουν στον δρόμο στις 30 Ιούνη με τη λογική αυτή, αυτή πρέπει να είναι η δική μας, αυτή πρέπει να είναι η στάση μας γιατί δεν είμαστε πρόθυμοι να αποδεχθούμε κανένα πισωγύρισμα στις αιματηρές περιόδους του παρελθόντος.

Αν και τα δίκτυά μας είναι ακόμη αδύναμα, αντλούμε ελπίδα κι έμπνευση από τους πρόσφατους ξεσηκωμούς, ιδιαίτερα στην Τουρκία και τη Βραζιλία. Ο καθένας τους έχει γεννηθεί μέσα σε διαφορετικές πολιτικές και οικονομικές πραγματικότητες, αλλά όλοι μας οριζόμαστε από παρόμοιους κύκλους, η απληστία των οποίων διαιωνίζει μια απουσία κάθε θετικής προοπτικής για τον λαό. Εμπνεόμαστε απ’ την οριζόντια οργάνωση του Κινήματος για Ελεύθερες Μεταφορές που ιδρύθηκε στην Bahía της Βραζιλίας το 2003 και από τις λαϊκές συνελεύσεις που εξαπλώνονται παντού στην Τουρκία.

Continue reading →