Category Archives: ΝΕΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ

Αίγυπτος: Η φιλοχουντική #Tamarod επιτίθεται στην “τρίτη πλατεία”

Για την “τρίτη πλατεία” δες αυτό το video:

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=ZCmrCQvD9Ow[/youtube]

Για το όριο του παγκόσμιου “δημοκρατικού κινήματος” δες εδώ

Για τις κατηγορίες της Tamarod από τον τύπο τους:

Tamarod has criticised Third Square, an initiative that opposes the military-led roadmap and the pro-Morsi protests, for what it alleges is an attempt to thwart the gains made by the 30 June uprising.

Tamarod spokesperson Mohamed Heikal accused Third Square of being “led by Islamists,” referring to former Muslim Brotherhood member and presidential candidate Abdel Moneim Aboul Fotouh, whose Strong Egypt Party is heading the initiative.

“Third Square is another face of the Muslim Brotherhood,” he said, adding that the initiative is counterproductive because it is “fragmenting the Egyptian people” over the transitional roadmap.

Tamarod criticised Third Square for its attack on the military, claiming that the Egyptian people did not side with the police or the military by rising up against the Muslim Brotherhood.

“A revolution does not mean we have to be against state institutions, and we are not siding with any group but the Egyptian people,” Heikal said of Tamarod. “We stood up against military rule in the past years, but today the military has a strong and important role.”

Continue reading

Βραζιλία: Ταραχές, λεηλασίες στο Sao Paulo, εισβολή σε κυβερνητικό κτίριο στο Ρίο

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=8ugKgMRyZ9I[/youtube]

Policemen clash with anti-government demonstrators as they try to occupy the Rio de Janeiro's Municipal Chamber

Από τον τύπο τους:

Brazilian riot police fired tear gas, stun grenades and rubber bullets to disperse extremist protesters who ransacked bank branches, shops and a car dealership in central Sao Paulo. A police spokesman told AFP that a total of 20 people were arrested during the clashes, which followed a peaceful march by 300 demonstrators against Sao Paulo state Governor Geraldo Alckmin. The protest, called on social media by the Black Bloc anarchist group, also demanded the demilitarization of the state police, who have been accused of using excessive force in previous disturbances.

Continue reading

Για την κρατική βία στο Μπαγκλαντές

Η περίπτωση του Μπαγκλαντές είναι ενδεικτική για την κατεύθυνση που παίρνει η κρατική βία σε όλα τα κράτη, ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες τους. Για το Μπαγκλαντές δες και εδώ

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=usGUfud9CNk[/youtube]

 

Σρι Λάνκα: Ταραχές για το θάνατο ενός κατοίκου από μολυσμένο νερό

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=_VM6sSrSzxg[/youtube]

Οι κατοικοι της  Weliweriya έκλεισαν το δρόμο διαμαρτυρόμενοι για το θάνατο ενός ανθρώπου που θεωρούν ότι οφείλεται στην μόλυνση ποσιμου νερού από παρακείμενο εργοστάσιο. Αρχικά εμφανίζεται η αστυνομία, η οποία αδυνατεί να ανοίξει το δρόμο και στη συνέχεια ο στρατός.

24 μετανάστες νεκροί στο Αιγαίο

_0001

 

παλιότερο αυτοκόλλητο που ταιριάζει γάντι στο συνδιασμό της τεράστιας “εθνικής μας επιτυχίας” να “αυξήσουμε” τον τουρισμό, δουλεύοντας μαύρα με 300 ευρώ και του τελευταίου δολοφονικού αλισβερισιού πάμφτηνης εργασιακής δύναμης:

Αναδημοσιεύουμε από clandestina:

Τουλάχιστον 24 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους νωρίς το πρωί όταν ένα πλοιάριο φορτωμένο με μετανάστες χωρίς χαρτιά που κατά πάσα πιθανότητα είχε ως τελικό προορισμό την Ελλάδα βυθίστηκε στα ανοιχτά των τουρκικών ακτών, όπως μετέδωσε το τουρκικό ειδησεογραφικό πρακτορείο Dogan.
Γύρω στις 2 τα ξημερώματα η τουρκική ακτοφυλακή έλαβε σήμα έκτακτης ανάγκης από τον καπετάνιο του σκάφους ο οποίος ανέφερε ότι βυθιζόταν στα ανοιχτά του Εζίνε, στην επαρχία Τσανάκαλε. Σύμφωνα με τον καπετάνιο στο πλοιάριο επέβαιναν πάνω από 30 άτομα.
Σκάφη της ακτοφυλακής, ένα ελικόπτερο και ένα αεροσκάφος που έσπευσαν στην περιοχή εντόπισαν τα πτώματα 18 αρχικά και στη συνέχεια 24 ανθρώπων και κατάφεραν να ανασύρουν ζωντανούς από τη θάλασσα 12 μετανάστες χωρίς χαρτιά.
Σύμφωνα με τις τουρκικές αρχές, το πλοιάριο πιθανότατα είχε ως τελικό προορισμό τη Λέσβο.

 

Λίγα λόγια για τον “Ευριπίδη” και τον κάθε “μικρό” καπιταλιστή

every2

Προχθές το απόγευμα έγινε έξω από το βιβλιοπωλείο “Ευριπίδης” στο Χαλάνδρι μια κινητοποίηση του ΣΥΒΧΑ και αλληλέγγυων συντρόφων της Ρ. Η Ρ. αποτελεί τυπική περίπτωση απόλυσης στην Ελλάδα της σκληρής αναδιάρθρωσης των μνημονίων. Δούλευε στο βιβλιοπωλείο αυτό για έξι χρόνια και το αφεντικό του “Ευριπίδη” την έδιωξε την Παρασκευή 19/7 για δύο λογους: γιατί ήταν “ακριβη” γι’αυτόν και γιατί είναι ενεργό μέλος του σωματείου. Το αφεντικό, που είναι βέβαια “εναλλακτικός” και άτομο “της κουλτούρας και του πολιτισμού”, την έχει κοπανήσει για μερικές μέρες ώστε να μην ενοχληθεί από όλη αυτή τη φασαρία και να μη στεναχωρηθεί βλέποντας το μαγαζί του άδειο από πελάτες και περικυκλωμένο από αλληλέγγυους προλετάριους, που επικοινωνούν στους δυνητικούς πελάτες του τι κάνει στις εργαζόμενες που εκμεταλλεύεται για να αυξήσει την κερδοφορία του.

Στη “συζήτηση” που έγινε ανάμεσα σε μέλη του σωματείου και αλληλέγγυους με την αντικαταστάτρια του αφεντικού και το ρουφιάνο υπάλληλο/προιστάμενο, ο οποίος αρχικά είχε το θράσος να σκίσει το κείμενο που μοιραζόταν στους άλλους υπαλλήλους, αποδεικνύοντας τη φασιστική νοοτροπία του, ακούστηκαν διάφορα ωραία, ότι θα ήταν καλύτερα να “βάλουμε τους αλληλέγγυους στην αποθήκη” κτλ. Αλλά θα ασχοληθούμε με το πιο σημαντικό από όσα ακούστηκαν κατά τη γνώμη μας. Η αντικαταστάτρια του “λούη” αφεντικού είπε ότι “η απόλυση της Ρ. ήταν αναγκαία για την επιβίωση της επιχείρησης”.

Ο φετιχισμός του κεφαλαίου (δηλαδή η μόνη έγκυρη πραγματικότητα) μας επιβάλει να αναρωτηθούμε: Λέει αλήθεια ή ψέματα; Όντως θα έκλεινε ο “Ευριπίδης” αν δεν απέλυε σήμερα τη Ρ. και αύριο την κάθε εργαζόμενη που γουστάρει;  Η απάντηση είναι αντικειμενικά όχι. Όχι, γιατί ο “Ευριπίδης” άνοιξε μέσα στην κρίση κι άλλο μαγαζί και μάλιστα στην Κηφισιά και παρότι είχε να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό του πάμπλικ που άνοιξε πρόσφατα στο χαλάνδρι. Η ερώτηση όμως που μας αναγκάζει η κυρίαρχη καπιταλιστική ιδεολογία να απαντήσουμε είναι λάθος στη βάση της. Όταν το αφεντικό λέει ότι δεν μπορεί να “επιβιώσει”, δεν εννοεί την επιβίωση όπως εμείς. Το αφεντικό δεν επιβιώνει με τα κέρδη του όπως εμείς με το μισθό μας. Ο μισθός είναι το “καλάθι των εμπορευμάτων” που χρειαζόμαστε για να μπορούμε να ξαναπάμε την άλλη μέρα στη δουλειά. Τα λεφτά που βγάζει το αφεντικό από την εκμετάλλευση μας έχουν διαφορετική λειτουργία από το μισθό μας, είναι κεφάλαιο. Κεφάλαιο σημαίνει ότι τα λεφτά του πρέπει να γίνονται συνεχώς περισσότερα ώστε να μπορεί να “επιβιώσει” ως κεφάλαιο, δηλαδή να μεγεθυνθεί, να βγάζει από το χρήμα του ολοένα και περισσότερο χρήμα.

Το ερώτημα δεν είναι πόσο άπληστος είναι το αφεντικο του κάθε “Ευριπίδη”. Το ερώτημα είναι γιατί να μην απολύσει την κάθε εργαζόμενη του, που παίρνει μισθό ένα αστρονομικό ποσό 700-800 ευρώ, όταν μπορεί στη θέση της να πάρει μια άλλη με 480 ευρώ; (κάτι που στην περίπτωση της Ρ. είχε ήδη κάνει ο πονηρός, εναλλακτικός και πρώην χίπης αφεντικός του Ευριπίδη και είχε φροντίσει φυσικά να εκπαιδεύσει την καινούργια υπάλληλο η Ρ. πριν την απολύσει). Γιατί να μην αυξήσει την υπεραξία που παράγεται από τις εργαζόμενες του, γιατί να μην ανοίξει και ένα μαγαζί ακόμη; Γιατί να αφήσει τον τομέα της κουλτούρας και του πολιτισμού στα χέρια του “μεγάλου” καπιταλιστή πάμπλικ ( ο οποίος έτσι κι αλλιώς έχει τους πιο φτηνούς εργαζόμενους); Γιατί να μην ευημερήσει κι αυτός ένας μικρός και “ποιοτικός” καπιταλιστής που “κάνει καλά τη δουλειά του” και του δίνεται χώρος τώρα μέσα στην κρίση που κλείνουν τα άλλα μικρά κεφαλαιάκια να χωθεί στα πόδια των μεγάλων; Αν δε θέλουμε να πέσουμε στην ηθική αντιμετώπιση των πραγμάτων, η απάντηση είναι: Πράγματι, γιατί όχι;

Το κεφάλαιο έχει το δικό του δίκιο από την πλευρά του και μεις οι προλετάριοι και προλετάριες το δικό μας δίκιο. Δεν υπάρχει “αλήθεια”, υπάρχει μια μάχη που δίνεται συνεχώς ανάμεσα σ’αυτά τα “δίκια” και ποτέ δεν πρόκειται να τελειώσει όσο το κεφάλαιο παραμένει κεφάλαιο και εμείς παραμένουμε εργαζόμενοι, δηλαδή, “φορείς εργασιακής δύναμης”, “μεταβλητό κεφάλαιο”.

Ο μόνος λόγος στη συγκεκριμένη περίπτωση να μην απολύσει τελικά ο “μπουχός” αφεντικό του Ευριπιδη τη Ρ. είναι να φοβηθεί το συσχετισμό. Να ξέρει ότι θα χάσει πολλά λεφτά στην περίοδο λίγο πριν ανοίξουν τα σχολεία, να ξέρει ότι το όνομα του στην πιάτσα των ευαίσθητων πελατών-αναγνωστών θα αμαυρωθεί και άρα θα χάσει και μελλοντικά λεφτά (εχτές, από ότι μάθαμε, πολλοί περαστικοί είπαν: αφού είναι έτσι ΔΕΝ ΞΑΝΑΠΑΤΑΜΕ στον Ευριπίδη), να ξέρει ότι αν βάλει κάτω το excelάκι του που  εμπιστεύεται πιο πολύ κι από τον εαυτό του, αυτό θα του απαντήσει ότι καλύτερα είναι να ξαναπροσλάβει τη Ρ., κι ας είναι μέλος του σωματείου, κι ας κάνει απεργίες, να ξέρει γενικότερα, δηλαδή, ότι “καλύτερα να μη μπλέξει μ’αυτούς”. Και να κάνει ότι έκανε και την προηγούμενη φορά που πήγε να απολύσει μια συνάδελφο της Ρ. Να αναγκαστεί να την ξαναπροσλάβει γιατί με βάση τους συσχετισμούς αυτό θα είναι πλέον το “συμφέρον” του. Το αποτέλεσμα λοιπόν θα κριθεί από αυτή τη μάχη, και δεν είναι σίγουρο ποιο θα είναι. Εξαρτάται από πολλούς παράγοντες πόσο μπορεί να το τραβήξει το “μικρό” κεφάλαιο του “Ευριπίδη” που ολοένα και μεγαλώνει από την εκμετάλλευση της Ρ. και των συναδέλφων της.

Οι περισσότερες όμως προλετάριες και προλετάριοι που απολύονται δεν είναι μέλη του σωματείου. Φεύγουν με σκυφτό το κεφάλι και ψάχνουν αλλού για δουλειά με 480 ευρώ πλέον. Γιατί τόσο κοστολογεί πια το τομάρι μας το κεφάλαιο. Για όλες αυτές και όλους αυτούς, για όλους μας, λοιπόν, δεν πρέπει να εστιάζουμε στον κάθε καπιταλιστή και το πόσο άπληστος είναι. Στη φάση που βρισκόμαστε δεν πρέπει να περιμένουμε τίποτα άλλο, από τη συνέχιση και την ένταση του πολέμου εναντίον μας. Κι αν υπάρχει περίπτωση να βγούμε εμείς κερδισμένοι από τον πόλεμο αυτό, θα είναι μόνο αν ο εχθρός που πολεμάμε γίνει το κεφάλαιο συνολικά, το κεφάλαιο σαν κοινωνική σχέση. Η κατάργηση της εκμετάλλευσης, η κατάργηση του κοινωνικού μας ρόλου, είναι η μόνη κατάσταση που μπορούμε σήμερα να πούμε ότι είναι “νίκη”.

 

 

Γερμανία: Εμπρησμός οχημάτων μέσα σε στρατόπεδο

αναδημοσίευση από indymedia:

Σε μάστιγα για το Γερμανικό Στρατό εξελίσσονται οι επιθέσεις αγνώστων κατά σταθμευμένων οχημάτων εντός των στρατοπέδων του. Ο τελευταίος εμπρησμός προκλήθηκε στις 02:00 τα ξημερώματα της 27ης Ιουλίου όταν άγνωστοι δράστες παρείσφρυσαν στις στρατιωτικές εγκαταστάσεις του πεδίου ασκήσεων στο Havelberg και τοποθέτησαν αυτοσχέδιους εμπρηστικούς μηχανισμούς κάτω από σταθμευμένα οχήματα. Τα πυροσβεστικά οχήματα έφτασαν με καθυστέρηση τριών ωρών με αποτέλεσμα την καταστροφή 16 οχημάτων, μεταξύ των οποίων και τροχοφόρων τεθωρακισμένων μεταφοράς προσωπικού Fuchs. Ορισμένοι μηχανισμοί που δεν πυροδοτήθηκαν, εξετάζονται από τις αρχές. Το φαινόμενο εμφανίστηκε τον Απρίλιο του 2009 όταν άγνωστοι πυρπόλησαν 30 σταθμευμένα οχήματα του Γερμανικού Στρατού σε στρατόπεδο της Δρέσδης. Ακολούθησαν εμπρηστικές επιθέσεις το Μάιο του 2011 σε στρατόπεδο του Ρόστοκ με καταστροφή 7 οχημάτων και τον Ιούνιο του 2012 σε στρατόπεδο του Ανόβερου με καταστροφή 13 οχημάτων, όλες κατά τη διάρκεια της νύχτας. Eίναι πάντως κοινό μυστικό πως πίσω από τις επιθέσεις βρίσκονται ακροαριστερές οργανώσεις. Στην περίπτωση του Havelberg, η επίθεση σημειώθηκε λίγες ώρες μετά από διαδήλωση αριστεριστών της «Πρωτοβουλίας “War starts here”» μπροστά από την πύλη παρακείμενου στρατοπέδου.

και από τον τύπο τους:

Ένας εμπρησμός που προκλήθηκε από αυτοσχέδιους μηχανισμούς που είχαν τοποθετηθεί κάτω από οχήματα σημειώθηκε τη νύχτα της Παρασκευής προς Σάββατο σε ένα στρατόπεδο στην πόλη Χάβελμπεργκ στην Σαξονία-Άνχαλτ, στη βορειοδυτική Γερμανία, ανακοίνωσε την 27η Ιουλίου ο γερμανικός στρατός.

Continue reading

#OpAntiSH: εμπειρίες από τον αγώνα ενάντια στη σεξουαλική βία της πλατείας Ταχρίρ

4cea22c5e5230ae22a2675a652a905ff

Αναδημοσίευση από jadaliyya

We were on the edge of Tahrir Square on Wednesday 3 July when the army made its announcement. The square burst into jubilation. A member of our team checked his smartphone. He shouted over the din of drumbeats and squealing vuvuzelas: “Morsi’s gone. They’ve appointed the head of the constitutional court in his place and suspended the elections.”

We watched the celebrations. I looked around at the people I knew, with some of whom I had shared—what do I call it, the Tahrir of yore?—and the subsequent two-and-a-half years of anger, euphoria, exhaustion, triumph, dejection. Their faces were as expressionless as mine. The only emotion I could locate inside myself was fear—not of the political future, about which I no longer felt I understood a thing, and had lost my faith and footing in—but of the very next moment: how would we get back into the square?

After ten minutes, we could not put it off any more. We had to deliver food to the intervention teams posted around the square, and the celebrations would just get more massive and feverish as the night wore on. Our team formed a line and dove into the crowds, holding tightly onto one another and trying to protect each other from any onslaught of hands. I tried to be present—if not to enjoy the festivities, then at least to notice them—but all I could think of was cutting across this heaving sea. In a distant part of my mind I wondered about fear: is it an idea or a real understanding in the body? If I did not known what I did, would I be able to feel the exhilaration, to lose myself in the crowd as I had done before?

We reached the first intervention team and I flopped in their midst—an isle of safety in the square. This was not some slick special-forces unit in imposing uniform. It was a group of young women and women wearing white T-shirts with red lettering that said: “Anti-Sexual Harassment” and on the back, “A Square Safe for Everyone.”

It was my first day of volunteering with Operation Anti-Sexual Harassment/Assault (OpAntiSH). With everything I had heard about Tahrir lately, it was the last place I wanted to be. And yet—I no longer felt I had a place in the marches taking place all over the city; I could not stay home; and I could not turn my back on the one thing in the midst of all the madness that seemed to cleanly matter, to make sense.

I was trembling as I got out of the taxi by the Nile that afternoon and walked alone to our meeting point behind the square. As we gathered around in a circle to be briefed, a part of me was bewildered at the red nails of the girl standing next to me, at the smiles on people’s faces, when on mine tragedy must have been writ large—a sort of newcomer’s naiveté. I had not yet had time to recalibrate, to normalize.

Continue reading

Και στη Νέα Ζηλανδία το κράτος ψηφίζει νόμο για την επιτήρηση του εσωτερικού εχθρού

8972722_600x400

από τον τύπο τους:

The thousands of people who marched in protest of a new bill that would grant the New Zealand’s government sweeping spy powers, were misinformed, Prime Minister John Key has said playing down the nationwide protests.

The surveillance bill, which is expected to be passed in parliament, would allow New Zealand’s Government Communications Security Bureau (GCSB) free rein to listen in on citizens’ phone conversations.

Kiwis took to the streets on Saturday in 11 cities and towns in what has been dubbed as an “uphill battle” to stop the bill from going through.

Key, however, argued on Sunday that the turnout was “quite light” and insisting that those involved in the mass demonstrations were ill-informed or had a political agenda.

“At the risk of encouraging them to have more protests, I would have actually said those numbers were quite light – it wasn’t anything like what we saw for mining or anything else,”
 he told TVNZ’s Q&A program on Sunday.

“Secondly, a lot of people that would go along would be either A, politically aligned, or B, with the greatest of respect, misinformed,” he stressed.