Ταραχές 2009-2013
Leave a reply
Monthly Archives: February 2014
Ν. Αφρική: Πλαστικές σφαίρες ενάντια στους απεργούς εργάτες
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=k7tg6aQT3-8[/youtube]
Ινδία & Ισπανία: Η βία ενάντια στις γυναίκες εντείνεται
πηγές: tvxs.gr, left.gr
Νεαρή γυναίκα της φυλής Santhal βιάστηκε από περισσότερους από 12 άνδρες, ως τιμωρία, υπό τις διαταγές του αρχηγού της φυλής του συγκεκριμένου χωριού. Ο βιασμός διατάχθηκε επειδή η οικογένειά της δεν ήταν σε θέση να πληρώσει πρόστιμο ύψους 400 δολαρίων για το παράπτωμά της.
«Δέκα ή δώδεκα άνδρες, γείτονές μου, με βίασαν με τη σειρά όλη τη νύχτα. Κάποιοι είχαν την ηλικία του πατέρα μου», είπε η νεαρή γυναίκα σε τοπικούς τηλεοπτικούς σταθμούς.
Σε ορισμένα τμήματα της βόρειας Ινδίας, παραδοσιακού τύπου δικαστήρια που λέγονται «khaap panchayats» είναι γνωστά για τις πρακτικές βίαιης ανταποδοτικής «δικαιοσύνης». Αυτά τα παράνομα δικαστήρια έχουν απαγορεύσει στις γυναίκες να φορούν δυτικού τύπου ρούχα και να χρησιμοποιούν κινητά τηλέφωνα, ενώ στηρίζουν την πρακτική του γάμου μεταξύ παιδιών και διατάζουν το λιντσάρισμα εραστών ή παντρεμένων ζευγαριών στα λεγόμενα «εγκλήματα τιμής».
Χιλιάδες Ισπανίδες κατέβηκαν στους δρόμους της Μαδρίτης για να διαδηλώσουν κατά νομοσχεδίου που προωθεί η κυβέρνηση, το οποίο έχει ως στόχο τον περιορισμό των εκτρώσεων. Kρατούσαν πλακάτ που έγραφαν: «Αφήστε τις μητέρες να αποφασίσουν» και «Το να αποφασίσουμε μας κάνει ελεύθερες». Ο νόμος θα επιτρέπει τις εκτρώσεις μόνο σε περιπτώσεις βιασμού ή όταν η υγεία της μητέρας κινδυνεύει. Μέχρι σήμερα, η νομοθεσία ορίζει ότι κάθε γυναίκα μπορεί να προχωρήσει σε έκτρωση μέσα στις πρώτες 14 εβδομάδες της κύησης. Ανταποκριτές αναφέρουν ότι η διαδήλωση του Σαββάτου ήταν μία από τις μεγαλύτερες στη χώρα, από τότε που η κεντροδεξιά κυβέρνηση της Ισπανίας ανακοίνωσε ότι στηρίζει τη νομοθεσία.
Θερσίτης: Κείμενο κριτικής στην αλληλέγγυα οικονομία
Αναδημοσιεύουμε από το thersitis.espiv.net το ενδιαφέρον κείμενο στο οποίο βασίστηκε η εισήγηση στην εκδήλωση-συζήτηση στον χώρο του Θερσίτη στις 31/1/2014 με θέμα η αλληλέγγυα οικονομία, οι λύσεις της, ο κοινωνικός και ταξικός πόλεμος που διεξάγεται και η (αντ)επίθεση στον κόσμο του εμπορεύματος.
Απόσπασμα από το κείμενο:
Οι συνεργατικές επιχειρήσεις της «κοινωνική οικονομίας» (Κοιν.Σ. Επ. ή μη) παραμένουν εμπορικές επιχειρήσεις το δίκαιο εμπόριο των οποίων συμβάλλει στην κυκλοφορία του χρήματος σε περιοχές (σχηματικά και όχι γεωγραφικά) που αυτή θα ήταν περιορισμένη. Επιπροσθέτως επιβεβαιώνει την συναλλαγή ως το μοναδικό αξιόπιστο μέσο κάλυψης των αναγκών, παρέχοντας μάλιστα αυτή τη δυνατότητα σε τμήματα του πληθυσμού που διαφορετικά θα έπρεπε να αναζητήσουν άλλους τρόπους για την κάλυψη των αναγκών τους ή να παραμένουν στην κατάσταση μόνιμης δυσφορίας του ελαττωματικού καταναλωτή. Ταυτόχρονα η λειτουργία της παραμένει διαχωρισμένη από την υπόλοιπη δημόσια σφαίρα και οι σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ πωλητών και καταναλωτών παραμένουν διαμεσολαβημένες από την κυκλοφορία του χρήματος. Όλα τα παραπάνω είναι κομβικής σημασίας για την καπιταλιστική οικονομία, αποτελούν βασικές της αναπαραστάσεις της και το γεγονός ότι μέσω αυτών – μέσω της ανάπτυξης της επιχειρηματικότητας – επιχειρείται η υπέρβαση των επιπτώσεων της «κρίσης» είναι τουλάχιστον ευχάριστο για τα αφεντικά.
Ολόκληρο το κείμενο σε pdf ΕΔΩ
Φλεβάρης του 36: Η εξέγερση των πεινασμένων της Μυτιλήνης
αναδημοσίευση από Ιστοσελίδες
Του Παναγιώτη Λαμπρόπουλου
Η εξέγερση των ανέργων της Μυτιλήνης, τον Φλεβάρη του 1936, είναι μια άγνωστη πτυχή του εργατικού κινήματος στην «κόκκινη Λέσβο», αρκετά όμως διδακτική και χρήσιμη στις ημέρες που ζούμε. Επιχειρούμε λοιπόν μια «αποδελτίωση» των γεγονότων , έτσι όπως καταγράφηκαν στον Ριζοσπάστη της εποχής.
Η πείνα
Τον χειμώνα του 1936 η πείνα γονατίζει τον εργαζόμενο λαό και ιδιαίτερα τον αγροτικό κόσμο του νησιού, Η κακοκαιρία και το κακό μαξούλι, που εκείνη τη χρονιά έπεσε κάτω από 80% χειροτέρεψε την κατάσταση. Η ανεργία μαστίζει μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα του Ριζοσπάστη της εποχής, σε ορισμένες κατηγορίες εργατών το 50% ήταν άνεργοι. Στους καπνεργάτες το ποσοστό αγγίζει το 100%. Η κρίση αγγίζει όλες τις εργαζόμενες τάξεις, ακόμα και τους μικροεπαγγελματίες και τους μικροεμπόρους.
Επιτροπές ανέργων, εργατικά σωματεία, γυναικόπαιδα πηγαίνουν στην Γενικό Διοικητή του νησιού τον Λέκα, ζητώντας επιδόματα για να μπορέσουν να ζήσουν. Εκείνος τους ζητάει υπομνήματα για να τα στείλει στην κεντρική κυβέρνηση. Εν΄ το μεταξύ στα χωριά και στη πόλη οι πεινασμένοι συντηρούνται με βοηθήματα. Αντιγράφουμε από τον Ριζοσπάστη: «σε μερικά χωριά όπως στα Πάμφιλα και στη Μόρια αναγκάστηκαν οι αρχές να δίνουν επί τρείς ημέρες μισή οκά ψωμί και 5 δραχμές την ημέρα σε κάθε οικογένεια ανέργων και απόρων. Στην Αγιάσσο η κοινότητα αναγκάστηκε να ψηφίσει ένα κονδύλι από 8.000 δραχμές και άλλες 5.000 η εκκλησία. Μέσα στη Μυτιλήνη ο δήμαρχος αναγκάστηκε να μοιράζει μερικά δεκάρικα για να καλμάρει λίγο την αγανάκτηση των ανέργων»
Η εξέγερση της Δευτέρας 10 Φλεβάρη
Την Δευτέρα 10 Φλεβάρη του 1936 στις 8 το πρωί, περίπου 500 άνεργοι μαζεύτηκαν μπροστά στο Δημαρχείο, ζητώντας ψωμί ή δουλειά. Έφτιαξαν καταλόγους ανέργων και τους έδωσαν στον δήμαρχο Μάντρα. Αυτός τους είπε ότι στις 11 ή ώρα θα τους δώσει απάντηση . Από τις 10 ή ώρα εξαφανίστηκε. Οι άνεργοι αναγκάστηκαν να πάνε σπίτι του και να τον φέρουν πίσω. Η πρόταση του, που απορρίφτηκε αμέσως από τους συγκεντρωμένους, ήταν όσοι έχουν δουλειά να δουλεύουν εκ΄ περιτροπής, έτσι ώστε να έχουν και οι άνεργοι δουλειά, μια μέρα τουλάχιστον την εβδομάδα. Μπροστά στην αγανάκτηση των συγκεντρωμένων, αναγκάστηκε να μοιράσει από 25 δραχμές σε 60 ανέργους λέγοντας τους να ξαναπεράσουν στις 3.00 το μεσημέρι για να τους δώσει νέα απάντηση.
Το μεσημέρι πάνω από 1.000 άτομα, άνεργοι, γυναίκες και παιδιά μαζεύτηκαν μπροστά στο δημαρχείο. Οι χωροφύλακες που βρίσκονταν εκεί άρχισαν να προκαλούν και να διώχνουν τους συγκεντρωμένους. Το πλήθος επιμένει να δει τον δήμαρχο. Περιμένει την απάντηση του.
Η χωροφυλακή χρησιμοποιεί τα όπλα. Ρίχνει πάνω από 200 πυροβολισμούς, ενώ ο κόσμος απαντά με πέτρες κυνηγώντας τους χωροφυλάκους. Τραυματίστηκαν ο εργάτης Σπύρος Τσουκαλάκης, ο ραφτεργάτης Βασίλης Τζαβέλας και ακόμα ένας εργάτης. Από τους πυροβολισμούς ξεσηκώθηκε στο ποδάρι όλη η πόλη. Πολλοί επαγγελματίες έκλεισαν τα μαγαζιά τους και ενώθηκαν με τους συγκεντρωμένους.
Η αγανάκτηση του κόσμου κορυφώνεται. Ξαφνικά ρίχνεται το σύνθημα να πάνε όλοι στην Γενική Διοίκηση. Πάνω από 1.500 άτομα, από τον δρόμο της αγοράς ξεκίνησαν διαδηλώνοντας προς τη Γενική Διοίκηση. Περνώντας μπροστά από το Πανελλήνιο, όπου σύχναζε η πλουτοκρατία του νησιού, οι θαμώνες προκαλούν τους διαδηλωτές Οι τελευταίοι επιτέθηκαν και έσπασαν τα τζάμια του καφενείου.
Απεργία στην Electrolux
How to cut a job in Italy? Wait, and Wait some more[1].
Οι μειώσεις στους μισθούς που ανακοίνωσε η Electrolux, μετά από πτώση του επιπέδου παραγωγής της στην Ιταλία κατά 58% τα τελευταία 12 χρόνια, την περασμένη εβδομάδα έρχονται σαν συνέχεια των αντίστοιχων σχεδίων διάσωσης που ανακοίνωσαν τους περασμένους μήνες οι ανταγωνίστριες εταιρείες της (στον κλάδο της κατασκευής ηλεκτρικών συσκευών) Indesit, Candy και Whirlpool απέναντι στην πτώση της εσωτερικής ζήτησης και τον αυξανόμενο ανταγωνισμό από την κινεζική Haier και τις κορεάτικες Samsung και LG.
Η σημασία των μειώσεων αυτών δεν έγκειται στον υποτιθέμενο ξαφνικό τους χαρακτήρα· τα «σχέδια διάσωσης» δεν αποτελούν κεραυνούς εν αιθρία και συνήθως ανακοινώνονται σε γενικές γραμμές πολύ νωρίτερα στις χρηματαγορές. Για παράδειγμα, η Whirlpool, που κατέχει την πρώτη θέση παγκοσμίως στον κλάδο, χρειάστηκε πάνω από τα 3 τελευταία χρόνια για να περικόψει θέσεις εργασίας στην Ιταλία και σίγουρα κάτω από 500 που ήταν ο αρχικός στόχος, παρόλο που προτάθηκαν και πρόωρες συνταξιοδοτήσεις· μιλάμε για εργαζόμενούς της, οι οποίοι π.χ. στην περίπτωση του εργοστασίου ψυγείων στη Νάπολη αρνούνταν να κατασκευάσουν φούρνους στην ίδια γραμμή παραγωγής[2] (ή να ελαστικοποιήσουν το ωράριό τους με τέτοιο τρόπο ώστε να ληφθεί υπόψη ο ετήσιος κύκλος παραγωγής και ειδικά το γεγονός ότι η εταιρεία πουλάει περισσότερα ψυγεία την άνοιξη παρά το καλοκαίρι) επειδή κάτι τέτοιο δεν προβλεπόταν στις συμβάσεις εργασίας τους.
Ένα ακόμα σημείο που χρήζει διευκρίνισης είναι ο τρόπος υπολογισμού της μείωσης του μισθού· διαφορετικά των υπολογίζουν οι δυο πλευρές, τα συνδικάτα και η εργοδοσία. Η μείωση του μισθού κατά 40% δεν προκύπτει από την κάθετη μείωση του ωρομισθίου (προτείνεται να μειωθεί το ωρομίσθιο, αυτή τη στιγμή στα 24 ευρώ, κατά 3-5 ευρώ), αλλά από το συνυπολογισμό: της μείωσης των πριμ κατά 80%, το τριετές πάγωμα των αυξήσεων και των πριμ αρχαιότητας και τη μείωση των ωρών εργασίας στις 6 καθημερινά. Το ζήτημα, επομένως, που τίθεται γενικότερα είναι με ποιους όρους θα γίνει η επιβολή του flexicurity, και όχι μόνο σε ιταλικό έδαφος. Και φυσικά πώς μπορούν οι κάθε «Πολωνοί της Ιταλίας» να παλέψουν ενάντια σε έναν τέτοιο εκβιασμό.
Με βάση το πικρό προηγούμενο της Fiat, όπου πάλι το εργατικό δυναμικό τέθηκε υπό την απειλή της μετεγκατάστασης στην Πολωνία, έχει σημασία να υποβάλουμε τη διαδικασία μείωσης των μισθών σε Ελλάδα και Ιταλία σε μια υποτυπώδη σύγκριση: Εδώ, η επίσημη μείωση του βασικού μισθού εμφανίζεται να γίνεται από το ίδιο το κράτος, χωρίς να μπορεί να εμφανιστεί στο προσκήνιο το γεγονός ότι είχαν προηγηθεί πολλά χρόνια αργής και σταθερής υποτίμησης της εργασιακής δύναμης· μπορεί η φορά της κίνησης από την «κοινωνία των πολιτών» προς το κράτος να είναι περισσότερο δεκτική σε μια προσέγγιση που ισχυρίζεται ότι οι συσχετισμοί πρώτα διαμορφώνονται στην αγορά εργασίας και μετά γίνονται νόμοι του κράτους, στην ελληνική περίπτωση, όμως, η αντίθετη φορά από το κράτος προς την κοινωνία των πολιτών έχει ενεργητικό χαρακτήρα και δε συνιστά απλή αντανάκλαση συσχετισμών που διαμορφώνονται κάπου μακριά. Το κράτος εμφανίζεται να ηγείται της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης.
Στην Ιταλία, αντίθετα, είναι η κοινωνία πολιτών, οι ίδιες οι επιχειρήσεις που καλούνται να διαμορφώσουν εκ νέου τους συσχετισμούς με την εργατική τάξη. Και το κράτος να εμφανίζεται πιο αδύναμο(;) και απλά να «παρακολουθεί» την όλη διαδικασία.
Α.