αναδημοσίευση από sinialo.espiv.net

H ενίσχυση της Μέρκελ στην Γερμανία, η ανάδειξη της λεπενικής ακροδεξιάς σε πρώτη δύναμη στην Γαλλία, η άνοδος της ακροδεξιάς στην Αυστρία αλλά και πολλές μικρότερου βεληνεκούς πολιτικές μεταλλάξεις τόσο στην υπόλοιπη Ευρώπη όσο και στην Αμερική επιβεβαιώνουν τη γραμμική ακροδεξιά μετατόπιση της αστικής δημοκρατίας, ως την πιο φερέγγυα πολιτική εκδοχή για την διασφάλιση της απρόσκοπτης συσσώρευσης κεφαλαίων μέσα στο καθεστώς μιας παγκοσμιοποιημένης συστημικής κρίσης.

Η αδιάλειπτη αυτή ακροδεξιά μετατόπιση δεν έχει να κάνει με παραδοσιακού τύπου φυλετικές και εθνικιστικές αναβιώσεις του φασισμού αλλά με «εξελιγμένες» μορφές που βασίζονται σε πολιτισμικού τύπου πλασματικούς διαχωρισμούς, σε μια αυταρχικοποίηση της αστικής θέσμισης από την οικογένεια μέχρι τις εργασιακές σχέσεις, σε μια περιστολή των όποιων πολιτικών ελευθεριών, σε μια περίφρακτη καθημερινότητα κοινωνικού ελέγχου και καταστολής. Πρόκειται δηλαδή για τα χαρακτηριστικά που προσομοιάζουν στην -«αποκαθαρμένη» από το ναζισμό της ΧΑ- ακροδεξιά συγκρότηση της νεοδημοκρατικής πολιτικής διαχείρισης. Έχουμε ήδη αναφερθεί αρκετές φορές στην χρησιμοποίηση της ΧΑ ως «πουλέν» του ελληνικού καπιταλισμού εν μέσω της τρέχουσας συστημικής κρίσης.

Μετά τις τελευταίες εξελίξεις και ενώ συνεχίζονται οι διώξεις στελεχών –ένστολων και μη- των φασιστικών συμμοριών διατυπώνονται ήδη δύο ποιότητες συμπεριφορών τους (με δεδομένη την ανυπαρξία αφενός της όποιας μαζικής υποστήριξης από τους «οπαδούς και ψηφοφόρους» του… λαϊκού συνδέσμου, γεγονός που, αφετέρου, επιβεβαιώνει όλη την παραδοσιακή νεοελληνική μικροαστική κουλτούρα της ανάθεσης και στην περίπτωση της «εθνικιστικής αναγέννησης»). Η μία έχει να κάνει με την άτακτη φυγή που αποτυπώνεται από κλείσιμο γραφείων, αναστολή δράσεων, απομαζικοποίηση του «κινήματος», μαζικό σβήσιμο ψηφιακών ιχνών, απόσυρση των φασιστικών συμβόλων και της σημειολογίας από την καθημερινή «κανονικότητα» και την άρση της κοινωνικής τους νομιμοποίησης. Η άλλη έχει να κάνει με την σκλήρυνση των πολλών εκείνων (λίγο περισσότερους από το μισό εκατομμύριο του 2012) ακόμη επίμονων υποστηρικτών της ΧΑ που μπορεί να μην εκφράζεται με κάποιον τρόπο μέσα στην συγκυρία αλλά που δεν έχει άλλα περιθώρια παρά να αρχίσει να εκφράζεται χωρίς καμία υποστολή της ουσίας της ρατσιστικής και εθνικιστικής μιλιταριστικής τους υπόστασης. Σε επίπεδο φαινομενικότητας και ρητορείας θα υπάρξουν «ομαλές διευθετήσεις», οι οποίες, όμως, είναι εξορισμού αδύνατον να ακυρώσουν την ουσία της φασιστικής επιθετικότητας που αποτελεί όρο ζωής της συγκεκριμένης αντίληψης.

Είναι αλήθεια ότι η αντιφασιστική επίφαση της αστικής δημοκρατίας των ημερών μας δεν είναι τίποτε άλλο από απόπειρα ενδυνάμωσης του δημοκρατικού αυταρχισμού, ενώ είναι σαφές ότι τα όψιμα «αντιφασιστικά μέτωπα» διεκδικούν τη συνέχεια της απομαζικοποιημένης πια «κουλτούρας των πλατειών». Είναι κάτι παραπάνω πλέον από προφανές ότι η χρήση της «θεωρίας των δύο άκρων» με μια διεσταλμένη προσέγγιση της βίας αυτής καθεαυτής (εξαφανίζοντας το τυπικό λογικό αναγώγιμο «δι’ εαυτήν»)  ως φασιστικής, στοχεύει στην συντριβή των κοινωνικών αντιστάσεων ενώ προωθούνται νέα δυσβάστακτα μέτρα εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Επίσης είναι προφανές ότι η σοσιαλδημοκρατική αριστερά προσπαθεί να περάσει με καλό βαθμό στις εξετάσεις νομιμοφροσύνης που κάθε φορά θέτει η ακροδεξιά διακυβέρνηση.  Επιπλέον, δεν θεωρούμε τυχαίο ότι ενώ συμβαίνουν τόσα πράγματα ο Σύριζα της πόλης μας καλεί σε συζήτηση για… τις δημοτικές εκλογές!

Continue reading →

αναδημοσίευση από barikat.gr

Μέσα στην κυριαρχία της τηλεοπτικής εικόνας, ολόκληρα κομμάτια της πραγματικότητας χάνονται. Η σημασία τους αλλοιώνεται. Αν δεν σε παίξει η tv είναι σαν να μην υπάρχεις. Ξεκινάς τη μέρα σου και μαθαίνεις ότι συνδικαλιστής ζήτησε 50 χιλιάρικα για να μην κάνει απεργία. «Όλοι ίδιοι δεν είναι»; «Αυτοί δεν μας καταστρέψανε»; Η εικόνα είναι ασφυκτική. Δεν περισσεύει οξυγόνο για την πραγματικότητα. Για να περάσει λίγος αέρας χρειάζεται μια ρωγμή. Για να ανοίξει ρωγμή απαιτείται μία σύγκρουση..

Το ραντεβού είναι στις 10 το βράδυ, στην Πέτρου Ράλλη. Η προσυγκέντρωση στην ώρα της. Ανοίγεται το πανό και μοιράζονται οι σημαίες του σωματείου. Περνάμε απέναντι τον δρόμο και ξεκινά ο αποκλεισμός της ACS. Στόχος: να μην περάσει τίποτα. Ούτε μέσα ούτε έξω από το κτίριο. Όσο περισσότερο μπορέσουμε. Αποκλεισμός στη κεντρική επιχείρηση του κλάδου της ταχυμεταφοράς. Μία επιχείρηση όπου αν την ξύσεις λίγο βρίσκεις το βαθύ κράτος. Πρώην και νυν διοικήσεις που έχουν περάσει από υπουργεία, σύμβουλοι πρωθυπουργών, πρών αντιπρόεδροι του ΣΕΒ και ο κατάλογος όλο μεγαλώνει.

Μαγαζί γωνία δηλαδή. Μαγαζί το οποίο πρέπει να ανοίγει δρόμους για τον κλάδο. Μαγαζί με κέρδη μεταφόρων 2 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο. Μαγαζί που πρέπει να παίξει κύριο ρόλο στο να σπάσει ο εργατικός τσαμπουκάς. Να απολυθούν πολλοί και ίσως να επαναπροσληφθούν ελάχιστοι, χωρίς αποζημιώσεις, δουλεύοντας για πέντα κατοστάρικα. Διοίκηση που δίνει μαθήματα εφαρμοσμένης ηγεμονίας. Υπογράφω επιχειρησιακή σύμβαση με το εργοδοτικό σωματείο χωρίς μειώσεις για να αποσπάσω ένα κομμάτι εργαζομένων από το κλαδικό σωματείο. Πάω το μισθό στα πέντε κατοστάρικα στα franchise, έχω διασπάσει τον κλάδο, τελειώνω και με την «καλή» επιχειρησιακή σύμβαση. Παλιό, αλλά δουλεύει ακόμα.

Ένταση από την αρχή. Στελέχη που εκτοξεύουν απειλές. Μηνύσεις, αστυνομία, προσπάθεια τρομοκράτησης. Το έβλεπες στον τρόπο που μιλούσαν, στο ύφος τους, στις κινήσεις του σώματος τους. Σε αντιμετώπιζαν σαν να είσαι ένα τίποτα. Ένας αναλώσιμος οδηγός. Σε μία εβδομάδα μπορεί να έχεις τρακάρει και να μην τους ξαναενοχλήσεις. Είναι αδιανόητο τέτοια στελέχη να σου μιλήσουν ισότιμα. Έχει όμως και ο διάλογος το συσχετισμό του. Έχει μπλοκαρισμένες νταλίκες και εμπορεύματα που δεν φεύγουν. Γιατί για να φύγουν, υπάρχουν όροι. Να πληρωθούν δεδουλευμένα, να προσληφθούν οι απολυμένοι από τα franchise.

Continue reading →