Σε ένα σύντομο σημείωμα για τη συγκυρία που δημοσιεύσαμε εδώ πριν από 3 εβδομάδες αναφέραμε: “Η αλλαγή σε σχέση με το 2011 είναι εμφανής. Οι πρόεδροι της ΕΣΕΕ και της ΓΣΕΒΕΕ κατέστησαν σαφές ότι “πρέπει να μειωθούν οι μισθοί των εμπορουπαλλήλων”, συνεπώς η κοινωνική συμμαχία που είχε εμφανιστεί ως άνω και κάτω πλατεία Συντάγματος φαίνεται να διαλύεται πια οριστικά. Φαίνεται πιθανό τα στρατόπεδα που δημιουργούνται να έχουν μια αρκετά καθαρή ταξική χροιά (οι μετανάστες προλετάριοι, οι νέοι που δεν έχουν μέλλον, οι επισφαλείς χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, οι απολυμένοι δημόσιοι υπάλληλοι).”

Τώρα πλέον η πρόταση της ΕΣΕΕ είναι επίσημη, υιοθετήθηκε η πρόταση του πρόεδρου της. Πρόκειται για μια σημαντική αλλαγή συσχετισμών που δείχνει ότι οι μικροαστοί συντάσσονται με το  success story της αναδιάρθρωσης:

Δηλαδή, βλέπουν το μέλλον τους στην ισοπέδωση της τιμής της εργασιακής δύναμης και της δυνατότητας τους να απολύουν όποιο/α θέλουν όποτε θέλουν, και τη δυνατότητα τους να συνεχίσουν το γνωστό σύστημα μαύρης δουλειάς ή καλυμένα μαύρης, το σύστημα που είναι γνωστό ότι χρησιμοποιούν οι μικροαστοί: Απολύουν υπαλλήλους που δουλεύουν κανονικά και τους ξαναπαίρνουν “μαύρους” στη δουλειά δίνοντας τους μόνο ένα συμπλήρωμα του επιδόματος ανεργίας για να γλυτώνουν τις ασφαλιστικές εισφορές. Στη συνέχεια τους επαναπροσλαμβάνουν και ο ενάρετος κύκλος συνεχίζεται… Το κράτος είναι αρωγός σ’αυτή τη διαδικασία, βοηθάει τους καημένους μικροαστούς “να τη βγάλουν”. Σε ένα κείμενο σχετικά με την απόλυση της Ρ.  από το βιβλιοπωλείο Ευριπίδης είχαμε σημειώσει τι σημαίνει να τη “βγάλει” ο καημένος ο μικροαστός:

Όταν το αφεντικό λέει ότι δεν μπορεί να “επιβιώσει”, δεν εννοεί την επιβίωση όπως εμείς. Το αφεντικό δεν επιβιώνει με τα κέρδη του όπως εμείς με το μισθό μας. Ο μισθός είναι το “καλάθι των εμπορευμάτων” που χρειαζόμαστε για να μπορούμε να ξαναπάμε την άλλη μέρα στη δουλειά. Τα λεφτά που βγάζει το αφεντικό από την εκμετάλλευση μας έχουν διαφορετική λειτουργία από το μισθό μας, είναι κεφάλαιο. Κεφάλαιο σημαίνει ότι τα λεφτά του πρέπει να γίνονται συνεχώς περισσότερα ώστε να μπορεί να “επιβιώσει” ως κεφάλαιο, δηλαδή να μεγεθυνθεί, να βγάζει από το χρήμα του ολοένα και περισσότερο χρήμα. Το ερώτημα δεν είναι πόσο άπληστος είναι το αφεντικο του κάθε “Ευριπίδη”. Το ερώτημα είναι γιατί να μην απολύσει την κάθε εργαζόμενη του, που παίρνει μισθό ένα αστρονομικό ποσό 700-800 ευρώ, όταν μπορεί στη θέση της να πάρει μια άλλη με 480 ευρώ;  

Όλα αυτά κι ακόμη περισσότερα είναι γνωστά και έχουν αναλυθεί σχετικά με το ρόλο των μικροαστών γενικά αλλά και συγκεκριμένα στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό. Δύο ενδιαφέροντα κείμενα σχετικά με το θέμα είναι τα: Αστοί, νυκοκοιραίοι, εστιάτορες και καφετζήδες, του Η. Ιωακείμογλου και Μικροαστοί σε αποσύνθεση του περιοδικού antifa.

Το διακύβευμα το επόμενο διάστημα αν και όταν ξεσπάσει η εγκυμονούσα συγκυρία είναι ποια θα είναι η σχέση του προλεταριακού στοιχείου στο δρόμο με όλους εκείνους (απο δεξιά και αριστερά) που θα καλούν σε “εθνική ενότητα”, για να “σωθεί ο τόπος”… Όταν οι μικροαστοί βγαίνουν στο δρόμο και ζητάνε να σωθεί “ο τόπος” στην πραγματικότητα ζητάνε να διασωθεί η ιδιοκτησία τους. Έτσι αν στους δρόμους ξαναστηθούν οδοφράγματα και τώρα όπως και στο παρελθόν οι μικροαστοί θα είναι στο δρόμο για να υπερασπιστούν τα μαγαζιά τους. Ο Μαρξ περιγράφει ένα ιστορικό επεισόδιο από την εξέγερση του 1848 το οποίο αν διαβαστεί προσεκτικά εξηγεί και τη σημερινή στάση της ΕΣΕΕ (μας το θύμισε ένα σχετικό post στο idymedia): “Κανένας δεν είχε αγωνιστεί στις μέρες του Ιούνη για την σωτηρία της ιδιοκτησίας και για την αποκατάσταση της πίστης πιο φανατικά από τους Παρισινούς μικροαστούς – τους καφετζήδες, τους εστιάτορες, τους ταβερνιάρηδες τους μικροέμπορους, πραγματευτάδες επαγγελματίες κλπ. Το μαγαζί ανασκουμπώθηκε και βάδισε ενάντια στο οδόφραγμα για να αποκαταστήσει την κυκλοφορία που οδηγεί από το δρόμο στο μαγαζί.”

 Οι μικροαστοί που αρχικά ήταν ενάντια στο μνημόνιο γιατί ξέρουν ότι το ακόλουθο απόσπασμα είναι σωστό: “Πίσω όμως από το οδόφραγμα στέκοταν οι πελάτες και οι οφειλέτες, μπρος του οι πιστωτές του μαγαζιού. Κι οταν τα οδοφράγματα γκρεμίστηκαν και οι εργάτες συντρίφτηκαν, κι όταν οι μαγαζάτορες, μεθυσμένοι από τη νίκη, έτρεξαν πίσω στα μαγαζιά τους, βρήκαν την είσοδο φραγμένη από ένα σωτήρα της ιδιοκτησίας, έναν επίσημο πράκτορα της πίστης, που τους παρουσίαζε τις απειλητικές επιστολές: ληξιπρόθεσμο γραμμάτιο! ληξιπρόθεσμο νοίκι! ληξιπρόθεσμη τραβηχτική! χρεοκοπημένο μαγαζί ! χρεοκοπημένος μαγαζάτορας!

Διάσωση της ιδιοκτησίας! Όμως το σπίτι όπου κατοικούσαν δεν ήταν ιδιοκτησία τους. Το μαγαζί που φυλάγανε δεν ήταν ιδιοκτησία τους. Τα εμπορεύματα που πουλούσαν δεν ήταν ιδιοκτησία τους. Ούτε το μαγαζί τους, ούτε το πιάτο που τρώγανε, ούτε το κρεβάτι που κοιμούνταν άνηκαν σε αυτούς. Απ’ αυτούς ακριβώς έμπαινε ζήτημα να σωθεί η ιδιοκτησία προς όφελος του ιδιοκτήτη που τους είχε νοικιάσει το σπίτι, του τραπεζίτη που τους είχε προεξοφλήσει το γραμμάτιο, του κεφαλαιούχου που τους είχε δανείσει μετρητά χρήματα, του εργοστασιάρχη που τους είχε εμπιστευθεί σ’ αυτούς τους λιανοπωλητές εμπορεύματα για πούληση, προς όφελος του μεγαλέμπορα που είχε παραδώσει επί πιστώσει τις πρώτες ύλες σ’αυτούς τους επαγγελματίες. Αποκατάσταση της πίστης! Μα η ξαναδυναμωμένη πίστη αποδείχτηκε ένας ζωηρός και γεμάτος ζήλο θεός, ακριβώς γιατί έδιωξε από τους τέσσερεις τοίχους του τον αναξιόχρεο οφειλέτη μαζί με την γυναίκα και τα παιδιά του, παραδίνοντας την εικονική ιδιοκτησία του στο κεφάλαιο και ρίχνοντας τον ίδιο στη φυλακή για χρέη, στη φυλακή που ξαναϋψώθηκε απειλητικά πάνω από τα πτώματα των εξεγερμένων του Ιούνη.

Οι μικροαστοί είδαν με τρόμο ότι τσακίζοντας τους εργάτες, παράδωσαν τους εαυτούς τους χωρίς αντίσταση στα χέρια των πιστωτών τους. Η χρεοκοπία τους, που από το Φλεβάρη και ύστερα κέρδιζε χρόνο και που είχε φαινομενικά αγνοηθεί, κηρύχθηκε ανοιχτά ύστερα από τον Ιούνη. Η ονομαστική ιδιοκτησία τους είχε αφεθεί απείραχτη τόσο καιρό, όσο χρειάζοταν για να τους οδηγήσουν στο πεδίο της μάχης, εν ονόματι της ιδιοκτησίας. Τώρα που είχε ξεκαθαριστεί ο μεγάλος λογαριασμός με το προλεταριάτο, μπορούσε να ξαναξεκαθαριστεί ο μικρός λογαριασμός με τον μπακάλη. Στο Παρίσι, το συνολικό ποσό των γραμματίων που εκκρεμούσε η πληρωμή τους ήταν πάνω από 21 εκατομμύρια φράγκα, στις επαρχίες πάνω από 11 εκατομμύρια. Οι ιδιοκτήτες πάνω από 7.000 εμπορικών επιχειρήσεων του Παρισιού δεν είχαν πληρώσει το νοίκι τους από το Φλεβάρη.”

Παρότι όμως τα ξέρουν όλα αυτά εκείνο που μετράει γι’αυτούς σε τελευταία ανάλυση δεν μπορεί να είναι παρά η διάσωση της ιδιοκτησίας τους. Θα μάχονται λοιπόν πάντα ενάντια στο προλεταριάτο για τη διάσωση αυτή ακόμη κι αν γνωρίζουν ότι πολύ λίγοι από αυτούς θα βγουν ζωντανοί από αυτή τη μάχη. Σε τελευταία ανάλυση οι μικροαστοί είναι κι αυτοί καπιταλιστές και η ενότητα τους είναι οργανωμένη στη βάση του εσωτερικού τους ανταγωνισμού.