[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=1cxHe6yW-sY[/youtube]
Μια “παρανοϊκή” συζήτηση, η οποία όμως είναι ενδιαφέρουσα ακριβώς επειδή είναι “παρανοϊκή”. Δώσε ιδιαίτερη προσοχή στις ερωτήσεις του δημοσιογράφου που θέτουν το πλαίσιο της συζήτησης. Από τις ερωτήσεις αυτές αλλά και από τις απαντήσεις των ακτιβιστών-αντιρατσιστών δεν αμφισβητείται καθόλου ότι υπάρχουν υπεράριθμοι, ότι ένας αριθμός προλετάριων είναι ένα άχρηστο πλεόνασμα.
Αναδημοσίευση παλιότερου (απρίλιος 2012) κειμένου από clandestina
Μια προσπάθεια ερμηνείας ενός στημένου παιχνιδιού
με περισσευάμενους, αναλώσιμους, μετανάστες και φασίστες
Στις 26 Μαρτίου ο υπουργός «προστασίας του πολίτη» Χρυσοχοΐδης ανακοινώνει την ίδρυση 30 κέντρων κράτησης μεταναστών, συνολικής χωρητικότητας 30.000 κρατουμένων (αριθμός υπερδιπλάσιος των φυλακισμένων στο ήδη υπερκορεσμένο «σωφρονιστικό» σύστημα στην Ελλάδα).
Στις 31 Μαρτίου ο υπουργός υγείας Λοβέρδος αναφέρεται σε υγειονομική βόμβα (η ίδια έκφραση που είχε χρησιμοποιήσει και στην απεργία πείνας των 300 μεταναστών εργατών) και ανακοινώνει την κράτηση επ’ αόριστον των μεταναστών που αποτελούν «δημόσιο κίνδυνο».
Τα επιχειρήματα τα γνωστά:
– Η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη λόγω «απουσίας μεταναστευτικής πολιτικής».
– Η Ελλάδα δεν χωράει τόσους μετανάστες.
– Οι μετανάστες αποτελούν απειλή για τη δημόσια υγεία.
– Οι μετανάστες αυξάνουν την εγκληματικότητα, καθώς προέρχονται από χώρες όπου «η ανθρώπινη ζωή δεν έχει τόση αξία όσο στην πολιτισμένη Δύση».
– Οι μετανάστες καταστρέφουν το κέντρο της Αθήνας.
Για κάποιες μέρες η δημόσια συζήτηση μονοπωλείται από τις εξαγγελίες των δύο υπουργών και τις αντιδράσεις των κατοίκων των περιοχών για τις οποίες εξαγγέλθηκε η κατασκευή των κέντρων κράτησης, αφού «δεν θέλουν οι περιοχές τους να γίνουν χωματερές για τα σκουπίδια της Αθήνας».
Tο κλίμα άλλαξε για λίγο με την αυτοκτονία του 77χρονου συνταξιούχου Δημήτρη Χριστούλα μπροστά στο ελληνικό κοινοβούλιο και τον βαρύ τραυματισμό του Μάριου Λώλου, προέδρου της ένωσης φωτορεπόρτερ, από επίθεση των ΜΑΤ κατά τη διάρκεια κινητοποιήσεων διαμαρτυρίας που καταστάλθηκαν βίαια. Ωστόσο το θέμα επανέρχεται, καθώς η (νεοναζιστική) ακροδεξιά πλασσάρεται επίμονα στο δημόσιο λόγο ως «λύση στην οποία καταφεύγουν οι κάτοικοι γειτονιών της Αθήνας» οι οποίοι «αντιμετωπίζουν αξεπέραστα προβλήματα εξαιτίας της παρουσίας των μεταναστών» και «δεν έχουν σε ποιον άλλο να στραφούν» αφού «η αστυνομία απουσιάζει» και η μόνη διέξοδος είναι οι περιπολίες των νεοναζί. Τελικά η δημόσια συζήτηση μετατοπίζεται προς την ακροδεξιά «αφού πρέπει να ληφθούν άμεσα μέτρα για να αποτραπεί η άνοδος της ακροδεξιάς».
Οι αιτιάσεις περί «υγειονομικής βόμβας» απαντήθηκαν άμεσα από το (κρατικό) ΚΕΕΛΠΝΟ, ενώ το ανεφάρμοστο και αναποτελεσματικό (ως προς τους διακηρυγμένους στόχους του) του μεγαλόπνοου σχεδίου Χρυσοχοΐδη-Λοβέρδου καταδείχθηκε από ανακοινώσεις της Διεθνούς Αμνηστίας, μελών της Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, ακόμα και από αξιωματούχους της Ε.Ε.
Πολλοί μίλησαν για ένα προεκλογικό τρυκ. Στο κείμενο που ακολουθεί θα καταδείξουμε ότι όχι απλά δεν έχουμε να κάνουμε με «απουσία μεταναστευτικής πολιτικής» αλλά αντιθέτως πρόκειται για μια στοχευμένη πολιτική επιλογή, στο πλαίσιο της «δημιουργικής καταστροφής» και της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης.
Συγκεκριμένα, θα επιχειρηματολογήσουμε για το ότι αυτή η κρατική επιλογή:
– αχρηστεύει εργατικό δυναμικό
– θέτει τους μετανάστες σε καθεστώς ομηρίας από τις μαφίες
– παράγει απόγνωση σε γειτονιές της Αθήνας
– διοχετεύει συνολικά στη χώρα τη δυσαρέσκεια από την οικονομική κατάσταση σε ιδεολογίες μισαλλοδοξίας
– γεννάει φασιστικές πολιτοφυλακές με κοινωνική υποστήριξη
– τελικά διαμορφώνει μια μόνιμη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, στο πλαίσιο της οποίας οι Έλληνες έχουν να χάσουν πολύ περισσότερα από ό,τι οι μετανάστες.
Επίσης θα επιχειρήσουμε μια απάντηση στα (παρα)κρατικά επιχειρήματα («δεν χωράνε», «είναι εκατομμύρια», «Δουβλίνο ΙΙ», «έλλειψη ευρωπαΐκής αλληλεγγύης», «παρεμπόριο», «εγκληματικότητα») και θα διατυπώσουμε παρατηρήσεις για τις στάσεις όσων βρίσκονται από την πλευρά της κοινωνικής δικαιοσύνης και απελευθέρωσης.
Για αρκετές ημέρες βομβαρδιστήκαμε με μια αληθοφανή επιχειρηματολογία διανθισμένη με χονδροειδέστατα ψέματα.
Ο δημόσιος λόγος δεν έθεσε κανένα από τα ερωτήματα που είναι απαραίτητα για να αναλυθεί το «πρόβλημα»:
Γιατί στοιβάζονται τόσοι άνθρωποι στην Αθήνα; Ποιοι είναι υπεύθυνοι; Ποιοι επωφελούνται; Ποιές πολιτικές επιλογές εξυπηρετεί αυτή η συσσώρευση; Ποιες κοινωνικές μεταβολές προωθούνται;
Η προπαγάνδα πάντα απευθύνεται στο θυμικό και όχι στη λογική, πρέπει να φαντάζει ως η μόνη αλήθεια και όσοι αντιπαρατίθενται σε αυτή να παρουσιάζονται ως μη ρεαλιστές.
Το λεγόμενο μεταναστευτικό πρόβλημα προβλήθηκε με τον ίδιο παράλογο τρόπο με τον οποίο όσα συνέβησαν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα παρουσιάστηκαν όχι ως αποτέλεσμα της δομικής αναδιάρθρωσης που επιβάλεται στην Ελλάδα-πειραματόζωο, αλλά επειδή οι Έλληνες είναι τεμπέληδες, έχουμε 1.500.000 δημόσιους υπάλληλους, οι πολιτικοί είναι κλέφτες, το σύστημα υγείας ξοδεύει πολλά για να περιθάλπτει τους μετανάστες κλπ.
Έτσι, όπως ένας εκπρόσωπος του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου επελέγη ως πρωθυπουργός για να μας σώσει από τις επιθέσεις του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, μια παρακρατική οργάνωση με κυπατζίδικο παρελθόν και συμμετοχή σε μαφιόζικες συμμορίες και «δουλειές της νύχτας» παρουσιάζεται ως σωτήρας από τις μαφιόζικες συμμορίες και την εγκληματικότητα.
Το γεγονός ότι συνταξιούχοι ωθούνται στην αυτοκτονία και η ευκολία με την οποία τα ΜΑΤ ανοίγουν κεφάλια φωτορεπόρτερ έχει άμεση σχέση με τη δημαγωγία για το μεταναστευτικό, την οποία διαδέχθηκε η δημαγωγία για την «εντυπωσιακή αύξηση της δημόσιας απεύθυνσης των νεοναζί».
Εμπροσθοφυλακή αυτής της λαθροχειρίας ήταν τα ΜΜΕ, τα οποία επιδόθηκαν σε μια κλασική ρητορική κατασκευής εξιλαστήριων θυμάτων.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι μέσα σε ολιγόλεπτα ρεπορτάζ οι αναγγελθέντες χώροι κράτησης αναφέρονταν εναλλάξ ως στρατόπεδα συγκέντρωσης, «κλειστοί χώροι φιλοξενίας»(!), κέντρα υποδοχής ή κέντρα μεταναστών. Η ανάγκη για «τελική λύση» πλασσάρεται ανακατεμένη με φτιασίδια ανθρωπισμού και δημοκρατίας.
Τα πλάνα αστυνομικών να εφορμούν με σκυλιά, το ζουμάρισμα σε χειροπέδες περασμένες σε «μελαψούς» και η επαναλαμβανόμενη ως εφιαλτική ηχώ κραυγή «λαθρομετανάστες» σε τι άλλο αποσκοπούν από το να αποστερήσουν τους μετανάστες από την ανθρώπινη ιδιότητα και να τους μετατρέψουν σε θηράματα για τους κυνηγούς κεφαλών;
Αν θα μπορούσε κανείς να κατανοήσει την υιοθέτηση ρατσιστικού λόγου από ανθρώπους που ζούνε σε υποβαθμισμένες περιοχές της Αθήνας, πώς εξηγείται το γεγονός ότι σε όλη την ελληνική επικράτεια, άνθρωποι οι οποίοι κάνουν μέρες και βδομάδες να δουν μετανάστη, οικειοποιήθηκαν με χαρακτηριστική ευκολία τη δημαγωγία του μίσους;
Μπορεί να μοιάζει προφανές, αλλά είναι ταυτόχρονα αναγκαίο να επαναλαμβάνεται αδιάκοπα το γεγονός ότι σε κάθε περίοδο κρίσης χρειάζονται δημόσια θύματα.
Αν τα σύγχρονα ΜΜΕ υπήρχαν στους προηγούμενους αιώνες, θα μας παρουσίαζαν αποκαλυπτικά ρεπορτάζ για το πώς οι γυναίκες στην πυρά, οι μάγισσες, συνουσιάζονταν με το διάβολο, θα πρόβαλαν εμπεριστατωμένες έρευνες που αποδεικνύουν ότι οι ινδιάνοι δεν έχουν ψυχή και η εξόντωσή τους είναι χριστιανικό καθήκον, θα ακούγαμε επαναλαμβανόμενα ότι οι εβραίοι πίνουν το αίμα μωρών κλπ.
“Sermayenin lüks otel iftarları: KAPİTALİZM
Egemenlerin iftar çadırları: SÖMÜRÜ
Halkın yeryüzü sofraları: ÖZGÜRLÜKTÜR”
“Iftar held in the luxury hotels of Capital: CAPITALISM
Iftar tents erected by the oppressors: EXPLOITATION
The earth tables of the People: FREEDOM.”
This appeal was published on the online several days ago by the groups the Anti-Capitalist Muslims (Antikapitalist Müsülmanlar) and the Revolutionary Muslims (Devrimci Müslümanlar), and was quickly shared on social media by numerous people who support theOccupy Gezi movement.
The date given for the first “People’s Iftar” or “Earth Table” of Ramadan 2013 in Turkey was Tuesday July 9 at 8:00 pm, in front of Galatasaray High School, in the middle of Istiklal Avenue. Any and all can come and share the meal – this is the founding principle of the “Earth Table”. These communal meals were introduced in 2011 by another organisation called Emek ve Adalet (Bread and Justice) in front of a luxury hotel, to protest a capitalist approach to Ramadan. Today it has evolved into a means for continuing the struggle against the government and a way to reclaim public space.
Throughout the evening, people continue to arrive. They spread out newspapers or, more rarely, a tablecloth on the cobblestones and then take a seat side-by-side on the ground. The table, which initially was a few dozen metres long, seems to grow exponentially. The goal is to reach Gezi Park, where the iftar organised by the local Beyoğlu governorship has been set up with pomp and ceremony. But at the end of the street, some 600 metres from the Galatasaray High School, the beautiful chain of people, plates and shared morsels of bread runs into an imposing security device. A big TOMA (an armoured police vehicle equipped with a water cannon) surrounded by police officers blocks access to Taksim Square. All night, the participants wonder whether it will attack them or not. Between bites, the slogans of the Gezi movement are repeated over and over: the classic Her Yer Taksim, Her Yer Direniş (“Taksim is everywhere, the resistance is everywhere”), the playful Sık bakalım (“Go ahead and teargas us”) directed at the police officers, and the untranslatable: Hüloooooğğğ.
At 8.47 pm, the meal begins. There are now several thousands seated on the ground: people who were there during the demonstrations and now have found themselves at this iftar. There are Muslims, Christians and non-believers; there are Turks, Kurds, Socialists, Kemalists and Liberals, young and old, all reflecting the diversity of the Gezi movement.
Για την “τρίτη πλατεία” δες αυτό το video:
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=ZCmrCQvD9Ow[/youtube]
Για το όριο του παγκόσμιου “δημοκρατικού κινήματος” δες εδώ
Για τις κατηγορίες της Tamarod από τον τύπο τους:
Tamarod has criticised Third Square, an initiative that opposes the military-led roadmap and the pro-Morsi protests, for what it alleges is an attempt to thwart the gains made by the 30 June uprising.
Tamarod spokesperson Mohamed Heikal accused Third Square of being “led by Islamists,” referring to former Muslim Brotherhood member and presidential candidate Abdel Moneim Aboul Fotouh, whose Strong Egypt Party is heading the initiative.
“Third Square is another face of the Muslim Brotherhood,” he said, adding that the initiative is counterproductive because it is “fragmenting the Egyptian people” over the transitional roadmap.
Tamarod criticised Third Square for its attack on the military, claiming that the Egyptian people did not side with the police or the military by rising up against the Muslim Brotherhood.
“A revolution does not mean we have to be against state institutions, and we are not siding with any group but the Egyptian people,” Heikal said of Tamarod. “We stood up against military rule in the past years, but today the military has a strong and important role.”
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=8ugKgMRyZ9I[/youtube]
Από τον τύπο τους:
Brazilian riot police fired tear gas, stun grenades and rubber bullets to disperse extremist protesters who ransacked bank branches, shops and a car dealership in central Sao Paulo. A police spokesman told AFP that a total of 20 people were arrested during the clashes, which followed a peaceful march by 300 demonstrators against Sao Paulo state Governor Geraldo Alckmin. The protest, called on social media by the Black Bloc anarchist group, also demanded the demilitarization of the state police, who have been accused of using excessive force in previous disturbances.
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=8MkWoOnRJBc[/youtube]
Η περίπτωση του Μπαγκλαντές είναι ενδεικτική για την κατεύθυνση που παίρνει η κρατική βία σε όλα τα κράτη, ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες τους. Για το Μπαγκλαντές δες και εδώ
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=usGUfud9CNk[/youtube]
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=_VM6sSrSzxg[/youtube]
Οι κατοικοι της Weliweriya έκλεισαν το δρόμο διαμαρτυρόμενοι για το θάνατο ενός ανθρώπου που θεωρούν ότι οφείλεται στην μόλυνση ποσιμου νερού από παρακείμενο εργοστάσιο. Αρχικά εμφανίζεται η αστυνομία, η οποία αδυνατεί να ανοίξει το δρόμο και στη συνέχεια ο στρατός.
παλιότερο αυτοκόλλητο που ταιριάζει γάντι στο συνδιασμό της τεράστιας “εθνικής μας επιτυχίας” να “αυξήσουμε” τον τουρισμό, δουλεύοντας μαύρα με 300 ευρώ και του τελευταίου δολοφονικού αλισβερισιού πάμφτηνης εργασιακής δύναμης:
Αναδημοσιεύουμε από clandestina:
Τουλάχιστον 24 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους νωρίς το πρωί όταν ένα πλοιάριο φορτωμένο με μετανάστες χωρίς χαρτιά που κατά πάσα πιθανότητα είχε ως τελικό προορισμό την Ελλάδα βυθίστηκε στα ανοιχτά των τουρκικών ακτών, όπως μετέδωσε το τουρκικό ειδησεογραφικό πρακτορείο Dogan.
Γύρω στις 2 τα ξημερώματα η τουρκική ακτοφυλακή έλαβε σήμα έκτακτης ανάγκης από τον καπετάνιο του σκάφους ο οποίος ανέφερε ότι βυθιζόταν στα ανοιχτά του Εζίνε, στην επαρχία Τσανάκαλε. Σύμφωνα με τον καπετάνιο στο πλοιάριο επέβαιναν πάνω από 30 άτομα.
Σκάφη της ακτοφυλακής, ένα ελικόπτερο και ένα αεροσκάφος που έσπευσαν στην περιοχή εντόπισαν τα πτώματα 18 αρχικά και στη συνέχεια 24 ανθρώπων και κατάφεραν να ανασύρουν ζωντανούς από τη θάλασσα 12 μετανάστες χωρίς χαρτιά.
Σύμφωνα με τις τουρκικές αρχές, το πλοιάριο πιθανότατα είχε ως τελικό προορισμό τη Λέσβο.
Προχθές το απόγευμα έγινε έξω από το βιβλιοπωλείο “Ευριπίδης” στο Χαλάνδρι μια κινητοποίηση του ΣΥΒΧΑ και αλληλέγγυων συντρόφων της Ρ. Η Ρ. αποτελεί τυπική περίπτωση απόλυσης στην Ελλάδα της σκληρής αναδιάρθρωσης των μνημονίων. Δούλευε στο βιβλιοπωλείο αυτό για έξι χρόνια και το αφεντικό του “Ευριπίδη” την έδιωξε την Παρασκευή 19/7 για δύο λογους: γιατί ήταν “ακριβη” γι’αυτόν και γιατί είναι ενεργό μέλος του σωματείου. Το αφεντικό, που είναι βέβαια “εναλλακτικός” και άτομο “της κουλτούρας και του πολιτισμού”, την έχει κοπανήσει για μερικές μέρες ώστε να μην ενοχληθεί από όλη αυτή τη φασαρία και να μη στεναχωρηθεί βλέποντας το μαγαζί του άδειο από πελάτες και περικυκλωμένο από αλληλέγγυους προλετάριους, που επικοινωνούν στους δυνητικούς πελάτες του τι κάνει στις εργαζόμενες που εκμεταλλεύεται για να αυξήσει την κερδοφορία του.
Στη “συζήτηση” που έγινε ανάμεσα σε μέλη του σωματείου και αλληλέγγυους με την αντικαταστάτρια του αφεντικού και το ρουφιάνο υπάλληλο/προιστάμενο, ο οποίος αρχικά είχε το θράσος να σκίσει το κείμενο που μοιραζόταν στους άλλους υπαλλήλους, αποδεικνύοντας τη φασιστική νοοτροπία του, ακούστηκαν διάφορα ωραία, ότι θα ήταν καλύτερα να “βάλουμε τους αλληλέγγυους στην αποθήκη” κτλ. Αλλά θα ασχοληθούμε με το πιο σημαντικό από όσα ακούστηκαν κατά τη γνώμη μας. Η αντικαταστάτρια του “λούη” αφεντικού είπε ότι “η απόλυση της Ρ. ήταν αναγκαία για την επιβίωση της επιχείρησης”.
Ο φετιχισμός του κεφαλαίου (δηλαδή η μόνη έγκυρη πραγματικότητα) μας επιβάλει να αναρωτηθούμε: Λέει αλήθεια ή ψέματα; Όντως θα έκλεινε ο “Ευριπίδης” αν δεν απέλυε σήμερα τη Ρ. και αύριο την κάθε εργαζόμενη που γουστάρει; Η απάντηση είναι αντικειμενικά όχι. Όχι, γιατί ο “Ευριπίδης” άνοιξε μέσα στην κρίση κι άλλο μαγαζί και μάλιστα στην Κηφισιά και παρότι είχε να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό του πάμπλικ που άνοιξε πρόσφατα στο χαλάνδρι. Η ερώτηση όμως που μας αναγκάζει η κυρίαρχη καπιταλιστική ιδεολογία να απαντήσουμε είναι λάθος στη βάση της. Όταν το αφεντικό λέει ότι δεν μπορεί να “επιβιώσει”, δεν εννοεί την επιβίωση όπως εμείς. Το αφεντικό δεν επιβιώνει με τα κέρδη του όπως εμείς με το μισθό μας. Ο μισθός είναι το “καλάθι των εμπορευμάτων” που χρειαζόμαστε για να μπορούμε να ξαναπάμε την άλλη μέρα στη δουλειά. Τα λεφτά που βγάζει το αφεντικό από την εκμετάλλευση μας έχουν διαφορετική λειτουργία από το μισθό μας, είναι κεφάλαιο. Κεφάλαιο σημαίνει ότι τα λεφτά του πρέπει να γίνονται συνεχώς περισσότερα ώστε να μπορεί να “επιβιώσει” ως κεφάλαιο, δηλαδή να μεγεθυνθεί, να βγάζει από το χρήμα του ολοένα και περισσότερο χρήμα.
Το ερώτημα δεν είναι πόσο άπληστος είναι το αφεντικο του κάθε “Ευριπίδη”. Το ερώτημα είναι γιατί να μην απολύσει την κάθε εργαζόμενη του, που παίρνει μισθό ένα αστρονομικό ποσό 700-800 ευρώ, όταν μπορεί στη θέση της να πάρει μια άλλη με 480 ευρώ; (κάτι που στην περίπτωση της Ρ. είχε ήδη κάνει ο πονηρός, εναλλακτικός και πρώην χίπης αφεντικός του Ευριπίδη και είχε φροντίσει φυσικά να εκπαιδεύσει την καινούργια υπάλληλο η Ρ. πριν την απολύσει). Γιατί να μην αυξήσει την υπεραξία που παράγεται από τις εργαζόμενες του, γιατί να μην ανοίξει και ένα μαγαζί ακόμη; Γιατί να αφήσει τον τομέα της κουλτούρας και του πολιτισμού στα χέρια του “μεγάλου” καπιταλιστή πάμπλικ ( ο οποίος έτσι κι αλλιώς έχει τους πιο φτηνούς εργαζόμενους); Γιατί να μην ευημερήσει κι αυτός ένας μικρός και “ποιοτικός” καπιταλιστής που “κάνει καλά τη δουλειά του” και του δίνεται χώρος τώρα μέσα στην κρίση που κλείνουν τα άλλα μικρά κεφαλαιάκια να χωθεί στα πόδια των μεγάλων; Αν δε θέλουμε να πέσουμε στην ηθική αντιμετώπιση των πραγμάτων, η απάντηση είναι: Πράγματι, γιατί όχι;
Το κεφάλαιο έχει το δικό του δίκιο από την πλευρά του και μεις οι προλετάριοι και προλετάριες το δικό μας δίκιο. Δεν υπάρχει “αλήθεια”, υπάρχει μια μάχη που δίνεται συνεχώς ανάμεσα σ’αυτά τα “δίκια” και ποτέ δεν πρόκειται να τελειώσει όσο το κεφάλαιο παραμένει κεφάλαιο και εμείς παραμένουμε εργαζόμενοι, δηλαδή, “φορείς εργασιακής δύναμης”, “μεταβλητό κεφάλαιο”.
Ο μόνος λόγος στη συγκεκριμένη περίπτωση να μην απολύσει τελικά ο “μπουχός” αφεντικό του Ευριπιδη τη Ρ. είναι να φοβηθεί το συσχετισμό. Να ξέρει ότι θα χάσει πολλά λεφτά στην περίοδο λίγο πριν ανοίξουν τα σχολεία, να ξέρει ότι το όνομα του στην πιάτσα των ευαίσθητων πελατών-αναγνωστών θα αμαυρωθεί και άρα θα χάσει και μελλοντικά λεφτά (εχτές, από ότι μάθαμε, πολλοί περαστικοί είπαν: αφού είναι έτσι ΔΕΝ ΞΑΝΑΠΑΤΑΜΕ στον Ευριπίδη), να ξέρει ότι αν βάλει κάτω το excelάκι του που εμπιστεύεται πιο πολύ κι από τον εαυτό του, αυτό θα του απαντήσει ότι καλύτερα είναι να ξαναπροσλάβει τη Ρ., κι ας είναι μέλος του σωματείου, κι ας κάνει απεργίες, να ξέρει γενικότερα, δηλαδή, ότι “καλύτερα να μη μπλέξει μ’αυτούς”. Και να κάνει ότι έκανε και την προηγούμενη φορά που πήγε να απολύσει μια συνάδελφο της Ρ. Να αναγκαστεί να την ξαναπροσλάβει γιατί με βάση τους συσχετισμούς αυτό θα είναι πλέον το “συμφέρον” του. Το αποτέλεσμα λοιπόν θα κριθεί από αυτή τη μάχη, και δεν είναι σίγουρο ποιο θα είναι. Εξαρτάται από πολλούς παράγοντες πόσο μπορεί να το τραβήξει το “μικρό” κεφάλαιο του “Ευριπίδη” που ολοένα και μεγαλώνει από την εκμετάλλευση της Ρ. και των συναδέλφων της.
Οι περισσότερες όμως προλετάριες και προλετάριοι που απολύονται δεν είναι μέλη του σωματείου. Φεύγουν με σκυφτό το κεφάλι και ψάχνουν αλλού για δουλειά με 480 ευρώ πλέον. Γιατί τόσο κοστολογεί πια το τομάρι μας το κεφάλαιο. Για όλες αυτές και όλους αυτούς, για όλους μας, λοιπόν, δεν πρέπει να εστιάζουμε στον κάθε καπιταλιστή και το πόσο άπληστος είναι. Στη φάση που βρισκόμαστε δεν πρέπει να περιμένουμε τίποτα άλλο, από τη συνέχιση και την ένταση του πολέμου εναντίον μας. Κι αν υπάρχει περίπτωση να βγούμε εμείς κερδισμένοι από τον πόλεμο αυτό, θα είναι μόνο αν ο εχθρός που πολεμάμε γίνει το κεφάλαιο συνολικά, το κεφάλαιο σαν κοινωνική σχέση. Η κατάργηση της εκμετάλλευσης, η κατάργηση του κοινωνικού μας ρόλου, είναι η μόνη κατάσταση που μπορούμε σήμερα να πούμε ότι είναι “νίκη”.