Daily Archives: August 6, 2013

Μορφή και περιεχόμενο της κρατικής καταστολής στις καταλήψεις

07αφίσα εκδήλωση

Με αφορμή την καταστολή των καταλήψεων στην Πάτρα αναδημοσιεύουμε από το περιοδικό blaumachen#6 το κείμενο-εισήγηση του συντρόφου Α.σε εκδήλωση/συζήτηση που έγινε στην καταάληψη κτήματος Πραπόπουλου το Μάρτη του 2013.

Αντικείμενο της εκδήλωσης αποτελεί το ζήτημα της κρατικής καταστολής στις καταλήψεις. Αφορμή στάθηκαν σίγουρα οι επιθέσεις στις καταλήψεις και τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα γύρω από την πλατεία Βικτωρίας, και το πώς αυτές έγιναν αντιληπτές όχι μόνο από τους συμμετέχοντες σε αυτά αλλά και από το υπόλοιπο «ανταγωνιστικό κίνημα»· όμως στόχος της εισήγησης δεν είναι να περιοριστεί στην ερμηνεία αυτών των επιθέσεων και να ενισχύσει την ψευδαίσθηση μιας αντιπαλότητας μεταξύ ενός «εμείς»[1] και ενός κράτους εννοημένου ως διμοιρίας δελτάδων.

Αν υπάρχει λοιπόν ένα πρώτο ζητούμενο της σημερινής κουβέντας, αυτό είναι η έμφαση στην κοινή μοίρα μεταξύ ντόπιων αντιεξουσιαστών και μεταναστών προλετάριων, κοινής μοίρας όμως ως κομμάτι του συνεχώς διευρυνόμενου υπερπληθυσμού. Και αυτό είναι κάτι που ίσως δεν τονίστηκε όσο έπρεπε κατά τις πρόσφατες επιθέσεις στις καταλήψεις.  Σίγουρα πρόκειται για μεγάλο θέμα που μπορεί να μη χωράει σε μια κουβέντα μερικών ωρών, αλλά είναι χρήσιμο να το έχουμε στο μυαλό μας ως μια έννοια-ομπρέλα, η οποία διατρέχει από τη μια άκρη ως την άλλη το θέμα μας.

Από εκεί και πέρα, η αναφορά σε μορφή και περιεχόμενο της κρατικής καταστολής αναπόφευκτα εμπεριέχει μια αντίληψη για το τι είναι το κράτος και ποιος είναι ο ρόλος του στην παρούσα συγκυρία. Αν και σε γενικές γραμμές άργησε να γίνει αντιληπτό το ποιοτικό άλμα στην κρατική καταστολή που καθιστά την αστυνομία ως τη βασική διαμεσολάβηση των κοινωνικών συγκρούσεων σε όλα τα επίπεδα, εντούτοις έχω την εκτίμηση ότι στους λεγόμενους ανατρεπτικούς κύκλους έχει μείνει πίσω η κουβέντα για το τι είναι το κράτος και από πού προκύπτει η αναγκαιότητά του τόσο σε μια καπιταλιστική κοινωνία γενικά όσο και στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία ειδικά. Οπωσδήποτε η έννοια του κράτους έκτακτης ανάγκης, καθώς και η έννοια της μηδενικής ανοχής, είναι θεωρητικά χρήσιμες, αλλά έχω την αίσθηση ότι τις περισσότερες φορές σχετίζονται μονοκόμματα με τη στρατιωτικοποίηση του κρατικού μηχανισμού και το δόγμα της ασφάλειας. Υιοθετώντας μια πιο διαλεκτική προσέγγιση στη σχέση του κράτους με τις μορφές της ταξικής πάλης, ειδικά υπό συνθήκες κρίσης της συσσώρευσης κεφαλαίου, θα μπορούσαμε να πούμε πως ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά αυτού που αποκαλείται σήμερα κράτος έκτακτης ανάγκης είναι να ορίζει (και να ορίζεται από το) τι είναι υπερπληθυσμός και πως ο διαχωρισμός, η ταξινόμηση, ο στιγματισμός, ο αποκλεισμός, η καταστολή του ποιος είναι κατάλληλος για αξιοποίηση και ποιος όχι συνιστούν τις κατεξοχήν λειτουργίες του. Και μεταξύ άλλων, φυσικά, αυτές έχουν και μια χωρική διάσταση όσον αφορά την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας, τη διαφύλαξη του ποσοστού κέρδους από τη γαιοπρόσοδο σε αστικό περιβάλλον κ.α.

Αν λοιπόν υπάρχει ένα δεύτερο ζητούμενο από τη σημερινή συζήτηση, είναι να αναδειχθούν τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου κράτους έκτακτης ανάγκης και, αν θέλετε με πιο «βαρείς» θεωρητικούς όρους, η αναγκαστικά βιοπολιτική του διάσταση σε συνθήκες πραγματικής υπαγωγής όχι μόνο της εργασίας, αλλά και ολόκληρου του κοινωνικού σχηματισμού, στο κεφάλαιο. Θα το ξαναπώ εδώ βέβαια πως σίγουρα ένα τέτοιο θέμα συζήτησης θα μπορούσε να απασχολήσει όχι μόνο μία, αλλά πολλές και πολύωρες συζητήσεις. Τουλάχιστον ας το έχουμε στο μυαλό μας μαζί με όσα θα ακολουθήσουν.

Continue reading

Μπαγκλαντές: Νέες ταραχές σε διαδήλωση για διεκδίκηση οφειλόμενων μισθών

RMG-workers_2_1_1

από τον τύπο τους:

Dhaka: Hundreds of workers of a readymade garment factory blocked a road in the capital city’s Hatirpool area on Sunday afternoon. The protesters also engaged in clashes with policemen, demanding their wage for August in full, festival bonus and other dues. As the workers took to the Hatirpool road halting the traffic movement, sporadic clashes broke out as policemen tried to disperse the agitated workers. “Although we were told earlier that the authorities would pay us by 5pm, they failed to do so,” said Nazma Ahkter, a worker of TS Fashions. She said when they asked the authorities, they were told that the money, which was drawn from a bank, had been snatched away by a gang of muggers in the capital’s Paribagh. “As the news of the money being snatched was spread among the workers, we came down to the road,” she said. Kalabagan police station officer-in-charge Enamul Haq said they resorted to charging batons to free the roads. A gang of muggers allegedly took Tk3m from Mozammel Haque, the owner of TS Fashions, soon after he drew the amount from a branch of a commercial scheduled bank in the capital’s Paribagh area.

Shahbagh police arrested Mozammel’s driver Azizul Huq in this connection.

Τυνησία: συγκρούσεις στο Sidi Bouzid

13920514000497_photoi

από τον τύπο τους:

The Tunisian security services used tear gas and rubber bullets to disperse protesters in front of the office of the provincial ruler of central governorate of Sidi Bouzid on Monday.
The demonstrators, who have been staging a sit-in protest at the site since the assassination of the opposition MP Mohamed Brahmi on July 25, barred the provincial ruler from office; they press for sacking the government and dissolving the Constituent Assembly.
The tensions ran high the area after ending the sit-in as the protesters gathered downtown Sidi Bouzid and chanted the same slogans of the sit-in.
Meanwhile, several protest marches were staged in several parts of the country after the ‘iftar’ (evening breakfast for Muslims), calling for bringing to justice the assassins of Brahmi as well as eight soldiers in separate terrorist attacks at the central Chaambi Mount in the last few days.
In a related development Interim President Moncef Marzouki received leaders of several political parties here today to discuss the current stifling crisis.
The meeting gathered chairman of Call of Tunisia Party and former prime minister Beji Caid Sebsi, former prime minister Hamed Karoui and leader of the coalition partner Ennahda Movement Rachid Ghannouchi.

#OpAntiSH: εμπειρίες από τον αγώνα ενάντια στη σεξουαλική βία της πλατείας Ταχρίρ

Αναδημοσιεύουμε την ελληνική μετάφραση του άρθρου από το barikat.gr

Ήμασταν στην άκρη της πλατείας Ταχρίρ την Τετάρτη 3 Ιουλίου, όταν ο στρατός έκανε την ανακοίνωσή του. Η πλατεία ξέσπασε σε πανηγυρισμούς. Ένα μέλος της ομάδας μας κοίταξε το κινητό του. Ούρλιαξε ανάμεσα στη βοή από τα τύμπανα και τις βουβουζέλες: «Ο Μόρσι έπεσε. Διόρισαν στη θέση του τον πρόεδρο του συνταγματικού δικαστηρίου και αναστείλανε τις εκλογές.»

Παρακολουθούσαμε τους πανηγυρισμούς. Κοίταξα γύρω μου τους ανθρώπους που ήξερα, με μερικούς από αυτούς είχα μοιραστεί – πώς να το πω, την Ταχρίρ του τότε; – και τα επόμενα δυόμιση χρόνια θυμού, χαράς, εξάντλησης, θριάμβου, απελπισίας. Τα πρόσωπά τους ήταν ανέκφραστα σαν και το δικό μου. Το μόνο συναίσθημα που είχα ήταν φόβος – όχι για το πολιτικό μέλλον, για αυτό ένιωθα πλέον ότι δεν καταλάβαινα τίποτα και ότι είχα χάσει κάθε ελπίδα – αλλά για την αμέσως επόμενη στιγμή: πως θα μπορούσαμε να ξαναφτάσουμε στην πλατεία;

Πέρασαν δέκα λεπτά, δεν μπορούσαμε να το αναβάλλουμε άλλο. Έπρεπε να παραδώσουμε φαί στις ομάδες επέμβασης που βρίσκονταν γύρω από την πλατεία και οι πανηγυρισμοί θα γίνονταν όλο και πιο μαζικοί και πυρετώδεις όσο θα προχώραγε η νύχτα. Σχηματίσαμε μία γραμμή και βουτήξαμε στο πλήθος, κρατώντας σφιχτά ο ένας τον άλλο και προσπαθώντας να προφυλαχθούμε από τα επιθετικά χέρια γύρω μας. Προσπαθούσα να είμαι εκεί, παρούσα – αν όχι να απολαμβάνω τους πανηγυρισμούς, τουλάχιστον να τους ακούω – αλλά το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν πως θα παρέκαμπτα αυτή την κοσμοπλημμύρα. Σε κάποιο μακρινό μέρος του μυαλού μου αναρωτιόμουνα για το φόβο: είναι μια ιδέα ή μια πραγματική αντίληψη του σώματος; Εάν δεν ήξερα τι έκανα, θα μπορούσα να νιώσω την ανάταση, να χαθώ στο πλήθος όπως είχα κάνει παλιότερα;

Φτάσαμε την πρώτη ομάδα επέμβασης και κατέρρευσα ανάμεσά τους – ένα νησί ασφάλειας μέσα στην πλατεία. Αυτή δεν ήταν κάποια επιδέξια ομάδα ειδικών δυνάμεων με ομοιόμορφες στολές. Ήταν μια ομάδα γυναικών, γυναικών που φορούσαν λευκά μπλουζάκια με κόκκινη γραμματοσειρά που έγραφε: «Αντι-Σεξουαλική Κακοποίηση» και στο πίσω μέρος: «Μία Πλατεία Ασφαλής για Όλους.»

Ήταν η πρώτη μου μέρα ως εθελόντρια στην Επιχείρηση Αντι-Σεξουαλική Κακοποίηση/Επίθεση (OpAntiSH). Η Ταχρίρ ήταν το τελευταίο μέρος που θα ήθελα να βρίσκομαι, με όλα αυτά που είχα ακούσει πρόσφατα. Και όμως – δεν ένιωθα πια πως έχω θέση στις πορείες που γίνονταν σε διάφορα σημεία της πόλης, δεν μπορούσα να μείνω σπίτι και δεν μπορούσα να αγνοήσω το ένα πράγμα που ανάμεσα σε όλη αυτήν την τρέλα έμοιαζε να έχει πραγματικά σημασία. Βγαίνοντας από το ταξί δίπλα στο Νείλο εκείνο το απόγευμα και περπατώντας μόνη μέχρι το σημείο συνάντησης πίσω από την πλατεία, έτρεμα από το φόβο. Καθώς μαζευτήκαμε για να ενημερωθούμε, ένα μέρος μου σάστισε με τα κόκκινα νύχια της κοπέλας που στεκόταν δίπλα μου, με τα χαμόγελα στα πρόσωπα των ανθρώπων, όταν στο δικό μου θα πρέπει να ήταν ζωγραφισμένη η τραγωδία – κάτι σαν την αφέλεια της νεοφερμένης. Δεν είχα ακόμη το χρόνο να συνηθίσω, να εγκλιματιστώ.

Χωριστήκαμε σε μεικτές ομάδες των δέκα. Η αποστολή μας ήταν να ενημερώσουμε τον κόσμο για το τι συμβαίνει και να τους πούμε τι να κάνουν σε περίπτωση που δουν κάτι. Θα κινούμασταν γρήγορα και θα μέναμε κοντά ο ένας στον άλλο – το να αποκρυνθούμε θα ήταν επικίνδυνο.

Continue reading

Fires that have Burned as long as We can Remember

“Poverty in itself does not make men into a rabble; a rabble is created only when there is joined to poverty a disposition of mind, an inner indignation against the rich, against society, against the government.”

-G.W.F. Hegel, Philosophy of Right

fire_a10d7

Αναδημοσιεύουμε από το kasamaproject αυτό το κείμενο ανάλυσης της συγκυρίας/ κριτικής στο κείμενο Από τη Σουηδία στην Τουρκία: Η άνιση δυναμική της εποχής των ταραχών  (Woland/blaumachen & friends). 

The World’s on Fire, Again

With global capital still passing discontent from continent to continent like a game of hot potato, it’s now an oft-stated adage that we live in an “era of riots.”  Blaumachen, a Greek theoretical collective often associated with the communization current, has posted a new article updating its previous analyses of this global trend.  Despite accusations of obscurantism leveled at many groups in the communization current, collectives like Blaumachen are at least admirable in their attempt to craft a recognizable analysis of current events out of the more abstract economic and political theory put forward by other theoretical collectives such asThéorie Communiste and Troploin.

In their newest work, Blaumachen propose that the current era of riots exhibits a global unevenness which can be anatomized into four distinct dynamics.  This uneven dynamism is evidenced by recent unrest in countries like Sweden, as well as the “IMF miracle” countries, Turkey and Brazil.  The mass mobilizations in these countries seem to pose new limits and prospects for global revolt in the present moment.

In Blaumachen’s schema, the global dynamics are as follows:

  1. Riots of the excluded.  These are riots such as those in the Stockholm suburbs this year, across England in 2011, and in the French banlieues in 2005.  Presumably, this also includes things like the Flatbush Rebellion here in the US.  Their participants are generally unemployed, homeless and/or immigrant youth, those resigned to a (sub)urban underclass, constantly harassed by police, with little hope of any advancement or even formal incorporation into the legally-recognized economy.  These riots take place mainly “in countries which are high in the capitalist hierarchy.”
  2. Riots of the middle-strata.  These are riots, rebellions and occupations such as those across Turkey in 2013, the Squares movement  in Greece and Spain in 2011-12, and the revolts of the Arab Spring (presumably excluding events in Libya and Syria).  Here participation is more diverse, but the key factor “is that the so-called ‘middle-strata’ are involved, and their ‘democratic’ discourse is constitutive for the movements produced.”  These riots “take place mainly in countries in the second zone and the so-called ‘emerging economies,’” though the inclusion of Spain signals that this very geopolitical stratification is increasingly threatened by the deepening of the crisis itself.
  3. Revindicative movements.  These are riots, strikes, mass protests and blockades concentrated mostly in the booming economies of China and Southeast Asia.  They take the form of “revindicative” struggles, meaning that they are making specific claims contra capital and winning gains of higher wages, lowered hours, increased safety and benefits, greater environmental regulation, etc.  Examples are the massive waves of worker unrest in China, including the Foxconn suicides, strikes and riots of 2009-2013, the Honda strike in 2010, and the recent Hong Kong dock strike/occupation, as well as similar actions by workers in Vietnam, Cambodia and elsewhere.
  4. State-integrated resistance.  This is the least theorized of the categories, though probably the most relevant with recent events in Brazil.  This dynamic “concerns the development of the contradictions in Latin American countries, which have managed to integrate resistance to neoliberalism into the state,” apparently covering events in the Populist Latin American governments like Brazil and Argentina, as well as the ostensibly “Socialist” ones, such as Bolivia and Venezuela.

Blaumachen add that, though the first and second dynamics appear increasingly connected and sometimes intersectional, it is not evident if or how the third or fourth dynamic connect with each other or with the first two—though Brazil may be currently overturning this rule.  Blaumachen’s focus is instead on the first two dynamics, and specifically on whether or not the state will be able to keep them from catastrophically intersecting in a time of crisis.

Many might oppose this sort of approach entirely, arguing that the imposition of artificial categories onto something as heterogeneous as global mass uprisings is a hopelessly abstracted procedure.  The critique has some truth to it, in that we can never hope to reduce peoples’ struggles to our analytic categories—and these categories themselves, if transmuted into a dogma, will tend to blind us to ground changes in the real world.  This, of course, happens frequently in vulgar Marxist currents, with people attempting to apply Lenin’s theory of imperialism, for example, as if it were an invariant law of nature, regardless of era or context.  But the actual Marxist approach has always sought to be a living one, responsive to (and in fact generated by) peoples’ motion.  This motion, of course, cannot be understood without a critical understanding of capitalism’s own fundamental drives—which is not the same as arguing that we ought to reduce the former to the latter.

Blaumachen’s analysis, in this context, is clearly driven by this living spirit in Marxist analysis.  It follows from peoples’ own momentum in the real world, rather than attempting to simply apply analytical schema (whether drawn from economics or poststructuralism) from above.  It avoids the normal Eurocentrism of most insurrectionary material while at the same time acknowledging that the riots within Europe are themselves often linked to distinct racial and class differentials—also implying that these riots are not entirely disconnected from imperial endeavors outside the US and Europe.  But it has a few strange omissions.  The authors offhandedly dismiss Occupy as simply “an activists’ movement […] not a mass movement,” while never even mentioning radical indigenous struggles and rural uprisings, such as the repeated occupations and blockades in British Columbia and Quebec, Idle No Morerecent actions by the Zapatistas and new armed occupations by indigenous groups in Cherán, Mexico.

Continue reading