Το γεγονός ότι οι ταραχές της Ελλάδας, της Αιγύπτου, της Ουκρανίας “κατόρθωσαν” να πολιτικοποιηθούν (με διαφορετικά επίδικα παραγόμενα από την ιστορική εξέλιξη της ταξικής πάλης σε κάθε ένα από αυτά τα κράτη) αποτελεί ένα πρόβλημα που η θεωρία είναι αναγκασμένη να εξετάσει. Τι σημαίνει αυτή η πολιτικοποίηση για την εξέλιξη της (δεύτερης φάσης της) αναδιάρθρωσης και των αγώνων εναντίον της; Τα όρια των αγώνων καθώς αυτοί πολιτικοποιούνται παράγονται με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα από ότι στο παρελθόν. Ποια είναι τα νέα διακυβεύματα που παράγονται καθώς η όποια πολιτική διευθέτηση απαξιώνεται πολύ γρήγορα;
W.
Σ’αυτό το πλαίσιο αναδημοσιεύουμε την προσπάθεια ανάλυσης των γεγονότων στην Ουκρανία A ruthless critique against everything existing με τον χαρακτηριστικό υπότιτλο:
Το μεγάλο άλμα προς τα πίσω. Τα όρια και οι προοπτικές ενός καταπληκτικού αγώνα.
Εδώ και καιρό το Κίεβο βρίσκεται σε μεγάλη αναταραχή. Οι ρίζες τις σύγκρουσης πολύπλοκες, χάνονται μέσα στις αντιφάσεις του αγώνα και στις συνθήκες που τον γέννησαν. Οι προοπτικές του ακόμα πιο πολλές και ακόμα πιο αντιφατικές. Ας πάρουμε τα πράγματα απ΄την αρχή.
Εδώ και μερικές μέρες η κυβέρνηση του Γιανούκοβιτς πήρε μια σειρά μέτρων με συνοπτικές διαδικασίες από το κοινοβούλιο, που περιορίζουν κατά πολύ τη δυνατότητα διαδηλώσεων. Η ελπίδα της κυβέρνησης ήταν μάλλον ότι η απειλή θα έστελνε τους διαδηλωτές σπίτια τους. Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε. Η αντίδραση από ένα σύνολο φορέων ήταν άμεση…άμεση ήταν και η απάντηση των διαδηλωτών. Επιτέθηκαν, συγκρούστηκαν, και κατέληξαν με 5 νεκρούς, 300 τραυματίες και οδοφράγματα σε ύψος τείχους 3 μέτρων. Η σύγκρουση μαίνεται.
Αρχικά θα πρέπει να σκιαγραφηθεί μια αρχική εξήγηση της κατάστασης στην Ουκρανία. Πέρα απ όσα έχουν ήδη ειπωθεί, οι προσεγγίσεις που μιλούν για διαφορετικές ιδεολογίες, ή για σύγκρουση συμφερόντων των “ολιγαρχών” δεν αγγίζουν το πρόβλημα. Ακόμα πιο μακριά περνούν οι αναλύσεις που μιλούν για σύγκρουση “δημοκρατών” με τους φιλορώσους ολιγάρχες κτλ. Ο Γιανούκοβιτς …περνάει νόμους κατά παράβαση του κοινοβουλίου. Από την άλλη οι διαδηλωτές εδώ και καιρό δεν φαίνονται δημοκρατικοί…οι βίαιες διαδηλώσεις, τα οδοφράγματα, οι καταλήψεις, οι μολότοφ δεν είναι στοιχεία της δημοκρατίας…ή είναι;
Με έναν παράδοξο τρόπο όμως και οι δυο εξακολουθούν να είναι και να μην είναι δημοκράτες. Μπορεί οι μέθοδοι τους να μην είναι δημοκρατικές αλλά ο τρόπος λειτουργίας τους και οι πηγή της δυναμικότητας τους παραμένουν τα “πλήθη”. Ο Γιανούκοβιτς έχει την τεράστια μάζα ρωσόφωνων εργατών της ανατολής ως βάση και το Μαϊντάν έχει σαν βάση τον ίδιο τον εαυτό του, τους φιλοευρωπαίους κατοίκους των πόλεων και κυρίως τους κατοίκους της δύσης, είναι το ίδιο το “πλήθος” δηλαδή… Τα δύο αντικρουόμενα μέρη, στο εσωτερικό τους εξακολουθούν να λειτουργούν δημοκρατικά, τα συστατικά μέρη της αστικής κοινωνίας, οι εργάτες, οι κεφαλαιοκράτες κτλ εξακολουθούν να ανάγουν την πραγμάτωση τους στην πολιτική/κρατική σφαίρα και να συγκρούονται με κάποιους “άλλους”. Και τα 2 μέρη, παρά το “έντονο” της σύγκρουσης έχουν δημοκρατικά επιχειρήματα: στη δημόσια σφαίρα, στις πορείες, στις εξαγγελίες προς το εξωτερικό κτλ ηκάθε μερίδα υποστηρίζει πως είναι η πλειοψηφία συνεπώς έχει και το δημοκρατικό δικαίωμα να επιβάλλει τη γνώμη της και οι “άλλοι” θα πρέπει να την σεβαστούν μέσα στα δημοκρατικά πλαίσια. Τι γίνεται λοιπόν; είναι η δημοκρατική πολιτική διαμεσολάβηση ο νεκροθάφτης κάθε ριζοσπαστικότητας; Και παρά τις βίαιες συγκρούσεις έχουμε στην Ουκρανία μια δημοκρατική αντιπαράθεση;