Tag Archives: ΤΑΡΑΧΕΣ

Γουινέα: Ταραχές με νεκρούς για την κάλυψη των βασικών αναγκών

Leave a reply
Conakry — At least two people including a trainee policeman were killed and 33 wounded as residents angry at power shortages rioted in the Guinean capital Conakry on Tuesday, security sources and witnesses told AFP.

The officer was struck by a stone and beaten to death by a mob as he fell from a pick-up truck while a protester died when he was hit accidentally by a police car, force spokesman Mamadou Alpha Barry told AFP.

The violence broke out as police used teargas and batons to disperse thousands of demonstrators who responded by throwing stones, burning tyres and overturning rubbish, with some witnesses reporting seeing officers firing live ammunition.

The protester had been trying to escape police brandishing batons when he was run over, a man identifying himself as the victim’s brother told AFP, adding that he was dragged several metres and “died on the spot”.

Medical sources told AFP at least 33 people had received treatment for minor injuries in two clinics before being allowed to leave.

The protesters gathered spontaneously at the end of a grace period lasting a week during which Prime Minister Mohamed Said Fofana had asked for time to solve electricity cuts affecting several areas of the capital.

“The prime minister came here on February 10 following another protest and he asked us to keep the peace for a week to allow ‘Electricite de Guinea’ to turn the power back on in our neighbourhoods,” said Abdul Aziz Soumah.

“Up until yesterday nothing had happened and we are back in the streets to remind him of his promise.”

Conakry governor Sekou Resco Camara said late Monday he was aware of the possibility of “troublemakers” protesting and warned against “any attempt to destabilise the country”.

He urged security forces to “prevent by all means necessary these protests by arresting and bringing before the courts all offenders”.

 

Water and electricity cuts are common in the impoverished west African nation’s main cities and regularly lead to violent unrest.

Tαραχές με νεκρό σε αυστραλιανό υπεράκτιο κέντρο κράτησης μεταναστών

Leave a reply

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=rs7R3jQf8yw[/youtube]

Ένας πρόσφυγας που είχε αιτηθεί άσυλο στην Αυστραλία είναι νεκρός, τουλάχιστον ένας ακόμη βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση και άλλοι 22 νοσηλεύονται στο νοσοκομείο μετά από δύο νύχτες βίαιων ταραχών σε αυστραλιανό υπεράκτιο κέντρο κράτησης μεταναστών στο νησί Μάνους στην Παπούα-Νέα Γουινέα, δήλωσαν αξιωματούχοι την Τρίτη. Ένας από τους τραυματίες με κατάγματα στο κρανίο μεταφέρθηκε ήδη στην Αυστραλία ενώ ένας ακόμη με τραύμα από πυροβολισμό αναμένεται να μεταφερθεί, καθώς η ιατρική κάλυψη στην Παπούα Νέα Γουινέα είναι ελλιπής.
Ο αυστραλός υπουργός Μετανάστευσης Σκοτ Μόρισον, δήλωσε ότι η «είδηση του θανάτου είναι μια μεγάλη τραγωδία», επιβεβαιώνοντας ότι ο νεκρός μετανάστης χτυπήθηκε στο κεφάλι, όταν κρατούμενοι έσπασαν την περίφραξη και επιχείρησαν να φύγουν από το κέντρο αργά τη Δευτέρα.
«Πρόκειται για μια τραγωδία, αλλά ήταν μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση, όπου οι άνθρωποι αυτοί αποφάσισαν να διαμαρτυρηθούν με πολύ βίαιο τρόπο και να βγουν έξω από το κέντρο θέτοντας τους εαυτούς τους σε μεγάλο κίνδυνο », είπε ο Μόρισον.
Στα βίαια επεισόδια της Κυριακής τουλάχιστον 19 από τους 1.300 μετανάστες- κρατούμενους στο κέντρο, τραυματίστηκαν και οκτώ συνελήφθησαν. Η εξέγερση των μεταναστών-κρατουμένων ξεκίνησε όταν οι αρχές της Παπούα Νέα Γουινέα, τους ανακοίνωσαν ότι έχουν δυο επιλογές. «Ή να παραμείνουν στο έδαφος της χώρας ή να επιστρέψουν στην πατρίδα τους» καθώς η συντριπτική τους πλειοψηφία προέρχεται από την Ινδονησία. «Δεν υπάρχει η επιλογή μιας τρίτης χώρας» τους ανακοινώθηκε εννοώντας προφανώς ότι δεν μπορούν να μεταβούν στην Αυστραλία που είναι και ο βασικός στόχος όλων των μεταναστών.
Το νησί Μάνους είναι ένα από τα δύο υπεράκτια κέντρα κράτησης μεταναστών και έχει σχεδιαστεί για να στεγάσει όσους φτάνουν παράνομα στην Αυστραλία από την Ινδονησία . Το Ναουρού φιλοξενεί το άλλο κέντρο. Τα περισσότερα από τα κτίρια στο κέντρο στο Ναούρου καταστράφηκαν σε μια άλλη εξέγερση τον Ιούλιο. « Το κέντρο δεν έχει καταστραφεί» είπε επίσης ο αυστραλός υπουργός Μετανάστευσης επισημαίνοντας ότι λειτουργεί κανονικά.

Βενεζουέλα: Πολιτικοποίηση των ταραχών. Μαδούρο: Αν μας ανατρέψουν θα κάνουμε ένοπλο αγώνα

Leave a reply

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=y4W75cvxJUo[/youtube]

Τέταρτη νύχτα ταραχών και διαδηλώσεων κατά του προέδρου Μαδούρο και της κυβέρνησης του, έζησε η Βενεζουέλα.

Η αστυνομία προχώρησε σε ρίψεις νερού προκειμένου να διαλύσει το συγκεντρωμένο πλήθος, που επιχειρούσε να αποκλείσει με οδοφράγματα κεντρικούς δρόμους της πρωτεύουσας Καράκας.

Οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν ως ένα κύμα διαμαρτυρίας κυρίως νεαρών φοιτητών για την οικονομική εξαθλίωση, την έλλειψη βασικών αγαθών και την διαρκώς αυξανόμενη εγκληματικότητα που μαστίζει την χώρα.

Μοντενέγκρο: Ταραχές στην Ποντγκόριτσα

Leave a reply

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=DuSiQhjnrMQ[/youtube]

Police in Montenegro’s capital, Podgorica, have fired tear gas and stun grenades to disperse hundreds of stone-hurling antigovernment demonstrators.

The protesters were demanding the resignation of the government of long-serving Prime Minister Milo Djukanovic.

They accuse his government of rampant corruption and unemployment and economic mismanagement.

Several policemen and demonstrators were injured and at least 10 protesters were detained in the February 15 violence.

The protest, organized on social media, is voicing solidarity with Bosnian antigovernment demonstrators who earlier this month stormed into the country’s presidency and other government buildings in Sarajevo and set them ablaze .

Protests erupt in South Africa by the lack of basic services

Leave a reply

Πρόκειται για μετάφραση κατευθείαν από τον google translator του ομώνυμου άρθρου της ισπανικής El Pais που μπορεί να βρεθεί, μαζί με το σχετικό βίντεο στην ηλεκτρονική διεύθυνση:

http://internacional.elpais.com/internacional/2014/02/11/actualidad/1392124633_069560.html

 

The South poorest protest the lack, or inadequacy of basic services such as clean water or electricity. More and more former black ghettos of theapartheid era and slums to be added to the list. Its residents take to the streets to demand a modicum of dignity after 20 years of democracy.The civil unrest is felt from one end of the country and even in Cape Town residents of the villages were organized in a march to the center to demand improvements.

Three months before the general election, scheduled for May 7, “South Africa burns” recently illustrated the popular Star newspaper with a huge photo of a burning barricade in one of the affected villages.

Continue reading →

Chinese villagers attack polluting factory, police

Leave a reply

 

Από άρθρo του Gillian Wong στο Αssociated Press στις 12.2.14 με τον ομώνυμο τίτλο

 

BEIJING (AP) — Villagers in southwestern China infuriated by a factory that was polluting the environment smashed its offices and equipment, and later clashed with police, underscoring the potential for such concerns to trigger violent unrest.

Residents of Baha, a village in Yunnan province, said Wednesday that police were arresting people involved in Friday’s clash at the local police station. The official Xinhua News Agency said police had identified 16 suspects.

Three villagers reached by phone said they had grown increasingly angry over a local metalwork factory that had been coughing up black smoke and discharging polluted wastewater into the rural area.

When the factory’s boss refused to meet with villagers last week, they smashed cars, equipment, offices and dormitories, said Nong Dingting and Huang Liangzheng, two of the villagers.

Continue reading →

FUCK THEM, THEY MAKE THREE AND A HALF THOUSAND A MONTH

Leave a reply

Η μαρτυρία ενός αυτόπτη, “βραβευμένου λογοτέχνη”, για τα γεγονότα της Παρασκευής 7 Φεβρουαρίου στο Σεράγεβο

This text originally appeared on 9.2.2014 at http://www.lupiga.com/vijesti/glasnik-pregazene-generacije-o-sarajevskim-neredima

By Faruk Šehić, recipient of the European Union Prize for Literature

What actually happened that Friday 7th of February, what wild force was it that had awoken in the people and taken control of the streets surrounding the buildings of the Presidency of BiH and the Canton of Sarajevo? The day before, it had begun in front of the building of the cantonal government during one in a long line of workers’ protests. Amateur footage on the internet documented police brutality and police ineptitude to deal with the situation which quickly escalated. It was to be expected that Friday would be even worse and with even more tension than that first day when the uprising began spreading through the streets of Tuzla. Around noon on the Friday, the building of the cantonal government in Tuzla was set ablaze. After I saw that on state TV, I headed toward city centre.

I live a few minutes’ walk from the building of the municipality Centar / the Canton of Sarajevo. Already at the crossroads near Ali Pasha’s Mosque the scene was chaotic. Lots of people going every which way. The traffic had stopped. Near Koševski Potok next to the cantonal building, a light, thin smoke was spreading. I walked along the stream to the tram stop at Skenderija. The kiosk at the stop was smashed, the glass roof of the tram stop strewn everywhere, as white as snow. Across the river Miljacka, people stood and watched. In front of the cantonal building, a few thousand people had gathered. The door of the main entrance was burning. The genie called rebellion was out of the bottle and there was no controlling it.

Police with helmets and plexiglass shields had withdrawn to Reisa Džemaludina Čauševića Street which connects Obala Kulina Bana with Titova Street. They formed a line in front of the side entrance of the cantonal building, next to the park behind the building of the Presidency. That street saw a proper battle. The protesters attacked in waves, throwing rocks and debris at the line of police. From time to time, the police would counter-attack and people would run away to Ajfelov Bridge or along Obala Kulina Bana by the Kriterion cinema. But then the protesters would regroup and force the police back. Smoke was billowing from every side of the cantonal building. One car was set on fire and pushed down into Koševski Potok. It wasn’t clear what precisely was on fire until flames appeared in the windows facing Koševski Potok. They were spreading throughout the interior of the building. Papers and documents from the municipality Centar were flying everywhere. A constant street battle was raging in the Reisa Džemaludina Čauševića Street. I saw young men carrying shields and wearing helmets they had taken from the police. I saw injured protesters. They were young, teenagers, football fans in sweatshirts, but there were also older people. It seemed that many of them knew each other and it was evident that they had a fair amount of experience with fighting the police. I saw a guy with a lacquered wooden mace headed toward the line of police. I saw girls bringing water to those on the front line. There was a certain inner order to that chaos. Instincts that had suddenly awoken in people, showing their war paint, acting as you might see on a battle field.

I stood and watched the building of the Canton of Sarajevo burn. I did not throw rocks, I did not setthings on fire, I did not even swear at the police, the authorities, the state. I was mute and I felt a heat inside of me, filling me up, creeping from my stomach to my chest. I would be lying if I said that watching the flames lick those walls didn’t fill me with schadenfreude. I wasn’t doing anything, but it was as if what others were doing was a consequence of my own wish for something out of the ordinary. I knew that feeling from the war, except I was better with a firearm than now as a passive onlooker standing in the middle of the street, surrounded by chaos.

At the same time, I could hear noises from street battles around the Presidency. Official cars were in flames in nearby streets. The tram stop across from the Presidency was smashed, the kiosk broken into, but someone had closed the gap with a fridge with beverages. Hundreds of people stood on the wall of the park behind the tram station watching the surge on the entrance of the Presidency. No one was objecting, no one was doing anything against the protesters. I talked to elderly citizens at the crossroads near Radnik cinema. They said the attack on the Presidency brought back memories from the first days of the war when special forces from Niš had been stopped and defeated at Skenderija in May 1992, when they came to try to take the Presidency, the symbol of the then very recently internationally recognised Republic of BiH. At one point, as a group of protesters rushed toward the wooden door of the Presidency, I felt a bit sick. Someone on the other side of the door was desperately fighting, pouring water on the protesters who were trying to break the door down using a beverage fridge from a nearby kiosk as a battering ram. It was a fight to the death and no one would concede defeat. Later, when I talked to one of the guys and told him I felt sorry for the people inside, he said, ‘Fuck them, they make three and a half thousand a month.’ And with that, the discussion was closed.

There was no police at the Presidency and everyone thought it was odd that it wasn’t better protected. Apparently, the police had withdrawn to Odobašina Street to wait for reinforcements. An acquaintance of mine told me he thought that Dodik had payed to make the unrest happen, but conspiracy theories are not my thing. The line of insanity had been crossed and there was no way back. Night was falling. Traffic and street lights weren’t working. The city centre was illuminated only by the flames from the cantonal building. In just a few hours this part of town had been transformed into a battle field. The streets were full of strewn things, rocks, papers, shattered wood. Offices were burning on both sides of the entrance to the Presidency. Later we would learn that the historical archives had been set on fire. Car alarms were wailing and from time to time a loud blast would sound. As the protesters had no leaders, we knew that nightfall would bring an end to the battles and unrest that had raged for hours. The wild, unleashed force was roaming the streets of Sarajevo. It was a hypnotic anarchy in its purest form.

Walking along the street behind the BBI shopping centre, we saw about ten armoured police vans arriving. Behind them special forces were preparing their equipment, putting face masks on. The time of anarchy and Sarajevo’s “Paris commune” had come to an end. Later, plain-clothes police would beat passive onlookers near the monument to the murdered children of the siege of Sarajevo. The brutal crackdown by the police would only take place shrouded in darkness.

For a few hours on that Friday the 7th of February, the centre of Sarajevo knew no state authority. Had the protesters had five people to lead them it would have become obvious that they could have easily staged a coup. Which speaks both of the incompetence of the state which isn’t one because the Dayton Agreement makes it impossible, and of the incompetence of the ruling elites whose social obliviousness and arrogance towards their citizens led to the civic rebellion in Tuzla and then in other cities of BiH. Young people who have had their future and their right to a normal life stolen by rich and flabby politicians directed their wrath towards the institutions where our modern Pharaohs reside. That’s why the buildings had to burn. That’s why the cars had to burn. That’s why the kiosks and the tram stops were smashed. It wasn’t hooligans, it was the collective conscience of generations of young people whose lives were fucked up by rampant ruling elites before they had even properly begun.

Hopelessness will always result in a destructive force which no one can grasp nor predict. People from the margins, from the poor Sarajevan suburbs, people from the ghetto who had nothing to lose, but many others as well. The true hooligans are the haughty politicians, the beasts in suits, the crooks and criminals. They demolished the public institutions, torched and destroyed everything in their paths. They’ve been doing this for twenty years and no one has been able to reason with them and stop them. The protesters’ last resort was to run amok. Ceaușescu didn’t believe he would end up in the dustbin of history, yet he died like a dog. For if we have no bread, we can always eat cake, unlike the crap they’ve been serving us daily for the past twenty years. No one can predict or know when another Friday might happen, when the accumulated wrath might again explode on the streets of Sarajevo and what tragic consequences it might have. But the responsibility will be solely the unfeeling ruling elites’.

Βοσνία: αιτήματα και δημοκρατική αντιεξέγερση. Ορισμένες πρώτες σημειώσεις.

4 Replies

image

Zahtjevi 1

Δημοσιεύουμε παρακάτω μεταφρασμένες από τα αγγλικά[1] κάποιες λίστες αιτημάτων που κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο και αποδίδονται σε συμμετέχοντες στις διαμαρτυρίες στη Βοσνία. Παρά το γεγονός ότι μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχουν αναφερθεί μαζικές διαδικασίες συνελεύσεων των συμμετεχόντων στις διαδηλώσεις, οπότε και προκύπτει αμέσως το ερώτημα ποιοι εξέδωσαν αυτά τα κείμενα και υπό ποιες συνθήκες, δεν έχουμε κανένα λόγο να πιστέψουμε το αντίθετο: υποστηρίζουμε λοιπόν ότι τα κείμενα αυτά εκφράζουν πράγματι τις διαθέσεις ενός κομματιού του κόσμου που κατέβηκε στους δρόμους των βοσνιακών πόλεων. Περισσότερο ή λιγότερο σημαντικού, αυτό μένει να φανεί.

Zahtjevi 2

Αν υπάρχει ένα κεντρικό επίδικο, ένας κεντρικός αποδέκτης της κριτικής που ασκούν οι μέχρι τώρα διαδηλώσεις στη Βοσνία, αυτό είναι αναμφίβολα το ίδιο το κράτος της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης. Είτε αυτό αφορά την ίδια του δομή[2], που εξαιτίας της συνθήκης του Ντέιτον περιλαμβάνει πολλά επίπεδα διακυβέρνησης, είτε την προκλητική συμπεριφορά των κρατικών υπαλλήλων, των οποίων ο αριθμός (και ο μισθός, άμεσος και έμμεσος, φανερός και κρυφός) είναι δυσανάλογα μεγάλος ακριβώς εξαιτίας αυτής της δομής. Παράλληλα, το κράτος εμφανίζεται ως ο μόνος μηχανισμός που συνεχίζει να λειτουργεί όταν σχεδόν καθετί άλλο έχει σταματήσει, μιας από τη στιγμή που «λευκό» και «μαύρο» κεφάλαιο, «διεθνές» και «ντόπιο» χρηματοδοτούν κατ’ απόλυτη προτεραιότητα την ίδια την ύπαρξη ενός κράτους ακόμα και σε συνθήκες ύφεσης ή/και πολύ μικρής ανάπτυξης, δομικής και μακροχρόνιας ανεργίας. Γιατί ξέρουν ότι καπιταλισμός χωρίς κράτος είναι αδιανόητος. Αυτό το κράτος, ως δυσ/λειτουργικός προσοδικός μηχανισμός, γίνεται κατά βάση στόχος όταν πετιούνται κρατικά αυτοκίνητα στα χαντάκια.

Zahtjevi 3

Θεωρούμε ένα από τα σύγχρονα στοιχεία της ταξικής πάλης το γεγονός ότι φτάνει να επιτίθεται στις καπιταλιστικές σχέσεις από μια «προκεχωρημένη θέση» σε σχέση με το παρελθόν στοχεύοντας κατευθείαν το ίδιο το κράτος. Στο παρελθόν, και ας μας επιτραπεί προς το παρόν αυτή η γενίκευση, το κράτος γινόταν περισσότερο αντιληπτό ως πεδίο απόσπασης/αναγνώρισης δικαιωμάτων από ομάδες, τάξεις, στρώματα που ένιωθαν ότι τα στερούνταν: είτε ήταν η εργατική τάξη, είτε οι γυναίκες, είτε οι μειονότητες, είτε… Και ο κατάλογος συνεχώς μάκραινε. Πλέον, από τη στιγμή που το βάθεμα της πραγματικής υπαγωγής της εργασίας, και της ζωής γενικότερα, στο κεφάλαιο απαιτεί ολόκληρες περιφέρειες και κοινωνικοί σχηματισμοί[3] να υπόκεινται σε διαδικασίες αξιολόγησης της ικανότητάς τους να αξιοποιούν την αξία, το κράτος μετασχηματίζεται και ενσωματώνει πλέον το προλεταριάτο όχι μόνο μέσω της ανάπτυξης και της αύξησης του ΑΕΠ[4], όπου και όσο αυτό είναι εφικτό υπό συνθήκες κρίσης, αλλά και αρνητικά, μέσω του αποκλεισμού. Το μείγμα «ενσωμάτωση μέσω της ανάπτυξης» –που σαφώς δεν πρόκειται για τις καλές μέρες του φορντισμού αλλά για flexicurity νέτα σκέτα, το οποίο και δημιουργεί γέφυρες μεταξύ των δύο τύπων ενσωμάτωσης– και «αρνητική ενσωμάτωση μέσω του αποκλεισμού» διαφέρει για κάθε καπιταλιστικό κοινωνικό σχηματισμό. Αυτή η δυναμική, που καθιστά τη βία και την καταστολή δομικό στοιχείο της κρατικής μορφής και μόνο φαινομενικά εμφανίζεται να δικαιώνει τον ορισμό του Βέμπερ για το κράτος, είναι που θέτει το κράτος στο προσκήνιο και το καθιστά εμφανή στόχο των από κάτω. Η πυρπόληση κυβερνητικών κτιρίων στη Βοσνία, το πέταγμα κομπιούτερ από το παράθυρο, ακόμα και το κάψιμο κάποιων ιστορικών αρχείων δείχνουν αν μη τι άλλο τη διάθεση ορισμένων προλετάριων να πάψει να υπάρχει κράτος γενικά.  Ο ιστορικά πολυεθνικός χαρακτήρας της βοσνιακής επικράτειας, το αιματοκύλισμα του γιουγκοσλαβικού εμφυλίου και το βαρύ τίμημα που πλήρωσε το βοσνιακό προλεταριάτο, οι εθνοτικές διαιρέσεις και ο ρατσισμός ως ενσωματωμένες λειτουργίες ενός κράτους που προβάλλεται ως failed state, αλλά ποτέ δεν έπαψε να ελέγχει το προλεταριάτο: αναπόφευκτα, το γράφεις «θάνατος στον εθνικισμό» μέσα σε ένα κατεστραμμένο κυβερνητικό κτίριο έχει πολλές προεκτάσεις και δεν ξεχνιέται έυκολα…

Zahtjevi 4

Ένα τέτοιο κατ’ όνομα «δυσλειτουργικό» κράτος αποκτά αναγκαστικά ένα βαθμό σχετικής αυτονόμησης, που όμως κάνει το άλλο μισό του, την κοινωνία πολιτών, να αντιδράει και να επιδιώκει τη διαλεκτική αλληλεπίδραση μαζί του. Ακόμα και βίαια. Οι πρόσφατες ταραχές στη Βοσνία έχουν μια τέτοια διάσταση. Από την άλλη, όμως, θα ήταν σφάλμα να ενταχθούν σε μια συμπαγή ιστορική σειρά χωρίς ασυνέχειες. Όσον κι αν υπάρχουν κοινά στοιχεία με τις μεγάλες κινητοποιήσεις του καλοκαιριού ενάντια στο νέο καθεστώς με τις ταυτότητες[5] σε σχέση με τη διάθεση εκσυγχρονισμού του κράτους –όπου μια κοινωνία πολιτών εμφανίστηκε και οργανωμένη σε ΜΚΟ κλπ αλλά και εκτός αυτών, αν κρίνουμε ότι ξανά πρωταρχικό ρόλο στα αυθόρμητα καλέσματα έπαιξαν τα κοινωνικά δίκτυα, πάντα όμως έτοιμη να παλέψει ενεργά προς μια τέτοια κατεύθυνση– το εξίσου ιντερνετικό κάλεσμα για την υπεράσπιση των απολυμένων εργατών που διεκδικούσαν τις αποζημιώσεις τους είχε διαφορετική εξέλιξη. Είναι προς διερεύνηση, αν και υπάρχουν ορισμένες ενδείξεις για κάτι τέτοιο, αν αυτό που κατέστησε πιο μαζικές, πιο διεσπαρμένες χρονικά και χωρικά, πιο βίαιες τις κινητοποιήσεις στο μεγαλύτερο κομμάτι της Βοσνίας (και όχι στο σερβικό, όπου τα πράγματα εμφανίζονται πιο ελεγχόμενα) είναι η εργατική ταυτότητα των χτυπημένων από την κρατική καταστολή και η σύνδεση με τις αγωνιστικές παραδόσεις της εργατικής τάξης.

Zahtjevi 5

Όπως φαίνεται και από τα κείμενα που δημοσιεύονται παρακάτω, παρόλο που η λέξη «δημοκρατία» δεν υπάρχει ως τέτοια, υπάρχουν ρητές αναφορές στην ανάγκη για ένα νέο σύστημα διακυβέρνησης. Ακόμα και στη σύγκλιση με τα ευρωπαϊκά πρότυπα σε ορισμένους τομείς. Ας αφήσουμε στην άκρη τη βάσιμη πιθανότητα η όξυνση της κρίσης στη Βοσνία τους τελευταίους μήνες να προήλθε από τη στάση της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης[6]. Αν ρίξει κανείς μια ματιά στην τελευταία «αναφορά προόδου» της Βοσνίας Ερζεγοβίνης, όπου επισημαίνονται μια σειρά ζητημάτων στα οποία «υστερεί» το βοσνιακό κράτος, θα δει συγκλίσεις με ορισμένα από τα αιτήματα που έχουν διατυπωθεί. Επομένως, είναι πιθανό πίσω και μέσα στις κινητοποιήσεις να βρίσκεται ένα κομμάτι της χτυπημένης μεσαίας τάξης που θεωρεί ζήτημα ζωής και θανάτου (της) την ευρωπαϊκή διέξοδο· οπότε προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να ψάξουμε την προτεινόμενη στα κείμενα «νέα κυβέρνηση τεχνοκρατών». Και, κατά συνέπεια, αυτή η μεσαία τάξη πιθανόν να στήριζε την έλευση κυανόκρανων στρατιωτικών δυνάμεων ως εγγυητών της «ομαλότητας», όπως δήλωσε και ο αυστριακός τοποτηρητής της Βοσνίας.

Zahtjevi 6

Είναι ένα θέμα προς διερεύνηση κατά πόσο στο, λιτό, θεωρητικό σχήμα του Μαρξ ενυπάρχει η δυνατότητα του να αντιληφθεί η κοινωνία των πολιτών τον εαυτό της χωρίς το κράτος. Όχι με την έννοια του να συνεχίσει να υπάρχει ως τέτοια χωρίς το κράτος, κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Αλλά αν μπορεί να ενσωματώνει επ’ αόριστον προς μια κατεύθυνση εκσυγχρονισμού του κράτους τους αγώνες των αποκλεισμένων από αυτήν. Όπως στο παρελθόν της εργατικής τάξης –η οποία σημειωτέον αποδεικνύει με τους αγώνες της στη Βοσνία ότι μπορεί να αποτελέσει ακόμα παράγοντα συσπείρωσης της κοινωνίας, όχι όμως ως ισχυρό διεκδικητικό κίνημα, αλλά ως απλήρωτοι απολυμένοι που ζητάνε τα δεδουλευμένα τους, και μένει να φανεί πόσο ηγεμονικό μπορεί να παίξει στις εξελίξεις. Υπό μια άλλη έννοια, αυτό το θεωρητικό και πρακτικό ερώτημα σχετίζεται με τη δυνατότητα οι αγώνες των αποκλεισμένων να τους εμφανίζουν αενάως ως αποκλεισμένους από κάτι άλλο, στο οποίο αξίζει να ενσωματωθεί κανείς. Εδώ εντοπίζεται και το πεδίο που επιτρέπει δυνητικά στη συνολική κριτική του υπάρχοντος να βρει πρόσφορο έδαφος και να προσπαθήσει να βρει έμπρακτη έκφραση. Ίσως προχωρώντας οι εξεγερτικές διαδικασίες να δούμε μπροστά μας και τον μετασχηματισμό της αρχικής εμφυλιοπολεμικής συνθήκης –η οποία αναδύεται πολύ γρήγορα– αμεταξύ «ημών» της κοινωνίας από τη μια πλευρά και του «διεφθαρμένου κράτους» από την άλλη σε κάτι που δε θα μπορεί να είναι ένα καλύτερο κράτος, αλλά το μη-κράτος.

 

Τούζλα

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ 7 Φεβρουαρίου 2014. Σήμερα στην Τούζλα φτιάχνεται ένα καινούργιο μέλλον! Η  [τοπική] κυβέρνηση έχει υποβάλλει την παραίτησή της, κάτι που σημαίνει πως ικανοποιείται το πρώτο αίτημα των διαδηλωτών και πως έχουν δημιουργηθεί οι συνθήκες για την επίλυση των προβλημάτων που υπάρχουν. Η συσσωρευμένη οργή και ο θυμός είναι οι αιτίες της επιθετικής συμπεριφοράς. Η στάση των αρχών δημιούργησε τις συνθήκες για την κλιμάκωση της οργής και του θυμού.

Τώρα, σε αυτή τη νέα κατάσταση, επιθυμούμε να κατευθύνουμε τον θυμό και την οργή στην οικοδόμηση ενός παραγωγικού και χρήσιμου συστήματος διακυβέρνησης. Καλούμε όλους τους πολίτες να υποστηρίξουν την πραγματοποίηση των παρακάτω στόχων:

(1)    Διατήρηση της δημόσιας τάξης και ειρήνης σε συνεργασία με πολίτες, την αστυνομία και την πολιτική προστασία [civil protection] με στόχο την αποφυγή οποιασδήποτε εγκληματοποίησης, πολιτικοποίησης και χειραγώγησης των διαδηλώσεων.

(2)    Εγκαθίδρυση μιας κυβέρνησης τεχνοκρατών [technical government], η οποία να αποτελείται από μη πολιτικά μέλη με γνώσεις ειδικού που θα παραμένουν σταθερά στις αρχές τους [uncompromised]. [Θα πρέπει να είναι άνθρωποι] που δεν κατείχαν καμία θέση σε οποιοδήποτε επίπεδο διακυβέρνησης και θα οδηγήσουν το καντόνι της Τούζλα στις εκλογές του 2014. Από αυτή την κυβέρνηση θα ζητείται να υποβάλλει εβδομαδιαία πλάνα και αναφορές για τις εργασίες της και να εκπληρώνει τους διακηρυγμένους στόχους της. Οι εργασίες της κυβέρνησης θα παρακολουθoύνται από κάθε ενδιαφερόμενο πολίτη.

(3)    Επίλυση, μέσω μιας επιταχυνόμενης διαδικασίας, όλων των ζητημάτων που σχετίζονται με την ιδιωτικοποίηση των παρακάτω εταιρειών: Dita, Polihem, Poliolhem, Gumara και Konjuh. Η [κυβέρνηση] οφείλει να:

  • § Αναγνωρίσει την αρχαιότητα και να διασφαλίσει την ασφάλιση υγείας των εργατών.
  • § Παραπέμψει σε δίκη περιπτώσεις οικονομικών εγκλημάτων και όλους όσους εμπλέκονται σε αυτές.
  • § Κατασχέσει παράνομα αποκτημένη ιδιοκτησία.
  • § Καταργήσει τις συμφωνίες ιδιωτικοποίησης [για αυτές τις εταιρείες].
  • § Προετοιμάσει μια επανάληψη της ιδιωτικοποίησης.
  • § Επιστρέψει τα εργοστάσια στους εργάτες και να θέσει τα πάντα υπό τον έλεγχο της δημόσιας κυβέρνησης προκειμένου να προστατέψει το δημόσιο συμφέρον και να εκκινήσει την παραγωγή σε εκείνα τα εργοστάσια όπου αυτό είναι δυνατόν.

(4)    Εξίσωση των απολαβών των εκπροσώπων της κυβέρνησης με τις απολαβές των εργατών του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα.

(5)    Κατάργηση των επιπρόσθετων παροχών, επιπρόσθετων στο εισόδημα, των εκπροσώπων της κυβέρνησης σαν αποτέλεσμα τις συμμετοχής τους σε φορείς, επιτροπές και άλλα όργανα, καθώς και άλλων παράλογων και αδικαιολόγητων μορφών αποζημίωσης πέρα από αυτές που κάθε υπάλληλος δικαιούται.

(6)    Κατάργηση των μισθών για υπουργούς και εν τέλει άλλους κρατικούς υπαλλήλους μετά το πέρας της θητείας τους.

Αυτή η ανακοίνωση προωθείται από εργάτες και πολίτες του Καντονιού της Τούζλα, για το καλό όλων μας.

 

Σεράγεβο #1[7]

ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΣΕΡΑΓΕΒΟ

Ανακοινώνουμε ότι:

Εμείς, οι άνθρωποι που κατέβηκαν στους δρόμους του Σεράγεβο χθες, αισθανόμαστε λύπη για τους τραυματισμούς και τις καταστροφές ιδιοκτησίας, αλλά επίσης η λύπη μας επεκτείνεται στα εργοστάσια, τους δημόσιους χώρους, τα πολιτιστικά και επιστημονικά κέντρα, και στις ανθρώπινες ζωές, όλα τα οποία καταστράφηκαν ως άμεσο αποτέλεσμα των ενεργειών αυτών (ΟΛΩΝ ΑΥΤΩΝ) που βρίσκονται στην εξουσία για, μέχρι στιγμής, πάνω από 20 χρόνια. Ζητάμε από τους συμπολίτες μας που μαζί υποφέρουμε να μην επιτρέψουν αυτές οι δυσάρεστες σκηνές να επισκιάσουν το γεγονός ότι αυτού του είδους η κυβέρνηση και αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία μας έχουν κοστίσει απείρως περισσότερο.

Επομένως, απαιτούμε:

–          Άμεση και χωρίς προϋποθέσεις παραίτηση των κυβερνήσεων και του Καντονιού του Σεράγεβο και της Ομοσπονδίας Βοσνίας-Ερζεγοβίνης· και τον σχηματισμό μη κομματικών κυβερνήσεων.

–          Να μην παρθεί κανένα μέτρο, κανενός είδους, που θα περιόριζε τις ειρηνικές διαμαρτυρίες πολιτών.

–          Την άμεση απελευθέρωση των διαδηλωτών, να μην ασκηθεί καμία δίωξη εναντίον τους και να σταματήσει το κυνήγι μαγισσών.

Όταν ικανοποιηθούν αυτά τα αιτήματα, τότε μπορούμε να ζητήσουμε την έναρξη συνομιλιών και δράσεων σε όλα τα επίπεδα διακυβέρνησης προκειμένου να εγκαθιδρυθεί μια κοινωνικά περισσότερο δίκαιη τάξη για όλα τα κοινωνικά στρώματα· και για όλους εκείνους, των οποίων η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και οι υλικές βασικές ανάγκες τέθηκαν σε κίνδυνο ή καταστράφηκαν από την κλοπή, τη διαφθορά, τον νεποτισμό, την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων πόρων, από ένα οικονομικό μοντέλο που ωφελεί τους πλούσιους και από οικονομικούς διακανονισμούς που κατέστρεψαν κάθε ελπίδα για μια κοινωνία βασισμένη στην κοινωνική δικαιοσύνη και ευημερία.

Για να εγκαθιδρυθεί μια τέτοια τάξη κοινωνικής δικαιοσύνης, πριν πάρουμε οποιοδήποτε κοινωνικό μέτρο, απαιτούμε το άμεσο τέλος της κλοπής αυτής της κοινωνίας, η οποία που φοράει τον μανδύα της πολιτικής, και την ποινική δίωξη των υπευθύνων. Μόνο όταν όλα αυτά ολοκληρωθούν, μπορούμε να οικοδομήσουμε κάτι νέο για όλους μας.

 

Σαράγεβο #2[8]

ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

  1. Χαμηλότεροι μισθοί και αποζημιώσεις των πολιτικών υπαλλήλων σε όλα τα επίπεδα διακυβέρνησης!
  2. Τέρμα στις αποζημιώσεις μετά το τέλος της θητείας!
  3. Πουλήστε το βουνό νέων αυτοκινήτων και επενδύστε αυτά τα χρήματα στην ανάπτυξη των εργοστασίων που είναι χρεωκοπημένα!
  4. Μεταρρυθμίστε και κάντε διάφανα τα δημόσια έξοδα και εισοδήματα!
  5. Περάστε τον νόμο για το πόθεν έσχες!
  6. Στείλτε στα δικαστήρια τους ύποπτους για κατάχρηση εξουσίας!
  7. Καταστήστε άκυρες όλες τις παράνομες συμβάσεις ιδιωτικοποίησης και καθιερώστε την υπευθυνότητα των αρχών.
  8. Φτιάξτε μια ανεξάρτητη επιτροπή ενάντια στη διαφθορά.
  9. Καλύψτε τις ζημιές εξαιτίας των διαδηλώσεων με εκείνο το τμήμα των χρημάτων που προορίζεται για αποζημίωση εκπροσώπων της κυβέρνησης.

 

Μπίχατς[9]

  1. Παραίτηση και αντικατάσταση της κυβέρνησης του Καντονιού Una-Sana και όλων των διευθυντών των δημόσιων οργανισμών και εταιρειών.
  2. Διορισμό της νέας κυβέρνησης του Καντονιού Una-Sana και των διευθυντών χωρίς πολιτικές επιρροές κατά την επιλογή των πρωθυπουργών και των υπουργών (επαγγελματική διακυβέρνηση – με δημοσίευση των βιογραφικών τους και αιτιολόγηση για τον διορισμό τους).
  3. Αντιστοίχιση των μισθών του δημόσιου τομέα με αυτούς του βιομηχανικού τομέα, έτσι ώστε ο υψηλότερος μισθός στον δημόσιο τομέα να μην είναι μεγαλύτερος από τρεις μέσους μισθούς στον βιομηχανικό τομέα.
  4. Αντιστοίχιση των μισθών στον δημόσιο τομέα με το μορφωτικό/επαγγελματικό επίπεδο.
  5. Δημοσίευση των εγγράφων που υποβλήθηκαν για δημόσιες προσφορές [tenders] τα τελευταία 10 χρόνια και στο μέλλον.
  6. Αντιστοίχιση των ποσοστών χρηματοδότησης της αγροτικής παραγωγής στους προϋπολογισμούς όλων των επιπέδων διακυβέρνησης με τα κριτήρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
  7. Αντιστοίχιση των εκπαιδευτικών προτύπων με τα πρότυπα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
  8. Αντιστοίχιση του αριθμού των υπαλλήλων στον δημόσιο τομέα με τα πρότυπα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
  9. Ολοκλήρωση της κατασκευής του κτιρίου των βετεράνων, το αργότερο μέχρι τις εκλογές του 2014.
  10. Κατάργηση όλων των πρόσθετων προνομίων των κυβερνητικών αξιωματούχων.
  11. Κατάργηση των μισθών και άλλων προνομίων όλων των πολιτικών μετά το τέλος της θητείας τους.
  12. Άμεση κατάργηση της χρήσης βίας από την αστυνομία προς τους διαδηλωτές και αντίστροφα.

 

 

 

 

 

[1] Ξεκαθαρίζουμε εξαρχής ότι τυχόν ατέλειες ή παραλείψεις της μετάφρασης δεν έγιναν σκόπιμα, αλλά οφείλονται αφενός στο γεγονός ότι δεν επιδιώχθηκε μια επαγγελματική μετάφραση και αφετέρου στις ασάφειες της ίδιας της αγγλικής μετάφρασης.

[2] Κάποιοι μάλιστα έφτασαν στο σημείο να ισχυριστούν ότι η Βοσνία θα μπορούσε θεωρητικά να διοικείται απλά σαν ένας μεγάλος δήμος, από τη στιγμή που έχει πληθυσμό μόνο 3,8 εκατ. κατοίκους.

[3]Την ίδια στιγμή που το κεφάλαιο, ως ολοποιητική σχέση που τείνει να καταλάβει όλο τον χώρο και τον χρόνο, κινείται και σε κλίμακες μορίου, βλαστοκυττάρων κλπ.

[4] Ακόμα και σήμερα υπάρχουν κοινωνικές δαπάνες, η τάση όμως είναι να μειωθούν κι άλλο.

[5] Ένα κατατοπιστικό άρθρο σχετικά με το λεγόμενο «baby revolution» μπορεί να βρεθεί εδώ.

[6] Την 1η Ιουλίου 2013, η Κροατία έγινε επίσημο μέλος της ΕΕ και πλέον στα σύνορά της ισχύει νέο καθεστώς όσον αφορά τα πιο αυστηρά στάνταρ που πρέπει να πληρούν οι εισαγωγές από μη κράτη μέλη όπως η Βοσνία, της οποίας σημειωτέον αποτελούσε τον νο1 εμπορικό εταίρο. Επίσης, από πριν τα Χριστούγεννα η ΕΕ ανακοίνωσε ότι θα κόψει στο μισό την ετήσια χρηματοδότηση προς τη Βοσνία επειδή το βοσνιακό κράτος δεν έχει προχωρήσει στις αναγκαίες διαδικασίες εκσυγχρονισμού της νομοθεσίας του.

[7] Από ανεπίσημη ομάδα πολιτών και συμμετεχόντων στις διαδηλώσεις.

[8] Από προκήρυξη της ομάδας “Ja BiH Bunt” (“Είμαι με την Εξέγερση”) που μοιράστηκε στο Σαράγεβο στις 9 Φεβρουαρίου 2014.

[9] Λίστα αιτημάτων που κατατέθηκε στη Βουλή του Καντονιού Una-Sana.

ο Ουκρανικός επίλογος. Το Μαϊντάν πέρα απ’το Μαϊντάν

3 Replies

imageΑναδημοσίευση από το  blog: http://aruthlesscritiqueagainsteverythingexisting.wordpress.com

οι επαναστάσεις του καιρού μας[…]οπισθοχωρούν  συνεχώς  μπροστά  στην  ακαθόριστη  απεραντοσύνη  των σκοπών τους, ώσπου να δημιουργηθεί  η κατάσταση που κάνει αδύνατο κάθε ξαναγύρισμα και όπου οι  ίδιες οι περιστάσεις φωνάζουν:

«Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!

Κ. Μαρξ, Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη

Το Μαϊντάν δεν είναι μόνο η πλατεία….

Οι διαδηλώσεις στην Ουκρανία συνεχίζονται και όλες οι πηγές συμφωνούν ότι έχουν πάρει μια νέα τροπή. Αλλά οι πηγές συμφωνούν μέχρι εκεί. Το που πάει η όλη κατάσταση μένει να φανεί, αλλά ήδη φαίνονται οι δυναμικές και τα όρια του κινήματος.

Στην Ουκρανία όλοι πλέον συμφωνούν ότι παρά τις προσπάθειες και από τον Γιανούκοβιτς και από την ενωμένη αντιπολίτευση, να παραμείνει η αντιπαράθεση στο “φιλοευρωπαικός ή φιλορωσικός προσανατολισμός, τα πράγματα αλλάζουν. Από τις 19 Ιανουαρίου και μετά-αν και το ζήτημα του φιλοευρωπαισμού παραμένει-έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Ο κόσμος διαδηλώνει κυρίως ενάντια στα αυταρχικά μέτρα που πήρε ο Γιανουκοβιτς στις 16 Ιανουαρίου. Ο κόσμος διαδηλώνει γιατί θέλει να διαδηλώσει. Αυτό ανέτρεψε και πλήρως τις ισορροπίες και ο αντιφατικός χαρακτήρας του Μαϊντάν ήρθε στην επιφάνεια. Τι κατάφεραν τελικά οι αγωνιζόμενοι στο Μαϊντάν ακόμα και εν αγνοία τους;

Οι αγώνες και οι ανταγωνισμοί παράγουν πάντα ένα ιστορικό διακύβευμα εν αγνοία τους σε κάποιο βαθμό. Και αυτό γιατί το αποτέλεσμα αυτό παράγεται ιστορικά “πίσω απ την πλάτη τους…” γιαυτό και η δημοκρατία δεν μπορεί ποτέ να επιλύσει αυτές τις αντιφάσεις. Η δημοκρατία ως αφηρημένη μορφή, ως διαχείριση των φετιχοποιημένων μορφών, δεν μπορεί να κάνει τίποτα πέρα από έναν στείρο οικονομισμό, να διαχειριστεί δηλαδή τα δεδομένα που της φέρνει στο τραπέζι η δυναμική της κοινωνίας των ιδιωτών.  Το Μαϊντάν είναι η “άφιξη” των ταραχών στο ανατολικό μπλοκ. Τι έγινε λοιπόν, ποια τα όρια, οι αντιθέσεις και οι θέσεις που αφήνει το Μαϊντάν, ποιες διαδικασίες πυροδοτεί;

Continue reading →