Tag Archives: ΚΡΙΣΗ

Αίγυπτος: Η χούντα δολοφονεί 4 γυναίκες στην Μανσούρα

h_50869701.jpg.1000x297x1

Αναδημοσίευση από Madamasr (από τον τρόπο παρουσίασης των γεγονότων φαίνεται ότι το αντι-ισλαμικό στρατόπεδο δεν μπορεί να χωνέψει ότι ο στρατός δολοφονεί συστηματικά ισλαμιστές διαδηλωτές).

Supporters of deposed President Mohamed Morsi clashed with unknown attackers on Friday night in the Delta City of Mansoura, killing four women from the first camp, several local media confirmed.

According to Ahmad Eltoukhy, an eyewitness who wrote on Facebook his testimony of the clashes,  a peaceful march was leaving the Zareein mosque when it was attacked by “armed thugs”. According to him, a group of thugs encircled some women from the protest on a side street and fired birdshots and broken glass at them.

The clashes happened as protests demanding Morsi’s reinstatement took place around Egypt. Morsi was ousted by the Supreme Council of the Armed Forces on July 3 following mass protests demanding his resignation.

Continue reading

Άγρια καταστολή σε Μαδρίτη και Βαλένθια

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=Mgf9InApSsw[/youtube]

Τι αποτελέσματα θα έχει τις επόμενες μέρες; Ο Ραχόι απονομιμοποιείται και τα γεγονότα Τουρκίας & Βραζιλίας δεν είναι καλός οιωνός για το ισπανικό κράτος

Από τον τύπο τους:

Χάος στη Μαδρίτη αλλά και στη Βαλένθια κατά τη διάρκεια της νύκτας, όταν οι αστυνομικές δυνάμεις επενέβησαν δυναμικά για να καταστείλουν αντικυβερνητικές διαδηλώσεις.

Συνολικά τραυματίστηκαν 16 άτομα στη διάρκεια των συγκρούσεων ενώ η αστυνομία προχώρησε σε 6 συλλήψεις.

Η οργή του κόσμου στην Ισπανία για το σκάνδαλο με τα μαύρα ταμεία διογκώνεται.
Τα γραφεία του Λαϊκού Κόμματος βρίσκονται υπό στενή πολιορκία με δυνάμεις επιβολής της τάξης να τα περιφρουρούν ενώ οι διαδηλωτές ζητούν την παραίτηση του πρωθυπουργού Μαριάνο Ραχόι.

 

TUNISIA: A Call for Unity

Αναδημοσίευση από tahriricn (η έμφαση σε ορισμένα σημεία δική μας)

From: هيئات العمل الثوري/حركة عصيان/disobey movement

To all Revolutionary Groups in Tunisia,

"No president for me"

“No president for me”

Now two years have passed since the outbreak of the uprisings yet, despite the succession of governments and in spite of the abundance of promises and electoral programs, the economic and social crisis is aggravating and the conditions of the greater majority of the people, that is, the wage-earners, the unemployed, the poor and the marginalized, are deteriorating. The political parties’ tussle over power is driving the country towards civil war. Political institutions, especially the Constituent Assembly as well as the government, the prefectures and sub-prefectures, etc claim in bankruptcy as they proved to be incapable of finding solutions. These institutions are actually part of the problem for the new rulers scramble over privileges and rush to the seizure of bailiwicks. The system of favoritism and loyalism is back. Moreover, both police and the military fail to provide real security executing the same brutal repression tactics at protests. On the other hand, while the owners of fortunes, businessmen and intermediates of every sort are getting richer, the State keeps on boosting prices and insinuates the axing of all basic consumerist items subsidies as dictated by the IMF. The State is also axing unemployment insurance, cutting jobs and calling off all the social gains the masses earned during the early part of the revolutionary movement so that the masses pays the price of the crisis under the mottos of “Commonweal,” “Saving the National Economy,” that is, saving capital from its generalized crisis.

The catastrophic outcome of the revolutionary course so far, has proved the fact that the handing over of what matters us to a bunch of political back scratchers taking advantage of the revolution, either under the motto of “Consensus,” promoted by the Higher Authority For the Fulfillment of the Revolution Objectives, or in the name, or in the name of “Electoral Legitimacy” springing out of the Constituent Assembly, cannot but lead to the reemergence of the same authoritarian regime, with the same economic and social plans, only with different new faces and a new liberal democratic setting which steals the masses’ right to manage its own business submitting it to a handful of bureaucrats and bottom feeders whose only interest is scrambling and fighting for power and sovereignty.

If the revolted masses fail to assure the autogestion of all aspects related to economic, social and administrative life through local self-management councils in districts, towns, counties and villages, and fail to manage all social life aspects through a central Popular Assembly composed of local councils’ members who are elected, assigned and, ousted by communities; if they fail to transform means of labor into social property which are run in a cooperative way according to plans that could be designed by experts under popular supervision so as to guarantee the social production that satisfies real social solidary needs for every member of society and cuts with the capitalist way which puts social energies at stake for the sake of profit and competition; also, if the beaten masses do not initiate a reordering process of police, the military, the judiciary and the public administration on the basis of elections so as to end up with hierarchy and privileges and to impose a popular supervision on these institutions so as they work in the service of the people and cease to be alien organisms imposed in a bureaucratic and authoritarian way; if the masses do not initiate rearranging of big land ownerships into cooperative ownerships supervised by elected councils that work together to liberate the agricultural production from the monopoly of large landowners and orient it to the satisfaction of the people’s real needs so as to cut with all forms of intermediacy, if the people fail to claim its right to choose the convenient production mode of its material and spiritual life in a free and solidarity way through elected local and regional councils, if the masses fail to realize such revolutionary initiatives without the intervention of the least political party, then the political, economic and social system will prevail and produce the same favorable conditions for the crisis which, at the end of the day, in the absence of revolutionary solutions created by the masses, not imposed by political parties’ pre-designed programs, will lead us to the total chaos many people witnessed and anyways will not lead us to the realization of the uprising masses objectives.

Indeed, nothing is going to change if the movement remains limited to protests and demands. Regardless of which political party is in power, the prevailing system has proved its incapacity to satisfy such demands. Hence, the revolutionary movement is today in front of two alternatives: either stepping inside a new phase where masses take the initiative of reorganizing the social, economic and administrative life and impose it as fact, or exhausting its energies on limited sectoral and regional demands which will provide the fighting political elites within the system with enough time to reorganize under the mottos of “Consensus” and “Commonweal,” and to proceed by then to the preparation of a counter-attack that is capable of drowning the country in bloody repression paving the way to one or another political party to invest popular militance to better situate itself within the battlefield of partisan conflict over power.

Continue reading

L’Etat, C’est Nous: Who will control the Egyptian state?

egypt.tanks_.cnn_

The other possibility is that the young revolutionaries behind January 25 and now June 30 decide that with tens of millions of people behind them (a very different situation than existed after the January 25 revolution, in which far fewer people actively took part), they can afford to go for the proverbial knock-out blow. Indeed, with the economy in tatters and the country on the precipice of unprecedented civil strife, the military is potentially in a far weaker position now than it was after Mubarak’s departure.

Αναδημοσίευουμε τμήματα από άρθρο που εμφανίστηκε στο Al Jazeera σχετικά με τη συγκυρία στην Αίγυπτο. Ο συγγραφέας ανήκει προφανώς στο “δημοκρατικό” στρατόπεδο, και όπως κάθε ένας που ανήκει σ’αυτό έχει ως ορίζοντα του, αναγκαστικά την κατάληψη του κράτους (ανεξάρτητα αν το λέει ή όχι, και αυτός το λέει).  Θέτει όμως ορισμένα από τα βασικά ζητήματα της συγκυρίας με ενδιαφέροντα τρόπο (η έμφαση σε ορισμένα σημεία δική μας):

After 887 days of protests, tear gas, tanks, camels, horses, tent cities, marches, birdshot, live ammunition, ultras, great music, torture, rape, disappointments, spears, knives, Facebook campaigns, undercover thugs, military detentions, men with scimitars, show trials, elections, referendums, annulments, arson, police brutality, negotiations, machinations, committees, strikes, street battles, foreign bailouts, extreme theatre, revolutionary graffiti, television drama, Leninist study circles, and Salafi sit-ins, Egypt’s young revolutionaries have managed to do the near impossible: force the “nizzam” – the system – to restart a deeply flawed transition process in a manner which, at least at the surface, puts civilians in charge of a fraught transition process that was likely doomed the first time around the moment SCAF took control.

[…]

The last two and a half years have largely flowed more or less as one might have imagined once SCAF assumed control of the transition. The military’s broad control of Egyptian politics for half a century, it’s huge role in the economy – including in the transition to a neoliberal order that was supposed to weaken the grip of the old elites but broadly strengthened it, its highly authoritarian and patriarchal nature, and its guaranteed support from its major Western and Arab sponsors, all left it with little incentive or even ability to move the country along a path that would actually produce freedom, dignity, social justice, and an overall better life for most Egyptians.

The problem was, and remains, that the only way for the revolution to achieve its core goals would be literally to create a new state – a new set of power relations and institutions through which they flow that would profoundly redistribute social, economic and political power throughout Egyptian society. But to do this they would have to take on, and defeat, the military and the order it represented. As long as the military controls the political and economic process in Egypt, the vast majority of Egyptians will live well below their economic and political potential.

The honeymoon between the military and the revolutionaries was over not long after it began, as the military launched waves of assaults on and even massacres of demonstrators and activists, detaining thousands, most without civilian trials, even as the deep state began to shore up its political footing through the emerging constitutional, legislative and electoral process. In the summer and fall of 2011, spring and fall of 2012, revolutionary forces returned to the streets and battled the military, and ultimately the Brotherhood-regime, not with any hope of finishing the revolution, but to ensure it wasn’t completely lost.

Continue reading

Η JP Morgan ζητάει περαιτέρω περιστολή της δημοκρατίας στην περιφέρεια της Ευρωζώνης

images-4

Η JP Morgan σε πρόσφατη μελέτη της (τέλος Μαίου 2013) που μπορεί να βρεθεί εδώ, παρουσιάζει την αναδιάρθρωση που λαμβάνει χώρα στην ευρωζώνη ως ένα ταξίδι το οποίο βρίσκεται στη μέση και έχει … πολύ δρόμο ακόμη. Εξηγεί πως “πρέπει” να προχωρήσει η αναδιάρθρωση και ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ως τώρα.

Παραθέτουμε δύο αποσπάσματα. Το πρώτο είναι η κριτική της JPM στα πολιτικά συστήματα της “περιφέρειας της ευρωζώνης”, τα οποία είναι πολύ πιο δημοκρατικά από όσο πρέπει για να προχωρήσει η αναδιάρθρωση. Το δεύτερο είναι οι εκτιμήσεις τους για τα δύο πιθανά σενάρια συνέχισης της αναδιάρθρωσης. Ιδού:

The journey of national political reform

At the start of the crisis, it was generally assumed that the national legacy problems were economic in nature. But, as the crisis has evolved, it has become apparent that there are deep seated political problems in the periphery, which, in our view, need to change if EMU is going to function properly in the long run. The political systems in the periphery were established in the aftermath of dictatorship, and were defined by that experience. Constitutions tend to show a strong socialist influence, reflecting the political strength that left wing parties gained after the defeat of fascism. Political systems around the periphery typically display several of the following features: weak executives; weak central states relative to regions; constitutional protection of labor rights; consensus building systems which foster political clientalism; and the right to protest if unwelcome changes are made to the political status quo. The shortcomings of this political legacy have been revealed by the crisis. Countries around the periphery have only been partially successful in producing fiscal and economic reform agendas, with governments constrained by constitutions (Portugal), powerful regions (Spain), and the rise of populist parties (Italy and Greece). There is a growing recognition of the extent of this problem, both in the core and in the periphery. Change is beginning to take place. Spain took steps to address some of the contradictions of the post-Franco settlement with last year’s legislation enabling closer fiscal oversight of the regions. But, outside Spain little has happened thus far. The key test in the coming year will be in Italy, where the new government clearly has an opportunity to engage in meaningful political reform. But, in terms of the idea of a journey, the process of political reform has barely begun.

Continue reading

Για την τρέχουσα κρίση, την Ευρωζώνη και τους ταξικούς αγώνες στην Ελλάδα

bm6

Αναδημοσίευση από blaumachen

«H Ευρωζώνη στο χείλος της διπλής ύφεσης», «Η Moody’ αξιολογεί αρνητικά τα ΑΑΑ της ΕΕ», «το ΔΝΤ προειδοποιεί για νέα παγκόσµια κρίση εκτός αν η Ευρωζώνη βρει µια λύση», «η ελληνική οικονοµία θα έχει συρρικνωθεί κατά 25% µέχρι το 2014», «η µεγαλύτερη φυγή καταθέσεων από ισπανική τράπεζα των τελευταίων 15 χρόνων καθώς οι φήµες περί διάσωσης αυξάνονται», «η Γαλλία ανακοινώνει τον σκληρότερο προϋπολογισµό των τελευταίων 30 ετών». Αυτά είναι µόνο µερικά από τα πρωτοσέλιδα των εφηµερίδων των τελευταίων δύο µηνών. Παρά τη σχιζοφρενική αισιοδοξία που διαχέεται από εκδότες εφηµερίδων, πολιτικούς και αναλυτές της τηλεόρασης, είναι σαφές ότι «η κρίση» (όλες οι πτυχές της) οδηγεί σε αδιέξοδο. Στο κείµενό σας «Η ιστορική παραγωγή της επανάστασης της τρέχουσας περιόδου»1 παρουσιάσατε µια επισκόπηση της παρούσας στιγµής και µιλήσατε για τη φύση του αναδιαρθρωµένου καπιταλισµού.

Ποια είναι η άποψή σας σχετικά µε τη φύση της τρέχουσας κρίσης ως κρίσης αναπαραγωγής της σχέσης του κεφαλαίου, όπως αυτή εκδηλώνεται στις διάφορες «κρίσεις χρέους» στην Ευρώπη, ως συνεχιζόµενη αύξηση του «πλεονάζοντος προλεταριάτου» και ως επέκταση της επισφάλειας; Θεωρείτε ότι οι εξελίξεις αυτές αποτελούν ένα διαρθρωτικό και µόνιµο χαρακτηριστικό της τρέχουσας περιόδου;

 

Βρισκόµαστε στους πρώτους µήνες του 2013 και η κρίση έχει ξεκινήσει από το 2007, έχει στο µεταξύ εµφανιστεί µε διαφορετικές µορφές και έχει «µεταδοθεί» από τις ΗΠΑ στην Ευρώπη ενώ από τα στοιχεία διαφαίνεται η τάση να µεταδοθεί σχεδόν σε ολόκληρο τον πλανήτη. Τα στοιχεία που δείχνουν ότι κάποιες οικονοµίες (µεταξύ των οποίων και των ΗΠΑ) ανέκαµψαν µετά το 2009 αποκρύπτουν τις τάσεις που εργάζονται προς την παραγωγή µιας νέας πιο γενικευµένης αυτή τη φορά ύφεσης. Σκοπός της δεύτερης φάσης της αναδιάρθρωσης που συντελείται ταυτόχρονα αν και µε διαφορετική ένταση σε πολλά κράτη του πλανήτη είναι φυσικά η αύξηση του ποσοστού υπεραξίας, αλλά εκείνο που θα αποφασίσει αν και πότε έχει ξεπεραστεί η κρίση είναι ο βαθµός µετατροπής της υπεραξίας σε πρόσθετο κεφάλαιο, το οποίο θα µπορέσει να ξαναµπεί στον κύκλο παραγωγής υπεραξίας και να οδηγήσει σε διευρυµένη αναπαραγωγή κεφαλαίου. Έχουν περάσει περίπου 22 µήνες από όταν δηµοσιεύσαµε το κείµενο «Η εποχή των ταραχών»,2 στο 5ο τεύχος του περιοδικού µας αλλά βρισκόµαστε ακόµη στο στάδιο που ονοµάσαµε τότε «µεταβατική περίοδος της κρίσης». Με λίγα λόγια, το επιχείρηµά µας τότε ήταν ότι για να ξεπεράσει το κεφάλαιο την κρίση του πρέπει να απαξιωθεί ακόµη ένα µεγάλο µέρος κεφαλαίου το οποίο δεν αξιοποιείται ικανοποιητικά σήµερα. Προφανώς στο διάστηµα αυτό έχει απαξιωθεί ένα ακόµη µεγαλύτερο µέρος κεφαλαίου αλλά η πραγµατικότητα δείχνει ότι αυτό δεν είναι αρκετό. Αποδεικνύεται, µόνο εκ των υστέρων, ότι δεν είναι αρκετή η απαξίωση µεταβλητού κεφαλαίου που κυρίως συντελείται προς το παρόν, για να ξεπεραστεί µια τόσο σοβαρή κρίση. Διαφαίνεται όµως από τις εξελίξεις ότι η σηµερινή δοµή της καπιταλιστικής σχέσης δεν επιτρέπει στην απαξίωση να φτάσει στο µέγεθος που «πρέπει». Η απαξίωση αυτή, λόγω και του βαθµού αλληλεξάρτησης των διαφόρων ατοµικών και κρατικών κεφαλαίων, θα απειλεί την ίδια τη δοµή, δηλαδή τη σχέση ανάµεσα σε ιδιωτικά κεφάλαια, τη σχέση ανάµεσα σε κράτη, και το σηµαντικότερο την ίδια την «οµαλότητα» της σχέσης ανάµεσα στο κεφάλαιο και την εργασία που µέχρι το 2007 επέτρεπε την ικανοποιητική αναπαραγωγή του κεφαλαίου σε πολύ λιγότερο συγκρουσιακές συνθήκες από τις σηµερινές. Γίνεται λοιπόν προσπάθεια να καθυστερήσει αυτή η διαδικασία ώστε στο ενδιάµεσο η οργάνωση του ανταγωνισµού µεταξύ των κεφαλαίων να έχει βρει τη νέα ισορροπία της, η ιεραρχία µεταξύ των κρατών να µεταβληθεί και το προλεταριάτο να πειθαρχήσει στη νέα κατάσταση, δηλαδή στη µεγαλύτερη και βαθύτερη εκµετάλλευσή του.

Η κρίση πράγµατι έχει πάρει τη µορφή της κρίσης δηµόσιου χρέους σε πολλά κράτη στην Ευρώπη και φαίνεται να εξαπλώνεται µε αυτή τη µορφή της σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το γεγονός αυτό κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι.3 Η εµφάνιση της κρίσης µε τη µορφή κρίσης «δηµόσιου χρέους» είναι απαραίτητη σε αυτή τη φάση επίθεσης στο ιστορικά καθορισµένο επίπεδο αναπαραγωγής της εργατικής τάξης. Η ίδια η δοµή του µοντέλου συσσώρευσης της «πρώτης» νεοφιλελεύθερης περιόδου (πολύ σχηµατικά µεταξύ 1982 και 2008) έφερε εντός της την κρίση δηµόσιου χρέους ως δυνητικό αποτέλεσµα αλλά και ως νέα µορφοποίηση της παραγόµενης κρίσης του χρηµατοπιστωτικού τοµέα. Αυτή η νέα µορφοποίηση αποτελεί ταυτόχρονα την έκφραση της επιχειρούµενης αναδιάρθρωσης και προεικονίζει τις τάσεις προς πιθανή επίλυση των εσωτερικών αντιφάσεων της πρώτης περιόδου του αναδιαρθρωµένου καπιταλισµού, αλλά και προς πιθανή γενίκευση της κρίσης σε ολόκληρο τον πλανήτη. Το δεύτερο ενδεχόµενο φαίνεται αυτή τη στιγµή πιο πιθανό, βρισκόµαστε όµως ακόµη στη µεταβατική περίοδο.

Η αναδιάρθρωση συντελέστηκε βέβαια στα βασικά κέντρα συσσώρευσης του κεφαλαίου στις δεκαετίες 1970 και 1980 αλλά υπάρχουν πολλά διαφορετικά χαρακτηριστικά στη µορφή που έλαβε η αναδιάρθρωση στις διαφορετικές ζώνες του πλανήτη και στα κράτη που τις συγκροτούν καθ’ όλη τη διάρκεια της περιόδου του αναδιαρθρωµένου καπιταλισµού. Είναι αδύνατο να εξηγήσουµε την ιδιαιτερότητα της αναδιάρθρωσης σε κάθε καπιταλιστικό κράτος στα πλαίσια ενός κειµένου, γι’ αυτό (µε τον κίνδυνο να υπεραπλουστεύουµε) θα επικεντρωθούµε σε µια συγκεκριµένη διαφορά. Η κρίση, ανάλογα µε την τροπικότητα της αναδιάρθρωσης σε κάθε καπιταλιστικό κράτος, εµφανίστηκε σε κάποια κράτη αρχικά ως τραπεζική ενώ σε άλλα, όπως στην Ελλάδα, εµφανίστηκε ως κρίση δηµόσιου χρέους. Όταν λέµε ότι η κρίση εµφανίστηκε ως κρίση δηµόσιου χρέους εννοούµε ότι ο φετιχισµός της σχέσης κεφάλαιο απαιτεί η κρίση να «είναι» κρίση δηµόσιου χρέους, ώστε να προωθείται η αναδιάρθρωση µε καλύτερους συσχετισµούς στην ταξική πάλη. Αυτή η µορφή εµφάνισης σχετίζεται άµεσα µε το ρόλο του κράτους στην αναπαραγωγή της εργατικής τάξης. Σε ορισµένα κράτη, από αυτά στα οποία έχει ήδη εκδηλωθεί η κρίση, παρά την επέλαση της νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης είχαµε την διατήρηση λειτουργιών του κράτους πρόνοιας, δηλαδή διατήρηση µέρους τους έµµεσου µισθού, και τη διατήρηση ενός µέρους του κεφαλαίου υπό κρατική ιδιοκτησία και διαχείριση, κάτι που σε µεγάλο βαθµό διατηρούσε τις τιµές υπηρεσιών σε χαµηλό επίπεδο.

Η δεύτερη φάση της αναδιάρθρωσης είναι η φάση που µε την κατάργηση του κράτους πρόνοιας για να αντιµετωπισθεί, δήθεν, το αυξανόµενο δηµόσιο χρέος και την ιδιωτικοποίηση των κρατικών κεφαλαίων επιτυγχάνεται η αύξηση του ποσοστού υπεραξίας και η δηµιουργία νέων πεδίων άντλησης υπεραξίας για ιδιωτικά κεφάλαια τα οποία εξαγοράζουν και αναδιαρθρώνουν τα κρατικά. Η δεύτερη παράµετρος σχετίζεται άµεσα µε τη βίαιη αλλαγή των εργασιακών σχέσεων, την κατάργηση της διαπραγµάτευσης µεταξύ θεσµικών φορέων του κεφαλαίου και συνδικαλιστικών οργανώσεων και το µετασχηµατισµό του ρόλου του κράτους ως µηχανισµού αναπαραγωγής των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων. Η τάση αυτή για τον µετασχηµατισµό του ρόλου του κράτους είχε γίνει αντιληπτή ήδη από το 1979, παραδόξως, από έναν µελετητή που δεν κατανόησε τη θεωρία της αξίας του Μαρξ,4 τον Μισέλ Φουκώ (δες το βιβλίο του Birth of biopolitics, η µετάφραση δική µας): «…αντί της αποδοχής µιας ελεύθερης αγοράς που ορίζεται από το κράτος και διατηρείται υπό την εποπτεία του –η οποία ήταν, κατά κάποιον τρόπο, η αρχική φόρµουλα του φιλελευθερισµού: ας καθιερώσουµε έναν χώρο οικονοµικής ελευθερίας και ας τον οριοθετήσουµε µε ένα κράτος που θα τον εποπτεύει– οι φιλελεύθεροι της σχολής του Freiburg (ordoliberals) λένε ότι θα πρέπει να αναποδογυριστεί εντελώς αυτή η φόρµουλα και θέτουν την ελεύθερη αγορά ως την οργανωτική και ρυθµιστική αρχή του κράτους, από την αρχή της ύπαρξής του ως την τελευταία µορφή παρέµβασής του. Με άλλα λόγια: το κράτος υπό την εποπτεία της αγοράς και όχι η αγορά εποπτευόµενη από το κράτος…».

Ο ρόλος του νεοφιλελεύθερου κράτους, όπως αυτό παράγεται από την αναδιάρθρωση των δεκαετιών 1970-1980 είναι η ρύθµιση και η διευκόλυνση των όρων αναπαραγωγής όσο το δυνατόν πιο «καθαρού» ανταγωνισµού µεταξύ ιδιωτικών κεφαλαίων. Η «καθαρότητα» του ανταγωνισµού, η απάλειψη κάθε είδους «στρεβλότητας» αφορά βέβαια πρωτίστως τη (µη) δυνατότητα της εργατικής τάξης να διαπραγµατεύεται τους όρους της αναπαραγωγής της, αλλά αφορά και κάθε πεδίο πολιτικής του κράτους, υπονοµεύει δηλαδή όλα τα στοιχεία εκείνα που στο παρελθόν µπορούσαν να αποτελέσουν παράγοντες συναίνεσης ανάµεσα στις τάξεις και τα διάφορα στρώµατα και συµφέροντα της κοινωνίας. Αυτό σηµαίνει ότι η αγορά εποπτεύει συνεχώς το κράτος και το «βαθµολογεί» σχετικά µε το κατά πόσο διευκολύνει την αναπαραγωγή του «καθαρού» ανταγωνισµού, δηλαδή, κατά πόσο αναδιαρθρώνει µε την ένταση και την ταχύτητα που απαιτείται πτυχές της κεφαλαιακής σχέσης. Αυτή η συνεχώς ανανεωνόµενη αναδιάρθρωση, η διατάραξη των παλιών ισορροπιών µε σαφή κατεύθυνση τη γενική συµπίεση προς τα κάτω, στα χρόνια της επέκτασης του κύκλου συσσώρευσης (περίπου από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 έως τα µέσα της δεκατίας του 2000) είχε πετύχει την αντίστοιχη συναίνεση σε ορισµένα κράτη, σε σηµαντικό βαθµό επειδή µέρος του µισθού αντικαταστάθηκε µε εύκολη πρόσβαση στον ιδιωτικό δανεισµό και η κοινωνική κινητικότητα δεν διακόπηκε. Ακριβώς, όµως, επειδή αυτός ο στόχος του ανταγωνισµού µεταξύ των πάντων µε δείκτη επιτυχίας τη γενική συµπίεση είναι ουτοπικός, αλλά και εξαιτίας του ειδικού χαρακτήρα ελέγχου που έχει ο ατοµικοποιηµένος δανεισµός των προλετάριων, το κράτος στην προσπάθειά του να ανταποκριθεί στο ρόλο του, τείνει καθ’ όλη αυτήν την περίοδο να γίνεται ολοένα και πιο παρεµβατικό, πιο πειθαρχικό, αυταρχικό, ποινικό και στην κρίση αυτό το στοιχείο φτάνει σε βαθµό παροξυσµού.

Continue reading

Από την Ταξίμ και πάλι στην Ταχρίρ: ενάντια στο καθεστώς

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=20V2pv33F-w[/youtube]

Κορυφώνονται (ή αρχίζει ένας νέος γύρος;) στην Αίγυπτο οι διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες ενάντια στο νέο αστυνομικό καθεστώς που έχει εγκαθιδρύσει ο Μόρσι σε συνεργασία με την οργάνωση των Αδελφών Μουσουλμάνων στις 30 Ιουνίου. Ο Μόρσι υλοποίησε μια απειλή αντίστοιχη με αυτές του Ερντογάν, έβγαλε τους υποστηρικτές του στο δρόμο με αποτέλεσμα στις σημερινές συγκρούσεις πλέον να υπάρχει τουλάχιστον ένας νεκρός και εκατοντάδες τραυματίες. Η μεγάλη σύγκρουση που ξεκίνησε στην Αίγυπτο το 2011 έχει αναπαραχθεί ως πολιτική σύγκρουση. Τα τρία στάδια της είναι: η εξέγερση που ρίχνει το καθεστώς Μουμπάρακ, το μεταβατικό στάδιο που ανέλαβε η “χούντα” μέχρι τις εκλογές του Ιουνίου 2012 και ο ένας χρόνος του Μόρσι, ο οποίος αναμενόταν από τη Διεθνή του κεφαλαίου ως ο “νέος Ερντογάν”. Το ΔΝΤ ανέμενε την πολιτική σταθεροποίηση για να παρέμβει με ένα πρόγραμμα και να “σώσει την οικονομία” της Αιγύπτου. Η πολιτική σταθεροποίηση όμως δεν επήλθε παρά την προσπάθεια του Μόρσι να χρησιμοποιήσει τον ισλαμισμό ως ενοποιητικό παράγοντα για να δημιουργήσει το απαραίτητο κοινωνικό μπλοκ που θα στήριζε την αναδιάρθρωση στη βάση του δόγματος “τάξη και ασφάλεια”. Η αναταραχή επανήλθε λοιπόν δριμύτερη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχει ξεπεράσει τα πολιτικά όρια της. Έχει όμως μεγάλη σημασία ότι η πολυπόθητη για το κεφάλαιο εθνική ενότητα (άσχετα αν στη συγκεκριμένη περίπτωση επιχειρείται στη βάση της ισλαμικής ιδεολογικής ηγεμονίας) ΔΕΝ καθίσταται εφικτό να υλοποιηθεί. Αυτό το γεγονός από μόνο του αποτελεί σημαντικό πρόβλημα για την αναπαραγωγή της καπιταλιστικής κοινωνίας της Αιγύπτου.

Ο Μόρσι στο διάγγελμα του μετά τις σημερινές συγκρούσεις παριστάνει ότι δεν τρέχει τίποτα και στην ουσία εξαγγέλει την επιτάχυνση της αναδιάρθρωσης, μιλώντας μόνο για την αναδιάρθρωση του κρατικού μηχανισμού (λέει ότι θα προσπαθήσει να διπλασιάσει το βασικό μισθό!). Κρατάει όμως τους τόνους χαμηλά, παραδέχεται ότι υπάρχει πρόβλημα ηλεκτροδότησης και επάρκειας καυσίμων. Φτάνει όμως και στην ουσία αυτού που θέλει να πει: “Αν υπήρχε πολιτική σταθερότητα δε θα ζητούσαμε δάνειο από το ΔΝΤ!”. Σ’αυτή τη φράση συμπυκνώνεται η αντίφαση της τρέχουσας συγκυρίας:

[…] η κοινωνική αναπαραγωγή της εργατικής τάξης γίνεται ολοένα και πιο εξαρτημένη από τη «διαχείριση κινδύνου» του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου (του κεφαλαίου…), δηλαδή, σε τελική ανάλυση από το κατά πόσο η εργατική τάξη θα κάτσει ήσυχη, θα αποδεχθεί την αναδιάρθρωση και δεν θα δημιουργήσει προβλήματα ρευστότητας. Με τον τρόπο του Μαρξ: «η ιδιάζουσα μορφή της συσσώρευσης χρηματικού κεφαλαίου […] ανάγεται σε συσσώρευση απαιτήσεων πάνω στην εργασία». Η αντίφαση πλέον φαίνεται να χτυπάει κόκκινο, η ταξική πάλη ως άμυνα, ως υπεράσπιση του ταξικού ανήκειν τίθεται ενάντια στον εαυτό της, ενάντια στην αναπαραγωγή του ταξικού ανήκειν, καθώς η ίδια η ύπαρξη της ρευστότητας απαιτεί τον αποκλεισμό μέρους του προλεταριάτου από την πρόσβαση ακόμη και στο δανειζόμενο κεφάλαιο, ακόμη και η δυνατότητα του προλεταριάτου να χρεωθεί το ίδιο το μέλλον του καπιταλισμού αμφισβητείται σε κάθε επίπεδο. Οι εξελίξεις επιταχύνονται, οι τάσεις ενσωμάτωσης διά του απο- κλεισμού γίνονται ολοένα και πιο σαφείς και η αμφισβήτηση του ταξικού ανήκειν παράγεται ως πιθανή εσωτερική ρήξη της δυναμικής των σύγχρονων αγώνων.

blaumachen #6, Για την τρέχουσα κρίση, την Ευρωζώνη και τους ταξικούς αγώνες στην Ελλάδα

Στην ουσία ο Μόρσι απευθύνεται στη Διεθνή του κεφαλαίου και ζητάει τη στήριξη της προσπαθώντας να ισορροπήσει ανάμεσα στη σκληρή καταστολή  και την ενσωμάτωση μέρους της εργατικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων στο κράτος (κάτι που ζητούσε η εξέγερση του 2011). Ο κόσμος την ίδια ώρα μαζεύεται στην Ταχρίρ. Η συνέχεια αναμένεται ταραχώδης…

Στη Βραζιλία έχει ξεσπάσει καταιγίδα

BNtpwTKCQAENmVq

Δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές και σήμερα στο Bello Horizonte. Συγκρούσεις, εμπρησμοί, καταστροφές συνθέτουν το σκηνικό. Φωτογραφίες και ενημέρωση εδώ

Ποια είναι η δομή της κρίσης στη Βραζιλία; Ποια είναι η σύνθεση των διαδηλωτών; Ακολουθούν ορισμένες επισημάνσεις και ένα ενδιαφέρον άρθρο.

Γαιοπρόσοδος (περιφράξεις γης ιθαγενών, εκτοπισμός κατοίκων από τις φαβέλες). Κρίση αναπαραγωγής των φτωχών – δομικός αποκλεισμός τους. Κρίση αναπαραγωγής μεσαίων στρωμάτων γύρω από α) γαιοπρόσοδο (δημόσιος χώρος, περιβάλλον), β) πνευματικά δικαιώματα, γ) φύλο. Οι διεκδικήσεις απονομιμοποιούνται από το κράτος καθώς στην πραγματικότητα αμφισβητούν σε δομικό επίπεδο το νεοφιλελευθερισμό με ανθρώπινο πρόσωπο (Λούλα-Ρούσεφ). Η απονομιμοποίηση της διεκδίκησης (καταστολή) λειτουργεί σαν συνεχώς ανανεωνόμενη αφορμή για τη συνέχιση των διαμαρτυριών. Κρίση της Αριστεράς, μετατροπή της Αριστεράς σε κατασταλτική δύναμη, κρίση της πολιτικής. Αμφισβήτηση της “ανάπτυξης”, το κίνημα καθώς επιτίθεται στο confederations cup  αντικειμενικά υπονομεύει την οικονομία.

Αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο από το Al Jazeera γιατί παρότι μιλάει σε μια άλλη γλώσσα στην ουσία μιλάει για το μηχανισμό παραγωγής της κρίσης στο επίπεδο αναπαραγωγής των τάξεων (στην ειδική μορφή που λαμβάνει η κρίση στη Βραζιλία).

Brazil has been roiled by protests in recent weeks. At first, tens of thousands of people took to the streets across the country to protest bus and subway fare hikes and demand free public transportation.

Rather than scare people off, the heavy-handed police reaction helped stir things up. In Sao Paulo alone, 235 people were arrested last Thursday – many for carrying vinegar to minimise the effects of tear gas. Reports abounded of police brutality and provocation, including a policeman caught on camera vandalising his own vehicle.

[…]

Police violence is a structural problem in Brazil. But the fact that Brazil is presently hosting the FIFA Confederations Cup, and thus is preoccupied with its international image and under special rules agreed with FIFA, makes the situation much worse.

Protests against human rights abuses and misuse of public funds in the preparations for the 2014 World Cup and 2016 Olympics – which took place over the weekend – were again heavily repressed.

Continue reading

Η δική μας πρόταση…

images-2

Αναδημοσίευση από pitsirikos

Οπωσδήποτε, θα έχετε παρατηρήσει πως όποιος τολμάει να αμφισβητήσει τα νέα μέτρα αντιμετωπίζεται πάντα με ειρωνεία από τους συνομιλητές του και τον ρωτούν με ύφος υπεροχής ποια είναι η δική του πρόταση για τη λύση του προβλήματος.

Κάποιοι νομίζουν πως αυτό συμβαίνει τώρα και μόνο στην Ελλάδα.

Δεν είναι έτσι. Η ερώτηση «εσείς τι προτείνετε;» -μπολιασμένη με ειρωνικό ύφος- είναι σχεδόν οικουμενική από τα τέλη της δεκαετίας του ’80, όταν οι νεοφιλελεύθεροι φασίστες κατάφεραν να επικρατήσουν ιδεολογικά και πρακτικά, χωρίς σχεδόν κανείς να το πάρει χαμπάρι.

Υπάρχει κάτι γελοίο στο ερώτημα «εσείς τι προτείνετε για να βγούμε από την κρίση;», γιατί οτιδήποτε προτείνεις σκοντάφτει πάνω σε εκατομμύρια προϋπάρχουσες δεσμεύσεις -και σε δομές που αντιμετωπίζονται ως ιερές (όπως οι αγορές)-, οπότε εσύ υποτίθεται πως δεν μπορείς να τις αγγίξεις και θα πρέπει να τις σεβαστείς.

Continue reading