Tag Archives: ΚΡΙΣΗ

The Bosnian Revolt – February 2014

Leave a reply

4f9526ba398c11054b0f6a706700fdb1

Video about the uprising in Bosnia in February 2014

πηγή: labournet.tv

The protests started in Tuzla on February 4th, when workers of several privatized factories demonstrated to demand the wages and benefits that hadn’t be paid to them for years. When they demonstrated with other workers on the 5th of February, they were brutally attacked by the police. This provoked a massive movement of solidarity by younger people and unemployed, who took to the streets and stormed and burned the government building of canton Tuzla, forcing the government to resign.

Protests spread across Bosnia and many solidarity demos were organized in other ex-Yugoslavia countries: in Serbia, in Croatia, in Slovenia but also in Montenegro and Macedonia.

In the video, which combines TV pictures and our own footage, protesters speak about their situation and we see what happened in the streets. It seems remarkable how many angry old people participated in this protests.

Στατιστικά για την “εποχή των ταραχών” στην αμερικανική ήπειρο

Leave a reply

brazil-metroΗ στατιστική καταγραφή των αγώνων στην αμερικάνικη ήπειρο την περίοδο 2007-2013 από το Envisioning the New Americas (EtNA), ένα πρότζεκτ τεσσάρων μεταπτυχιακών φοιτητών του πανεπιστημίου Bielefeld στη Γερμανία (http://www.etna-project.org/), αποτυπώνει ποσοτικά την κλιμάκωση των συγκρούσεων, τη δυναμική της “εποχής των ταραχών” στην αμερικανική ήπειρο.

Η συνοπτική παρουσίαση των στατιστικών στοιχείων από το κείμενο τεκμηρίωσης του πρότζεκτ:

 General Statistics, 2007-2013

america_generalamerica_general-1a) Of the total number of protests in the period under investigation, 63,51% took place in the years 2010, 2012 and 2013. Protests increased by a yearly average of 26,46% since 2007.

b) 22% of the total protests could be considered violent, 69,44% are regular demonstrations and the remaining 8,35% are unspecified.

c) “Demonstrations” as a category has been growing steadily, rapidly and substantially since 2007, except for the year 2010. Although the other protest categories display fluctuations, it is possible to identify an overall increasing tendency when examining the entire period.

d) There has been considerable increase in all categories since 2011. Only the category

“Strike or Boycott” declined substantially after 2011, eventually reaching a level below that of 2010. From 2012 to 2013, the category “Hunger Strike” grew by 264%.

Category statistics for the period 2007-2013

a) The category „Unspecified Demonstrations“ increased by an average of 24,15% per year, adding up to a total increase of 354,55% from 2007 to 2013.

b) The category “Demonstration” increased by an average of 26,41% per year, adding up to a total increase of 415,79% from 2007 to 2013.

c) The category “Hunger Strike” increased by an average of 48,48% per year, adding up to a total increase of 1491,66% from 2007 to 2013.

d) The category “Strike or Boycott” increased by an average of 20,23% per year, adding up to a total increase of 263,16% from 2007 to 2013.

e) The category “Blockade of Streets and/or Entrances” increased by an average of 39,73% per year, adding up to a total increase of 940% from 2007 to 2013.

f) The category “Riots (Violent Protests)” increased by an average of 16,91% per year, adding up to a total increase of 198,59% from 2007 to 2013.

Ειδικότερα για τη Βραζιλία:

BRazil

Η πολυπλοκότητα της Βενεζουέλας

Leave a reply

A French questionnaire: Venezuela today

 

αναδημοσίευση από periodico el libertario

Rafael Uzcátegui

As the Venezuelan situation changes every day, I should clarify that I wrote this on 03/01/14 at 06:00 pm.

– Who are the people who took to the streets? They are only upper middle class people of some housing developments, militants of far-right parties and Colombian paramilitary activists, (“Aguilas Negras”)?

– This question can only be answered correctly, referring to the beginning of this cycle of protests in Venezuela. On February 4 students at the Universidad Nacional Experimental del Tachira (UNET), in San Cristobal, staged a peaceful protest against insecurity, caused by the sexual abuse against a student. The protest was brutally suppressed by the Bolivarian National Guard (GNB), the agency of the Venezuelan Armed Forces in charge of “maintaining public order”, and 6 students were arrested. On this episode we should clarify two things: 1) Historically the student movement in Latin America and Venezuela, has always rejected detained students in protests and 2) San Cristobal, capital of Tachira state, is a city located in a border area with Colombia that has been particularly hard hit for several years by interruptions of utilities (water and electricity mainly), price inflation as well as shortages of various consumer products. The arrest of these students led protests in other cities of the country, which in turn were suppressed by increasing the number of students arrested. This created an “snowball-effect”, from the inner cities of the country to Caracas. It is in this climate of protests and unrest, which two opposition politicians (Leopoldo Lopez and Maria Corina Machado), make a call to hold demonstrations to demand the resignation of President under the slogan “the exit”.

It is important to say that the rest of the opposition parties, including the coalition “Bureau of Democratic Unity” (MUD), and the governor of Miranda state, Henrique Capriles; rejected the first few days the protests, which have overwhelmed the political parties opponents. When I write these answers (03/01/14) the protest against the government was decentralized, with some violent foci but largely, peacefully. It also has two different dynamics : One in Caracas , starring with middle class students from public and private universities territorially in the east of the city, and basically with political demands (release of the students, the resignation of President and rejection of repression); and in the rest of the country, qualitatively more important than that one in  Caracas because it incorporates popular sectors; and in some cities, (such as San Cristobal), rural areas (thus this city was militarized), and including social demands and lack of products, the high cost of living and lack of basic services.

Continue reading →

Με φόντο την Ουκρανία: Η περιφερειοποίηση ως συγκεντροποίηση του κεφαλαίου

Leave a reply

E10c_Integration_regionale_eco_monde_2010

Απόσπασμα από το κείμενο Η μεταβατική περίοδος της κρίσης: Η εποχή των ταραχών (Μάιος 2011)

[…] Στην πράξη δεν τίθεται ζήτημα επιστροφής της καπιταλιστικής οργάνωσης στο μοντέλο που είχε ως κέντρο του το έθνος κράτος, καθώς αυτό θα συνεπαγόταν μια διάρθρωση της παραγωγής που ανήκει οριστικά στο παρελθόν. Αν η σύγχρονη παγκοσμιοποίηση φτάσει πραγματικά σε αδιέξοδο, αυτή τη φορά θα είναι αδύνατο η ιστορία να ακολουθήσει την ίδια πορεία που διέγραψε μετά το αδιέξοδο που δημιούργησε η επιτυχία των πρώτων ιμπεριαλιστικών πολέμων, το οποίο οδήγησε στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Σήμερα, το κεφάλαιο θα αναγκαστεί να δώσει μια πρώτη απάντηση στην κρίση της παγκοσμιοποίησης με μια αναδίπλωση επίπονη και συγκρουσιακή, την περιφερειοποίηση της συσσώρευσης. Μια απάντηση όμως που δεν φαίνεται προς το παρόν να είναι ικανή να οδηγήσει σε νέο κύκλο συσσώρευσης, μια απάντηση που βρίσκεται μέσα στα ιστορικά όρια της μεταβατικής περιόδου που ξεκίνησε με την κρίση του 2008.

Ο ιμπεριαλισμός της εποχής μας δεν μπορεί να έχει μια μορφή παρόμοια με αυτή που είχε τον 19ο αιώνα, καθώς η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, που έχει δημιουργήσει η ιστορική διαδικασία της συσσώρευσης, δεν επιτρέπει κάτι τέτοιο. Οι περιφέρειες που προορίζονται για περιχαρακώσεις και εχθρικές μεταξύ τους σχέσεις κατάγονται από την ιστορική εξέλιξη των προηγούμενων κύκλων συσσώρευσης του κεφαλαίου και η πιο πρόσφατη (αλλά και πιο ευάλωτη από τις άλλες) είναι η περιφέρεια της Ανατολικής Ασίας­(*),το δημιούργημα του νεοφιλελευθερισμού.

Οι περιοχές, κυρίως της τρίτης ζώνης, που δεν ανήκουν σε κάποια από τις περιφέρειες συσσώρευσης αλλά και κάποιες από τις περιοχές της δεύτερης ζώνης που δυσκολεύονται να παραμείνουν ενσωματωμένες στο μοντέλο που επιβάλλεται σήμερα από το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, αποτελούν ήδη, ή πρόκειται να αποτελέσουν, τα πρώτα πεδία έκφρασης της σύγκρουσης και σε ταξικό και σε ενδοκαπιταλιστικό επίπεδο. Οι περιοχές αυτές προορίζονται για καταλήστευση παραγωγικών πηγών και για κατασταλτική διαχείριση της αναπαραγωγής του προλεταριάτου (**). Αυτό δε σημαίνει πως οι αστικές τάξεις των κρατών αυτών «αντιστέκονται» στην επέλαση αυτή. Αντίθετα, οι πιο δυνατές φράξιές τους αντιμετωπίζουν αυτήν την κρίση ως ευκαιρία να πλασαριστούν σε καλύτερη θέση και να κατασπαράξουν τις πιο αδύναμες φράξιες. Οι πιο αδύναμες φράξιες του κεφαλαίου και τα μικροαστικά κομμάτια του βρίσκονται συμπιεσμένες, όπως πάντα συμβαίνει σε περιόδους κρίσης, και κατά κύριο λόγο στρέφονται προς τις εθνικιστικές πολιτικές που αναπτύσσονται ώστε να προστατευθούν. Οι κοινωνικές αντιφάσεις σε αυτές τις περιοχές εκρήγνυνται καθώς γίνεται ολοένα και περισσότερο σαφές στο προλεταριάτο που ζει εκεί (ή εδώ) πως η συνέχεια του καπιταλισμού σε μεγάλο βαθμό δεν τους περιλαμβάνει ως αξιοποιήσιμη εργατική δύναμη.

Από την άλλη πλευρά, η αντικειμενική τάση περιφερειοποίησης της συσσώρευσης δεν πρέπει να θεωρείται καθόλου βέβαιο ότι θα υλοποιηθεί τελικά. Ήδη στην Ευρωζώνη, δημιουργούνται σοβαρές τριβές ανάμεσα σε σημαντικούς συντελεστές της για το μεταναστευτικό ζήτημα, πέρα από τις σφοδρότατες συγκρούσεις για τον τρόπο διαχείρισης της δημοσιονομικής κρίσης. Στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και του Περσικού Κόλπου εμφανίζονται δυνάμεις που προσπαθούν να αυτονομηθούν όσο είναι δυνατό από την επιρροή των περιφερειών συσσώρευσης όπως το Ιράν, η Τουρκία, ακόμη και η ομάδα κρατών που συγκροτεί το «συμβούλιο συνεργασίας του Κόλπου». Η κρίση αναπαραγωγής του προλεταριάτου από τη μία πλευρά ωθεί προς την περιφερειοποίηση και από την άλλη αποτελεί πλήρως διαλυτική τάση.

(*) Σίγουρα τα κέντρα συσσώρευσης των ΗΠΑ και της ΕΕ επαγρυπνούν ώστε να εκμεταλλευθούν κάθε δυνατότητα που θα τους δινόταν να διαλύσουν την Κίνα και να μοιράσουν τη λεία. Γνωρίζουν όμως πολύ καλά ότι η προσπάθεια για κάτι τέτοιο θα γινόταν συμφέρουσα μόνο μέσω της αποσταθεροποίησης του Κινέζικου κράτους από την ταξική πάλη στο εσωτερικό του. Έτσι όσο το εύχονται άλλο τόσο απεύχονται αυτό το σενάριο.

(**) Στην Αίγυπτο, για παράδειγμα, αυτή η διαδικασία είχε ξεκινήσει να εντατικοποιείται ήδη από το 2004. Ο Gamal Mubarak τότε πήρε προσωπικά, σε μαφιόζικο στυλ, την εξουσία και μοίρασε διαχειριστικούς ρόλους σε διάφορους ραντιέρηδες και υπαλλήλους της διεθνούς του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Ακολούθησαν με ραγδαίους ρυθμούς ιδιωτικοποιήσεις, μείωση της φορολογίας στα κέρδη του κεφαλαίου από 40 σε 20%, και απροθυμία συλλογής έστω αυτών των φόρων από το κράτος, και προσπάθεια μεγάλης αύξησης της στεγαστικής φορολογίας των χαμηλών εισοδημάτων, κάτι που απονομιμοποίησε ακόμη περισσότερο το καθεστώς (στοιχεία από το άρθρο Egypt Revolt, New Left Review no. 68).

Μακεδονία: Οι διαδηλωτές φωνάζουν “Βοσνία-Βοσνία”

Leave a reply

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=-nEWVFb7w_Y[/youtube]

Unemployed Macedonians organized protests today in Skopje, in front of the Union of Labor Unions of Macedonia (ULUM) building. During the protests, they chanted “Bosnia,” “Bosnia,” and stated that, should changes not take place, Macedonia will witness a scenario worse than the one in Bosnia and Herzegovina, Anadolia Agency reported.

Several hundred Macedonian citizens were protesting the new legal regulations that affect only a small number of laid-off workers. Protests were supported by leftist organizations such as “Lenka,” and “Solidarnosti.”

Protesters demanded that the union president, Živko Mitrevski, address them, chanting slogans against the ULUM.

The leader of the unions, however, only issued a written statement, which notes that he will protect workers’ rights, and that they are attempting to solve this problem.

There were clashes with the police and protesters in front of the government building and four people were injured. Police also detained one of the organizers of the protest, Ljiljana Gjorgievska, as well as Vasko Cacanovski from “Solidarnosti,” both of whom were later released after Uraniya Pirovska, the president of the Helsinki Committee for Human Rights in Macedonia intervened.

Ljiljana Gjorgievska later stated to the press that they live in terrible times

“Our government is not behaving the way we want, but more like the governments of Bosnia and Herzegovina or the Ukraine. If they want to pick a fight, next time we will come prepared. We will fight for our rights and they cannot scare us,” Gjorgievska noted.

She also said that they want the Minister of Internal Affairs of Macedonia, Gordana Yankulovska, to resign, adding that the condition they find themselves in is a result of discrimination and abuse of power.

Gjorgievska also invited the representatives of embassies in Macedonia to open the borders of their countries to 6,000 work refugees, unless the Macedonian government manages to solve this problem.

Pirovska added that she will begin an investigation into the events at the protests.

Γουινέα: Ταραχές με νεκρούς για την κάλυψη των βασικών αναγκών

Leave a reply
Conakry — At least two people including a trainee policeman were killed and 33 wounded as residents angry at power shortages rioted in the Guinean capital Conakry on Tuesday, security sources and witnesses told AFP.

The officer was struck by a stone and beaten to death by a mob as he fell from a pick-up truck while a protester died when he was hit accidentally by a police car, force spokesman Mamadou Alpha Barry told AFP.

The violence broke out as police used teargas and batons to disperse thousands of demonstrators who responded by throwing stones, burning tyres and overturning rubbish, with some witnesses reporting seeing officers firing live ammunition.

The protester had been trying to escape police brandishing batons when he was run over, a man identifying himself as the victim’s brother told AFP, adding that he was dragged several metres and “died on the spot”.

Medical sources told AFP at least 33 people had received treatment for minor injuries in two clinics before being allowed to leave.

The protesters gathered spontaneously at the end of a grace period lasting a week during which Prime Minister Mohamed Said Fofana had asked for time to solve electricity cuts affecting several areas of the capital.

“The prime minister came here on February 10 following another protest and he asked us to keep the peace for a week to allow ‘Electricite de Guinea’ to turn the power back on in our neighbourhoods,” said Abdul Aziz Soumah.

“Up until yesterday nothing had happened and we are back in the streets to remind him of his promise.”

Conakry governor Sekou Resco Camara said late Monday he was aware of the possibility of “troublemakers” protesting and warned against “any attempt to destabilise the country”.

He urged security forces to “prevent by all means necessary these protests by arresting and bringing before the courts all offenders”.

 

Water and electricity cuts are common in the impoverished west African nation’s main cities and regularly lead to violent unrest.

κομμουνιστικοποίηση εναντίον κοινωνικοποίησης

Leave a reply

hopper-room-sea
 κείμενο που περιλαμβάνεται στο blaumachen #6

Το έσχατο σημείο της αμοιβαίας συνεπαγωγής των τάξεων είναι όταν το
προλεταριάτο κυριεύει τα μέσα παραγωγής. Τα κυριεύει, αλλά δεν μπορεί να τα
ιδιοποιηθεί. Η ιδιοποίηση από το προλεταριάτο δεν είναι ιδιοποίηση, επειδή
πραγματοποιείται μόνο μέσω της ίδιας του της κατάργησης ως τάξης.
«Η αυτοοργάνωση είναι η πρώτη πράξη της επανάστασης, η συνέχεια
πραγματοποιείται εναντίον της»

Η κυρίευση των στοιχείων του κεφαλαίου: ιδιοποίηση ή κομμουνιστικοποίηση;

Το ζήτημα της κομμουνιστικοποίησης έγκειται στην υπέρβαση από το προλετα-
ριάτο, ή μάλλον από τους προλετάριους, της υπεράσπισης της κατάστασής τους,
άρα και της αμοιβαίας συνεπαγωγής τους με το κεφάλαιο, μέσα σε μια δρα-
στηριότητα κυρίευσης του κεφαλαίου – δραστηριότητα που δεν είναι κοινωνι-
κοποίηση, δηλαδή τρόπος διαχείρισης της οικονομίας, αλλά συγκρότηση μιας
κοινότητας ατόμων η οποία είναι κατά άμεσο τρόπο τα συστατικά της στοιχεία.
Οι κοινωνίες, δηλαδή οι κοινότητες που κυριαρχούνται και εκπροσωπούνται
από μια τάξη, συγκροτούν την ενότητα των ατόμων που είναι μέλη τους, αλλά τα
άτομα είναι μέλη των κοινωνιών μόνο σαν μέσα άτομα μιας τάξης· τα μοναδικά
άτομα δεν έχουν κοινωνική ύπαρξη. Η κομμουνιστικοποίηση πραγματοποιείται
μέσω της κυρίευσης των μέσων διαβίωσης, επικοινωνίας, μεταφοράς και παρα-
γωγής με τη στενή έννοια. Η κομμουνιστικοποίηση των σχέσεων, η συγκρό-
τηση της ανθρώπινης κοινότητας, ο κομμουνισμός, πραγματοποιείται για τον
αγώνα κατά του κεφαλαίου, μέσα σε αυτόν και μέσω αυτού. Στον αγώνα αυτόν
δεν μπορούμε να αντιπαραθέτουμε την κυρίευση των υλικών μέσων και τον
μετασχηματισμό των προλετάριων σε άτομα που είναι κοινωνικά απευθείας και
δίχως μεσολάβηση (άμεσα κοινωνικά άτομα): πρόκειται για μιαν αξεχώριστη
δραστηριότητα, και την ταύτιση αυτή την ορίζει η σημερινή μορφή της αντί-
φασης προλεταριάτου/κεφαλαίου. Η ριζική διαφορά με την κοινωνικοποίηση
είναι ότι δεν πρόκειται για αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος των υλικών
μέσων. Στην κομμουνιστικοποίηση δεν υπάρχει ιδιοποίηση των αγαθών από
κανένα όργανο (κράτος, κομμούνα, ή ακόμα συμβούλιο) που θα εκπροσωπούσε 
τους προλετάριους, θα κυριαρχούσε πάνω τους στη δράση της απαλλοτρίωσης
του κεφαλαίου κι έτσι θα τη μετέτρεπε σε ιδιοποίηση. Η αλλαγή του ιδιοκτησι-
ακού καθεστώτος είναι συγκρότηση μιας νέας μορφής οικονομίας, του σοσια-
λισμού, έστω κι αν θα έπαιρνε το όνομα της αλληλέγγυας οικονομίας. Όταν ο
σοσιαλισμός ήταν πραγματικά εφικτός, αυτό ανέβαλλε τον κομμουνισμό για το
απώτατο μέλλον. Επρόκειτο στην πραγματικότητα για την αδυναμία του σοσια-
λισμού να είναι ό,τι ισχυριζόταν πως είναι: μεταβατικό στάδιο προς τον κομμου-
νισμό. Ο σοσιαλισμός ήταν τελικά η αντεπανάσταση που προσιδίαζε στη μόνη
πραγματική επανάσταση της περιόδου. Η κομμουνιστικοποίηση δεν συγκροτεί
οικονομία· χρησιμοποιεί τα πάντα, αλλά δεν έχει άλλο σκοπό από τον ίδιο τον
εαυτό της. Η κομμουνιστικοποίηση δεν είναι αγώνας για τον κομμουνισμό, εί-
ναι ο κομμουνισμός που συγκροτείται ενάντια στο κεφάλαιο.
 
Η συνύφανση της κομμουνιστικοποίησης και της κοινωνικοποίησης
 
Ενώ η δράση της κομμουνιστικοποίησης αποτελεί κατάληξη της ταξικής πάλης
μέσα στην επαναστατική κρίση, η ίδια η δράση της κυρίευσης μπορεί, όπως
είδαμε, να είναι είτε κομμουνιστικοποίηση είτε κοινωνικοποίηση. Κάθε δράση
τέτοιου τύπου μπορεί να πάρει τη μια ή την άλλη μορφή· όλα εξαρτώνται από τη
δυναμική, όλα εξαρτώνται από το διαρκώς μετασχηματιζόμενο πλαίσιο, δηλαδή
όλα εξαρτώνται από τον αγώνα εναντίον του κεφαλαίου, ο οποίος είτε βαθαίνει
και επεκτείνεται είτε επιβραδύνεται και πολύ γρήγορα παρακμάζει. Όλα εξαρ-
τώνται επίσης από τον αγώνα που διεξάγεται μέσα στον αγώνα εναντίον του
κεφαλαίου. Η συγκρότηση του κομμουνισμού συνυφαίνεται με τη συγκρότηση
μιας έσχατης μορφής της καπιταλιστικής κοινωνικοοικονομικής εναλλακτικής
λύσης. Η τάση για τη συγκρότηση οργάνων που θα επιδιώκουν να μετατρέψουν
την κυρίευση των υλικών μέσων σε οικονομική και πολιτική κοινωνικοποίη-
ση θα είναι συνεχής μέχρι την πλήρη κομμουνιστικοποίηση. Αυτή η μόνιμη
παρουσία, μέσα στο κίνημα της επανάστασης, μιας τροχοπέδης που μπορεί να
χρησιμοποιηθεί από την καπιταλιστική αντεπανάσταση εκφράζει το γεγονός ότι
θα υπάρχει μέχρι τέλους μια διάσταση επιβεβαίωσης και απελευθέρωσης της
εργασίας, γιατί το κίνημα της επανάστασης είναι και παραμένει κίνημα της τάξης
της εργασίας ακόμα και μέσα στην υπέρβαση των δραστηριοτήτων ως εργασίας.
Η διατήρηση αυτής της επιβεβαίωσης παράγεται από τη συνεχιζόμενη ύπαρξη
του κεφαλαίου. Όσο το κεφάλαιο υπάρχει απέναντι στο προλεταριάτο, ακόμα και
στο προλεταριάτο που τείνει να το καταργήσει κι επομένως να αυτοκαταργηθεί
και το ίδιο, το προλεταριάτο διατηρεί μια θετικότητα. Αυτή η θετικότητα της ερ-
γασίας, έστω κι αν δεν επιβεβαιώνεται πια από το κεφάλαιο, επανενεργοποιείται
μέσα στην επαναστατική διεργασία επειδή, μέσα σε αυτήν, η κοινωνική αναπα-
ραγωγή εξαρτάται από τη δράση των προλετάριων.
 
Το παρελθόν των επαναστάσεων μας δείχνει ολοφάνερα ότι «η κόκκινη σημαία
μπορεί να υψωθεί ενάντια στην κόκκινη σημαία» μέχρι να καταφθάσουν τα
στρατεύματα του κράτους και του παρακράτους
 
Το κεφάλαιο «δεν θα διστάσει» να διακηρύξει ξανά ότι η εργασία είναι «η μόνη
παραγωγική δραστηριότητα», προκειμένου να σταματήσει το κίνημα της κατάρ-
γησής του και να το καθυποτάξει μόλις μπορέσει. Η μόνη υπέρβαση αυτής της
διάστασης έγκειται στη νίκη της κομμουνιστικοποίησης, που είναι η συντελε-
σμένη κατάργηση της καπιταλιστικής τάξης και του προλεταριάτου. Η υπέρ-
βαση αυτής της αντεπανάστασης δεν πρόκειται ποτέ να είναι γαλήνια, δεν θα
συντελείται πάντα «στην πορεία», δεν θα είναι μια γνήσια και πιο ταχύρρυθμη
εκδοχή του «μαρασμού του κράτους» που προβλεπόταν από τον σοσιαλισμό.
Κάθε κρατική ή παρακρατική μορφή θα κάνει πάντοτε το παν για να διατηρηθεί,
εν ονόματι μάλιστα της ανάγκης για την απώτερη εξαφάνισή της! Αυτή η αρτη-
ριοσκλήρωση και αυτή η διατήρηση δεν είναι «αντεπαναστατικές τάσεις μέσα
στην επανάσταση», αλλά είναι η αντεπανάσταση. Η καπιταλιστική αντεπανάστα-
ση απέναντι στην επανάσταση.
 
Ο κομμουνισμός δεν αγωνίζεται εναντίον της δημοκρατίας, αλλά η αντεπανάσταση
αυτοαναγορεύεται δημοκρατική
 
Επικαλούμενη και η ίδια την κατάργηση των τάξεων, η ριζοσπαστική δημοκρα-
τία θα κάνει το παν για να διατηρήσει ή να αποκαταστήσει δομές εκλογής εκ-
προσώπων, τις οποίες θα χαρακτηρίζει αναγκαίες προκειμένου να αποφευχθεί
ο σχηματισμός ενός νέου διευθυντικού στρώματος, αυτοεγκατεστημένου και
ανεξέλεγκτου. Η συγκρότηση του κομμουνισμού διαπλέκεται με τη συγκρότηση
μιας ύστατης μορφής σοσιαλισμού, έστω κι αν το κίνημα που τη στήριζε –το
εργατικό κίνημα– έχει εξαφανιστεί οριστικά.
Ο αγώνας για να «λογικευτούν» οι φράξιες του προλεταριάτου που επιδί-
δονται με μεγαλύτερο ζήλο στην απαλλοτρίωση του κεφαλαίου θα είναι ακόμα
βιαιότερος στον βαθμό που θα εμφανίζεται σαν υπεράσπιση της δημοκρατικής
επανάστασης, η οποία αρνείται να επιτρέψει σε «μειοψηφίες» να θέσουν σε κίν-
δυνο τις κατακτήσεις της πλειοψηφίας.

Βοσνία: αιτήματα και δημοκρατική αντιεξέγερση. Ορισμένες πρώτες σημειώσεις.

4 Replies

image

Zahtjevi 1

Δημοσιεύουμε παρακάτω μεταφρασμένες από τα αγγλικά[1] κάποιες λίστες αιτημάτων που κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο και αποδίδονται σε συμμετέχοντες στις διαμαρτυρίες στη Βοσνία. Παρά το γεγονός ότι μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχουν αναφερθεί μαζικές διαδικασίες συνελεύσεων των συμμετεχόντων στις διαδηλώσεις, οπότε και προκύπτει αμέσως το ερώτημα ποιοι εξέδωσαν αυτά τα κείμενα και υπό ποιες συνθήκες, δεν έχουμε κανένα λόγο να πιστέψουμε το αντίθετο: υποστηρίζουμε λοιπόν ότι τα κείμενα αυτά εκφράζουν πράγματι τις διαθέσεις ενός κομματιού του κόσμου που κατέβηκε στους δρόμους των βοσνιακών πόλεων. Περισσότερο ή λιγότερο σημαντικού, αυτό μένει να φανεί.

Zahtjevi 2

Αν υπάρχει ένα κεντρικό επίδικο, ένας κεντρικός αποδέκτης της κριτικής που ασκούν οι μέχρι τώρα διαδηλώσεις στη Βοσνία, αυτό είναι αναμφίβολα το ίδιο το κράτος της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης. Είτε αυτό αφορά την ίδια του δομή[2], που εξαιτίας της συνθήκης του Ντέιτον περιλαμβάνει πολλά επίπεδα διακυβέρνησης, είτε την προκλητική συμπεριφορά των κρατικών υπαλλήλων, των οποίων ο αριθμός (και ο μισθός, άμεσος και έμμεσος, φανερός και κρυφός) είναι δυσανάλογα μεγάλος ακριβώς εξαιτίας αυτής της δομής. Παράλληλα, το κράτος εμφανίζεται ως ο μόνος μηχανισμός που συνεχίζει να λειτουργεί όταν σχεδόν καθετί άλλο έχει σταματήσει, μιας από τη στιγμή που «λευκό» και «μαύρο» κεφάλαιο, «διεθνές» και «ντόπιο» χρηματοδοτούν κατ’ απόλυτη προτεραιότητα την ίδια την ύπαρξη ενός κράτους ακόμα και σε συνθήκες ύφεσης ή/και πολύ μικρής ανάπτυξης, δομικής και μακροχρόνιας ανεργίας. Γιατί ξέρουν ότι καπιταλισμός χωρίς κράτος είναι αδιανόητος. Αυτό το κράτος, ως δυσ/λειτουργικός προσοδικός μηχανισμός, γίνεται κατά βάση στόχος όταν πετιούνται κρατικά αυτοκίνητα στα χαντάκια.

Zahtjevi 3

Θεωρούμε ένα από τα σύγχρονα στοιχεία της ταξικής πάλης το γεγονός ότι φτάνει να επιτίθεται στις καπιταλιστικές σχέσεις από μια «προκεχωρημένη θέση» σε σχέση με το παρελθόν στοχεύοντας κατευθείαν το ίδιο το κράτος. Στο παρελθόν, και ας μας επιτραπεί προς το παρόν αυτή η γενίκευση, το κράτος γινόταν περισσότερο αντιληπτό ως πεδίο απόσπασης/αναγνώρισης δικαιωμάτων από ομάδες, τάξεις, στρώματα που ένιωθαν ότι τα στερούνταν: είτε ήταν η εργατική τάξη, είτε οι γυναίκες, είτε οι μειονότητες, είτε… Και ο κατάλογος συνεχώς μάκραινε. Πλέον, από τη στιγμή που το βάθεμα της πραγματικής υπαγωγής της εργασίας, και της ζωής γενικότερα, στο κεφάλαιο απαιτεί ολόκληρες περιφέρειες και κοινωνικοί σχηματισμοί[3] να υπόκεινται σε διαδικασίες αξιολόγησης της ικανότητάς τους να αξιοποιούν την αξία, το κράτος μετασχηματίζεται και ενσωματώνει πλέον το προλεταριάτο όχι μόνο μέσω της ανάπτυξης και της αύξησης του ΑΕΠ[4], όπου και όσο αυτό είναι εφικτό υπό συνθήκες κρίσης, αλλά και αρνητικά, μέσω του αποκλεισμού. Το μείγμα «ενσωμάτωση μέσω της ανάπτυξης» –που σαφώς δεν πρόκειται για τις καλές μέρες του φορντισμού αλλά για flexicurity νέτα σκέτα, το οποίο και δημιουργεί γέφυρες μεταξύ των δύο τύπων ενσωμάτωσης– και «αρνητική ενσωμάτωση μέσω του αποκλεισμού» διαφέρει για κάθε καπιταλιστικό κοινωνικό σχηματισμό. Αυτή η δυναμική, που καθιστά τη βία και την καταστολή δομικό στοιχείο της κρατικής μορφής και μόνο φαινομενικά εμφανίζεται να δικαιώνει τον ορισμό του Βέμπερ για το κράτος, είναι που θέτει το κράτος στο προσκήνιο και το καθιστά εμφανή στόχο των από κάτω. Η πυρπόληση κυβερνητικών κτιρίων στη Βοσνία, το πέταγμα κομπιούτερ από το παράθυρο, ακόμα και το κάψιμο κάποιων ιστορικών αρχείων δείχνουν αν μη τι άλλο τη διάθεση ορισμένων προλετάριων να πάψει να υπάρχει κράτος γενικά.  Ο ιστορικά πολυεθνικός χαρακτήρας της βοσνιακής επικράτειας, το αιματοκύλισμα του γιουγκοσλαβικού εμφυλίου και το βαρύ τίμημα που πλήρωσε το βοσνιακό προλεταριάτο, οι εθνοτικές διαιρέσεις και ο ρατσισμός ως ενσωματωμένες λειτουργίες ενός κράτους που προβάλλεται ως failed state, αλλά ποτέ δεν έπαψε να ελέγχει το προλεταριάτο: αναπόφευκτα, το γράφεις «θάνατος στον εθνικισμό» μέσα σε ένα κατεστραμμένο κυβερνητικό κτίριο έχει πολλές προεκτάσεις και δεν ξεχνιέται έυκολα…

Zahtjevi 4

Ένα τέτοιο κατ’ όνομα «δυσλειτουργικό» κράτος αποκτά αναγκαστικά ένα βαθμό σχετικής αυτονόμησης, που όμως κάνει το άλλο μισό του, την κοινωνία πολιτών, να αντιδράει και να επιδιώκει τη διαλεκτική αλληλεπίδραση μαζί του. Ακόμα και βίαια. Οι πρόσφατες ταραχές στη Βοσνία έχουν μια τέτοια διάσταση. Από την άλλη, όμως, θα ήταν σφάλμα να ενταχθούν σε μια συμπαγή ιστορική σειρά χωρίς ασυνέχειες. Όσον κι αν υπάρχουν κοινά στοιχεία με τις μεγάλες κινητοποιήσεις του καλοκαιριού ενάντια στο νέο καθεστώς με τις ταυτότητες[5] σε σχέση με τη διάθεση εκσυγχρονισμού του κράτους –όπου μια κοινωνία πολιτών εμφανίστηκε και οργανωμένη σε ΜΚΟ κλπ αλλά και εκτός αυτών, αν κρίνουμε ότι ξανά πρωταρχικό ρόλο στα αυθόρμητα καλέσματα έπαιξαν τα κοινωνικά δίκτυα, πάντα όμως έτοιμη να παλέψει ενεργά προς μια τέτοια κατεύθυνση– το εξίσου ιντερνετικό κάλεσμα για την υπεράσπιση των απολυμένων εργατών που διεκδικούσαν τις αποζημιώσεις τους είχε διαφορετική εξέλιξη. Είναι προς διερεύνηση, αν και υπάρχουν ορισμένες ενδείξεις για κάτι τέτοιο, αν αυτό που κατέστησε πιο μαζικές, πιο διεσπαρμένες χρονικά και χωρικά, πιο βίαιες τις κινητοποιήσεις στο μεγαλύτερο κομμάτι της Βοσνίας (και όχι στο σερβικό, όπου τα πράγματα εμφανίζονται πιο ελεγχόμενα) είναι η εργατική ταυτότητα των χτυπημένων από την κρατική καταστολή και η σύνδεση με τις αγωνιστικές παραδόσεις της εργατικής τάξης.

Zahtjevi 5

Όπως φαίνεται και από τα κείμενα που δημοσιεύονται παρακάτω, παρόλο που η λέξη «δημοκρατία» δεν υπάρχει ως τέτοια, υπάρχουν ρητές αναφορές στην ανάγκη για ένα νέο σύστημα διακυβέρνησης. Ακόμα και στη σύγκλιση με τα ευρωπαϊκά πρότυπα σε ορισμένους τομείς. Ας αφήσουμε στην άκρη τη βάσιμη πιθανότητα η όξυνση της κρίσης στη Βοσνία τους τελευταίους μήνες να προήλθε από τη στάση της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης[6]. Αν ρίξει κανείς μια ματιά στην τελευταία «αναφορά προόδου» της Βοσνίας Ερζεγοβίνης, όπου επισημαίνονται μια σειρά ζητημάτων στα οποία «υστερεί» το βοσνιακό κράτος, θα δει συγκλίσεις με ορισμένα από τα αιτήματα που έχουν διατυπωθεί. Επομένως, είναι πιθανό πίσω και μέσα στις κινητοποιήσεις να βρίσκεται ένα κομμάτι της χτυπημένης μεσαίας τάξης που θεωρεί ζήτημα ζωής και θανάτου (της) την ευρωπαϊκή διέξοδο· οπότε προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να ψάξουμε την προτεινόμενη στα κείμενα «νέα κυβέρνηση τεχνοκρατών». Και, κατά συνέπεια, αυτή η μεσαία τάξη πιθανόν να στήριζε την έλευση κυανόκρανων στρατιωτικών δυνάμεων ως εγγυητών της «ομαλότητας», όπως δήλωσε και ο αυστριακός τοποτηρητής της Βοσνίας.

Zahtjevi 6

Είναι ένα θέμα προς διερεύνηση κατά πόσο στο, λιτό, θεωρητικό σχήμα του Μαρξ ενυπάρχει η δυνατότητα του να αντιληφθεί η κοινωνία των πολιτών τον εαυτό της χωρίς το κράτος. Όχι με την έννοια του να συνεχίσει να υπάρχει ως τέτοια χωρίς το κράτος, κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Αλλά αν μπορεί να ενσωματώνει επ’ αόριστον προς μια κατεύθυνση εκσυγχρονισμού του κράτους τους αγώνες των αποκλεισμένων από αυτήν. Όπως στο παρελθόν της εργατικής τάξης –η οποία σημειωτέον αποδεικνύει με τους αγώνες της στη Βοσνία ότι μπορεί να αποτελέσει ακόμα παράγοντα συσπείρωσης της κοινωνίας, όχι όμως ως ισχυρό διεκδικητικό κίνημα, αλλά ως απλήρωτοι απολυμένοι που ζητάνε τα δεδουλευμένα τους, και μένει να φανεί πόσο ηγεμονικό μπορεί να παίξει στις εξελίξεις. Υπό μια άλλη έννοια, αυτό το θεωρητικό και πρακτικό ερώτημα σχετίζεται με τη δυνατότητα οι αγώνες των αποκλεισμένων να τους εμφανίζουν αενάως ως αποκλεισμένους από κάτι άλλο, στο οποίο αξίζει να ενσωματωθεί κανείς. Εδώ εντοπίζεται και το πεδίο που επιτρέπει δυνητικά στη συνολική κριτική του υπάρχοντος να βρει πρόσφορο έδαφος και να προσπαθήσει να βρει έμπρακτη έκφραση. Ίσως προχωρώντας οι εξεγερτικές διαδικασίες να δούμε μπροστά μας και τον μετασχηματισμό της αρχικής εμφυλιοπολεμικής συνθήκης –η οποία αναδύεται πολύ γρήγορα– αμεταξύ «ημών» της κοινωνίας από τη μια πλευρά και του «διεφθαρμένου κράτους» από την άλλη σε κάτι που δε θα μπορεί να είναι ένα καλύτερο κράτος, αλλά το μη-κράτος.

 

Τούζλα

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ 7 Φεβρουαρίου 2014. Σήμερα στην Τούζλα φτιάχνεται ένα καινούργιο μέλλον! Η  [τοπική] κυβέρνηση έχει υποβάλλει την παραίτησή της, κάτι που σημαίνει πως ικανοποιείται το πρώτο αίτημα των διαδηλωτών και πως έχουν δημιουργηθεί οι συνθήκες για την επίλυση των προβλημάτων που υπάρχουν. Η συσσωρευμένη οργή και ο θυμός είναι οι αιτίες της επιθετικής συμπεριφοράς. Η στάση των αρχών δημιούργησε τις συνθήκες για την κλιμάκωση της οργής και του θυμού.

Τώρα, σε αυτή τη νέα κατάσταση, επιθυμούμε να κατευθύνουμε τον θυμό και την οργή στην οικοδόμηση ενός παραγωγικού και χρήσιμου συστήματος διακυβέρνησης. Καλούμε όλους τους πολίτες να υποστηρίξουν την πραγματοποίηση των παρακάτω στόχων:

(1)    Διατήρηση της δημόσιας τάξης και ειρήνης σε συνεργασία με πολίτες, την αστυνομία και την πολιτική προστασία [civil protection] με στόχο την αποφυγή οποιασδήποτε εγκληματοποίησης, πολιτικοποίησης και χειραγώγησης των διαδηλώσεων.

(2)    Εγκαθίδρυση μιας κυβέρνησης τεχνοκρατών [technical government], η οποία να αποτελείται από μη πολιτικά μέλη με γνώσεις ειδικού που θα παραμένουν σταθερά στις αρχές τους [uncompromised]. [Θα πρέπει να είναι άνθρωποι] που δεν κατείχαν καμία θέση σε οποιοδήποτε επίπεδο διακυβέρνησης και θα οδηγήσουν το καντόνι της Τούζλα στις εκλογές του 2014. Από αυτή την κυβέρνηση θα ζητείται να υποβάλλει εβδομαδιαία πλάνα και αναφορές για τις εργασίες της και να εκπληρώνει τους διακηρυγμένους στόχους της. Οι εργασίες της κυβέρνησης θα παρακολουθoύνται από κάθε ενδιαφερόμενο πολίτη.

(3)    Επίλυση, μέσω μιας επιταχυνόμενης διαδικασίας, όλων των ζητημάτων που σχετίζονται με την ιδιωτικοποίηση των παρακάτω εταιρειών: Dita, Polihem, Poliolhem, Gumara και Konjuh. Η [κυβέρνηση] οφείλει να:

  • § Αναγνωρίσει την αρχαιότητα και να διασφαλίσει την ασφάλιση υγείας των εργατών.
  • § Παραπέμψει σε δίκη περιπτώσεις οικονομικών εγκλημάτων και όλους όσους εμπλέκονται σε αυτές.
  • § Κατασχέσει παράνομα αποκτημένη ιδιοκτησία.
  • § Καταργήσει τις συμφωνίες ιδιωτικοποίησης [για αυτές τις εταιρείες].
  • § Προετοιμάσει μια επανάληψη της ιδιωτικοποίησης.
  • § Επιστρέψει τα εργοστάσια στους εργάτες και να θέσει τα πάντα υπό τον έλεγχο της δημόσιας κυβέρνησης προκειμένου να προστατέψει το δημόσιο συμφέρον και να εκκινήσει την παραγωγή σε εκείνα τα εργοστάσια όπου αυτό είναι δυνατόν.

(4)    Εξίσωση των απολαβών των εκπροσώπων της κυβέρνησης με τις απολαβές των εργατών του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα.

(5)    Κατάργηση των επιπρόσθετων παροχών, επιπρόσθετων στο εισόδημα, των εκπροσώπων της κυβέρνησης σαν αποτέλεσμα τις συμμετοχής τους σε φορείς, επιτροπές και άλλα όργανα, καθώς και άλλων παράλογων και αδικαιολόγητων μορφών αποζημίωσης πέρα από αυτές που κάθε υπάλληλος δικαιούται.

(6)    Κατάργηση των μισθών για υπουργούς και εν τέλει άλλους κρατικούς υπαλλήλους μετά το πέρας της θητείας τους.

Αυτή η ανακοίνωση προωθείται από εργάτες και πολίτες του Καντονιού της Τούζλα, για το καλό όλων μας.

 

Σεράγεβο #1[7]

ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΣΕΡΑΓΕΒΟ

Ανακοινώνουμε ότι:

Εμείς, οι άνθρωποι που κατέβηκαν στους δρόμους του Σεράγεβο χθες, αισθανόμαστε λύπη για τους τραυματισμούς και τις καταστροφές ιδιοκτησίας, αλλά επίσης η λύπη μας επεκτείνεται στα εργοστάσια, τους δημόσιους χώρους, τα πολιτιστικά και επιστημονικά κέντρα, και στις ανθρώπινες ζωές, όλα τα οποία καταστράφηκαν ως άμεσο αποτέλεσμα των ενεργειών αυτών (ΟΛΩΝ ΑΥΤΩΝ) που βρίσκονται στην εξουσία για, μέχρι στιγμής, πάνω από 20 χρόνια. Ζητάμε από τους συμπολίτες μας που μαζί υποφέρουμε να μην επιτρέψουν αυτές οι δυσάρεστες σκηνές να επισκιάσουν το γεγονός ότι αυτού του είδους η κυβέρνηση και αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία μας έχουν κοστίσει απείρως περισσότερο.

Επομένως, απαιτούμε:

–          Άμεση και χωρίς προϋποθέσεις παραίτηση των κυβερνήσεων και του Καντονιού του Σεράγεβο και της Ομοσπονδίας Βοσνίας-Ερζεγοβίνης· και τον σχηματισμό μη κομματικών κυβερνήσεων.

–          Να μην παρθεί κανένα μέτρο, κανενός είδους, που θα περιόριζε τις ειρηνικές διαμαρτυρίες πολιτών.

–          Την άμεση απελευθέρωση των διαδηλωτών, να μην ασκηθεί καμία δίωξη εναντίον τους και να σταματήσει το κυνήγι μαγισσών.

Όταν ικανοποιηθούν αυτά τα αιτήματα, τότε μπορούμε να ζητήσουμε την έναρξη συνομιλιών και δράσεων σε όλα τα επίπεδα διακυβέρνησης προκειμένου να εγκαθιδρυθεί μια κοινωνικά περισσότερο δίκαιη τάξη για όλα τα κοινωνικά στρώματα· και για όλους εκείνους, των οποίων η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και οι υλικές βασικές ανάγκες τέθηκαν σε κίνδυνο ή καταστράφηκαν από την κλοπή, τη διαφθορά, τον νεποτισμό, την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων πόρων, από ένα οικονομικό μοντέλο που ωφελεί τους πλούσιους και από οικονομικούς διακανονισμούς που κατέστρεψαν κάθε ελπίδα για μια κοινωνία βασισμένη στην κοινωνική δικαιοσύνη και ευημερία.

Για να εγκαθιδρυθεί μια τέτοια τάξη κοινωνικής δικαιοσύνης, πριν πάρουμε οποιοδήποτε κοινωνικό μέτρο, απαιτούμε το άμεσο τέλος της κλοπής αυτής της κοινωνίας, η οποία που φοράει τον μανδύα της πολιτικής, και την ποινική δίωξη των υπευθύνων. Μόνο όταν όλα αυτά ολοκληρωθούν, μπορούμε να οικοδομήσουμε κάτι νέο για όλους μας.

 

Σαράγεβο #2[8]

ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

  1. Χαμηλότεροι μισθοί και αποζημιώσεις των πολιτικών υπαλλήλων σε όλα τα επίπεδα διακυβέρνησης!
  2. Τέρμα στις αποζημιώσεις μετά το τέλος της θητείας!
  3. Πουλήστε το βουνό νέων αυτοκινήτων και επενδύστε αυτά τα χρήματα στην ανάπτυξη των εργοστασίων που είναι χρεωκοπημένα!
  4. Μεταρρυθμίστε και κάντε διάφανα τα δημόσια έξοδα και εισοδήματα!
  5. Περάστε τον νόμο για το πόθεν έσχες!
  6. Στείλτε στα δικαστήρια τους ύποπτους για κατάχρηση εξουσίας!
  7. Καταστήστε άκυρες όλες τις παράνομες συμβάσεις ιδιωτικοποίησης και καθιερώστε την υπευθυνότητα των αρχών.
  8. Φτιάξτε μια ανεξάρτητη επιτροπή ενάντια στη διαφθορά.
  9. Καλύψτε τις ζημιές εξαιτίας των διαδηλώσεων με εκείνο το τμήμα των χρημάτων που προορίζεται για αποζημίωση εκπροσώπων της κυβέρνησης.

 

Μπίχατς[9]

  1. Παραίτηση και αντικατάσταση της κυβέρνησης του Καντονιού Una-Sana και όλων των διευθυντών των δημόσιων οργανισμών και εταιρειών.
  2. Διορισμό της νέας κυβέρνησης του Καντονιού Una-Sana και των διευθυντών χωρίς πολιτικές επιρροές κατά την επιλογή των πρωθυπουργών και των υπουργών (επαγγελματική διακυβέρνηση – με δημοσίευση των βιογραφικών τους και αιτιολόγηση για τον διορισμό τους).
  3. Αντιστοίχιση των μισθών του δημόσιου τομέα με αυτούς του βιομηχανικού τομέα, έτσι ώστε ο υψηλότερος μισθός στον δημόσιο τομέα να μην είναι μεγαλύτερος από τρεις μέσους μισθούς στον βιομηχανικό τομέα.
  4. Αντιστοίχιση των μισθών στον δημόσιο τομέα με το μορφωτικό/επαγγελματικό επίπεδο.
  5. Δημοσίευση των εγγράφων που υποβλήθηκαν για δημόσιες προσφορές [tenders] τα τελευταία 10 χρόνια και στο μέλλον.
  6. Αντιστοίχιση των ποσοστών χρηματοδότησης της αγροτικής παραγωγής στους προϋπολογισμούς όλων των επιπέδων διακυβέρνησης με τα κριτήρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
  7. Αντιστοίχιση των εκπαιδευτικών προτύπων με τα πρότυπα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
  8. Αντιστοίχιση του αριθμού των υπαλλήλων στον δημόσιο τομέα με τα πρότυπα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
  9. Ολοκλήρωση της κατασκευής του κτιρίου των βετεράνων, το αργότερο μέχρι τις εκλογές του 2014.
  10. Κατάργηση όλων των πρόσθετων προνομίων των κυβερνητικών αξιωματούχων.
  11. Κατάργηση των μισθών και άλλων προνομίων όλων των πολιτικών μετά το τέλος της θητείας τους.
  12. Άμεση κατάργηση της χρήσης βίας από την αστυνομία προς τους διαδηλωτές και αντίστροφα.

 

 

 

 

 

[1] Ξεκαθαρίζουμε εξαρχής ότι τυχόν ατέλειες ή παραλείψεις της μετάφρασης δεν έγιναν σκόπιμα, αλλά οφείλονται αφενός στο γεγονός ότι δεν επιδιώχθηκε μια επαγγελματική μετάφραση και αφετέρου στις ασάφειες της ίδιας της αγγλικής μετάφρασης.

[2] Κάποιοι μάλιστα έφτασαν στο σημείο να ισχυριστούν ότι η Βοσνία θα μπορούσε θεωρητικά να διοικείται απλά σαν ένας μεγάλος δήμος, από τη στιγμή που έχει πληθυσμό μόνο 3,8 εκατ. κατοίκους.

[3]Την ίδια στιγμή που το κεφάλαιο, ως ολοποιητική σχέση που τείνει να καταλάβει όλο τον χώρο και τον χρόνο, κινείται και σε κλίμακες μορίου, βλαστοκυττάρων κλπ.

[4] Ακόμα και σήμερα υπάρχουν κοινωνικές δαπάνες, η τάση όμως είναι να μειωθούν κι άλλο.

[5] Ένα κατατοπιστικό άρθρο σχετικά με το λεγόμενο «baby revolution» μπορεί να βρεθεί εδώ.

[6] Την 1η Ιουλίου 2013, η Κροατία έγινε επίσημο μέλος της ΕΕ και πλέον στα σύνορά της ισχύει νέο καθεστώς όσον αφορά τα πιο αυστηρά στάνταρ που πρέπει να πληρούν οι εισαγωγές από μη κράτη μέλη όπως η Βοσνία, της οποίας σημειωτέον αποτελούσε τον νο1 εμπορικό εταίρο. Επίσης, από πριν τα Χριστούγεννα η ΕΕ ανακοίνωσε ότι θα κόψει στο μισό την ετήσια χρηματοδότηση προς τη Βοσνία επειδή το βοσνιακό κράτος δεν έχει προχωρήσει στις αναγκαίες διαδικασίες εκσυγχρονισμού της νομοθεσίας του.

[7] Από ανεπίσημη ομάδα πολιτών και συμμετεχόντων στις διαδηλώσεις.

[8] Από προκήρυξη της ομάδας “Ja BiH Bunt” (“Είμαι με την Εξέγερση”) που μοιράστηκε στο Σαράγεβο στις 9 Φεβρουαρίου 2014.

[9] Λίστα αιτημάτων που κατατέθηκε στη Βουλή του Καντονιού Una-Sana.