Tag Archives: ΚΡΑΤΟΣ

Ουκρανία: Μια ερασιτεχνική έρευνα για τη σύνθεση των εξεγερμένων

Leave a reply

tumblr_n0699rvUTP1rgok2xo1_500 acab tieH3dPΑναδημοσιεύουμε από εδώ μια «έρευνα» σχετικά με το ποια είναι, γιατί εξεγείρονται και τι θέλουν τα άτομα που λαμβάνουν μέρος στις συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής στο Κίεβο. Αν και ερασιτεχνική, η «έρευνα» αυτή είναι ενδεικτική της σύνθεσης του κόσμου που συμμετέχει ενεργά στην εξέγερση.

A Sociological Survey With the Purpose of Finding Out Which Social Layers Are the Militant Force of the Modern Revolution in Ukraine?

Introduction

Our assumption has been that in Ukraine we have a revolution combined with counter-revolution. The counterrevolutionaries are the 3 pseudo-leaders – Oleh Tyahnibok of “Svoboda”, Vitaly Kitcko of “Udar” and Arseniy Yatsenuk of “Bat�kivschina”. They struggle with the government of Yanukovich and the Party of Regions for redistribution of the state power, and, hence, redistribution of the former state property (for, you see, in Ukraine and other similar “transitional states”, possession of state power opens the door to grabbing of the state property!). Revolutionaries are those who do not belong to any party, who are by themselves at the barricades and who fight the cops. The official “opposition” and “Maidan” (Maidan refers to the main square in Kiev, Ukraine, where in the winter of 2013-14 there are major anti-government protests and clashes with the police) are two different and even contradictory concepts.

We’re faced with the question: who is the moving force of the revolution in Ukraine today? Who is really manning the barricades and performs other militant functions on the Maidan? To answer these questions we have conducted a sociological survey. We have questioned those who were manning the barricades at the entrance to Maidan from the direction of TsUM (the Central Universal Store, which used to be the main department store in Kiev, located on the main street of the city, Khreschatik). We have surveyed the militants along the Maidan, the guards at the entrance to the Ukrainian House (taken over by the rebels), and especially at the barricades on the Hrushevskogo Street (which was the epicenter of clashes). In the course of one day, 15 February, 2014, we have managed to survey 37 people, while some of the participants have given an extended oral interview, for which I am grateful to them.

We have formulated questions about the education and professional background of the participants. Then we’ve asked the questions about their vision of the situation in Ukraine and what is to be done about it. To be more concrete, we’ve formulated the following 5 questions:

1. Education: 1) didn’t finish school, 2) finished high school, 3) technical 2-year college, 4) incomplete higher education, 5) higher education.

2. What did you do before the Maidan? (type of activity, profession, how did you make a living)

3. What will you do after the Maidan? (What would you like to do? What will you do realistically?)

4. How do you understand the main problems now facing Ukraine? (The main problems of the society).

5. How can these problems be solved? (The ideal final result. The innermost desire for the future of this society). Continue reading →

Μακεδονία: Οι διαδηλωτές φωνάζουν “Βοσνία-Βοσνία”

Leave a reply

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=-nEWVFb7w_Y[/youtube]

Unemployed Macedonians organized protests today in Skopje, in front of the Union of Labor Unions of Macedonia (ULUM) building. During the protests, they chanted “Bosnia,” “Bosnia,” and stated that, should changes not take place, Macedonia will witness a scenario worse than the one in Bosnia and Herzegovina, Anadolia Agency reported.

Several hundred Macedonian citizens were protesting the new legal regulations that affect only a small number of laid-off workers. Protests were supported by leftist organizations such as “Lenka,” and “Solidarnosti.”

Protesters demanded that the union president, Živko Mitrevski, address them, chanting slogans against the ULUM.

The leader of the unions, however, only issued a written statement, which notes that he will protect workers’ rights, and that they are attempting to solve this problem.

There were clashes with the police and protesters in front of the government building and four people were injured. Police also detained one of the organizers of the protest, Ljiljana Gjorgievska, as well as Vasko Cacanovski from “Solidarnosti,” both of whom were later released after Uraniya Pirovska, the president of the Helsinki Committee for Human Rights in Macedonia intervened.

Ljiljana Gjorgievska later stated to the press that they live in terrible times

“Our government is not behaving the way we want, but more like the governments of Bosnia and Herzegovina or the Ukraine. If they want to pick a fight, next time we will come prepared. We will fight for our rights and they cannot scare us,” Gjorgievska noted.

She also said that they want the Minister of Internal Affairs of Macedonia, Gordana Yankulovska, to resign, adding that the condition they find themselves in is a result of discrimination and abuse of power.

Gjorgievska also invited the representatives of embassies in Macedonia to open the borders of their countries to 6,000 work refugees, unless the Macedonian government manages to solve this problem.

Pirovska added that she will begin an investigation into the events at the protests.

2 Κείμενα απ’ το Κίεβο

Leave a reply

αναδημοσίευση από ruthless critique against everything existing

fileΣτο κέντρο του Μαϊντάν, τις πρώτες μέρες φιγουράριζε και το πορτρέτο της φυλακισμένης πρώην προέδρου της χώρας Τιμοσένκο.

Μια μικρή εισαγωγή

Η κατάσταση στο Κίεβο είναι σίγουρα αντιφατική και θολή, όπως κάθε κοινωνική σύγκρουση. Σε καμία ιστορική εποχή-ούτε καν οι τιμημένοι, για κάποιους μπολσεβίκοι ή ο Μαχνό για άλλους- δεν υπήρξε κίνημα χωρίς αντιφάσεις και πισωγυρίσματα, πόσο μάλλον στον καιρό της δημοκρατίας και του κεφαλαίου, που τα πάντα είναι δεμένα σε ένα αντιφατικό όλο. Όποιος ψάχνει “καθαρές” επαναστάσεις έχει πολύ ψάξιμο ακόμα. Η σύγκριση διαφόρων εξεγέρσεων ως καλύτερων ή χειρότερων, προσπερνά στα τυφλά το ευμετάβλητο των κοινωνικών κριτηρίων ως αποτύπωση των ίδιων ανταγωνισμών, που υποτίθεται πως κρίνει, ενώ αγνοεί τα γεγονότα ως διαλεκτικό αποτέλεσμα προηγούμενων αντιφάσεων. Συνεπώς η σύγκριση μεταξύ Βοσνίας και Κιέβου, είναι άστοχη, και κυρίως πολιτική, πέρα από τις ιδιαίτερες συνθήκες που γέννησαν τα γεγονότα, είναι κριτικές της μορφής. Στο πλαίσιο αυτό οφείλουμε να δούμε τα γεγονότα, όχι ως πολιτικά αντίθετα που συγκρούονται. αλλά ως αντιφατικές ενότητες σε αποσταθεροποίηση.. Αυτό που κάνουμε-που προσπαθούμε να κάνουμε- είναι να δούμε με ποιον αντιφατικό τρόπο τα υποκείμενα της καπιταλιστικής ολότητας προσπαθούν να επιλύσουν και να ξεφύγουν από την ίδια τους την πραγματικότητα και ουσιαστικά από τον ίδιο τους τον εαυτό, τι διακυβεύματα και όρια βάζουν στον εαυτό τους .Σε τελική ανάλυση η καπιταλιστική-και όχι η οικονομική απλά- κρίση σε ποιό βαθμό είναι αδυναμία αναπαραγωγής της αξίας και σε ποιό βαθμό η διαδικασία επαναφοράς της; Με λίγα λόγια δεν θέλουμε να δικαιολογήσουμε την Ουκρανία ή να υποτιμήσουμε τη Βοσνία(ή το αντίστροφο). Κοιτούμε κριτικά τις μορφές που παίρνει η ταξική πάλη σε κάθε χώρα, ως αντιφάσεις του ίδιου τους του εαυτού

Continue reading →

Tαραχές με νεκρό σε αυστραλιανό υπεράκτιο κέντρο κράτησης μεταναστών

Leave a reply

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=rs7R3jQf8yw[/youtube]

Ένας πρόσφυγας που είχε αιτηθεί άσυλο στην Αυστραλία είναι νεκρός, τουλάχιστον ένας ακόμη βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση και άλλοι 22 νοσηλεύονται στο νοσοκομείο μετά από δύο νύχτες βίαιων ταραχών σε αυστραλιανό υπεράκτιο κέντρο κράτησης μεταναστών στο νησί Μάνους στην Παπούα-Νέα Γουινέα, δήλωσαν αξιωματούχοι την Τρίτη. Ένας από τους τραυματίες με κατάγματα στο κρανίο μεταφέρθηκε ήδη στην Αυστραλία ενώ ένας ακόμη με τραύμα από πυροβολισμό αναμένεται να μεταφερθεί, καθώς η ιατρική κάλυψη στην Παπούα Νέα Γουινέα είναι ελλιπής.
Ο αυστραλός υπουργός Μετανάστευσης Σκοτ Μόρισον, δήλωσε ότι η «είδηση του θανάτου είναι μια μεγάλη τραγωδία», επιβεβαιώνοντας ότι ο νεκρός μετανάστης χτυπήθηκε στο κεφάλι, όταν κρατούμενοι έσπασαν την περίφραξη και επιχείρησαν να φύγουν από το κέντρο αργά τη Δευτέρα.
«Πρόκειται για μια τραγωδία, αλλά ήταν μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση, όπου οι άνθρωποι αυτοί αποφάσισαν να διαμαρτυρηθούν με πολύ βίαιο τρόπο και να βγουν έξω από το κέντρο θέτοντας τους εαυτούς τους σε μεγάλο κίνδυνο », είπε ο Μόρισον.
Στα βίαια επεισόδια της Κυριακής τουλάχιστον 19 από τους 1.300 μετανάστες- κρατούμενους στο κέντρο, τραυματίστηκαν και οκτώ συνελήφθησαν. Η εξέγερση των μεταναστών-κρατουμένων ξεκίνησε όταν οι αρχές της Παπούα Νέα Γουινέα, τους ανακοίνωσαν ότι έχουν δυο επιλογές. «Ή να παραμείνουν στο έδαφος της χώρας ή να επιστρέψουν στην πατρίδα τους» καθώς η συντριπτική τους πλειοψηφία προέρχεται από την Ινδονησία. «Δεν υπάρχει η επιλογή μιας τρίτης χώρας» τους ανακοινώθηκε εννοώντας προφανώς ότι δεν μπορούν να μεταβούν στην Αυστραλία που είναι και ο βασικός στόχος όλων των μεταναστών.
Το νησί Μάνους είναι ένα από τα δύο υπεράκτια κέντρα κράτησης μεταναστών και έχει σχεδιαστεί για να στεγάσει όσους φτάνουν παράνομα στην Αυστραλία από την Ινδονησία . Το Ναουρού φιλοξενεί το άλλο κέντρο. Τα περισσότερα από τα κτίρια στο κέντρο στο Ναούρου καταστράφηκαν σε μια άλλη εξέγερση τον Ιούλιο. « Το κέντρο δεν έχει καταστραφεί» είπε επίσης ο αυστραλός υπουργός Μετανάστευσης επισημαίνοντας ότι λειτουργεί κανονικά.

Βενεζουέλα: Πολιτικοποίηση των ταραχών. Μαδούρο: Αν μας ανατρέψουν θα κάνουμε ένοπλο αγώνα

Leave a reply

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=y4W75cvxJUo[/youtube]

Τέταρτη νύχτα ταραχών και διαδηλώσεων κατά του προέδρου Μαδούρο και της κυβέρνησης του, έζησε η Βενεζουέλα.

Η αστυνομία προχώρησε σε ρίψεις νερού προκειμένου να διαλύσει το συγκεντρωμένο πλήθος, που επιχειρούσε να αποκλείσει με οδοφράγματα κεντρικούς δρόμους της πρωτεύουσας Καράκας.

Οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν ως ένα κύμα διαμαρτυρίας κυρίως νεαρών φοιτητών για την οικονομική εξαθλίωση, την έλλειψη βασικών αγαθών και την διαρκώς αυξανόμενη εγκληματικότητα που μαστίζει την χώρα.

κομμουνιστικοποίηση εναντίον κοινωνικοποίησης

Leave a reply

hopper-room-sea
 κείμενο που περιλαμβάνεται στο blaumachen #6

Το έσχατο σημείο της αμοιβαίας συνεπαγωγής των τάξεων είναι όταν το
προλεταριάτο κυριεύει τα μέσα παραγωγής. Τα κυριεύει, αλλά δεν μπορεί να τα
ιδιοποιηθεί. Η ιδιοποίηση από το προλεταριάτο δεν είναι ιδιοποίηση, επειδή
πραγματοποιείται μόνο μέσω της ίδιας του της κατάργησης ως τάξης.
«Η αυτοοργάνωση είναι η πρώτη πράξη της επανάστασης, η συνέχεια
πραγματοποιείται εναντίον της»

Η κυρίευση των στοιχείων του κεφαλαίου: ιδιοποίηση ή κομμουνιστικοποίηση;

Το ζήτημα της κομμουνιστικοποίησης έγκειται στην υπέρβαση από το προλετα-
ριάτο, ή μάλλον από τους προλετάριους, της υπεράσπισης της κατάστασής τους,
άρα και της αμοιβαίας συνεπαγωγής τους με το κεφάλαιο, μέσα σε μια δρα-
στηριότητα κυρίευσης του κεφαλαίου – δραστηριότητα που δεν είναι κοινωνι-
κοποίηση, δηλαδή τρόπος διαχείρισης της οικονομίας, αλλά συγκρότηση μιας
κοινότητας ατόμων η οποία είναι κατά άμεσο τρόπο τα συστατικά της στοιχεία.
Οι κοινωνίες, δηλαδή οι κοινότητες που κυριαρχούνται και εκπροσωπούνται
από μια τάξη, συγκροτούν την ενότητα των ατόμων που είναι μέλη τους, αλλά τα
άτομα είναι μέλη των κοινωνιών μόνο σαν μέσα άτομα μιας τάξης· τα μοναδικά
άτομα δεν έχουν κοινωνική ύπαρξη. Η κομμουνιστικοποίηση πραγματοποιείται
μέσω της κυρίευσης των μέσων διαβίωσης, επικοινωνίας, μεταφοράς και παρα-
γωγής με τη στενή έννοια. Η κομμουνιστικοποίηση των σχέσεων, η συγκρό-
τηση της ανθρώπινης κοινότητας, ο κομμουνισμός, πραγματοποιείται για τον
αγώνα κατά του κεφαλαίου, μέσα σε αυτόν και μέσω αυτού. Στον αγώνα αυτόν
δεν μπορούμε να αντιπαραθέτουμε την κυρίευση των υλικών μέσων και τον
μετασχηματισμό των προλετάριων σε άτομα που είναι κοινωνικά απευθείας και
δίχως μεσολάβηση (άμεσα κοινωνικά άτομα): πρόκειται για μιαν αξεχώριστη
δραστηριότητα, και την ταύτιση αυτή την ορίζει η σημερινή μορφή της αντί-
φασης προλεταριάτου/κεφαλαίου. Η ριζική διαφορά με την κοινωνικοποίηση
είναι ότι δεν πρόκειται για αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος των υλικών
μέσων. Στην κομμουνιστικοποίηση δεν υπάρχει ιδιοποίηση των αγαθών από
κανένα όργανο (κράτος, κομμούνα, ή ακόμα συμβούλιο) που θα εκπροσωπούσε 
τους προλετάριους, θα κυριαρχούσε πάνω τους στη δράση της απαλλοτρίωσης
του κεφαλαίου κι έτσι θα τη μετέτρεπε σε ιδιοποίηση. Η αλλαγή του ιδιοκτησι-
ακού καθεστώτος είναι συγκρότηση μιας νέας μορφής οικονομίας, του σοσια-
λισμού, έστω κι αν θα έπαιρνε το όνομα της αλληλέγγυας οικονομίας. Όταν ο
σοσιαλισμός ήταν πραγματικά εφικτός, αυτό ανέβαλλε τον κομμουνισμό για το
απώτατο μέλλον. Επρόκειτο στην πραγματικότητα για την αδυναμία του σοσια-
λισμού να είναι ό,τι ισχυριζόταν πως είναι: μεταβατικό στάδιο προς τον κομμου-
νισμό. Ο σοσιαλισμός ήταν τελικά η αντεπανάσταση που προσιδίαζε στη μόνη
πραγματική επανάσταση της περιόδου. Η κομμουνιστικοποίηση δεν συγκροτεί
οικονομία· χρησιμοποιεί τα πάντα, αλλά δεν έχει άλλο σκοπό από τον ίδιο τον
εαυτό της. Η κομμουνιστικοποίηση δεν είναι αγώνας για τον κομμουνισμό, εί-
ναι ο κομμουνισμός που συγκροτείται ενάντια στο κεφάλαιο.
 
Η συνύφανση της κομμουνιστικοποίησης και της κοινωνικοποίησης
 
Ενώ η δράση της κομμουνιστικοποίησης αποτελεί κατάληξη της ταξικής πάλης
μέσα στην επαναστατική κρίση, η ίδια η δράση της κυρίευσης μπορεί, όπως
είδαμε, να είναι είτε κομμουνιστικοποίηση είτε κοινωνικοποίηση. Κάθε δράση
τέτοιου τύπου μπορεί να πάρει τη μια ή την άλλη μορφή· όλα εξαρτώνται από τη
δυναμική, όλα εξαρτώνται από το διαρκώς μετασχηματιζόμενο πλαίσιο, δηλαδή
όλα εξαρτώνται από τον αγώνα εναντίον του κεφαλαίου, ο οποίος είτε βαθαίνει
και επεκτείνεται είτε επιβραδύνεται και πολύ γρήγορα παρακμάζει. Όλα εξαρ-
τώνται επίσης από τον αγώνα που διεξάγεται μέσα στον αγώνα εναντίον του
κεφαλαίου. Η συγκρότηση του κομμουνισμού συνυφαίνεται με τη συγκρότηση
μιας έσχατης μορφής της καπιταλιστικής κοινωνικοοικονομικής εναλλακτικής
λύσης. Η τάση για τη συγκρότηση οργάνων που θα επιδιώκουν να μετατρέψουν
την κυρίευση των υλικών μέσων σε οικονομική και πολιτική κοινωνικοποίη-
ση θα είναι συνεχής μέχρι την πλήρη κομμουνιστικοποίηση. Αυτή η μόνιμη
παρουσία, μέσα στο κίνημα της επανάστασης, μιας τροχοπέδης που μπορεί να
χρησιμοποιηθεί από την καπιταλιστική αντεπανάσταση εκφράζει το γεγονός ότι
θα υπάρχει μέχρι τέλους μια διάσταση επιβεβαίωσης και απελευθέρωσης της
εργασίας, γιατί το κίνημα της επανάστασης είναι και παραμένει κίνημα της τάξης
της εργασίας ακόμα και μέσα στην υπέρβαση των δραστηριοτήτων ως εργασίας.
Η διατήρηση αυτής της επιβεβαίωσης παράγεται από τη συνεχιζόμενη ύπαρξη
του κεφαλαίου. Όσο το κεφάλαιο υπάρχει απέναντι στο προλεταριάτο, ακόμα και
στο προλεταριάτο που τείνει να το καταργήσει κι επομένως να αυτοκαταργηθεί
και το ίδιο, το προλεταριάτο διατηρεί μια θετικότητα. Αυτή η θετικότητα της ερ-
γασίας, έστω κι αν δεν επιβεβαιώνεται πια από το κεφάλαιο, επανενεργοποιείται
μέσα στην επαναστατική διεργασία επειδή, μέσα σε αυτήν, η κοινωνική αναπα-
ραγωγή εξαρτάται από τη δράση των προλετάριων.
 
Το παρελθόν των επαναστάσεων μας δείχνει ολοφάνερα ότι «η κόκκινη σημαία
μπορεί να υψωθεί ενάντια στην κόκκινη σημαία» μέχρι να καταφθάσουν τα
στρατεύματα του κράτους και του παρακράτους
 
Το κεφάλαιο «δεν θα διστάσει» να διακηρύξει ξανά ότι η εργασία είναι «η μόνη
παραγωγική δραστηριότητα», προκειμένου να σταματήσει το κίνημα της κατάρ-
γησής του και να το καθυποτάξει μόλις μπορέσει. Η μόνη υπέρβαση αυτής της
διάστασης έγκειται στη νίκη της κομμουνιστικοποίησης, που είναι η συντελε-
σμένη κατάργηση της καπιταλιστικής τάξης και του προλεταριάτου. Η υπέρ-
βαση αυτής της αντεπανάστασης δεν πρόκειται ποτέ να είναι γαλήνια, δεν θα
συντελείται πάντα «στην πορεία», δεν θα είναι μια γνήσια και πιο ταχύρρυθμη
εκδοχή του «μαρασμού του κράτους» που προβλεπόταν από τον σοσιαλισμό.
Κάθε κρατική ή παρακρατική μορφή θα κάνει πάντοτε το παν για να διατηρηθεί,
εν ονόματι μάλιστα της ανάγκης για την απώτερη εξαφάνισή της! Αυτή η αρτη-
ριοσκλήρωση και αυτή η διατήρηση δεν είναι «αντεπαναστατικές τάσεις μέσα
στην επανάσταση», αλλά είναι η αντεπανάσταση. Η καπιταλιστική αντεπανάστα-
ση απέναντι στην επανάσταση.
 
Ο κομμουνισμός δεν αγωνίζεται εναντίον της δημοκρατίας, αλλά η αντεπανάσταση
αυτοαναγορεύεται δημοκρατική
 
Επικαλούμενη και η ίδια την κατάργηση των τάξεων, η ριζοσπαστική δημοκρα-
τία θα κάνει το παν για να διατηρήσει ή να αποκαταστήσει δομές εκλογής εκ-
προσώπων, τις οποίες θα χαρακτηρίζει αναγκαίες προκειμένου να αποφευχθεί
ο σχηματισμός ενός νέου διευθυντικού στρώματος, αυτοεγκατεστημένου και
ανεξέλεγκτου. Η συγκρότηση του κομμουνισμού διαπλέκεται με τη συγκρότηση
μιας ύστατης μορφής σοσιαλισμού, έστω κι αν το κίνημα που τη στήριζε –το
εργατικό κίνημα– έχει εξαφανιστεί οριστικά.
Ο αγώνας για να «λογικευτούν» οι φράξιες του προλεταριάτου που επιδί-
δονται με μεγαλύτερο ζήλο στην απαλλοτρίωση του κεφαλαίου θα είναι ακόμα
βιαιότερος στον βαθμό που θα εμφανίζεται σαν υπεράσπιση της δημοκρατικής
επανάστασης, η οποία αρνείται να επιτρέψει σε «μειοψηφίες» να θέσουν σε κίν-
δυνο τις κατακτήσεις της πλειοψηφίας.

Βοσνία: αιτήματα και δημοκρατική αντιεξέγερση. Ορισμένες πρώτες σημειώσεις.

4 Replies

image

Zahtjevi 1

Δημοσιεύουμε παρακάτω μεταφρασμένες από τα αγγλικά[1] κάποιες λίστες αιτημάτων που κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο και αποδίδονται σε συμμετέχοντες στις διαμαρτυρίες στη Βοσνία. Παρά το γεγονός ότι μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχουν αναφερθεί μαζικές διαδικασίες συνελεύσεων των συμμετεχόντων στις διαδηλώσεις, οπότε και προκύπτει αμέσως το ερώτημα ποιοι εξέδωσαν αυτά τα κείμενα και υπό ποιες συνθήκες, δεν έχουμε κανένα λόγο να πιστέψουμε το αντίθετο: υποστηρίζουμε λοιπόν ότι τα κείμενα αυτά εκφράζουν πράγματι τις διαθέσεις ενός κομματιού του κόσμου που κατέβηκε στους δρόμους των βοσνιακών πόλεων. Περισσότερο ή λιγότερο σημαντικού, αυτό μένει να φανεί.

Zahtjevi 2

Αν υπάρχει ένα κεντρικό επίδικο, ένας κεντρικός αποδέκτης της κριτικής που ασκούν οι μέχρι τώρα διαδηλώσεις στη Βοσνία, αυτό είναι αναμφίβολα το ίδιο το κράτος της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης. Είτε αυτό αφορά την ίδια του δομή[2], που εξαιτίας της συνθήκης του Ντέιτον περιλαμβάνει πολλά επίπεδα διακυβέρνησης, είτε την προκλητική συμπεριφορά των κρατικών υπαλλήλων, των οποίων ο αριθμός (και ο μισθός, άμεσος και έμμεσος, φανερός και κρυφός) είναι δυσανάλογα μεγάλος ακριβώς εξαιτίας αυτής της δομής. Παράλληλα, το κράτος εμφανίζεται ως ο μόνος μηχανισμός που συνεχίζει να λειτουργεί όταν σχεδόν καθετί άλλο έχει σταματήσει, μιας από τη στιγμή που «λευκό» και «μαύρο» κεφάλαιο, «διεθνές» και «ντόπιο» χρηματοδοτούν κατ’ απόλυτη προτεραιότητα την ίδια την ύπαρξη ενός κράτους ακόμα και σε συνθήκες ύφεσης ή/και πολύ μικρής ανάπτυξης, δομικής και μακροχρόνιας ανεργίας. Γιατί ξέρουν ότι καπιταλισμός χωρίς κράτος είναι αδιανόητος. Αυτό το κράτος, ως δυσ/λειτουργικός προσοδικός μηχανισμός, γίνεται κατά βάση στόχος όταν πετιούνται κρατικά αυτοκίνητα στα χαντάκια.

Zahtjevi 3

Θεωρούμε ένα από τα σύγχρονα στοιχεία της ταξικής πάλης το γεγονός ότι φτάνει να επιτίθεται στις καπιταλιστικές σχέσεις από μια «προκεχωρημένη θέση» σε σχέση με το παρελθόν στοχεύοντας κατευθείαν το ίδιο το κράτος. Στο παρελθόν, και ας μας επιτραπεί προς το παρόν αυτή η γενίκευση, το κράτος γινόταν περισσότερο αντιληπτό ως πεδίο απόσπασης/αναγνώρισης δικαιωμάτων από ομάδες, τάξεις, στρώματα που ένιωθαν ότι τα στερούνταν: είτε ήταν η εργατική τάξη, είτε οι γυναίκες, είτε οι μειονότητες, είτε… Και ο κατάλογος συνεχώς μάκραινε. Πλέον, από τη στιγμή που το βάθεμα της πραγματικής υπαγωγής της εργασίας, και της ζωής γενικότερα, στο κεφάλαιο απαιτεί ολόκληρες περιφέρειες και κοινωνικοί σχηματισμοί[3] να υπόκεινται σε διαδικασίες αξιολόγησης της ικανότητάς τους να αξιοποιούν την αξία, το κράτος μετασχηματίζεται και ενσωματώνει πλέον το προλεταριάτο όχι μόνο μέσω της ανάπτυξης και της αύξησης του ΑΕΠ[4], όπου και όσο αυτό είναι εφικτό υπό συνθήκες κρίσης, αλλά και αρνητικά, μέσω του αποκλεισμού. Το μείγμα «ενσωμάτωση μέσω της ανάπτυξης» –που σαφώς δεν πρόκειται για τις καλές μέρες του φορντισμού αλλά για flexicurity νέτα σκέτα, το οποίο και δημιουργεί γέφυρες μεταξύ των δύο τύπων ενσωμάτωσης– και «αρνητική ενσωμάτωση μέσω του αποκλεισμού» διαφέρει για κάθε καπιταλιστικό κοινωνικό σχηματισμό. Αυτή η δυναμική, που καθιστά τη βία και την καταστολή δομικό στοιχείο της κρατικής μορφής και μόνο φαινομενικά εμφανίζεται να δικαιώνει τον ορισμό του Βέμπερ για το κράτος, είναι που θέτει το κράτος στο προσκήνιο και το καθιστά εμφανή στόχο των από κάτω. Η πυρπόληση κυβερνητικών κτιρίων στη Βοσνία, το πέταγμα κομπιούτερ από το παράθυρο, ακόμα και το κάψιμο κάποιων ιστορικών αρχείων δείχνουν αν μη τι άλλο τη διάθεση ορισμένων προλετάριων να πάψει να υπάρχει κράτος γενικά.  Ο ιστορικά πολυεθνικός χαρακτήρας της βοσνιακής επικράτειας, το αιματοκύλισμα του γιουγκοσλαβικού εμφυλίου και το βαρύ τίμημα που πλήρωσε το βοσνιακό προλεταριάτο, οι εθνοτικές διαιρέσεις και ο ρατσισμός ως ενσωματωμένες λειτουργίες ενός κράτους που προβάλλεται ως failed state, αλλά ποτέ δεν έπαψε να ελέγχει το προλεταριάτο: αναπόφευκτα, το γράφεις «θάνατος στον εθνικισμό» μέσα σε ένα κατεστραμμένο κυβερνητικό κτίριο έχει πολλές προεκτάσεις και δεν ξεχνιέται έυκολα…

Zahtjevi 4

Ένα τέτοιο κατ’ όνομα «δυσλειτουργικό» κράτος αποκτά αναγκαστικά ένα βαθμό σχετικής αυτονόμησης, που όμως κάνει το άλλο μισό του, την κοινωνία πολιτών, να αντιδράει και να επιδιώκει τη διαλεκτική αλληλεπίδραση μαζί του. Ακόμα και βίαια. Οι πρόσφατες ταραχές στη Βοσνία έχουν μια τέτοια διάσταση. Από την άλλη, όμως, θα ήταν σφάλμα να ενταχθούν σε μια συμπαγή ιστορική σειρά χωρίς ασυνέχειες. Όσον κι αν υπάρχουν κοινά στοιχεία με τις μεγάλες κινητοποιήσεις του καλοκαιριού ενάντια στο νέο καθεστώς με τις ταυτότητες[5] σε σχέση με τη διάθεση εκσυγχρονισμού του κράτους –όπου μια κοινωνία πολιτών εμφανίστηκε και οργανωμένη σε ΜΚΟ κλπ αλλά και εκτός αυτών, αν κρίνουμε ότι ξανά πρωταρχικό ρόλο στα αυθόρμητα καλέσματα έπαιξαν τα κοινωνικά δίκτυα, πάντα όμως έτοιμη να παλέψει ενεργά προς μια τέτοια κατεύθυνση– το εξίσου ιντερνετικό κάλεσμα για την υπεράσπιση των απολυμένων εργατών που διεκδικούσαν τις αποζημιώσεις τους είχε διαφορετική εξέλιξη. Είναι προς διερεύνηση, αν και υπάρχουν ορισμένες ενδείξεις για κάτι τέτοιο, αν αυτό που κατέστησε πιο μαζικές, πιο διεσπαρμένες χρονικά και χωρικά, πιο βίαιες τις κινητοποιήσεις στο μεγαλύτερο κομμάτι της Βοσνίας (και όχι στο σερβικό, όπου τα πράγματα εμφανίζονται πιο ελεγχόμενα) είναι η εργατική ταυτότητα των χτυπημένων από την κρατική καταστολή και η σύνδεση με τις αγωνιστικές παραδόσεις της εργατικής τάξης.

Zahtjevi 5

Όπως φαίνεται και από τα κείμενα που δημοσιεύονται παρακάτω, παρόλο που η λέξη «δημοκρατία» δεν υπάρχει ως τέτοια, υπάρχουν ρητές αναφορές στην ανάγκη για ένα νέο σύστημα διακυβέρνησης. Ακόμα και στη σύγκλιση με τα ευρωπαϊκά πρότυπα σε ορισμένους τομείς. Ας αφήσουμε στην άκρη τη βάσιμη πιθανότητα η όξυνση της κρίσης στη Βοσνία τους τελευταίους μήνες να προήλθε από τη στάση της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης[6]. Αν ρίξει κανείς μια ματιά στην τελευταία «αναφορά προόδου» της Βοσνίας Ερζεγοβίνης, όπου επισημαίνονται μια σειρά ζητημάτων στα οποία «υστερεί» το βοσνιακό κράτος, θα δει συγκλίσεις με ορισμένα από τα αιτήματα που έχουν διατυπωθεί. Επομένως, είναι πιθανό πίσω και μέσα στις κινητοποιήσεις να βρίσκεται ένα κομμάτι της χτυπημένης μεσαίας τάξης που θεωρεί ζήτημα ζωής και θανάτου (της) την ευρωπαϊκή διέξοδο· οπότε προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να ψάξουμε την προτεινόμενη στα κείμενα «νέα κυβέρνηση τεχνοκρατών». Και, κατά συνέπεια, αυτή η μεσαία τάξη πιθανόν να στήριζε την έλευση κυανόκρανων στρατιωτικών δυνάμεων ως εγγυητών της «ομαλότητας», όπως δήλωσε και ο αυστριακός τοποτηρητής της Βοσνίας.

Zahtjevi 6

Είναι ένα θέμα προς διερεύνηση κατά πόσο στο, λιτό, θεωρητικό σχήμα του Μαρξ ενυπάρχει η δυνατότητα του να αντιληφθεί η κοινωνία των πολιτών τον εαυτό της χωρίς το κράτος. Όχι με την έννοια του να συνεχίσει να υπάρχει ως τέτοια χωρίς το κράτος, κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Αλλά αν μπορεί να ενσωματώνει επ’ αόριστον προς μια κατεύθυνση εκσυγχρονισμού του κράτους τους αγώνες των αποκλεισμένων από αυτήν. Όπως στο παρελθόν της εργατικής τάξης –η οποία σημειωτέον αποδεικνύει με τους αγώνες της στη Βοσνία ότι μπορεί να αποτελέσει ακόμα παράγοντα συσπείρωσης της κοινωνίας, όχι όμως ως ισχυρό διεκδικητικό κίνημα, αλλά ως απλήρωτοι απολυμένοι που ζητάνε τα δεδουλευμένα τους, και μένει να φανεί πόσο ηγεμονικό μπορεί να παίξει στις εξελίξεις. Υπό μια άλλη έννοια, αυτό το θεωρητικό και πρακτικό ερώτημα σχετίζεται με τη δυνατότητα οι αγώνες των αποκλεισμένων να τους εμφανίζουν αενάως ως αποκλεισμένους από κάτι άλλο, στο οποίο αξίζει να ενσωματωθεί κανείς. Εδώ εντοπίζεται και το πεδίο που επιτρέπει δυνητικά στη συνολική κριτική του υπάρχοντος να βρει πρόσφορο έδαφος και να προσπαθήσει να βρει έμπρακτη έκφραση. Ίσως προχωρώντας οι εξεγερτικές διαδικασίες να δούμε μπροστά μας και τον μετασχηματισμό της αρχικής εμφυλιοπολεμικής συνθήκης –η οποία αναδύεται πολύ γρήγορα– αμεταξύ «ημών» της κοινωνίας από τη μια πλευρά και του «διεφθαρμένου κράτους» από την άλλη σε κάτι που δε θα μπορεί να είναι ένα καλύτερο κράτος, αλλά το μη-κράτος.

 

Τούζλα

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ 7 Φεβρουαρίου 2014. Σήμερα στην Τούζλα φτιάχνεται ένα καινούργιο μέλλον! Η  [τοπική] κυβέρνηση έχει υποβάλλει την παραίτησή της, κάτι που σημαίνει πως ικανοποιείται το πρώτο αίτημα των διαδηλωτών και πως έχουν δημιουργηθεί οι συνθήκες για την επίλυση των προβλημάτων που υπάρχουν. Η συσσωρευμένη οργή και ο θυμός είναι οι αιτίες της επιθετικής συμπεριφοράς. Η στάση των αρχών δημιούργησε τις συνθήκες για την κλιμάκωση της οργής και του θυμού.

Τώρα, σε αυτή τη νέα κατάσταση, επιθυμούμε να κατευθύνουμε τον θυμό και την οργή στην οικοδόμηση ενός παραγωγικού και χρήσιμου συστήματος διακυβέρνησης. Καλούμε όλους τους πολίτες να υποστηρίξουν την πραγματοποίηση των παρακάτω στόχων:

(1)    Διατήρηση της δημόσιας τάξης και ειρήνης σε συνεργασία με πολίτες, την αστυνομία και την πολιτική προστασία [civil protection] με στόχο την αποφυγή οποιασδήποτε εγκληματοποίησης, πολιτικοποίησης και χειραγώγησης των διαδηλώσεων.

(2)    Εγκαθίδρυση μιας κυβέρνησης τεχνοκρατών [technical government], η οποία να αποτελείται από μη πολιτικά μέλη με γνώσεις ειδικού που θα παραμένουν σταθερά στις αρχές τους [uncompromised]. [Θα πρέπει να είναι άνθρωποι] που δεν κατείχαν καμία θέση σε οποιοδήποτε επίπεδο διακυβέρνησης και θα οδηγήσουν το καντόνι της Τούζλα στις εκλογές του 2014. Από αυτή την κυβέρνηση θα ζητείται να υποβάλλει εβδομαδιαία πλάνα και αναφορές για τις εργασίες της και να εκπληρώνει τους διακηρυγμένους στόχους της. Οι εργασίες της κυβέρνησης θα παρακολουθoύνται από κάθε ενδιαφερόμενο πολίτη.

(3)    Επίλυση, μέσω μιας επιταχυνόμενης διαδικασίας, όλων των ζητημάτων που σχετίζονται με την ιδιωτικοποίηση των παρακάτω εταιρειών: Dita, Polihem, Poliolhem, Gumara και Konjuh. Η [κυβέρνηση] οφείλει να:

  • § Αναγνωρίσει την αρχαιότητα και να διασφαλίσει την ασφάλιση υγείας των εργατών.
  • § Παραπέμψει σε δίκη περιπτώσεις οικονομικών εγκλημάτων και όλους όσους εμπλέκονται σε αυτές.
  • § Κατασχέσει παράνομα αποκτημένη ιδιοκτησία.
  • § Καταργήσει τις συμφωνίες ιδιωτικοποίησης [για αυτές τις εταιρείες].
  • § Προετοιμάσει μια επανάληψη της ιδιωτικοποίησης.
  • § Επιστρέψει τα εργοστάσια στους εργάτες και να θέσει τα πάντα υπό τον έλεγχο της δημόσιας κυβέρνησης προκειμένου να προστατέψει το δημόσιο συμφέρον και να εκκινήσει την παραγωγή σε εκείνα τα εργοστάσια όπου αυτό είναι δυνατόν.

(4)    Εξίσωση των απολαβών των εκπροσώπων της κυβέρνησης με τις απολαβές των εργατών του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα.

(5)    Κατάργηση των επιπρόσθετων παροχών, επιπρόσθετων στο εισόδημα, των εκπροσώπων της κυβέρνησης σαν αποτέλεσμα τις συμμετοχής τους σε φορείς, επιτροπές και άλλα όργανα, καθώς και άλλων παράλογων και αδικαιολόγητων μορφών αποζημίωσης πέρα από αυτές που κάθε υπάλληλος δικαιούται.

(6)    Κατάργηση των μισθών για υπουργούς και εν τέλει άλλους κρατικούς υπαλλήλους μετά το πέρας της θητείας τους.

Αυτή η ανακοίνωση προωθείται από εργάτες και πολίτες του Καντονιού της Τούζλα, για το καλό όλων μας.

 

Σεράγεβο #1[7]

ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΣΕΡΑΓΕΒΟ

Ανακοινώνουμε ότι:

Εμείς, οι άνθρωποι που κατέβηκαν στους δρόμους του Σεράγεβο χθες, αισθανόμαστε λύπη για τους τραυματισμούς και τις καταστροφές ιδιοκτησίας, αλλά επίσης η λύπη μας επεκτείνεται στα εργοστάσια, τους δημόσιους χώρους, τα πολιτιστικά και επιστημονικά κέντρα, και στις ανθρώπινες ζωές, όλα τα οποία καταστράφηκαν ως άμεσο αποτέλεσμα των ενεργειών αυτών (ΟΛΩΝ ΑΥΤΩΝ) που βρίσκονται στην εξουσία για, μέχρι στιγμής, πάνω από 20 χρόνια. Ζητάμε από τους συμπολίτες μας που μαζί υποφέρουμε να μην επιτρέψουν αυτές οι δυσάρεστες σκηνές να επισκιάσουν το γεγονός ότι αυτού του είδους η κυβέρνηση και αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία μας έχουν κοστίσει απείρως περισσότερο.

Επομένως, απαιτούμε:

–          Άμεση και χωρίς προϋποθέσεις παραίτηση των κυβερνήσεων και του Καντονιού του Σεράγεβο και της Ομοσπονδίας Βοσνίας-Ερζεγοβίνης· και τον σχηματισμό μη κομματικών κυβερνήσεων.

–          Να μην παρθεί κανένα μέτρο, κανενός είδους, που θα περιόριζε τις ειρηνικές διαμαρτυρίες πολιτών.

–          Την άμεση απελευθέρωση των διαδηλωτών, να μην ασκηθεί καμία δίωξη εναντίον τους και να σταματήσει το κυνήγι μαγισσών.

Όταν ικανοποιηθούν αυτά τα αιτήματα, τότε μπορούμε να ζητήσουμε την έναρξη συνομιλιών και δράσεων σε όλα τα επίπεδα διακυβέρνησης προκειμένου να εγκαθιδρυθεί μια κοινωνικά περισσότερο δίκαιη τάξη για όλα τα κοινωνικά στρώματα· και για όλους εκείνους, των οποίων η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και οι υλικές βασικές ανάγκες τέθηκαν σε κίνδυνο ή καταστράφηκαν από την κλοπή, τη διαφθορά, τον νεποτισμό, την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων πόρων, από ένα οικονομικό μοντέλο που ωφελεί τους πλούσιους και από οικονομικούς διακανονισμούς που κατέστρεψαν κάθε ελπίδα για μια κοινωνία βασισμένη στην κοινωνική δικαιοσύνη και ευημερία.

Για να εγκαθιδρυθεί μια τέτοια τάξη κοινωνικής δικαιοσύνης, πριν πάρουμε οποιοδήποτε κοινωνικό μέτρο, απαιτούμε το άμεσο τέλος της κλοπής αυτής της κοινωνίας, η οποία που φοράει τον μανδύα της πολιτικής, και την ποινική δίωξη των υπευθύνων. Μόνο όταν όλα αυτά ολοκληρωθούν, μπορούμε να οικοδομήσουμε κάτι νέο για όλους μας.

 

Σαράγεβο #2[8]

ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

  1. Χαμηλότεροι μισθοί και αποζημιώσεις των πολιτικών υπαλλήλων σε όλα τα επίπεδα διακυβέρνησης!
  2. Τέρμα στις αποζημιώσεις μετά το τέλος της θητείας!
  3. Πουλήστε το βουνό νέων αυτοκινήτων και επενδύστε αυτά τα χρήματα στην ανάπτυξη των εργοστασίων που είναι χρεωκοπημένα!
  4. Μεταρρυθμίστε και κάντε διάφανα τα δημόσια έξοδα και εισοδήματα!
  5. Περάστε τον νόμο για το πόθεν έσχες!
  6. Στείλτε στα δικαστήρια τους ύποπτους για κατάχρηση εξουσίας!
  7. Καταστήστε άκυρες όλες τις παράνομες συμβάσεις ιδιωτικοποίησης και καθιερώστε την υπευθυνότητα των αρχών.
  8. Φτιάξτε μια ανεξάρτητη επιτροπή ενάντια στη διαφθορά.
  9. Καλύψτε τις ζημιές εξαιτίας των διαδηλώσεων με εκείνο το τμήμα των χρημάτων που προορίζεται για αποζημίωση εκπροσώπων της κυβέρνησης.

 

Μπίχατς[9]

  1. Παραίτηση και αντικατάσταση της κυβέρνησης του Καντονιού Una-Sana και όλων των διευθυντών των δημόσιων οργανισμών και εταιρειών.
  2. Διορισμό της νέας κυβέρνησης του Καντονιού Una-Sana και των διευθυντών χωρίς πολιτικές επιρροές κατά την επιλογή των πρωθυπουργών και των υπουργών (επαγγελματική διακυβέρνηση – με δημοσίευση των βιογραφικών τους και αιτιολόγηση για τον διορισμό τους).
  3. Αντιστοίχιση των μισθών του δημόσιου τομέα με αυτούς του βιομηχανικού τομέα, έτσι ώστε ο υψηλότερος μισθός στον δημόσιο τομέα να μην είναι μεγαλύτερος από τρεις μέσους μισθούς στον βιομηχανικό τομέα.
  4. Αντιστοίχιση των μισθών στον δημόσιο τομέα με το μορφωτικό/επαγγελματικό επίπεδο.
  5. Δημοσίευση των εγγράφων που υποβλήθηκαν για δημόσιες προσφορές [tenders] τα τελευταία 10 χρόνια και στο μέλλον.
  6. Αντιστοίχιση των ποσοστών χρηματοδότησης της αγροτικής παραγωγής στους προϋπολογισμούς όλων των επιπέδων διακυβέρνησης με τα κριτήρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
  7. Αντιστοίχιση των εκπαιδευτικών προτύπων με τα πρότυπα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
  8. Αντιστοίχιση του αριθμού των υπαλλήλων στον δημόσιο τομέα με τα πρότυπα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
  9. Ολοκλήρωση της κατασκευής του κτιρίου των βετεράνων, το αργότερο μέχρι τις εκλογές του 2014.
  10. Κατάργηση όλων των πρόσθετων προνομίων των κυβερνητικών αξιωματούχων.
  11. Κατάργηση των μισθών και άλλων προνομίων όλων των πολιτικών μετά το τέλος της θητείας τους.
  12. Άμεση κατάργηση της χρήσης βίας από την αστυνομία προς τους διαδηλωτές και αντίστροφα.

 

 

 

 

 

[1] Ξεκαθαρίζουμε εξαρχής ότι τυχόν ατέλειες ή παραλείψεις της μετάφρασης δεν έγιναν σκόπιμα, αλλά οφείλονται αφενός στο γεγονός ότι δεν επιδιώχθηκε μια επαγγελματική μετάφραση και αφετέρου στις ασάφειες της ίδιας της αγγλικής μετάφρασης.

[2] Κάποιοι μάλιστα έφτασαν στο σημείο να ισχυριστούν ότι η Βοσνία θα μπορούσε θεωρητικά να διοικείται απλά σαν ένας μεγάλος δήμος, από τη στιγμή που έχει πληθυσμό μόνο 3,8 εκατ. κατοίκους.

[3]Την ίδια στιγμή που το κεφάλαιο, ως ολοποιητική σχέση που τείνει να καταλάβει όλο τον χώρο και τον χρόνο, κινείται και σε κλίμακες μορίου, βλαστοκυττάρων κλπ.

[4] Ακόμα και σήμερα υπάρχουν κοινωνικές δαπάνες, η τάση όμως είναι να μειωθούν κι άλλο.

[5] Ένα κατατοπιστικό άρθρο σχετικά με το λεγόμενο «baby revolution» μπορεί να βρεθεί εδώ.

[6] Την 1η Ιουλίου 2013, η Κροατία έγινε επίσημο μέλος της ΕΕ και πλέον στα σύνορά της ισχύει νέο καθεστώς όσον αφορά τα πιο αυστηρά στάνταρ που πρέπει να πληρούν οι εισαγωγές από μη κράτη μέλη όπως η Βοσνία, της οποίας σημειωτέον αποτελούσε τον νο1 εμπορικό εταίρο. Επίσης, από πριν τα Χριστούγεννα η ΕΕ ανακοίνωσε ότι θα κόψει στο μισό την ετήσια χρηματοδότηση προς τη Βοσνία επειδή το βοσνιακό κράτος δεν έχει προχωρήσει στις αναγκαίες διαδικασίες εκσυγχρονισμού της νομοθεσίας του.

[7] Από ανεπίσημη ομάδα πολιτών και συμμετεχόντων στις διαδηλώσεις.

[8] Από προκήρυξη της ομάδας “Ja BiH Bunt” (“Είμαι με την Εξέγερση”) που μοιράστηκε στο Σαράγεβο στις 9 Φεβρουαρίου 2014.

[9] Λίστα αιτημάτων που κατατέθηκε στη Βουλή του Καντονιού Una-Sana.

ο Ουκρανικός επίλογος. Το Μαϊντάν πέρα απ’το Μαϊντάν

3 Replies

imageΑναδημοσίευση από το  blog: http://aruthlesscritiqueagainsteverythingexisting.wordpress.com

οι επαναστάσεις του καιρού μας[…]οπισθοχωρούν  συνεχώς  μπροστά  στην  ακαθόριστη  απεραντοσύνη  των σκοπών τους, ώσπου να δημιουργηθεί  η κατάσταση που κάνει αδύνατο κάθε ξαναγύρισμα και όπου οι  ίδιες οι περιστάσεις φωνάζουν:

«Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!

Κ. Μαρξ, Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη

Το Μαϊντάν δεν είναι μόνο η πλατεία….

Οι διαδηλώσεις στην Ουκρανία συνεχίζονται και όλες οι πηγές συμφωνούν ότι έχουν πάρει μια νέα τροπή. Αλλά οι πηγές συμφωνούν μέχρι εκεί. Το που πάει η όλη κατάσταση μένει να φανεί, αλλά ήδη φαίνονται οι δυναμικές και τα όρια του κινήματος.

Στην Ουκρανία όλοι πλέον συμφωνούν ότι παρά τις προσπάθειες και από τον Γιανούκοβιτς και από την ενωμένη αντιπολίτευση, να παραμείνει η αντιπαράθεση στο “φιλοευρωπαικός ή φιλορωσικός προσανατολισμός, τα πράγματα αλλάζουν. Από τις 19 Ιανουαρίου και μετά-αν και το ζήτημα του φιλοευρωπαισμού παραμένει-έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Ο κόσμος διαδηλώνει κυρίως ενάντια στα αυταρχικά μέτρα που πήρε ο Γιανουκοβιτς στις 16 Ιανουαρίου. Ο κόσμος διαδηλώνει γιατί θέλει να διαδηλώσει. Αυτό ανέτρεψε και πλήρως τις ισορροπίες και ο αντιφατικός χαρακτήρας του Μαϊντάν ήρθε στην επιφάνεια. Τι κατάφεραν τελικά οι αγωνιζόμενοι στο Μαϊντάν ακόμα και εν αγνοία τους;

Οι αγώνες και οι ανταγωνισμοί παράγουν πάντα ένα ιστορικό διακύβευμα εν αγνοία τους σε κάποιο βαθμό. Και αυτό γιατί το αποτέλεσμα αυτό παράγεται ιστορικά “πίσω απ την πλάτη τους…” γιαυτό και η δημοκρατία δεν μπορεί ποτέ να επιλύσει αυτές τις αντιφάσεις. Η δημοκρατία ως αφηρημένη μορφή, ως διαχείριση των φετιχοποιημένων μορφών, δεν μπορεί να κάνει τίποτα πέρα από έναν στείρο οικονομισμό, να διαχειριστεί δηλαδή τα δεδομένα που της φέρνει στο τραπέζι η δυναμική της κοινωνίας των ιδιωτών.  Το Μαϊντάν είναι η “άφιξη” των ταραχών στο ανατολικό μπλοκ. Τι έγινε λοιπόν, ποια τα όρια, οι αντιθέσεις και οι θέσεις που αφήνει το Μαϊντάν, ποιες διαδικασίες πυροδοτεί;

Continue reading →

Σχετικά με την επικείμενη αναδιάρθρωση- ιδιωτικοποίηση των ελληνικών φυλάκων

Leave a reply

fylakes

των

Τάσου Θεοφίλου

Ράμι Συριανού

Σπύρου Στρατούλη

 

 

1

Μετά την παραβίαση της ολιγοήμερης άδειας από τον Χριστόδουλο Ξηρό, κυβέρνηση και μίντια θεώρησαν ότι δημιουργήθηκε το έδαφος για μια έκρηξη κατασταλτικής θηριωδίας. Καθώς ο Χριστόδουλος Ξηρός συγκεντρώνει τόσο την ιδιότητα του “τρομοκράτη” όσο και του δραπέτη, η κυβέρνηση άνοιξε δύο ζητήματα της ατζέντας της. Από την μια η αντι-αναρχική σταυροφορία με εισβολές σε δεκάδες σπίτια, συλλήψεις και επικηρύξεις συντρόφων με απώτερο στόχο την εμπέδωση του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, την εξοικείωση με την εντεινόμενη επιτήρηση και την εσωτερίκευση του φόβου εντός του αναρχικού χώρου. Από την άλλη επαναφέρει το ζήτημα της αναδιάρθρωσης στις ελληνικές φυλακές ή αλλιώς την ιδιωτικοποίησή τους.

Όπως και μετά την μαζική απόδραση των 11 από τις φυλακές Τρικάλων, τα ακροδεξιά σιαμαία Αθανασίου- Δένδιας, δεν έχασαν την ευκαιρία να εξαγγείλουν  τη δημιουργία φυλακής υπέρ-υψίστης ασφαλείας που θα στεγάσει πολιτικούς κρατούμενους, στελέχη του λεγόμενου οργανωμένου εγκλήματος και απείθαρχους φυλακισμένους, λειτουργώντας με ειδικό σωφρονιστικό κώδικα. Ένα σωφρονιστικό τρομονόμο δηλαδή που θα παραχωρεί μέρος του έλεγχου των κρατουμένων στην αστυνομία, η επικοινωνία με τον έξω κόσμο θα “περιορίζεται” (αν δε θα καταργείται), η αλληλογραφία θα ελέγχεται και οι άδειες θα κόβονται.

Η ιδιότητα του φυλακισμένου από μόνη της εντάσσει τον άνθρωπο σε ένα καθεστώς εξαίρεσης, αφού τον απογυμνώνει από βασικά δικαιώματα που στην αστική δημοκρατία θεωρούνται δεδομένα. Οι ειδικές αυτές ρυθμίσεις έρχονται να επιδεινώσουν ακόμη περισσότερο τη θέση του και να τον υποβιβάσουν από μια κατάσταση του “εκτός χώρου και χρόνου”, που ουσιαστικά βρίσκεται, σε μια κατάσταση σχεδόν ανυπαρξίας. Η κατάσταση εξαίρεσης γενικεύεται και η εξουσία δείχνει να χρειάζεται τη δημιουργία εξαιρέσεων επί της εξαίρεσης.

Τους τελευταίους μήνες μίντια και κυβέρνηση δε χάνουν καμιά ευκαιρία για να επιβάλλουν την ατζέντα τους σε σχέση με την αναδιάρθρωση της ποινικής καταστολής γενικά και του τιμωριτικού συστήματος ειδικά. Μια αναδιάρθρωση που επιδιώκει τόσο την σκλήρυνση της επιτήρησης και της καταστολής όσο και την ιδιωτικοποίηση τους. Ως εκ τούτου θα ήταν αφελής κανείς να πιστεύει  ότι όλη αυτή η μιντιακή εκστρατεία λάσπης κατά κρατούμενων ήταν απόρροια της απόδρασης Ξηρού και όχι ένα σχέδιο που τέθηκε σε εφαρμογή με αφορμή αυτό το γεγονός, επειδή πολύ απλά η ιδιωτικοποίηση των ελληνικών φυλακών προβλέπεται από το μνημόνιο.

Τα τελευταία χρόνια η ποινική καταστολή γενικά και η φυλακή ειδικά επεκτείνουν και βαθαίνουν τον ρόλο τους. Το σημαντικότερο πρώτο βήμα έγινε με το άρθρο 187 περί εγκληματικών οργανώσεων, το οποίο δεν στοχεύει στο λεγόμενο οργανωμένο έγκλημα, αλλά στο μεγαλύτερο ποσοστό των παραβατών διογκώνοντας τις ποινές, μετατρέποντας πλημμελήματα σε κακουργήματα, καταργώντας τους ενόρκους και διευρύνοντας την έννοια τόσο του “στοιχείου” όσο και του αδικήματος, κρατώντας σε δικαστική ομηρία εκατοντάδες φυλακισμένους.

Η ποινική καταστολή συγχρόνως διευρύνει την κοινωνική στόχευση συμπεριλαμβάνοντας στην ποινική διαχείριση κομμάτια της έκπτωτης μεσαίας τάξης, δηλαδή την μικροπαραβατικότητα του λευκού κολάρου και του χρεοφειλέτες. Επιπλέον γίνεται και ένα εργαλείο για το ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ κεφαλαιοκρατών, στις συνθήκες γενικευμένου κανιβαλισμού που επιβάλλει η συστημική κρίση και η αναδιάρθρωση της εγχώριας αστικής τάξης.

Όσο η ποινική καταστολή διευρύνεται απευθυνόμενη σε μια μεγαλύτερη κοινωνική γκάμα προκύπτει και η ανάγκη της ταξικής διαβάθμισής της φυλακής. Από τα κέντρα κράτησης μεταναστών που στοιβάζουν κάτι “εξωτικά όντα” που οριακά πλέον μπορεί να διεκδικούν την ιδιότητα του ανθρώπου, καθώς στερούμενα τα απαραίτητα νομιμοποιητικά έγγραφα η ίδια η ύπαρξή τους θεωρείται αδίκημα, μέχρι την προσαρμογή των αγροτικών φυλακών με τρόπο τέτοιο ώστε να στεγάσουν οικονομικούς παραβάτες και χρεοφειλέτες, μικρούς και μεγάλους Τσοχατζόπουλους. Από τα βραχιολάκια- GPS και την κοινωφελή άμισθη εργασία για τα πταίσματα και τα πλημμελήματα, μέχρι και τις φυλακές υπέρ-υψίστης ασφαλείας για πολιτικούς κρατούμενους, στελέχη του λεγόμενου οργανωμένου εγκλήματος και απείθαρχους φυλακισμένους.

Η ποινική καταστολή και ο θεσμός της φυλακής προσαρμόζονται στις συνθήκες της γενικευμένης συστημικής κρίσης. Οι βλοσυρές δηλώσεις των αυτοκόλλητων ακροδεξιών Αθανασίου- Δένδια μας προϊδεάζουν για τη σημασία και τους σκοπούς της επικείμενης αναδιάρθρωσης σε αυτόν τον τομέα στην Ελλάδα. Αναδιάρθρωσή με πρόσχημα την “εύρυθμη λειτουργία”, όπως συμβαίνει σε κάθε δημόσιο τομέα που μπαίνει στο στόχαστρο της ιδιωτικοποίησης. Το ελληνικό κράτος δείχνει με κάθε αφορμή τη διάθεση του να πετύχει τη μετατροπή της ποινικής καταστολής σε πεδίο ιδιωτικού κέρδους. Από τη μια ευελπιστεί ότι η αυστηροποίηση θα κάνει τη καταστολή ένα αποτελεσματικό εργαλείο που θα συσπειρώσει γύρω από τα ιδεολογήματα της ασφάλειας κα της νομιμότητας τα πιο συντηρητικά κομμάτια της κοινωνίας και από την άλλη θα την καταστήσει κερδοφόρα παραχωρώντας την σε ιδιώτες και μετατρέποντάς την σε ένα πεδίο άντλησης κέρδους.

Δεν είναι άσχετα με τη συνολικότερη αναδιάρθρωση και ιδιωτικοποίηση των φυλάκων ούτε η ανάθεση μέρους της φύλαξης των κέντρων κράτησης μεταναστών σε ιδιωτικές εταιρείες σεκιούριτι, ούτε και το ότι η επιτήρηση των φορέων βραχιολιών GPS θα ανατεθεί επίσης σε ιδιώτες.

Continue reading →

Θερσίτης: Κείμενο κριτικής στην αλληλέγγυα οικονομία

Leave a reply

warning

Αναδημοσιεύουμε από το thersitis.espiv.net το ενδιαφέρον κείμενο στο οποίο βασίστηκε η εισήγηση στην εκδήλωση-συζήτηση στον χώρο του Θερσίτη στις 31/1/2014 με θέμα η αλληλέγγυα οικονομία, οι λύσεις της, ο κοινωνικός και ταξικός πόλεμος που διεξάγεται και η (αντ)επίθεση στον κόσμο του εμπορεύματος.

Απόσπασμα από το κείμενο:

Οι συνεργατικές επιχειρήσεις της «κοινωνική οικονομίας» (Κοιν.Σ. Επ. ή μη) παραμένουν εμπορικές επιχειρήσεις το δίκαιο εμπόριο των οποίων συμβάλλει στην κυκλοφορία του χρήματος σε περιοχές (σχηματικά και όχι γεωγραφικά) που αυτή θα ήταν περιορισμένη. Επιπροσθέτως επιβεβαιώνει την συναλλαγή ως το μοναδικό αξιόπιστο μέσο κάλυψης των αναγκών, παρέχοντας μάλιστα αυτή τη δυνατότητα σε τμήματα του πληθυσμού που διαφορετικά θα έπρεπε να αναζητήσουν άλλους τρόπους για την κάλυψη των αναγκών τους ή να παραμένουν στην κατάσταση μόνιμης δυσφορίας του ελαττωματικού καταναλωτή. Ταυτόχρονα η λειτουργία της παραμένει διαχωρισμένη από την υπόλοιπη δημόσια σφαίρα και οι σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ πωλητών και καταναλωτών παραμένουν διαμεσολαβημένες από την κυκλοφορία του χρήματος. Όλα τα παραπάνω είναι κομβικής σημασίας για την καπιταλιστική οικονομία, αποτελούν βασικές της αναπαραστάσεις της και το γεγονός ότι μέσω αυτών – μέσω της ανάπτυξης της επιχειρηματικότητας – επιχειρείται η υπέρβαση των επιπτώσεων της «κρίσης» είναι τουλάχιστον ευχάριστο για τα αφεντικά.

Ολόκληρο το κείμενο σε pdf ΕΔΩ