Αναδημοσίευση από εφημερίδα ΔΡΑΣΗ

Αναδημοσίευουμε από την εφημερίδα ΔΡΑΣΗ το άρθρο του Αποστόλη Καψάλη, παρότι η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας του άρθρου (η χώρα “μας” κτλ) είναι αποτρεπτική. Ο λόγος που το αναδημοσιεύουμε είναι ότι με αρκετά συγκροτημένο τρόπο εξηγεί το μηχανισμό παραγωγής της ειδικής σχέσης της Χρυσής Αυγής με τη μαύρη εργασία. Η γενίκευση των όρων της μαύρης εργασίας σε ολόκληρη την αγορά εργασίας αποτελεί συστατικό στοιχείο της τρέχουσας φάσης της αναδιάρθρωσης, διαδικασία που μπορεί σύντομα να μετατραπεί στη γενίκευση της ίδιας της μαύρης εργασίας. Δες προηγούμενο post για το ίδιο θέμα εδώ.

Το άρθρο:

Οταν κατατέθηκε το αντεργατικό νομοσχέδιο για την καταπολέμηση της παραβατικότητας στο Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης, οι γνωστοί-άγνωστοι εξτρεμιστές του κοινωνικού κινήματος επισήμαναν έγκαιρα ότι η ακροδεξιά συνιστώσα της τρικομματικής μνημονιακής κυβέρνησης επιδιώκει, μεταξύ άλλων, να νομιμοποιήσει και να διευκολύνει την εξάπλωση της νεοναζιστικής ιδεολογίας στους χώρους δουλειάς. Αυτές τις ημέρες, ακριβώς δύο μήνες μετά την δημοσίευση του νόμου 4144/2013 (18/04/2013), αυτές οι «ακραίες» υποθέσεις δυστυχώς επιβεβαιώθηκαν με τον πλέον κατηγορηματικό και δραματικό τρόπο.

Στις 19 Ιουνίου το αρχηγείο της ελληνικής αστυνομίας εκδίδει δελτίο τύπου1, με το οποίο ανακοινώνει ότι αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν εν ώρα εργασίας σε Νοσοκομείο της Αθήνας και συνέλαβαν 16 γυναίκες, όλως συμπτωματικώς αλλοδαπές, με το πρόσχημα της εργασίας τους ως αποκλειστικές νοσοκόμες δίχως την κατοχή του προβλεπόμενου πτυχίου και της άδειας ασκήσεως επαγγέλματος.

Ακριβώς την επομένη ημέρα, η νεοναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή σε ανακοίνωσή της2, χωρίς καν να κρατήσει τα προσχήματα, πανηγυρίζει για αυτήν την επιτυχία της με ένα προκλητικό τίτλο «Ε ρε τι κάνει η Χρυσή Αυγή… συνελήφθησαν 16 μαϊμού αποκλειστικές νοσοκόμες και μαντέψτε… ήταν όλες αλλοδαπές…!!!». Τι ακριβώς συμβαίνει;
Στο όνομα της αδήλωτης εργασίας
Στις αρχές Ιουνίου οι υπουργοί Εργασίας και Δημοσίας Τάξης ανακοινώνουν με κάθε επισημότητα την έναρξη εφαρμογής του σχεδίου «Άρτεμις», το οποίο αφορά στη στενή συνεργασία των δύο υπουργείων για την καταπολέμηση της αδήλωτης εργασίας. Παρουσία πολλών στελεχών, συμπεριλαμβανομένου και του νέου ΔΗΜΑΡίτη ειδικού γραμματέα του ΣΕΠΕ, οι Βρούτσης και Δένδιας αναπτύσσουν τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες του δικτύου συνεργασίας των αστυνομικών αρχών και των αρμοδίων ελεγκτικών μηχανισμών, με στόχο την πάταξη του φαινομένου.

Ειδικότερα, τίθεται σε εφαρμογή το τρίτο κεφάλαιο του νόμου 4144/2013 και τα άρθρα 14-16, σύμφωνα με τα οποία η Υπηρεσία της Οικονομικής Αστυνομίας και Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος (ΥΠ.Ο.Α.Δ.Η.Ε.) καθίσταται εκ παραλλήλου αρμόδια για τους ελέγχους που διενεργούνται από τα ελεγκτικά όργανα του ΙΚΑ-ΕΤΑΜ και το ΣΕΠΕ. Ειδικότερα, στο αντικείμενο της Οικονομικής Αστυνομίας εντάσσεται πλέον και «… η έρευνα, πρόληψη και καταστολή της αδήλωτης και της ανασφάλιστης εργασίας και της εισφοροδιαφυγής, ακόμη και στις περιπτώσεις που δεν συνιστούν αξιόποινες πράξεις».

Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός ότι η οικονομική αστυνομία μπορεί να ενεργεί αυτοτελώς και ιδία πρωτοβουλία, έχοντας βέβαια την υποχρέωση να κοινοποιεί τα πορίσματα των παρεμβάσεών της στις (συναρμόδιες πλέον) υπηρεσίες του υπουργείου Εργασίας. Μάλιστα, το πεδίο ευθύνης της διευρύνεται ανεξέλεγκτα, εφόσον στα καθήκοντά της εμπίπτει, πλέον, η αντιμετώπιση εγκλημάτων που τελούνται σε βάρος των οικονομικών συμφερόντων του Δημοσίου και της εθνικής οικονομίας γενικότερα.

Είναι προφανές ότι η πρόσφατη σύλληψη των 16 μεταναστριών εν ώρα εργασίας, εκ των οποίων οι 4 χωρίς άδεια διαμονής, αποτελεί την πρώτη πιλοτική παρέμβαση της ΥΠ.Ο.Α.Δ.Η.Ε. με βάση το νέο θεσμικό πλαίσιο που διέπει τη λειτουργία της και την αρμοδιότητά της σε θέματα ελέγχου της εισφοροδιαφυγής και της ανασφάλιστης εργασίας.

Σχεδόν αντανακλαστικά ορισμένα στελέχη της αριστεράς, όπως ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Χρήστος Καραγιαννίδης3, τοποθετήθηκαν σε καίρια ζητήματα αναφορικά με το σχέδιο «Άρτεμις», όπως ενδεικτικά στην πρόταση του δεξιού βουλευτή και πρώην προέδρου της ΠΟΑΣΥ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομικών Υπαλλήλων) Κυριαζίδη να αμείβονται με επιπλέον χρήματα οι εμπλεκόμενοι αστυνομικοί υπάλληλοι.

Continue reading →

Είναι δυνατόν να πήρε δύο μέρες στο κίνημα να αποφασίσει να “καταδικάσει” την εν ψυχρώ δολοφονία δεκάδων ισλαμιστών διαδηλωτών; Είναι δυνατόν να συζητιέται ακόμη αν είναι χούντα ένα στρατιωτικό καθεστώς, το οποίο δολοφονεί μαζικά, κλείνει κανάλια, απελαύνει Σύριους πρόσφυγες πίσω στη Συρία, απαγορεύει σε Παλαιστίνιους να μπουν στην Αίγυπτο; Και όμως είναι…

Ενδιαφέρον άρθρο (επιτέλους!) από το Madamasr για τη δολοφονία των ισλαμιστών και την αυτολογοκρισία παρόντων στα γεγονότα “ανεξάρτητων δημοσιογράφων”:

H WSJ (aka ένα από τα βασικά έντυπα της Διεθνούς του κεφαλαίου) είναι απόλυτα σαφής σε πρόσφατο editorial της που αφιέρωσε στην Αίγυπτο. Στο φόντο όλων αυτών που συμβαίνουν “ακούγεται” το μονότονο τέμπο της Διεθνούς του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου (σχηματικά του ΔΝΤ), όλα τα άλλα είναι η επιφάνεια, ο τρόπος που “ντύνεται” η βασική μελωδία και παράγει διαφορετικές συγκρούσεις και γεγονότα στα διάφορα κράτη, αλλά η συγκυρία συγκροτείται ακριβώς ως επιφάνεια, ως τρόποι ύπαρξης αυτού του βασικού τέμπο, που είναι το ίδιο παντού, αλλά μόνο ως νόμος κίνησης και όχι βέβαια ως απτή πραγματικότητα. Το θέμα είναι τί ακριβώς κινείται σε κάθε περίπτωση, ποιες συναντήσεις παράγονται, ποιες ειδικές συγκρούσεις συμβαίνουν, δηλαδή, το θέμα είναι η αναγνώριση της δομής της κάθε συγκυρίας και των υποκειμένων που αναδύονται κατά την εξέλιξη της. Για την Αίγυπτο, η ταξική πάλη, που διέκοψε με βίαιο τρόπο τη διαδικασία υπογραφής δανειακής σύμβασης με το ΔΝΤ που ήταν σε εξέλιξη, προς το παρόν θέτει το ζήτημα: Αφού ούτε ο Μόρσι μπόρεσε να υλοποιήσει την επιβολή της “ειδικής αναδιάρθρωσης που απαιτεί η Αίγυπτος”, ποιος μπορεί; Η  WSJ μας δίνει την απάντηση στα παρακάτω αποσπάσματα:

A more hopeful sign is that General Sisi gathered prominent opposition and Coptic Christian and Muslim leaders to announce a new “roadmap” for Egypt’s future. The roadmap proposes, among other steps, a broadly representative committee to rewrite the constitution and to form a technocratic government.

Any transition government will no doubt seek money and oil from the Gulf states as well as an early deal with the International Monetary Fund to make up for Egypt’s rapidly declining currency reserves.

 Egyptians would be lucky if their new ruling generals turn out to be in the mold of Chile’s Augusto Pinochet, who took power amid chaos but hired free-market reformers and midwifed a transition to democracy. If General Sisi merely tries to restore the old Mubarak order, he will eventually suffer Mr. Morsi’s fate.

Η τάση εξέλιξης του πανεπιστημίου στην Ελλάδα είναι σαφής ήδη από την αρχή της δεκαετίας του 1990. Αρχικά, η ενσωμάτωση στο κύκλωμα παραγωγής υπεραξίας της μεταπτυχιακής έρευνας μπόρεσε να περάσει ανώδυνα λόγω της διατήρησης του πυρήνα της σύγχρονης εθνικής ενότητας: της κρατικής προπτυχιακής εκπαίδευσης χωρίς δίδακτρα. Στη συνέχεια εμπορευματοποιήθηκαν οι μεταπτυχιακές σπουδές κάτι που συνιστούσε ήδη μερική ιδιωτικοποίηση των παρεχόμενων υπηρεσιών και μετατροπή σημαντικού μέρους των φοιτητών σε πελάτες, άρα απέκλεισε έμμεσα ένα σεβαστό μέρος της εργατικής τάξης από την κοινωνική κινητικότητα. Αυτή η ιδιωτικοποίηση πέρασε επίσης εύκολα καθώς στα χρόνια της επέκτασης του κύκλου συσσώρευσης στην Ελλάδα αρκετοί ήδη πτυχιούχοι και ήδη στην αγορά εργασίας αγόραζαν προσδοκίες για ένα καλύτερο μέλλον στην ιεραρχία της αγοράς εργασίας. Ο σύγχρονος νόμος πλαίσιο δεν ιδιωτικοποιεί απευθείας τις προπτυχιακές σπουδές αλλά εμμέσως καθώς καθιστά το πανεπιστήμιο αυτόνομη οικονομική μονάδα. Το ίδιο το πανεπιστήμιο πλέον, για να επιβιώσει θα επιζητά αγωνιωδώς πρόσβαση σε ρευστότητα και οι πηγές είναι δύο: είτε έμμεση χρηματοδότηση από ιδιωτικό κεφάλαιο, είτε δίδακτρα για τους προπτυχιακούς φοιτητές.

Αυτή η πορεία είναι κατανοητή από τους φοιτητές οι οποίοι πλέον δεν μοιάζουν με τους φοιτητές της δεκαετίας του 1990. Οι σημερινοί φοιτητές είναι περισσότερο επισφαλείς εργαζόμενοι που πρέπει οι ίδιοι να “χρηματοδοτήσουν” τις σπουδές τους δουλεύοντας σε δουλειές του ποδαριού, παρά “ανέμελοι νέοι”. Επίσης έχει προ πολλού πάψει να αποτελεί άμεση αποκατάσταση η απόκτηση ενός πτυχίου. Η σκάλα της κοινωνικής ανόδου είναι μπλοκαρισμένη και στην είσοδο υπάρχει η “αστυνομία” της πειθάρχησης και υποταγής σε σκληρές νόρμες, αλλά πλέον με την κατάργηση του ασύλου και η αστυνομία. Η κατάργηση του ασύλου πρακτικά σημαίνει κατάργηση του σχετικά άνετου πλαισίου διεκδικητικών αγώνων των φοιτητών αλλά και της μερίδας των καθηγητών που δεν ανήκει στη σκληρή φράξια των “καπιταλιστών της έρευνας και των μεταπτυχιακών” του πανεπιστημίου.

Οι χθεσινές συλλήψεις αποτελούν αλλαγή πίστας γιατί: α) Επιβεβαιώνεται το σπάσιμο του κοινωνικού συμβολαίου της εκπαίδευσης. Οι φοιτητικοί αγώνες δεν αντιμετωπίζονται από το κράτος ως αγώνες “των παιδιών μας” αλλά ως επιθετικές κινήσεις του εσωτερικού εχθρού, β) Η ταξική πάλη θα εμφανιστεί πιο καθαρά μέσα στο σώμα των καθηγητών, στους οποίους εξάλλου οι ταξικοί διαχωρισμοί γίνονται ολοένα και πιο ξεκάθαροι, γ) καταργείται ένα προνομιακό πεδίο πολιτικής δράσης της Αριστεράς, κάτι που την αποδυναμώνει και αναγκαστικά της θέτει το ζήτημα του πιο δυναμικού ακτιβισμού. Αυτά τα τρία στοιχεία σε συνδυασμό με την πιθανότητα να μην ανοίξουν καθόλου κάποια αει και αρκετά τει από σεπτέμβρη εντείνει ακόμη περισσότερο τις αντιφάσεις στον κλάδο της εκπαίδευσης, ο οποίος για ιστορικούς λόγους αποτελεί ένα σημαντικό πεδίο της σύγχρονης ταξικής πάλης στην Ελλάδα.

Φαίνεται όμως ότι κανένας κλαδικός διεκδικητικός αγώνας δεν μπορεί να αποτελέσει τη συγκολλητική ουσία για την ενότητα των διεκδικητικών αγώνων. Η ασύμμετρη γενίκευση πολλών εστιών “κρίσης” είναι το μόνο σενάριο που τρομάζει πραγματικά το κράτος, η ύπαρξη τους ως πολλά, ανεξάρτητα, και ανεξέλεγκτα από κάποιο συντονιστικό κέντρο μέτωπα, σε κάθε ένα από τα οποία όμως μπορεί να συμβεί κάποιο γεγονός που να αποτελέσει την αφορμή για να ξεσπάσει το σύνολο των αντιφάσεων που ωριμάζουν από τα μέσα του 2012 (το τέλος του προηγούμενου κύκλου αγώνων “ενάντια στα μνημόνια”).

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=jtUH8xmJ_kY#at=113[/youtube]

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=eUe8Tq0QOYM[/youtube]

Τίποτα δεν είναι ανεκτό από το τουρκικό κράτος. Όπως άλλωστε και από το ελληνικό, το αιγυπτιακό, το βραζιλιάνικο… Βρισκόμαστε στην περίοδο που επιβεβαιώνεται ο “α-συστημικός” χαρακτήρας της διεκδίκησης…

Περιγραφή των γεγονότων από το postvirtual

Istanbul, July 7

Dear people,

It’s not hard to predict the weather once you get to Taksim Square. Yesterday evening it was obvious straight away that there was tear gas in the air.

Police had blocked all the exits and kept considerable reserves in the park and in the square itself. For streaming purposes we took up position from one of the terraces. We saw the communists marching down Istiklal street behind a banner that was obviously inspired by the events in Egypt. “Government resign”, it said.

Continue reading →

Η JP Morgan σε πρόσφατη μελέτη της (τέλος Μαίου 2013) που μπορεί να βρεθεί εδώ, παρουσιάζει την αναδιάρθρωση που λαμβάνει χώρα στην ευρωζώνη ως ένα ταξίδι το οποίο βρίσκεται στη μέση και έχει … πολύ δρόμο ακόμη. Εξηγεί πως “πρέπει” να προχωρήσει η αναδιάρθρωση και ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ως τώρα.

Παραθέτουμε δύο αποσπάσματα. Το πρώτο είναι η κριτική της JPM στα πολιτικά συστήματα της “περιφέρειας της ευρωζώνης”, τα οποία είναι πολύ πιο δημοκρατικά από όσο πρέπει για να προχωρήσει η αναδιάρθρωση. Το δεύτερο είναι οι εκτιμήσεις τους για τα δύο πιθανά σενάρια συνέχισης της αναδιάρθρωσης. Ιδού:

The journey of national political reform

At the start of the crisis, it was generally assumed that the national legacy problems were economic in nature. But, as the crisis has evolved, it has become apparent that there are deep seated political problems in the periphery, which, in our view, need to change if EMU is going to function properly in the long run. The political systems in the periphery were established in the aftermath of dictatorship, and were defined by that experience. Constitutions tend to show a strong socialist influence, reflecting the political strength that left wing parties gained after the defeat of fascism. Political systems around the periphery typically display several of the following features: weak executives; weak central states relative to regions; constitutional protection of labor rights; consensus building systems which foster political clientalism; and the right to protest if unwelcome changes are made to the political status quo. The shortcomings of this political legacy have been revealed by the crisis. Countries around the periphery have only been partially successful in producing fiscal and economic reform agendas, with governments constrained by constitutions (Portugal), powerful regions (Spain), and the rise of populist parties (Italy and Greece). There is a growing recognition of the extent of this problem, both in the core and in the periphery. Change is beginning to take place. Spain took steps to address some of the contradictions of the post-Franco settlement with last year’s legislation enabling closer fiscal oversight of the regions. But, outside Spain little has happened thus far. The key test in the coming year will be in Italy, where the new government clearly has an opportunity to engage in meaningful political reform. But, in terms of the idea of a journey, the process of political reform has barely begun.

Continue reading →

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=qLcv5YjrPS8[/youtube]

από το δικό τους τύπο:

Οι Περουβιανές αστυνομικές Αρχές έκαναν χρήση δακρυγόνων σε εκατοντάδες φοιτητές και δημόσιους υπαλλήλους, την Πέμπτη στη Λίμα, καθώς αυτοί διαδήλωναν με πορεία προς το Κογκρέσο, διαμαρτυρόμενοι για τις μεταρρυθμίσεις σύμφωνα με τις οποίες αναμένεται να επιβληθούν αυστηρότεροι κανόνες στα Πανεπιστήμια της χώρας.

Οι διαδηλωτές επιτέθηκαν φραστικά κατά του προέδρου, Ογιάντα Ουμάλα, ο οποίος ενώ ανέβηκε στην εξουσία σαν “μετριοπαθής αριστερός” τελικά ακολουθεί νεοφιλελεύθερη πολιτική. Οι επικριτές του υποστηρίζουν, ότι οι μεταρρυθμίσεις αυτές θα υπονομεύσουν την αυτονομία των Πανεπιστημίων του Περού, αναφέρει το πρακτορείο Reuters.

Δημόσιοι υπάλληλοι συγκρούστηκαν με τις αστυνομικές Aρχές καθώς προσπάθησαν να διαδηλώσουν έξω από το προεδρικό μέγαρο, μία ημέρα αφότου ο Ουμάλα υπέγραψε ένα νόμο σύμφωνα με τον οποίο οι δημόσιοι υπάλληλοι θα πρέπει να περνούν από ετήσια αξιολόγηση της απόδοσής τους.

Τα τοπικά τηλεοπτικά μέσα μετέδωσαν εικόνες όπου φαίνονται αστυνομικοί να ρίχνουν δακρυγόνα και νερό κατά των διαδηλωτών, ορισμένοι από τους οποίους απάντησαν με τη ρίψη πετρών. Σύμφωνα με ιατρικές πηγές, αρκετοί άνθρωποι τραυματίστηκαν κατά την διάρκεια των συγκρούσεων στη Λίμα και σε άλλες περιοχές της χώρας όπου πραγματοποιήθηκαν διαδηλώσεις.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=-WQDdxrJpC0[/youtube]

Since June 10, the region of Catatumbo in the department of Norte de Santander has been consumed by protests and riots that have left four protesters dead and over fifty injured.

More than 12,000 peasant farmers have participated in the protests, reported La Prensa Latina, demanding the government halt coca eradication until they can provide an economically viable alternative, and also calling for more investment in public infrastructure and services and for the region to be made a semi-autonomous “rural reserve zone.”

The riot police dispatched to the area to control the protests have received widespread criticism for their heavy-handed response, including accusations that they have fired indiscriminately on crowds.

The government initially refused to address the protesters demands, but backtracked earlier this week and began talks with community representatives on June 25.