από globalvoices
Περισσότερα από 20.000 άτομα κατέλαβαν την είσοδο του Προεδρικού Γραφείου στις 18 Αυγούστου 2013 διαμαρτυρόμενοι ενάντια στη Νομοθεσία περί Απαλλοτριώσεων Γης [en] και αναγκαστικής απαλλοτρίωσης [en]. Αργότερα το βράδυ, πέντε χιλιάδες διαδηλωτές εισέβαλαν στο Υπουργείο Εσωτερικών και ξεκίνησαν την καθιστική διαμαρτυρία τους [zh]. Η ζωγραφιά τους στο εσωτερικό του κτιρίου έχει να κάνει με τον αγώνα γης και εκσκαφέων.
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IRCJcn3ZcWE[/youtube]
Με αφορμή την καταστολή των καταλήψεων στην Πάτρα αναδημοσιεύουμε από το περιοδικό blaumachen#6 το κείμενο-εισήγηση του συντρόφου Α.σε εκδήλωση/συζήτηση που έγινε στην καταάληψη κτήματος Πραπόπουλου το Μάρτη του 2013.
Αντικείμενο της εκδήλωσης αποτελεί το ζήτημα της κρατικής καταστολής στις καταλήψεις. Αφορμή στάθηκαν σίγουρα οι επιθέσεις στις καταλήψεις και τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα γύρω από την πλατεία Βικτωρίας, και το πώς αυτές έγιναν αντιληπτές όχι μόνο από τους συμμετέχοντες σε αυτά αλλά και από το υπόλοιπο «ανταγωνιστικό κίνημα»· όμως στόχος της εισήγησης δεν είναι να περιοριστεί στην ερμηνεία αυτών των επιθέσεων και να ενισχύσει την ψευδαίσθηση μιας αντιπαλότητας μεταξύ ενός «εμείς»[1] και ενός κράτους εννοημένου ως διμοιρίας δελτάδων.
Αν υπάρχει λοιπόν ένα πρώτο ζητούμενο της σημερινής κουβέντας, αυτό είναι η έμφαση στην κοινή μοίρα μεταξύ ντόπιων αντιεξουσιαστών και μεταναστών προλετάριων, κοινής μοίρας όμως ως κομμάτι του συνεχώς διευρυνόμενου υπερπληθυσμού. Και αυτό είναι κάτι που ίσως δεν τονίστηκε όσο έπρεπε κατά τις πρόσφατες επιθέσεις στις καταλήψεις. Σίγουρα πρόκειται για μεγάλο θέμα που μπορεί να μη χωράει σε μια κουβέντα μερικών ωρών, αλλά είναι χρήσιμο να το έχουμε στο μυαλό μας ως μια έννοια-ομπρέλα, η οποία διατρέχει από τη μια άκρη ως την άλλη το θέμα μας.
Από εκεί και πέρα, η αναφορά σε μορφή και περιεχόμενο της κρατικής καταστολής αναπόφευκτα εμπεριέχει μια αντίληψη για το τι είναι το κράτος και ποιος είναι ο ρόλος του στην παρούσα συγκυρία. Αν και σε γενικές γραμμές άργησε να γίνει αντιληπτό το ποιοτικό άλμα στην κρατική καταστολή που καθιστά την αστυνομία ως τη βασική διαμεσολάβηση των κοινωνικών συγκρούσεων σε όλα τα επίπεδα, εντούτοις έχω την εκτίμηση ότι στους λεγόμενους ανατρεπτικούς κύκλους έχει μείνει πίσω η κουβέντα για το τι είναι το κράτος και από πού προκύπτει η αναγκαιότητά του τόσο σε μια καπιταλιστική κοινωνία γενικά όσο και στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία ειδικά. Οπωσδήποτε η έννοια του κράτους έκτακτης ανάγκης, καθώς και η έννοια της μηδενικής ανοχής, είναι θεωρητικά χρήσιμες, αλλά έχω την αίσθηση ότι τις περισσότερες φορές σχετίζονται μονοκόμματα με τη στρατιωτικοποίηση του κρατικού μηχανισμού και το δόγμα της ασφάλειας. Υιοθετώντας μια πιο διαλεκτική προσέγγιση στη σχέση του κράτους με τις μορφές της ταξικής πάλης, ειδικά υπό συνθήκες κρίσης της συσσώρευσης κεφαλαίου, θα μπορούσαμε να πούμε πως ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά αυτού που αποκαλείται σήμερα κράτος έκτακτης ανάγκης είναι να ορίζει (και να ορίζεται από το) τι είναι υπερπληθυσμός και πως ο διαχωρισμός, η ταξινόμηση, ο στιγματισμός, ο αποκλεισμός, η καταστολή του ποιος είναι κατάλληλος για αξιοποίηση και ποιος όχι συνιστούν τις κατεξοχήν λειτουργίες του. Και μεταξύ άλλων, φυσικά, αυτές έχουν και μια χωρική διάσταση όσον αφορά την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας, τη διαφύλαξη του ποσοστού κέρδους από τη γαιοπρόσοδο σε αστικό περιβάλλον κ.α.
Αν λοιπόν υπάρχει ένα δεύτερο ζητούμενο από τη σημερινή συζήτηση, είναι να αναδειχθούν τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου κράτους έκτακτης ανάγκης και, αν θέλετε με πιο «βαρείς» θεωρητικούς όρους, η αναγκαστικά βιοπολιτική του διάσταση σε συνθήκες πραγματικής υπαγωγής όχι μόνο της εργασίας, αλλά και ολόκληρου του κοινωνικού σχηματισμού, στο κεφάλαιο. Θα το ξαναπώ εδώ βέβαια πως σίγουρα ένα τέτοιο θέμα συζήτησης θα μπορούσε να απασχολήσει όχι μόνο μία, αλλά πολλές και πολύωρες συζητήσεις. Τουλάχιστον ας το έχουμε στο μυαλό μας μαζί με όσα θα ακολουθήσουν.
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=GjQpsc-cbq4[/youtube]
Video της κατάληψης Σινιάλο.
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=8ugKgMRyZ9I[/youtube]
Από τον τύπο τους:
Brazilian riot police fired tear gas, stun grenades and rubber bullets to disperse extremist protesters who ransacked bank branches, shops and a car dealership in central Sao Paulo. A police spokesman told AFP that a total of 20 people were arrested during the clashes, which followed a peaceful march by 300 demonstrators against Sao Paulo state Governor Geraldo Alckmin. The protest, called on social media by the Black Bloc anarchist group, also demanded the demilitarization of the state police, who have been accused of using excessive force in previous disturbances.
Οι φοιτητές κατέλαβαν το πανεπιστήμιο ζητώντας “εκδημοκρατισμό” και την πρώτη ν΄ύχτα της κατάληψης η στρατιωτική αστυνομία του Σάο Πάολο εισέβαλε, τους συνέλαβε και … όλα καλά.
[vimeo]http://vimeo.com/69824235#[/vimeo]
Landscapes of Emergency is a brief glance over the undeclared state of emergency that casts its shadow over the functions and the phenomena of public space in Athens today, at this time of crisis. Relying upon the readings of two lawyers, it attempts a passage through the dark landscapes that the new dogma of public security leaves in its wake. And it chooses to view the crisis as a way of managing urban everydayness, as a way of managing it militarily. It comprises a thematic intervention-deflection as part of The Space That Remains, a research strand of the project The City at a Time of Crisis. Yet through its deflecting characteristics it simply reaffirms the initial fears that led to the creation of this research strand. In other words, it confirms that the space that remains is ever-lessening and that the state of emergency educates us to live, in the end, with this loss. More attempts to articulate these fears are hosted at the The Space That Remains strand on crisis-scape.net.
Η τάση εξέλιξης του πανεπιστημίου στην Ελλάδα είναι σαφής ήδη από την αρχή της δεκαετίας του 1990. Αρχικά, η ενσωμάτωση στο κύκλωμα παραγωγής υπεραξίας της μεταπτυχιακής έρευνας μπόρεσε να περάσει ανώδυνα λόγω της διατήρησης του πυρήνα της σύγχρονης εθνικής ενότητας: της κρατικής προπτυχιακής εκπαίδευσης χωρίς δίδακτρα. Στη συνέχεια εμπορευματοποιήθηκαν οι μεταπτυχιακές σπουδές κάτι που συνιστούσε ήδη μερική ιδιωτικοποίηση των παρεχόμενων υπηρεσιών και μετατροπή σημαντικού μέρους των φοιτητών σε πελάτες, άρα απέκλεισε έμμεσα ένα σεβαστό μέρος της εργατικής τάξης από την κοινωνική κινητικότητα. Αυτή η ιδιωτικοποίηση πέρασε επίσης εύκολα καθώς στα χρόνια της επέκτασης του κύκλου συσσώρευσης στην Ελλάδα αρκετοί ήδη πτυχιούχοι και ήδη στην αγορά εργασίας αγόραζαν προσδοκίες για ένα καλύτερο μέλλον στην ιεραρχία της αγοράς εργασίας. Ο σύγχρονος νόμος πλαίσιο δεν ιδιωτικοποιεί απευθείας τις προπτυχιακές σπουδές αλλά εμμέσως καθώς καθιστά το πανεπιστήμιο αυτόνομη οικονομική μονάδα. Το ίδιο το πανεπιστήμιο πλέον, για να επιβιώσει θα επιζητά αγωνιωδώς πρόσβαση σε ρευστότητα και οι πηγές είναι δύο: είτε έμμεση χρηματοδότηση από ιδιωτικό κεφάλαιο, είτε δίδακτρα για τους προπτυχιακούς φοιτητές.
Αυτή η πορεία είναι κατανοητή από τους φοιτητές οι οποίοι πλέον δεν μοιάζουν με τους φοιτητές της δεκαετίας του 1990. Οι σημερινοί φοιτητές είναι περισσότερο επισφαλείς εργαζόμενοι που πρέπει οι ίδιοι να “χρηματοδοτήσουν” τις σπουδές τους δουλεύοντας σε δουλειές του ποδαριού, παρά “ανέμελοι νέοι”. Επίσης έχει προ πολλού πάψει να αποτελεί άμεση αποκατάσταση η απόκτηση ενός πτυχίου. Η σκάλα της κοινωνικής ανόδου είναι μπλοκαρισμένη και στην είσοδο υπάρχει η “αστυνομία” της πειθάρχησης και υποταγής σε σκληρές νόρμες, αλλά πλέον με την κατάργηση του ασύλου και η αστυνομία. Η κατάργηση του ασύλου πρακτικά σημαίνει κατάργηση του σχετικά άνετου πλαισίου διεκδικητικών αγώνων των φοιτητών αλλά και της μερίδας των καθηγητών που δεν ανήκει στη σκληρή φράξια των “καπιταλιστών της έρευνας και των μεταπτυχιακών” του πανεπιστημίου.
Οι χθεσινές συλλήψεις αποτελούν αλλαγή πίστας γιατί: α) Επιβεβαιώνεται το σπάσιμο του κοινωνικού συμβολαίου της εκπαίδευσης. Οι φοιτητικοί αγώνες δεν αντιμετωπίζονται από το κράτος ως αγώνες “των παιδιών μας” αλλά ως επιθετικές κινήσεις του εσωτερικού εχθρού, β) Η ταξική πάλη θα εμφανιστεί πιο καθαρά μέσα στο σώμα των καθηγητών, στους οποίους εξάλλου οι ταξικοί διαχωρισμοί γίνονται ολοένα και πιο ξεκάθαροι, γ) καταργείται ένα προνομιακό πεδίο πολιτικής δράσης της Αριστεράς, κάτι που την αποδυναμώνει και αναγκαστικά της θέτει το ζήτημα του πιο δυναμικού ακτιβισμού. Αυτά τα τρία στοιχεία σε συνδυασμό με την πιθανότητα να μην ανοίξουν καθόλου κάποια αει και αρκετά τει από σεπτέμβρη εντείνει ακόμη περισσότερο τις αντιφάσεις στον κλάδο της εκπαίδευσης, ο οποίος για ιστορικούς λόγους αποτελεί ένα σημαντικό πεδίο της σύγχρονης ταξικής πάλης στην Ελλάδα.
Φαίνεται όμως ότι κανένας κλαδικός διεκδικητικός αγώνας δεν μπορεί να αποτελέσει τη συγκολλητική ουσία για την ενότητα των διεκδικητικών αγώνων. Η ασύμμετρη γενίκευση πολλών εστιών “κρίσης” είναι το μόνο σενάριο που τρομάζει πραγματικά το κράτος, η ύπαρξη τους ως πολλά, ανεξάρτητα, και ανεξέλεγκτα από κάποιο συντονιστικό κέντρο μέτωπα, σε κάθε ένα από τα οποία όμως μπορεί να συμβεί κάποιο γεγονός που να αποτελέσει την αφορμή για να ξεσπάσει το σύνολο των αντιφάσεων που ωριμάζουν από τα μέσα του 2012 (το τέλος του προηγούμενου κύκλου αγώνων “ενάντια στα μνημόνια”).
Σταχυολογούμε από εδώ. Έχει ενδιαφέρον γιατί αντιλαμβάνεται κανείς ποιοι κοινωνικοί ρόλοι αμφισβητήθηκαν και τι παρέμεινε “κανονικό”.
The park is divided into three.
Uptown is made up of the main platform facing Taksim square. It housed almost exclusively political stands and a Kurdish corner.
Midtown features a central rectangle, like a bath tub, flanked by an elevated East and West side. The Central Park was a mix of residential zones and socio-political stands. It’s characterised by the big square with the Fountain (10) and the children’s Castle (9).
The East Side is mainly residential. As a livestreaming collective, we had our base camp on the Upper East Side, at the intersection of Tenth Avenue and Second Street (14). For me personally, my secondary base was the International Corner, which I co-founded on Fourth Street (15). This area, the Lower East Side, was the core of the park, both logistically and politically. It housed the Commons, the Infirmary, the Kitchen, the Çapulçu Cafe and the Radio (1,2,3,4,12). It was also home to the Stage (11), which was controlled by Taksim Solidarity (17).
The West side was dominated by the fixed structured of what used to be a cafe, and what was turned into the Television studio of Çapulçu TV once it was occupied (13). Behind it, there was a natural border in the form a Grand Canyon leading down to the reconstruction site of Taksim square. Compared to the rest of the park, the far West Side was made up of slums.
At the border between the central square and downtown, a Memorial had been erected in honour of those who died (16). It consisted of the text ‘Taksim to the People’, dotted with candles that were lit every evening at nightfall.
Downtown differs from the rest of Gezi Park because of the organic layout of the streets as opposed to the rational Roman/American style city grid in Midtown. The heart of Downtown was entirely taken up by the central Warehouse (5), which collected and distributed all necessary medical, food and other supplies that were donated by the people of Istanbul and the rest of the world. Main features of Downtown, aside from the Victory garden, were the Library (7), built in the form of a fortress, and the Mosque (8), made from two party tents. At the exit of the park behind the Library there was also a subway station.
Παρά τον άκρατο, σε ορισμένα σημεία, “υποκειμενισμό” του, το κείμενο αυτό των συντρόφων-ισσών από τη φάμπρικα υφανέτ θέτει όλα τα βασικά ζητήματα και το κυριότερο, αμφισβητεί ρητά την απο πολλούς θεωρούμενη ως αναγκαία “ενότητα των εργαζόμενων” για να ξεπεράσει η ταξική πάλη τα σημερινά όρια της: “[…] η ρήξη μεταξύ των απολυμένων που θέλουν να αμφισβητήσουν βεβαιότητες, να ανοίξουν τον αγώνα τους και να συναντηθούν με άλλους αγωνιζόμενους, και αυτών που μόνο τους αίτημα είναι να μην αλλάξει τίποτα, είναι εκ των ων ουκ άνευ για οποιαδήποτε θετική εξέλιξη του αγώνα[…]”.
Ολόκληρο το κείμενο, αναδημοσιευμένο από το indymedia:
Με αυτό το κείμενο δεν φιλοδοξούμε να προσθέσουμε άλλη μια αφήγηση στα τόσα που έχουν γραφεί γύρω από την παύση της λειτουργίας της ΕΡΤ και την απόλυση 2500 και πλέον εργαζομένων, όπως και την ουσιαστική επικύρωσή της από το περίφημο ΣτΕ. Ο βοναπαρτισμός της εξουσίας και η ολοένα πιο αυταρχική διαχείριση της κρίσης, όσο σοκ-αριστικά κι αν εκδηλώνονται, όσες οδυνηρές επιπτώσεις κι αν έχουν για τις ζωές μας, δεν πρέπει πια να εκπλήσσουν κανέναν. Μπορεί τα γεγονότα της ΕΡΤ να μας έπιασαν γι’ άλλη μια φορά εξ απήνης, αυτό όμως δε σημαίνει πως ήταν ξαφνικά, πόσο μάλλον ότι έχουν να κάνουν με κάποια εκτροπή της δημοκρατίας ή κάποιο καπρίτσιο του Σαμαρά.
Και για του λόγου το αληθές, ποιος δε θυμάται τι έχει προηγηθεί της τελευταίας αυτής φάσης του δράματος[Υποσημείωση]; Ποιος μπορεί να αγνοεί μετά από όλα αυτά τον κεντρικό ρόλο που το μετασχηματισμένο ελληνικό κράτος-κρίσης παίζει σε εκείνες τις διαδικασίες που συνθέτουν την κεφαλαιοκρατική αναδιάρθρωση: εκκαθαρίσεις στα αντιπαραγωγικά και πλεονάζοντα κομμάτια, νέα πεδία παραγωγής υπεραξίας, γκρεμοτσάκισμα της αξίας της εργασιακής δύναμης, ένταση των έμφυλων διαχωρισμών, κατασταλτική διαχείριση όσων δε χωράνε ή δεν υπακούν στα παραπάνω.