ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΩΝ 5 ΕΚΖΗΤΟΥΜΕΝΩΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΙΤΑΛΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ

1.
Την 1η Μαη 2015 μια μεγαλειώδης διαδήλωση λαμβάνει χώρα  στα πλαίσια της Εργατικής Πρωτομαγιάς στο Μιλάνο. Δεν ήταν απλά μια μέρα γενικής απεργίας, αλλά μια μέρα Πανιταλικής συνάντησης των κινημάτων (σωματεία βάσης, κοινωνικά κέντρα, φοιτητικές και μαθητικές ομάδες, επιτροπές αγώνα για τη στέγη, μεταναστευτικές κοινότητες, το κίνημα No Tav κλπ) ενάντια στα μέτρα λιτότητας που περνούσε το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση Ρέντσι. ‘Hταν επίσης και το αποκορύφωμα ολόκληρου του κινήματος ΝO EXPO ενάντια στην παγκόσμια επιχειρηματική έκθεση EXPO 2015 με συμμετοχή κόσμου από πολλές χώρες της Ευρώπης και τα προκλητικά χλιδάτα εγκαίνιά της, την ημέρα εκείνη. Η μαζικότητα και η δυναμική της διαδήλωσης ήταν το αποκορύφωμα ενός κινήματος επτά χρόνων που έθεσε σε αμφισβήτηση την έκθεση και την πολιτική εκστρατεία γύρω από αυτήν, φέρνοντας σε κρίση τις πολιτικές καριέρες των κυβερνητικών αξιωματούχων και τοπικών “αρχόντων”.
Επτά χρόνια πριν, το 2008, ο δήμος του Μιλάνου αναλαμβάνει να φιλοξενήσει την έκθεση. Για χάρην αυτής, τσιμεντοποιούνται 1100 στρέμματα γης, αποφασίζεται ο εκτοπισμός ντόπιων με σκοπό την αρπαγή των κατοικιών και της γης τους, ώστε να υποταχθούν στα  αναπτυξιακά σχέδια αλλά και στην ισοπεδωτική εμπορευματοποίησή τους. Τα αφεντικά βάζουν στοίχημα το Μιλάνο να γίνει η πιο ελκυστική για τα κεφάλαια πόλη, προσπαθούν να την αναδείξουν σαν επιχειρηματική πρωτεύουσα και να την προμοτάρουν σαν το 8ο θαύμα για την ντόπια εργατική τάξη, στην οποία υπόσχονται ανάπτυξη και νέες θέσεις εργασίας. Μια ολόκληρη πόλη στιλιζάρεται από πολυτελή κτίρια, νέους αυτοκινητόδρομους και φαντασμαγορικά έργα. Πίσω από τις αναπτυξιακές βιτρίνες οι μίζες πέφτουν σαν ντόμινο η μια μετά την άλλη, οι τράπεζες δανείζουν, διαχειρίζονται και ξεπλένουν χρήμα για τους υπολοίπους, οι εργολάβοι φροντίζουν να καθυστερούν τα έργα για να έρθουν υπερτιμολογήσεις και φυσικά, ανάμεσα στους υπερεργολάβους εμπλέκονται και μαφιόζοι με τις εταιρείες τους.
Αυτός ο κύκλος κερδοφορίας των αφεντικών που ξεκίνησε το 2008 στήθηκε και ολοκληρώθηκε πάνω στη στυγνή εκμετάλλευση κακοπληρωμένης αλλά και εθελοντικής εργασίας χιλιάδων νέων, εξοικονομώντας ακόμα περισσότερες χιλιάδες ευρώ για τις τσέπες των αφεντικών. Παράλληλα με την οικοδόμηση της έκθεσης, πραγματοποιείται μια επιχείρηση εκκαθάρισης των όσων μπορούσαν να θεωρηθούν επικίνδυνοι για τη μακιγιαρισμένη εικόνα της πόλης. Μεγάλες αστυνομικές επιχειρήσεις πραγματοποιούνται στις γειτονιές με εξώσεις εργατικών κατοικιών ντόπιων και μεταναστών, εκκενώσεις κοινωνικών κέντρων και επιστράτευση απεργιών με αποκορύφωμα την απεργία των εργαζομένων στο μετρό λίγες μέρες πριν τα εγκαίνια.

2.
Και ενώ 6 μήνες μετά πέφτει η αυλαία της έκθεσης, τα αποτελέσματα και οι συνέπειες μένουν. Η EXPO κλείνει και αφήνει πίσω της 1,5 δις έλλειμμα που θα πληρωθεί μέσω των αυξημένων δημοτικών τελών και φόρων, αναγκάζοντας τους προλετάριους κάτω από τη «συλλογική ευθύνη» των χρεών να πληρώσουν τα σπασμένα και να πουν κι ευχαριστώ γι’ αυτή τη φαντασμαγορική γιορτή. Αφήνει πίσω της λεηλατημένη γη, ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, εγκαθίδρυση του εθελοντισμού, καταστολή. Μετά από 6 μήνες λοιπόν, από την προσαγωγή μας στο Μιλάνο, και στην αυλαία της διεθνούς έκθεσης, οι ιταλικές αρχές ξεκινάνε ένα κυνήγι μαγισσών κατασκευάζοντας κατηγορητήρια, και εκδίδουν ένταλμα σύλληψης για 5 Ιταλούς διαδηλωτές, ενώ παράλληλα εκδίδεται και Ευρωπαϊκό Ένταλμα Σύλληψης για εμάς τους 5. Έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε πως οι εκ των υστέρων διώξεις μας καθώς και των 5 ιταλών διαδηλωτών κρύβουν πολιτική σκοπιμότητα, και αυτό όχι μόνο γιατί ποινικοποιούν την ίδια τη συμμετοχή σε μια διαδήλωση βάση ενός φασιστικού νόμου που θεσπίστηκε επί Μουσολίνι και ισχύει μέχρι και σήμερα, αλλά και γιατί οι Ιταλικές αρχές ξεκινάνε μια επιχείρηση συγκάλυψης και αποσιωποίησης της “καμένης” γης που άφησε πίσω της η EXPO, στρέφοντας την προσοχή της κοινής γνώμης από τα σκάνδαλα στους διαδηλωτές, ώστε να σώσουν, να χτίσουν και να εξαργυρώσουν τις πολιτικές τους καριέρες. Η δίωξη μας αποτελεί για τις ιταλικές αρχές την ιδανική ευκαιρία για να τιμωρήσει και να παραδειγματίσει εμάς και όσες/όσους βρέθηκαν εκείνες τις μέρες στους δρόμους. Είναι η ιδανική ευκαιρία για να δείξει τι μέλλον επιφυλάσσεται στον καθένα και στην καθεμία που επιλέγει να αγωνιστεί και να συναντηθεί με άλλα κινήματα σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο.
Η έκδοση του Ευρωεντάλματος, τα γελοία κατηγορητήρια, η ποινικοποίηση της συμμετοχής σε διαδηλώσεις, οι πολιτικές δίκες που κατά καιρούς έχουν οδηγήσει στις φυλακές αγωνιστές για 15 χρόνια, στέλνουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα πως όσο οι από τα κάτω συνεβρίσκονται στους δρόμους και ενώνουν τις φωνές τους, η καταστολή θα μένει και θα εντείνεται.

3.
Το Ευρωπαϊκό Ένταλμα Σύλληψης ενεργοποιείται για πρώτη φορά (μέχρι τώρα έχει χρησιμοποιηθεί μόνο για βαριά ποινικά αδικήματα όπως εμπορία ναρκωτικών, σωματεμπορία, ξέπλυμα μαύρου χρήματος κλπ) για να διώξει διαδηλωτές. Αποτελεί ξεκάθαρα μια προσπάθεια αναβάθμισης της διεθνοποιημένης καταστολής και μια απόπειρα ποινικοποίησης των κοινωνικών αγώνων και της συνάντησης των κινημάτων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Ταυτόχρονα αποτελεί ένα στοίχημα όλων των κομματιών του ευρωπαϊκού – ανταγωνιστικού κινήματος να μπεί ένα φρένο σε αυτές τις κατασταλτικές μεθοδεύσεις μπλοκάροντας στην πράξη τις εκδόσεις.
Την περίοδο 2008-2010, με το ξέσπασμα της ύφεσης λόγω της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης στις ευρωπαϊκές οικονομίες, τα κράτη-μέλη της ΕΕ για να σώσουν το (διεθνές) χρηματοπιστωτικό σύστημα έτρεξαν να πάρουν μέτρα για να κρατικοποιήσουν την μεγάλη χασούρα του. Πρώτο το ελληνικό κράτος και έπειτα και άλλα κράτη της Ευρωζώνης. Βέβαια, αυτό από μόνο του δεν θα έλυνε τίποτα, επειδή η «κρίση του χρηματοπιστωτισμού» δεν εκφράζει παρά μια κρίση της παραγωγής κι αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Οπότε το πρόβλημα έπρεπε να χτυπηθεί στη ρίζα του: η υποτίμηση της εργατικής δύναμης και το σακάτεμα της ζωής των προλετάριων, με σκοπό το ξεπέρασμα της κρίσης με πιο ευνοϊκούς όρους κερδοφορίας για το κεφάλαιο.
Έτσι, οι ντόπιοι και διεθνείς καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους, ξεκίνησαν να εφαρμόζουν μέτρα λιτότητας ή να μπαίνουν σε αυστηρά προγράμματα δομικής προσαρμογής. Μέτρα, που είναι γνωστά σε εμάς εδώ ως «μνημόνια» και που συνεχίζει να ψηφίζει και να εφαρμόζει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όπως οι περικοπές των μισθών, συντάξεων κι επιδομάτων, οι μειώσεις των δημοσίων δαπανών, η αύξηση της φορολογίας σε τρόφιμα κι είδη πρώτης ανάγκης, οι ιδιωτικοποιήσεις κι η απελευθέρωση των απολύσεων, η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης κλπ.

4.
Όλα αυτά θα μπορούσαν να επιβληθούν μόνο μέσα από μια μόνιμη «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», που εκτός από την πολιτική του «δημόσιου χρέους» ως μοχλό επιβολής και τρομοκρατίας έρχεται και μέσα από την απόσυρση του «κράτους πρόνοιας» και την αντικατάστασή του με ένα «κράτος ασφάλειας». Πτυχές της ίδιας στρατηγικής διαχείρισης της κρίσης από το κεφάλαιο για την επιβολή νέων κανόνων πειθάρχησης και εκμετάλλευσης των «από τα κάτω».
Ένα γενικευμένο «καθεστώς έκτακτης ανάγκης» επιβάλλεται βήμα βήμα σε όλη την Ευρώπη με αφορμή την απειλή της «ισλαμικής τρομοκρατίας», με μια ευρεία στρατικοποίηση των δυτικών μητροπόλεων. Μια μεγάλη σε κλίμακα εκστρατεία φόβου και απόλυτου ελέγχου που ξεκινάει από εφόδους σε σπίτια ακτιβιστών, απαγόρευση διαδηλώσεων, θέσπιση νέων αντιτρομοκρατικών νόμων και καταλήγει σε περιπολίες στρατών στους δρόμους. Κι είναι γνωστό ότι όλο αυτό το πολεμικό περιβάλλον δεν στρέφεται μόνο ενάντια στους μετανάστες/στριες που καταφέρνουν και καταφθάνουν στην Ευρώπη από τις εμπόλεμες ζώνες της Αφρικής και της Ασίας, αλλά και σε όλους εκείνους που επιλέγουν σήμερα και αύριο να βγουν στους δρόμους και να διαδηλώσουν κόντρα στις πολιτικές λιτότητας και υποτίμησης, στην Ευρώπη-φρούριο, στη σιγή νεκροταφείου που πάει να επιβληθεί και να γίνει ο κανόνας.

5.
Στις 7,8 και 11 Ιανουαρίου καλούμαστε να δώσουμε τη μάχη ενάντια στις εκδόσεις αυτές. Ο αγώνας για το μπλοκάρισμά τους, αποτελεί κομμάτι ενός ευρύτερου ψηφιδωτού αγώνων που στέκονται ανάχωμα στην συνεχιζόμενη υποτίμηση των ζωών μας. Αποτελεί κομμάτι εκείνων των αγώνων των φοιτητών/φοιτητριών ενάντια στην αύξηση του κόστους φοίτησης στα πανεπιστήμια, των καθημερινών εργατικών κοντρών με τα αφεντικά και τις απεργιακές περιφρουρήσεις στους χώρους δουλειάς, των κινήσεων άρνησης πληρωμών πάνω στις βασικές ανάγκες από συνελεύσεις γειτονιών, των διεκδικήσεων των επισφαλών-πρεκάριων ενάντια στα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα-“κοινωφελή προγράμματα”, των εξεγέρσεων μεταναστών/στριων στα σύνορα και τα κέντρα κράτησης της χώρας και κάθε κοινότητας αγώνα που ξεπηδά στη δημόσια σφαίρα κόντρα στις καπιταλιστικές προσταγές και την κρατική καταστολή.
Καλούμε όλους τους συναδέλφους, τους συμφοιτητές, τους συντρόφους και όλο τον κόσμο του αγώνα να κάνουν δική τους την υπόθεση των διώξεων, να πάρουν θέσεις μάχης, να μπλοκάρουν τις εκδόσεις στην πράξη.

“Ένα χτύπημα σε έναν από μας, είναι χτύπημα σε όλους μας”
OΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟ ΕΦΕΤΕΙΟ 7, 8 ΚΑΙ 11 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ

Οι 5 εκζητούμενοι από τις Ιταλικές αρχές
2/1/2016

Δείτε το ντοκυμανταίρ του labournet.tv εδώ

Through militant strikes over the last four years, the mostly migrant workforce in the logistics sector in Italy have managed to substantially improve their working conditions. Treated with violent arrogance and regularly defrauded out of a part of their salary in the past, they’ve now won ‘normal’ working conditions in most workplaces.

Because of these achievements, more and more workers are organizing with the rank and file union S.I.Cobas (7.000 members – 150 new inscriptions every week). Without any paid staff, they have organized the sector in a way that enables them to fight together on a national level. Because of this they were able to win strikes  in places where initially, only a small part of the workforce participated in a strike. Moreover, their struggles were a force that were able to integrate the Italian radical left, which strongly supported them.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=d_7vQ0FyDHQ[/youtube]

Riot police clashed with 350 squatter families as security forces evicted people from abandoned offices in Rome. This is the latest incident in the rising tide of violence over the mounting economic crisis.

A few people were injured in the clashes as security forces armed with truncheons broke through a crowd of protesters outside. The squatters barricaded themselves inside the building and took to the roof.

Around 100-150 officers entered the building and dragged the residents out, an AFP photographer reported. The families were put into 10 police vans.

The squatters complained about the violence the police inflicted on them.

“They broke in, throwing our belongings out of the window, dragging us along the floor and kicking those who resisted,” one squatter, who did not want to be named, told La Repubblica daily.

“They clubbed us wildly, it was brutal,” Cristiano Armati, a member of the Coordinamento association which had helped occupy the building, told AFP by telephone from hospital, where he was being treated for a broken elbow and cuts to the head.

“It doesn’t end here though. The fight for housing rights will go on,” Armati added.

Another protester was reported to have a broken leg.

It came nine days after the squatters first occupied the building, which is a former state-owned insurance agency.

Currently, 90 properties in Rome are occupied by squatters, and 3,346 evictions were carried in the first six months of 2013 – a 10 percent jump from the first half of 2012 – the city council stated.

The squatters represent a mix of Italians and immigrants, many of whom lost their jobs in the economic crisis.

Meanwhile, Italy’s Panorama magazine investigated property that is currently empty during the crisis, and put the number at 50,000.

To deal with the housing crisis, the government started a new housing plan in March, pledging to double rent subsidies for low earners to 200 million euros ($280 million) for 2014 and 2015. However, the plan came under fire, with critics saying that the sums aren’t enough to tackle the problem.

Πηγή: http://rt.com/news/italy-rome-riots-crisis-092/

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=XJ9i7Lc-m50[/youtube]

Η πολιτική του Ρέντσι έχει τα πρώτα αποτελέσματα της. Η μεταρρύθμιση στα εργασιακά (δες εδώ) σε συνδιασμό με την εξελισσόμενη κρίση στέγασης (δες εδώ) οδηγεί σε όξυνση της κρίσης ως προλεταριακής δραστηριότητας. Η θηριώδης καταστολή δεν φαίνεται προς το παρόν να μπορεί να συγκρατήσει τη δημιουργία μιας κίνησης, η οποία δε φαίνεται να συνδέεται με κάποιο κόμμα. Ο λόγος του κινήματος παραμένει στο γενικό και αφηρημένο επίπεδο της άρνησης της αναδιάρθρωσης και του αιτήματος για “εισόδημα-στέγη-αξιοπρέπεια”. Η πύκνωση των ταραχών στην Ιταλία αποτελούν απαραίτητη εξέλιξη για την εμβάθυνση της κρίσης στην Ευρώπη. Η ταυτόχρονη αλλαγή του πολιτικού σκηνικού σε Γαλλία και Ιταλία δεν είναι τυχαία και παρότι δεν έχει ακόμη αποκρυσταλλωθεί η νέα πολιτική του Μ. Βαλς οι άξονες της είναι γνωστοί: περικοπές δημοσίων δαπανών 50 δισ., μείωση φορολογίας του κεφαλαίου, μείωση ασφ. εισφορών αφεντικών κτλ. Οι Ρέντσι και Βαλς εκφράζουν την ανάγκη ανανέωσης του πολιτικού προσωπικού που προκύπτει από την κρίση του κράτους της αναδιάρθρωσης. Η ανανέωση αυτή όμως δεν έχει στόχο το φρενάρισμα της αναδιάαρθρωσης αλλά την επιτάχυνση της. Είναι πιθανό η σύγκρουση να μετακινείται ήδη προς το κέντρο της Ευρώπης.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=Ste2y0Zeq14[/youtube]

πηγή: strugglesinitaly

At first glance, Giuliano Poletti, Minister of Labour and Social Policy in the Renzi government, could look like an old-fashioned left-wing politician: born into a farming family in the “red” Emilia-Romagna region, raised in the Communist Party, president ofLegacoop, the main national organisation of cooperatives. He could be someone to provide a contrast to the Prime Minister’s attitude towards jobs (modelled on the inspiring figures of Margaret Thatcher and Tony Blair). But appearances can be deceptive.

Continue reading →

How to cut a job in Italy? Wait, and Wait some more[1].

Οι μειώσεις στους μισθούς που ανακοίνωσε η Electrolux, μετά από πτώση του επιπέδου παραγωγής της στην Ιταλία κατά 58% τα τελευταία 12 χρόνια, την περασμένη εβδομάδα έρχονται σαν συνέχεια των αντίστοιχων σχεδίων διάσωσης που ανακοίνωσαν τους περασμένους μήνες οι ανταγωνίστριες εταιρείες της (στον κλάδο της κατασκευής ηλεκτρικών συσκευών) Indesit, Candy και Whirlpool απέναντι στην πτώση της εσωτερικής ζήτησης και τον αυξανόμενο ανταγωνισμό από την κινεζική Haier και τις κορεάτικες Samsung και LG.

Η σημασία των μειώσεων αυτών δεν έγκειται στον υποτιθέμενο ξαφνικό τους χαρακτήρα· τα «σχέδια διάσωσης» δεν αποτελούν κεραυνούς εν αιθρία και συνήθως ανακοινώνονται σε γενικές γραμμές πολύ νωρίτερα στις χρηματαγορές. Για παράδειγμα, η Whirlpool, που κατέχει την πρώτη θέση παγκοσμίως στον κλάδο, χρειάστηκε πάνω από τα 3 τελευταία χρόνια για να περικόψει θέσεις εργασίας στην Ιταλία και σίγουρα κάτω από 500 που ήταν ο αρχικός στόχος, παρόλο που προτάθηκαν και πρόωρες συνταξιοδοτήσεις· μιλάμε για εργαζόμενούς της, οι οποίοι π.χ. στην περίπτωση του εργοστασίου ψυγείων στη Νάπολη αρνούνταν να κατασκευάσουν φούρνους στην ίδια γραμμή παραγωγής[2] (ή να ελαστικοποιήσουν το ωράριό τους με τέτοιο τρόπο ώστε να ληφθεί υπόψη ο ετήσιος κύκλος παραγωγής και ειδικά το γεγονός ότι η εταιρεία πουλάει περισσότερα ψυγεία την άνοιξη παρά το καλοκαίρι) επειδή κάτι τέτοιο δεν προβλεπόταν στις συμβάσεις εργασίας τους.

Ένα ακόμα σημείο που χρήζει διευκρίνισης είναι ο τρόπος υπολογισμού της μείωσης του μισθού· διαφορετικά των υπολογίζουν οι δυο πλευρές, τα συνδικάτα και η εργοδοσία. Η μείωση του μισθού κατά 40% δεν προκύπτει από την κάθετη μείωση του ωρομισθίου (προτείνεται να μειωθεί το ωρομίσθιο, αυτή τη στιγμή στα 24 ευρώ, κατά 3-5 ευρώ), αλλά από το συνυπολογισμό: της μείωσης των πριμ κατά 80%, το τριετές πάγωμα των αυξήσεων και των πριμ αρχαιότητας και τη μείωση των ωρών εργασίας στις 6 καθημερινά. Το ζήτημα, επομένως, που τίθεται γενικότερα είναι με ποιους όρους θα γίνει η επιβολή του flexicurity, και όχι μόνο σε ιταλικό έδαφος. Και φυσικά πώς μπορούν οι κάθε «Πολωνοί της Ιταλίας» να παλέψουν ενάντια σε έναν τέτοιο εκβιασμό.

Με βάση το πικρό προηγούμενο της Fiat, όπου πάλι το εργατικό δυναμικό τέθηκε υπό την απειλή της μετεγκατάστασης στην Πολωνία, έχει σημασία να υποβάλουμε τη διαδικασία μείωσης των μισθών σε Ελλάδα και Ιταλία σε μια υποτυπώδη σύγκριση: Εδώ, η επίσημη μείωση του βασικού μισθού εμφανίζεται να γίνεται από το ίδιο το κράτος, χωρίς να μπορεί να εμφανιστεί στο προσκήνιο το γεγονός ότι είχαν προηγηθεί πολλά χρόνια αργής και σταθερής υποτίμησης της εργασιακής δύναμης· μπορεί η φορά της κίνησης από την «κοινωνία των πολιτών» προς το κράτος να είναι περισσότερο δεκτική σε μια προσέγγιση που ισχυρίζεται ότι οι συσχετισμοί πρώτα διαμορφώνονται στην αγορά εργασίας και μετά γίνονται νόμοι του κράτους, στην ελληνική περίπτωση, όμως, η αντίθετη φορά από το κράτος προς την κοινωνία των πολιτών έχει ενεργητικό χαρακτήρα και δε συνιστά απλή αντανάκλαση συσχετισμών που διαμορφώνονται κάπου μακριά. Το κράτος εμφανίζεται να ηγείται της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης.

Στην Ιταλία, αντίθετα, είναι η κοινωνία πολιτών, οι ίδιες οι επιχειρήσεις που καλούνται να διαμορφώσουν εκ νέου τους συσχετισμούς με την εργατική τάξη. Και το κράτος να εμφανίζεται πιο αδύναμο(;) και απλά να «παρακολουθεί» την όλη διαδικασία.

Α.

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=EqEXqTTnI_k[/youtube]

The fight against CIEs (illegal immigrant detention centers) has taken different forms: from the LasciateCIEntrare (“Let us in”) campaign to allow journalists to visit and write about these prisons to active support from autonomist and anarchist groups. CIE detainees often try to break out, resist, harm themselves or go on hunger strike. Now they have succeeded in doing what organizations, politicians and activists have been unable to do: close CIEs.

Every immigrant found without a residence permit or who is not a recognized asylum seeker is taken to a CIE, identified and deported to his or her country of origin. The current policy on immigration links permission to stay in the country with a job so immigrants without jobs are immediately categorized as “illegal”. To lose a job and remain in Italy is regarded as a crime.

The first CIE to shut was in Bologna, closed in March for renovation which is still ongoing. In June the Serraino Vulpitta CIE, located near Trapani, closed down. The same happened in August in Modena, where attention was drawn to living conditions in the CIE after center employees went on strike for six days because of lack of pay and in protest against the way in which the detainees were forced to live.

Continue reading →

Από τον τύπο τους:

Την εξέγερση μεταναστών με αποτέλεσμα να προκληθούν εκτεταμένες ζημιές προκάλεσε ο θάνατος ενός αλλοδαπού στο κέντρο προσωρινής κράτησης του Ίζολα Κάπο Ριτσούτο της Καλαβρίας.
Ο μετανάστης καταγόταν από το Μαρόκο, ήταν 31 ετών κι έχασε την ζωή του υπό άγνωστες μέχρι στιγμής συνθήκες. Οι μέχρι τώρα πληροφορίες αναφέρουν γενικώς ότι αισθάνθηκε «έντονη δυσφορία».

Ο μετανάστης απεβίωσε την 10η Αυγούστου, αλλά η είδηση δημοσιεύτηκε στον ιταλικό Τύπο σήμερα, με μερικά ακόμη στοιχεία: μετά τον θάνατο του Μαροκινού μετανάστη οι υπόλοιποι κρατούμενοι εξεγέρθηκαν προκαλώντας σοβαρές υλικές ζημιές στο «κέντρο προσωρινής φιλοξενίας» το οποίο βρίσκεται κοντά στην πόλη του Κρότωνα.

Continue reading →

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IRCJcn3ZcWE[/youtube]