Tag Archives: ΕΛΛΑΔΑ

Το προλεταριάτο στη συγκυρία της Ελλάδας του “4oυ Μνημονίου”

altan2

Η ταξική πάλη του κεφαλαίου

 

Σήμερα ψηφίστηκε ένα ακόμη πακέτο “μέτρων” στη Βουλή, το τέταρτο κατά σειρά (Μάιος 2010, Φεβρουάριος 2012, Νοέμβριος 2012 και τώρα Μάρτιος 2014). Έχουμε αναλύσει στο παρελθόν[1] την τρέχουσα αναδιάρθρωση ως “δεύτερη φάση” της αναδιάθρωσης, της οποία η πρώτη φάση έλαβε χώρα στα πλέον ανεπτυγμένα κέντρα συσσώρευσης τη δεκαετία του 1980 και στην Ελλάδα τη δεκαετία του 1990. Κάθε ένα από τα προηγούμενα πακέτα μέτρων από το 2010 έως τώρα αποτελούσε ένα βήμα υλοποίησης του διπλού στρατηγικού στόχου αυτής της δεύτερης φάσης της αναδιάρθρωσης, δηλαδή, της υποτίμησης της εργασιακής δύναμης και της ιδιωτικοποίησης κρατικών δομών αναπαραγωγής της εργατικής τάξης και κρατικών κεφαλαίων. Η δεύτερη πτυχή του στόχου ισοδυναμεί με έμμεση επιπλέον υποτίμηση της εργασιακής δύναμης λόγω της αύξησης των τιμών των υπηρεσιών που θα έχει ως αποτέλεσμα αυτή η ιδιωτικοποίηση, αλλά και της συμπίεσης των μισθών που θα προκαλέσει η αναδιάρθρωση των κρατικών επιχειρήσεων που θα ιδιωτικοποιηθούν.

Continue reading

«Μια φυλακή μέσα στη φυλακή»

____________________1_

Του Τ. Θεοφίλου

Σύμφωνα με δημοσιεύματα στον Τύπο, ο υπουργός Δικαιοσύνης προτίθεται να καταθέσει νομοσχέδιο στη Βουλή που θα αφορά την αυστηροποίηση της λειτουργίας των φυλακών και συγκεκριμένα την εσωτερική τους διαβάθμιση σε κλιμακούμενα επίπεδα πειθαρχικού ελέγχου και τιμωρίας, σε μια λογική υπερκατασταλτικής διαχείρισης του έγκλειστου πληθυσμού. Οι φυλακές, σύμφωνα με τα σχέδια του υπουργείου, θα χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες. Στα ήδη υπάρχοντα καταστήματα κράτησης τύπου Β θα προστεθούν τα καταστήματα κράτησης τύπου Α, που θα στεγάσουν τα αδικήματα του λευκού κολάρου (χρεοφειλέτες και ελαφρά παραβατικότητα), και οι τύπου Γ, που θα αποτελέσουν τις σύγχρονες πειθαρχικές φυλακές.

Οι φυλακές τύπου Γ, που στην ουσία θα αποτελέσουν μια «Κέρκυρα» υψηλής τεχνολογίας, θα λειτουργούν με ειδικό σωφρονιστικό κώδικα και όσοι κρατούνται σε αυτές δε θα έχουν δικαίωμα άδειας ή αναστολής, οι επικοινωνίες θα περιορίζονται, θα ελέγχονται και ενδεχομένως θα λογοκρίνονται, ο κρατούμενος θα μένει στο κελί μόνος του επί 23 ώρες το 24ωρο, στερούμενος οποιαδήποτε δημιουργική δραστηριότητα, ανθρώπινη επαφή και αλληλεπίδραση, καταδικασμένος στην απόλυτη απραγία. Μια φυλακή μέσα στη φυλακή. Ένας τύπος φυλακής για την κατάργηση του οποίου τη δεκαετία του ’90 δόθηκαν σκληροί αγώνες, βασανίστηκαν εκατοντάδες κρατούμενοι και τσακίστηκαν δεκάδες κόκαλα. Μια μεσαιωνικού τύπου τιμωρία που στόχο έχει όχι τον σωματικό, αλλά τον πιο «πολιτισμένο» πνευματικό ακρωτηριασμό του τιμωρούμενου.

Σ’ αυτές τις φυλακές θα εγκλείονται όσοι κατηγορούνται ή καταδικάστηκαν με βάση τον «αντι»τρομοκρατικό νόμο, στελέχη του οργανωμένου εγκλήματος και όσοι «στασιάζουν οργανωμένα» κατά τη διάρκεια της κράτησής τους. Με αυτό το κτηνώδες μέτρο, τη δημιουργία πειθαρχικής φυλακής, και δεδομένων από τη μια των προβλημάτων λόγω υπερπληθυσμού και από την άλλη της προβληματικής ανεπάρκειας στη σίτιση, τη θέρμανση και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, η κυβέρνηση προσπαθεί να ελαχιστοποιήσει οποιαδήποτε πιθανότητα κινητοποίησης και διαμαρτυρίας εντός των τειχών για την καλυτέρευση των συνθηκών κράτησης, δημιουργώντας ένα ισχυρό φόβητρο. Η πιθανότητα να βρεθεί κάποιος κρατούμενος σε αυτές τις απάνθρωπες συνθήκες λειτουργεί ανασταλτικά προς οποιαδήποτε μορφή αντίστασης στις αυθαιρεσίες της σωφρονιστικής εξουσίας, συμπαρασύροντας προς το αυστηρότερο όλες τις φυλακές. Από την άλλη, είναι ένα μέτρο που προφανώς αποσκοπεί στην εξόντωση των πολιτικών κρατουμένων, στους οποίους θα εφαρμοστεί πιλοτικά.

Continue reading

Φασισμός και Εκπαίδευση

sim4

Εισήγηση του ΓΣ σε εκδήλωση που έλαβε χώρα στο Αντιφασιστικό φεστιβάλ παραστατικών τεχνών που έγινε στο Θέατρο Εμπρός

Φασισμός και Εκπαίδευση

Η σχέση μεταξύ φασισμού και εκπαίδευσης είναι εν μέρει προφανής. Αν η εξάπλωση του φασισμού προϋποθέτει την εμπέδωση και διάχυση ορισμένων πρακτικών, ιδεών και αξιών, τότε η εκπαίδευση είναι ένα βασικότατο κομμάτι της όλης διαδικασίας. Δεν είναι τυχαίο ότι τα φασιστικά καθεστώτα του μεσοπολέμου έδωσαν ιδιαίτερη σημασία στην εκπαίδευση. Για τον Μουσολίνι ο βασικός στόχος της εκπαίδευσης, (η οποία έβγαινε από τους τοίχους τους σχολείου για να απλωθεί και στον ελεύθερο χρόνο τον νέων μέσα από διάφορες λέσχες), έπρεπε να είναι η φασιστικοποίηση της νεολαίας, δηλαδή να κάνει τους νεαρούς Ιταλούς «καλούς φασίστες». Αλλά αυτό διαβάζεται και αντίστροφα: δηλαδή ένα βασικό στοιχείο αντίστασης στον εκφασισμό της κοινωνίας θα ήταν ένα σύστημα εκπαίδευσης που θα προήγαγε αξίες αντίθετες ή ανταγωνιστικές προς τον φασισμό: την κριτική σκέψη, την ανοχή στο διαφορετικό κλπ.

 

Δεν είναι σκοπός μου να αμφισβητήσω κάτι από αυτά επί της αρχής. Οι όποιες ενστάσεις έχω είναι όταν αυτή η προοπτική αρθρώνεται κατά τρόπο που να ταυτίζει τον φασισμό με τον σκοταδισμό και την ανορθολογικότητα. Η ακόμα πιο απλοϊκά ότι για να είναι κάποιος φασίστας πρέπει να είναι αμόρφωτος. Αυτό φαίνεται πολύ χαρακτηριστικά και στον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι χρυσαυγίτες και λοιποί εθνικιστές στα social media. Φυσικά είναι αλήθεια ότι η κριτική σκέψη δεν είναι το φόρτε του «μέσου φασίστα». Αλλά η ταύτιση του φασισμού με τον σκοταδισμό και ακόμα χειρότερα με την αμορφωσιά είναι ιδιαίτερα προβληματική. Μπορεί σήμερα να μην υπάρχουν πολλοί επιφανείς φασίστες, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ιστορικά ο φασισμός προσέλκυσε ανθρώπους που ήταν οτιδήποτε πέρα από αμόρφωτοι: τον Martin Heidegger, τον Karl Schmitt, τον Ezra Pound. Πέρα από αυτό, ο φασισμός, όπως κάθε ανάλογο φαινόμενο, έχει την δική του ορθολογικότητα την οποία, στον βαθμό που θέλουμε να αντιμετωπίσουμε την λεγόμενη «φασιστική απειλή», οφείλουμε να κατανοήσουμε. Όπως έλεγε και ο Μαρξ «για να συγχωρεθεί από τις αμαρτίες της η ανθρωπότητα πρέπει να τις περιγράψει όπως είναι».

 

Όπως είναι γνωστό ο όρος «φασισμός» εμφανίστηκε ως προσδιορισμός μιας πολιτικής ιδεολογίας και ενός συστήματος διακυβέρνησης που εξαπλώθηκε σε διάφορες χώρες της Ευρώπης την περίοδο του Μεσοπολέμου. Σήμερα όμως ο φασισμός έχει διευρυνθεί ώστε να αναφέρεται σε μια στάση ζωής. Επίσης, ενώ ο φασισμός αρχικά εμφανίστηκε ως θετικός προσδιορισμός, σήμερα με την εξαίρεση αυτών που τον ασπάζονται – και είναι λίγοι πλέον που τον χρησιμοποιούν ως αυτοπροσδιορισμό – έχει προσλάβει ένα εντελώς αρνητικό πρόσημο. Ο «φασίστας» είναι κάποιος που η ζωή του ορίζεται από τον φανατισμό, την αδιαλλαξία, την άρνηση της διαφορετικότητας.

 

Εδώ φυσικά υπάρχει ένας κίνδυνος. Με το να ορίζουμε τον φασισμό με ένα τόσο γενικό τρόπο η λέξη εύκολα καταλήγει να χρησιμοποιείται με όρους πολεμικής. Ό,τι δεν μας αρέσει είναι φασιστικό. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μπορεί να βρεθεί σε ένα Κεντρικό άρθρο των Νέων, με αφορμή τα περσινά γεγονότα με τον Γερμανό πρόξενο και τους εργαζομένους στους Δήμους:

 

«Ποια είναι η διαφορά μεταξύ ενός χρυσαυγίτη που μαχαιρώνει έναν μετανάστη και ενός συνδικαλιστή που επιτίθεται σε έναν διπλωμάτη; Καμία! Η βία είναι πάντα φασιστική και οι συνδικαλιστές πρέπει να συλληφθούν πάραυτα».

Continue reading

Σχετικά με την επικείμενη αναδιάρθρωση- ιδιωτικοποίηση των ελληνικών φυλάκων

fylakes

των

Τάσου Θεοφίλου

Ράμι Συριανού

Σπύρου Στρατούλη

 

 

1

Μετά την παραβίαση της ολιγοήμερης άδειας από τον Χριστόδουλο Ξηρό, κυβέρνηση και μίντια θεώρησαν ότι δημιουργήθηκε το έδαφος για μια έκρηξη κατασταλτικής θηριωδίας. Καθώς ο Χριστόδουλος Ξηρός συγκεντρώνει τόσο την ιδιότητα του “τρομοκράτη” όσο και του δραπέτη, η κυβέρνηση άνοιξε δύο ζητήματα της ατζέντας της. Από την μια η αντι-αναρχική σταυροφορία με εισβολές σε δεκάδες σπίτια, συλλήψεις και επικηρύξεις συντρόφων με απώτερο στόχο την εμπέδωση του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, την εξοικείωση με την εντεινόμενη επιτήρηση και την εσωτερίκευση του φόβου εντός του αναρχικού χώρου. Από την άλλη επαναφέρει το ζήτημα της αναδιάρθρωσης στις ελληνικές φυλακές ή αλλιώς την ιδιωτικοποίησή τους.

Όπως και μετά την μαζική απόδραση των 11 από τις φυλακές Τρικάλων, τα ακροδεξιά σιαμαία Αθανασίου- Δένδιας, δεν έχασαν την ευκαιρία να εξαγγείλουν  τη δημιουργία φυλακής υπέρ-υψίστης ασφαλείας που θα στεγάσει πολιτικούς κρατούμενους, στελέχη του λεγόμενου οργανωμένου εγκλήματος και απείθαρχους φυλακισμένους, λειτουργώντας με ειδικό σωφρονιστικό κώδικα. Ένα σωφρονιστικό τρομονόμο δηλαδή που θα παραχωρεί μέρος του έλεγχου των κρατουμένων στην αστυνομία, η επικοινωνία με τον έξω κόσμο θα “περιορίζεται” (αν δε θα καταργείται), η αλληλογραφία θα ελέγχεται και οι άδειες θα κόβονται.

Η ιδιότητα του φυλακισμένου από μόνη της εντάσσει τον άνθρωπο σε ένα καθεστώς εξαίρεσης, αφού τον απογυμνώνει από βασικά δικαιώματα που στην αστική δημοκρατία θεωρούνται δεδομένα. Οι ειδικές αυτές ρυθμίσεις έρχονται να επιδεινώσουν ακόμη περισσότερο τη θέση του και να τον υποβιβάσουν από μια κατάσταση του “εκτός χώρου και χρόνου”, που ουσιαστικά βρίσκεται, σε μια κατάσταση σχεδόν ανυπαρξίας. Η κατάσταση εξαίρεσης γενικεύεται και η εξουσία δείχνει να χρειάζεται τη δημιουργία εξαιρέσεων επί της εξαίρεσης.

Τους τελευταίους μήνες μίντια και κυβέρνηση δε χάνουν καμιά ευκαιρία για να επιβάλλουν την ατζέντα τους σε σχέση με την αναδιάρθρωση της ποινικής καταστολής γενικά και του τιμωριτικού συστήματος ειδικά. Μια αναδιάρθρωση που επιδιώκει τόσο την σκλήρυνση της επιτήρησης και της καταστολής όσο και την ιδιωτικοποίηση τους. Ως εκ τούτου θα ήταν αφελής κανείς να πιστεύει  ότι όλη αυτή η μιντιακή εκστρατεία λάσπης κατά κρατούμενων ήταν απόρροια της απόδρασης Ξηρού και όχι ένα σχέδιο που τέθηκε σε εφαρμογή με αφορμή αυτό το γεγονός, επειδή πολύ απλά η ιδιωτικοποίηση των ελληνικών φυλακών προβλέπεται από το μνημόνιο.

Τα τελευταία χρόνια η ποινική καταστολή γενικά και η φυλακή ειδικά επεκτείνουν και βαθαίνουν τον ρόλο τους. Το σημαντικότερο πρώτο βήμα έγινε με το άρθρο 187 περί εγκληματικών οργανώσεων, το οποίο δεν στοχεύει στο λεγόμενο οργανωμένο έγκλημα, αλλά στο μεγαλύτερο ποσοστό των παραβατών διογκώνοντας τις ποινές, μετατρέποντας πλημμελήματα σε κακουργήματα, καταργώντας τους ενόρκους και διευρύνοντας την έννοια τόσο του “στοιχείου” όσο και του αδικήματος, κρατώντας σε δικαστική ομηρία εκατοντάδες φυλακισμένους.

Η ποινική καταστολή συγχρόνως διευρύνει την κοινωνική στόχευση συμπεριλαμβάνοντας στην ποινική διαχείριση κομμάτια της έκπτωτης μεσαίας τάξης, δηλαδή την μικροπαραβατικότητα του λευκού κολάρου και του χρεοφειλέτες. Επιπλέον γίνεται και ένα εργαλείο για το ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ κεφαλαιοκρατών, στις συνθήκες γενικευμένου κανιβαλισμού που επιβάλλει η συστημική κρίση και η αναδιάρθρωση της εγχώριας αστικής τάξης.

Όσο η ποινική καταστολή διευρύνεται απευθυνόμενη σε μια μεγαλύτερη κοινωνική γκάμα προκύπτει και η ανάγκη της ταξικής διαβάθμισής της φυλακής. Από τα κέντρα κράτησης μεταναστών που στοιβάζουν κάτι “εξωτικά όντα” που οριακά πλέον μπορεί να διεκδικούν την ιδιότητα του ανθρώπου, καθώς στερούμενα τα απαραίτητα νομιμοποιητικά έγγραφα η ίδια η ύπαρξή τους θεωρείται αδίκημα, μέχρι την προσαρμογή των αγροτικών φυλακών με τρόπο τέτοιο ώστε να στεγάσουν οικονομικούς παραβάτες και χρεοφειλέτες, μικρούς και μεγάλους Τσοχατζόπουλους. Από τα βραχιολάκια- GPS και την κοινωφελή άμισθη εργασία για τα πταίσματα και τα πλημμελήματα, μέχρι και τις φυλακές υπέρ-υψίστης ασφαλείας για πολιτικούς κρατούμενους, στελέχη του λεγόμενου οργανωμένου εγκλήματος και απείθαρχους φυλακισμένους.

Η ποινική καταστολή και ο θεσμός της φυλακής προσαρμόζονται στις συνθήκες της γενικευμένης συστημικής κρίσης. Οι βλοσυρές δηλώσεις των αυτοκόλλητων ακροδεξιών Αθανασίου- Δένδια μας προϊδεάζουν για τη σημασία και τους σκοπούς της επικείμενης αναδιάρθρωσης σε αυτόν τον τομέα στην Ελλάδα. Αναδιάρθρωσή με πρόσχημα την “εύρυθμη λειτουργία”, όπως συμβαίνει σε κάθε δημόσιο τομέα που μπαίνει στο στόχαστρο της ιδιωτικοποίησης. Το ελληνικό κράτος δείχνει με κάθε αφορμή τη διάθεση του να πετύχει τη μετατροπή της ποινικής καταστολής σε πεδίο ιδιωτικού κέρδους. Από τη μια ευελπιστεί ότι η αυστηροποίηση θα κάνει τη καταστολή ένα αποτελεσματικό εργαλείο που θα συσπειρώσει γύρω από τα ιδεολογήματα της ασφάλειας κα της νομιμότητας τα πιο συντηρητικά κομμάτια της κοινωνίας και από την άλλη θα την καταστήσει κερδοφόρα παραχωρώντας την σε ιδιώτες και μετατρέποντάς την σε ένα πεδίο άντλησης κέρδους.

Δεν είναι άσχετα με τη συνολικότερη αναδιάρθρωση και ιδιωτικοποίηση των φυλάκων ούτε η ανάθεση μέρους της φύλαξης των κέντρων κράτησης μεταναστών σε ιδιωτικές εταιρείες σεκιούριτι, ούτε και το ότι η επιτήρηση των φορέων βραχιολιών GPS θα ανατεθεί επίσης σε ιδιώτες.

Continue reading

Θερσίτης: Κείμενο κριτικής στην αλληλέγγυα οικονομία

warning

Αναδημοσιεύουμε από το thersitis.espiv.net το ενδιαφέρον κείμενο στο οποίο βασίστηκε η εισήγηση στην εκδήλωση-συζήτηση στον χώρο του Θερσίτη στις 31/1/2014 με θέμα η αλληλέγγυα οικονομία, οι λύσεις της, ο κοινωνικός και ταξικός πόλεμος που διεξάγεται και η (αντ)επίθεση στον κόσμο του εμπορεύματος.

Απόσπασμα από το κείμενο:

Οι συνεργατικές επιχειρήσεις της «κοινωνική οικονομίας» (Κοιν.Σ. Επ. ή μη) παραμένουν εμπορικές επιχειρήσεις το δίκαιο εμπόριο των οποίων συμβάλλει στην κυκλοφορία του χρήματος σε περιοχές (σχηματικά και όχι γεωγραφικά) που αυτή θα ήταν περιορισμένη. Επιπροσθέτως επιβεβαιώνει την συναλλαγή ως το μοναδικό αξιόπιστο μέσο κάλυψης των αναγκών, παρέχοντας μάλιστα αυτή τη δυνατότητα σε τμήματα του πληθυσμού που διαφορετικά θα έπρεπε να αναζητήσουν άλλους τρόπους για την κάλυψη των αναγκών τους ή να παραμένουν στην κατάσταση μόνιμης δυσφορίας του ελαττωματικού καταναλωτή. Ταυτόχρονα η λειτουργία της παραμένει διαχωρισμένη από την υπόλοιπη δημόσια σφαίρα και οι σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ πωλητών και καταναλωτών παραμένουν διαμεσολαβημένες από την κυκλοφορία του χρήματος. Όλα τα παραπάνω είναι κομβικής σημασίας για την καπιταλιστική οικονομία, αποτελούν βασικές της αναπαραστάσεις της και το γεγονός ότι μέσω αυτών – μέσω της ανάπτυξης της επιχειρηματικότητας – επιχειρείται η υπέρβαση των επιπτώσεων της «κρίσης» είναι τουλάχιστον ευχάριστο για τα αφεντικά.

Ολόκληρο το κείμενο σε pdf ΕΔΩ

 

When the State turns Antifa

αναδημοσίευση από cognord

Golden Dawn (GD), as we knew it, is over. Their leader N. Michaloliakos is behind bars, along with other prominent members, while those who survived the first purge are facing added charges that emerged a few days after the first arrests. While this was happening, a number of their offices around Greece have closed down, the state funding they received has been stopped, and reports indicate that many of their members (ex or current) are forming lines outside the High Court to testify against the organization. These testimonies are used as key evidence in the legal proceedings, leading among other things to the finding of hidden weapons[1]. Even if the legal case does not bring most of GD’s members to prison, the inside fighting is bound to create enough damage to forbid the Nazi party from continuing as it has. 

This approach of the collapse of GD is not only based on an analysis of recent events. It is also based on a specific understanding of the nature of the State in the modern capitalist world, and its essentially democratic ideology. Democracy is a system of decision-making and of social relations ideal for the capitalist economy. It creates a subject stripped of any control over the means of production, but abstractly equal to the rule of law, bound by existing class, property and exploitation relations,  a subject which exchanges its need to consume the means of survival with the ability to participate in deciding who will manage these relations. This is the form that capitalism finds more suitable for the continuation of accumulation and the creation of value, and democracy has proven that it has far more tools and elasticity, as part of its social structure, to recuperate struggles and threats to the capitalist order, than the brute force of fascist/totalitarian regimes who require no consensus for their rule. The power of capital does not depend on the brute force of Nazi thugs, nor does it require coercion to further the devaluation of proletarians -in Greece or elsewhere.

As Dauvé has said, everyone would prefer (if given a choice) to live in social-democratic Sweden than being hunted down by Pinochet’s torturers. The point is that the choice is not ours, and it definitely does not depend on a set of forms such as universal franchise, civil rights and the existence of a parliament, however much these forms are fetishised. For regardless of the contingent advance that the existence of such rights might allow, they leave the fundamental social relations of class exploitation intact.

The forces that kick started the persecution of Golden Dawn, were the very same ones that the antifa/Left scene has been accusing all along (and rightly so) of aiding and facilitating the spread of its racist and fascist policies and ideology. And it requires a leap into absurdity to maintain a position under which the same forces that produce and support such anti-social elements are seen as the ones that will save one from them. Yet, this is democracy.

Though far away from the historical and material realities of fascism and Nazism, the modern State will push the limits of parliamentarism to its absolute edges (as has been the case many times in Greece with austerity measures being voted in parliament in the form of Special Acts of Legislative Content [2]), it will extend the powers of the police in ways which resemble totalitarian regimes (redefining legality through the use of anti-terrorist legislation, the Patriot Act or the German Constitutional Police), it will practically justify the emergence of the notion of “State of Emergency” as a permanent feature of modern life etc., BUT, contrary to a common approach found in the Greek anarchist scene, fascism is not a central political choice of the State.

Having said that, in order to understand recent developments in Greece, one should provide a brief trajectory of the organisation (and the extreme right) in Greece, not only in order to properly place its ideological and practical activities, but also to understand the historical context during which Golden Dawn was both supported and suppressed. Hopefully this presentation will show, among other things, that rather than running the risk of being manipulated by the Nazis of Golden Dawn, the State itself has always manipulated the extreme right for its own benefit, ready to sacrifice it when the cost outweighs the benefits.

Image

The dawn of Golden Dawn

Michaloliakos had from a young age created a name for himself in extreme right wing circles: he was arrested for the first time in July 1974 in a protest against Great Britain and its role in the Turkish invasion of Cyprus, again in 1976 for attacking journalists who were covering the funeral of two infamous torturers of the dictatorship (assassinated by November 17th), while in July 1978 he was arrested in relation to a number of bombings in Athens along with other prominent members of the extreme right. Though facing serious charges (being part of a terrorist organization, to start with), Michaloliakos only received a 13 months sentence, and reports of the time indicate that he entered into a deal with the authorities –in exchange for informing on his former comrades. A few years later, a document emerged in which Michaloliakos was shown to have been on the payroll of the Greek Secret Service (ΚΥΠ), and though the document might have been falsified, the accusation would make sense. If the secret service were looking for someone to fund, he would clearly be their man.

Continue reading

H επικινδυνότητα του θεσμικού αντιφασισμού

foto-ntropis-390x280

αναδημοσίευση από sinialo.espiv.net

H ενίσχυση της Μέρκελ στην Γερμανία, η ανάδειξη της λεπενικής ακροδεξιάς σε πρώτη δύναμη στην Γαλλία, η άνοδος της ακροδεξιάς στην Αυστρία αλλά και πολλές μικρότερου βεληνεκούς πολιτικές μεταλλάξεις τόσο στην υπόλοιπη Ευρώπη όσο και στην Αμερική επιβεβαιώνουν τη γραμμική ακροδεξιά μετατόπιση της αστικής δημοκρατίας, ως την πιο φερέγγυα πολιτική εκδοχή για την διασφάλιση της απρόσκοπτης συσσώρευσης κεφαλαίων μέσα στο καθεστώς μιας παγκοσμιοποιημένης συστημικής κρίσης.

Η αδιάλειπτη αυτή ακροδεξιά μετατόπιση δεν έχει να κάνει με παραδοσιακού τύπου φυλετικές και εθνικιστικές αναβιώσεις του φασισμού αλλά με «εξελιγμένες» μορφές που βασίζονται σε πολιτισμικού τύπου πλασματικούς διαχωρισμούς, σε μια αυταρχικοποίηση της αστικής θέσμισης από την οικογένεια μέχρι τις εργασιακές σχέσεις, σε μια περιστολή των όποιων πολιτικών ελευθεριών, σε μια περίφρακτη καθημερινότητα κοινωνικού ελέγχου και καταστολής. Πρόκειται δηλαδή για τα χαρακτηριστικά που προσομοιάζουν στην -«αποκαθαρμένη» από το ναζισμό της ΧΑ- ακροδεξιά συγκρότηση της νεοδημοκρατικής πολιτικής διαχείρισης. Έχουμε ήδη αναφερθεί αρκετές φορές στην χρησιμοποίηση της ΧΑ ως «πουλέν» του ελληνικού καπιταλισμού εν μέσω της τρέχουσας συστημικής κρίσης.

Μετά τις τελευταίες εξελίξεις και ενώ συνεχίζονται οι διώξεις στελεχών –ένστολων και μη- των φασιστικών συμμοριών διατυπώνονται ήδη δύο ποιότητες συμπεριφορών τους (με δεδομένη την ανυπαρξία αφενός της όποιας μαζικής υποστήριξης από τους «οπαδούς και ψηφοφόρους» του… λαϊκού συνδέσμου, γεγονός που, αφετέρου, επιβεβαιώνει όλη την παραδοσιακή νεοελληνική μικροαστική κουλτούρα της ανάθεσης και στην περίπτωση της «εθνικιστικής αναγέννησης»). Η μία έχει να κάνει με την άτακτη φυγή που αποτυπώνεται από κλείσιμο γραφείων, αναστολή δράσεων, απομαζικοποίηση του «κινήματος», μαζικό σβήσιμο ψηφιακών ιχνών, απόσυρση των φασιστικών συμβόλων και της σημειολογίας από την καθημερινή «κανονικότητα» και την άρση της κοινωνικής τους νομιμοποίησης. Η άλλη έχει να κάνει με την σκλήρυνση των πολλών εκείνων (λίγο περισσότερους από το μισό εκατομμύριο του 2012) ακόμη επίμονων υποστηρικτών της ΧΑ που μπορεί να μην εκφράζεται με κάποιον τρόπο μέσα στην συγκυρία αλλά που δεν έχει άλλα περιθώρια παρά να αρχίσει να εκφράζεται χωρίς καμία υποστολή της ουσίας της ρατσιστικής και εθνικιστικής μιλιταριστικής τους υπόστασης. Σε επίπεδο φαινομενικότητας και ρητορείας θα υπάρξουν «ομαλές διευθετήσεις», οι οποίες, όμως, είναι εξορισμού αδύνατον να ακυρώσουν την ουσία της φασιστικής επιθετικότητας που αποτελεί όρο ζωής της συγκεκριμένης αντίληψης.

Είναι αλήθεια ότι η αντιφασιστική επίφαση της αστικής δημοκρατίας των ημερών μας δεν είναι τίποτε άλλο από απόπειρα ενδυνάμωσης του δημοκρατικού αυταρχισμού, ενώ είναι σαφές ότι τα όψιμα «αντιφασιστικά μέτωπα» διεκδικούν τη συνέχεια της απομαζικοποιημένης πια «κουλτούρας των πλατειών». Είναι κάτι παραπάνω πλέον από προφανές ότι η χρήση της «θεωρίας των δύο άκρων» με μια διεσταλμένη προσέγγιση της βίας αυτής καθεαυτής (εξαφανίζοντας το τυπικό λογικό αναγώγιμο «δι’ εαυτήν»)  ως φασιστικής, στοχεύει στην συντριβή των κοινωνικών αντιστάσεων ενώ προωθούνται νέα δυσβάστακτα μέτρα εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Επίσης είναι προφανές ότι η σοσιαλδημοκρατική αριστερά προσπαθεί να περάσει με καλό βαθμό στις εξετάσεις νομιμοφροσύνης που κάθε φορά θέτει η ακροδεξιά διακυβέρνηση.  Επιπλέον, δεν θεωρούμε τυχαίο ότι ενώ συμβαίνουν τόσα πράγματα ο Σύριζα της πόλης μας καλεί σε συζήτηση για… τις δημοτικές εκλογές!

Continue reading

Μία εργατική δομή, η απεργία της ACS και το σπάσιμο της τρομοκρατίας

kinitopoiisi_acs

αναδημοσίευση από barikat.gr

Μέσα στην κυριαρχία της τηλεοπτικής εικόνας, ολόκληρα κομμάτια της πραγματικότητας χάνονται. Η σημασία τους αλλοιώνεται. Αν δεν σε παίξει η tv είναι σαν να μην υπάρχεις. Ξεκινάς τη μέρα σου και μαθαίνεις ότι συνδικαλιστής ζήτησε 50 χιλιάρικα για να μην κάνει απεργία. «Όλοι ίδιοι δεν είναι»; «Αυτοί δεν μας καταστρέψανε»; Η εικόνα είναι ασφυκτική. Δεν περισσεύει οξυγόνο για την πραγματικότητα. Για να περάσει λίγος αέρας χρειάζεται μια ρωγμή. Για να ανοίξει ρωγμή απαιτείται μία σύγκρουση..

Το ραντεβού είναι στις 10 το βράδυ, στην Πέτρου Ράλλη. Η προσυγκέντρωση στην ώρα της. Ανοίγεται το πανό και μοιράζονται οι σημαίες του σωματείου. Περνάμε απέναντι τον δρόμο και ξεκινά ο αποκλεισμός της ACS. Στόχος: να μην περάσει τίποτα. Ούτε μέσα ούτε έξω από το κτίριο. Όσο περισσότερο μπορέσουμε. Αποκλεισμός στη κεντρική επιχείρηση του κλάδου της ταχυμεταφοράς. Μία επιχείρηση όπου αν την ξύσεις λίγο βρίσκεις το βαθύ κράτος. Πρώην και νυν διοικήσεις που έχουν περάσει από υπουργεία, σύμβουλοι πρωθυπουργών, πρών αντιπρόεδροι του ΣΕΒ και ο κατάλογος όλο μεγαλώνει.

Μαγαζί γωνία δηλαδή. Μαγαζί το οποίο πρέπει να ανοίγει δρόμους για τον κλάδο. Μαγαζί με κέρδη μεταφόρων 2 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο. Μαγαζί που πρέπει να παίξει κύριο ρόλο στο να σπάσει ο εργατικός τσαμπουκάς. Να απολυθούν πολλοί και ίσως να επαναπροσληφθούν ελάχιστοι, χωρίς αποζημιώσεις, δουλεύοντας για πέντα κατοστάρικα. Διοίκηση που δίνει μαθήματα εφαρμοσμένης ηγεμονίας. Υπογράφω επιχειρησιακή σύμβαση με το εργοδοτικό σωματείο χωρίς μειώσεις για να αποσπάσω ένα κομμάτι εργαζομένων από το κλαδικό σωματείο. Πάω το μισθό στα πέντε κατοστάρικα στα franchise, έχω διασπάσει τον κλάδο, τελειώνω και με την «καλή» επιχειρησιακή σύμβαση. Παλιό, αλλά δουλεύει ακόμα.

Ένταση από την αρχή. Στελέχη που εκτοξεύουν απειλές. Μηνύσεις, αστυνομία, προσπάθεια τρομοκράτησης. Το έβλεπες στον τρόπο που μιλούσαν, στο ύφος τους, στις κινήσεις του σώματος τους. Σε αντιμετώπιζαν σαν να είσαι ένα τίποτα. Ένας αναλώσιμος οδηγός. Σε μία εβδομάδα μπορεί να έχεις τρακάρει και να μην τους ξαναενοχλήσεις. Είναι αδιανόητο τέτοια στελέχη να σου μιλήσουν ισότιμα. Έχει όμως και ο διάλογος το συσχετισμό του. Έχει μπλοκαρισμένες νταλίκες και εμπορεύματα που δεν φεύγουν. Γιατί για να φύγουν, υπάρχουν όροι. Να πληρωθούν δεδουλευμένα, να προσληφθούν οι απολυμένοι από τα franchise.

Continue reading

Για τον κρατικό αντιφασισμό (Τ. Θεοφίλου – Ρ. Συριανού)

mixaloliakos_kasidiaris_evelpidon_aftodioikisi-620x320

(το κείμενο αναδημοσιεύεται από το ιντυμίντια και ο τίτλος είναι δικός μας)

Όσα ακολούθησαν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα αναμφίβολα θα δημιούργησαν σε πολλούς ένα μειδίαμα, αν όχι για κάποιον άλλο λόγο, σίγουρα από το παράδοξο θέαμα να βλέπει κανείς έναν από τους πιο μαύρους εκφραστές του συστήματος να πνίγεται στο ίδιο του το δηλητήριο. Όλη η ρητορική της Χρυσής Αυγής περί αυστηροποίησης της ποινικής νομοθεσίας, περί αυστηροποίησης των αντιτρομοκρατικών και αντιεγκληματικών νόμων, τώρα στρέφεται εναντίον της με τον ίδιο αμείλικτο τρόπο που η ίδια πρότεινε. Με την ίδια «αντιδημοκρατική» ένταση που εδώ και καιρό απαιτούσε.

Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Τουλάχιστον όχι με τον ίδιο τρόπο. Το κράτος έχει εκθρέψει και έχει χρησιμοποιήσει κατά κόρον παρακρατικούς μηχανισμούς ώστε να πετύχει αποτελέσματα που για μια σειρά λόγων δεν μπορούσε να πετύχει μέσω των επίσημων οδών. Στη τωρινή συνθήκη όμως φαίνεται πως ένα παρακράτος της μορφής της Χ.Α. δεν του είναι απαραίτητο. Η υπεροπλία που έχει αναπτύξει σε όλο το φάσμα των ποινικών και κατασταλτικών μεθόδων έχει εξασφαλίσει πως μπορεί πλέον να επιτελέσει όλες τις λειτουργίες του παρακράτους σε ένα θεσμοποιημένο και επίσημο επίπεδο. Στα πλαίσια της ολοκληροτικοποίησής του δεν διανοείται να μην έχει τα πάντα υπό τον κεντρικό του έλεγχο. Έτσι αφού πρώτα υοθετίσει όλες της λειτουργίες και τη ρητορική των μέχρι πρότινος σκοτεινών μηχανισμών του, θα τους ξεπαστρέψει με τον πιο ατιμωτικό τρόπο, ξεπερνώντας εν μια νυκτί τους έως τώρα κανόνες “fair play” που καθόριζαν τη σχέση τους.

Όλο αυτό το ξεπέρασμα είναι συγχρόνως μια παρακαταθήκη. Όμως καθετί που ξεπερνάει τα θεσμικά και πολιτικά όρια, δεν είναι μια εξαίρεση αλλά ένα ακόμα βήμα για την εξοικείωση της κοινωνίας με ένα μόνιμο καθεστώς εξαίρεσης. Ο νόμος για τα παλούκια στις διαδηλώσεις ή οι «μη ένοπλες οργανώσεις» μάλλον δε στοχεύουν στην ποινικοποίηση της Χ.Α., στην οποία ούτως ή άλλως βρέθηκαν όπλα.

Continue reading