Documentary film via globaluprisings
[vimeo]http://vimeo.com/89711771[/vimeo]
Bosnia & Herzegovina in Spring
Leave a reply
Tag Archives: ΒΟΣΝΙΑ
REVOLUTION IN UKRAINE, VANDALISM IN BH?
Αποσπάσματα από το ομότιτλο άρθρο εδώ
The Ukrainian demonstrators are exhibiting dignity and grace as they protest corrupt government with Molotov cocktails and firearms, while in BH mobs and hooligans are burning and looting without provocation. A double standard is at play.
A few days ago, the BH media carried the words of Doris Pack, a member of the European Parliament, about how she had long expected the riots in BH and Ukraine. Although she was misquoted – her reply related only to BH, not to Ukraine as well – it is interesting to compare the recent events in the two countries.
[…]
General hysteria
The protests in BH began on 5 February and the rioting lasted three or four days, after which the gatherings of small groups of people were mostly reduced to blocking traffic. In Ukraine, the protests have been going on since late November, when President Yanukovych refused to sign an agreement with the EU and accepted financial assistance from Russia. The culmination came in mid-February, when nearly 100 people were killed in clashes between police and demonstrators. The reasons that people took to the streets in both countries are quite similar; it boils down to government repression, widespread corruption, and overall impoverishment. Still, there’s no comparison when it comes to the intensity and scope of the rioting – although if one considers the population ratio (Ukraine has around 45 million people, BH a little more than 3.5 million) and the number of demonstrators who have actively participated in the clashes (several thousand compared with several hundred), the percentages are not that different. Demonstrators in BH set around ten buildings ablaze and clashed with police in several cities. In Ukraine, that was often the net outcome for only one day, and the protestors have used not only rocks, sticks, and baseball bats, but also Molotov cocktails, pyrotechnics, and catapults – and in recent days, firearms as well.
The Bosnian Revolt – February 2014
Video about the uprising in Bosnia in February 2014
πηγή: labournet.tv
The protests started in Tuzla on February 4th, when workers of several privatized factories demonstrated to demand the wages and benefits that hadn’t be paid to them for years. When they demonstrated with other workers on the 5th of February, they were brutally attacked by the police. This provoked a massive movement of solidarity by younger people and unemployed, who took to the streets and stormed and burned the government building of canton Tuzla, forcing the government to resign.
Protests spread across Bosnia and many solidarity demos were organized in other ex-Yugoslavia countries: in Serbia, in Croatia, in Slovenia but also in Montenegro and Macedonia.
In the video, which combines TV pictures and our own footage, protesters speak about their situation and we see what happened in the streets. It seems remarkable how many angry old people participated in this protests.
HONOR THE HOOLIGANS!
Σύντομο κείμενο άποψης του Emir Suljagić που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Oslobođenje στις 15 Φεβρουαρίου και αφορά τις διώξεις σε σχέση με τους εμπρησμούς κυβερνητικών κτιρίων στη Βοσνία. Το πρωτότυπο εδώ.
Emir Suljagić: Honor the Hooligans!
In the world they inhabit, Esed Radeljaš is a respectable citizen. The workers of Feroelektra are not starving and are not on the verge of a collective nervous breakdown. Hidrogradnja is still a company that built up half of the Middle East. Theirupstanding state has only one problem: a group of hooligans who set fire to several curtains of the Presidency building and who will therefore have to have their legs broken. To that end, the Federal Ministry of the Interior, publicly and to teach a lesson to the people who expressed their feelings by attacking the buildings of the Sarajevo Cantonal Government and the Presidency, has filed criminal charges against twenty or so young men — for terrorism.
No one in this country fought for walls and buildings; rather, blood was spilled for what these buildings represent. Today the building of the Presidency of BiH no longer means anything to anyone, with the exception of those inside it who receive inflated salaries. The young men who attacked the building last Friday see it as a tower of injustice that has reduced their parents to extreme poverty while bestowing entire hospitals to the wives of those who work there. You know how I know this? In the same way that I knew I was hungry even after 1995; in the same way I would eat only one meal a day up until 2001. And I know the disdain for government that hunger brings.
I hope that Dragan Lukač will remember his decision to charge a group of rowdy fans with terrorism when, at the coming October elections, the SDA is ousted and new bosses arrive. And next time, when the people — not rowdy fans, but their parents and all of us together — chase them down the bypass that is still missing three centimeters of asphalt, presumably then they will remember the decision to destroy the lives of the boys who one afternoon started a revolution on our behalf.
And let’s not fool ourselves: This is a political decision, because Lukač is only as independent as his nominal boss Predrag Kurteš is. Neither exists beyond the personal will of those who currently run their parties. This, then, after all that has happened and is still happening, is a decision made by Izetbegović and Lagumdžija: After sharing nothing with the people, not a single hardship, after twenty years of poking us in the eye and rubbing salt in our wounds to keep them from healing, now, while we’re lying on the ground, beaten . . . in the end, just like in Death and the Dervish, they will piss on us.
Those who believe that the charges are the result of an independent judicial action because the Presidency building is supposedly a symbol of the state should bear one thing in mind: Each of the companies that were destroyed by Izetbegović and Lagumdžija’s friends — including the one they now blame for the riots hanging over their own heads — is a better symbol of statehood, because each of them put bread on the table for thousands of families. Everything these men touch disappears. They destroyed fifty years of an entire people’s zeal in less than two decades. Crushed, laid to waste, buried. And what’s more, now they want to criminalize our right to rebel against it. Hungry peoples do not create states. Hungry peoples disappear.
For those who were not in Skenderija last Friday, let me say this: I met war veterans who, unlike the comfortable heads of the veterans’ associations, are starving; children of martyrs who, unlike Emina Ganić, don’t have plans and ambitions; employees of Hidrogradnja who show signs of starvation. And do you know what they had in common? They were all rooting for the “hooligans” and saying, “That’s right, f*** the bastards!”
As for the plenum organizers, the first thing they did was mortgage the young men who overnight made it possible for them to negotiate with the authorities on an equal footing. And so I ask: Are we in agreement that the prosecutors and judges, who for two decades now have been appointed by those in power, should prosecute not the demonstrators who attacked the buildings of the Canton and Presidency, but instead those who have destroyed our economy? If so, I propose that we help these young men, that we do something and not stand idly by while the government breaks the legs of those who, unlike us, had the courage to speak up on our behalf. Because on that day the “hooligans” were the most honorable citizens of our country.
(Published in Oslobođenje)
These criminals don’t understand the language of peaceful protest!
Δείτε το video της συνέντευξης των εργατών του εργοστασίου Dita εδώ:
http://en.labournet.tv/video/6657/interview-dita-workers-tuzla
We are showing here an interview with the workers of the factory Dita, whose protest was a trigger to the whole movement that is sometimes referred to as the Bosnian Spring.
The workers of the detergent factory Dita told us that they had been on strike for more than a year and tried different forms of peaceful protests (including a hunger strike) that did not lead anywhere. When they demonstrated with other workers on the 5th of February, they were brutally attacked by the police. This provoked a massive movement of solidarity by younger people and unemployed, who took to the streets and stormed and burned the government building of canton Tuzla, forcing the government to resign (local authorities in Bosnia-Herzegovina are more important than national ones).
In this short video, the workers tell us about the history of their struggle as well as their grasp of the movement that is currently shaking Bosnia-Herzegovina.
Anarchists in the Bosnian Uprising: Two Interviews
Freedom is my nation
πηγή: http://www.crimethinc.com/index.html
The past two weeks have seen a fierce new protest movement in Bosnia, commencing with the destruction of government buildings and continuing with the establishment of popular assemblies. Unlike the recent conflicts in Ukraine, this movement has eschewed nationalistic strife to focus on class issues. In a region infamous for ethnic bloodshed, this offers a more promising direction for the Eastern European uprisings to come.
To gain more insight into the protests, we conducted two interviews. The first is with a participant in Mostar, Bosnia, who describes the events firsthand. The second is with a comrade in a nearby part of the Balkans, who explains the larger context of the movement, evaluating its potential to spread to other parts of the region and to challenge capitalism and the state.
Interview with a Participant
Give us a brief timeline of the important events.
On Wednesday, February 5, workers from several local companies that were destroyed by post-war privatization organized another protest in front of the Cantonal Government Building in Tuzla. Those workers have been protesting peacefully for a decade, organizing strikes and hunger strikes—which were very common in Bosnia until this month—but nobody listened. For just about the first time in post-war Bosnia, young people organized over social networks to express solidarity with desperate workers. Almost 10,000 people supported their protest on Thursday, February 6; that was when the first clashes with the police happened, and the first attempt to enter the government building.
Tuzla, February 5, 2014
On Friday, February 7, more than 10,000 people gathered in the post-industrial city of Tuzla in front of the Cantonal Government building, asking for the Prime Minister’s resignation. The Prime Minister arrogantly refused to resign. None of the officials came out to speak to them, so people broke through the police lines, entered the building, and burned it down.
On the same day, solidarity protests with the workers of Tuzla were organized in almost all the industrial towns of Bosnia. News from Tuzla spread fast; people in Bihać, Sarajevo, Zenica, and Mostar felt that this could be a moment to try to win a change. After the police attacked protesters in Sarajevo, during which some of the people were pushed down and thrown into the river Miljacka, the crowd fought back, forcing back the police and burning down the building of the Cantonal Government, as well as the buildings of the Presidency (including the state flag), the municipality of Sarajevo Center, and several police cars and vans. In Bihać, people attacked the building of the Cantonal Government and smashed it up. The same thing happened in Zenica.
Everyone was anticipating the events in the ethnically divided city of Mostar. More than 4000 people gathered in front of the Cantonal Government, demanding resignations. Soon, the first rocks were thrown, to great applause. From that moment, more and more people were putting t-shirts, balaclavas, masks—whatever they could find—over their faces; without any police resistance, within a few minutes, the building was on fire. Then people went to the City Hall and burned it down, as well as the building of the cantonal Parliament, Mostar Municipality, and the offices of two leading nationalist political parties that have ruled this city since 1991. That made quite a statement.
Protests are still going on, and people have organized themselves in plenums [assemblies]. Four cantonal governments have been forced to resign. Two of them are negotiating with plenums about forming governments of people who are not active members of any political parties. The authorities are fighting back hard—spreading fear of another civil war, arresting people, beating them, pressing charges for terrorism and attack on constitutional order…
Tuzla, February 7, 2014
Who participated? How and why did the protests spread? What limits did they reach?
The participants were from all social groups. Workers, unemployed, pensioners, many young people, demobilized soldiers, activists, football fans, human rights activists, parents with their children…
The people of Bosnia and Herzegovina are the poorest in Europe. Unemployment is over 50%; among young people, it is over 70%. At same time, Bosnian politicians are among the best paid in southeast Europe, and the most corrupt. The healthcare system is the worst in Europe, and social safety nets are almost nonexistent. The society that was one of the most egalitarian in Europe 25 years ago now has a huge social gap.
Capitalism and the process of privatization have completely destroyed the local economy; all the big factories and companies that were saved during the war have been privatized and shut down. All the wealth is concentrated in the hands of a few. There is no production in Bosnia any more, only import. The authorities are taking bigger and bigger loans from the IMF, knowing that they have no way of paying them back—so we can expect to be forced to privatize Bosnian Telecom and Electro-energetic system, the last viable pubic companies.
FUCK THEM, THEY MAKE THREE AND A HALF THOUSAND A MONTH
Η μαρτυρία ενός αυτόπτη, “βραβευμένου λογοτέχνη”, για τα γεγονότα της Παρασκευής 7 Φεβρουαρίου στο Σεράγεβο
This text originally appeared on 9.2.2014 at http://www.lupiga.com/vijesti/glasnik-pregazene-generacije-o-sarajevskim-neredima
By Faruk Šehić, recipient of the European Union Prize for Literature
What actually happened that Friday 7th of February, what wild force was it that had awoken in the people and taken control of the streets surrounding the buildings of the Presidency of BiH and the Canton of Sarajevo? The day before, it had begun in front of the building of the cantonal government during one in a long line of workers’ protests. Amateur footage on the internet documented police brutality and police ineptitude to deal with the situation which quickly escalated. It was to be expected that Friday would be even worse and with even more tension than that first day when the uprising began spreading through the streets of Tuzla. Around noon on the Friday, the building of the cantonal government in Tuzla was set ablaze. After I saw that on state TV, I headed toward city centre.
I live a few minutes’ walk from the building of the municipality Centar / the Canton of Sarajevo. Already at the crossroads near Ali Pasha’s Mosque the scene was chaotic. Lots of people going every which way. The traffic had stopped. Near Koševski Potok next to the cantonal building, a light, thin smoke was spreading. I walked along the stream to the tram stop at Skenderija. The kiosk at the stop was smashed, the glass roof of the tram stop strewn everywhere, as white as snow. Across the river Miljacka, people stood and watched. In front of the cantonal building, a few thousand people had gathered. The door of the main entrance was burning. The genie called rebellion was out of the bottle and there was no controlling it.
Police with helmets and plexiglass shields had withdrawn to Reisa Džemaludina Čauševića Street which connects Obala Kulina Bana with Titova Street. They formed a line in front of the side entrance of the cantonal building, next to the park behind the building of the Presidency. That street saw a proper battle. The protesters attacked in waves, throwing rocks and debris at the line of police. From time to time, the police would counter-attack and people would run away to Ajfelov Bridge or along Obala Kulina Bana by the Kriterion cinema. But then the protesters would regroup and force the police back. Smoke was billowing from every side of the cantonal building. One car was set on fire and pushed down into Koševski Potok. It wasn’t clear what precisely was on fire until flames appeared in the windows facing Koševski Potok. They were spreading throughout the interior of the building. Papers and documents from the municipality Centar were flying everywhere. A constant street battle was raging in the Reisa Džemaludina Čauševića Street. I saw young men carrying shields and wearing helmets they had taken from the police. I saw injured protesters. They were young, teenagers, football fans in sweatshirts, but there were also older people. It seemed that many of them knew each other and it was evident that they had a fair amount of experience with fighting the police. I saw a guy with a lacquered wooden mace headed toward the line of police. I saw girls bringing water to those on the front line. There was a certain inner order to that chaos. Instincts that had suddenly awoken in people, showing their war paint, acting as you might see on a battle field.
I stood and watched the building of the Canton of Sarajevo burn. I did not throw rocks, I did not setthings on fire, I did not even swear at the police, the authorities, the state. I was mute and I felt a heat inside of me, filling me up, creeping from my stomach to my chest. I would be lying if I said that watching the flames lick those walls didn’t fill me with schadenfreude. I wasn’t doing anything, but it was as if what others were doing was a consequence of my own wish for something out of the ordinary. I knew that feeling from the war, except I was better with a firearm than now as a passive onlooker standing in the middle of the street, surrounded by chaos.
At the same time, I could hear noises from street battles around the Presidency. Official cars were in flames in nearby streets. The tram stop across from the Presidency was smashed, the kiosk broken into, but someone had closed the gap with a fridge with beverages. Hundreds of people stood on the wall of the park behind the tram station watching the surge on the entrance of the Presidency. No one was objecting, no one was doing anything against the protesters. I talked to elderly citizens at the crossroads near Radnik cinema. They said the attack on the Presidency brought back memories from the first days of the war when special forces from Niš had been stopped and defeated at Skenderija in May 1992, when they came to try to take the Presidency, the symbol of the then very recently internationally recognised Republic of BiH. At one point, as a group of protesters rushed toward the wooden door of the Presidency, I felt a bit sick. Someone on the other side of the door was desperately fighting, pouring water on the protesters who were trying to break the door down using a beverage fridge from a nearby kiosk as a battering ram. It was a fight to the death and no one would concede defeat. Later, when I talked to one of the guys and told him I felt sorry for the people inside, he said, ‘Fuck them, they make three and a half thousand a month.’ And with that, the discussion was closed.
There was no police at the Presidency and everyone thought it was odd that it wasn’t better protected. Apparently, the police had withdrawn to Odobašina Street to wait for reinforcements. An acquaintance of mine told me he thought that Dodik had payed to make the unrest happen, but conspiracy theories are not my thing. The line of insanity had been crossed and there was no way back. Night was falling. Traffic and street lights weren’t working. The city centre was illuminated only by the flames from the cantonal building. In just a few hours this part of town had been transformed into a battle field. The streets were full of strewn things, rocks, papers, shattered wood. Offices were burning on both sides of the entrance to the Presidency. Later we would learn that the historical archives had been set on fire. Car alarms were wailing and from time to time a loud blast would sound. As the protesters had no leaders, we knew that nightfall would bring an end to the battles and unrest that had raged for hours. The wild, unleashed force was roaming the streets of Sarajevo. It was a hypnotic anarchy in its purest form.
Walking along the street behind the BBI shopping centre, we saw about ten armoured police vans arriving. Behind them special forces were preparing their equipment, putting face masks on. The time of anarchy and Sarajevo’s “Paris commune” had come to an end. Later, plain-clothes police would beat passive onlookers near the monument to the murdered children of the siege of Sarajevo. The brutal crackdown by the police would only take place shrouded in darkness.
For a few hours on that Friday the 7th of February, the centre of Sarajevo knew no state authority. Had the protesters had five people to lead them it would have become obvious that they could have easily staged a coup. Which speaks both of the incompetence of the state which isn’t one because the Dayton Agreement makes it impossible, and of the incompetence of the ruling elites whose social obliviousness and arrogance towards their citizens led to the civic rebellion in Tuzla and then in other cities of BiH. Young people who have had their future and their right to a normal life stolen by rich and flabby politicians directed their wrath towards the institutions where our modern Pharaohs reside. That’s why the buildings had to burn. That’s why the cars had to burn. That’s why the kiosks and the tram stops were smashed. It wasn’t hooligans, it was the collective conscience of generations of young people whose lives were fucked up by rampant ruling elites before they had even properly begun.
Hopelessness will always result in a destructive force which no one can grasp nor predict. People from the margins, from the poor Sarajevan suburbs, people from the ghetto who had nothing to lose, but many others as well. The true hooligans are the haughty politicians, the beasts in suits, the crooks and criminals. They demolished the public institutions, torched and destroyed everything in their paths. They’ve been doing this for twenty years and no one has been able to reason with them and stop them. The protesters’ last resort was to run amok. Ceaușescu didn’t believe he would end up in the dustbin of history, yet he died like a dog. For if we have no bread, we can always eat cake, unlike the crap they’ve been serving us daily for the past twenty years. No one can predict or know when another Friday might happen, when the accumulated wrath might again explode on the streets of Sarajevo and what tragic consequences it might have. But the responsibility will be solely the unfeeling ruling elites’.
Βοσνία: αιτήματα και δημοκρατική αντιεξέγερση. Ορισμένες πρώτες σημειώσεις.
Zahtjevi 1
Δημοσιεύουμε παρακάτω μεταφρασμένες από τα αγγλικά[1] κάποιες λίστες αιτημάτων που κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο και αποδίδονται σε συμμετέχοντες στις διαμαρτυρίες στη Βοσνία. Παρά το γεγονός ότι μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχουν αναφερθεί μαζικές διαδικασίες συνελεύσεων των συμμετεχόντων στις διαδηλώσεις, οπότε και προκύπτει αμέσως το ερώτημα ποιοι εξέδωσαν αυτά τα κείμενα και υπό ποιες συνθήκες, δεν έχουμε κανένα λόγο να πιστέψουμε το αντίθετο: υποστηρίζουμε λοιπόν ότι τα κείμενα αυτά εκφράζουν πράγματι τις διαθέσεις ενός κομματιού του κόσμου που κατέβηκε στους δρόμους των βοσνιακών πόλεων. Περισσότερο ή λιγότερο σημαντικού, αυτό μένει να φανεί.
Zahtjevi 2
Αν υπάρχει ένα κεντρικό επίδικο, ένας κεντρικός αποδέκτης της κριτικής που ασκούν οι μέχρι τώρα διαδηλώσεις στη Βοσνία, αυτό είναι αναμφίβολα το ίδιο το κράτος της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης. Είτε αυτό αφορά την ίδια του δομή[2], που εξαιτίας της συνθήκης του Ντέιτον περιλαμβάνει πολλά επίπεδα διακυβέρνησης, είτε την προκλητική συμπεριφορά των κρατικών υπαλλήλων, των οποίων ο αριθμός (και ο μισθός, άμεσος και έμμεσος, φανερός και κρυφός) είναι δυσανάλογα μεγάλος ακριβώς εξαιτίας αυτής της δομής. Παράλληλα, το κράτος εμφανίζεται ως ο μόνος μηχανισμός που συνεχίζει να λειτουργεί όταν σχεδόν καθετί άλλο έχει σταματήσει, μιας από τη στιγμή που «λευκό» και «μαύρο» κεφάλαιο, «διεθνές» και «ντόπιο» χρηματοδοτούν κατ’ απόλυτη προτεραιότητα την ίδια την ύπαρξη ενός κράτους ακόμα και σε συνθήκες ύφεσης ή/και πολύ μικρής ανάπτυξης, δομικής και μακροχρόνιας ανεργίας. Γιατί ξέρουν ότι καπιταλισμός χωρίς κράτος είναι αδιανόητος. Αυτό το κράτος, ως δυσ/λειτουργικός προσοδικός μηχανισμός, γίνεται κατά βάση στόχος όταν πετιούνται κρατικά αυτοκίνητα στα χαντάκια.
Zahtjevi 3
Θεωρούμε ένα από τα σύγχρονα στοιχεία της ταξικής πάλης το γεγονός ότι φτάνει να επιτίθεται στις καπιταλιστικές σχέσεις από μια «προκεχωρημένη θέση» σε σχέση με το παρελθόν στοχεύοντας κατευθείαν το ίδιο το κράτος. Στο παρελθόν, και ας μας επιτραπεί προς το παρόν αυτή η γενίκευση, το κράτος γινόταν περισσότερο αντιληπτό ως πεδίο απόσπασης/αναγνώρισης δικαιωμάτων από ομάδες, τάξεις, στρώματα που ένιωθαν ότι τα στερούνταν: είτε ήταν η εργατική τάξη, είτε οι γυναίκες, είτε οι μειονότητες, είτε… Και ο κατάλογος συνεχώς μάκραινε. Πλέον, από τη στιγμή που το βάθεμα της πραγματικής υπαγωγής της εργασίας, και της ζωής γενικότερα, στο κεφάλαιο απαιτεί ολόκληρες περιφέρειες και κοινωνικοί σχηματισμοί[3] να υπόκεινται σε διαδικασίες αξιολόγησης της ικανότητάς τους να αξιοποιούν την αξία, το κράτος μετασχηματίζεται και ενσωματώνει πλέον το προλεταριάτο όχι μόνο μέσω της ανάπτυξης και της αύξησης του ΑΕΠ[4], όπου και όσο αυτό είναι εφικτό υπό συνθήκες κρίσης, αλλά και αρνητικά, μέσω του αποκλεισμού. Το μείγμα «ενσωμάτωση μέσω της ανάπτυξης» –που σαφώς δεν πρόκειται για τις καλές μέρες του φορντισμού αλλά για flexicurity νέτα σκέτα, το οποίο και δημιουργεί γέφυρες μεταξύ των δύο τύπων ενσωμάτωσης– και «αρνητική ενσωμάτωση μέσω του αποκλεισμού» διαφέρει για κάθε καπιταλιστικό κοινωνικό σχηματισμό. Αυτή η δυναμική, που καθιστά τη βία και την καταστολή δομικό στοιχείο της κρατικής μορφής και μόνο φαινομενικά εμφανίζεται να δικαιώνει τον ορισμό του Βέμπερ για το κράτος, είναι που θέτει το κράτος στο προσκήνιο και το καθιστά εμφανή στόχο των από κάτω. Η πυρπόληση κυβερνητικών κτιρίων στη Βοσνία, το πέταγμα κομπιούτερ από το παράθυρο, ακόμα και το κάψιμο κάποιων ιστορικών αρχείων δείχνουν αν μη τι άλλο τη διάθεση ορισμένων προλετάριων να πάψει να υπάρχει κράτος γενικά. Ο ιστορικά πολυεθνικός χαρακτήρας της βοσνιακής επικράτειας, το αιματοκύλισμα του γιουγκοσλαβικού εμφυλίου και το βαρύ τίμημα που πλήρωσε το βοσνιακό προλεταριάτο, οι εθνοτικές διαιρέσεις και ο ρατσισμός ως ενσωματωμένες λειτουργίες ενός κράτους που προβάλλεται ως failed state, αλλά ποτέ δεν έπαψε να ελέγχει το προλεταριάτο: αναπόφευκτα, το γράφεις «θάνατος στον εθνικισμό» μέσα σε ένα κατεστραμμένο κυβερνητικό κτίριο έχει πολλές προεκτάσεις και δεν ξεχνιέται έυκολα…
Zahtjevi 4
Ένα τέτοιο κατ’ όνομα «δυσλειτουργικό» κράτος αποκτά αναγκαστικά ένα βαθμό σχετικής αυτονόμησης, που όμως κάνει το άλλο μισό του, την κοινωνία πολιτών, να αντιδράει και να επιδιώκει τη διαλεκτική αλληλεπίδραση μαζί του. Ακόμα και βίαια. Οι πρόσφατες ταραχές στη Βοσνία έχουν μια τέτοια διάσταση. Από την άλλη, όμως, θα ήταν σφάλμα να ενταχθούν σε μια συμπαγή ιστορική σειρά χωρίς ασυνέχειες. Όσον κι αν υπάρχουν κοινά στοιχεία με τις μεγάλες κινητοποιήσεις του καλοκαιριού ενάντια στο νέο καθεστώς με τις ταυτότητες[5] σε σχέση με τη διάθεση εκσυγχρονισμού του κράτους –όπου μια κοινωνία πολιτών εμφανίστηκε και οργανωμένη σε ΜΚΟ κλπ αλλά και εκτός αυτών, αν κρίνουμε ότι ξανά πρωταρχικό ρόλο στα αυθόρμητα καλέσματα έπαιξαν τα κοινωνικά δίκτυα, πάντα όμως έτοιμη να παλέψει ενεργά προς μια τέτοια κατεύθυνση– το εξίσου ιντερνετικό κάλεσμα για την υπεράσπιση των απολυμένων εργατών που διεκδικούσαν τις αποζημιώσεις τους είχε διαφορετική εξέλιξη. Είναι προς διερεύνηση, αν και υπάρχουν ορισμένες ενδείξεις για κάτι τέτοιο, αν αυτό που κατέστησε πιο μαζικές, πιο διεσπαρμένες χρονικά και χωρικά, πιο βίαιες τις κινητοποιήσεις στο μεγαλύτερο κομμάτι της Βοσνίας (και όχι στο σερβικό, όπου τα πράγματα εμφανίζονται πιο ελεγχόμενα) είναι η εργατική ταυτότητα των χτυπημένων από την κρατική καταστολή και η σύνδεση με τις αγωνιστικές παραδόσεις της εργατικής τάξης.
Zahtjevi 5
Όπως φαίνεται και από τα κείμενα που δημοσιεύονται παρακάτω, παρόλο που η λέξη «δημοκρατία» δεν υπάρχει ως τέτοια, υπάρχουν ρητές αναφορές στην ανάγκη για ένα νέο σύστημα διακυβέρνησης. Ακόμα και στη σύγκλιση με τα ευρωπαϊκά πρότυπα σε ορισμένους τομείς. Ας αφήσουμε στην άκρη τη βάσιμη πιθανότητα η όξυνση της κρίσης στη Βοσνία τους τελευταίους μήνες να προήλθε από τη στάση της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης[6]. Αν ρίξει κανείς μια ματιά στην τελευταία «αναφορά προόδου» της Βοσνίας Ερζεγοβίνης, όπου επισημαίνονται μια σειρά ζητημάτων στα οποία «υστερεί» το βοσνιακό κράτος, θα δει συγκλίσεις με ορισμένα από τα αιτήματα που έχουν διατυπωθεί. Επομένως, είναι πιθανό πίσω και μέσα στις κινητοποιήσεις να βρίσκεται ένα κομμάτι της χτυπημένης μεσαίας τάξης που θεωρεί ζήτημα ζωής και θανάτου (της) την ευρωπαϊκή διέξοδο· οπότε προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να ψάξουμε την προτεινόμενη στα κείμενα «νέα κυβέρνηση τεχνοκρατών». Και, κατά συνέπεια, αυτή η μεσαία τάξη πιθανόν να στήριζε την έλευση κυανόκρανων στρατιωτικών δυνάμεων ως εγγυητών της «ομαλότητας», όπως δήλωσε και ο αυστριακός τοποτηρητής της Βοσνίας.
Zahtjevi 6
Είναι ένα θέμα προς διερεύνηση κατά πόσο στο, λιτό, θεωρητικό σχήμα του Μαρξ ενυπάρχει η δυνατότητα του να αντιληφθεί η κοινωνία των πολιτών τον εαυτό της χωρίς το κράτος. Όχι με την έννοια του να συνεχίσει να υπάρχει ως τέτοια χωρίς το κράτος, κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Αλλά αν μπορεί να ενσωματώνει επ’ αόριστον προς μια κατεύθυνση εκσυγχρονισμού του κράτους τους αγώνες των αποκλεισμένων από αυτήν. Όπως στο παρελθόν της εργατικής τάξης –η οποία σημειωτέον αποδεικνύει με τους αγώνες της στη Βοσνία ότι μπορεί να αποτελέσει ακόμα παράγοντα συσπείρωσης της κοινωνίας, όχι όμως ως ισχυρό διεκδικητικό κίνημα, αλλά ως απλήρωτοι απολυμένοι που ζητάνε τα δεδουλευμένα τους, και μένει να φανεί πόσο ηγεμονικό μπορεί να παίξει στις εξελίξεις. Υπό μια άλλη έννοια, αυτό το θεωρητικό και πρακτικό ερώτημα σχετίζεται με τη δυνατότητα οι αγώνες των αποκλεισμένων να τους εμφανίζουν αενάως ως αποκλεισμένους από κάτι άλλο, στο οποίο αξίζει να ενσωματωθεί κανείς. Εδώ εντοπίζεται και το πεδίο που επιτρέπει δυνητικά στη συνολική κριτική του υπάρχοντος να βρει πρόσφορο έδαφος και να προσπαθήσει να βρει έμπρακτη έκφραση. Ίσως προχωρώντας οι εξεγερτικές διαδικασίες να δούμε μπροστά μας και τον μετασχηματισμό της αρχικής εμφυλιοπολεμικής συνθήκης –η οποία αναδύεται πολύ γρήγορα– αμεταξύ «ημών» της κοινωνίας από τη μια πλευρά και του «διεφθαρμένου κράτους» από την άλλη σε κάτι που δε θα μπορεί να είναι ένα καλύτερο κράτος, αλλά το μη-κράτος.
Τούζλα
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ 7 Φεβρουαρίου 2014. Σήμερα στην Τούζλα φτιάχνεται ένα καινούργιο μέλλον! Η [τοπική] κυβέρνηση έχει υποβάλλει την παραίτησή της, κάτι που σημαίνει πως ικανοποιείται το πρώτο αίτημα των διαδηλωτών και πως έχουν δημιουργηθεί οι συνθήκες για την επίλυση των προβλημάτων που υπάρχουν. Η συσσωρευμένη οργή και ο θυμός είναι οι αιτίες της επιθετικής συμπεριφοράς. Η στάση των αρχών δημιούργησε τις συνθήκες για την κλιμάκωση της οργής και του θυμού.
Τώρα, σε αυτή τη νέα κατάσταση, επιθυμούμε να κατευθύνουμε τον θυμό και την οργή στην οικοδόμηση ενός παραγωγικού και χρήσιμου συστήματος διακυβέρνησης. Καλούμε όλους τους πολίτες να υποστηρίξουν την πραγματοποίηση των παρακάτω στόχων:
(1) Διατήρηση της δημόσιας τάξης και ειρήνης σε συνεργασία με πολίτες, την αστυνομία και την πολιτική προστασία [civil protection] με στόχο την αποφυγή οποιασδήποτε εγκληματοποίησης, πολιτικοποίησης και χειραγώγησης των διαδηλώσεων.
(2) Εγκαθίδρυση μιας κυβέρνησης τεχνοκρατών [technical government], η οποία να αποτελείται από μη πολιτικά μέλη με γνώσεις ειδικού που θα παραμένουν σταθερά στις αρχές τους [uncompromised]. [Θα πρέπει να είναι άνθρωποι] που δεν κατείχαν καμία θέση σε οποιοδήποτε επίπεδο διακυβέρνησης και θα οδηγήσουν το καντόνι της Τούζλα στις εκλογές του 2014. Από αυτή την κυβέρνηση θα ζητείται να υποβάλλει εβδομαδιαία πλάνα και αναφορές για τις εργασίες της και να εκπληρώνει τους διακηρυγμένους στόχους της. Οι εργασίες της κυβέρνησης θα παρακολουθoύνται από κάθε ενδιαφερόμενο πολίτη.
(3) Επίλυση, μέσω μιας επιταχυνόμενης διαδικασίας, όλων των ζητημάτων που σχετίζονται με την ιδιωτικοποίηση των παρακάτω εταιρειών: Dita, Polihem, Poliolhem, Gumara και Konjuh. Η [κυβέρνηση] οφείλει να:
- § Αναγνωρίσει την αρχαιότητα και να διασφαλίσει την ασφάλιση υγείας των εργατών.
- § Παραπέμψει σε δίκη περιπτώσεις οικονομικών εγκλημάτων και όλους όσους εμπλέκονται σε αυτές.
- § Κατασχέσει παράνομα αποκτημένη ιδιοκτησία.
- § Καταργήσει τις συμφωνίες ιδιωτικοποίησης [για αυτές τις εταιρείες].
- § Προετοιμάσει μια επανάληψη της ιδιωτικοποίησης.
- § Επιστρέψει τα εργοστάσια στους εργάτες και να θέσει τα πάντα υπό τον έλεγχο της δημόσιας κυβέρνησης προκειμένου να προστατέψει το δημόσιο συμφέρον και να εκκινήσει την παραγωγή σε εκείνα τα εργοστάσια όπου αυτό είναι δυνατόν.
(4) Εξίσωση των απολαβών των εκπροσώπων της κυβέρνησης με τις απολαβές των εργατών του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα.
(5) Κατάργηση των επιπρόσθετων παροχών, επιπρόσθετων στο εισόδημα, των εκπροσώπων της κυβέρνησης σαν αποτέλεσμα τις συμμετοχής τους σε φορείς, επιτροπές και άλλα όργανα, καθώς και άλλων παράλογων και αδικαιολόγητων μορφών αποζημίωσης πέρα από αυτές που κάθε υπάλληλος δικαιούται.
(6) Κατάργηση των μισθών για υπουργούς και εν τέλει άλλους κρατικούς υπαλλήλους μετά το πέρας της θητείας τους.
Αυτή η ανακοίνωση προωθείται από εργάτες και πολίτες του Καντονιού της Τούζλα, για το καλό όλων μας.
Σεράγεβο #1[7]
ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΣΕΡΑΓΕΒΟ
Ανακοινώνουμε ότι:
Εμείς, οι άνθρωποι που κατέβηκαν στους δρόμους του Σεράγεβο χθες, αισθανόμαστε λύπη για τους τραυματισμούς και τις καταστροφές ιδιοκτησίας, αλλά επίσης η λύπη μας επεκτείνεται στα εργοστάσια, τους δημόσιους χώρους, τα πολιτιστικά και επιστημονικά κέντρα, και στις ανθρώπινες ζωές, όλα τα οποία καταστράφηκαν ως άμεσο αποτέλεσμα των ενεργειών αυτών (ΟΛΩΝ ΑΥΤΩΝ) που βρίσκονται στην εξουσία για, μέχρι στιγμής, πάνω από 20 χρόνια. Ζητάμε από τους συμπολίτες μας που μαζί υποφέρουμε να μην επιτρέψουν αυτές οι δυσάρεστες σκηνές να επισκιάσουν το γεγονός ότι αυτού του είδους η κυβέρνηση και αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία μας έχουν κοστίσει απείρως περισσότερο.
Επομένως, απαιτούμε:
– Άμεση και χωρίς προϋποθέσεις παραίτηση των κυβερνήσεων και του Καντονιού του Σεράγεβο και της Ομοσπονδίας Βοσνίας-Ερζεγοβίνης· και τον σχηματισμό μη κομματικών κυβερνήσεων.
– Να μην παρθεί κανένα μέτρο, κανενός είδους, που θα περιόριζε τις ειρηνικές διαμαρτυρίες πολιτών.
– Την άμεση απελευθέρωση των διαδηλωτών, να μην ασκηθεί καμία δίωξη εναντίον τους και να σταματήσει το κυνήγι μαγισσών.
Όταν ικανοποιηθούν αυτά τα αιτήματα, τότε μπορούμε να ζητήσουμε την έναρξη συνομιλιών και δράσεων σε όλα τα επίπεδα διακυβέρνησης προκειμένου να εγκαθιδρυθεί μια κοινωνικά περισσότερο δίκαιη τάξη για όλα τα κοινωνικά στρώματα· και για όλους εκείνους, των οποίων η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και οι υλικές βασικές ανάγκες τέθηκαν σε κίνδυνο ή καταστράφηκαν από την κλοπή, τη διαφθορά, τον νεποτισμό, την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων πόρων, από ένα οικονομικό μοντέλο που ωφελεί τους πλούσιους και από οικονομικούς διακανονισμούς που κατέστρεψαν κάθε ελπίδα για μια κοινωνία βασισμένη στην κοινωνική δικαιοσύνη και ευημερία.
Για να εγκαθιδρυθεί μια τέτοια τάξη κοινωνικής δικαιοσύνης, πριν πάρουμε οποιοδήποτε κοινωνικό μέτρο, απαιτούμε το άμεσο τέλος της κλοπής αυτής της κοινωνίας, η οποία που φοράει τον μανδύα της πολιτικής, και την ποινική δίωξη των υπευθύνων. Μόνο όταν όλα αυτά ολοκληρωθούν, μπορούμε να οικοδομήσουμε κάτι νέο για όλους μας.
Σαράγεβο #2[8]
ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ
- Χαμηλότεροι μισθοί και αποζημιώσεις των πολιτικών υπαλλήλων σε όλα τα επίπεδα διακυβέρνησης!
- Τέρμα στις αποζημιώσεις μετά το τέλος της θητείας!
- Πουλήστε το βουνό νέων αυτοκινήτων και επενδύστε αυτά τα χρήματα στην ανάπτυξη των εργοστασίων που είναι χρεωκοπημένα!
- Μεταρρυθμίστε και κάντε διάφανα τα δημόσια έξοδα και εισοδήματα!
- Περάστε τον νόμο για το πόθεν έσχες!
- Στείλτε στα δικαστήρια τους ύποπτους για κατάχρηση εξουσίας!
- Καταστήστε άκυρες όλες τις παράνομες συμβάσεις ιδιωτικοποίησης και καθιερώστε την υπευθυνότητα των αρχών.
- Φτιάξτε μια ανεξάρτητη επιτροπή ενάντια στη διαφθορά.
- Καλύψτε τις ζημιές εξαιτίας των διαδηλώσεων με εκείνο το τμήμα των χρημάτων που προορίζεται για αποζημίωση εκπροσώπων της κυβέρνησης.
Μπίχατς[9]
- Παραίτηση και αντικατάσταση της κυβέρνησης του Καντονιού Una-Sana και όλων των διευθυντών των δημόσιων οργανισμών και εταιρειών.
- Διορισμό της νέας κυβέρνησης του Καντονιού Una-Sana και των διευθυντών χωρίς πολιτικές επιρροές κατά την επιλογή των πρωθυπουργών και των υπουργών (επαγγελματική διακυβέρνηση – με δημοσίευση των βιογραφικών τους και αιτιολόγηση για τον διορισμό τους).
- Αντιστοίχιση των μισθών του δημόσιου τομέα με αυτούς του βιομηχανικού τομέα, έτσι ώστε ο υψηλότερος μισθός στον δημόσιο τομέα να μην είναι μεγαλύτερος από τρεις μέσους μισθούς στον βιομηχανικό τομέα.
- Αντιστοίχιση των μισθών στον δημόσιο τομέα με το μορφωτικό/επαγγελματικό επίπεδο.
- Δημοσίευση των εγγράφων που υποβλήθηκαν για δημόσιες προσφορές [tenders] τα τελευταία 10 χρόνια και στο μέλλον.
- Αντιστοίχιση των ποσοστών χρηματοδότησης της αγροτικής παραγωγής στους προϋπολογισμούς όλων των επιπέδων διακυβέρνησης με τα κριτήρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
- Αντιστοίχιση των εκπαιδευτικών προτύπων με τα πρότυπα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
- Αντιστοίχιση του αριθμού των υπαλλήλων στον δημόσιο τομέα με τα πρότυπα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
- Ολοκλήρωση της κατασκευής του κτιρίου των βετεράνων, το αργότερο μέχρι τις εκλογές του 2014.
- Κατάργηση όλων των πρόσθετων προνομίων των κυβερνητικών αξιωματούχων.
- Κατάργηση των μισθών και άλλων προνομίων όλων των πολιτικών μετά το τέλος της θητείας τους.
- Άμεση κατάργηση της χρήσης βίας από την αστυνομία προς τους διαδηλωτές και αντίστροφα.
[1] Ξεκαθαρίζουμε εξαρχής ότι τυχόν ατέλειες ή παραλείψεις της μετάφρασης δεν έγιναν σκόπιμα, αλλά οφείλονται αφενός στο γεγονός ότι δεν επιδιώχθηκε μια επαγγελματική μετάφραση και αφετέρου στις ασάφειες της ίδιας της αγγλικής μετάφρασης.
[2] Κάποιοι μάλιστα έφτασαν στο σημείο να ισχυριστούν ότι η Βοσνία θα μπορούσε θεωρητικά να διοικείται απλά σαν ένας μεγάλος δήμος, από τη στιγμή που έχει πληθυσμό μόνο 3,8 εκατ. κατοίκους.
[3]Την ίδια στιγμή που το κεφάλαιο, ως ολοποιητική σχέση που τείνει να καταλάβει όλο τον χώρο και τον χρόνο, κινείται και σε κλίμακες μορίου, βλαστοκυττάρων κλπ.
[4] Ακόμα και σήμερα υπάρχουν κοινωνικές δαπάνες, η τάση όμως είναι να μειωθούν κι άλλο.
[6] Την 1η Ιουλίου 2013, η Κροατία έγινε επίσημο μέλος της ΕΕ και πλέον στα σύνορά της ισχύει νέο καθεστώς όσον αφορά τα πιο αυστηρά στάνταρ που πρέπει να πληρούν οι εισαγωγές από μη κράτη μέλη όπως η Βοσνία, της οποίας σημειωτέον αποτελούσε τον νο1 εμπορικό εταίρο. Επίσης, από πριν τα Χριστούγεννα η ΕΕ ανακοίνωσε ότι θα κόψει στο μισό την ετήσια χρηματοδότηση προς τη Βοσνία επειδή το βοσνιακό κράτος δεν έχει προχωρήσει στις αναγκαίες διαδικασίες εκσυγχρονισμού της νομοθεσίας του.
[7] Από ανεπίσημη ομάδα πολιτών και συμμετεχόντων στις διαδηλώσεις.
[8] Από προκήρυξη της ομάδας “Ja BiH Bunt” (“Είμαι με την Εξέγερση”) που μοιράστηκε στο Σαράγεβο στις 9 Φεβρουαρίου 2014.
[9] Λίστα αιτημάτων που κατατέθηκε στη Βουλή του Καντονιού Una-Sana.
Μπάτσοι των ΜΑΤ προσχωρούν στους διαδηλωτές, Τούζλα
[youtube]www.youtube.com/watch?v=_ujFYB7CCeE[/youtube]