Tag Archives: ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ

Τουρκία: Ταραχές για όλους τους λόγους (λογοκρισία, διαφθορά, περιβάλλον)

Ταραχές ενάντια στη λογοκρισία που προσπαθούν να επιβάλλουν στο ιντερνετ:

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=arVWfxv8mjE[/youtube]

Φοιτητές συγκρούστηκαν με την αστυνομία στη διαδήλωση ενάντια στην κατασκευή αυτοκινητόδρομου στην περιφέρεια της Άγκυρας:

BhUpKJ6CcAI9ykr

 

BhUYiiUCQAATzel

Ταραχές παντού και για τη “διαφθορά του Ερντογάν” (πηγή revolution news):

 A leaked recording surfaced of Turkish PM Erdogan Instructing his son to hide huge sums of money. In the new voice recording, Erdoğan and his son Bilal allegedly discuss during five wiretapped phone conversations on plans how to hide huge sums of cash on the day when police raided a number of venues as part of a corruption investigation that has implicated sons ofthree Turkish ministers, businessmen and chief of the state bank. At the beginning of the phone conversation, the prime minister briefs his son Bilal about the raid and asks him to “zero” the amount (at least $1 billion cash) stashed at five houses. The authenticity of the recordings has not been verified.

Tonight citizens of Turkey have taken the streets of Istanbul, Ankara, Sakarya,Bursa, Antalya, Izmir, Kartal and others to vent frustration and disapproval over Erdogan’s corruptive practices.

Continue reading

Dead End: About the Coup in Egypt

photo-1373240726083-11-0jpg

Παρά το σαφή εργατίστικο προσανατολισμό της ανάλυσης του Wildcat αναδημοσιεύουμε το άρθρο γιατί θεωρούμε ότι φωτίζει με ικανοποιητικό τρόπο τα αποτελέσματα αλλά και τις εσωτερικές αντιφάσεις της πολιτικοποίησης των ταραχών στην Αίγυπτο.

 W.

πηγή: http://www.wildcat-www.de/en/eindex.htm

Go to the Afterword from February 2014

For two years, Tahrir Square was the symbol of a radical departure from social ossification and crisis. The military coup in the summer of 2013 ended this phase. The various illusions and hopes were buried with the hundreds that died. Essential parts of the liberal milieus have accepted state-led massacres and mass arrests in the name of ‘defending democracy’. The hope of a state solution to social misery is also lost; the last heirs of Nasserism and trade union movement-hopefuls now sit at the military (side) table. Their vague promises of reform are drowned out by their appeals to peace, order and willingness to work.

In the acute social situation there is currently no room for participation. The movement will have to provide new questions about social revolution and organisation and will have to find new answers. To this end, migrants play an important role.

Egypt’s ruling class

With the fall of President Morsi at the beginning of July 2013, the amalgamation of the state and military apparatus with the economy once again became visible. This form of class power emerged at the end of the Nasser era. In the mid-seventies, the military had lost its role as protectors of an ‘anti-colonial’ state industrialisation, and the bloated military apparatus afterwards found itself new fields of activity in the civil economy after the 1978 peace treaty with Israel. A new model of accumulation developed, particularly during the second, ‘neoliberal’ half of the 30-year long Mubarak regime, which was less based on industrialisation, and more on privatisation, the plundering of social wealth and on state-secured investments in infrastructure (transport, tourism, telecommunications). This model was enforced by a gigantic repressive apparatus, which was detached from any ‘democratic control’. This apparatus included an informal army of baltagiyyas (thugs) and the military courts, which had been installed permanently since the state of emergency in 1981. The uprising in 2011 showed the crisis of this model.

It is still the case that most of the companies are small and medium-sized enterprises, but they are controlled by a very small layer of society through an old boys network, which means that we are dealing with monopolies. In 2010, around 500 families owned financial assets of more than 30 million USD, while 20 families (the ‘core-elite’) owned more than 100 million. The main economic focus of these groups of enterprises is on construction, telecommunications, tourism, food and pharmaceutical production, and (foreign) trade. At the very top stands the Sawiris family, which owns Egypt’s largest construction company and rules over the telecommunications market and the media sector. In the 2000s this new economic elite took over the high command of political power directly; prime examples being Gamal Mubarak and the Nazif government, which came to power in 2004. Politically, they thereby entered into competition with the military apparatus, which manages the factories of the Nasser-ite epoch of industrialisation (consumption goods and arms manufacturing) and which, in addition, started to participate in the business of mass tourism since its boom in the 1990s. In total the military controls 5 to 15 per cent of the national economy.

The military played a significant role in the enforcement of this neoliberal looting because it has the right to confiscate land e.g. for the construction of infrastructure projects, tourist parks, and new industrial zones. This was the cohesive element between the military and the oligarchic elite. The top-layer of the Muslim Brotherhood, which mainly engaged in trade, were part of this arrangement, although, apart from a few exceptions, they were situated rather in the second or third tier. The military and civil top elite is partly Coptic (like the Sawiris) and in general rather secular.

The network of clientelism that was directed towards the masses was organised in ‘religious’ terms. After the privatisation in the 90s, the welfare system (benefits for the poor, education and health care) was split off into a completely deficient and corrupt public sector, an expensive private sector and a third sector comprising the various liberal, islamist and christian charities. The vast NGO sector is based on voluntary and informal labour and, in part, directly organises the informal economic sector.

Continue reading

Anarchists in the Bosnian Uprising: Two Interviews

Freedom is my nation

πηγή: http://www.crimethinc.com/index.html

The past two weeks have seen a fierce new protest movement in Bosnia, commencing with the destruction of government buildings and continuing with the establishment of popular assemblies. Unlike the recent conflicts in Ukraine, this movement has eschewed nationalistic strife to focus on class issues. In a region infamous for ethnic bloodshed, this offers a more promising direction for the Eastern European uprisings to come.

To gain more insight into the protests, we conducted two interviews. The first is with a participant in Mostar, Bosnia, who describes the events firsthand. The second is with a comrade in a nearby part of the Balkans, who explains the larger context of the movement, evaluating its potential to spread to other parts of the region and to challenge capitalism and the state.

Interview with a Participant

Give us a brief timeline of the important events.

On Wednesday, February 5, workers from several local companies that were destroyed by post-war privatization organized another protest in front of the Cantonal Government Building in Tuzla. Those workers have been protesting peacefully for a decade, organizing strikes and hunger strikes—which were very common in Bosnia until this month—but nobody listened. For just about the first time in post-war Bosnia, young people organized over social networks to express solidarity with desperate workers. Almost 10,000 people supported their protest on Thursday, February 6; that was when the first clashes with the police happened, and the first attempt to enter the government building.

Tuzla, February 5, 2014

On Friday, February 7, more than 10,000 people gathered in the post-industrial city of Tuzla in front of the Cantonal Government building, asking for the Prime Minister’s resignation. The Prime Minister arrogantly refused to resign. None of the officials came out to speak to them, so people broke through the police lines, entered the building, and burned it down.

On the same day, solidarity protests with the workers of Tuzla were organized in almost all the industrial towns of Bosnia. News from Tuzla spread fast; people in Bihać, Sarajevo, Zenica, and Mostar felt that this could be a moment to try to win a change. After the police attacked protesters in Sarajevo, during which some of the people were pushed down and thrown into the river Miljacka, the crowd fought back, forcing back the police and burning down the building of the Cantonal Government, as well as the buildings of the Presidency (including the state flag), the municipality of Sarajevo Center, and several police cars and vans. In Bihać, people attacked the building of the Cantonal Government and smashed it up. The same thing happened in Zenica.

Everyone was anticipating the events in the ethnically divided city of Mostar. More than 4000 people gathered in front of the Cantonal Government, demanding resignations. Soon, the first rocks were thrown, to great applause. From that moment, more and more people were putting t-shirts, balaclavas, masks—whatever they could find—over their faces; without any police resistance, within a few minutes, the building was on fire. Then people went to the City Hall and burned it down, as well as the building of the cantonal Parliament, Mostar Municipality, and the offices of two leading nationalist political parties that have ruled this city since 1991. That made quite a statement.

Protests are still going on, and people have organized themselves in plenums [assemblies]. Four cantonal governments have been forced to resign. Two of them are negotiating with plenums about forming governments of people who are not active members of any political parties. The authorities are fighting back hard—spreading fear of another civil war, arresting people, beating them, pressing charges for terrorism and attack on constitutional order…

Tuzla, February 7, 2014

Who participated? How and why did the protests spread? What limits did they reach?

The participants were from all social groups. Workers, unemployed, pensioners, many young people, demobilized soldiers, activists, football fans, human rights activists, parents with their children…

The people of Bosnia and Herzegovina are the poorest in Europe. Unemployment is over 50%; among young people, it is over 70%. At same time, Bosnian politicians are among the best paid in southeast Europe, and the most corrupt. The healthcare system is the worst in Europe, and social safety nets are almost nonexistent. The society that was one of the most egalitarian in Europe 25 years ago now has a huge social gap.

Capitalism and the process of privatization have completely destroyed the local economy; all the big factories and companies that were saved during the war have been privatized and shut down. All the wealth is concentrated in the hands of a few. There is no production in Bosnia any more, only import. The authorities are taking bigger and bigger loans from the IMF, knowing that they have no way of paying them back—so we can expect to be forced to privatize Bosnian Telecom and Electro-energetic system, the last viable pubic companies.

Continue reading

κομμουνιστικοποίηση εναντίον κοινωνικοποίησης

hopper-room-sea
 κείμενο που περιλαμβάνεται στο blaumachen #6

Το έσχατο σημείο της αμοιβαίας συνεπαγωγής των τάξεων είναι όταν το
προλεταριάτο κυριεύει τα μέσα παραγωγής. Τα κυριεύει, αλλά δεν μπορεί να τα
ιδιοποιηθεί. Η ιδιοποίηση από το προλεταριάτο δεν είναι ιδιοποίηση, επειδή
πραγματοποιείται μόνο μέσω της ίδιας του της κατάργησης ως τάξης.
«Η αυτοοργάνωση είναι η πρώτη πράξη της επανάστασης, η συνέχεια
πραγματοποιείται εναντίον της»

Η κυρίευση των στοιχείων του κεφαλαίου: ιδιοποίηση ή κομμουνιστικοποίηση;

Το ζήτημα της κομμουνιστικοποίησης έγκειται στην υπέρβαση από το προλετα-
ριάτο, ή μάλλον από τους προλετάριους, της υπεράσπισης της κατάστασής τους,
άρα και της αμοιβαίας συνεπαγωγής τους με το κεφάλαιο, μέσα σε μια δρα-
στηριότητα κυρίευσης του κεφαλαίου – δραστηριότητα που δεν είναι κοινωνι-
κοποίηση, δηλαδή τρόπος διαχείρισης της οικονομίας, αλλά συγκρότηση μιας
κοινότητας ατόμων η οποία είναι κατά άμεσο τρόπο τα συστατικά της στοιχεία.
Οι κοινωνίες, δηλαδή οι κοινότητες που κυριαρχούνται και εκπροσωπούνται
από μια τάξη, συγκροτούν την ενότητα των ατόμων που είναι μέλη τους, αλλά τα
άτομα είναι μέλη των κοινωνιών μόνο σαν μέσα άτομα μιας τάξης· τα μοναδικά
άτομα δεν έχουν κοινωνική ύπαρξη. Η κομμουνιστικοποίηση πραγματοποιείται
μέσω της κυρίευσης των μέσων διαβίωσης, επικοινωνίας, μεταφοράς και παρα-
γωγής με τη στενή έννοια. Η κομμουνιστικοποίηση των σχέσεων, η συγκρό-
τηση της ανθρώπινης κοινότητας, ο κομμουνισμός, πραγματοποιείται για τον
αγώνα κατά του κεφαλαίου, μέσα σε αυτόν και μέσω αυτού. Στον αγώνα αυτόν
δεν μπορούμε να αντιπαραθέτουμε την κυρίευση των υλικών μέσων και τον
μετασχηματισμό των προλετάριων σε άτομα που είναι κοινωνικά απευθείας και
δίχως μεσολάβηση (άμεσα κοινωνικά άτομα): πρόκειται για μιαν αξεχώριστη
δραστηριότητα, και την ταύτιση αυτή την ορίζει η σημερινή μορφή της αντί-
φασης προλεταριάτου/κεφαλαίου. Η ριζική διαφορά με την κοινωνικοποίηση
είναι ότι δεν πρόκειται για αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος των υλικών
μέσων. Στην κομμουνιστικοποίηση δεν υπάρχει ιδιοποίηση των αγαθών από
κανένα όργανο (κράτος, κομμούνα, ή ακόμα συμβούλιο) που θα εκπροσωπούσε 
τους προλετάριους, θα κυριαρχούσε πάνω τους στη δράση της απαλλοτρίωσης
του κεφαλαίου κι έτσι θα τη μετέτρεπε σε ιδιοποίηση. Η αλλαγή του ιδιοκτησι-
ακού καθεστώτος είναι συγκρότηση μιας νέας μορφής οικονομίας, του σοσια-
λισμού, έστω κι αν θα έπαιρνε το όνομα της αλληλέγγυας οικονομίας. Όταν ο
σοσιαλισμός ήταν πραγματικά εφικτός, αυτό ανέβαλλε τον κομμουνισμό για το
απώτατο μέλλον. Επρόκειτο στην πραγματικότητα για την αδυναμία του σοσια-
λισμού να είναι ό,τι ισχυριζόταν πως είναι: μεταβατικό στάδιο προς τον κομμου-
νισμό. Ο σοσιαλισμός ήταν τελικά η αντεπανάσταση που προσιδίαζε στη μόνη
πραγματική επανάσταση της περιόδου. Η κομμουνιστικοποίηση δεν συγκροτεί
οικονομία· χρησιμοποιεί τα πάντα, αλλά δεν έχει άλλο σκοπό από τον ίδιο τον
εαυτό της. Η κομμουνιστικοποίηση δεν είναι αγώνας για τον κομμουνισμό, εί-
ναι ο κομμουνισμός που συγκροτείται ενάντια στο κεφάλαιο.
 
Η συνύφανση της κομμουνιστικοποίησης και της κοινωνικοποίησης
 
Ενώ η δράση της κομμουνιστικοποίησης αποτελεί κατάληξη της ταξικής πάλης
μέσα στην επαναστατική κρίση, η ίδια η δράση της κυρίευσης μπορεί, όπως
είδαμε, να είναι είτε κομμουνιστικοποίηση είτε κοινωνικοποίηση. Κάθε δράση
τέτοιου τύπου μπορεί να πάρει τη μια ή την άλλη μορφή· όλα εξαρτώνται από τη
δυναμική, όλα εξαρτώνται από το διαρκώς μετασχηματιζόμενο πλαίσιο, δηλαδή
όλα εξαρτώνται από τον αγώνα εναντίον του κεφαλαίου, ο οποίος είτε βαθαίνει
και επεκτείνεται είτε επιβραδύνεται και πολύ γρήγορα παρακμάζει. Όλα εξαρ-
τώνται επίσης από τον αγώνα που διεξάγεται μέσα στον αγώνα εναντίον του
κεφαλαίου. Η συγκρότηση του κομμουνισμού συνυφαίνεται με τη συγκρότηση
μιας έσχατης μορφής της καπιταλιστικής κοινωνικοοικονομικής εναλλακτικής
λύσης. Η τάση για τη συγκρότηση οργάνων που θα επιδιώκουν να μετατρέψουν
την κυρίευση των υλικών μέσων σε οικονομική και πολιτική κοινωνικοποίη-
ση θα είναι συνεχής μέχρι την πλήρη κομμουνιστικοποίηση. Αυτή η μόνιμη
παρουσία, μέσα στο κίνημα της επανάστασης, μιας τροχοπέδης που μπορεί να
χρησιμοποιηθεί από την καπιταλιστική αντεπανάσταση εκφράζει το γεγονός ότι
θα υπάρχει μέχρι τέλους μια διάσταση επιβεβαίωσης και απελευθέρωσης της
εργασίας, γιατί το κίνημα της επανάστασης είναι και παραμένει κίνημα της τάξης
της εργασίας ακόμα και μέσα στην υπέρβαση των δραστηριοτήτων ως εργασίας.
Η διατήρηση αυτής της επιβεβαίωσης παράγεται από τη συνεχιζόμενη ύπαρξη
του κεφαλαίου. Όσο το κεφάλαιο υπάρχει απέναντι στο προλεταριάτο, ακόμα και
στο προλεταριάτο που τείνει να το καταργήσει κι επομένως να αυτοκαταργηθεί
και το ίδιο, το προλεταριάτο διατηρεί μια θετικότητα. Αυτή η θετικότητα της ερ-
γασίας, έστω κι αν δεν επιβεβαιώνεται πια από το κεφάλαιο, επανενεργοποιείται
μέσα στην επαναστατική διεργασία επειδή, μέσα σε αυτήν, η κοινωνική αναπα-
ραγωγή εξαρτάται από τη δράση των προλετάριων.
 
Το παρελθόν των επαναστάσεων μας δείχνει ολοφάνερα ότι «η κόκκινη σημαία
μπορεί να υψωθεί ενάντια στην κόκκινη σημαία» μέχρι να καταφθάσουν τα
στρατεύματα του κράτους και του παρακράτους
 
Το κεφάλαιο «δεν θα διστάσει» να διακηρύξει ξανά ότι η εργασία είναι «η μόνη
παραγωγική δραστηριότητα», προκειμένου να σταματήσει το κίνημα της κατάρ-
γησής του και να το καθυποτάξει μόλις μπορέσει. Η μόνη υπέρβαση αυτής της
διάστασης έγκειται στη νίκη της κομμουνιστικοποίησης, που είναι η συντελε-
σμένη κατάργηση της καπιταλιστικής τάξης και του προλεταριάτου. Η υπέρ-
βαση αυτής της αντεπανάστασης δεν πρόκειται ποτέ να είναι γαλήνια, δεν θα
συντελείται πάντα «στην πορεία», δεν θα είναι μια γνήσια και πιο ταχύρρυθμη
εκδοχή του «μαρασμού του κράτους» που προβλεπόταν από τον σοσιαλισμό.
Κάθε κρατική ή παρακρατική μορφή θα κάνει πάντοτε το παν για να διατηρηθεί,
εν ονόματι μάλιστα της ανάγκης για την απώτερη εξαφάνισή της! Αυτή η αρτη-
ριοσκλήρωση και αυτή η διατήρηση δεν είναι «αντεπαναστατικές τάσεις μέσα
στην επανάσταση», αλλά είναι η αντεπανάσταση. Η καπιταλιστική αντεπανάστα-
ση απέναντι στην επανάσταση.
 
Ο κομμουνισμός δεν αγωνίζεται εναντίον της δημοκρατίας, αλλά η αντεπανάσταση
αυτοαναγορεύεται δημοκρατική
 
Επικαλούμενη και η ίδια την κατάργηση των τάξεων, η ριζοσπαστική δημοκρα-
τία θα κάνει το παν για να διατηρήσει ή να αποκαταστήσει δομές εκλογής εκ-
προσώπων, τις οποίες θα χαρακτηρίζει αναγκαίες προκειμένου να αποφευχθεί
ο σχηματισμός ενός νέου διευθυντικού στρώματος, αυτοεγκατεστημένου και
ανεξέλεγκτου. Η συγκρότηση του κομμουνισμού διαπλέκεται με τη συγκρότηση
μιας ύστατης μορφής σοσιαλισμού, έστω κι αν το κίνημα που τη στήριζε –το
εργατικό κίνημα– έχει εξαφανιστεί οριστικά.
Ο αγώνας για να «λογικευτούν» οι φράξιες του προλεταριάτου που επιδί-
δονται με μεγαλύτερο ζήλο στην απαλλοτρίωση του κεφαλαίου θα είναι ακόμα
βιαιότερος στον βαθμό που θα εμφανίζεται σαν υπεράσπιση της δημοκρατικής
επανάστασης, η οποία αρνείται να επιτρέψει σε «μειοψηφίες» να θέσουν σε κίν-
δυνο τις κατακτήσεις της πλειοψηφίας.

Θερσίτης: Κείμενο κριτικής στην αλληλέγγυα οικονομία

warning

Αναδημοσιεύουμε από το thersitis.espiv.net το ενδιαφέρον κείμενο στο οποίο βασίστηκε η εισήγηση στην εκδήλωση-συζήτηση στον χώρο του Θερσίτη στις 31/1/2014 με θέμα η αλληλέγγυα οικονομία, οι λύσεις της, ο κοινωνικός και ταξικός πόλεμος που διεξάγεται και η (αντ)επίθεση στον κόσμο του εμπορεύματος.

Απόσπασμα από το κείμενο:

Οι συνεργατικές επιχειρήσεις της «κοινωνική οικονομίας» (Κοιν.Σ. Επ. ή μη) παραμένουν εμπορικές επιχειρήσεις το δίκαιο εμπόριο των οποίων συμβάλλει στην κυκλοφορία του χρήματος σε περιοχές (σχηματικά και όχι γεωγραφικά) που αυτή θα ήταν περιορισμένη. Επιπροσθέτως επιβεβαιώνει την συναλλαγή ως το μοναδικό αξιόπιστο μέσο κάλυψης των αναγκών, παρέχοντας μάλιστα αυτή τη δυνατότητα σε τμήματα του πληθυσμού που διαφορετικά θα έπρεπε να αναζητήσουν άλλους τρόπους για την κάλυψη των αναγκών τους ή να παραμένουν στην κατάσταση μόνιμης δυσφορίας του ελαττωματικού καταναλωτή. Ταυτόχρονα η λειτουργία της παραμένει διαχωρισμένη από την υπόλοιπη δημόσια σφαίρα και οι σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ πωλητών και καταναλωτών παραμένουν διαμεσολαβημένες από την κυκλοφορία του χρήματος. Όλα τα παραπάνω είναι κομβικής σημασίας για την καπιταλιστική οικονομία, αποτελούν βασικές της αναπαραστάσεις της και το γεγονός ότι μέσω αυτών – μέσω της ανάπτυξης της επιχειρηματικότητας – επιχειρείται η υπέρβαση των επιπτώσεων της «κρίσης» είναι τουλάχιστον ευχάριστο για τα αφεντικά.

Ολόκληρο το κείμενο σε pdf ΕΔΩ

 

Αυτοδιαχείριση, κομμουνιστικοποίηση και Μαρξ

9251Αναδημοσιεύουμε το κείμενο David Adam «Η κριτική του Μαρξ στα σοσιαλιστικά σχήματα εργασιακού χρήματος και ο μύθος περί του προυντονικού χαρακτήρα του συμβουλιακού κομμουνισμού», που μετέφρασε και ανάρτησε στο διαδίκτυο η κολλεκτίβα εργασίας “Το Παγκάκι”.

Από τον πρόλογο της κολλεκτίβας εργασίας «Το Παγκάκι» στη μετάφραση διαφεύγει το γεγονός ότι η κριτική που ασκεί στο κείμενό του ο Adam στον Ντοβέ αφορά μια ιστορική διαμάχη για το ζήτημα της επαναστατικής μετάβασης, τη (μεταβατική) σοσιαλιστική κοινωνία και τη μορφή οργάνωσης της οικονομίας στη διάρκεια αυτής της περιόδου, και ό,τι αυτή συνεπάγεται (αξία, χρήμα, παραγωγή, κράτος, κ.λπ.).

Με άλλα λόγια, ήταν τελείως διαφορετικό το νόημα της αυτοδιαχείρισης όταν ο ορίζοντας της επανάστασης ήταν η νίκη του εργατικού κινήματος, και είναι διαφορετικό σήμερα, όταν η δυναμική της ταξικής πάλης δεν μεσολαβείται πια από την «εργατική ταυτότητα» αλλά εκφράζεται στις πλατείες και στις καταλήψεις ως αίτημα για “πραγματική δημοκρατία” (ή/και ως “αγανάκτηση”), και στις ταραχές χωρίς αιτήματα.

Το σημαντικό ωστόσο είναι ότι από τον πρόλογο απουσιάζει κάθε αναφορά σε αυτό το ζήτημα: του πώς φτάνουμε στην κομμουνιστική κοινωνία, σε μια αταξική κοινωνία πέρα από τον καπιταλισμό. Απουσιάζει δηλαδή κάθε έννοια επανάστασης ως ρήξης (ασχέτως του τι θα γίνει μετά). Είναι προφανές ότι η αυτοδιαχείριση δεν μπορεί να παίξει αυτόν το ρόλο (είτε ως προεικόνιση είτε ως “νησίδα”) εντός του καπιταλισμού, όπου κυριαρχεί η εμπορευματική παραγωγή.

Υπ’ αυτή την έννοια, κάθε συζήτηση για την αυτοδιαχείριση σήμερα είναι «ακαδημαϊκή» συζήτηση, εφόσον προς το παρόν, η αυτοδιαχείριση υπάρχει μόνο με τη μορφή κολλεκτιβών ή συνεταιρισμών, αλλά πάντοτε ως επιχειρήσεις που λειτουργούν εντός της αγοράς, όπου ο νόμος της αξίας βρίσκεται σε πλήρη ισχύ.

Απουσιάζει επίσης από τον πρόλογο κάθε προβληματική που αφορά τη σχέση κράτους και συνεργατικής/αλληλέγγυας οικονομίας (επ’ αυτού βλ. π.χ. «Ο Μαρξ για την αυτοδιαχείριση»), έλλειμμα που απηχεί τη γενικότερη τάση στον λόγο των υπέρμαχων της αυτοδιαχείρισης.

Μια ακόμα παρατήρηση: Στον πρόλογο της κολλεκτίβας εργασίας “Το Παγκάκι” αποδίδεται συλλήβδην στη θεωρία της κομμουνιστικοποίησης η μομφή ότι διαστρεβλώνει τις θέσεις του Μαρξ. Αυτό σηκώνει πολλή κουβέντα που μένει να γίνει. Άλλωστε κάθε ανάγνωση του μαρξικού έργου είναι, κατά κάποιον τρόπο, «παρερμηνεία».

Εν ολίγοις, αυτή η κριτική δεν λαμβάνει υπόψη της: α) τις σημαντικές διαφοροποιήσεις που υπάρχουν εντός της τάσης της κομμουνιστικοποίησης, και β) την κριτική που ασκείται από τη θεωρία της κομμουνιστικοποίησης στην αυτοδιαχείριση μέσα στον τρέχοντα κύκλο αγώνων, στην παρούσα συγκυρία, δηλαδή στη δεύτερη φάση αναδιάρθρωσης του καπιταλισμού (ενδεικτικά βλ. blaumachen #6 και http://www.rebelnet.gr/articles/view/Self-organisation-is-the-first-act-of-the-revoluti) και όχι στις ιστορικές μορφές της αυτοδιαχείρισης.

Μ.

Πρόλογος της ελληνικής έκδοσης

Το κείμενο που ακολουθεί είναι του Ντέιβιντ Άνταμ (David Adam) και πρωτοδημοσιεύτηκε το 2013 στο marxisthumanistinitiative.org. Μεταφράστηκε, αρχικά, για να συζητηθεί στις εσωτερικές διαδικασίες της κολεκτίβας εργασίας «Το παγκάκι» και κατόπιν κρίθηκε σκόπιμο να εκτυπωθεί σε 1000 αντίτυπα στην τυπογραφική κολεκτίβα «Rotta»(www.rotta.espivblogs.net). Η δημοσιοποίησή του έχει έναν διπλό στόχο:

Αφενός να συμβάλλει στη βελτίωση των όρων για δημιουργικό δημόσιο πολιτικό διάλογο. Ένας δημόσιος διάλογος ο οποίος για να κριθεί αποτελεσματικός είναι απαραίτητο να υπάρχει ανεπτυγμένος, σε ικανοποιητικό βαθμό, ένας κοινός κώδικας επικοινωνίας. Όταν συζητάμε για έννοιες όπως μισθωτή εργασία, χρήμα, αλλοτρίωση, κέρδος, φετιχισμός του εμπορεύματος, κομμουνισμός, αυτοδιαχείριση θα πρέπει τουλάχιστον σε αδρές γραμμές να αναφερόμαστε στα ίδια πράγματα. Η διασαφήνιση αρκετών εξ αυτών των αφηρημένων, πλην όμως θεμελιακών εννοιών, μέσα από αυτό το συνοπτικό κείμενο στάθηκε η κύρια αφορμή για να επιλεγεί η μετάφρασή του. Σε καμία περίπτωση σκοπός της δεν είναι η αποκατάσταση της «απόλυτης αλήθειας» του Μαρξ από την κατά τα άλλα υπαρκτή διαστρέβλωση των θέσεών του από την τάση της Κομμουνιστικοποίησης, ούτε η προβολή ενός λεπτομερούς σχεδίου μέτρησης του χρόνου εργασίας σε μια μετακαπιταλιστική κοινωνία.

Αφετέρου να σταθεί ως ευκαιρία να διασαφηνιστούν κάποιες θέσεις μας. Η συζήτηση για τις μετακαπιταλιστικές αυτόνομες κοινωνίες που προτάσσουμε, οφείλει να μη μένει σε μια στείρα-φιλοσοφική-ακαδημαϊκή αναζήτηση μεταξύ μυημένων. Με βάση το πώς αντιλαμβανόμαστε την κοινωνία στην οποία τα διάφορα συλλογικά της όργανα –συνελεύσεις παραγωγικών μονάδων, γειτονιών κ.λπ.– είναι αυτά που θα αποφασίζουν όλα τα θέματα που αφορούν τη λειτουργία και την οργάνωσή της, καλούμαστε να αναζητήσουμε τις ενέργειες και τις συμπορεύσεις που θα μας οδηγήσουν σε αυτήν. Καλούμαστε να σταθμίσουμε ποια ζητήματα είναι πρωτεύουσας σημασίας και να μην περιοριστούμε σε φιλονικίες γύρω από ζητήματα ελάσσονας σημασίαςόπως το αν το σύστημα διανομής της μελλοντικής κοινωνίας θα είναι κολεκτιβιστικό, κομμουνιστικό ή ποιος θα είναι ο ακριβής συνδυασμός τους. Για εμάς, ως κολεκτίβα εργασίας, μείζονα σημασία έχει η ανάπτυξη εκείνης της κινηματικής κουλτούρας και των θεσμών που θα μπορούν να υποστηρίξουν μια κοινωνική-πολιτική οργάνωση η οποία να εντάσσει τους μεμονωμένους εργασιακούς χώρους και κοινότητες σε ευρύτερα, λειτουργικά οικονομικοπολιτικά σύνολα. Δεν θέλουμε απλά καλύτερες συνθήκες εργασίας, δεν θέλουμε απλά 10-100-1000άδες συνεργατικές, δεν θέλουμε να αρκεστούμε στην ονειροπόληση μιας μυθικής κοινωνίας όπου όλα θα ρυθμίζονται αυθορμήτως αρμονικά. Επιδιώκουμε το ριζοσπαστικό μετασχηματισμό αυτής εδώ της κοινωνίας σε μια κοινωνία χωρίς καταπίεση-εκμετάλλευση και την οποία αρχίζουμε να (χτι)ζουμε και προωθούμε εδώ και τώρα.

«Το παγκάκι» – Νοέμβρης 2013

Tο κείμενο του David Adam «Η κριτική του Μαρξ στα σοσιαλιστικά σχήματα εργασιακού χρήματος και ο μύθος περί του προυντονικού χαρακτήρα του συμβουλιακού κομμουνισμού»

Αγγλία: Καταληψίες διώκονται με νόμο του 1824 γιατί “έκλεψαν φαγητό από τα σκουπίδια”

485940-öôþ÷åéá

Skipping: Η τακτική να παίρνουν τα περισσεύματα από τα σουπερμάρκετ για να φάνε, τώρα ποινικοποιείται στην Αγγλία.

Διαβάστε άρθρο από τον guardian εδώ

Ενσωματώνεται στο κράτος η “προλεταριακή αστυνομία” στο Μεξικό

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=fy2HYASKT30[/youtube]

Η αστυνομία είναι πάντα ένας μηχανισμός που αποτελεί το σκληρό πυρήνα του κράτους, ανεξαρτήτως προθέσεων ή αρχικής εμφάνισης της ως “ομάδας αυτοάμυνας”. Αν οι προλετάριοι αμύνονται για να υπερασπιστούν την προλεταριακή τους κατάσταση, τελικά η δραστηριότητα τους ενσωματώνεται στην αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Η περίπτωση στο Μεξικό αποτελεί ένα ακόμη παράδειγμα.

W.

Περισσότερα για την ιστορία αυτή δείτε τα ακόλουθα (τα συμπεράσματα δικά σας):

Προλεταριακή αστυνομία: Η περίπτωση του Μεξικό και της Βενεζουέλας

Η “προλεταριακή αστυνομία” συγκρούεται με την αστυνομία στο Μεξικό

Μεξικό: Διακήρυξη της ομάδας αυτοάμυνας του Michoacán, 18/01/2014

 

Γαλλία. Η αυτοδιαχείριση ως καταφύγιο εν μέσω κρίσης του κεφαλαίου (Fralib, Seafrance, Goodyear)

images-10 Δημοσιεύεται παρακάτω ένα κείμενο από το τεύχος no145 του περιοδικού  Echanges  (φθινόπωρο 2013). Έχει σημασία η κριτική στην αυτοδιαχείριση να συνοδεύεται και από αναφορές σε σύγχρονα συγκεκριμένα παραδείγματα πέραν της αναγκαίας θεωρητικής κριτικής, ειδικά από τη στιγμή που εδώ στην Ελλάδα απέχουμε ακόμα από το να αποκτήσει η λεγόμενη “συνεργατική οικονομία” το οικονομικό και κοινωνικό βάρος που έχει στη Γαλλία (10% της οικονομικής δραστηριότητας, 2.4 εκατ. εργαζόμενοι). Η αυτοδιαχειριστική ιδεολογία και η κριτική της αποτελούν και θα αποτελούν ένα από τα σύγχρονα πεδία αντιπαράθεσης εντός οποιουδήποτε χώρου, “πολιτικού” ή “κοινωνικού”, καθώς η καπιταλιστική αναδιάρθρωση θα εντείνεται ενσωματώνοντας και τις λογικές της “αλληλέγγυας οικονομίας”. 

Α.

Στις 24 Ιουλίου, το υπουργικό συμβούλιο ολοκλήρωσε τη συζήτηση πάνω σε ένα σχέδιο νόμου με τίτλο «Κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία (KAO)» τροποποιώντας το καθεστώς λειτουργίας των εσεπ (εργατικών συνεταιρικών εταιρειών παραγωγής), το οποίο στη Γαλλία προσδιορίζει και το νομικό πλαίσιο των συνεργατικών· ειπωμένο αλλιώς, τον τρόπο με τον οποίο η αυτοδιαχείριση πρέπει να λειτουργεί υπό το κεφάλαιο. Αυτό το σχέδιο, το οποίο προορίζεται να έρθει στη Βουλή τον Νοέμβριο, προβλέπει κυρίως τους τρόπους με τους οποίους οι μισθωτοί μιας επιχείρησης θα μπορούν να την ανακτούν σε περίπτωση θανάτου του ιδιοκτήτη. Δεν είναι ούτε χρήσιμο ούτε απαραίτητο να μπούμε στις λεπτομέρειες αυτού του σχεδίου –το οποίο δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να συμπληρώνει την ήδη υπάρχουσα νομοθεσία πάνω στις συνεργατικές και να προωθεί τη δημιουργία μιας εσεπ υπό αυτές τις συγκεκριμένες συνθήκες– ειδικά από τη στιγμή που μπορεί να αλλάξει μέχρι να ψηφιστεί.

Οι συνεργατικές παραγωγής ή κατανάλωσης, αγροτικές ή βιομηχανικές, είναι πλήρως ενσωματωμένες σε αυτόν τον κόσμο. Συχνά, δεν αποτελούν παρά ένα πρακτικό πλαίσιο συγκάλυψης μιας κατάστασης που μοιάζει με οποιαδήποτε καπιταλιστική επιχείρηση και επιπλέον, σε σύγκριση με την κυριαρχία των πολυεθνικών, υποβιβάζονται στις τάξεις του οικονομικού περιθωρίου.

Επιπλέον, δεν πρόκειται εδώ να ασκηθεί θεωρητική κριτική στην αυτοδιαχείριση, αλλά μόνο να εξεταστεί τι συνιστούν πραγματικά οι συνεργατικές εντός του καπιταλιστικού συστήματος και ποιος είναι ο ρόλος που η παρουσία τους μπορεί να παίξει λαμβάνοντας υπόψη το σύνολο του παγκόσμιου παραγωγικού συστήματος. Δύο ακραία παραδείγματα επιτρέπουν να εντοπίσουμε την κατεύθυνση πάνω στην οποία μπορεί να εξελιχθεί κάθε συνεργατική.

Οι πρόσφατες [μέσα στο 2012] απεργίες στην Ιταλία αποκάλυψαν ότι όλος ο κλάδος των logistics οργανώνεται με τη μορφή συνεργατικών, κάτι που επιτρέπει –παράδοξο όσον αφορά την ίδια την αρχή της αυτοδιαχείρισης– την πλήρη παράκαμψη της εργατικής νομοθεσίας και την εγγύηση της μάξιμουμ εκμετάλλευσης της εργασιακής δύναμης. Είναι πολύ απλό, οι όποιοι διευθυντές –και στην πλειοψηφία τους ιδιοκτήτες– των συνεργατικών υποχρεώνουν τους υποψήφιους μισθωτούς να είναι συνεργάτες· κάτι που τους αποκλείει από τη συνθήκη του μισθωτού και τις εξασφαλισμένες κοινωνικές εγγυήσεις και τα πλεονεκτήματα των μισθωτών. Αυτό επιτρέπει μια εκμετάλλευση χωρίς νομικά όρια, μιας και [οι συνεργάτες] εκμεταλλεύονται τους εαυτούς τους όπως κάθε «ανεξάρτητος».

Continue reading

Αργεντινή: Το κράτος καταστέλλει κατάληψη εγκαταστάσεων εργοστασίου

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=NXQJQu-nmKs[/youtube]

Κοινωνικές συγκρούσεις που προκύπτουν μετά τα “μνημόνια”

από τον τύπο τους:

There have been violent clashes in the city of Yerba Buena, in northern Argentina, after police evicted hundreds of squatters from an unused factory.

Squatting is a controversial issue in the country – the government accuses opposition forces of encouraging illegal squatting as a means of undermining the ruling party of President Cristina Fernandez de Kirchner.