H WSJ (aka ένα από τα βασικά έντυπα της Διεθνούς του κεφαλαίου) είναι απόλυτα σαφής σε πρόσφατο editorial της που αφιέρωσε στην Αίγυπτο. Στο φόντο όλων αυτών που συμβαίνουν “ακούγεται” το μονότονο τέμπο της Διεθνούς του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου (σχηματικά του ΔΝΤ), όλα τα άλλα είναι η επιφάνεια, ο τρόπος που “ντύνεται” η βασική μελωδία και παράγει διαφορετικές συγκρούσεις και γεγονότα στα διάφορα κράτη, αλλά η συγκυρία συγκροτείται ακριβώς ως επιφάνεια, ως τρόποι ύπαρξης αυτού του βασικού τέμπο, που είναι το ίδιο παντού, αλλά μόνο ως νόμος κίνησης και όχι βέβαια ως απτή πραγματικότητα. Το θέμα είναι τί ακριβώς κινείται σε κάθε περίπτωση, ποιες συναντήσεις παράγονται, ποιες ειδικές συγκρούσεις συμβαίνουν, δηλαδή, το θέμα είναι η αναγνώριση της δομής της κάθε συγκυρίας και των υποκειμένων που αναδύονται κατά την εξέλιξη της. Για την Αίγυπτο, η ταξική πάλη, που διέκοψε με βίαιο τρόπο τη διαδικασία υπογραφής δανειακής σύμβασης με το ΔΝΤ που ήταν σε εξέλιξη, προς το παρόν θέτει το ζήτημα: Αφού ούτε ο Μόρσι μπόρεσε να υλοποιήσει την επιβολή της “ειδικής αναδιάρθρωσης που απαιτεί η Αίγυπτος”, ποιος μπορεί; Η  WSJ μας δίνει την απάντηση στα παρακάτω αποσπάσματα:

A more hopeful sign is that General Sisi gathered prominent opposition and Coptic Christian and Muslim leaders to announce a new “roadmap” for Egypt’s future. The roadmap proposes, among other steps, a broadly representative committee to rewrite the constitution and to form a technocratic government.

Any transition government will no doubt seek money and oil from the Gulf states as well as an early deal with the International Monetary Fund to make up for Egypt’s rapidly declining currency reserves.

 Egyptians would be lucky if their new ruling generals turn out to be in the mold of Chile’s Augusto Pinochet, who took power amid chaos but hired free-market reformers and midwifed a transition to democracy. If General Sisi merely tries to restore the old Mubarak order, he will eventually suffer Mr. Morsi’s fate.

Η τάση εξέλιξης του πανεπιστημίου στην Ελλάδα είναι σαφής ήδη από την αρχή της δεκαετίας του 1990. Αρχικά, η ενσωμάτωση στο κύκλωμα παραγωγής υπεραξίας της μεταπτυχιακής έρευνας μπόρεσε να περάσει ανώδυνα λόγω της διατήρησης του πυρήνα της σύγχρονης εθνικής ενότητας: της κρατικής προπτυχιακής εκπαίδευσης χωρίς δίδακτρα. Στη συνέχεια εμπορευματοποιήθηκαν οι μεταπτυχιακές σπουδές κάτι που συνιστούσε ήδη μερική ιδιωτικοποίηση των παρεχόμενων υπηρεσιών και μετατροπή σημαντικού μέρους των φοιτητών σε πελάτες, άρα απέκλεισε έμμεσα ένα σεβαστό μέρος της εργατικής τάξης από την κοινωνική κινητικότητα. Αυτή η ιδιωτικοποίηση πέρασε επίσης εύκολα καθώς στα χρόνια της επέκτασης του κύκλου συσσώρευσης στην Ελλάδα αρκετοί ήδη πτυχιούχοι και ήδη στην αγορά εργασίας αγόραζαν προσδοκίες για ένα καλύτερο μέλλον στην ιεραρχία της αγοράς εργασίας. Ο σύγχρονος νόμος πλαίσιο δεν ιδιωτικοποιεί απευθείας τις προπτυχιακές σπουδές αλλά εμμέσως καθώς καθιστά το πανεπιστήμιο αυτόνομη οικονομική μονάδα. Το ίδιο το πανεπιστήμιο πλέον, για να επιβιώσει θα επιζητά αγωνιωδώς πρόσβαση σε ρευστότητα και οι πηγές είναι δύο: είτε έμμεση χρηματοδότηση από ιδιωτικό κεφάλαιο, είτε δίδακτρα για τους προπτυχιακούς φοιτητές.

Αυτή η πορεία είναι κατανοητή από τους φοιτητές οι οποίοι πλέον δεν μοιάζουν με τους φοιτητές της δεκαετίας του 1990. Οι σημερινοί φοιτητές είναι περισσότερο επισφαλείς εργαζόμενοι που πρέπει οι ίδιοι να “χρηματοδοτήσουν” τις σπουδές τους δουλεύοντας σε δουλειές του ποδαριού, παρά “ανέμελοι νέοι”. Επίσης έχει προ πολλού πάψει να αποτελεί άμεση αποκατάσταση η απόκτηση ενός πτυχίου. Η σκάλα της κοινωνικής ανόδου είναι μπλοκαρισμένη και στην είσοδο υπάρχει η “αστυνομία” της πειθάρχησης και υποταγής σε σκληρές νόρμες, αλλά πλέον με την κατάργηση του ασύλου και η αστυνομία. Η κατάργηση του ασύλου πρακτικά σημαίνει κατάργηση του σχετικά άνετου πλαισίου διεκδικητικών αγώνων των φοιτητών αλλά και της μερίδας των καθηγητών που δεν ανήκει στη σκληρή φράξια των “καπιταλιστών της έρευνας και των μεταπτυχιακών” του πανεπιστημίου.

Οι χθεσινές συλλήψεις αποτελούν αλλαγή πίστας γιατί: α) Επιβεβαιώνεται το σπάσιμο του κοινωνικού συμβολαίου της εκπαίδευσης. Οι φοιτητικοί αγώνες δεν αντιμετωπίζονται από το κράτος ως αγώνες “των παιδιών μας” αλλά ως επιθετικές κινήσεις του εσωτερικού εχθρού, β) Η ταξική πάλη θα εμφανιστεί πιο καθαρά μέσα στο σώμα των καθηγητών, στους οποίους εξάλλου οι ταξικοί διαχωρισμοί γίνονται ολοένα και πιο ξεκάθαροι, γ) καταργείται ένα προνομιακό πεδίο πολιτικής δράσης της Αριστεράς, κάτι που την αποδυναμώνει και αναγκαστικά της θέτει το ζήτημα του πιο δυναμικού ακτιβισμού. Αυτά τα τρία στοιχεία σε συνδυασμό με την πιθανότητα να μην ανοίξουν καθόλου κάποια αει και αρκετά τει από σεπτέμβρη εντείνει ακόμη περισσότερο τις αντιφάσεις στον κλάδο της εκπαίδευσης, ο οποίος για ιστορικούς λόγους αποτελεί ένα σημαντικό πεδίο της σύγχρονης ταξικής πάλης στην Ελλάδα.

Φαίνεται όμως ότι κανένας κλαδικός διεκδικητικός αγώνας δεν μπορεί να αποτελέσει τη συγκολλητική ουσία για την ενότητα των διεκδικητικών αγώνων. Η ασύμμετρη γενίκευση πολλών εστιών “κρίσης” είναι το μόνο σενάριο που τρομάζει πραγματικά το κράτος, η ύπαρξη τους ως πολλά, ανεξάρτητα, και ανεξέλεγκτα από κάποιο συντονιστικό κέντρο μέτωπα, σε κάθε ένα από τα οποία όμως μπορεί να συμβεί κάποιο γεγονός που να αποτελέσει την αφορμή για να ξεσπάσει το σύνολο των αντιφάσεων που ωριμάζουν από τα μέσα του 2012 (το τέλος του προηγούμενου κύκλου αγώνων “ενάντια στα μνημόνια”).

Αναδημοσίευση από roarmag

Ενδιαφέρον κείμενο για την τρέχουσα συγκυρία στην Αίγυπτο:

Egypt’s revolutionary process is a complicated convolution of people power and military co-optation. To succeed, it will have to take on the army anew.

Now that President Morsi and the Muslim Brotherhood have been forced from power, one question appears to be burning on everyone’s lips: is this Egypt’s second revolution, or is it really just a coup d’étât? Anyone outside of Egypt who still pretends to have a straightforward answer to this question is either lying or deluding themselves. The truth is that periods of grave revolutionary upheaval never lend themselves to simplistic binary narratives. If anything, the answer is neither: this is neither a second revolution nor a coup d’étât. Why?

First of all, it’s not a second revolution because — as I pointed out at length in a recent essay — revolutions are not events but processes. In Egypt’s case, this process first revealed itself on January 25, 2011 and remains ongoing until today. For a major newspaper like The Guardian to write about “post-revolutionary” Egypt therefore seems bizarre; and note that The Guardian is far from alone in propagating this kind of widespread discourse. Indeed, the struggle for the soul of the Egyptian revolution only seems to have intensified over the past 2,5 years as various forces — the Muslim Brotherhood, the army, the US government — have sought to co-opt it.

Seen in this light, Egypt’s revolution has been marked by three main phases: the initial insurrection of January and February 2011 that toppled Mubarak; the second wave of protests that forced the Supreme Command of the Armed Forces (SCAF) to finally call elections; and now the third uprising of June 30 — the “Rebellion” — that forced Morsi out of office. It is absolutely crucial not to underestimate the role of popular agency in these world-historic events. As I wrote earlier, none of this would have been possible without the power of the street.

But there is a major caveat here. While the Egyptian revolution surely constitutes one of the most epic insurrectionary episodes in recent history, the “material constitution” of Egyptian society has changed remarkably little since the overthrow of Mubarak. When the people of Egypt initially rose up in January 2011, they rebelled against a deeply entrenched and profoundly repressive military dictatorship that had deprived them of “bread, freedom and social justice” for as long as most people could remember. The main slogan in the first wave of protests unsurprisingly became: الشعب يريد إسقاط النظام‎ — the people demand the fall of the regime. Note the important point that the Arabic word for “regime” (nizam) is perhaps better translated as system, which indicates that this is not just about a specific group of privileged people but about a whole set of oppressive social structures. The people demand the downfall of this system.

In this sense, the system’s initial reaction was every bit as brutal as it was predictable: it simply tried to quash the revolt. But when it became self-evident that this approach wasn’t quite working, the true ruling class shifted strategies. The army’s top-brass recognized that to perpetuate its rule, or at least secure its economic interests and privileged political position, it would have to appease the masses. And so the military command, led by Field Marshal Mohamed Tantawi — Mubarak’s long-time Defense Minister and personal confidant, known in ruling circles as “Mubarak’s poodle” — simply turned on their former master and pushed him from power.

This led to the 15-month rule of the SCAF, which was supposed to be a transition period giving way to Egypt’s first democratic elections, but which was marked by continued mass mobilizations to save the revolution from the army’s incessant attempts to stall the revolutionary process and repress the ongoing protests. Belying its own pro-democratic rhetoric, the SCAF brutally cracked down on the protesters, killing hundreds and imprisoning, torturing and maiming thousands. During the second wave of revolt, as hundreds of thousands again amassed in Tahrir Square, the main slogan of the revolutionaries simply became: “down with military rule.”

By early 2012, the SCAF realized that its direct rule over society was badly affecting its carefully crafted mythology as a patriotic institution aligned with the goals of the revolution, potentially endangering its economic interests. At that point, it was happy to just leave politics behind and let some eager civilians take the blame. It was clear, however, that the only social force organized enough to take on such a responsibility was the Muslim Brotherhood. And so the army called elections, knowing full well that the Islamists would win, but recognizing just as well that it was in its own best interests to retreat to the wings and let elected politicians solve their mess. In fact, the army ascertained that the Brotherhood would win the elections, allowing its members to man the polling stations, count the ballots and beat up “troublemakers”.

Continue reading →

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=KV0ZD453OAc[/youtube]

Το κίνημα έχει ξεκινήσει εδώ και τουλάχιστον ένα μήνα ενάντια στην “εκπαιδευτική αναδιάρθρωση”. Εχθές έγιναν συγκρούσεις με δεκάδες τραυματίες και συλλήψεις. Το βίντεο είναι από συγκρούσεις στις 15 Ιουνίου.

The other possibility is that the young revolutionaries behind January 25 and now June 30 decide that with tens of millions of people behind them (a very different situation than existed after the January 25 revolution, in which far fewer people actively took part), they can afford to go for the proverbial knock-out blow. Indeed, with the economy in tatters and the country on the precipice of unprecedented civil strife, the military is potentially in a far weaker position now than it was after Mubarak’s departure.

Αναδημοσίευουμε τμήματα από άρθρο που εμφανίστηκε στο Al Jazeera σχετικά με τη συγκυρία στην Αίγυπτο. Ο συγγραφέας ανήκει προφανώς στο “δημοκρατικό” στρατόπεδο, και όπως κάθε ένας που ανήκει σ’αυτό έχει ως ορίζοντα του, αναγκαστικά την κατάληψη του κράτους (ανεξάρτητα αν το λέει ή όχι, και αυτός το λέει).  Θέτει όμως ορισμένα από τα βασικά ζητήματα της συγκυρίας με ενδιαφέροντα τρόπο (η έμφαση σε ορισμένα σημεία δική μας):

After 887 days of protests, tear gas, tanks, camels, horses, tent cities, marches, birdshot, live ammunition, ultras, great music, torture, rape, disappointments, spears, knives, Facebook campaigns, undercover thugs, military detentions, men with scimitars, show trials, elections, referendums, annulments, arson, police brutality, negotiations, machinations, committees, strikes, street battles, foreign bailouts, extreme theatre, revolutionary graffiti, television drama, Leninist study circles, and Salafi sit-ins, Egypt’s young revolutionaries have managed to do the near impossible: force the “nizzam” – the system – to restart a deeply flawed transition process in a manner which, at least at the surface, puts civilians in charge of a fraught transition process that was likely doomed the first time around the moment SCAF took control.

[…]

The last two and a half years have largely flowed more or less as one might have imagined once SCAF assumed control of the transition. The military’s broad control of Egyptian politics for half a century, it’s huge role in the economy – including in the transition to a neoliberal order that was supposed to weaken the grip of the old elites but broadly strengthened it, its highly authoritarian and patriarchal nature, and its guaranteed support from its major Western and Arab sponsors, all left it with little incentive or even ability to move the country along a path that would actually produce freedom, dignity, social justice, and an overall better life for most Egyptians.

The problem was, and remains, that the only way for the revolution to achieve its core goals would be literally to create a new state – a new set of power relations and institutions through which they flow that would profoundly redistribute social, economic and political power throughout Egyptian society. But to do this they would have to take on, and defeat, the military and the order it represented. As long as the military controls the political and economic process in Egypt, the vast majority of Egyptians will live well below their economic and political potential.

The honeymoon between the military and the revolutionaries was over not long after it began, as the military launched waves of assaults on and even massacres of demonstrators and activists, detaining thousands, most without civilian trials, even as the deep state began to shore up its political footing through the emerging constitutional, legislative and electoral process. In the summer and fall of 2011, spring and fall of 2012, revolutionary forces returned to the streets and battled the military, and ultimately the Brotherhood-regime, not with any hope of finishing the revolution, but to ensure it wasn’t completely lost.

Continue reading →

Αναδημοσίευση από Πρακτορείο Rioters

Μια προκήρυξη του Αυτόνομου μπλοκ αγώνων ΟΥΤΕ ΠΑΤΡΙΔΑ ΟΥΤΕ ΑΦΕΝΤΙΚΑ της Araraquara που θέτει ένα ευρύτερο πλαίσιο των αγώνων στη Βραζιλία και της αντίθεσης στον εθνικισμό στους αγώνες αυτούς:

Προκήρυξη του Αυτόνομου Μπλοκ Αγώνων ΟΥΤΕ ΠΑΤΡΙΔΑ ΟΥΤΕ ΑΦΕΝΤΙΚΑ της Araraquara, São Paulo, σχετικά με τη συμμετοχή του στην ενιαία δράση της 26ης Ιούνη μαζί με τη συλλογικότητα για ελεύθερες μεταφορές Passe Livre, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των συγκοινωνιών.

Ούτε Πατρίδα, Ούτε Αφεντικά!

-Να δημιουργήσουμε τη λαϊκή εξουσία!

Το Αυτόνομο μπλοκ αγώνων δημιουργήθηκε στην Araraquara στα πλαίσια της πολιτικής αναταραχής στη Βραζιλία και σ’ ολόκληρο τον κόσμο, μέσα απ’ την αυτοοργάνωση αγωνιστών διαφόρων επαναστατικών αντικαπιταλιστικών πολιτικών τάσεων, με στόχο τη δημιουργία ενός σημείου αντίθεσης με τα ρεφορμιστικά αιτήματα, ζητώντας την ολική ρήξη με το σύστημα, τη δημιουργία μέσα απ’ την καταστροφή. Η συλλογικότητα αντιτίθεται επίσης στα εθνικιστικά προτάγματα και τις εθνικές σημαίες στις διαδηλώσεις που εξελίσσονται στη χώρα, καθώς αντιλαμβάνεται τον εθνικισμό ως φασισμό, που φέρει τον διαχωρισμό μας απ’ αυτούς με τους οποίους μαχόμαστε μαζί για έναν κόσμο χωρίς σύνορα, χωρίς πατρίδες, χωρίς κράτη, για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας. Έτσι, στις 26 Ιούνη, ενώσαμε τις δυνάμεις μας και κατεβήκαμε στους δρόμους με την Ενιαία Δράση στην Araraquara, συνεχίζοντας τον αγώνα για τις Ελεύθερες Μεταφορές κι ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των συγκοινωνιών.

Continue reading →

Η JP Morgan σε πρόσφατη μελέτη της (τέλος Μαίου 2013) που μπορεί να βρεθεί εδώ, παρουσιάζει την αναδιάρθρωση που λαμβάνει χώρα στην ευρωζώνη ως ένα ταξίδι το οποίο βρίσκεται στη μέση και έχει … πολύ δρόμο ακόμη. Εξηγεί πως “πρέπει” να προχωρήσει η αναδιάρθρωση και ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ως τώρα.

Παραθέτουμε δύο αποσπάσματα. Το πρώτο είναι η κριτική της JPM στα πολιτικά συστήματα της “περιφέρειας της ευρωζώνης”, τα οποία είναι πολύ πιο δημοκρατικά από όσο πρέπει για να προχωρήσει η αναδιάρθρωση. Το δεύτερο είναι οι εκτιμήσεις τους για τα δύο πιθανά σενάρια συνέχισης της αναδιάρθρωσης. Ιδού:

The journey of national political reform

At the start of the crisis, it was generally assumed that the national legacy problems were economic in nature. But, as the crisis has evolved, it has become apparent that there are deep seated political problems in the periphery, which, in our view, need to change if EMU is going to function properly in the long run. The political systems in the periphery were established in the aftermath of dictatorship, and were defined by that experience. Constitutions tend to show a strong socialist influence, reflecting the political strength that left wing parties gained after the defeat of fascism. Political systems around the periphery typically display several of the following features: weak executives; weak central states relative to regions; constitutional protection of labor rights; consensus building systems which foster political clientalism; and the right to protest if unwelcome changes are made to the political status quo. The shortcomings of this political legacy have been revealed by the crisis. Countries around the periphery have only been partially successful in producing fiscal and economic reform agendas, with governments constrained by constitutions (Portugal), powerful regions (Spain), and the rise of populist parties (Italy and Greece). There is a growing recognition of the extent of this problem, both in the core and in the periphery. Change is beginning to take place. Spain took steps to address some of the contradictions of the post-Franco settlement with last year’s legislation enabling closer fiscal oversight of the regions. But, outside Spain little has happened thus far. The key test in the coming year will be in Italy, where the new government clearly has an opportunity to engage in meaningful political reform. But, in terms of the idea of a journey, the process of political reform has barely begun.

Continue reading →

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=qLcv5YjrPS8[/youtube]

από το δικό τους τύπο:

Οι Περουβιανές αστυνομικές Αρχές έκαναν χρήση δακρυγόνων σε εκατοντάδες φοιτητές και δημόσιους υπαλλήλους, την Πέμπτη στη Λίμα, καθώς αυτοί διαδήλωναν με πορεία προς το Κογκρέσο, διαμαρτυρόμενοι για τις μεταρρυθμίσεις σύμφωνα με τις οποίες αναμένεται να επιβληθούν αυστηρότεροι κανόνες στα Πανεπιστήμια της χώρας.

Οι διαδηλωτές επιτέθηκαν φραστικά κατά του προέδρου, Ογιάντα Ουμάλα, ο οποίος ενώ ανέβηκε στην εξουσία σαν “μετριοπαθής αριστερός” τελικά ακολουθεί νεοφιλελεύθερη πολιτική. Οι επικριτές του υποστηρίζουν, ότι οι μεταρρυθμίσεις αυτές θα υπονομεύσουν την αυτονομία των Πανεπιστημίων του Περού, αναφέρει το πρακτορείο Reuters.

Δημόσιοι υπάλληλοι συγκρούστηκαν με τις αστυνομικές Aρχές καθώς προσπάθησαν να διαδηλώσουν έξω από το προεδρικό μέγαρο, μία ημέρα αφότου ο Ουμάλα υπέγραψε ένα νόμο σύμφωνα με τον οποίο οι δημόσιοι υπάλληλοι θα πρέπει να περνούν από ετήσια αξιολόγηση της απόδοσής τους.

Τα τοπικά τηλεοπτικά μέσα μετέδωσαν εικόνες όπου φαίνονται αστυνομικοί να ρίχνουν δακρυγόνα και νερό κατά των διαδηλωτών, ορισμένοι από τους οποίους απάντησαν με τη ρίψη πετρών. Σύμφωνα με ιατρικές πηγές, αρκετοί άνθρωποι τραυματίστηκαν κατά την διάρκεια των συγκρούσεων στη Λίμα και σε άλλες περιοχές της χώρας όπου πραγματοποιήθηκαν διαδηλώσεις.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=-WQDdxrJpC0[/youtube]

Since June 10, the region of Catatumbo in the department of Norte de Santander has been consumed by protests and riots that have left four protesters dead and over fifty injured.

More than 12,000 peasant farmers have participated in the protests, reported La Prensa Latina, demanding the government halt coca eradication until they can provide an economically viable alternative, and also calling for more investment in public infrastructure and services and for the region to be made a semi-autonomous “rural reserve zone.”

The riot police dispatched to the area to control the protests have received widespread criticism for their heavy-handed response, including accusations that they have fired indiscriminately on crowds.

The government initially refused to address the protesters demands, but backtracked earlier this week and began talks with community representatives on June 25.

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=_YqCsit-2js[/youtube]

Τελικά το όριο του “δημοκρατικού” κινήματος της Αιγύπτου εκφράστηκε όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται με μια νέα στρατιωτική δικτατορία: “Γιατί το πρόβλημα βέβαια δεν είναι ο Μόρσι, ο κάθε Μόρσι μπορεί ανά πάσα στιγμή να θυσιαστεί για να συνεχίσει “να δουλεύει το μαγαζί”. Όσο αυτόνομο και να είναι το πολιτικό προσωπικό η αυτονομία αυτή είναι πάντα σχετική, το κράτος αποτελεί τη συλλογική έκφραση μιας τάξης που εκμεταλλεύεται την άλλη. Η συλλογική αυτή έκφραση δεν είναι ποτέ αποτέλεσμα μιας ήπιας διαδικασίας, καθώς στον πυρήνα της βρίσκεται ο λυσσαλέος ανταγωνισμός, ο οποίος στην επιφάνεια φαίνεται πολιτικός, από λίγο πιο μέσα μπορεί να φαίνεται περισσότερο οικονομικός. Αυτός ο ανταγωνισμός όμως είναι ο τρόπος οργάνωσης της συνεργασίας τους, της συνεργασίας στην οποία ο βουτηγμένος στο αίμα νικητής θα εγκαθιδρύσει μια σταθερότητα που θα βολεύει και τους “ηττημένους”, καθώς και οι δύο κοιτούν με τρόμο προς την πλευρά του πραγματικού τους αντιπάλου: του προλεταριάτου, δηλαδή του τμήματος εκείνου της εργατικής τάξης που η δραστηριότητα του μέσα στην ταξική πάλη αμφισβητεί την ίδια τη σχέση του κεφαλαίου.” (#Tamarod: Η Αίγυπτος ως έκφραση του ορίου του παγκόσμιου “δημοκρατικού” κινήματος)

Η δικτατορία γεννιέται μέσα από τη δημοκρατία, ως μια αναγκαία για το κεφάλαιο πολιτική μορφή. Αναγκαία για τη συνέχιση της συσσώρευσης και της αναπαραγωγής της κοινωνίας του κεφαλαίου γενικότερα. Τα γεγονότα εντάσσονται στη δυναμική της εποχής των ταραχών και την επικαιροποιούν εντείνοντας τις εσωτερικές της αντιφάσεις:

[…] Η Αίγυπτος και η Τυνησία έδειξαν ότι πράγματι η πτώση της κυβέρνησης ολοκληρώνει αυτά τα κινήματα. Στην πραγματικότητα βέβαια, ότι αρχικά φάνταζε ως νίκη γρήγορα αποδείχτηκε ότι είναι ήττα, καθώς νέα αστυνομικά κράτη εγκαθιδρύθηκαν και η αναδιάρθρωση προχωράει κανονικά με περικοπές επιδομάτων, αυξήσεις στις τιμές των τροφίμων κτλ. Το κίνημα όμως στην Αίγυπτο και την Τυνησία δεν μπόρεσε να ξανασταθεί στα πόδια του, καθώς ο αρχικός στόχος που αντιστοιχούσε στην ενότητα του επετεύχθη […] Μπορούν τα μεσαία στρώματα να ενσωματωθούν στο προλεταριάτο, ως δραστηριότητα αμφισβήτησης του κεφαλαίου, αν δεν ολοκληρωθούν πρώτα αυτά τα κινήματα με την πολιτική νίκη (δηλαδή ουσιαστική ήττα) τους; Η ήττα τους, που περνάει μέσα από την πολιτική τους νίκη, φέρνει αναγκαστικά τις διαιρέσεις που υπάρχουν στην επιφάνεια. Ένα κομμάτι του κινήματος προσπαθεί να συνεχίσει την εξέγερση, η οποία όμως παύει να έχει λαϊκή υποστήριξη (δηλαδή διαταξική υποστήριξη, καθώς η τάξη είναι σχέση και όχι κατηγορία). Χωρίς τη μαζική συμμετοχή των αποκλεισμένων και των φτωχών, πώς μπορεί να συνεχιστεί αυτή η εξεγερτική πορεία; Μπορεί; (από το κείμενο: Η άνιση δυναμική της εποχής των ταραχών).

Δες επίσης το ντοκυμανταίρ Αιγυπτιακός Χειμώνας που γυρίστηκε το Φλεβάρη.

Η πραγματικότητα της στρατιωτικής δικτατορίας που εγκαθιδρύθηκε για έναμιση χρόνο πριν τον Μόρσι:

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=mnFVYewkWEY&bpctr=1372931751[/youtube]

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=1E5nqGaPdgY[/youtube]