Αυτό που εκπλήσσει στην κατάληψη του Gezi και στις μαζικές συγκεντρώσεις στην πλατεία Taskim είναι η απόλυτη απουσία των μεγάλων συνελεύσεων, των ανοιχτών συζητήσεων, όλων των μορφών συλλογικής λήψης αποφάσεων που κυριάρχησαν σε άλλα λαϊκά κινήματα τα τελευταία χρόνια. Εδώ, η αυθόρμητη οργάνωση είναι πλήρης, χωρίς κανείς να έχει πραγματικά ιδέα για το τι συμβαίνει συνολικά, καθιστώντας αδύνατο τον έλεγχο της κατάστασης, ή τον εκδημοκρατισμό των αποφάσεων με επίσημες διαδικασίες και έμπειρους ειδικούς των διαδικασιών αυτών. Εκατοντάδες μικρο-ομάδων και χιλιάδες άτομα προσφέρονται εθελοντικά για να φέρουν φαγητό, να κάνουν ιατρικό έργο, να καθαρίσουν το χώρο, να κάνουν περιπολίες στα οδοφράγματα, να διανείμουν νερό, αλλά όλα αυτά δεν οργανώνονται ή συντονίζονται κεντρικά. Υποτίθεται ότι υπάρχουν διαπραγματεύσεις σε εξέλιξη μεταξύ κάποιων ομάδων από την κατάληψη και την κυβέρνηση, αλλά το να αποκαλούνται αυτές οι ομάδες «εκπρόσωποι» του κινήματος είναι γελοίο, και οι συμμετέχοντες σ’αυτές το ξέρουν, γι’αυτό και δεν διεκδικούν να μιλήσουν στο όνομα όλων αυτών που βρίσκονται στο Gezi και την Ταξίμ. Η κυβέρνηση θέλει να φύγουν τα οδοφράγματα, να καθαρίσει η πλατεία, και να ηρεμήσει το πάρκο. Οι αρχικοί διοργανωτές της κατάληψης του πάρκου δεν θέλουν την καταστροφή του πάρκου, ζητούν να μη γίνει κανένα έργο mega-ανάπτυξης, και απαιτούν την υποχώρηση της κυβέρνησης. Αλλά τι θέλουν οι δεκάδες χιλιάδες σε όλη τη χώρα; Τι θέλουν οι εκατοντάδες χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια που συρρέουν στην Κωνσταντινούπολη καθημερινά; Κάτι περισσότερο από μια μεταρρύθμιση, κάτι λιγότερο από μια επανάσταση, κάτι στο ενδιάμεσο που δεν ξέρουμε ακόμη πώς να το ονομάσουμε.
Ολόκληρη η “αναφορά” (στα αγγλικά):
