Συγκρούσεις με την αστυνομία και λεηλασίες στις φαβέλες του Ρίο

12BRAZIL-master675

Η κρίση αναπαραγωγής της εργατικής τάξης ως “κρίση στέγασης” αυτή τη φορά, με διαφορετική μορφή από την “κρίση μετακίνησης” που αφορούσε σε μεγαλύτερο βαθμό φοιτητικά ή/και μεσαία στρώματα της τάξης στη Βραζιλία, σε συνδυασμό με την συγκυρία του παγκόσμιου κυπέλλου παράγει νέες συγκρούσεις στο δημόσιο χώρο. Οι φαβέλες, οι “πόλεις των φτωχών μέσα στις πόλεις”, η έκφραση της ζωνοποίησης της συσσώρευσης μέσα στο μητροπολιτικό περιβάλλον είναι οι εστίες συγκρούσεων που συμβαίνουν στα σύνορα τους. Η χρηματοπιστωτική μορφή του σύγχρονου καπιταλισμού απαιτεί τη μετατροπή της γης σε ιδιωτικό κεφάλαιο, καθώς η αξία της γης καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από τις προσδοκίες συσσώρευσης στην περιοχή που αξιολογείται. Ταυτόχρονα με την κίνηση του προλεταριάτου να καταλαμβάνει γη για να ζήσει σε εξαθλιωμένες συνθήκες, καθώς αδυνατεί να πληρώσει τα ενοίκια που απαιτεί ακριβώς αυτή η διαδικασία παραγωγής αξίας από τον κατασκευαστικό κλάδο.

Από τον τύπο τους:

RIO DE JANEIRO — Violent clashes broke out on Friday between police officers and squatters here when the authorities dislodged thousands of families from a newly formed favela, or slum, in a complex of abandoned commercial buildings, focusing attention on the rising tension over surging rents and housing shortages.

Just two months before Brazil is to host the World Cup soccer tournament in Rio de Janeiro and other cities, police officers used tear gas and rubber bullets to disperse the squatters at a decaying property in the city’s gritty northern zone owned by Oi, one of the largest telecommunications companies in Brazil.

The squatters fought back by pelting the police with rocks, tossing firebombs and setting buses and police vehicles on fire. Even when officers managed to assert control over the settlement after hours of clashes, the protesters turned to looting nearby banks and a supermarket.

Continue reading

Τ. Θεοφίλου: Για τη δημιουργία του ελληνικού Guantanamo

“Το νομοσχέδιο στοχεύει στην εμπέδωση της απόλυτης κτηνώδους καταστολής που αποτελεί το σύγχρονο μοντέλο πολιτικής διαχείρισης”

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=zXJZOm254lc[/youtube]

Διαβάστε επίσης:  “Μια φυλακή μέσα στη φυλακή” & “Σχετικά με την επικείμενη αναδιάρθρωση- ιδιωτικοποίηση των ελληνικών φυλάκων

Συζήτηση για την έννοια της συγκυρίας

timthumb.php

αναδημοσίευση από blaumachen (blaumachen  6, Μάιος 2013)

Στην ενότητα που ακολουθεί αποτυπώνεται ένα µέρος µιας ανολοκλήρωτης συζήτησης γύρω από την έννοια της συγκυρίας. Πρόκειται για µια συζήτηση που ήδη διεξαγόταν στο blaumachen από την περίοδο συγγραφής του 5ου τεύχους του περιοδικού. Οι εξεγέρσεις στη Βόρεια Αφρική σε συνδυασµό µε γεγονότα σαν τις ταραχές στην Αγγλία, τα κινήµατα αγανακτισµένων, τις ταραχές στη Χιλή, στον Καναδά και την Ινδία, την εσωτερική σύγκρουση στις απεργίες των εργατών στη Ν. Αφρική, τη γενίκευση της αποσταθεροποίησης στην Αίγυπτο· όλα αυτά τα συµβάντα της ταξικής πάλης µας θέτουν επιτακτικά την ανάγκη να συζητήσουµε για την έννοια της συγκυρίας, ειδικά επειδή συνθέτουν ένα σκηνικό ολοένα και αυξανόµενης κοινωνικής έντασης και ταυτόχρονα δεν µπορούν να ενταχθούν ως συµβάντα στο εργατικό κίνηµα. Η θεωρητική µας δουλειά είναι η προσπάθειά µας να αναγνωρίσουµε τη συσχέτιση αυτών των συµβάντων (µια συσχέτιση που είναι αόρατη στο επίπεδο της εµπειρίας), τον τρόπο ένταξής τους στην κίνηση της ταξικής πάλης, τον τρόπο που µετασχηµατίζουν ως συµβάντα αυτήν την κίνηση, την ανάδυση των δρώντων υποκειµένων που συµπεριλαµβάνουν, µε δυο λόγια την παραγωγή αυτών των συµβάντων.

Στη συζήτηση εξετάζονται βασικά ζητήµατα όπως η σχέση της έννοιας της συγκυρίας µε την επανάσταση (η χρησιµότητά της), η σχέση της έννοιας της συγκυρίας µε την κρίση στη συσσώρευση του κεφαλαίου, ο τρόπος που σχετίζεται η αντίφαση της εκµετάλλευσης µε τις υπόλοιπες σχέσεις της καπιταλιστικής κοινωνίας, δηλαδή πώς δοµείται η ολότητα της καπιταλιστικής κοινωνίας· εξετάζονται οι έννοιες της ιδεολογίας και του φετιχισµού και δίνεται έµφαση στη µεθοδολογική αρχή ότι η καπιταλιστική κοινωνία αποτελεί ένα σύνολο σχέσεων που βρίσκονται σε συνεχή κίνηση, κίνηση που δεν είναι τυχαία αλλά παράγεται από εσωτερικούς καθορισµούς, από δοµικές σχέσεις.

Το πρώτο κείµενο αποτελεί τµήµα του κειµένου «Η συγκυρία: Μια έννοια αναγκαία στη θεωρία της κοµµουνιστικοποίησης» του Roland Simon που πρόκειται να δηµοσιευθεί στο 2ο τεύχος του περιοδικού SIC. Στη συνέχεια ακολουθούν οι παρεµβάσεις του Θήτη, του Woland και της Anna O’Lory.

Η συζήτηση αυτή συνεχίζεται…

______________________

Συγκυρία και ενότητα της δυναµικής του κεφαλαίου ως αντίφασης εν κινήσει*  [RS]

Η φύση αυτού που παράγεται είναι µια συγκυρία, µια τωρινή στιγµή. Δηλαδή η κατάσταση αυτή –η οποία προσιδιάζει στις περιόδους κρίσης– όπου η κίνηση του κεφαλαίου ως αντίφασης εν κινήσει δεν είναι πια µία µόνο αντίφαση (µεταξύ των τάξεων), ούτε καν η απλή και οµοιογενής ενότητα δύο αντιφάσεων (µεταξύ των τάξεων και µεταξύ των φύλων), αλλά η στιγµή όπου το κεφάλαιο ως αντίφαση εν κινήσει δεν επιβάλλεται πια σαν πάντοτε ήδη παρόν νόηµα καθεµιάς από τις µορφές εµφάνισής του.

Continue reading

Γαλλία: Ο πρόεδρος του ΠΟΕ προτείνει mini jobs & μισθούς κάτω από το βασικό

024

Μετά τον Ρέντζι έρχεται και ο Lamy ή “λαγός” προετοιμάζει το έδαφος για τα μέτρα που θα προσπαθήσει να επιβάλλει το γαλλικό κράτος:

Pascal Lamy, former Director General of the World Trade Organization (WTO) and close to President Francois Hollande, called Wednesday for more “flexibility” in the labor market, notably with “odd jobs” paid below the SMIC. “I know I am not in harmony with much of my socialist comrades, but I think it takes at this level of unemployment, go to more flexibility and towards jobs that are not necessarily paid minimum wage, “he has said during Questions info LCP / France Info / Worldwide / AFP.

Risk that recalls the “youth minimum wage” of Edouard Balladur or CPE Dominique de Villepin, both abandoned after weeks of social protest? “This is because a reform did not work or because they fell under the pressure of the opinion that this is a bad idea. If we took all the reforms we have tried at one time, which did not work and if we had not taken, it would still be in the Middle Ages, “dropped Pascal Lamy.

Η αυτοδιαχείριση ως αγώνας για επιβίωση, το παράδειγμα της Αιγύπτου

safe_image.php

Στο άρθρο του J. Charbel που ακολουθεί, παρουσιάζεται η τωρινή στιγμή του εργατικού κινήματος στην Αίγυπτο. Σε μια συγκυρία στην οποία τα δικαστήρια υπό την πίεση της “αιγυπτιακής άνοιξης” του 2011 πήραν αποφάσεις επανεθνικοποίησης εργοστασίων που είχαν ιδιωτικοποιηθεί σε πολύ χαμηλές τιμές την τελευταία περίοδο του καθεστώτος Μουμπάρακ, αλλά το κράτος στη συνέχεια δεν τις υλοποιεί, οι εργάτες παλεύουν να ξεκινήσουν να λειτουργούν τα “εργοστάσια τους” μόνοι τους. Το κράτος καταστέλλει αυτές τις προσπάθειες τους, καθώς προτιμά να πληρώνει σε όλους μόνο τους πολύ χαμηλούς βασικούς μισθούς παρά να ξεκινήσει άμεσα την παραγωγή με χαμηλότερο βαθμό εκμετάλλευσης από αυτόν που απαιτείται για να ξεπεραστεί η κρίση.

Οι εργάτες προτείνουν ακόμη και να ξεκινήσουν την παραγωγή χωρίς μισθό για ένα μήνα για να αποδείξουν “ότι μπορούν να κάνουν τα εργοστάσια να λειτουργήσουν ξανά”. Οι εργάτες για να ξεκινήσουν όμως την παραγωγή δεν χρειάζονται μόνο την εργασιακή τους δύναμη (ακόμη κι αν την προσφέρουν δωρεάν) και τις όποιες πρώτες ύλες παραμένουν αποθηκευμένες στα παρατημένα εργοστάσια. Χρειάζονται και ρεύμα ή αέριο το οποίο το κράτος αρνείται να τους παρέχει καθώς τα προηγούμενα αφεντικά έχουν αφήσει χρέη και χρειάζονται επιδοτήσεις από το κράτος για νέες παραγγελίες υλικού. Με άλλα λόγια οι εργάτες χρειάζονται κεφάλαιο, στην πραγματικότητα χρειάζονται χρήμα ως κεφάλαιο, δηλαδή, χρειάζεται να τους δείξει το κεφάλαιο εμπιστοσύνη ότι είναι ικανοί να παράξουν υπεραξία εκμεταλλευόμενοι τους εαυτούς τους.

Αυτή τη στιγμή και χάρη στην ώθηση που τους έδωσαν οι ταραχές του 2011 και ο συνεχιζόμενος αγώνας τους από τότε, απαιτούν αυτό το χρήμα ως κεφάλαιο από το κράτος, αλλά το δράμα τους είναι ότι παρά το γεγονός πώς προτείνουν να δουλέψουν αρχικά ακόμη και χωρίς μισθό το κράτος δεν τους δανείζει. Το κράτος της Αιγύπτου από τη σκοπιά του προσπαθώντας να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των καπιταλιστών δεν τους δανείζει μέχρι να τους φέρει σε ακόμη πιο δυσμενή θέση. Είναι αρκετά πιθανό στη συνέχεια να πρέπει οι εργάτες να στραφούν στις αγορές κεφαλαίου ή να τα παρατήσουν και να αποδεχτούν έναν νέο ιδιώτη ιδιοκτήτη για να έχουν επιτέλους δουλειά. Αυτή η περίοδος, στο βαθμό που πληρώνονται όσοι δεν είχαν απολυθεί το προηγούμενο διάστημα με το βασικό μισθό, είναι μεταβατική και η πλάστιγγα θα γείρει προς τη μία ή την άλλη μεριά ανάλογα με τους συσχετισμούς της ταξικής σύγκρουσης.

Αυτό που προκύπτει όμως από το εξαιρετικά χρήσιμο παράδειγμα της Αιγύπτου είναι ότι η αυτοδιαχείριση σήμερα στις πραγματικές συνθήκες της ταξικής πάλης του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού σε αναδιάρθρωση δεν αποτελεί ορίζοντα επανάστασης. Αντίθετα όπως γράφαμε πρόσφατα εδώ: «μήπως η ουτοπία [σ.σ. της αυτοδιαχείρισης] είναι ένας αναγκαίος συµβιβασµός, από τη στιγµή που, στον ορίζοντα αυτόν, δεν τίθεται σε αµφισβήτηση το ίδιο το χρήµα ως κεφάλαιο, η ίδια η µορφή των µέσων παραγωγής ως µέσων παραγωγής αξίας;”

Δύο απαντήσεις μπορούν να δοθούν σ’αυτό το ερώτημα ανάλογα με την εξέλιξη της ταξικής πάλης, όχι μόνο στην Αίγυπτο, αλλά διεθνώς: Ή “οριακά το µοντέλο του αυτοδιαχειριζόµενου χρηµατοπιστωτικού καπιταλισµού θα µπορούσε να αποτελεί τον ορίζοντα της αντεπανάστασης στην ενδεχόµενη κορύφωση αυτού του κύκλου αγώνων. Αυτός ο αντεπαναστατικός ορίζοντας είναι ειδικά σήµερα δυνατός που ο καπιταλισµός είναι ήδη χρηµατοπιστωτικός µε την έννοια ότι η µορφή Χ-Χ΄ τείνει να αποτελεί ολοένα και περισσότερο τον ειδικό τρόπο µορφοποίησης της κοινωνίας από τη σχέση κεφαλαίου-εργασίας» (από το ίδιο κείμενο) ή η αυτοοργάνωση θα αποτελέσει το πρώτο βήμα της επανάστασης, το οποίο στη συνέχεια η επανάσταση θα πρέπει να ξεπεράσει καθώς αυτό θα αποτελεί εμπόδιο για τη συνέχιση της.

Ακολουθεί το πολύ ενδιαφέρον άρθρο του J. Charbel  από εδώ:

Workers struggle to self-manage | Mada Masr

Weary of governmental inaction regarding the court-ordered renationalization of their companies, many workers have sought to take matters into their own hands through experiments in workers’ self-management — only to find that the government is actively obstructing their efforts.

Last month, authorities pulled the plug on one such experiment at the Tanta Flax Company, which has been awaiting renationalization for over two years.

Continue reading

Ο «χρυσαβγιτισμός» του δημοκρατικού κράτους μέσα στη δυναμική της αναδιάρθρωσης

Ernst-Europe-after-the-rain1

Αδειάσανε τα σύννεφα αυτές τις μέρες καθώς αποκαλύφηκαν ταυτόχρονα διάφορα πράγματα: Ο Σαμαράς είναι φιλοχρυσαβγίτης, ο Μπαλτάκος είναι κανονικός χρυσαβγίτης και «το κράτος μας» είχε έτοιμες μονάδες στρατού να επέμβουν στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου του 2012 μη τυχόν και ξαναπάθει τα ίδια με την παρέλαση της εθνικής ημών εορτής του 2011. Όλα αυτά παρουσιάζονται ως «εκτροπή», αρκετοί επιβεβαιώνουν ο ένας στον άλλον ότι πλέον έχουμε «κράτος έκτακτης ανάγκης» και μεταξύ άλλων όλοι δυσκολεύονται πια να λένε ότι οι Ουκρανοί μνημονιακοί είναι ναζί και ο Πούτιν δημοκράτης, γιατί δεν μπορούν να απαντήσουν στην ερώτηση γιατί δεν έλεγαν από την αρχή ότι ο Σαμαράς είναι ναζί (και ότι ο Πούτιν είναι ο μόνος δημοκράτης στον πλανήτη). Βέβαια, κάτι εθνίκια που παριστάνουν τους συντρόφους θα πουν «εμείς το λέγαμε».

Το ζήτημα είναι να αναρωτηθούμε «εκτροπή από τι;». Ή «αφού έχουμε κράτος έκτακτης ανάγκης ποιο ήταν το ‘κράτος δικαίου’; Εκείνο που σκότωνε τον Καλτεζά και τον Τεμπονέρα, εκείνο που έμπαινε στην κατάληψη του Πολυτεχνείου το ’95, εκείνο που δολοφονούσε κόσμο που δεν σταματούσε στα μπλόκα, εκείνο που έχει δολοφονήσει χιλιάδες προλετάριους που προσπαθούσαν να μπουν στη χώρα ή όταν μπήκαν γιατί δεν του άρεσε το χρώμα ή η γλώσσα που μιλούσαν, που έχει βγάλει μίζες από το trafficking χιλιάδων γυναικών;

Οι ερωτήσεις αυτές για όλους τους συντρόφους και συντρόφισσες που είναι ακόμη μέσα στο δίπολο «φασισμός-αντιφασισμός» είναι δύσκολο να απαντηθούν. Τώρα γίνεται ακόμη πιο δύσκολο καθώς όπως ο αντιφασισμός ήταν η δύναμη αλλά και το όριο του κινήματος μέχρι τη διάλυση της Χρυσής Αβγής, έτσι και ο «χρυσαβγιτισμός» του δημοκρατικού κράτους υπόκειται στη δυναμική της ταξικής πάλης, δηλαδή, της αναδιάρθρωσης και των ταξικών αγώνων που την αντιμάχονται.  Επιπλέον ο «χρυσαβγιτισμός» δεν είναι φαινόμενο του 2012 αλλά ξεκινάει αρκετά νωρίτερα όπως έχει δείξει και το κείμενο Μορφή και περιεχόμενο της κρατικής καταστολής στις καταλήψεις.

Η δυσκολία στην ερώτηση «γιατί δε λέγατε από την αρχή ότι ο Σαμαράς είναι ναζί” (κάτι που τόσο εύκολα ειπώθηκε για τον Ουκρανο πρωθυπουργό, ευκολότερα με τη βοήθεια της παραποίησης μιας φωτογραφίας στην οποία  δήθεν χαιρετάει ναζιστικά) βρίσκεται στο ότι η ειλικρινής απάντηση είναι ότι ο Σαμαράς (ως πολιτική πρακτική και όχι ως πρόσωπο) ΔΕΝ είναι ναζί. Ακόμη πιο δύσκολα γίνονται τα πράγματα όταν παραδεχτούμε ότι δεν υπάρχει ναζισμός σήμερα, ο φασισμός και ο ναζισμός ήταν ένα ιστορικό κίνημα καταστολής των ταξικών αγώνων των δεκαετιών του ’20 και του ’30. Αυτό που γίνεται όταν ο λόγος του κινήματος σήμερα μιλάει για φασισμό και ναζισμό είναι μια μετωνυμία. Ονομάζει ναζισμό ή ακόμη συχνότερα φασισμό τη σύγχρονη μορφή καταστολής των ταξικών αγώνων, αλλά και γενικότερα τη μορφή του σύγχρονου καπιταλισμού που βρίσκεται σε φάση ταχύτατης αναδιάρθρωσης, μορφή για την οποία δεν έχει βρει ακόμη όνομα της εποχής μας και χρησιμοποιεί ένα παλιό.

Το να μιλάμε για μετωνυμία και να επιμένουμε ότι δεν υπάρχει σήμερα φασισμός, ή καλύτερα ότι αυτό που υπάρχει ως πολιτική μορφή πρέπει να το διακρίνουμε από το φασισμό για να μπορέσουμε να του ασκήσουμε ριζική κριτική, δεν είναι σχολαστικισμός. Το πρόβλημα δε βρίσκεται στην ακρίβεια ή μη των όρων που χρησιμοποιούνται στα συνθήματα και στις αφίσες αλλά στο περιεχόμενο που παίρνει η κριτική της πραγματικότητας της ταξικής πάλης με τη χρήση των όρων αυτών. Αν η σημερινή κατάσταση ορίζεται ως φασισμός (πιο εύκολα στην Ουκρανία, πιο δύσκολα εδώ) τότε απευθείας η άρνηση της είναι ο αντιφασισμός, δηλαδή, για να μην κοροιδευόμαστε μεταξύ μας, η δημοκρατία, ένας καπιταλισμός χωρίς απαγόρευση κυκλοφορίας, στρατοκρατία, εξορίες, πολιτικές καταδίκες κτλ. Oπως αναφέρεται και στο κείμενο Φασισμός και Εκπαίδευση όμως, «ένα φασιστικό καθεστώς σήμερα δεν μπορεί να είναι ίδιο με αυτά του μεσοπολέμου, τα οποία μοιράζονταν με τις δημοκρατίες της εποχής τον ορίζοντα του προνοιακού κράτους και της αναγνώρισης της εργατικής τάξης ως συλλογικό υποκείμενο, φαινόμενα που ο «νεοφιλελευθερισμός» αρνείται. Σήμερα παράγεται μια μορφή ολοκληρωτισμού που για την ώρα δεν χρειάζεται να οδηγήσει σε μια αναίρεση της δημοκρατίας, όσο και να ξευτελίζεται κατά την πορεία αυτός ο όρος».

Η σημερινή πολιτική μορφή της καταστολής της ταξικής πάλης λοιπόν αλλά και η μορφή που παίρνει η διαδικασία αύξησης του βαθμού εκμετάλλευσης της εργασιακής δύναμης είναι δημοκρατική. Η έξωση των θεσμών της εργατικής τάξης από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων αλλά και από το κράτος γενικά, το καθεστώς μηδενικής ανοχής διεκδικήσεων, η στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας, η αύξηση των κάθε είδους μπάτσων κατά 25-30% από το 2009 μέχρι το 2013, η αναγωγή του μάχιμου ακτιβισμού σε επίσημο εσωτερικό εχθρό, οι μαζικές φυλακίσεις και δολοφονίες πλεονάζοντος εργατικού δυναμικού, οι εισβολές στα σπίτια αναρχικών, όλα αυτά προέκυψαν μέσα από τη δημοκρατία (όπως άλλωστε είχε προκύψει και ο ναζισμός το ’30) αλλά το κυριότερο είναι ότι παρέμειναν μέσα στη δημοκρατία. Ο «ελληνικός λαός», αυτή η διαταξική εθνική κοινότητα που ψηφίζει αποφάσισε το 2012 μέσα στα όρια του παιχνιδιού της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας η κατασταλτική μορφή του κράτους να είναι αυτή που είναι σήμερα, της Χρυσής Αβγής συμπεριλαμβανομένης. Δημοκρατία είναι αυτό που ζούμε σήμερα. Αν είχαμε δικτατορία θα το ξέραμε πολύ καλά και αυτό το κείμενο δε θα μπορούσε να γραφτεί εδώ.

Αυτή η «χρυσαβγίτικη» μορφή της δημοκρατίας ήταν απολύτως απαραίτητη για να προωθηθεί η τρέχουσα φάση της αναδιάρθρωσης. Οι χρυσαβγίτες με στολή ή χωρίς έπρεπε να ξαμολυθούν, σα μαντρόσκυλα των αφεντικών που είναι, και να τσακίσουν μετανάστες, να χτυπήσουν ακτιβιστές, να τραμπουκίσουν συνδικαλιστές, να προσπαθήσουν να παίξουν έναν ειδικό κατασταλτικό ρόλο στη ζώνη που δραστηριοποιείται το εφοπλιστικό κεφάλαιο το οποίο επένδυσε απευθείας επάνω τους. Κρίθηκε από τους μηχανισμούς του κράτους σκόπιμο να βγει η συμμορία στο φως και πήρε το κράτος το ρίσκο να δημιουργηθεί χρυσαβγίτικο προλεταριακό κίνημα, κάτι που βέβαια δεν έγινε ποτέ.

Continue reading

Αναδιάρθρωση και αυτοδιαχείριση

σκακι

Ταυτόχρονα με την είδηση για την ιδιωτικοποίηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης “σκάει” και η είδηση για την “επιδότηση των συνεταιρισμών” από το κράτος. Όπως σωστά διαπιστώνει και το άρθρο που ακολουθεί τίποτα ριζοσπαστικό δεν υπάρχει σ’αυτήν την εξέλιξη. Αντίθετα, αποτελεί μια ακόμη όψη της διαδικασίας αναδιάρθρωσης, η οποία περιλαμβάνει και την ιδιωτικοποίηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Η επιδότηση συνδέεται ευθέως με τα διαβόητα τοπικά σύμφωνα απασχόλησης τα οποία ονομάζονται έτσι γιατί πλέον οι “ειδικές οικονομικές ζώνες” δεν θεωρούνται καλαίσθητο όνομα στην πιάτσα. Με τα σύμφωνα αυτά θα μπορεί το κράτος να διαμορφώνει την τιμή της εργασιακής δύναμης στο επίπεδο που απαιτείται για να “πέσει το ποσοστό ανεργίας”. Πολύ απλά δηλαδή, θα δίνει κίνητρο σε εταιρείες να δραστηριοποιούνται με χαμηλότερο μισθολογικό, φορολογικό και ασφαλιστικό κόστος. Ποιος καλύτερος τρόπος υπάρχει για να γίνει αποδεκτή αυτή η εξέλιξη από το να συνδεθεί με την τάση που παρατηρείται από τα κάτω για δημιουργία συνεταιρισμών; Σου λέει το κράτος: Δεν είσαι προλετάριος, επιχειρηματίας είσαι, δικός μας. Αν έχεις αναδουλειές, μην πληρώνεις εφορία και ασφαλιστικές εισφορές (πώς θα ζήσεις χωρίς περίθαλψη δεν ξέρω, ψόφα καλύτερα). Αν έχεις δουλειά μας δίνεις εμάς μέρος της υπεραξίας που έβγαλες από τη δική σου εργασιακή δύναμη με βάση το επιτόκιο που συμφωνήσαμε και όλα καλά. Βέβαια θα σε αφήσουμε να ανοίξεις επιχείρηση μόνο αν κοστολογήσεις την τιμή της (δικής σου κορόιδο!) εργασιακής δύναμης … αρκετά χαμηλά. Ταυτόχρονα δώσε και άλλο ένα μέρος της υπεραξίας στα κάθε λογής λαμόγια συμβούλους και με ότι ψίχουλα σου μείνουν … ζήσε. Ή τέλος πάντων γίνε πιο ελαστικός, πιο πειθήνιος, πιο … εργατικός για να πάει καλά η οικονομία και εσύ μαζί (κορόιδο).

Περισσότερα για το ζήτημα της σχέσης ανάμεσα στην αυτοδιαχείριση και την αναδιάρθρωση του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού εδώ.

Διαβάστε το φανταστικό προπαγανδιστικό άρθρο τους (κάτι στο υποσυνείδητο τους έκανε να συντομεύσουν τις κοινωνικές συνεταιριστικές επιχειρήσεις ως ΚΥΝΣΕΠ, σκυλο-επιχειρήσεις, δηλαδή, όπως είναι άλλωστε στην πραγματικότητα):

Επιστρέφουν οι συνεταιρισμοί μέσω των Βρυξελλών

Με «όχημα» τα τοπικά σύμφωνα απασχόλησης, το ΕΣΠΑ επιδοτεί με κεφάλαια 80 εκατ. ευρώ τη νέα μορφή μικρομεσαίων επιχειρήσεων

Οι συνεταιρισμοί… ξανάρχονται. Δεν τους φέρνει κάποια νέα «ριζοσπαστική» πρωτοβουλία της κυβέρνησης, όπως εκείνη της δεκαετίας του ΄80 στον αγροτικό τομέα, αλλά αυτήν τη φορά η ίδια η Κομισιόν. Ο κοινοτικός προϋπολογισμός όχι μόνο επιδοτεί πλέον τον σχηματισμό συνεταιρισμών, προωθώντας την απασχόληση των πτυχιούχων νέων, αλλά παράλληλα τους παρέχει μια ιδιότυπη φορολογική ασυλία. «Πλάτη» σε αυτό βάζουν οι οργανώσεις των μικρομεσαίων επιχειρήσεων αλλά και οι δήμοι της χώρας, παρέχοντας τεχνογνωσία και τον χώρο για την πραγματοποίηση τέτοιου τύπου εγχειρημάτων.

Continue reading

Σε ιδιωτικές εταιρείες φύλαξης περνούν τα κέντρα κράτησης μεταναστών

kentro_metanaston_532_355

Να λοιπόν πώς η κρίση του αναδιαρθρωμένου καπιταλισμού οδηγεί το κεφάλαιο σε νέα πεδία παραγωγής υπεραξίας. Στο θαυμαστό κόσμο της κοινωνίας του κεφαλαίου μπορεί να συμβεί οτιδήποτε μετατρέπει το Χ σε Χ’ αρκεί το Χ’ να είναι τόσο μεγαλύτερο του Χ ώστε να “αξίζει τον κόπο” η επένδυση. Ο κλάδος των ανθρωποφυλάκων είναι ένας αναπτυσσόμενος κλάδος που αν τον εκμεταλλευτεί “η πατρίδα μας θα γίνει ιδιαίτερα ανταγωνιστική και θα έλθει επιτέλους η πολυπόθητη ανάπτυξις”! Αν μάλιστα αυτός ο κλάδος καθοδηγήσει την ανάπτυξη μπορεί να οδηγήσει στη νέα σύνθεση της εργατικής τάξης στην “πατρίδα μας”: Οι μισοί μπάτσοι ή/και ανθρωποφύλακες και οι μισοί στη φυλακή. Αυτά είναι!

Εδώ πώς παρουσιάζει την είδηση ο τύπος τους (σχεδόν μας λένε ότι κάνουν χάρη στους φυλακισμένους προλετάριους):

Σε ιδιωτικές επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών ασφαλείας θα ανατεθεί η φύλαξη των Κέντρων Κράτησης Αλλοδαπών, σε Παρανέστι Δράμας, Κορίνθου και Ορεστιάδας.

Σύμφωνα με έκθεση των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, στα κέντρα αυτά αναδεικνύονται τα προβλήματα που προκύπτουν από την ανεπαρκή παροχή ιατρικών υπηρεσιών–συμπεριλαμβανομένης της αρχικής ιατρικής εκτίμησης. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, άνθρωποι που πάσχουν από σοβαρά ιατρικά προβλήματα να παραμένουν σε κράτηση ή ακόμα και να διακόπτουν τη θεραπεία τους λόγω της κράτησης.

Continue reading

Βρυξέλλες: Ταραχές ενάντια στη λιτότητα και την ανεργία

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=Vm-oWd1k1ic[/youtube]

Πρωτοφανούς έντασης, για την πόλη, επεισόδια πραγματοποιήθηκαν το μεσημέρι της Παρασκευής στο σημείο όπου βρίσκονται όλα τα ευρωπαϊκά όργανα στις Βρυξέλλες μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομικών. Μια ομάδα επιτέθηκε στους αστυνομικούς με πέτρες και πορτοκάλια προσπαθώντας να σπάσει τον κλοιό και να πλησιάσει τα κτίρια της Κομισιόν και του Συμβουλίου. Η αστυνομία απάντησε με ρίψη δακρυγόνων και νερού.