Δες και το προηγούμενο σχετικό post
“Ό,τι κι αν λένε, ότι κι αν κάνουν, δεν υπάρχουν περιθώρια διαπραγμάτευσης“, δήλωσε ο “σύντροφος” πρόεδρος Έβο Μοράλες, μετά την άρνηση των διαδηλωτών να δεχτούν την αρχική του πρόταση.
Η παρακμή του εργατικού κινήματος είναι μια διαδικασία που έχει ήδη διαρκέσει πολλά χρόνια, τώρα ζούμε τα επεισόδια του τέλους της. Αυτή η διαδικασία, φυσικά, δεν ήταν μια ευθεία πορεία από την ακμή στο θάνατο. Είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων συγκρούσεων, συγκεκριμένων αποτυχιών, ειδικών μετασχηματισμών. Το εργατικό κίνημα λάμπει δια της απουσίας του σε όλο το χρονικό διάστημα των μνημονίων (του πολέμου που έχει κηρύξει το κεφάλαιο στην εργατική τάξη και τα μεσαία στρώματα που ζουν στην Ελλάδα). Κανένα σημαντικό γεγονός της ταξικής πάλης τα τελευταία χρόνια δεν αφορούσε το εργατικό κίνημα ως τέτοιο: Ούτε ο Δεκέμβρης του 2008, ούτε το κίνημα των «αγανακτισμένων». Οι απεργίες ήταν μισοπεθαμένες και οι βασικοί τους στόχοι αμυντικοί, «να χάσουμε όσο γίνεται λιγότερα». Αυτό είναι ένα στοιχείο που κυριαρχεί ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, αλλά από το 2010 και μετά έχει πλέον πάρει τον απόλυτα κυρίαρχο ρόλο. Οι διεκδικήσεις των εργαζομένων, τις σπάνιες φορές που αγωνίζονται μέσα στο χώρο εργασίας τους, είναι όχι απλώς αμυντικές αλλά φτάνουν στο σημείο να αναπαράγουν τις διασπάσεις που προκαλεί η νεοφιλελεύθερη διάρθρωση της εργασίας. Οι εργαζόμενοι συγκρούονται ολοένα και περισσότερο μεταξύ τους. Δε συγκρούονται μόνο εργαζόμενοι που απεργούν με άλλους που δεν μπορούν να «εξυπηρετηθούν» εξαιτίας της απεργίας των πρώτων, συγκρούονται και εργαζόμενοι μέσα στον ίδιο εργασιακό χώρο και μέσα στον αγώνα τους, καθώς οι διαιρέσεις είναι πολλές και ισχυρές, δεν μπορούν να αγνοηθούν στη διαπραγμάτευση με το αφεντικό, είτε αυτό είναι ιδιωτικό κεφάλαιο, είτε το κράτος. Κάθε συμβιβασμός σημαίνει ότι κάποιοι αποκλείονται από τα αποτελέσματα που θα αποφέρει μια «νίκη». Ο αποκλεισμός αυτός όμως δεν αφορά πλέον αυξήσεις μισθών αλλά συνήθως αφορά τις ίδιες θέσεις εργασίας, δηλαδή, μέσα σε συνθήκες κρίσης, την ίδια την επιβίωση.
Η απεργία των καθηγητών, που δεν έγινε, είναι βουτηγμένη σε αυτήν την πραγματικότητα. Οι καθηγητές δεν έχουν ενιαία συμφέροντα. Οι αναπληρωτές (που στην πραγματικότητα απολύονται με τις νέες ρυθμίσεις) είναι επισφαλείς εργαζόμενοι, η αντίθεση με τους μόνιμους είναι πολύ μεγάλη, δεν πρόκειται για τυπικό ζήτημα. Επίσης οι νέοι καθηγητές θα θιγούν πολύ περισσότερο από το μέτρο των υποχρεωτικών μετακινήσεων από ότι οι παλαιότεροι. Υπάρχουν συνεπώς τρία ήδη διαμορφωμένα υπο-στρατόπεδα, το κάθε ένα από τα οποία διεκδικεί αναγκαστικά το καλύτερο για τον εαυτό του. Όμως οι αναπληρωτές δεν μπορούν να έχουν τον ίδιο ρόλο με τους μόνιμους. Και οι παλαιότεροι αποτελούν την πλειοψηφία των προέδρων των ΕΛΜΕ. Αυτοί οι δύο παράγοντες ορίζουν την ιεραρχία ανάμεσα στα υπο-στρατόπεδα.
Οι έννοιες “εργατικός έλεγχος” και “αυτοδιαχείριση” δεν έχουν κανένα περιεχόμενο. Στον κομμουνισμό, η κοινωνία δεν διαιρείται σε παραγωγούς και μη-παραγωγούς πια, επειδή η κοινωνία δεν διαιρείται πλέον σε τάξεις. Το «περιεχόμενο» [σ.τ.μ. του κομμουνισμού] (αν πρέπει να χρησιμοποιήσουμε μια τόσο ανούσια έκφραση) δεν θα είναι ούτε προλεταριακή αυτονομία, ούτε έλεγχος, ούτε αυτοδιαχείριση της παραγωγής, αλλά η κατάργηση του προλεταριάτου, η κατάργηση του μισθού, η κατάργηση της ανταλλαγής – ακόμη και της τελευταίας μορφής με την οποία θα μπορούσε να επιζήσει ως ανταλλαγή χρήματος για εργασιακή δύναμη, και, τέλος, η επιχείρηση θα εξαφανιστεί επίσης. Δε θα υπάρχει τίποτα για έλεγχο και διαχείριση, και κανείς για να απαιτηθεί αυτονομία από αυτόν.
Από το Fundamentals of Revolutionary Communism, 1957
από το πρακτορείο Rioters
[…]Ένα ακόμη ουσιαστικό κομμάτι της επίσημης στρατηγικής του κράτους είναι η απόλυτη άρνησή του να δεχθεί οποιονδήποτε συμβιβασμό. Κάτι τέτοιο θα ερμηνευόταν ως σημάδι αδυναμίας, όπως τα ΜΑΤ όταν κάνουν ένα βήμα πίσω. Θα γινόταν μια νίκη που θα ενθάρρυνε πολλούς ανθρώπους να διεκδικήσουν ακόμη περισσότερα, να προχωρήσουν, να τους σαρώσουν.
Αντεπίθεση![…]
Βαρκελώνη, 15 Μάη
Αγαπητοί,
Τα καλά νέα έρχονται αυτή τη φορά απ’ την Μαδρίτη. Την περασμένη Κυριακή, ο κόσμος πλημμύρισε την Puerta del Sol στο τέλος της διαδήλωσης, όταν τα αποτελέσματα της Consulta Sanitaria ανακοινώθηκαν. Μέσα σε πέντε μέρες, πάνω από ένα εκατομμύριο υπογραφές υπέρ μιας ποιοτικής δημόσιας περίθαλψης συλλέχθηκαν μόνο στην περιοχή της πρωτεύουσας Μαδρίτης.
πηγή: http://metaretriever2.wordpress.com
Στην ερώτησή μου σε τι κατάσταση είναι οι γυναίκες μου απάντησε ότι δεν είναι όμορφες και ότι τις έχουν κλεισμένες – κλειδωμένες σε δωμάτια και ότι δεν βγαίνουν ποτέ έξω. Μου είπε ότι δεν μιλούν ποτέ και ότι δεν λένε ούτε όνομα , ούτε ψευδώνυμο. Είπε ακόμα ότι τα σπίτια δουλεύουν μέρα – νύχτα , όλες τις μέρες.
[…] Οι συγκρούσεις που προέκυψαν κατά τη διάρκεια αυτών των αγώνων ανάμεσα στη βάση και τα κεντρικά συνδικάτα, δεν είναι η επανάληψη της παλιάς αντίθεσης ανάμεσα στους εργάτες που υπερασπίζονταν την αυτονομία τους και των συνδικάτων που διαμεσολαβούν τη σχέση των συμφερόντων τους με τα συμφέροντα της καπιταλιστικής τάξης […]
πηγή: blaumachen
Την ώρα που η Ango American Platinum ετοιμάζεται να απολύσει 6000 κόσμο δολοφονείται συνδικαλιστής του σωματείου AMCU που προέκυψε από τη διάσπαση του NUM, ο οποίος θεωρείτο μάρτυρας σε δικαστική έρευνα για τον περυσινό σφαγιασμό δεκάδων εργατών από την αστυνομία. Η διάσπαση των συνδικάτων και οι αιματηρές συμπλοκές μεταξύ εργατών πέρυσι ήταν αποτέλεσμα της υπονομευτικής στάσης του NUM στους μισθολογικούς αγώνες.
Lonmin the world’s third-largest platinum producer, said operations at its Marikana mine in South Africa have been halted after workers refused to go underground following a union official’s death. “Lonmin operations are suspended this morning owing to an illegal work stoppage,” Sue Vey, a company spokeswoman, said in a text message. “All 13 shafts are not operational.” Lonmin fell as much as 7.9 percent in London trading.
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=jnJ7s-JQM3E[/youtube]
Οι κάτοικοι του χωριού που συγκρούονται με την αστυνομία συνέλαβαν αρκετούς κρατικούς υπαλλήλους μεταξύ των οποίων και έναν αστυνομικό για να τον “ανταλλάξουν” με 13 δικούς τους συλληφθέντες…
Lockout η απάντηση των αφεντικών στις συνεχιζόμενες συγκρούσεις στη βιομηχανική ζώνη της Ashulia με επίδικο την αύξηση του μισθού
Bangladesh’s garment makers are to close all factories in the Ashulia industrial belt near the capital Dhaka for an indefinite period from Tuesday (14 May), due to escalating worker unrest over the last few days.
Απόσπασμα από το κείμενο 7 questions, et presque autant de réponses του Ζ. Ντωβέ:
Η καλύτερη δυνατή συμβολή μας σε μια μελλοντική επανάσταση είναι να ρίξουμε λίγο φως στο ζήτημα της κομμουνιστικοποίησης.
Το να σκεφτόμαστε για την κομμουνιστικοποίηση δε σημαίνει να εφεύρουμε μια νέα ουτοπία, ούτε να προτείνουμε σχέδια τα οποία θα τεθούν σε ισχύ όταν έρθει η ώρα. Για να αποφύγουμε την εικασία, θα πρέπει να συλλάβουμε την παρούσα στιγμή … δεδομένου ότι δεν θα διαστρεβλώσουμε την πραγματικότητα ώστε να ταιριάζει στις επιθυμίες και τις ελπίδες μας.