Από τον αστικό τύπο:
One person was killed and 20 were hurt on Tuesday in clashes in the Tunisian town of Bizerte between police and street vendors angry at being moved from the downtown, residents and local media said. Hundreds of vendors hurled rocks and petrol bombs at the police, who responded with tear gas, Interior Ministry spokesman Lotfi Hidouri said. They also set fire to the market and burned tyres in the road.
Από το PRIMA PORTA
What is austerity, and how is it to be combatted? Should it be combatted at all?
We who oppose austerity find ourselves in an impossible bind: by protesting the cuts, we unwittingly prolong the hegemony of the wage relation, validating the promise of patriarchal domesticity, liberal democracy, and all the other sad fictions of postwar capitalism. Yet the misery of austerity is real and present; for many of us, death is already the condition of life – witness the slow frittering of the Greek proletariat, for example (or that of East Oakland, or North Philly). Only a fool – a bourgeois – would welcome further cuts. The question is rather this: with what reality-image should we oppose the dream-image of a capitalist future? If not the wage relation, then what?
Δείτε το εδώ: http://www.submedia.tv/stimulator/2013/05/26/street-politics-101/
In the spring of 2012, a massive student strike in opposition to a tuition hike, rocked the streets of the Montréal for over six months. Protests and militant street actions became part of the daily and nightly reality of this Canadian metropolis. Several times during this tumultuous spring, the numbers in the streets would reach over one hundred thousand. Police routinely clubbed students and their allies, and arrested them by the hundreds. Some were even banned from entering the city. But every time the cops struck, the student movement got bigger and angrier.
14 δολλάρια το μήνα περισσότερα ζητούσαν οι εργάτες που κινητοποιούνται από τις 21 Μαίου σύμφωνα με τον αστικό τύπο. Το γεγονός, πέρα από την ένταση της καταστολής, είναι σημαντικό γιατί η Καμπότζη αποτελεί προορισμό επιχειρήσεων που μετακινούνται από την Κίνα γιατί ψάχνουν “χαμηλότερο εργατικό κόστος”. Τουλάχιστον 23 εργαζόμενοι τραυματίστηκαν σύμφωνα με έναν συνδικαλιστικό εκπρόσωπο των εργαζομένων σε αυτό. Υπενθυμίζουμε ότι πριν δύο εβδομάδες τρεις εργάτες σκοτώθηκαν όταν κατέρρευσε εργοστάσιο.
Οι άνδρες της αστυνομίας, φορώντας ειδική εξάρτυση για την αντιμετώπιση ταραχών, αναπτύχθηκαν για να απομακρύνουν 3.000 μέλη του προσωπικού του εργοστασίου, κυρίως γυναίκες, που είχαν αποκλείσει ένα δρόμο έξω από το εργοστάσιο Sabrina Garment Manufacturing στην επαρχία Καμπόνγκ Σπέου, δυτικά της πρωτεύουσας Πνομ Πενχ.
Αναδημοσίευση από Coghnorti
Το κείμενο κριτικής στη μπροσούρα του Ζιλ Ντωβέ Όταν οι Εξεγέρσεις Πεθαίνουν(ελλ. έκδ. Πρακτορείο Rioters)[1] δημοσιεύτηκε στο 16ο τεύχος του περιοδικού που εκδίδει η ομάδα Théorie Communiste (2000). Τον Δεκέμβρη του 2008 εκδόθηκε στα αγγλικά στο 1ο τεύχος του περιοδικού Endnotes, ενταγμένο στην αποτύπωση της αντιπαράθεσης ανάμεσα στην TC και τον Ζιλ Ντωβέ (troploin). Από εκεί έγινε η παρούσα μετάφραση. Τα υπόλοιπα κείμενα που αποτελούν τον διάλογο έχουν δημοσιευτεί στα ελληνικά, πλην του Ανθρώπινο, Πολύ Ανθρώπινο: Όταν οι Εξεγέρσεις Πεθαίνουν, Πρακτορείο Rioters, Προλεταριάτο και Εργασία: Μια Ιστορία Αγάπης, Τα Παιδιά της Γαλαρίας #11, Πολύ Κακό για το Τίποτα, Blaumachen #5. Όλα τα αποσπάσματα εντός εισαγωγικών, είτε εντός κειμένου είτε σε ξεχωριστές παραγράφους είναι από το Όταν οι Εξεγέρσεις Πεθαίνουν, του οποίου η ελληνική μετάφραση τροποποιήθηκε όπου κρίθηκε αναγκαίο.
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=WlXZt2f9-dg[/youtube]
Ένα πάρτυ επανάκτησης του δημόσιου χώρου, στο οποίο συμμετείχαν πάνω από δέκα χιλιάδες άτομα, εξετράπη σε ταραχές στην Ελβετία (Βέρνη). Κάποιοι συμμετέχοντες (φυσικά σύμφωνα με το κράτος το σκληρό black block) έσπασαν τα κιγκλιδώματα γύρω από το κοινοβούλιο με αποτέλεσμα η αστυνομία να απαντήσει με αντλίες νερού και δακρυγόνα. Τα κιγκλιδώματα είχαν μπει γιατί σε αντίστοιχο πάρτυ πέρυσι, οι διαδηλωτές είχαν γράψει συνθήματα στο κοινοβούλιο. 20 τραυματίες δήλωσε η αστυνομία, 61 συλλήψεις. Εκατοντάδες χιλιάδες ελβετικά φράγκα οι ζημιές.
Μια εβδομάδα ταραχών στη Σουηδία, κυρίως στα προάστια της Στοκχόλμης, αλλά καθώς φαίνεται να φθίνει το συμβάν πλέον, ταυτόχρονα επεκτείνεται αν και με μικρότερη ένταση σε προάστια και άλλων πόλεων. Οι περιγραφές των πράξεων των “ταραχοποιών”, είναι αναγκαστικά διαμεσολαβημένες από το λόγο του Κράτους, κυρίως από την οπτική της αστυνομίας. Η αστυνομική οπτική για το (μη-)υποκείμενο των ταραχών είναι κλασσική (δες εδώ). Τρεις κατηγορίες βλέπει η αστυνομία: Πολιτικοποιημένους αυτόνομους (!) οι οποίοι είναι ” παρόντες στις ταραχές αλλά πίσω από αυτούς που βάζουν τις φωτιές” (η γελοιότητα δεν πτοεί την προπαγάνδα), εγκληματίες νεαρούς που ζουν στην περιοχή, και νεαρούς που δεν ήταν εγκληματίες αλλά καθώς εμπλέκονται στα γεγονότα “κάνουν τα πρώτα τους βήματα στο έγκλημα”. Το Κράτος δεν γίνεται να αναγνωρίσει στο επίπεδο του λόγου τις ταραχές ως έκφανση της ταξικής πάλης, τις ονομάζει αναγκαστικά έγκλημα. Όμως τις παίρνει πολύ σοβαρά υπόψη στο σχεδιασμό του (δες εδώ πώς η κυβέρνηση των ΗΠΑ συστηματικά εντείνει τη στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας).
Το κείμενο για τις ταραχές στην Αγγλία (από εδώ) προσπαθεί να αναδείξει ακριβώς το αντίθετο: Ότι τα συμβάντα των ταραχών όχι μόνο εντάσσονται οργανικά στη σύγχρονη ταξική πάλη αλλά ότι αποτελούν σημαντικά γεγονότα από τη σκοπιά της παραγωγής της επανάστασης-κομμουνιστικοποίησης.
By Nathan Brown (από Lana Turner)
In the first chapter of Le Réveil de l’Histoire, Alain Badiou takes up a question often posed about his work: its relation to Marxism. He relates an exchange with Antonio Negri at the 2009 conference on “The Idea of Communism,” in which Negri took him as an example of those who claim to be communists without even being Marxists— to which Badiou replied that this was better than being Marxist without even being communist. What is at stake in this exchange is not so much the relation of Badiou to Marxism, nor of Negri to communism, as the present relation between Marxism and communism. This is what I want to address at the prompting of Badiou’s invigorating book.
For Badiou, “genuine Marxism” is “the organized knowledge of the political means required to undo existing society and finally realize an egalitarian, rational figure of collective organization for which the name is communism.” He proposes this definition against a Marxism that consists in assigning a determinate role to the economy and the social contradictions that derive from it. This is an economistic or vulgar Marxism at which, Badiou argues, stock brokers and the advisors of politicians are at least as adept as the theoreticians who espouse it.
Κείμενο της αριστερής ομάδας Megafonen. Στο κείμενο φαίνεται πώς το “αθέμιτο” της διεκδίκησης επεκτείνεται πέρα από το ζήτημα του μισθού. Οι Megafonen έφτιαξαν ένα “ταμείο” στο οποίο μπορεί ο καθένας να καταθέτει χρήματα υπέρ των “πληγέντων από τις ταραχές”.
Δες και το ντοκυμανταίρ τους για την αποτυχία των διεκδικητικών αγώνων στα προάστια εδώ
Husby besieged by police officers. Go home? This IS our home
The effect of the police murder of 69-year-old man in Husby on Monday 13th May arrived today: a conflict between the cops and local citizens after four cars were burned in the evening.
Whatever we do, the police and the mainstream media will brand it as “mindless chaos”, this is what has always been written about the suburbs and its people, but actually it was a protest against Monday’s killings. This is absolutely NOT a coincidence, this is not an isolated riot. This is the only way to express frustration when other democratic avenues are closed. Those organising with us know that peaceful demonstrations have been held but the dialogue has been left unanswered. Police investigating their own and declare that no error has occurred, even though the truth is simple: what happened on Monday was the murder of one of our neighbours.
(φωτογραφία από τα “αποβράσματα της Γκρενόμπλ” σε δράση…)
Η Στοκχόλμη του 2013 αποδεικνύεται το πιο πρόσφατο ορόσημο της Εποχής των Ταραχών. Εχθές κατά την 5η νύχτα ταραχών πυρπολήθηκε ένα αστυνομικό τμήμα και δύο σχολεία. Όπως και “στα λαϊκά προάστια της Γαλλίας, τον Νοέμβριο του 2005, οι «ταραχοποιοί» στη Στοκχόλμη δεν “διεκδίκησαν τίποτα, επιτέθηκαν στην ίδια την κατάστασή τους, έβαλαν στο στόχαστρο όλα όσα τους παράγουν και τους ορίζουν. Αποκάλυψαν και επιτέθηκαν στην τωρινή κατάσταση του προλετάριου: στην παγκοσμίως επισφαλειοποιημένη εργασιακή δύναμη. Με τον τρόπο αυτό γινόταν αμέσως παρωχημένη, την ίδια στιγμή που μια τέτοια διεκδίκηση θα μπορούσε να έχει διατυπωθεί, κάθε επιθυμία να γίνουν “κανονικοί προλετάριοι”. (Από το κείμενο “Η κομμουνιστικοποίηση σε ενεστώτα χρόνο, blaumachen #6)
«Οι διαφορετικές εκφάνσεις [της ταξικής πάλης σήμερα, η απόκλιση πρακτικών σε αγώνες που συμβαίνουν σε διαφορετικά κράτη] είναι οι στιγμές μιας ολότητας που πηγάζει από την αντίφαση που αναφέραμε προηγουμένως, από το γεγονός δηλαδή ότι η δεύτερη φάση της αναδιάρθρωσης ( η πρώτη έλαβε χώρα τη δεκαετία του 1980) που λαμβάνει χώρα σήμερα παράγει πλεονάζοντα πληθυσμό με ολοένα και μεγαλύτερη ταχύτητα και ταυτόχρονα δεν αυξάνει την αναλογία του μεταβλητού κεφαλαίου στο συνολικό κοινωνικό κεφάλαιο. Εντείνει, δηλαδή, ποιοτικά και ποσοτικά την κρίση και δεν παράγει διέξοδο από αυτήν» (Από το κείμενο “Η μεταβατική περίοδος της κρίσης: Η εποχή των ταραχών”, blaumachen #5).
